έχε το νου σου στο παιδί..




Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

"Aυτο" το "θες;"...

Mε πηρε ο υπνος στον καναπε κοιταζοντας ενα κερι που απο τον καυσωνα του καλοκαιριου, ειχε παρει σχημα περιεργο.
Ειδα ενα Ο νειρο.
Κατεβασμενη σ ενα βαθυ πηγαδι ολοφωτιστο ,απο το ΟΛΟγιομο φεγγαρι του χειμωνα, χορευα , χορευα χορευα με ενα αερινο κατακκοκινο πεπλο στα μαλλια, ολογυμνη, ξυπολητη.
Δεν κρυωνα, μονο εκανα στροφες , στροφες, στροφες τοσο γρηγορα, που ξυπνησα μουσκεμα και σχεδον λυτρωμενη απο καθε τι αρνητικο που με περιτρυγυριζε.
Ανοιξα το ραδιοφωνακι μου, αναψα τσιγαρο,επαιζε...
Αυτο!!!!!!!!!!!!

Αυτό που μέσα μου ψάχνει κοιτάσματα, αυτό
που μέσα μου χτίζει κελιά, αυτό που γλιστρά
σαν φίδι και χάνεται, αυτό που κλέβει απ' τους
θεούς τη φωτιά...

Αυτό που αφήνεται σαν φύλλο στον άνεμο,
αυτό που βουλιάζει βαρύ σαν οργή, αυτό που
δροσίζεται απ' την αύρα του σύμπαντος, που
κοιμάται σαν γέρος και ξυπνά σαν παιδί...

Αυτό που ματώνει τη μύτη του παίζοντας, αυτό
που σαν σκόνη αιωρείται στο φως, αυτό που
διαλέγει τις μέρες που θα 'ρθουνε, που την
ίδια ώρα είναι φίλος κι εχθρός...

Αυτό που γεννήθηκε πριν χρόνια αμνημό-
νευτα, αυτό που σκιάζει του νου τις αυλές,
αυτό που γίνεται στάχυα την άνοιξη και το χει-
μώνα άδειες χελιδονοφωλιές...

Αυτό που μιλά και μιλιά δεν ακούγεται, αυτό
που σωπαίνει και μου παίρνει τ' αφτιά, αυτό
που γλυκά το ταΐζω παινέματα, που τα βάζει
στη γλώσσα και τα φτύνει μετά...

Αυτό που με ξέρει σαν κάλπικο νόμισμα, αυτό
που δεν ξέρω να περιγράψω σωστά, αυτό που
δεν ξέρεις ούτε εσύ που μ' αγάπησες, αυτό μου
ζητάει να τραγουδήσω ξανά.
..
"Θες να γίνω πηγάδι;
Να καθρεφτίζεσαι
Θες να γίνω δέντρο;
Να ξεκουραστείς
Θες να γίνω πουλί;
Να πετάξεις
Θες να γίνω καράβι;
Να ταξιδέψεις
Θες να γίνω φωτιά;
Όταν κρυώνεις
Θες να γίνω ουρανός;
Όταν ανασαίνεις
Θες να γίνω ποτάμι
Όταν στερεύεις
Θες να γίνω Ειρήνη
Όταν πολεμάς

Μόνο μη μου ζητάς να γίνω φεγγάρι
Τόσο σκοτάδι, πως να το αναλάβω;"
">

Έλα πάρε με
μες στο βυθό σου να βρεθώ
ν'αγαπηθώ να λυτρωθώ
Έλα πάρε με
στα γαλανά σου τα νερά
δώσε στα όνειρα φτερά.

Έλα πάρε με
σ' άλλα ταξίδια μακρινά
στου δειλινού τα μενεξιά
Έλα πάρε με
δώσε μου αίμα και μιλιά
σε χρυσαφένια ακρογιαλιά.

Έλα πάρε με
εκεί που το κορμί λυγάει
εκεί που το κορμί γελάει
Έλα πάρε με
και θεϊκός μου γίνε στίχος
που τον χορεύει ο ρυθμός
κι ο ψάλτης ήχος.





1 σχόλιο:

  1. Εμείς που δεν ζητάμε πολλά
    Λίγο φαί και λίγο χαμόγελο
    Μια δουλειά και ένα Ο νειρο
    Ένα καλό τραγούδι
    Να τραγουδάμε το θαύμα της ζωής
    Ένα καλό βιβλίο
    Να ακροβατούμε τη σκέψη μας
    Μια καλή ταινία
    Να φοράμε τα φτερά μας
    Ένα φίλο
    Να ακουμπάμε
    Ένα ανοιχτό δρόμο
    Να περπατάμε λεύτεροι

    Εμείς που δεν ζητάμε πολλά
    Μη μας ζητάτε να ρθούμε στον κόσμο που φτιάξατε
    Δεν τον αντέχει ο έρωτας για τη ζωή
    Και είμαστε πολλοί και πολύ ερωτευμένοι
    Να ακολουθήσουμε αυτόν τον άθλιο θάνατο
    Εμείς στον τάφο μας δεν θέλουμε χρυσό κι ασήμι,
    Ούτε τα όπλα που σκότωσαν τα παιδιά μας
    Ένα στίχο αγάπης θελήσαμε
    Ανθό στη γη της δικαιοσύνης

    Τόσο απλά αγαπήσαμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή