Χρυσαλιφουρφουρακι μου , Κερβερακι μου , ΖΩΗ ΜΟΥ
σήμερα δεν είναι τα γενεθλιά ΣΟΥ ,
αλλα να, δεν μπορω να μη σου πω κατι που πρεπει να κρατησω μυστικο, μεχρι την αλλη Πεμπτη..!
Η κυρια Ντοντο ΜΑΣ, σου αγορασε δωρακι απο τωρα!
Ναβλεπες πως ελαμπαν τα μπλε ματακια της..
Ανοιξε το μικρο κιτρινο κουτακι με αγωνια
να δει αν μου αρεσει.
-Την λενε Παναγιωτα ...τον Αυγουστο δεν ησασταν εδω..,ειπε κομπιαστα,
...την παναγια της αγορασα, αγκαλια με το μικρο χριστο, θα της αρεσει;
Με κοιταζε με κεινο το χαμογελο του ηλιου που μουχες ζωγραφισει εσυ , σαν ησουνα μικρη στα δικα μου τα γενεθλια , θυμασαι...;
Κοκκαλωσα μωρο μου...
Ηταν ενα μικρο ΧΡΥΣΟ.. ,κοσμημα θαρρω το λενε,
η ΚΑΡΔΙΑ της!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ουτε στιγμη δεν περασε απο το μυαλο μου ,πως ειμαι αθεη ..πως "τετοια" δεν φορας..
Μ επιασαν κλαματα..
Εκεινη ξεσκατωνει τον παππου και τη γιαγια , τα βραδυα τη ξυπνουν , δυο δυδυμα μωρα με ειδικες αναγκες, για να ταιζει τοσα στοματα μιιιιιιιλια μακρια, Τί πηγε και εκανε;
...............
Στριβω τσιγαρο...δεν μπορω να συνεχισω....
............
τωρα... Τη φανταζομαι , οχι να μιλα μεσα απο το σκαιπ με τον Αλεξανδρο της..
και να της λεει λυπημενος," ..πώς ασπρισαν τα μαλλακια σου Ντοντο; Να τα βαψεις!",
......αλλα ,
τη συναντηση τους ...επειτα απο τοοοοοσα χρονια που εχουν να ιδωθουν..............
......................................................
...........................................
με τα παιδια της τα εγγονακια της, που θαχουν γινει πια εγγονια..............
...........................................................................................................................
..............................................................................................................................
....................................................
Σε ξερω!
ΘΑ ΤΟ ΦΟΡΑΣ!
............................
Οχι δεν σου γραφω για να κλαψεις..
Αλλα να,, σημερα παλι πνιγηκαν ....ΑΝΘΡΩΠΟΙ ...μικρο μου σανδαλακι....
...........................................
Δεν θελεις να εχεις φεις. Καλα κανεις.
Ασε με λοιπον να δεις τί διαβαζω σαν με μαλωνεις πως τις ωρες μου χαλω και πως απο τοτε
που εμπλεξα με αυτο το μαραφετι , εχασα το χαμογελο μου....
"Έκανε κρύο, πολύ κρύο..
Χειρότερα απ΄το κρύο που έκανε όταν χιόνιζε στα βορεινά της πατρίδας της.
΄Ετρεχε…
Άκουγε πίσω της σκυλιά να αλυχτάνε και δεν ήξερε αν ήταν σκυλιά των Τούρκων στρατιωτών ή των τελευταίων χωριατόσπιτων που είδε από μακριά φωτισμένα.
Μόνο έτρεχε και κρύωνε
Και τραβούσε απ΄το χέρι το γιό της, αμούστακο παιδάκι που το ξεσήκωσε στο δρόμο να το γλυτώσει.
Πού νάναι ο άντρας της; σκεφτόταν
Χαμένος 3 μήνες τώρα. Να ζεί;
Έτρεχε μες το σκοτάδι .Το κρύο τη νύσταζε κι έλεγε από μέσα της στίχους απ΄το Σαχναμέ του Φερντοσί που είχε μάθει παιδί για να κρατιέται ξύπνια.
