Ένα "μαρτάκι" περιμένοντας την ΆΝΟΙΞΗ..

Ένα "μαρτάκι" περιμέμοντας την ΆΝΟΙΞΗ
">

O  χρόνος που μετράει...
"Καλέ μου φίλε σου γράφω για να παρηγορηθώ
και εξ αιτίας της απόστασής μας, τρελά θα εξηγηθώ.
Μα από τότε που λείπεις, παρατήρησα ξανά
πως ο γέρο-χρόνος έφυγε μα κάτι ακόμα εδώ δεν προχωρά.

Σπανίως βγαίνουμε έξω κι ας είναι και γιορτές.
Αρκετοί σωριάζουν σάκους με άμμο στα παράθυρα και τις σκεπές.
ʼλλος πάλι σωπαίνει για βδομάδες σα νεκρός
κι όσοι δεν έχουν κάτι τις να πούνε τους περισσεύει και καιρός.

Μα η μικρή οθόνη μας είπε για τη νέα χρονιά
έναν ανασχηματισμό ευρύ που καρτερούμε πώς και τι.
Θα 'χουμε, λέει, Χριστούγεννα και καρναβάλια καθ' εκάστη.
Κάθε Χριστούλης θα κατέβει απ' το σταυρό
και τα πουλάκια θα επιστρέψουν στο άστυ.

Θα έχει φαγοπότι και φως όλο το χρόνο,
θα βγάζουν λόγο και οι μουγκοί γιατί οι κουφοί μιλούσαν μόνο.
Θα επιτραπεί ο έρως όπως τον θέλει ο καθείς,
θα παντρευτούν και οι καλόγεροί μας μα κατόπιν δοκιμής.

Και ως δια μαγείας θα εξαφανιστούν
κάτι κρετίνοι, κάτι απαίσιοι που μας ταλαιπωρούν.
Βλέπεις αδερφέ μου, τι σου αραδιάζω ακριβέ μου;
Μα εδώ κοντεύω να φλιπάρω! Έστω σαν όνειρο αν το πάρω!

Βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις, βλέπεις,βλέπεις κύριέ μου, παραμιλάω τρεκλίζω,
γελάω μ' όλα τα εφέ μου και συνεχίζω να ελπίζω.
Μα αν ο χρόνος ήταν μόνο για μιαν ώρα, κάτι σαν κομήτης,
πόσο σκληρό γίνεται τώρα καθώς χανόμαστε μαζί της.

Ο χρόνος που μετράει σε λίγο δεν θα είναι εδώ,
θα τον φάω ή θα με φάει,αυτά είχα να σου πω."

">

Ήταν στα δεκάξι τους.

 «Μεγάλωσα πια, ώστε να απαρνηθώ τα όνειρα της νιότης. Τα κουβάλησα ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν θα αποστάσω τώρα Αγαπημένη μου.
Αυτό το δισάκι στον ώμο μου, είναι καιρός τώρα να το αναστρέψω.  Από την χωρική μάνα μου έμαθα τα πιο σοφά πράγματα. Ο κάθε άνθρωπος έχει στον ώμο του ένα δισάκι έλεγε, βλέπει τα λάθη των άλλων, πίσω είναι τα δικά του. Όσα λάθη και αν έκανα δεν μετανιώνω για τίποτα. Πάλι τα ίδια θα έκανα. Ούτε θα απαριθμήσω τώρα μπροστά στα μάτια σου, σωστά και λάθη. Αυτό το θεατράκι είναι στη κορυφή ενός λόφου. Να η μια πλευρά του, την ανεβήκαμε. Να η άλλη που θα κατεβούμε. Εδώ είναι η απεραντοσύνη του κόσμου. Εδώ είναι το Όλον της .ύπαρξής μας. Η γεύση του κόσμου. Άκου αυτό το ανεπαίσθητο αεράκι προμήνυμα της Άνοιξης. Το χάιδεμα των ματιών μας φτερουγίζει την ψυχή μας. Το άρωμα των πεύκων. Το μακρινό ταξίδι των ματιών μας.
Η ανθρώπινη ψυχή είναι φτιαγμένη από λογική, βούληση και επιθυμία , είπε ο Πλάτωνας. Με κατηγορούν οι γνωστοί και οι φίλοι μου ότι είμαι θεωρητικός. Πλατωνικός. Μπορείς να φαντασθείς ένα κόσμο χωρίς φαντασία;
Δεν ξέρω σε ποιόν κόσμο έζησα περισσότερο στον φαντασιακό ή της πραγματικότητας. Η λογική είναι η καταστολή της φαντασίας. Η κόλαση του κόσμου.
Η απόδραση από τον πόλεμο είναι η Ειρήνη. Οι περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται συμβατικά τη λογική και τη θεωρούν υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου.
Τι θα ήταν η λογική όμως αν δεν υπήρχε η φαντασία. Το Όνειρο.
Η λογική αποσκοπεί στο κέρδος. Η φαντασία αναγεννάει τη  ζωή.
Τούτος ο κόσμος της λογικής είναι ο παλιός, σημαδεύτηκε από χρόνια. Πόλεμοι, θηριωδίες, εμπόριο θανάτου, ο άνθρωπος μηχανή.
Η ζωή Αγαπημένη μου είναι αλλού. Ένας καινούριος κόσμος ανατέλλει »

