έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

Λυπήσου για 'κεινον που χάνει μια μάχη και παύει να ελπίζει....

........................................
­.........................

Το Γέλιο σου

Στέρησέ μου το ψωμί, αν θέλεις,
στέρησέ μου τον αέρα, αλλά
όχι το γέλιο σου

Μη μου στερήσεις το τριαντάφυλλο,
το κομμένο ανθάκι του αγρού,
τον πίδακα που απρόσμενα
εκρήγνυται μες στη χαρά σου,
το άξαφνο ασημένιο κύμα
που μέσα σου γεννιέται.

Είναι σκληρός ο αγώνας μου
κι επιστρέφω
με τα μάτια κουρασμένα,
φορές έχοντας δει
τον κόσμο που δεν αλλάζει.

Μα μόλις μπώ το γέλιο σου
ανεβαίνει στους ουρανούς να με ψάξει
κι ανοίγει για μένα
όλες τις πόρτες της ζωής.

Αγάπη μου, την πιο σκοτεινή ώρα
πετράδια χύνεται το γέλιο σου
Κι αν ξαφνικά δεις
το αίμα μου να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου
γέλα, γιατί το γέλιο σου θα ναι στα χέρια μου
δροσερό σπαθί

Κάθε φθινόπωρο, πλάι στη θάλασσα
θέλω το γέλιο σου να υψώνει
τον αφρισμένο καταρράκτη του.
Και κάθε άνοιξη, αγάπη,
ποθώ το γέλιο σου όπως
εκείνο το άνθος του ονείρου,
το γαλάζιο λουλούδι, το τριαντάφυλλο
της πολύβουης πατρίδας μου.

Γέλα με τη νύχτα, με τη μέρα,
με το φεγγάρι
γέλα με τα φιδωτά νησιώτικα δρομάκια
γέλα ακόμα
μ αυτό το αδέξιο αγόρι
που σ αγαπά.
Μα κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου
και τα κλείνω πάλι
κάθε φορά που τα βήματά μου φεύγουν
κι επιστρέφουν
αρνήσου μου το ψωμί, τον αέρα
το φως την άνοιξη
αλλά το γέλιο σου ποτέ.
Γιατί δε θα μπορέσω δίχως του
να ζήσω.

Πάμπλο Νερούντα
........................................­............

Tu risa

Quítame el pan, si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa.

No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de plata que te nace.

Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí todas
las puertas de la vida.

Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, por que tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.

Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.

Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
por que me moriría.


Pablo Neruda

........................................­......

Ακούγεται το ορχηστρικό κομμάτι Ουρανίδες, απο το δίσκο του Δημήτρη Λάγιου: Ρωγμές

">

είναι λύση η Σιωπή...
θυμάσαι;
ΘΥΜΑΜΑΙ

Και λοιπόν .. Τι έγινε;
Οι φίλοι μας προχωρήσανε
έφτιαξαν μεγάλα σπίτια, πήραν μεγάλα αυτοκίνητα,
έβαλαν λεφτά στην άκρη για τα γεράματα,
σκέφτηκαν από νωρίς τα γεράματα,
όπως ο δημόσιος τη σύνταξη.
Ε και τι έγινε λοιπόν...
Εμείς έχουμε τα τραγούδια, έχουμε τα πουλιά
που δεν πρόλαβαν να ακούσουν..
Εμείς που μείναμε πίσω
είδαμε την πορεία τους
ανάμεσα σε στίχους ποιητών
και  σκοτωμένα πτώματα
από έναν αθέατο πόλεμο.
Τίποτα δεν σήμαιναν οι καινούριες μέρες για μας....

">

ΘΥΜΑΜΑΙ

Μόνο μια φέτα Ο υρανό
Μόνο αυτά ζητήσαμε
Ό- λα θα γίνουν-κάποτε..

Τότε που η γη θα βλαστήσει ένα Ο νειρο
Τότε που η έρημος θα  ξεδιψάσει
Τότε που ο άνθρωπος θα αναστηθεί
Πάλι.....


Ερήμωσε η χώρα
ούτε ένα Ο-νειρο
δεν ανθίζει...

Εμείς εγκυμονούμε τ' Ο νειρο
Η χώρα θα ξαναγεννηθεί
Οι καμένη γη θα χορταριάσει ξανά
Ένα κοπάδι γέλια θα απλωθούν πάλι στους κήπους
Ο φασισμός ποτέ δεν έβγαλε λουλούδια
Ο νεκρός θα αναστηθεί
Η μάνα θα δει τον γιό της, πάλι να χαμογελάει
Ο παππούς θα διηγείται πάλι στον εγγονό του, ένδοξες ιστορίες
για πολέμους
Οι ληστές κρεμασμένοι, θα περελαύνουν πάλι στις σελίδες μελλοντικών βιβλίων
Η ιστορία επαναλαμβάνεται....



">


">

ΔΥΝΑΜΩΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ.................

">
">

Λυπάσαι για 'μενα
που δεν αγαπήθηκα όσο μου αξίζει
Λυπήσου για 'κεινον
που χάνει μια μάχη και παύει να ελπίζει....


">


">


Τουλάχιστον να μην βρέξει...Αυτό μόνο, και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν και χειμώνας, γαμώτο... Αλλά έτσι είναι, δεν αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει από δώ, παιδί, αλλά δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος θα μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα. Εκεί που θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα ξεχαστούμε. Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.
Πώς παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πώς πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη φράση των βιβλίων; Κατ΄αρχήν, από πού την πιάνεις; Από πού πιάνεται η ζωή; Από τι ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος στις πατέντες, και αν δεν μου μαγειρέψεις πέθανα! Με τρελαίνει ό,τιδήποτε μηχανικό δεν καταλαβαίνω, παραλύω όταν χαλάνε μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους, που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους, χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας σκέτος χρήστης.
Νύχτα, με κομμένο το ρεύμα παντού και έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρώ κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω ανθρώπους πια, δεν με παίρνει να τα έχω στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για κλάμματα, νυσταγμένα. Πώς διάολο βρίσκεις τον δρόμο;
Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχεις να πεις μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία. Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τις λέξεις, πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης, δημιουργός. Από συνδρομητής, Θεός. Δεν ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει πού έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ. Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να αντέξουμε. Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό. Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί να είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έφυγαν και άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία στην μπρίζα. Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ακόμη ο φακός. "Αν με αγκαλιάσεις πολύ σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω. Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται. Θα νομίζει πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να σταματήσω να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, να μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα...Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι "σαν κι εμάς". Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα πούμε μόνο ένα "πάμε;" και θα πάμε...

">

Κώστας Καρυωτάκης (1896 – 1928)

Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1896
Ποιητής και πεζογράφος, ίσως η σημαντικότερη λογοτεχνική φωνή, που ανέδειξε η γενιά του '20 και από τους πρώτους, που εισήγαγαν στοιχεία του μοντερνισμού στην ελληνική ποίηση. Επηρέασε πολλούς από τους κατοπινούς ποιητές (Σεφέρης, Ρίτσος, Βρεττάκος) και με την αυτοκτονία του δημιούργησε φιλολογική μόδα, τον Καρυωτακισμό, που πλημμύρισε τη νεοελληνική ποίηση.
Γεννήθηκε στην Τρίπολη στις 30 Οκτωβρίου 1896 και ήταν γιoς του νομομηχανικού Γεωργίου Καρυωτάκη από τη Συκιά Κορινθίας και της Κατήγκως Σκάγιαννη από την Τρίπολη. Ήταν ο δευτερότοκος της οικογένειας. Είχε μία αδελφή ένα χρόνο μεγαλύτερή του, τη Νίτσα, και έναν αδελφό μικρότερο, το Θάνο, που γεννήθηκε το 1899 και σταδιοδρόμησε ως τραπεζικός υπάλληλος.
Λόγω της εργασίας τού πατέρα του, η οικογένειά του αναγκαζόταν να αλλάζει συχνά τόπο διαμονής. Έζησαν στη Λευκάδα, την Πάτρα, τη Λάρισα, την Καλαμάτα, το Αργοστόλι, την Αθήνα (1909-1911) και τα Χανιά, όπου έμειναν ως το 1913. Από τα εφηβικά του χρόνια δημοσίευε ποιήματά του σε παιδικά περιοδικά, ενώ το όνομά του αναφέρεται και σε διαγωνισμό διηγήματος του περιοδικού «Διάπλαση των Παίδων». Σε ηλικία 17 ετών ερωτεύεται την χανιώτισσα Άννα Σκορδύλη, μια σχέση που θα τον σημαδέψει.
Το 1917 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών με λίαν καλώς. Στην αρχή επιχείρησε να ασκήσει το επάγγελμα του δικηγόρου, ωστόσο η έλλειψη πελατείας τον ώθησε στην αναζήτηση θέσης δημοσίου υπαλλήλου. Διορίστηκε στη Νομαρχία Θεσσαλονίκης, ενώ μετά την οριστική απαλλαγή του από τον Ελληνικό Στρατό για λόγους υγείας, τοποθετήθηκε σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων οι νομαρχίες Σύρου, Άρτας και Αθήνας. Απεχθανόταν τη δουλειά του και δεν ανεχόταν την κρατική γραφειοκρατία, εξού και οι πολλές μεταθέσεις του.
Η πρώτη ποιητική συλλογή του «Ο Πόνος των Ανθρώπων και των Πραγμάτων», δημοσιεύτηκε το Φεβρουάριο του 1919 και δεν έλαβε ιδιαίτερα θετικές κριτικές. Τον ίδιο χρόνο εξέδωσε το σατιρικό περιοδικό «Η Γάμπα», η κυκλοφορία του οποίου όμως απαγορεύτηκε έπειτα από έξι τεύχη κυκλοφορίας. Η δεύτερη συλλογή του, υπό τον τίτλο «Νηπενθή», εκδόθηκε το 1921.
Την ίδια περίοδο συνδέθηκε με την ποιήτρια Μαρία Πολυδούρη, συνάδελφό του στη Νομαρχία Αττικής, παρόλο που δεν είχε ξεχάσει την πρώτη αγάπη, την Άννα Σκοδρύλη, η οποία στο μεταξύ είχε παντρευτεί. Η Πολυδούρη του προτείνει να παντρευτούν, παρότι γνώριζε ότι έπασχε από σύφιλη. Το 1924 ταξίδεψε στο εξωτερικό και επισκέφθηκε την Ιταλία και τη Γερμανία. Το Δεκέμβριο του 1927 εκδόθηκε η τελευταία ποιητική συλλογή του, με τίτλο «Ελεγεία και Σάτιρες».
Το Φεβρουαρίου του 1928 αποσπάστηκε στην Πάτρα και λίγο αργότερα στην Πρέβεζα. Η αλληλογραφία του με συγγενείς του την περίοδο αυτή αναδεικνύει την απόγνωση του Καρυωτάκη για την επαρχιακή ζωή και τη μικρότητα της τοπικής κοινωνίας. Στις 20 Ιουλίου πήγε στο Μονολίθι και αποπειράθηκε επί δέκα ώρες να αυτοκτονήσει, προσπαθώντας μάταια να πνιγεί. Την επόμενη μέρα (21 Ιουλίου) αγόρασε ένα περίστροφο κι επισκέφτηκε ένα καφενείο της Πρέβεζας. Αφού πέρασε λίγες ώρες μόνος του καπνίζοντας, πήγε σε μια παρακείμενη παραλία, τον Άγιο Σπυρίδωνα και έθεσε τέλος στη ζωή του κάτω από έναν ευκάλυπτο. Στην τσέπη του η αστυνομία βρήκε ένα σημείωμα, που εξηγούσε τους λόγους της αυτοκτονίας του:
Είναι καιρός να φανερώσω την τραγωδία μου. Το μεγαλύτερό μου ελάττωμα στάθηκε η αχαλίνωτη περιέργειά μου, η νοσηρή φαντασία και η προσπάθειά μου να πληροφορηθώ για όλες τις συγκινήσεις, χωρίς τις περσότερες να μπορώ να τις αισθανθώ. Τη χυδαία, όμως, πράξη που μου αποδίδεται τη μισώ. Εζήτησα μόνο την ιδεατή ατμόσφαιρά της, την έσχατη πικρία. Ούτε είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για το επάγγελμα εκείνο. Ολόκληρο το παρελθόν μου πείθει γι' αυτό. Κάθε πραγματικότης μου ήταν αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο που ήρθε τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους ή εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ' αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές !!! είμαι έτοιμος για έναν ατιμωτικό θάνατο. Λυπούμαι τους δυστυχισμένους γονείς μου, λυπούμαι τα αδέλφια μου. Αλλά φεύγω με το μέτωπο ψηλά. Ήμουν άρρωστος. Σας παρακαλώ να τηλεγραφήσετε, για να προδιαθέση την οικογένειά μου, στο θείο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, οδός Μονής Προδρόμου, πάροδος Αριστοτέλους, Αθήνας.

[Υ.Γ.] Και για ν' αλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω όσους ξέρουν κολύμπι να μην επιχειρήσουνε ποτέ να αυτοκτονήσουν δια θαλάσσης. Όλη νύχτα απόψε, επί δέκα ώρες, εδερνόμουν με τα κύματα. Ήπια άφθονο νερό, αλλά κάθε τόσο, χωρίς να καταλάβω πώς, το στόμα μου ανέβαινε στην επιφάνεια. Ορισμένως, κάποτε, όταν μου δοθεί η ευκαιρία, θα γράψω τις εντυπώσεις ενός πνιγμένου.
Εκτός από το ποιητικό του έργο, ο Καρυωτάκης έγραψε επίσης πεζά, ενώ μας άφησε και μεταφράσεις ξένων λογοτεχνών. Ποιήματά του έχουν μελοποιήσει συνθέτες και συγκροτήματα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, τα «Υπόγεια Ρεύματα», η Λένα Πλάτωνος, ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιάννης Σπανός, ο Γιάννης Γλέζος και ο Νίκος Ξυδάκης.
Η ποίηση του Καρυωτάκη δεν έχει ίχνος φιλολογίας, αισθηματισμού και φιλαρέσκειας, που υπάρχει σε αφθονία στους παλιότερους ποιητές. Αποπνέει την αίσθηση του μάταιου, του χαμένου, η στάση του είναι αντιηρωική και αντιδανική. Ο Καρυωτάκης γράφει ποιήματα για το άδοξο, το ασήμαντο, ακόμα και το γελοίο, ως διαμαρτυρία, που φθάνει στο σαρκασμό.

"Δεν αγαπάς" μελοποιημένο ποίημα του Κώστα Καριωτάκη (Νοσταλγία) από τον δίσκο Σάλπισμα
Μουσική: Λουκάς Θάνος

">


Μυγδαλιά
Εχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει
κι είν' έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει•
μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει
και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει.

Κι αλίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση...
Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω
και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω
τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει.

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει•
όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα
και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα.
Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

">

poetry Kostas Karyotakis
music Lucas Thanos
voice Lucas
http://www.myspace.com/lucasthanos
http://www.reverbnation.com/lucasthanos
http://www.youtube.com/user/lucasmusic4u
http://www.dailymotion.com/Lucas_Thanos
http://www.greektube.org/user/lucas_thanos


">


">

Τάσος Λειβαδίτης - Ο ποιητής των μεγάλων ονείρων

30/10/1988: φεύγει απ' τη ζωή ο ποιητής Τάσος Λειβαδίτης
....... «Γι' αυτό σου λέω.
Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο.
Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ
(20 Απριλίου 1922 - 30 Οκτωβρίου 1988 )


http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%AC%CF%83%CE%BF%CF%82_%CE%9B%CE%B5%CE%B9%CE%B2%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82
..................



Μοιρολόι της βροχής
βράδυ Κυριακής,
πού πηγαίνεις μοναχός
ούτε πόρτα να μπεις,
πέτρα να σταθείς
κι όπου πας, χλωμό παιδί,
ο καημός σου στη γωνιά
σε καρτερεί.

Παλληκάρι χλωμό
μες στο καπηλειό
απομείναμε οι δυο μας,
ο καημός σου βραχνάς
πάψε να πονάς
η ζωή γοργά περνά
δυο κρασιά, δυο στεναγμοί
κι έχε γεια.

Παλληκάρι χλωμό
σ' ηύρανε νεκρό
στο παλιό σταυροδρόμι,
μοιρολόι η βροχή
μαύρα π' αντηχεί
στο καλό, χλωμό παιδί,
σαν τη μάγισσα
σε πήρε η Κυριακή.


' Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά, μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα –
αλλά κι εγώ ποιος ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα
και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.''

Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ’ έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.'' (Δειλινό) Τ. Λειβαδιτης

">

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ LOU REED.

ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ LOU REED.

Στη μνήμη του Lou Reed της ροκ, του Rythm and Blues της free jazz και της underground μουσικής σκηνής, του Lou Reed, εραστή της θρυλικής γενιάς των μπιτ, του Lou Reed της νιότης μας, του Lou Reed του πρώτου αμόλυντου και παντοτινού έρωτα της αθωότητάς μας, του Lou Reed εκείνων των πρώτων ποιοτικών ακουσμάτων μας, του Lou Reed της νεανικής επανάστασης μας ενάντια σε κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, μιας επανάστασης που έμεινε γρήγορα από λάστιχο και σοβαρή μηχανική βλάβη κι έτσι περιορίσθηκε σε μερικά ετερόκλητα και μάλλον κακόηχα συνθήματα, του Lou Reed που συνέχιζε τη δική του μοναχική πορεία προς την τελειότητα, όταν εμείς ωριμάζαμε, έχοντας κάνει μόδα και ακατάλυτο ιδανικό μας το στραβισμό και τις όλο και μακρύτερες παρωπίδες, του Lou Reed που συνέχιζε ακατάπαυστα να μας καλεί και πάλι κοντά του, όταν εμείς εκστασιαζόμασταν σε ποικιλόχρωμα εμετικά σκυλάδικα ή στην καλύτερη περίπτωση ξαναθυμόμασταν τη νεανική επανάσταση μας, πιωμένοι νοθευμένο βρώμικο κρασί μέσα σε "μοδάτα" καπηλειά, όπου και την ολοκληρώναμε για να την "ξανακάνουμε" φαντασιακά κάποιο επόμενο Σαββατόβραδο, του Lou Reed που άφησε κάπου βαθιά μέσα μας το απίστευτης ποιότητας γνήσιο και μη νοθεύσιμο από κανέναν κερατά αποτύπωμά του, για να μας συντροφεύει σε κάθε δύσκολη ή ευτυχισμένη στιγμή μας, μέχρις ότου εγκαταλείψουμε κι εμείς τον κόσμο τούτο φορτωμένοι με τη δειλία μας και το απομεινάρι του διαστρεβλωμένου και κατακρεουργημένου από εμάς τους ίδιους επαναστατικού μας ονείρου.
Καλό ταξίδι Μεγάλε!

Παναγιώτης Σκουρκέας

................................................................................

">
και πώς να μην είναι θλιμμένη η κάθε μέρα μας πια............;;;;;;;;;;


">
Έφυγες βιαστικά τον Ιούλιο, τώρα σιγουρεύτηκα πως δεν υπάρχει κάτι πέρα από την στάχτη του θανάτου. Είχες υποσχεθεί, θα μου φανερωνόσουν αν πέθαινες πρώτη.
Αν ζούσες ,θα γιόρταζες σήμερα. Θα μιλούσαμε στο τηλέφωνο και κάπου παρακάτω θα βρισκόμασταν.
Θα μελετούσαμε ξανά εκείνη την εποχή.
Δεκάδες βραχιόλια σαν της Τζάνις και ινδικές φούστες, θυμάσαι;
Στικ ινδικά να καίγονται στο δωμάτιο και τα βινύλια να βγάζουν φωτιές σαν εκείνους τους μάγους από το στόμα.
Δεν σε θρηνώ, όχι, απλά αν υπήρχες θα μιλούσαμε για τόσα. Θα μιλούσαμε για την εποχή των υποκριτών, αυτήν που διανύουμε με τόση περηφάνια, θα μιλούσαμε για τα μάτια μας που ήταν αθώα, να, αυτό μου λείπει, μαζί μοιραστήκαμε αυτήν την αθωότητα, δεν ήμασταν για τίποτε υποψιασμένοι..
Και να σου πω κάτι μικρό μου; Τώρα με υποψιάζει η πολλή καλοσύνη, πρώτη ήττα, το συνειδητοποίησα πολύ τελευταία, πρώτη ήττα.
Παρατηρώ και περιμένω την αντίθετη πλευρά του χαμόγελου, εντάξει, όχι πως δεν πιστεύω, αλλά να, μαζεύτηκαν τόσα..
Μουλιάσαμε μαζί στην λίμνη των υποκριτών...
Χόρευες στα Στύρα με ένα μεθυσμένο φεγγάρι, χορεύαμε μαζί και η ενέργεια μας ενωνόταν, μπορούσε να διαχέεται και να γίνεται φως.
Πρώτος έφυγε ο Πάνος πριν δεκαπέντε χρόνια, φέτος εσύ.
Άνοιξα την πόρτα μου σήμερα, βγήκα έξω και μίλησα λίγο με τον ουρανό.
Έβγαλε κάτι γκρίζα βαμβάκια που μου μπούκωσαν την διάθεση.
Θα γιόρταζες σήμερα.
Όταν είπα την κόρη μου ΚΑΤΕΡΊΝΑ ήταν γιατί αγαπούσα το όνομα σου μέσα από εσένα.
Ποτέ δεν υποκρίθηκες για να αποφύγεις..
Ποτέ δεν έγινες λιπόψυχη.
Ποτέ δεν υπήρξες νευρωτική.
Μασουλάω κάτι λέξεις που τις βγάλαμε μαζί σαν κωδικούς μυστικούς επικοινωνίας.
Χάι Σάπαραλ, γατόνι, ψζουνινίνιον...
Το να έχεις μπέσα είναι χαρακτηριστικό βαρύ σαν ιστορία..Και φυσικά δεν έχει φύλο.
Αλήθεια, θυμάσαι το <<χαμένο>>, ναι αυτό το γοητευτικό πλάσμα που έμοιαζε στον Lou Reed, δούλευε στο νεκροτομείο για να κάνουν οι φοιτητές της ιατρικής μελέτες, θυμάσαι; Ήταν μέσα στην ηρωίνη πιο βαθιά κι από τυφλοπόντικα.
Τον είδα μια μέρα, είναι μια χαρά κι έχει δυο παιδιά. Φεύγοντας είπαμε θα τα πούμε, σιγά μην τα λέγαμε..
Δεν έχει σημασία, σημασία έχει πως γλύτωσε...
Λοιπόν Κατερίνα δεν υπάρχει τίποτε μετά τον θάνατο ε; Ο Επίκουρος είχε δίκιο λοιπόν, μόνο εκείνος ο πατέρας μου κι ο παππούς μου με έχουν μπερδέψει αφού όσα μου είπαν στο όνειρο μου συνέβησαν, έχω και μάρτυρες...
Λοιπόν; Τίποτε δεν υπάρχει εκεί που είσαι τώρα; ή περνάς τόσο καλά που όλα εδώ κάτω σου φαίνονται απίστευτα ανιαρά και ανούσια;
Ίσως και να είναι αυτό.
Άκου, εδώ κάτω ζούμε σε ένα απίστευτο κομφούζιο. Η έπαρση , η υποκρισία, οι σωτήρες, η βλακεία έχουν θριαμβεύσει. Ναι, και όσο πάμε λιγοστεύουμε....
Αλλά άκου, εγώ θα σου βάλω το αγαπημένο μας τραγουδάκι και θα στο χαρίσω δίχως αναφιλητά.
Αν τον βρεις τον Lou εκεί πες του πως πάντα θα τον αγαπάμε, εντάξει;
Μου λείπεις Rocky, κάνε ένα τζόιντ πάνω από τα σύννεφα..
Οι αληθινοί φίλοι σαν φεύγουν πονάει πολύ......
Αυτό δεν συνηθίζεται...



https://www.youtube.com/watch?v=QYEC4TZsy-Y

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

ΑΚΟΥ ΚΑΝΑΠΕΕΕΕΕΕΕ!!! «Ομπρός βοηθάτε ......»

Ο καναπές μου!!

Είναι μπάσταρδος κοκκινάκιας...

Ανοίγει.Γίνεται κρεββάτι.
Τροχήλατος.
Τα καλοκαίρια τον έχω στο βορινό δωμάτιο.
Τους χειμώνες τον σέρνω ανατολικά.
Φτηνός.Πρακτικός.Ανθεκτικός.Αφράτος.
Απέναντί του σταθερά μιά 22άρα TV.
Ξέρεις...Ειδήσεις,τούρκικα,Ελένη,Κωστόπουλος,λίγο μπανιστήρι.
Mega,ANT1,SKY,MTV (!!),CNN κλπ.
Δεν μπορείς να αντιληφτείς τη στενή σχέση που αναπτύσσει

 ένας καναπές και μια τηλεόραση...Κώλος και βρακί.
   Ενα δωμάτιο.Ολος ο κόσμος.Στα πόδια σου.
Αράζεις...πατάς το κοντρόλ και απολαμβάνεις...
Κάποιους να σφάζονται.
Στο Ιρακ,στη Λιβύη,στη Συρία.Στο Σύνταγμα.
Κάποιους να σφάζουν.
Τους Εφιάλτες,τους "τεχνοκράτες",τους "εταίρους".Τα ΜΑΤ.
Βλέπεις...βλέπεις και...αλλάζεις πλευρό.Πιάνεσαι.
Παραγγέλνεις και δεύτερο μαξιλάρι.Δεύτερο ουίσκι.Με πάγους.
Φυστίκια.Φουντούκια.
Συνοδευτικά του ποτού και του...αίματος.
Αν είσαι τυχερός πέφτεις σε...καπνογόνα,χημικά,γκλομπς.
Εικόνες ενθουσιαστικές...
Πέντε-δέκα μπάτσους να βαράν την πεσμένη γκόμενα.
Αυτή ουρλιάζει...αυτοί βαράν.Χάρμα.Τζάμπα.
"Τα θέλει ο κώλος σου"...κυρά μου...σκέφτεσαι...
Αλλάζεις κανάλι.
Εδώ έχει...διαπαιδαγώγηση...
Εθνική.Πατριωτική.Δανειακή.
Καπετανάτο οι δημόσιοι κατήγοροι.
Τρανοδημοσιογράφοι.Τρανοαναλύσεις.Τρανομισθοί.
  
Πρέζα κανονική,σου λέω. Παράδεισοι.
Χωρίς έγνοιες.Χωρίς συμμετοχές.Χωρίς απώλειες.
Ενας καναπές.Μιά τηλεόραση.Μια Ζωή.
Αγώνες και τρίχες...
Πλατείες-μαλακίες...
Κορόϊδα...
Πολεμήστε να...ΔΟΞΑΣΤΟΥΜΕ!!