Ο μικρός δεν έκλαιγε πια. Είχε σταματήσει. Τον πρώτο καιρό έκλαιγε συνέχεια, ήθελε το σπίτι του, το γάτο του, τους φίλους του.
Πώς να εξηγήσεις σ΄ένα παιδί ότι πρέπει να τα αφήσεις πίσω όλα για να γλυτώσεις τη ζωή σου; Ότι πρέπει να πας χιλιόμετρα μακριά, παράνομος, σε μια Βόρεια πατρίδα, ξένη, σε συγγενείς μακρινούς για να γλυτώσεις;
Πλήρωσε όλη την περιουσία της στον Τούρκο που την πέρασε απ΄τα σύνορα και την έφερε εδώ σ΄άλλα σύνορα για να τα περάσει κι αυτά και νάβρει μπρος της άλλα , καινούργια.
Βρωμιάρηδες Αραβες τους φώναζαν στο δρόμο, Ιρανοί είμαστε έλεγε η γυναίκα, Πέρσες με ιστορία χιλιάδες χρόνια, πολιτισμό και κοιμισμένους βασιλιάδες στην έρημο.
Σκουπίδια και βρωμιάρηδες είστε τους λέγανε. Πρόσφυγες, λαθραίοι, κλέφτες κι εγκληματίες.
Έμαθε να σωπαίνει και να προχωρά. Και να τραβά το δρόμο της και το γιό της μαζί, αμίλητη.
Κρύο που κάνει, σκέφτηκε. Εδώ μπροστά πρέπει να είναι το ποτάμι που της είπε ο Τούρκος. Απέναντι έβλεπε μακριά σπίτια, φωτισμένα, έχουν γιορτή οι Έλληνες της είχε πει, εύκολα θα περάσεις απόψε , κανείς δεν θα φυλάει το ποτάμι.
Μόνο απ΄το ποτάμι περνούσανε πια, φυλάγανε γύρω - γύρω Ευρωπαίοι αστυφυλάκοι.
Μόνο απ΄το νερό.
Ενοιωσε το έδαφος να χαμηλώνει , κι άκουσε τη βουή του ποταμού.
Μαύρο και κρύο. Από μέσα έπρεπε να περάσει κι αυτή και το παιδί. ’Ετσι της είπε ο Τούρκος. Απέναντι θα περίμενε ένας Έλληνας να την πάει παρακάτω.
Αν πέρναγε το ποτάμι..
Κουκούλωσε το μικρό. Τον φίλησε. Τον έπιασε απ΄το χέρι και βούτηξαν στα αφώτιστα νερά. Δεν είχε φεγγάρι, καλή νύχτα για πέρασμα.
Το κρύο νερό τους μαχαίρωσε .Ένα μικρό βογκητό και κλάμα βγήκε απ τα χείλια του παιδιού.
Αμίλητοι κι οι δυό άρχισαν να κολυμπούν στο πουθενά.
Άκουσε κάτι σκυλιά μακριά αλλά δεν ήξερε αν ακούγονταν από κει που φύγανε ή από κει που πηγαίνανε.
Πάγωνε, δεν ένιωθε τα χέρια της , αν κράταγε το παιδί δεν καταλάβαινε. Το φώναξε ,δεν πήρε απάντηση.
Το νερό την παράσερνε και πάγωνε. Βούλιαζε.
Ένιωσε κάτω απ τα πόδια της την άμμο του ποταμού. Κάπου θα είχε χάσει τα παπούτσια της.
Ένιωσε κάτω απ΄τα πόδια της την άμμο. Ζεστή, καφτή. Γελούσε. Ήταν νέα, κορίτσι πράμα και μύριζε τα τριαντάφυλλα της πατριδας της του Ισφαχάν.
Οι φίλες της την φώναζαν να πάει να παίξουν.
Γέλασε ξανά.
Είχε φτάσει στο σπίτι πιά.
