έχε το νου σου στο παιδί..




Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

H πίκρα που μοιράζεται παίρνει το χρώμα της αυγής.

http://www.youtube.com/watch?v=Qy9fzZqJGYM&feature=share&list=PL9DBBFBC47A2FB0B7
Δεν κοιταξα το ρολοι
Μεσανυχτα θαταν
Ξυπνησα απο εναν "εφιαλτη", ετσι το λεει ο κοσμος;

Φυσαγες δαιμονισμενα
το παραθυρι εσπρωξες
μπηκες μεσα μου
σαν κυμα που παφλαζει αγρια
στα μελτεμια του καλοκαιριου
σαν κεινο τον ηχο
που καποτε μουχες χαρισει
στο ανεκπλειρωτο Ο νειρο
του Ερωτα και της Επαναστασης.

Τ αφησα να φυγει οπως ηρθε.





  "H πίκρα που μοιράζεται παίρνει το χρώμα της αυγής. "
 "Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα.
   Ομορφιά!
   Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;"



Τα πρώτα μου χρόνια τ' αξέχαστα τα 'ζησα
κοντά στ' ακρογιάλι,
στη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
πλατιά και μεγάλη.

Και κάθε φορά που μπροστά μου η πρωτάνθιστη
ζωούλα προβάλλει,

στενάζεις καρδιά μου το ίδιο αναστέναγμα:
Να ζούσα εκεί πάλι

Μια μένα είναι η μοίρα μου, μια μένα είν' η χάρη μου,
δεν γνώρισα κι άλλη:
Μια θάλασσα μέσα μου σα λίμνη γλυκόστρωτη
γλυκιά και μεγάλη.

Και να! μεσ' στον ύπνο μου την έφερε τ' όνειρο
κοντά μου και πάλι
τη θάλασσα εκεί τη ρηχή και την ήμερη,
πλατιά και τη μεγάλη.

Κι εμέ, τρισαλίμονο! μια πίκρα με πίκραινε,
μια πίκρα μεγάλη,
και δε μου τη γλύκαινες
της πρώτης λαχτάρας μου, καλό μου ακρογιάλι!

Ποια τάχα φουρτούνα φουρτούνιαζε μέσα μου
και ποια ανεμοζάλη,
που δε μου την κοίμιζες και δεν την ανάπαυες,
καλό μου ακρογιάλι

Μια πίκρα είν' αμίλητη, μια πίκρα είν' αξήγητη,
μια πίκρα μεγάλη,
η πίκρα που είν' άσβηστη και μεσ' τον παράδεισο
των πρώτων μας χρόνων κοντά στο ακρογιάλι.


Στο ποίημα του "Μια πίκρα" ο Κωστής Παλαμάς αναφέρεται σε μια "ήρεμη θάλασσα", προφανώς αναπολεί τη Λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου που έζησε μερικά από τα παιδικά του χρόνια, κοντά στο θείο του, όταν "έχασε" και τους δύο γονείς του σε διάστημα σαράντα ημερών. Μελοποίηση και ερμηνεία: Φοίβος Δεληβοριάς.~

{πηγη: στα σχολια του βιντεο}


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου