έχε το νου σου στο παιδί..




Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ΟΙ ΜΟΥΣΙΚΟΙ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ...30-3-2013




Kάτω απο την Ακρόπολη..

Καθώς διαπίστωνα τη μελαγχολική περατζάδα των Ανθρώπων, μια παρέα παιδιών από την Κρήτη έπαιζαν , τραγουδούσαν για ένα μεροκάματο;
Θυμάμαι , όχι πολύ παλιά , τα πρόσωπα των ανθρώπων πιο χαρούμενα , καρεκλοπόδαροι, γελαστές ξέγνοιαστες φατσούλες , με ζωντανές κινήσεις 
πέρα δώθε...
Αν έπαιζαν κάποιοι μουσικοί , θάταν ξένοι με μια κιθάρα
ν 'ακουγεται  "Μπομπ Ντίλαν"...


30 Mαρτίου 2013...
μια Ομορφιά Ελληνόπουλων να παίζουν μπουζούκι, βιολι, κιθάρα...
">

Τί λέει η κοπέλα;;
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει..!!
..

">





Αμανές Καληνύχτας...

">

-Δεν το ξέρουμε καλά αυτό αλλά θα το παίξουμε.
-Ευχαριστώ..

">


ΔΩΘΕ ΚΕΙΘΕ...στην ΕΡΜΟΥ

">






Πάμε να χορέψουμε..;

">

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, Οδ. Ελύτης)

">

                                                                                    

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Leonard Cohen


Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως.
Leonard Cohen
Τα άλογα τρέχουν τα κορίτσια είναι δροσερά
Οι πιθανότητες μπορούν να διαλυθούν
Νικάς λίγο και μετά τελειώνει
Η πρόσκαιρη σου τύχη
Και τώρα σε καλούν να διαπραγματευτείς

Την αήττητη σου ήτα
Ζεις την ζωή σου σαν να 'ναι αληθινή
Χίλια βαθιά φιλιά

Κάνω την πόρνη φτιάχνομαι
Γυρίζω πίσω στην Boogie Street
Χάνεις την λαβή και πέφτεις
Μέσα στο Αριστούργημα
Και ίσως να είχα μίλια να διανύσω
Και υποσχέσεις να τηρήσω
Τ αφήνεις όλα για να μείνεις ζωντανός
Χίλια βαθιά φιλιά

Περιορισμένοι στο σεξ αντιταχθήκαμε
Στα όρια της θάλασσας…..
Είδα δεν είχαν μείνει ωκεανοί
Για ζητιάνους σαν κι εμένα
Πήγα στο μπροστινό κατάστρωμα
Ευλόγησα τον υπόλοιπο μας στόλο
Και δέχτηκα να ναυαγήσουμε
Χίλια βαθιά φιλιά

Κάνω την πόρνη φτιάχνομαι
Γυρίζω πίσω στην Boogie Street
Δεν θα ανταλλάξουμε τα δώρα υποθέτω
Που προορίζονταν για σένα
Και πότε-πότε όταν η νύχτα είναι αργή
Οι καταραμένοι και οι ταπεινοί
Μαζεύουμε τις καρδιές και φεύγουμε
Χίλια βαθιά φιλιά

Κι η σκέψη μου για σένα είναι ευωδιαστή
Ο φάκελος σου πλήρης
Λείπει μόνο αυτό που λησμονήσαμε να κάνουμε
Χίλια βαθιά φιλιά....
Μωρό μου, περιμένω διαρκώς
περιμένω διαρκώς, μέρα και νύχτα
δεν έβλεπα την ώρα
περίμενα τη μισή ζωή μου

υπήρχαν πολλές προσκλήσεις και
ξέρω ότι μούστειλες μερικές
αλλά εγώ περίμενα διαρκώς για το θαύμα
για το θαύμα νά ρθει
ξέρω ότι μ΄ αγάπησες αληθινά
αλλά, βλέπεις, τα χέρια μου ήταν δεμένα
ξέρω πως αυτό πρέπει να σε πλήγωσε
πρέπει να πλήγωσε την περηφάνια σου
να πρέπει να στέκεσαι κάτω από το παράθυρο μου
με τη σάλπιγκα σου και το τύμπανο σου
κι εγώ, είμαι εκεί πάνω να περιμένω διαρκώς
για το θαύμα
για το θαύμα νάρθει
Δε πιστεύω πως θα σου άρεσε
δε θα σου άρεσε αυτό εδώ
δεν υπήρχε καμιά διασκέδαση
και οι κρίσεις είναι αυστηρές..
ο Μαέστρος λέει πως είναι Μότσαρτ
αλλά ακούγεται σαν τσιχλόφουσκα
όταν περιμένεις διαρκώς
για το θαύμα
για το θαύμα νάρθει
περιμένοντας διαρκώς για το θαύμα
δεν απέμεινε τίποτα να κάνω
δεν ήμουν ευτυχής γι΄ αυτό
από το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου
δεν απέμεινε τίποτα να κάνω
όταν ξέρεις ότι σε έχουν μεταφέρει (ή πάρει)
δεν απέμεινε τίποτα να κάνεις
όταν ικετεύεις για μια ψύχα
τίποτα δεν απέμεινε να κάνεις
όταν πρέπει να συνεχίσεις να περιμένεις
περιμένοντας για το θαύμα νάρθει
Σε ονειρεύτηκα
μωρό μου, ήταν την άλλη νύχτα
πιο πολύ ήσουν γυμνή
αλλά κάτι από σένα ήταν φως
οι αμμουδιές του χρόνου έπεφταν διαρκώς
από τα δάχτυλα σου και τον αντίχειρα σου
και συ περίμενες διαρκώς
για το θαύμα, για το θαύμα νάρθε
Μωρό μου, ας παντρευτούμε
ήμασταν μόνοι για πάρα πολύ καιρό
ας μείνουμε μόνο μαζί
ας δούμε αν είμαστε τόσο δυνατοί
ναι, ας κάνουμε κάτι τρελό
κάτι εντελώς λάθος
ενώ περιμένουμε διαρκώς
για το θαύμα, για το θαύμα νάρθει
τίποτα δεν απέμεινε να γίνει
όταν ξέρεις ότι σε πήραν
δεν απέμεινε τίποτα να γίνει
όταν ικετεύεις για μια ψύχα
τίποτα δεν απέμεινε να γίνει
όταν πρέπει να συνεχίσεις να περιμένεις συνέχεια
να περιμένεις διαρκώς για το θαύμα νάρθει
όταν έχεις πέσει στο κεντρικό δρόμο
και κείτεσαι κάτω στη βροχή
και σε ρωτούν πως είσαι
φυσικά θα πεις ότι δε μπορείς να παραπονεθείς
αν πιέζεσαι για πληροφορίες
αυτό θα συμβεί όταν πρέπει να το παίξεις άλαλος
εσύ απλά θα πεις ότι είσαι εκεί έξω περιμένοντας διαρκώς
για το θαύμα, για το θαύμα νάρθει


">







Η ιστορία του Ισαάκ

Η πόρτα άνοιξε αργά,
Ο πατέρας μπήκε μέσα,
Ήμουν εννιά χρονών.

Και στεκόταν τόσο ψηλός μπροστά μου,
Τα γαλάζια του μάτια έλαμπαν
Και φωνή του ήταν τόσο ψυχρή.
Είπε, "Είχα ένα όραμα
Και ξέρεις ότι είμαι δυνατός και θεοσεβούμενος,
Πρέπει να κάνω αυτό που μου έχει πει."
Έτσι άρχισε να ανεβαίνει το βουνό,
Έτρεχα, αυτός περπατούσε,
Και το τσεκούρι του ήταν από χρυσό.
Λοιπόν, τα δέντρα έγιναν πολύ μικρότερα,
Η λίμνη καθρέφτης μιας κυρίας,
Σταματήσαμε να πιούμε λίγο κρασί.
Έπειτα πέταξε το μπουκάλι.
Έσπασε ένα λεπτό αργότερα
Και έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό μου.
Νόμισα ότι είδα έναν αετό
Μα μπορεί να ήταν ένα όρνεο,
Δεν μπορούσα να αποφασίσω.
Μετά ο πατέρας μου έφτιαξε ένα βωμό,
Κοίταξε μια φορά πίσω από τον ώμο του,
Ήξερε ότι δεν θα κρυβόμουν.

Εσύ που φτιάχνεις τώρα αυτούς τους βωμούς
Για να θυσιάσεις αυτά τα παιδιά,
Δεν πρέπει πλέον να το κάνεις.
Μια σκευωρία δεν είναι όραμα
Και ποτέ δεν έχεις πέσει σε πειρασμό
Από κάποιο δαίμονα ή θεό.
Εσύ που στέκεσαι τώρα από πάνω τους,
Το τσεκούρι σου είναι στομωμένο και αιματοβαμμένο,
Δεν ήσουν εκεί άλλη φορά,
Όταν ξαπλώνω σ' ένα βουνό
Και το χέρι του πατέρα μου έτρεμε
Με την ομορφιά του κόσμου.

Και εάν τώρα με αποκαλείς αδερφό
Συγχώρεσε με αν ρωτήσω,
"Σύμφωνα με ποιανού το σχέδιο;"
Όταν γίνουν όλα σκόνη
Θα σε σκοτώσω αν πρέπει,
Θα σε βοηθήσω αν μπορώ.
Όταν γίνουν όλα σκόνη
Θα σε σκοτώσω αν πρέπει,
Θα σε βοηθήσω αν μπορώ.
Και ελέησον την ομοιομορφία μας,
Άνθρωπε της ειρήνης ή άνθρωπε του πολέμου,
Το παγώνι απλώνει την ουρά του.





Η αγαπη σε καλει με το ονομα σου

Νομιζες πως δεν θα συνεβαινε ποτε
σε ολους τους ανθρωπους που προήλθες,
το σωμα σου χαμενο στο μυθο,το θηρειο τοσο εξημερωμένο.

Μα εδω,ακριβως εδω,
μεταξυ το σημαδιου εκ γενετης και του λεκε,
μεταξυ του ωκεανου και της ανοιχτης σου φλεβας,
μεταξυ του χιονανθρωπου και της βροχης,
για αλλη μια φορα,για αλλη μια φορα,
η αγαπη σε καλει με το ονομα σου.
Η γυναικα στο λευκωμα σου,
την οποια ακομη εξυμνεις και κατηγορεις,
λες πως σε ειχαν αλυσοδεμενο απο τα νυχια σου
και σκαρφαλωσες στον διαδρομο της δοξας.
Οο μα εδω,ακριβως εδω
μεταξυ των φυστικιων και του κλουβιού,
μεταξυ του σκοτους και της σκηνης,
μεταξυ των ωρων και της εποχης,
για αλλη μια φορα,για αλλη μια φορα,
η αγαπη σε καλει με το ονομα σου.