σοφία λαμπίκη
«Με τη ζωή τους πλήρωσαν την προσπάθεια να διασχίσουν κολυμπώντας τον ποταμό Έβρο, για να περάσουν από την Τουρκία στη χώρα μας ένα 12χρονο αγόρι, με τη μητέρα του. Το πτώμα του αγοριού βρέθηκε δίπλα στην παγωμένη σορό της 59χρονης μητέρας του, στις όχθες του ποταμού Έβρου στην περιοχή Φερών, ενώ από τα έγγραφα που βρέθηκαν στα ρούχα τους προκύπτει ότι είναι Ιρανικής καταγωγής.»Από τον Τύπο"
http://xiotikisfigga.blogspot.gr/2011/12/blog-post_7379.html
"Κλαίω χρόνια
Συνέχεια
Κλαίω για τους νεκρούς διωγμένους, στις θάλασσες και τα ποτάμια,
κλαίω για τους αδύναμους που βασανίζονται,
για τα ζώα που είναι ο σάκος εκτόνωσης κάθε υπανθρώπου,
για τα παιδιά που κρατάνε όπλα αντί να παίζουν,
για τα δάση, τα ποτάμια,τις θάλασσες που ρημάζουν,
για τους ανθρώπους που κοιμούνται στους δρόμους,
για τους απελπισμένους, τους μόνους τους σ αυτή τη γη χωρίς να το θέλουν,
κλαίω,κλαίω,κλαίω
ποτάμι θα γίνει το δάκρυ και οργή και θα σας πνίξει.
Πάω να ξανακλάψω μοναχή μου με την ησυχία μου".............................
.........
Eιναι καθηγητρια μακαρι να την ειχες ...
(Μια ωρα μετα..)
Το μπλοκ μου δεν τ ανοιγεις!
Ευτυχως!
"Σου γραφω απο αναγκη "για να λυτρωθω...
................................................
Θυμασαι, που ΕΣΥ τοπαιζες στην κιθαρα κι ηθελες εγω να το τραγουδω και δεν θυμομουν
ολα τα λογια και ξανα και ξανα...μεχρι που το βγαλαμε ΜΑΖΙ.....;
Σου γράφω πάλι από ανάγκη
η ώρα πέντε το πρωί
το μόνο πράγμα που `χει μείνει
όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ
Τι να τις κάνω τις τιμές τους
τα λόγια τα θεατρικά
μες στην οθόνη του μυαλού μου
χάρτινα είδωλα νεκρά
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη
βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό
κι ίσως η ασχήμια του να φύγει
μόλις πλυθώ και ξυριστώ
Βρωμάει η ανάσα απ' τα τσιγάρα
βαραίνει ο νους μου απ' τα πολλά
στον τοίχο κάποια Μόνα Λίζα
σε φέρνει ακόμα πιο κοντά
Να μ' αγαπάς όσο μπορείς να μ' αγαπάς
Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα
η ανάγκη μου δε σταματά
σαν το πουλί πάνω στο σύρμα
σαν τον αλήτη που γυρνά
Θέλω να `ρθείς και να μ' ανάψεις
το παραμύθι να μου πεις
σαν μάνα γη να μ' αγκαλιάσεις
">
Σαν σημερα πριν 20 χρονια εφυγε η Κατερινα η Γωγου, Σανδαλακι μου!
Εχεις και το βιβλιο της "τρια κλικ αριστερα".
Το Πανω Κατω η Πατησιων δεν τοχεις ..
Μαρεσει εκεινο το τραγουδι που λεει
"ΦΤΙΑΞΕ ΕΝΑΝ ΗΛΙΟ ΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΕΣΥ ΕΧΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΥ ΣΟΥ..."
http://youtu.be/xa5yqxTr2Hg
Μην ανησυχεις βρε Σανδαλακι
εδω θαμαι εγω... για ΠΑΝΤΑ :)
Ακου τα λογακια του τραγουδιου...
Θαθελα να Σου φτιαξω ενα βιντεο με αυτο το τραγουδακι , αλλα εισαι κερβερακι και δεν θελεις καμια φωτογραφια σου , ουτε στο you tube κι εισαι τοσο ΟΜΟΡΦΗ μεσα - εξω...
Ξερω τι δωρο θα σου κανω.
Ελπιζω απο αυριο, που θα ξεθαψω τα πινελα μου, να μην καταλαβεις πως ειναι ....
για
ΣΕΝΑ!
">
Εδω δεν φαινεται το μουτρακι σου..