πηγή : http://politikokoraki.blogspot.com/2013/10/blog-post_23.html?spref=fb



Περιπτεράς: Στέλιος Ελληνιάδης
Αργά, Σάββατο βράδυ, ήρθε ένα μήνυμα στον τοίχο μου, στο Facebook, από τη Βίλυ:
«Καλησπέρα. Έλεγες, σήμερα, στο Κόκκινο, για τη συνάντησή σου στις σκάλες της Εφορίας με κείνη τη γυναίκα. Λογικόν να απευθύνονται στο ΣΥΡΙΖΑ και να περιμένουν απ’ αυτόν να κάνει κάτι για να μετριάσει έστω το κακό. Όμως, πόση δύναμη να παρέμβει στα πράγματα μπορεί να έχει από τη θέση που βρίσκεται σήμερα; Υπάρχει το Δίκτυο Αλληλεγγύης και άλλες πρωτοβουλίες περισσότερο ή λιγότερο οργανωμένες. Όμως, τι άλλο εκτός απ’ αυτά θα μπορούσε να κάνει; Το θέμα της γυναίκας και πολλών άλλων, πώς θα μπορούσε να το επιλύσει ο ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί ο τρόπος που το έθεσες, ο μη περαιτέρω σχολιασμός, έδειχνε πως συμφωνούσες μαζί της. Το έλλειμμα, δεν ξέρω αν είναι αποκλειστικά του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει βρει τρόπο να επικοινωνήσει πραγματικά και να πείσει ή και όλων εμάς που τον απαρτίζουμε. Άλλοι που κινούνται ακόμα με τη λογική της ανάθεσης, άλλοι -πιο βαθιά- που σπρώχνουν και πατούν για να βγουν μπροστά. Αυτό, ναι, μπορώ να του το χρεώσω.
Απ’ του χρόνου, μπορεί να ’μαι μια περίπτωση πολύ πιο απελπισμένη απ’ εκείνη τη γυναίκα, γιατί μπορεί να είμαι σε διαθεσιμότητα ως τμήμα ένταξης. Δε θα το χρεώσω στο ΣΥΡΙΖΑ. Θα το χρεώσω σε όλους μας, Συριζαίους και μη - κοινωνία αδράνειας. Πάντα κάποιοι διαμαρτύρονται, αλλά δε φτάνουν μόνο αυτοί οι "γραφικοί". Και φόβος και μειωμένα ανακλαστικά από μιας ζωής καναπέδιασμα.
Μπορεί κάποια στιγμή να γίνει το "μπαμ". Αυτό το "γιατί", μας τρώει όλους. Γιατί δε γίνεται κάτι; Γιατί τα ανεχόμαστε όλα αυτά; Γιατί δεν ξεχυνόμαστε στους δρόμους τόσα εκατομμύρια άνθρωποι και να μην ξαναμπούμε μέσα αν δεν αλλάξει κάτι; Ίσως αυτό να ήταν αρκετό…»
Στο δρόμο ή στους δρόμους
Πράγματι, μεγάλο «πρόβλημα» και μεγάλο «γιατί» είναι ο ίδιος ο κόσμος που αντιδρά χλιαρά και παθητικά. Αλλά, η Αριστερά, και πιο ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ, έχει αναλάβει και διαβεβαιώνει την κοινωνία, τον κάθε εργαζόμενο, ότι είναι σε θέση να τον υπερασπιστεί, να τον «σώσει» όχι γενικά από τον καπιταλισμό, αλλά από τις τρέχουσες συμφορές του. Και έτσι πρέπει, αλλιώς τι Αριστερά θα ήταν; Αυτό, λοιπόν, δεν το κάνει ούτε με επάρκεια ούτε με πειστικότητα, γι' αυτό ο κόσμος, κι αυτός που ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει διστακτικός και κουμπωμένος. Σπαταλιέται η Αριστερά σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, σε καταγγελίες και σε τηλεοπτικά παράθυρα. Δεν έχει γραμμή βύθισης μέσα στο σώμα της ταλαιπωρημένης κοινωνίας. Δεν είναι στα μέτωπα της καθημερινής σύνθλιψης του πολίτη. Είναι αλλού! Ασχολείται με τα μεγάλα γεγονότα, κι αυτό όχι πάντα με τον καλύτερο τρόπο, και της διαφεύγουν τα «μικρά» που λιώνουν τον πολίτη. Με δικά του λόγια, αυτό μου επισημαίνει ο κόσμος, στις σκάλες της Εφορίας, στο λεωφορείο και στη γειτονιά.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα υποκειμενισμού. Χρόνια ολόκληρα, όλοι μας, στην Αριστερά, εκφραζόμαστε μέσα από τις διαδηλώσεις. Μάθαμε να αποδίδουμε τη μέγιστη σημασία στις διαδηλώσεις. Και πάντα ελπίζουμε ότι θα κατέβει πολύς κόσμος. Κάθε φορά που είμαι ανεβασμένος σε κάποιο κάγκελο της Σταδίου μαγνητοσκοπώντας τη διαδήλωση, φίλοι και σύντροφοι που περνούν με ρωτούν εάν έχει πολύ κόσμο η διαδήλωση, εάν είναι πιο μεγάλη από την προηγούμενη… Και βλέπω την αγωνία και την ανησυχία τους. Μάθαμε να εξαρτιόμαστε από τις κεντρικές διαδηλώσεις. Αυτές που διασχίζουμε μια άδεια Αθήνα, μερικές φορές με περισσότερα πανό από διαδηλωτές, με κλειστά όλα τα μαγαζιά, που δεν μας βλέπει κανένας άλλος πέρα από τον εαυτό μας. Που δεν μας βλέπει ούτε από την τηλεόραση, αφού τα κανάλια μας κρύβουν! Και μόνο όταν γίνονται ταραχές, δείχνουν τα επεισόδια, δυσφημώντας το κίνημα στον πολίτη που είναι λουφαγμένος στο διαμέρισμά του. Δεν υποτιμώ τη διάδοση της πληροφορίας μέσα από άλλους διαύλους, και ιδίως τη μετάδοσή της στόμα με στόμα, αλλά πολύ δύσκολα η αλήθεια φτάνει ακέραιη στα πιο προβληματικά και λιγότερο προσβάσιμα κομμάτια της κοινωνίας.
Τα τελευταία χρόνια, αποκομίσαμε πολύ μεγάλη εμπειρία από τις κεντρικές κινητοποιήσεις. Θα έπρεπε να έχουμε σχετικοποιήσει τη σημασία τους. Άλλο πράγμα το Σύνταγμα, οι πλατείες, με τα διαφορετικά στοιχεία τους και, βεβαίως, με το μέγεθος και τη διάρκειά τους, και άλλο οι κεντρικές διαδηλώσεις. Αλλά το Σύνταγμα δεν σχεδιάζεται ούτε κατασκευάζεται, προκύπτει. Η διαδήλωση σχεδιάζεται και αποφασίζεται. Δεν πρέπει, λοιπόν, να λαμβάνεις υπόψη σου την αποτελεσματικότητά της; Δεν σε προβληματίζει ότι δεν ικανοποιεί πλέον ούτε τους συμμετέχοντες; Δεν σε προβληματίζει ο μικρός αριθμός των συντρόφων κάτω από τα πανό μας; Δεν μας επηρεάζει το μήνυμα του κόσμου ότι δεν συμμετέχει γιατί οι διαδηλώσεις δεν αποδίδουν καρπούς;
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν θεωρώ ότι οι κεντρικές διαδηλώσεις είναι άχρηστες, σε καμία περίπτωση, αλλά θεωρώ ότι δεν έχουν ούτε τη συμμετοχή ούτε την εμβέλεια που χρειάζεται το κίνημα για να πάει μπροστά, γιατί η κοινωνία τις αξιολογεί διαφορετικά από μας. Και δεν μου αρέσει να συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα από συνήθεια και από έλλειψη αναστοχασμού και φαντασίας. Έμαθε η Αριστερά, από ανέκαθεν που λένε, να δουλεύει πολιτικά με συγκεκριμένους τρόπους. Καιρός είναι να σκεφτούμε ότι οι καιροί αλλάζουν, που έλεγε κάποτε κι ο Μπόμπ Ντίλαν, κι ότι σε νέες συνθήκες, σε πρωτόγνωρες καταστάσεις, χρειάζονται νέοι τρόποι δράσεις, πρωτόγνωροι, επίσης.
Ας σκεφτούμε μόνο ότι αναγκαστικά κατεβαίνουμε μαζί με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ που είναι τελείως απαξιωμένες στη συνείδηση των εργατών και των υπαλλήλων, δημοσίων και ιδιωτικών. Μέρος του κατεστημένου οι εργατοπατέρες συνδικαλιστές. Κανένας δεν τους εμπιστεύεται. Κι όμως, μπαίνουν, ελλείψει άλλης πρότασης, ίσως και άλλης πραγματικότητας, επικεφαλής στις πορείες. Θέλοντας και μη, δεν μας μουντζουρώνει αυτή η συνύπαρξη;
Η Αριστερά δεν έχει ανανεώσει ικανοποιητικά ούτε τις ιδέες της ούτε το «οπλοστάσιό» της. Δέστε το ΚΚΕ. Επιμένει να κάνει ξεχωριστή διαδήλωση μέσα στη διαδήλωση. Για να μην μαγαριστεί από τους ρεφορμιστές; Μάλλον. Αλλά είναι στάση, είναι πολιτική αυτή, το 2013, με τρία μνημόνια, 1,5 εκατ. άνεργους, διακόσιες χιλιάδες νέους μετανάστες, μερικές χιλιάδες αυτοκτονίες, με ισχυρό νεοφασιστικό κίνημα, με παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στους ξένους και ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου… με, με, με;
Επιπλέον, θα έπρεπε να μας έχει από καιρό προβληματίσει η αδιαφορία με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τις διαδηλώσεις γενικού σκοπού, από το Πεδίο του Άρεως ή από την Ομόνοια στο Σύνταγμα. Έχει αντιληφθεί την αναποτελεσματικότητά τους. Το πολύ-πολύ να δημιουργήσει κανένα τζέρτζελο με δακρυγόνα και ξυλοδαρμούς για να ενισχύσει τη θεωρία των άκρων. Αντιθέτως, οι κινητοποιήσεις στις Σκουριές, με το πολύ συγκεκριμένο περιεχόμενό τους και με πραγματική λαϊκή συμμετοχή, δεν της είναι καθόλου αδιάφορες. Την καίνε και την πονάνε.