 Άρχισε να χειροκροτεί, με όλο το χαμόγελό της σε οργασμό. Όπως όταν ένα παιδί απαγγέλει ένα ποίημα.  Ο ήλιος έκαιγε. Το πρώτο σύννεφο είχε πλευρίσει τον ήλιο. Κατάλαβε ότι η ερωτική διάθεση βάραινε.   Ένα ζευγάρι ξεμοναχιασμένα άσπρα περιστέρια φτερούγιζαν πάνω τους. Προσγειώθηκαν δίπλα τους. Λες και τα προσκάλεσαν. Τικ τακ το ξύλινο πάτωμα του θεάτρου, έψαχναν ψίχουλα, κουνούσαν με φόβο τα κεφάλια τους. Τα  πουλιά όταν βλέπουν τους ανθρώπους πετάνε μακριά. Αυτά δεν πέταξαν. Έμειναν εκεί.

Σειρά σου τώρα, της είπε.
Πήγε στη μέση της σκηνής, όπως και εκείνος.

« Είχα μόνο ένα Όνειρο. Να δίνω. Μόνο όταν έδινα έπαιρνα. Τίποτα δεν ήταν εύκολο. Όμως συνέχιζα να χαρίζω χαμόγελα. Όταν ζωγράφιζα με τα παιδιά, ήταν σαν να ζωγράφιζα έναν άλλο κόσμο. Τα δέντρα στις πλαγιές των βουνών, ήταν το πράσινο στο γκρίζο της πόλης. Το μπλε της θάλασσας ήταν, το μακρινό ταξίδι από τη φυλακή της οικογένειας.  Το κόκκινο στα τριαντάφυλλα ο έρωτας της νιότης.
Κατέβαινα στη θάλασσα για να δω τον Ορίζοντα. Ρόδιζε η ψυχή μου. Κάποτε ερωτεύτηκα την ελευθερία του γλάρου. Ήμουν μικρή ακόμα. Ναι. Ο γλάρος ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Ούτε δέκα χρονών δεν ήμουν. Κάθονταν πάνω σ’ ένα βράχο και αγνάντευε το κύμα, πάφλαζε το κύμα μέσα μου, φτερούγιζε από την μια άκρη στην άλλη. Περπάταγα με τις ώρες στην παραλία και του μίλαγα. Οι μεγάλοι δεν μ’ άκουγαν, νόμιζαν ότι τα ξέρουν όλα και με διάταζαν. Εγώ έκανα πως τους άκουγα. Αλλά ποτέ δεν τους άκουγα. Έκανα αυτό που ήθελα. Ο γλάρος με αποφυλάκισε.
Ο πατέρας μου είχε φυτέψει δέντρα στην αυλή. Από το παράθυρο έβλεπα τη λεμονιά. Έρχονταν τα πουλιά. Από μικρή λάτρεψα τη μουσική.
Ήμουν δεκαεπτά χρονών όταν δοκίμασα το πρώτο φιλί στο στόμα. Από τότε ο έρωτας με καθόρισε. Στα είκοσι το έσκασα από το σπίτι με κάτι φίλους. Ζήσαμε σε στη σπηλιά ενός βουνού πάνω από μια βδομάδα. Από τότε έμαθα την ανεξαρτησία
Στα είκοσι  έκανα ωτοστόπ  σε μια νταλίκα. Ταξίδεψα μαζί του ως την  Ιταλία. Από τότε αγάπησα τα ταξίδια. Στα είκοσι τρία κατέβηκα στην πρώτη διαδήλωση. Από τότε ήθελα να αλλάξω τον κόσμο.
Μπορεί να μην άλλαξε ο κόσμος, αλλά άλλαξα εγώ.
Ο δρόμος για την Ουτοπία. Είναι μια κάποια ελευθερία.
Εκεί συνάντησα τη ζωή . Εκεί αγάπησα τη ζωή.
Εκεί Αγαπημένε μου συνάντησα και σένα.»


Αυτός καμάρωνε.
Τα δύο περιστέρια πέταξαν. Ο ήλιος πήγαινε στα βουνά, στην αιώνια διαδρομή του.
Το ρολόι χτύπησε δεκάξι φορές.
Ήταν στα δεκάξι τους.


πηγη:πηγη:http://www.kostistaxithevon.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html






Είναι παιδιά
Πόσα όνειρα κρύβεις ακόμα;
Είναι παιδιά
Και του κόσμου ζητούν τα κλειδιά

Είναι παιδιά
Οι αγάπες που 'μειναν στο χτες
Στου μυαλού τριγυρνούν τις αυλές
Είναι ακόμα παιδιά

Θα 'ρθουν ξανά
Κάτι βράδια τρελά γιορτινά
Στο κορμί που γερνά, που πονά
Στη ζωή σου να βάλουνε φωτιά

Είναι παιδιά
Τα τραγούδια που κρύβεις στο στόμα
Μες στην καρδιά
Μες στο σώμα βαθειά

Είναι παιδιά
Οι αγάπες που έχουν χαθεί
Και ας είχαν με όρκους δεθεί
Είναι ακόμα παιδιά

Θα 'ρθουν ξανά
Κάτι βράδια τρελά γιορτινά
Στο κορμί που γερνά, που πονά
Στη ζωή σου να βάλουνε φωτιά
Μουσική & Ερμηνεία: Σταύρος Παπασταύρου
Στίχοι: Αντώνης Παπαϊωάννου


">