Έρχεσαι πάντα, όταν λιγοστεύει ο κόσμος μου,
να μου δείξεις την απεραντοσύνη του
Όταν γίνομαι μοναχικό δέντρο, αποκαμωμένο
απ' την ορμή του χειμώνα
Αγκαλιάζεις με τα άγια χέρια σου, τον κορμό μου
κοίτα πως ζωντανεύουν τα φύλλα μου
Τραγουδάς
κοίτα πόσο αγαπώ τα τραγούδια των ανθρώπων
Αναστενάζεις
απλώνεις εσύ μονάχη την άνοιξη, μες το χειμώνα
Κρατώ στα κλαδιά μου την ανάσα
της ψυχή σου
Όλη η φουρτούνα της θάλασσας
ηρεμεί
Βαρκούλα μικρή Εσύ
κρατώ γερά τα κουπιά της
Σπασμένα φτερά του Γκιμπράν στους ώμους μου,
πετώ με τα δικά σου
Αιώνια στιγμή το φιλί σου
ανασαίνω στην αγκαλιά σου
Στην αγκαλιά του κόσμου.
ΚΩΣΤΗΣ ΤΑΞΙΔΕΥΩΝ
">
">
">
">
">
Τώρα κάνε ό,τι λέει...
">
">
">
">
">
ένα χελιδόνι...
ευτυχώς δεν το πάτησα
">
">
και περιστέρι τώρα...δεν το πατησα!
">
">
οχι δεν τελειωσε ακομα..
">
Πολλά ήταν τα λόγια που είπαμε απόψε
που κρύβουν πολλή σημασία,
αν είχα ξεχάσει αυτό το τραγούδι
δε θα 'χαν καμία αξία.
Το τραγουδάκι αυτό,είναι πολύ μικρό
χωράει μόνο αυτά που θέλω να σου κρύψω,
είναι πολύ μικρό,
όμως θα σου το πω δεν θα το παραλείψω,
σ' αγαπώ.
">
......
έφτασα, Γεια Του.
..
μια στιγμη..
">
"Πέφτ' η νύχτα σκοτεινή
και κανείς μας δεν ξέρει
τι μας έγραψε η μοίρα μας
κι η ζωή τι θα φέρει"
">
Κάποια μέρα δεν θάμαστε πιά εδώ αλλά θάχουμε κερδίσει τη βεβαιότητα μιάς μοναδικής και αξέχαστης διαδρομής.....
:)
">
"Πολλοί αναρωτιούνται πώς έζησα. Δεν ξέρουν ότι πάντοτε έλειπα. Ταξίδια στο απίστευτο όταν ήμασταν παιδιά, ταξίδια στο απέραντο όταν ήμασταν ερωτευμένοι, ταξίδια απ’ τη μια κάμαρα στην άλλη, από το 'να άστρο στο άλλο... στις έρημες αποβάθρες, στους ραγισμένους καθρέφτες, στα χρόνια που έφυγαν...
Και συχνά σχεδίαζα ταξίδια στο άγνωστο ή ονειρευόμουν να ζήσω υπέροχα. Και στάθηκα πάντα ανυπεράσπιστος μπροστά στους άλλους. Ονειρεύτηκα πολύ κι έτσι ξέχασα να ζήσω...
Τώρα ανεβαίνω σε μια άμαξα απ’ αυτές που διασχίζουν τον ύπνο μου και δραπετεύω.
Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το ’χα μάθει από παιδί ξαναγυρίζω στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνωρίζει. Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τα όνειρα στα παιδιά και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους."
Τάσος Λειβαδίτης
">
21 του Μάη 2013
Υπάρχουν αγάπες, από την ταινία: Έρωτας στα χρόνια της χολέρας.
Ay, mi bien, que no haría yo por ti
por tenerte un segundo, alejados del mundo
y cerquita de mí
Ay, mi bien, como el río Magdalena
que se funde en la arena del mar
quiero fundirme yo en ti.
Hay amores que se vuelven resistentes a los daños
como el vino que mejora con los años
asi crece lo que siento yo por ti.
Hay amores que se esperan al invierno y florecen
y en las noches del otoño reverdecen
tal como el amor que siento yo por ti.
Ay, mi bien, no te olvides del mar
que en las noches me ha visto llorar
tantos recuerdos de ti.
Ay mi bien, no te olvides del día
que separó en tu vida,
de la pobre vida que me tocó vivir.
Hay amores que se vuelven resistentes a los daños
como el vino que mejora con los años
así crece lo que siento yo por ti.