Μεγάλα νούμερα, μικρή συμμετοχή
Όσο για την άλλη Αριστερά, τη δική μας, τον ΣΥΡΙΖΑ, που σαν θαύμα μοιάζει η εκλογική του εκτίναξη στο 27%, δεν πρέπει να εξετάσουμε σε τι έχει αλλάξει από το 2009; Πού έχει κάνει πρόοδο και πού υστερεί; Έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Γκραν επίτευγμα, σχεδόν μυθικό. Εντάξει.
Όμως, απέκτησε μερικές δεκάδες χιλιάδες μέλη που στην πλειοψηφία τους δεν ενεργοποιούνται. Δεν είναι θέμα αυτό; Απέκτησε 1.650.000 ψηφοφόρους από τους οποίους μόνο το 0,1% δίνει σημεία παρουσίας σε διαδηλώσεις ή συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ, κι αυτό μια στο τόσο. Αυτό δεν πρέπει να μας απασχολεί βασανιστικά, μα πολύ βασανιστικά, εξονυχιστικά, διαρκώς και κατά προτεραιότητα; Να δούμε τι πρέπει να κάνουμε για να το αλλάξουμε; Η συμμετοχή δεν είναι το ζητούμενο; Η συμμετοχή δεν είναι προϋπόθεση για να λειτουργήσει η δημοκρατία στο εσωτερικό μας και να είμαστε αποτελεσματικοί στο εξωτερικό μας;
Και επανέρχομαι στο σημείο που αποτέλεσε και την αφορμή για το σχόλιο της συντρόφισσας, η περίπτωση των ανθρώπων που στα σκαλοπάτια της Εφορίας παραπονιούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κοντά τους, ότι «μόνοι μας παλεύουμε με το θηρίο».
Χωρίς να υποστηρίζω ότι κάθε κριτική που δεχόμαστε είναι πάντα σωστή και δίκαιη, φοβάμαι ότι δεν είμαστε μέσα στον κόσμο, δεν είμαστε στο πλευρό του κόσμου, στην καθημερινή του τριβή, σύγκρουση και αντιμετώπιση του θηρίου. Εξ αποστάσεως τον στηρίζουμε, πράγμα χρήσιμο, αλλά όχι πλήρες. Δεν φτάνει. Η ταλαιπωρία, ο εξευτελισμός και η ληστεία που υφίσταται σε καθημερινή βάση ο πολίτης, στην Εφορία ή στον ΕΟΠΥΥ, δεν εμπίπτει στα καθήκοντά μας. Καμιά φορά, με αφορμή κάποιο νομοσχέδιο, μπορεί να μοιραστεί μια προκήρυξη, και;
Διαδηλώσεις, αφίσες και προκηρύξεις είναι μέσα που πάντα θα χρησιμοποιούμε, αλλά πρέπει να τα χρησιμοποιούμε έχοντας επίγνωση ότι η εμβέλειά τους είναι πλέον περιορισμένη.
Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους. Οι υπάλληλοι, οι εργάτες, οι βιοτέχνες, οι καταστηματάρχες, οι υδραυλικοί και οι μαραγκοί, οι δάσκαλοι και οι νοσοκόμες. Εκατομμύρια άνθρωποι είναι ήδη ανασφάλιστοι, σχεδόν δεν υπάρχει εργαζόμενος και άνεργος που να μην είναι καταχρεωμένος. Τα σπίτια μας κινδυνεύουν, μερικοί τα έχουν ήδη χάσει, 11 χιλιάδες πλειστηριασμοί έγιναν φέτος, κι άλλοι νομίζουν πως είναι δικά τους. Η χώρα βυθίζεται, όχι το «Χόρα» που θα βύθιζε ο Αντρέας, αλλά η χώρα που βύθισε πρώτος και καλύτερος ο γιος του, ο Γιωργάκης. Η χώρα βυθίζεται…
Γείωση και απογείωση
«Μην εξαντλείτε την προσπάθειά σας στην τηλεόραση! Πολλοί, πάρα πολλοί, δεν βλέπουν ειδήσεις. Κι όσοι βλέπουν, ή παραμυθιάζονται ή ξερνούν. Μην μας αναγκάζετε με την παρουσία σας να υφιστάμεθα τον Πρετεντέρη και τον Ευαγγελάτο. Δεν χρειαζόμαστε μια τηλεοπτική Αριστερά, μια Αριστερά της εικόνας. Χρειαζόμαστε μια Αριστερά γήινη, που θα τη νιώθουμε δίπλα μας, να μας ακουμπάει, να τη μυρίζουμε, να ακούμε την αναπνοή της, να μπαίνει μπροστά σαν ασπίδα, να είναι το δόρυ μας εκεί που ερχόμαστε τετ-α-τετ με το κράτος, την κυβέρνηση, τους μηχανισμούς. Κατεβείτε κάτω, σταθείτε δίπλα μας και τότε μπορεί να βγούμε κι εμείς από το καβούκι του φόβου, της απογοήτευσης, της μοιρολατρίας και της απελπισίας.» Αυτά μου έλεγε η γυναίκα στα σκαλοπάτια της Εφορίας…
Σίγουρα, ανάμεσα στα χιλιάδες μέλη μας, αλλά και τα εκατομμύρια των πολιτών τριγύρω που ευαισθητοποιούνται και ανησυχούν, δεν υπάρχουν δέκα δικηγόροι και δέκα λογιστές-φοροτεχνικοί που θα προσφέρονταν να δίνουν αφιλοκερδώς χρήσιμες πληροφορίες και οδηγίες στους εργαζόμενους που έχουν μπλέξει στα γρανάζια της Εφορίας, των ασφαλιστικών ταμείων και των Τραπεζών, κινδυνεύοντας να πάνε φυλακή ή να χάσουν το σπίτι τους ή και τα δύο, πέρα από το σοβαρό κλονισμό της ψυχικής και σωματικής τους υγείας; Δεν είναι όλοι οι σύντροφοι και οι συναγωνιστές για αφισοκόλληση. Γιατί, λοιπόν, δεν αναθέτουμε στον καθένα να προσφέρει τις εξειδικευμένες υπηρεσίες του στους συμπολίτες μας που δεινοπαθούν; Δουλειά της οργάνωσης είναι να βρούμε πού αποδίδει περισσότερο ο καθένας, πού αξιοποιούνται καλύτερα τα ξεχωριστά προσόντα του. Με δεδομένο ότι κάθε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ με την εγγραφή του δηλώνει ρητά ότι θέλει να προσφέρει έργο. Όπως ήδη κάνουν δάσκαλοι στα φροντιστήρια για μαθητές από οικογένειες απόρων και ανέργων και γιατροί που περιθάλπουν ανασφάλιστους στα κοινωνικά ιατρεία.
Η κοινωνία, οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και τα περισσότερα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμετέχουν ενεργά γιατί δεν τους προτείνουμε ούτε τους αναθέτουμε κάτι σημαντικό που είναι εναρμονισμένο με τις δυνατότητες και τις υποχρεώσεις τους, με την ανάγκη τους να αισθανθούν ότι κάνουν κάτι σημαντικό και δεν αναλώνονται σε τυποποιημένη πολιτική δουλειά. Έχει μια δυσκινησία πολύς κόσμος, αλλά εμείς πρέπει να δούμε τι μας αναλογεί στην προσπάθεια να βάλουμε μπρος τις ανενεργές δυνάμεις των πολιτών. Είναι μέρος της ευθύνης και της υποχρέωσης που έχουμε αναλάβει απέναντι στην κοινωνία οικειοθελώς, αφού κανένας δεν μας αναγκάζει να οργανωθούμε στην Αριστερά και να δουλέψουμε για το κοινό καλό. Αλλά από τη στιγμή που δηλώνουμε ανάληψη ευθύνης, η κοινωνία δικαιούται να μας κρίνει και να μας αξιολογεί.
Ο τόπος χρειάζεται εναγωνίως μια Αριστερά σύγχρονη, λαϊκή, δημοκρατική, μαχητική, αποφασισμένη και ικανή να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Αλλά αυτή η Αριστερά δεν θα πέσει από τον ουρανό. Πρέπει να τη φτιάξουμε με χώμα και νερό, με καρδιά και μυαλό, με γνώση και δύναμη. Έχουμε τη μαγιά, έχουμε τη θεωρία, έχουμε την εμπειρία, έχουμε το ευνοϊκό μέσα στην κοινωνία περιβάλλον. Τα υλικά υπάρχουν και οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Μία πρώτη απογείωση, και μάλιστα πολύ εντυπωσιακή, κάναμε. Δεν πρέπει να δούμε κατάματα, τι μας λείπει για τη δεύτερη απογείωση, τη μεγάλη, τη λυτρωτική; Σκέψεις κάνω, προβληματισμούς θέτω, προτάσεις προσπαθώ να διαμορφώσω και, πάνω απ’ όλα, την αυταρέσκεια και τον εφησυχασμό θέλω να καταπολεμήσω. Δεν θέλω να είμαι αρεστός, χρήσιμος θέλω να είμαι. Σε όλη την ιστορία, η Αριστερά, από δικά της λάθη έφαγε το κεφάλι της.
Φοβούνται την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο βλέπουν ότι η Ελλάδα γκρεμίζεται στην άβυσσο με τις πολιτικές τους, κι όσο βλέπουν να σταθεροποιείται η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, κι όσο βλέπουν τον Αλέξη Τσίπρα να γίνεται δεκτός ως συνομιλητής στην Ευρώπη, τόσο δαιμονίζονται. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι για τις πιο άγριες και ύπουλες μεθοδεύσεις εκ μέρους τους. Γι’ αυτό επιμένω στην πιεστική ανάγκη να αναμορφώσουμε τις σκέψεις και τις δράσεις μας, να δυναμώσουμε. Δεν έχουμε ούτε το χρόνο να το πάμε λάου-λάου ούτε την πολυτέλεια να αφήσουμε τα πράγματα να εξελιχθούν από μόνα τους. Για να μην την πατήσουμε, χρειάζεται να κάνουμε άλμα, εμείς οι ίδιοι, εδώ και τώρα, ούτε καν αύριο.
Γραμμένο από Στέλιος Ελληνιάδης
πηγή: http://tinyurl.com/kb2tmfy