Ουτε αυτο το βιντεο το εβαλα εγω στο you tube.
Tα παραπονακια σου στο Θοδωρη! χαχα
ΣΟΥ ΑΡΕΣΕ ομως!
Πού το θυμήθηκα...
">
......
Αυριο θα ξεθαψω τα πινελα μου...
εχω μερες μεχρι την αλλη Πεμπτη..
Τουτο τα λογια της Ινδιανουλας, θα Σου Ζωγραφισω,
ΧρυσαλιφουρφουρακιοκερβερακισανδαλακιΖΩΗμουλετρεμενομουΠαιδακι...:P
..................
Με μια ακομα πινελια,
που θαχει ολα τα χρωματα του
Ουρανιου Τοξου..:
" κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω μόνο:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία. "
~ ~ Ποίημα ανώνυμης Ινδιάνας ~ ~
Δε μ'ενδιαφέρει τι δουλειά κάνεις
Δε μ'ενδιαφέρει πόσο χρονών είσαι
Δε μ'ενδιαφέρει ποιοί πλανήτες είναι γύρω απ'το φεγγάρι σου
Δε μ'ενδιαφέρει που και τι έχεις σπουδάσει..
Θέλω να ξέρω τι σε κάνει να πονάς
αν τολμάς να ονειρευτείς..αν θέλεις να κάνεις αυτό που η καρδιά σου λαχταρά..
Θέλω να ξέρω
αν έχεις αγγίξει το βάθος της δικής σου λύπης,
αν είσαι ανοιχτός στις προσδοκίες
ή αν έχεις ζαρώσει από το φόβο.
Θέλω να ξέρω
αν μπορείς να χορέψεις στην αγριάδα και ν'αφήσεις την έκσταση να σε γεμίσει
χωρίς να ανησυχείς για το αν πρέπει να προσέχεις και να θυμάσαι τα όριά σου..
Θέλω να ξέρω αν τολμάς ν'απογοητεύσεις κάποιον
με το να είσαι ο εαυτός σου..
Αν αντέχεις την κατηγορία αρκεί να μην προδώσεις τη δική σου ψυχή.
Θέλω να ξέρω...
αν μπορείς να δεις την ομορφιά ακόμη κι όταν δεν είναι όμορφη η μέρα.
Θέλω να ξέρω
αν κάτι σε στηρίζει μέσα σου όταν όλα έξω καταρρέουν.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς,όταν είσαι μόνος με τον εαυτό σου,
να απολαμβάνεις αυτές τις μοναχικές στιγμές.
Θέλω να ξέρω αν μπορείς να σταθείς στην άκρη της θάλασσας
και να φωνάξεις στο ασήμι της πανσέληνου
και στο χρυσάφι του ήλιου
"ναι,είμαι άνθρωπος σημαντικός
και η ζωή μου ανήκει".
Ερχομαι στο κρεβατακι σου, τωρα που κοιμασαι..
τα Ονειρα Σου ναναι ...
">
Καληνυχτα Ομορφια μου
κι ας γινεσαι ...22 "Μαίων"....ΖΩΗ μου!
">
Καληνυχτα..χρυσάνθεμο ,
του Φθινοπώρου μου..
Αφου ξερεις το Φθινοπωρο ειναι η ΛΑΤΡΕΙΑ ΜΟΥ..
">
">
στην Κάθε Ζωή ...
Ζ Ω Η μου!!
">
">
 |
| Καποτε
στη Μαλτα γινοταν ενας διαγωνισμος για παιδια δημοτικου...Το θεμα ηταν
"Το δικαιωμα στη φαντασια" οπου τα παιδια θα εγραφαν ενα δικο τους ποιημα και θα το ζωγραφιζαν. Το επαθλο θα ηταν να δημοσιευθουν καποια, σε ενα λευκωμα και να μοιραστει σε ολη την Ευρωπη...Τουτο λοιπον το εργο μπηκε στο λευκωμα.. Μονο που το αυθεντικο, ΣΟΥ το κρατησαν οι ατιμοι εκει...:) ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ |
Αυτό που έσταξε στο πληκτρολόγιο είναι δάκρυ...
ΑπάντησηΔιαγραφή