Επωμιζοντας τη μοναξια σου
οπως ενα οπλο που δεν θα μαθεις να στοχευεις,
παραπατας μεσα σε αυτον τον κινηματογραφο,
και μετα αναρριχεσαι,αναρριχεσαι μεσα στην οθονη.
Ναι,και εδω,ακριβως εδω
μεταξυ του σεληνοφωτος και της λωριδας,
μεταξυ του τουνελ και του τρενου,
μεταξυ του θυματος και τις δικιας του αιματοκηλιδας ,
για αλλη μια φορα,για αλλη μια φορα,
η αγαπη σε καλει με το ονομα σου.

Αφηνω την κοπελα να διαλογιζεται
για αυτην την αγαπη την οποία εγω δε θελω να διεκδισω,
ενα ταξιδι κατω στα εκατο σκαλοπατια
μα ο δρομος ειναι ακομη ακριβως ο ιδιος.
Και εδω,ακριβως εδω,
μεταξυ του χορευτη και του μπαστουνιου του,
μεταξυ του ιστιοφορου και του οχετου,
μεταξυ των επικαιρων καταστασεων και του ασημαντου πονου σου,
για αλλη μια φορα,για αλλη μια φορα,
η αγαπη σε καλει με το ονομα σου.

Που εισαι Τζουντι,που εισαι Αννα
Που ειναι τα μονοπατια απο τα οποια ηρθαν οι ηρωες σας
Αναρωτιεμαι δυνατα οπως ο επιδεσμος βγαινει,
μηπως,μηπως απλα κουτσαινα ή ημουν κουτσος
Οο εδω,ελα εδω,
μεταξυ του ανεμομυλου και των σιτηρων,
μεταξυ του ηλιακου ωρολογιου και της αλυσιδας,
μεταξυ του προδοτη και του πονου της,
για αλλη μια φορα,για αλλη μια φορα,
η αγαπη σε καλει με το ονομα σου.


">




Αν είναι επιθυμία σου

Αν είναι η επιθυμία σου
Να μη μιλήσω περισσότερο
Και η φωνή μου είναι ακόμα

Όπως ήταν πριν
Δεν θα μιλήσω περισσότερο
Θα παραμείνω μέχρι
Να μιλήσει κάποιος άλλος εκμέρους μου
Αν είναι η επιθυμία σου
Αν είναι η επιθυμία σου
Η φωνή να είναι αληθινή
Από αυτόν το σπασμένο λόφο
Θα σου τραγουδήσω
Από αυτόν το σπασμένο λόφο
Όλοι οι έπαινοί σου θα ηχούν
Αν είναι η επιθυμία σου
Να με αφήσεις να τραγουδήσω
Από αυτόν το σπασμένο λόφο
Όλοι οι έπαινοί σου θα ηχούν
Αν είναι η επιθυμία σου
Να με αφήσεις να τραγουδήσω

Αν είναι η επιθυμία σου
Αν υπάρχει επιλογή
Άσε τα ποτάμια να γεμίσουν
Άσε τους λόφους να αγαλιάσουν
Άσε το έλεος να σκορπίσει
Σε όλες αυτές τις καιόμενες καρδιές στην κόλαση
Αν είναι η επιθυμία σου
Να μας κάνεις καλά

Και τράβα μας κοντά
Και δέσε μας σφιχτά
Όλα τα παιδιά σου εδώ
Στα κουρέλια του φωτός τους
Στα κουρέλια του φωτός μας
Όλοι δεμένοι για να σκοτωθούν
Και να τελειώσει αυτή η νύχτα
Αν είναι η επιθυμία σου

Αν είναι η επιθυμία σου.


">




Έπρεπε να τρελαθώ για να σε αγαπήσω
Έπρεπε να φτάσω στον πάτο
Έπρεπε να περάσω χρόνο στον πύργο
να ικετεύω την τρέλα μου να με αφήσει

Έπρεπε να τρελαθώ για να σε αγαπήσω,
εσύ που ποτέ δεν ήσουν η μια
εσένα που κυνήγησα μέσα από καρδιοκτύπια που κράτησα σαν αναμνηστικά
Οι πλεξούδες και η μπλούζα της λυτές

Κάποιες φορές κατευθυνόμουν προς τον αυτοκινητόδρομο
Είμαι μεγάλος πια και οι καθρέφτες δεν λένε ψέματα,
αλλά η τρέλα έχει κρυψώνες και κρύβεται
πιο βαθιά από το "αντίο"

Έπρεπε να τρελαθώ για να σε αγαπήσω
Έπρεπε να αφήσω τα πάντα να καταστραφούν
Έπρεπε να γίνω αυτά που μισούσα
Έπρεπε να μην είμαι κανείς

Βαρέθηκα να επιλέγω τους πόθους μου
Με γλύτωσε μια γλυκιά κούραση
Οι πύλες της δέσμευσης ανοιχτές και το πέρασμα ελεύθερο
και κανείς δεν προσπαθεί να φύγει

Κάποιες φορές κατευθυνόμουν προς τον αυτοκινητόδρομο

Έπρεπε να τρελαθώ για να σε αγαπήσω,
εσύ που ποτέ δεν ήσουν η μια
εσένα που κυνήγησα μέσα από καρδιοκτύπια που κράτησα σαν αναμνηστικά
Οι πλεξούδες και η μπλούζα της λυτές



 Ένας μας δεν μπορεί να κάνει λάθος

Άναψα ένα λεπτό πράσινο κερί, για να σε κάνω να με ζηλέψεις.
Αλλά το δωμάτιο ήταν απλά γεμάτο με κουνούπια,
άκουσαν ότι το σώμα μου ήταν ελεύθερο.