ΠΑΤΗΣΤΕ κι ΕΔΩ...............................

http://anemosantistasis.blogspot.gr/2013/10/2016.html


Χατζηδάκης-Θεοδωράκης-Γκάτσος
(κάποτε στην Ελλάδα υπήρχε πολιτισμός -τέχνη και διανόηση)
ακόμη τους περιμένουμε....η ας τους ανακαλύψουμε αποβάλλοντας την σκιά από τα παρατράγουδα και τους παραλογοτέχνες!

"Πότε θ ανθίσουν τούτοι οι τόποι
Να ‘ρθουν καινούριοι άνθρωποι
Να συνοδεύσουνε την βλακεία
Στην τελευταία της κατοικία……."

">
"> http://rigasili.blogspot.gr/2013/06/blog-post_12.html






Eνα τελευταιο τσιγαρο στη βεραντα..

Χθες Λοιζος...

">

νυσταζω καπνιζω νευριαζω...
Ζω σε αλλο πλανητηηηηηηηηηηηηηηηη;
Σταροβας , αστειακια με Μπουμπουκοοοοοοοοοοοοοοοοο

ΖΩ σε αλλον ΠΛΑΝΗΤΗ , σε αλλο... .
και δεν αντεχω με οτι βλεπω γυρω μου σε οοοοοοοοοοοοοοοοοολα ...

Θα συνελθω...

νυσταζω καπνιζω νευριαζω..
">

ΓΕΙΑ ΤΟΥ...
">

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Δυο μάτια από μέλι μια φλόγα ζωής που ζητάει δικαίωση...



"Σε ξένη γλώσσα η λύπη μας και η αγάπη μας περνούν.
Την ψυχή μου! Τι να την κάνω; Πού να την πάω;
Δεν έχει πια καράβια η Θάλασσα.
Αλλά εγώ τραγουδώ. Τραγουδώ για να παίρνω ανάσα.
Ακούω τον ήχο του κλειστού μυστικού μου.

Η θλίψη είναι μια ευκολία.
Οταν είναι να κλαις, να τραγουδάς.
Ομορφος είναι ο κόσμος!
Εχουν ψυχή τα πράγματα και τη γυρεύουν.
Και γίνου θάλασσα
Πνίξε τα σάπια καράβια
και μπήξε μια φωνή και κράξε
στις πέντε Ηπείρους του Καιρού!"

Θεατρικό Εργαστήρι του 1ου Πειραματικού Γυμνασίου Αθηνών


Υποκριτή γείτονα!!!!!!!
Αυτό και τα δύο τ αδελφάκια του θα σου μαγάριζαν τη γειτονιά σου!
Που τους έδινες νερό μέχρι να ξεβρωμισουν το εγκατελειμμενο σπιτακι της Κυρα Λενης απο τα ποντικια και που ταχα μου φχαριστιοσουν σαν τοβαψαν το σκουπισαν το ζεσταναν με την ανασα τους.
Εμαθες πως ειναι ρομα, επαθες πλακα τοτε,  ελεεινε και μουβαλες χερι οταν τους εβαλα σπιτι μου να φανε να πλυθουν κι αρχισες να με συμβουλευεις διωξτους θα σε κλεψουν.
Πας και σε εκκλησιες και προσευχεσαι !
ΣΕ ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ
Εστειλες παλι σε παγκακι τρια αγγελουδια και δεν σε αγγιξε τιποτα υποκριτη.
Τους πεταξες ενα ξεροκοματο και αντε απο δω..
Εσυ και ο αντιδημαρχος σου ο ελεεινος σαν εσενα !
Οχι δεν θα γινει σαν την Λενορμαν , η Ηλιουπολη,  μου ειχε πει..
Οχι δεν θ ανοιξουμε καμια αιθουσα τοσων κενων απ τα σχολεια .
Η Ηλιουπολη δεν εχει "γυφτους"
Μεχρι αυριο θα πρεπει να εκκενωσουν το εγκατελειμενο σπιτι και ας το εφτιαξαν.
Το μονο που μπορω να κανω να σου δωσω απο το Δημο μια επιταγη 200 ευρω και να πας στου Βασιλοπουλο να παρουν και του πουλιου το γαλα....
Υποκριτεεεεεεεεεεεεεεες
Ξεφτιλισμενοιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

"ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΦΙΛΗΣΥΧΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ"
......

">


">

Εάν ήθελαν να χτυπήσουν το εμπόριο μωρών στην Ελλάδα θα :
1.Θα είχαν αλλάξει τον τρόπο που γίνονται οι υιοθεσίες
2.Θα είχαν τσακίσει τα κυκλώματα που κάνουν την εμπορία στα οποία εμπλέκονται πιθανόν και μεγαλόσχημοι δικηγόροι αλλά και πλούσιοι συμπατριώτες μας που τα αγοράζουν.
Αν θέλανε να τσακίσουν την αρπαγή παιδιών θα είχαν ΗΔΗ βρει που έχουν καταλήξει νεκρά ή ζωντανά τα 502 αλβανικής καταγωγής ρομά παιδιά που εξαφανίστηκαν απ το Ίδρυμα στην Αγία Βαρβάρα.
Αν ενδιαφερόντουσαν πραγματικά όλα αυτά θα τα είχαν κάνει διακριτικά και αποτελεσματικά και ποτέ τηλεοπτικό σόου.
Αυτά τα ολίγα για τους διαρρηγνύοντες τα ιμάτια τους που πίπτουν απ τα σύννεφα μαθαίνοντας μόλις σήμερα τα παραπάνω
Οι Τζήμεροι μισούν την νομαδική ζωή.
Τί είναι νομαδική ζωή σήμερα;
Να μην σε δεσμεύει τίποτα σε έναν τόπο.Να μπορείς ανά πάσα στιγμή να παίρνεις το καπελάκι σου και να φεύγεις για άλλους τόπους.
Αυτό προϋποθέτει να μην έχεις ιδιοκτησία,να μην έχεις δεσμούς χειροπέδες οικογενειακούς και να μπορείς να εξοικονομήσεις τα προς το ζην παντού.
Να μην εξαρτάσαι κυρίως από υλικά βαρίδια.
Ευτυχείς όσοι το μπορούν.Ευτυχείς όσοι κάνουν κάθε μέρα ένα νέο ξεκίνημα για το αλλού της ζωής τους.
Μένουν για πάντα νέοι.
Αλίμονο στους ζηλόφθονους Τζήμερους και τζημεράκους που δέθηκαν με ένα σπίτι,ένα αυτοκίνητο, μια δουλειά σκλαβιά,μια οικογένεια βρόχο στο λαιμό τους.
Οι άλλοι μπορούν να φεύγουν, αυτοί όχι,δέσμιοι της ίδιας ζωής μέχρι να πεθάνουν.
Φθόνος απύθμενος και επικίνδυνος.
Φεύγω. 

(Σοφία Λαμπίκη)
                                                                                                              
"> http://www.tvxs.gr/news/ellada/ston-kairo-ton-tsigganon-kai-tis-marias
Η συγκλονιστική ιστορία της μικρής Μαρίας, του ξανθού τετράχρονου κοριτσιού με τα μπλε μάτια, που ανακαλύφθηκε σε οικισμό Ρομά (Τσιγγάνων) στα Φάρσαλα της Θεσσαλίας, εκτός του ότι έφερε στο προσκήνιο τις υποθέσεις απαγωγών, παράνομων υιοθεσιών και άλλων εγκληματικών πράξεων που αφορούν μικρά παιδιά, επανέφερε επίσης και το πρόβλημα της κατάστασης διαβίωσης των Ελλήνων Ρομά, που αποτελούσαν πάντοτε πολίτες β' κατηγορίας στην Ελλάδα. Του Γιώργου Στάμκου

Βρισκόμενοι στο περιθώριο της ελληνικής κοινωνίας οι περίπου 300.000 Ρομά, που είναι Έλληνες πολίτες, ζουν σε κατάσταση μόνιμης κρίσης προτού η οικονομική κρίση κτυπήσει τη χώρα μας. Παραβλέποντας το γεγονός πως δεν είναι επίσημα αναγνωρισμένοι από το ελληνικό κράτος ως ξεχωριστή μειονότητα, όπως συμβαίνει σε όλες τις βαλκανικές και ευρωπαϊκές χώρες, είναι μονίμως θύματα διακρίσεων και ρατσισμού, και στερούνται βασικών δικαιωμάτων, όπως είναι το δικαίωμα της απρόσκοπτης πρόσβασης στη δημόσια εκπαίδευση. Σε όποιες περιοχές τα παιδιά των Ρομά επιχείρησαν να πάνε σε σχολεία μαζί με τα υπόλοιπα ελληνόπουλα, υπήρχαν συνήθως έντονες αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες, όπως π.χ. στην Περαία της Θεσσαλονίκης, με αποτέλεσμα πολλά από αυτά να μην τελειώνουν καν τη βασική εκπαίδευση.

Η προβληματική ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία καθώς και το γεγονός πως τα παραδοσιακά επαγγέλματα των Ρομά (πλανόδιοι έμποροι, τεχνίτες, ανακυκλωτές κ.α.) δεν μπορούν πλέον να τους εξασφαλίσουν τη στοιχειώδη επιβίωση, οδηγούν πολλούς από αυτούς στην παρανομία.  Εκτιμάται πως 9 στις 10 παρανομίες, που οδηγούν τους Ρομά στα δικαστήρια ή στη φυλακή, σχετίζονται με την ανάγκη τους για επιβίωση, δηλαδή με τη φτώχεια. Οι διάφορες απάτες που ορισμένοι Ρομά αναγκάζονται να κάνουν π.χ. με πλαστά πιστοποιητικά για να εισπράξουν κάποιο επίδομα ή βοήθημα, δεν αποσκοπούν στον παράνομο πλουτισμό, αλλά απλά στην επιβίωση τους, δηλαδή στο να καλύψουν τις στοιχειώδες ανάγκες επιβίωσης. Αυτό θα ήταν φυσικά άχρηστο αν η Πολιτεία είχε σκύψει στα προβλήματά τους και βοηθούσε στην ενσωμάτωσή τους, πράγμα που δεν συνέβη ακόμη και στις καλύτερες εποχές, πόσο μάλιστα τώρα που η χώρα μας μαστίζεται από βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση.

Οι Ρομά της Ελλάδας, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ζούσαν πάντοτε σε συνθήκες κρίσης, αλλά όμως η τρέχουσα κρίση επιδείνωσε ακόμη περισσότερο την κατάσταση τους. Δεν χρειάζεται φυσικά να συμπληρώσουμε πως, αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες στην Ελλάδα, οι Ρομά θα ήταν αναμφίβολα ο υπ' αριθμόν ένα αποδιοπομπαίος τράγος στον οποίο θα στρέφονταν η ρατσιστική βία των εγχώριων Φασιστοναζί, όπως συμβαίνει άλλωστε σε χώρες όπως η Ουγγαρία και η Σλοβακία. Γιατί ο Ρομά ήταν πάντοτε  για την κοινωνία μας ο πιο κοντινός “Ξένος”, ο “μακριά από εμάς”, ο «Ανέγγιχτος», ο “Άλλος”. Κι όμως οι Ρομά της Ελλάδας δεν είναι νεοφερμένοι, δεν είναι μετανάστες, καθώς, όπως θα δούμε, ζουν αδιάλειπτα στην περιοχή μας τους τελευταίους επτά αιώνες.

Η ιστορία των Ρομά της Ελλάδας και των Βαλκανίων

Καταρχάς οι πιο «κοντινοί ξένοι» μας είναι γνωστοί με διάφορα ονόματα: Τσιγγάνοι (ή αθίγγανοι), ή Γύφτοι ή Ρομά (όπως και αυτοαποκαλούνται). Η καταγωγή τους καλύπτονταν ως πρόσφατα από ένα πέπλο μυστηρίου. Παλαιότερα πίστευαν πως η καταγωγή τους ήταν από την Αίγυπτο, γι’ αυτό και τους έδωσαν την ονομασία Γύφτοι (Αιγύπτιοι). Οι Τούρκοι τους ονόμαζαν Κipti - Kiptigan, επειδή νόμιζαν λανθασμένα πως οι Αθίγγανοι πήραν την ονομασία αυτή λόγω της καταγωγής τους από τους Χριστιανούς Κόπτες της Αιγύπτου. Στην πραγματικότητα όμως, όπως αποδείχθηκε κι από σχετικές έρευνες, οι Τσιγγάνοι της Ελλάδας, των Βαλκανίων και της Ευρώπης, προέρχονται από τη βόρειο Ινδία και συγκεκριμένα από την περιοχή του Ρατζαστάν και είναι απόγονοι της κατώτερης ινδικής κάστας των Ανέγγιχτων (εξού και η λέξη Αθίγγανος), που εκδιώχθηκε από τον Ινδία και μετανάστευσαν Δυτικά κατά κύματα από τον 7ο ως τον 10ο μ.Χ, αι.

Στη Μικρά Ασία οι Τσιγγάνοι (ή Ρομ) εμφανίστηκαν τον 11ο με 12ο αιώνα μ.Χ., ενώ στα Βαλκάνια είναι καταγεγραμμένη η παρουσία τους από τον 13ο και τις αρχές του 14ου αιώνα. Το 1322 ένας Φραγκισκανός μοναχός, ο Συμεών Simeonis, αναφέρει την ύπαρξη μιας κοινότητας «Ατσίγγανων» στη Βενετοκρατούμενη Κρήτη. Το 1348, υπάρχουν μαρτυρίες για τους Cingarije στο Πρίζρεν (Κόσοβο), ενώ, από το 1385, ορισμένα κείμενα κάνουν λόγο για οικογένειες που ζουν σε καθεστώς σκλαβιάς στη Βαλαχία και στη Μολδαβία.

Η γλώσσα των Ρόμ, που συνεχίζει να μιλιέται από πάνω από δύο εκατομμύρια άτομα, είναι μια ινδική διάλεκτος και ανήκει στην Ινδοευρωπαϊκή γλωσσική οικογένεια. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η ανάδυση ενός αισθήματος ενότητας μεταξύ των Ρομ διαφόρων χωρών ή ακόμη η συνειδητοποίηση της συγγένειας με τους Ινδούς.

Ζώντας μονίμως στο περιθώριο της κοινωνίας, κατατρεγμένοι, κυνηγημένοι, στιγματισμένοι, πριν καλά - καλά γεννηθούν με το σημάδι της «διαφοράς», οι Τσιγγάνοι προσπαθούν να επιβιώσουν και ν΄ αντέξουν, μέσα σε μια ζωή που μοιάζει περισσότερο με κυνήγι εξοστρακισμού. Στα Βαλκάνια ο Ρομά είναι αυτός που ενσαρκώνει όλες τις διαστροφές του κόσμου.

Η σημαία των Ρομά της Ευρώπης έχει το μπλε και πράσινο χρώμα και τη ρόδα του κάρου στη μέση, σύμβολο των συνεχόμενων μετακινήσεων τους.  Σε όλη την Ευρώπη ζουν από 6 ως 10 εκατομμύρια Ρομά. Ο πληθυσμός τους σε όλα τα Βαλκάνια κυμαίνεται από 2,5 ως 4 εκατομμύρια, ανάλογα με τις εκτιμήσεις. Είναι δε κατανεμημένος ως εξής (εκτίμηση):

Ρουμανία: 800.000 – 1,5 εκατομμύριο
Τουρκία: 600.000 - 800.000
Βουλγαρία: 400.000-500.000
Ελλάδα: 300.000
Σερβία: 200.000 - 300.000
Αλβανία: 150.000
ΠΓΔΜ: 100.000
Βοσνία: 50.000 - 100.000
Κροατία: 50.000
Κόσοβο: 40.000


Παρά τις διώξεις και τους κατατρεγμούς –παλιότερους και νεότερους– οι Ρομά επιβιώνουν, διασκορπίζονται σε όλο τον κόσμο και εγκαθίστανται μόνιμα σε πολλές περιοχές. Είναι ένας αρχαίος νομαδικός λαός χωρίς γραπτή γλώσσα, που στο πείσμα των αιώνων διατηρεί την παράδοση της περιπλάνησης. Είναι ένα ζωντανό κομμάτι των Βαλκανίων, της πρώτης περιοχής που πέρασαν στην Ιστορία πριν συνεχίσουν προς την υπόλοιπη Ευρώπη.

Οι Τσιγγάνοι των Βαλκανίων αποτελούν μια σημαντική συνιστώσα της «βαλκανικής ταυτότητας».  Ο Τσιγγάνος ως ο «οικείος ξένος», ο «ανέγγιχτος», ο «μακρινός γείτονας», ο «Άλλος» και ταυτόχρονα ο «άνθρωπος για τις βρομοδουλειές», ο πανηγυρτζής, ο οργανοπαίκτης, ο «έξω καρδιά», ο ζωτικός και ενστικτώδης άνθρωπος…

Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας/FosPhotos

Ο  λαϊκός πολιτισμός των Ρομά

Η μουσική και ο χορός κατέχει ξεχωριστή θέση στον πολιτισμό των τσιγγάνων. Ασυναγώνιστοι δεξιοτέχνες του βιολιού, του κλαρίνου, της κιθάρας, περιπλανώμενοι μουσικοί, περιζήτητοι στους γάμους, τις γιορτές και τα πανηγύρια, απέκτησαν φήμη, άνοιξαν καινούργιους δρόμους έκφρασης και ξεπερνώντας τα όρια της φυλής τους έφεραν στο προσκήνιο τον παλμό του ιδιαίτερου πολιτισμού τους. Στα Βαλκάνια λοιπόν οι Τσιγγάνοι είναι συνδεδεμένοι, εκτός από ορισμένα περιπλανώμενα επαγγέλματα (γυρολόγοι, γανωτές, καλαθοπλέκτες κ.α.) με το πανηγύρι, τη μουσική και το τραγούδι.

Στα χωριά σε γάμους και πανηγύρια, σε γλέντια, οι Τσιγγάνοι συμμετέχουν σαν μουσικοί ή κλαρινιτζήδες, βιολιτζήδες, λαουτάρηδες.  Οι ίδιοι έχουν υμνήσει τη «μάγισσα», τη «χαρτορίχτρα», τη «γιάτρισσα», την «ξελογιάστρα», τη «χορεύτρια» κ.α. Έχουν δημιουργήσει δικές τους μελωδίες. Με την παύση της φεουδαρχίας στη Δύση, η Τσιγγάνικη Mουσική μετουσιώθηκε σε δική της κουλτούρα. Μπήκε και αναπτύχθηκε στις Ευρωπαϊκές αυλές. Ο λαογράφος Τ. Γιαννακόπουλος λέει για την Τσιγγάνικη μουσική, πως «είναι γλυκιά, βίαιη, επαναστατική. Μοιάζει σαν βοή στην καταιγίδα».

Οι Τσιγγάνοι μουσικοποίησαν το δημοτικό τραγούδι στα Βαλκάνια. Το διατήρησαν, το προήγαγαν και το μετέδωσαν προοδευτικά από χωριό σε χωριό και από τόπο σε τόπο. Ας θυμηθούμε μόνο στην Ελλάδα τον Κώστα Χατζή, τον Σαλέα ή τον Γιώργο Μάγκα, την περίφημη Esma στα Σκόπια και τον Σάμπαν Μπαϊράμοβιτς στη Σερβία (στη Ρουμάνια ζούσε ο παγκοσμίου φήμης Τσιγγάνος βιολιστής Grigoraş Dinicu, 1889-1949), που η μουσική τους προσφορά είναι διεθνώς αναγνωρισμένη...