Τότε πήρα τη σκόνη μιας μεγάλης άυπνης νύχτας
και την έβαλα στο μικρό σου παπούτσι.
Και τότε εξομολογήθηκα ότι βασάνισα το φόρεμα
που φορούσες για τον κόσμο (έτσι ώστε) να τους αγνοείς.
Έδειξα την καρδιά στο γιατρό: είπε ότι απλά πρέπει να τα παρατήσω.
Έπειτα έγραψε μια συνταγή,
και αναφερόταν το όνομα σου!
Αργότερα κλειδώθηκε σ' ένα ράφι μιας βιβλιοθήκης
με τις λεπτομέρειες από το μήνα του μέλιτος μας,
και ακούω από τη νοσοκόμα ότι χειροτέρεψε
και η πρακτική του καταστράφηκε.

Άκουσα για ένα άγιο που σε αγάπησε,
έτσι φοίτησα όλη νύχτα στο σχολείο του.
Μου έμαθε ότι η υποχρέωση των εραστών
είναι να παραβαίνουν το χρυσό κανόνα.
Και όταν ακριβώς ήταν σίγουρος ότι η διδασκαλία του ήταν αγνή
πνίγηκε στην πισίνα.
Το σώμα του έφυγε μα εδώ πίσω στο γρασίδι
το πνεύμα του συνεχίζει να στάζει.

Ένας Εσκιμώος μου έδειξε μια ταινία
που πρόσφατα γύρισε για σένα:
ο καημένος ο άνθρωπος με τη βία μπορούσε να σταματήσει να τρέμει,
τα χείλη και τα δάχτυλα του ήταν μπλε.
Υποθέτω ότι πάγωσε όταν ο άνεμος σου πήρε τα ρούχα
και νομίζω ότι απλά ποτέ δεν ζεστάθηκε.
Αλλά στέκεσαι εκεί τόσο ωραία, στη χιονοθύελλα του πάγου σου,
αχ σε παρακαλώ άσε με να έρθω στη θύελλα.


">



 Πάρε τη λέξη πεταλούδα.
Για να πεις αυτή τη λέξη δεν χρειάζεται να κάνεις τη φωνή σου
πιο ελαφριά από ένα γραμμάριο,
ούτε χρειάζεται να την εφοδιάσεις με μικρά σκονισμένα φτερά.
Δεν χρειάζεται να φανταστείς μιαν ηλιόλουστη ημέρα ή ένα χωράφι με

ασφοδέλους.
Δεν είναι απαραίτητο να είσαι ερωτευμένη, ή να έχεις ερωτευτεί τις
πεταλούδες.
Η λέξη πεταλούδα δεν είναι η πραγματική πεταλούδα.
Υπάρχει η λέξη μα υπάρχει και η πεταλούδα.
Αν μπερδέψεις αυτά τα δυο, οι άνθρωποι θα έχουν κάθε δικαίωμα να σε
κοροϊδεύουν.
Μην το παρακάνεις με τη λέξη.
Μήπως προσπαθείς να υπονοήσεις ότι αγαπάς τις πεταλούδες τελειότερα από
οποιονδήποτε άλλον,
ή ότι πραγματικά αντιλαμβάνεσαι τη φύση τους;
Η λέξη πεταλούδα είναι απλά ένα δεδομένο.
Δεν είναι μια ευκαιρία για να πλανιέσαι στον αέρα, να πετάξεις ψηλά,
να πιάσεις φιλία με τα λουλούδια, να συμβολίσεις την ομορφιά και το εύθραυστο,
ή να υποδυθείς την πεταλούδα με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.
Μην υποδύεσαι τις λέξεις.
Ποτέ μην προσπαθήσεις να υψωθείς από το πάτωμα, όταν μιλάς για πέταγμα.
Ποτέ μην κλείνεις τα μάτια, μην τινάζεις απότομα το κεφάλι σου στο πλάι,
όταν μιλάς για θάνατο.
Μην καρφώνεις τα φλογισμένα σου μάτια πάνω μου όταν μιλάς για έρωτα.
Αν θέλεις να με εντυπωσιάσεις όταν μιλάς για έρωτα βάλε το χέρι σου στην τσέπη ή κάτω από το φόρεμά σου και χαϊδέψου.
Αν η φιλοδοξία σου και η πείνα σου για χειροκρότημα σε έκαναν να μου μιλήσεις για έρωτα,
θα 'πρεπε να μάθεις πώς να το κάνεις χωρίς να ξεφτιλίζεις τον εαυτό σου ή το κείμενο.