Θύματα διώξεων και εθνικισμού

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, οι Τσιγγάνοι των Βαλκανίων υπήρξαν τα πρώτα θύματα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και της πτώσης των κομμουνιστικών καθεστώτων. Λησμονημένοι από τις νέες κυβερνήσεις, έγιναν ακόμη φτωχότεροι εξαιτίας της οικονομικής μετάβασης, ενώ μετατράπηκαν σε στόχο των αναδυόμενων βίαιων εθνικισμών και σε αποδιοπομπαίους τράγους των διακοινοτικών συγκρούσεων.
Στη Βοσνία & Ερζεγοβίνη ζούσαν πριν το 1990 πάνω από 200.000 Τσιγγάνοι, σήμερα ζει εκεί μόλις το 30% του προηγούμενου πληθυσμού.

Στο Κόσοβο κάποτε ζούσαν 120.000 Τσιγγάνοι αλλά μετά το 1999 έμειναν μόλις 40.000 Τσιγγάνοι ή το 1,8% του πληθυσμού –θύματα των διώξεων των Αλβανών εθνικιστών που εφάρμοσαν σε βάρος τους εθνοκάθαρσης με πρόσχημα ότι οι Τσιγγάνοι ήταν «συνεργάτες» της σέρβικης διοίκησης. «Μας απορρίπτουν και από τα δύο στρατόπεδα (σ.σ. Σέρβοι και Αλβανοί), σε βαθμό που ο γιος μου αναγκάστηκε να σταματήσει το σχολείο εξαιτίας της βίας που υφίστατο από τους αλβανούς συμμαθητές του», είναι το παράπονο ενός Τσιγγάνου πατέρα από το Οράχοβατς του Κοσόβου. Πολλοί απ’ αυτούς τους Κοσοβάρους Τσιγγάνους κατέφυγαν στα γειτονικά Σκόπια.

Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας/FosPhotos


Οι Τσιγγάνοι της Ελλάδας

Η Ελλάδα είναι η πατρίδα περίπου τριακοσίων χιλιάδων Ρομά (που οι περισσότεροι Έλληνες τους αποκαλούν βέβαια Γύφτους ή Τσιγγάνους), καθώς ήταν μια από τις πρώτες χώρες από τις οποίες πέρασαν οι Τσιγγάνοι στο μεταναστευτικό δρόμο τους προς την Ευρώπη. Η παρουσία των Τσιγγάνων στο χώρο της σημερινής Ελλάδας μνημονεύεται τουλάχιστον από τις αρχές του 14ου μ.Χ. αιώνα. Οι πρώτοι Τσιγγάνοι που εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο ήταν Χριστιανοί στο θρήσκευμα (είχαν εκχριστιανιστεί κατά την παραμονή τους στη Μικρά Ασία τον 11ο μ.Χ. αιώνα), ενώ σταδιακά με την επέκταση των Οθωμανών Τούρκων στα Βαλκάνια άρχισαν να εξισλαμίζονται. Γενικά οι περιπλανώμενοι και μονίμως κατατρεγμένοι Τσιγγάνοι έτειναν να υιοθετούν τη θρησκεία των κυρίαρχών τους.

Σήμερα ο αριθμός των Τσιγγάνων που ζουν στην Ελλάδα εκτιμάται από 200.000 (επίσημη εκδοχή) ως 400.000, όπως υποστηρίζουν οι τσιγγάνικες οργανώσεις. Στον αριθμό αυτό έχουν προστεθεί τα τελευταία χρόνια και Τσιγγάνοι που μετανάστευσαν από άλλες, φτωχότερες χώρες των Βαλκανίων και κυρίως από την Αλβανία και τη Βουλγαρία.

Οι Τσιγγάνοι της Ελλάδας ζουν διεσπαρμένοι σε όλη τη χώρα, ηπειρωτική και νησιωτική. Οι μισοί τσιγγάνοι της Ελλάδας είναι σκηνίτες και ζουν διασκορπισμένοι σε 70 περίπου καταυλισμούς: Αλάν Κόγιου της Κομοτηνής, Ασπρόπυργος, Χωματερή των Λιοσίων, Μενίδι, Ζεφύρι, Χαλάνδρι, Νέα Αλικαρνασσός Κρήτης, Ριγανόκαμπος Πάτρας, Τρίπολη, Νέα Κίος, Καλαμάτα, Καρδίτσα, Σοφάδες, Φάρσαλα, Ρόδος, Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Νέα Ιωνία Βόλου, Σέρρες, Δράμα, Διδυμότειχο, Παραλίμνη Ιωαννίνων, Πρέβεζα, Άρτα και αλλού. Σχεδόν σε κάθε ελληνική πόλη υπάρχει και μια τσιγγάνικη γειτονιά. Στην Αθήνα ο μεγαλύτερος συνοικισμός των Τσιγγάνων είναι η Αγία Βαρβάρα και στη Θεσσαλονίκη ο Δενδροπόταμος. Οι Τσιγγάνοι της Ελλάδας είναι κατά 85% χριστιανοί και κατά 15% μουσουλμάνοι, κυρίως όσοι ζουν ή προέρχονται από τη Δυτική Θράκη. Αν και κοινωνικά αποκλεισμένοι και περιθωριοποιημένοι από το Κράτος και τους υπόλοιπους Έλληνες –δεν είναι σπάνια τα ρατσιστικά επεισόδια σε βάρος τους καθώς και οι προσπάθειες των Δημοτικών αρχών να διαλύσουν με τη βία τσιγγάνικους καταυλισμούς– οι Τσιγγάνοι της Ελλάδας, που είναι Έλληνες πολίτες, έχουν συνεισφέρει πολύ στον σύγχρονο ελληνικό λαϊκό πολιτισμό, κυρίως μέσω της λαϊκής και παραδοσιακής μουσικής αλλά και μέσω ορισμένων γραφικών και παραδοσιακών επαγγελμάτων (γανωτές, καλαθοπλέκτες, ανακυκλωτές κ.α.). Γνωστοί Έλληνες Τσιγγάνοι είναι ο Κώστας Χατζής (Μουσικός, τραγουδιστής), ο Βασίλης Παϊτέρης (Μουσικός, τραγουδιστής), ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος  (Τραγουδιστής), η  Ελένη Βιτάλη (Τραγουδίστρια), ο Μανώλης Αγγελόπουλος (Τραγουδιστής) και ο Χρήστος Πατσατσόγλου (Ποδοσφαιριστής) κ.α.

Οι Τσιγγάνοι της Ελλάδας δυστυχώς ακόμη και σήμερα είναι αποκλεισμένοι. Δεν έχουν πλήρη πρόσβαση στην παιδεία και στις υπηρεσίες υγείας (τα ποσοστά νοσηρότητας και θνησιμότητας είναι μεταξύ τους ακόμη υψηλά) του ελληνικού κράτους, αντιπροσωπεύοντας έτσι την εικόνα μιας «Τριτοκοσμικής Ελλάδας» που αποτελεί αντίθεση στην βιτρίνα της «Ευρωπαϊκής Ελλάδας» που πασχίζουν οι κυβερνώντες να καλλιεργήσουν τα τελευταία χρόνια…

Αν η Ελλάδα αποτύχει να ενσωματώσει ομαλά τους γηγενείς Τσιγγάνους της, που ζουν σ' αυτά τα εδάφη εδώ και επτά αιώνες, πως θα τα καταφέρει άραγε να ενσωματώσει τους νεοφερμένους μετανάστες της, κυρίως από Ασία και Αφρική, που κουβαλούν κουλτούρες και πολιτισμούς εντελώς διαφορετικούς από την ελληνική πραγματικότητα; Οι συμπολίτες μας Ρομά αποτελούν το κριτήριο για το πόσο πραγματικά ανεκτική δημοκρατία είναι ή θέλει να είναι η σύγχρονη Ελλάδα.

Το σίγουρο πάντως είναι πως σ' αυτόν τον τομέα έχουμε πολύ ακόμη δρόμο μπροστά μας για να διανύσουμε...

* Ο Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (www.zenithmag.wordpress.com).
">


">



">



Θὰ σᾶς περιμένω

Θὰ σᾶς περιμένω μέχρι τὰ φοβερὰ μεσάνυχτα ἀδιάφορος-
Δὲν ἔχω πιὰ τί ἄλλο νὰ πιστοποιήσω.
Οἱ φύλακες κακεντρεχεῖς παραμονεύουν τὸ τέλος μου
ἀνάμεσα σὲ θρυμματισμένα πουκάμισα καὶ λεγεῶνες.
Θὰ περιμένω τὴ νύχτα σας ἀδιάφορος
χαμογελώντας μὲ ψυχρότητα γιὰ τὶς ἔνδοξες μέρες.

Πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο κῆπο σας
πίσω ἀπὸ τὸ χάρτινο πρόσωπό σας
ἐγὼ θὰ ξαφνιάζω τὰ πλήθη
ὁ ἄνεμος δικός μου
μάταιοι θόρυβοι καὶ τυμπανοκρουσίες ἐπίσημες
μάταιοι λόγοι.

Μὴν ἀμελήσετε.
Πάρτε μαζί σας νερό.
Τὸ μέλλον μας θὰ ἔχει πολὺ ξηρασία.

Μιχάλης Κατσαρός.


...........
του ΜΑΝΟΥ ΛΟΙΖΟΥ
">

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Μάνος Λοΐζος
Πρώτη εκτέλεση: Στέλιος Καζαντζίδης

Όταν βλέπετε να κλαίω
κάπου μέσα μου πονεί
πληγωμένο αηδονάκι
που του πήραν τη φωνή

Όταν βλέπετε να πίνω
στης ταβέρνας τη γωνιά
θέλω λίγο να ζεστάνω
της καρδιάς την παγωνιά

Κι όταν δείτε να γελάω
σαν το ξένοιαστο παιδί
σαν παλιά πως μ' αγαπούσες
στ' ονειρό μου θα 'χω δει
">



Για τους " Γείτονες" !!!!



">