Ποιά είναι η έκφραση που απαιτούν οι καιροί;
Οι καιροί απαιτούν μη έκφραση έτσι κι αλλιώς.
Η εποχή δεν ζητάει καμιά απολύτως έκφραση.
Έχουμε δει φωτογραφίες με χαροκαμένες Ασιάτισσες μητέρες.
Δεν μας αφορά η αγωνία των οργάνων σου που πασπατέυεις.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορείς να εκφράσεις με το πρόσωπό σου, που να μπορεί να συναγωνιστεί με τη φρίκη αυτής της εποχής.
Μην προσπαθήσεις καν.
Το μόνο που θα καταφέρεις είναι να φέρεις τον εαυτό σου αντιμέτωπο με τη χλεύη εκείνων που έχουν νιώσει αυτά τα πράγματα βαθιά.
Έχουμε δει στις ειδήσεις ανθρώπους στο έπακρο του πόνου και του ξεριζωμού.
Όλοι ξέρουν ότι τρως καλά κι ότι πληρώνεσαι κιόλας για να σταθείς εδώ. Κάνεις αυτό που κάνεις μπροστά σε ανθρώπους που βίωσαν την καταστροφή.
Αυτό θα έπρεπε να σε κάνει πολύ μετρημένη.
Πες τις λέξεις, δώσε το δεδομένο, κάνε στην άκρη.
Όλοι ξέρουν ότι υποφέρεις, δεν μπορείς να πεις στο ακροατήριο
όλα όσα ξέρεις για τον έρωτα με κάθε γραμμή που θα απαγγέλεις για τον έρωτα.
Παραμέρησε και θα ξέρουν ό,τι ξέρεις γιατί ήδη το ξέρουν. Δεν έχεις να τους μάθεις τίποτα.
Δεν είσαι πιο όμορφη απ' αυτούς. Ούτε πιο σοφή.
Μην τους βάζεις τις φωνές.
Μην τους βιάζεις στην ψύχρα.
Αυτό είναι κακό σεξ.
Αν τους δείξεις το περίγραμμα των γεννητικών σου οργάνων,
τότε δώσε τους κι αυτό που τάζεις.
Να θυμάσαι ότι πραγματικά, οι άνθρωποι δεν θέλουν έναν ακροβάτη στο κρεβάτι τους.
Ποιά είναι η ανάγκη μας;
Να είμαστε κοντά στον φυσικό άντρα, να είμαστε κοντά στη φυσική γυναίκα.
Μην παριστάνεις ότι είσαι μια λατρεμένη τραγουδίστρια μ' ένα τεράστιο
πιστό ακροατήριο που σε ακολούθησε στα πάνω και στα κάτω της ζωής σου μέχρι τούτη εδώ τη στιγμή.
Οι βόμβες, τα φλογοβόλα κι όλα τα σκατά κατέστρεψαν πολλά περισσότερα από δέντρα και χωριά,
κατέστρεψαν και τη σκηνή.
Νόμισες ότι το επάγγελμά σου θα γλίτωνε από τη γενική καταστροφή;
Δεν υπάρχει πια σκηνή. Δεν υπάρχουν πια φώτα της ράμπας και προβολείς.
Στέκεσαι μέσα στον κόσμο. Γι αυτό να είσαι σεμνή.
Πες τις λέξεις, δώσε τα δεδομένα, παραμέρισε.
Στάσου μόνη, σαν να είσαι στο δωματιό σου. Μην το παίζεις.

Αυτό είναι ένα εσωτερικό τοπίο. Είναι μέσα. Είναι πολύ προσωπικό.
Σεβάσου την προσωπική ησυχία του υλικού.
Αυτά τα κομμάτια γράφτηκαν στη σιωπή.
Το θάρρος του παιχνιδιού είναι να το αρθρώσεις.
Η πειθαρχία του είναι να μην το παραβιάσεις.
Κάνε το ακροατήριο να νιώσει την αγάπη σου για μια τέτοια ήσυχη συνθήκη, παρ' όλο που αυτή είναι ανύπαρκτη.
Να είστε καλές πουτάνες. Το ποίημα δεν είναι σλόγκαν.
Δεν μπορεί να σε διαφημίσει.
Δεν μπορεί να προωθήσει τη φήμη σου ως ευαίσθητης.
Δεν είσαι επιβήτορας. Δεν είσαι η γυναίκα φονιάς.
Όλες αυτές οι βλακείες περί γκανγκστερ του έρωτα.
Είσαστε σπουδαστές της πειθαρχίας. Μην " παίζετε" τις λέξεις.
Οι λέξεις πεθαίνουν όταν τις "παίζετε", μαραίνονται και μετά,
το μόνο που απομένει είναι η φιλοδοξία σας.
Πες τις λέξεις με την ακρίβεια που θα τσέκαρες έναν κατάλογο πλυντηρίου.
Μην αρχίσεις να συγκινείσαι με το δαντελένιο μπλουζάκι.
Μην καυλώνεις όταν λες βρακί.
Μην αρχίζεις να ανατριχιάζεις με την πετσέτα.
Τα σεντόνια δεν πρέπει να σου βγάζουν μιαν ονειροπόλα έκφραση στα μάτια.
Δεν υπάρχει λόγος να κλάψεις με τη λέξη μαντίλι.
Οι κάλτσες δεν είναι εδώ για να σου θυμίζουν παράξενα και μακρινά ταξίδια.
Όλα αυτά είναι απλά η μπουγάδα σου.
Είναι μόνο τα ρούχα σου.
Μην κάνεις μπανιστήρι μέσα από αυτά. Απλά φόρα τα.

Το ποίημα δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πληροφορία.
Είναι το Σύνταγμα της έσω χώρας.
Αν το απαγγείλεις με στόμφο και το φουσκώσεις με ευγενικές προθέσεις,
τότε δεν θα είσαι καλύτερη από τους πολιτικούς που τόσο περιφρονείς.
Τότε, θα είσαι απλά κάποιος που κουνάει μια σημαία και κάνει την πιο
φτηνή έκκληση σ' ένα είδος συναισθηματικού πατριωτισμού.
Να σκέφτεσαι τις λέξεις σαν επιστήμη, όχι σαν τέχνη.
Είναι μια αναφορά.
Είσαι ομιλήτρια σε μια συνεδρίαση του Κλαμπ Εξερευνητών του Ομίλου του
Νάσιοναλ Τζεογκράφικ.
Αυτοί οι άνθρωποι γνωρίζουν όλα τα ρίσκα της ορειβασίας.
Σε τιμούν, παίρνοντας ως δεδομένο ότι τα γνωρίζεις.
Αν τους τρίψεις τη μούρη μέσα σ' αυτά, θα είναι σαν να τους προσβάλλεις
για τη φιλοξενία τους.
Μίλα τους για το ύψος του βουνού, τον εξοπλισμό που χρησιμοποίησες,
να είσαι συγκεκριμένη όσον αφορά τις επιφάνειες και το χρόνο που σου
χρειάστηκε για ν' ανέβεις.
Μη χειριστείς το ακροατήριο για να εκμαιεύσεις κομένες ανάσες κι
αναστεναγμούς.
Αν γίνεις άξια γι αυτά, αυτό δεν θα οφείλεται στην εκτίμηση που είχες εσύ
για το συμβάν, αλλά στη δική τους.
Αυτό θα γίνει από τα στατιστικά στοιχεία κι όχι από το τρέμουλο της φωνής
σου ή το σκίσιμο του αέρα με τα χέρια σου.
Θα γίνει με τα δεδομένα και την ήσυχη οργάνωση της παρουσίας σου.

Απόφυγε τη διάνθιση.
Μη φοβηθείς να είσαι αδύναμη.
Σου πηγαίνει να 'σαι κουρασμένη.
Μοιάζεις ότι θα μπορούσες να συνεχίζεις πολύ ακόμα.
Έλα τώρα στην αγκαλιά μου.
Για μένα είσαι η εικόνα της ομορφιάς.">


 

Ιδού το στέμμα σου

Ιδού η αγάπη σου
Για όλα τα πράγματα.

Αυτό είναι το κάρμα σου
Το χαρτόνι με την αμμωνία
Κι αυτή είναι η αγάπη σου
Για όλα αυτά.
Ας ζήσει ο καθένας
Κι ο καθένας ας πεθάνει
Γεια σου αγάπη μου
Αντίο αγάπη μου
Ιδού το κρασί σου
Και η μεθυσμένη σου πτώση
Κι εδώ είναι η αγάπη σου
Η αγάπη σου για όλα τούτα.
Ιδού η αρρώστια σου
Ιδού το κρεβάτι σου και μια λεκάνη
και να η αγάπη σου
Για την γυναίκα και τον άντρα.
Aς ζήσει ο καθένας
Κι ο καθένας ας πεθάνει
Γεια σου αγάπη μου
Γεια χαρά σου αγάπη μου.
Και να η νύχτα
Η νύχτα έχει αρχίσει
Και να ο θάνατος σου
στην καρδιά του γιού σου.
Να η αυγή
μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος
Να ο θάνατος σου, στην καρδιά της κόρης σου.
Ας ζήσουν όλοι
Κι ας πεθάνουν όλοι
Γεια σου αγάπη μου
Αντίο αγάπη μου.
Και να που βιάζεσαι
και να που έχεις φύγει ήδη
Και να η αγάπη σου
Που πάνω της χτίστηκαν όλα.
Ιδού ο σταυρός σου
Τα καρφιά σου κι ο λόφος σου
Και εδώ είναι η αγάπη σου
Που λέει το που θα γίνει.
Ας ζήσει ο καθένας
Κι ο καθένας ας πεθάνει.
Γεια σου αγάπη μου,
Γεια χαρά σου αγάπη μου.
...Αντίο αγάπη μου...
">





Dance me to the end of love…
Η πρώτη έμπνευση για το τραγούδι ήταν η γνώση ότι όταν στα γερμανικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως έκαιγαν αιχμαλώτους, διάλεγαν μερικούς τους οποίους έβαζαν να παίζουν μουσική ενώ οι συμπατριώτες τους πέθαιναν. Γι’ αυτό και οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού λένε «Dance me to your beauty with a burning violin / Dance me through the panic ‘till I’m gathered safely in / Lift me like an olive branch and be my homeward dove». Είναι μάλλον θλιβερό να μαθαίνει κανείς τη φρικιαστική πηγή ενός τόσο όμορφου τραγουδιού, ωστόσο όπως ο ίδιος έχει δηλώσει «είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να παραδοθούμε σε κάποιον αγαπημένο
Είναι ένα τραγούδι που πολλοί απ’ όσους το άκουσαν το ερωτεύτηκαν ίσως περισσότερο κι απ’ τον άνθρωπο που του το αφιέρωσαν. Η μυσταγωγία της μελωδίας, η αισθαντικότητα των φωνών, η αναγλυφότητα των συναισθημάτων, ο κραδασμός των αισθήσεων, σε ταξιδεύουν τόσο μακριά απ’ τη λογική, τόσο βαθιά στο κέντρο του σύμπαντος της ανθρώπινης «ολότητας», αυτής της αίσθησης του αέναου, του ανέπαφου, του αμόλυντου, του αθάνατου, που σου υπόσχεται ο έρωτας, τόσο που σε κάνει να νιώθεις πως κανείς ποτέ δεν ανακάλυψε ούτε θα ανακαλύψει, δεν γεύτηκε ούτε θα γευτεί, δεν ρίγησε ούτε θα ριγήσει, δεν διαλύθηκε ούτε θα διαλυθεί για τον έρωτα όπως εσύ. Πως κανείς δεν ένιωσε αυτό το απόκοσμο χάδι, που άλλοτε μοιάζει ουρανός άλλοτε ανάσα της αβύσσου, άλλοτε φωτιά των αισθήσεων άλλοτε σκίρτημα θανάτου, τόσο έντονα όσο εσύ, τόσο έντονα όπως αυτό το τραγούδι σε κάνει να νιώθεις στο πετσί σου καθώς ξορκίζει το θάνατο, αφού κάθε έρωτας, κάθε οργασμός των αισθήσεων, είναι ένας μικρός θάνατος – και γι’ αυτό άλλωστε ο έρωτας αυτή η «ανδρόγυνος» οντότητα είναι η μόνη εν ζωή αθανασία, ο μόνος μάγος που μπορεί πάντα με το ίδιο, με αυτό το ένα και μοναδικό του ξόρκι, να νικάει το φθαρτό.
Και γι’ αυτό ο έρωτας κι ο θάνατος που ξεχειλίζουν από τούτο το απόκοσμης ομορφιάς τραγούδι σε συνεπαίρνουν αμέσως, ρίχνοντάς σε στην αγκαλιά αυτού του παντοτινού ταγκό, του ρυθμού που αναδύθηκε από τα μπορντέλα της Αργεντινής για να κατακτήσει, να αλώσει ολοκληρωτικά, το σώμα της Δύσης.
Όμως σε τούτο το τραγούδι του έρωτα, ο θάνατος είναι πολύ πιο παρών, πιο εφιαλτικά αδυσώπητος, απ’ ό,τι θα φανταζόταν ποτέ κανείς… Η ψυχρή του ανάσα είναι διάχυτη παντού. Η αλήθεια του παγώνει το καυτό φιλί των εραστών, αφυδατώνει την υγρασία των αισθήσεων, επισκιάζει τα χρώματα του πάθους παύει την πανδαισία των αγγιγμάτων.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένα τραγούδι γραμμένο για εραστές όπως νομίζουν όσοι ριγούν στο άκουσμά του…
Το τραγούδι αυτό είναι κυριολεκτικά, ένα ξόρκι θανάτου. Ένα αληθινό αντίδοτο αγωνίας στο δηλητήριο της κτηνωδίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ένα βάλσαμο ανάμνησης στο μαρτύριο της φρίκης που έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι, όλοι εκείνοι που εξοντώθηκαν στα κρεματόρια του ναζισμού.
Είναι ένα τραγούδι γεμάτο επιθανάτιες κραυγές ενός παράλογου μαρτυρίου, στοιχειωμένο από το κλάμα των παιδιών, από τη κραυγή των σημαδεμένων, από τον ψίθυρο των σκελετωμένων που δεν είχαν πια φωνή, από το ανατριχιαστικό σύρσιμο των νεκροζώντανων που περίμεναν μέρα με τη μέρα, ώρα με την ώρα, μέσα στην εξαθλίωση, την αγωνία, το μαρτύριο, το τέλος τους.
Είναι ποτισμένο από εκείνη τη φρικτή μυρωδιά της καμμένης σάρκας, από τον παραλογισμό του ναζισμού –του ναζισμού που αναβιώνει σήμερα, γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όχι σαν φάρσα πια αλλά σαν θέατρο του παραλόγου.
Αυτό το τραγούδι είναι η φρίκη της απαίτησης να παίζουν μουσική, οι ίδιοι οι μελλοθάνατοι, στους διαδρόμους των στρατοπέδων, την ώρα που οι άλλοι περνούσαν μπροστά τους στην ουρά του Άουσβιτς, του Νταχάου, πηγαίνοντας από την ουρά της φρίκης, να θανατωθούν και να καούν στα κρεματόρια. Είναι όλα τα τελευταία βλέμματα που κοίταξαν τον κάθε Εβραίο μουσικό και το «φλεγόμενο βιολί» του, με την ιστορία ζωής, πόνου, που κουβαλούσε το καθένα απ’ αυτά, την ώρα που εκείνοι βάδιζαν προς το θάνατο, και την ίδια ώρα που ο συγκρατούμενός τους μουσικός υποχρεωνόταν από τους ναζί να παίζει κλασική μουσική στους διαδρόμους αυτής της γήινης κόλασης.
Γιατί το «Dance me to the end of love» δεν είναι ένας χορός ως το τέλος της αγάπης, αλλά ένας χορός ως το τέλος της ύπαρξης, που εφορμώντας από τη γενεσιουργό πηγή του πάθους για τη ζωή, μπορεί εντέλει να αγκαλιάζει σφιχτά συμπαρασύροντας ως το θάνατο ακόμα και την ίδια την αγάπη. Γι’ αυτό ενώ είναι ένα τραγούδι που γεννήθηκε από το θάνατο, μπορεί να αγκαλιάζει, να δονεί τον έρωτα και τη ζωή…
Γιατί, σύμφωνα με το δημιουργό του Leonard Cohen όπως διηγήθηκε κάποτε χαρακτηριστικά γι’ αυτό «Είναι παράξενος ο τρόπος που γεννιέται ένα τραγούδι, κάθε τραγούδι έχει κάποιου είδους σπόρο, που κάποιος βάζει στο χέρι σου ή ο ίδιος ο κόσμος βάζει στο χέρι σου, και γι’ αυτό η διαδικασία είναι τόσο μυστήρια για το πώς γράφεται ένα τραγούδι. Όμως το συγκεκριμένο ήρθε για μένα απλά επειδή γνώριζα ή άκουγα ότι δίπλα στα κρεματόρια, σε κάποια στρατόπεδα θανάτου υπήρχε μία ομάδα μουσικών, που αποτελούνταν από ένα κουαρτέτο εγχόρδων, οι οποίοι υποχρεώνονταν να παίζουν κάθε φορά που εξελισσόταν η διαδικασία αυτής της φρίκης. Και αυτούς τους ανθρώπους που έπαιζαν, τους περίμενε η ίδια τρομακτική μοίρα. Και υποχρεώνονταν να παίζουν κλασική μουσική,την ώρα που οι συγκρατούμενοί τους θανατώνονταν και καίγονταν. Αυτή η μουσική λοιπόν το “χόρεψέ με στην ομορφιά σου με ένα φλεγόμενο βιολί” εννοεί συμβολικά σαν ομορφιά το τέλος της ύπαρξης, και το στοιχείο του πάθους που διέπει κάθε ολοκλήρωση. Όμως αυτή είναι η ίδια γλώσσα που χρησιμοποιούμε για την απόλυτη παράδοση στον αγαπημένο ή στην αγαπημένη μας, έτσι ώστε σ’ ένα τραγούδι να μην είναι σημαντικό εντέλει να γνωρίζει κανείς την απαρχή της γένεσής του, γιατί εάν και η ίδια η γλώσσα προέρχεται απ’ αυτή την γενεσιουργό πηγή πάθους, μπορεί να αγκαλιάσει οποιαδήποτε παθιασμένη ενέργεια».



…σήμερα «χόρεψέ με στην ομορφιά σου, με ένα φλεγόμενο βιολί», μία νότα, έναν ήχο, μια μελωδία, ένα όραμα που να κάψει επιτέλους τη φρίκη αυτού του κόσμου, να κάνει στάχτη την ασκήμια του, τον παραλογισμό του, το μάταιο και άσκοπο πόνο, το θρήνο για την ανθρωπιά που χάνει ξανά και ξανά στο λυκόφως της ντροπής της η ανθρωπότητα…
Dance me to the end of love…
https://kollectnews.org/2015/11/09/dance-me-to-the-end-of-love-%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%80%CE%AF%CF%83%CF%89-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%BF-%CE%B5%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CF%84/

Χόρεψε μου την ομορφιά σου
με ένα φλεγόμενο βιολί
Χόρεψε μου μέσα από τον πανικό
μέχρι το αναζητούμενο καταφύγιο
Ύψωσε με όπως ένα κλαδί ελιάς

και γίνε το περιστέρι που με οδηγεί στο σπίτι
Χόρεψε μου στο τέλος του έρωτα

Άφησέ με να δω την ομορφιά σου
όταν οι μάρτυρες αποχωρούν
Άφησε με να αισθανθώ τις κινήσεις σου
όπως κάνουν στην Βαβυλώνια
Δείξε μου σιγά-σιγά εκείνο που μόνο
τα όρια του μπορώ να γνωρίσω
Χόρεψε μου στο τέλος του έρωτα

Χόρεψε μου έως τον γάμο,
μην σταματάς ποτέ να χορεύεις
Χόρεψε μου με πολύ τρυφερότητα
και για πολύ ακόμα
Είμαστε και οι δυο μας αρκετά κάτω
και αρκετά πάνω από τον έρωτα μας
Χόρεψε μου στο τέλος του έρωτα

Χόρεψε μου στα παιδιά
που γυρεύουν να γεννηθούν
Χόρεψε μου ανάμεσα από τις κουρτίνες
που τα φιλιά μας τις έχουν φθείρει
Ας στήσουμε μια σκηνή για καταφύγιο
ακόμη και τώρα που κάθε νήμα είναι σχισμένο
Χόρεψε μου στο τέλος του έρωτα

Χόρεψε μου την ομορφιά σου
με ένα φλεγόμενο βιολί
Χόρεψε μου μέσα από τον πανικό
μέχρι ότου ασφαλής συγκεντρωθώ εντος
Άγγιξε με με το γυμνό σου χέρι
ή άγγιξε με με το γάντι σου
Χόρεψε μου στο τέλος του έρωτα
Χόρεψε μου στο τέλος του έρωτα




 ">


 ANTIO ..
">


πηγή μεταφράσεων:https://www.facebook.com/groups/koukeli/


Πατείστε ΕΔΩ:https://l.facebook.com/l.php?u=https%3A%2F%2Fwww.youtube.com%2Fuser%2FLeonardCohenVEVO%2Fvideos%3Fsort%3Ddd%26view%3D0%26shelf_id%3D4&h=bAQGC5iKD

 .......
And who by fire, who by water,
who in the sunshine, who in the night time,
who by high ordeal, who by common trial,
who in your merry merry month of may,
who by very slow decay,
and who shall I say is calling?
And who in her lonely slip, who by barbiturate,
who in these realms of love, who by something blunt,
and who by avalanche, who by powder,
who for his greed, who for his hunger,
and who shall I say is calling?
And who…