Hay amores que parece que se acaban y florecen
y en las noches del otoño reverdecen
tal como el amor que siento yo por ti
Yo por ti, por ti... como el amor que siento yo por ti.
Oh, my precious one, what I wouldn't do for you
to have you a second, far away from the world
and a little closer to me.
Oh, my precious one, like the river Magdalene
that it melts in the sand of the sea
I want to melt myself in you.
There are loves that prove to be resistant to the pains
like the wine that becomes better over the years
like that what I feel for you, is growing.
There are loves that await in the winter το bloom
and in the nights of the autumn become green again
exactly like the love that I feel for you.
Oh, my precious one, do not forget the sea
that in the nights saw me cry
so many memories of you
Oh, my precious one, do not forget of the day
that we were separated in this life,
the poor life that I had to live.
There are loves that prove to be resistant to the pains
like the wine that becomes better over the years
like that what I feel for is growing.
There are loves that appear to have finished and still they bloom again
and in the nights of thε autumn they become green again
exactly like the love that I feel for you
I for you, I for you, like the love that I feel for you.
Ω, πολύτιμή μου, τι δεν θα 'κανα για σένα
να σε είχα μια στιγμή πλάι μου, μακριά από τον κόσμο
και μια στάλα πιο κοντά σε μένα.
ω, πολύτιμή μου, σαν τον ποταμό Magdalene
που σβήνει μέσα στην άμμο της θάλασσας
έτσι θέλω κι εγώ να σβήσω μέσα σε σένα.
Υπάρχουν αγάπες που αντέχουν στους πόνους
κι όπως το κρασί ωριμάζουν με τα χρόνια
έτσι κι εγώ νιώθω την αγάπη μου να μεγαλώνει για σένα.
Υπάρχουν αγάπες που καρτερούν το χειμώνα για ν' ανθίσουν
και τα βράδια του φθινοπώρου πετούν πράσινα φύλλα,
έτσι είναι η αγάπη που νιώθω για σένα.
Ω, πολύτιμή μου, μη λησμονάς τη θάλασσα
που τις νύχτες με είδε να δακρύζω για σένα
τόσες αναμνήσεις δικές σου
ω, πολύτιμή μου μη λησμονάς
τη μέρα που οι ζωές μας χωριστήκαν
της φτωχής ζωής που μου έμεινε να ζω.
Υπάρχουν αγάπες που αντέχουν στους πόνους
κι όπως το κρασί ωριμάζουν με τα χρόνια
έτσι κι εγώ νιώθω την αγάπη μου να μεγαλώνει για σένα.
Υπάρχουν αγάπες που λες πως έχουν τελειώσει, κι όμως ανθίζουν ξανά
και τα βράδια του φθινοπώρου πετούν πράσινα φύλλα,
έτσι είναι η αγάπη που νιώθω εγώ για σένα,
εγώ για σένα, εγώ για σένα... η αγάπη που νιώθω για Σε...
">
Τα όνειρα με στίχους ταξιδεύουν
">
"Δώσε μου την αρμύρα σου και πάρε τη βροχή μου κι άκου τα λόγια που έλεγαν οι μύστες της ερήμου φωτιά γυρεύει η φωτιά και η αγάπη πόνο τον εαυτό σου δε θα βρεις αν δε χαθείς στον κόσμο"
"Είμαστε πλασμένοι απ' το υλικό
που γίνονται τα όνειρα
είμαστε πλασμένοι απ' το υλικό
που γίνονται τ' αστέρια
είμαστε πλασμένοι εσύ κι εγώ απ' το υλικό
που κρύβεται στα όνειρα
είμαστε πλασμένοι απ' το υλικό
που καίγεται στ' αστέρια."
Όλα πια είναι λίγα
Εκτός απ' τα Ό νειρά μας..
">
"Τα ταξιδάκια και τα τραγουδάκια της ψυχής δεν τελειώνουν ποτέ... μόνο σαλπάρουν και ξανάρχονται... γράφουνε κύκλους και τροχιές αέναες... θαρρείς και σκαρφαλώνουνε στο άνεμο... πετούν μακριά και σβήνονται απ' τα μάτια μας... κι από τη μνήμη... μα μένουν πάντα στην καρδιά... σε κάποια παραμελημένη ίσως και σκοτεινή γωνιά... κι κεί που λες πως χάθηκαν, γυρίζουν ξαφνικά, σε μια στιγμή, για να τυλίξουνε τ' αγκάθια απαλά στη βελουδένια κάπα τους..."
">
Τα μάτια των παιδιών
Παρθένα, αθώα, φωτισμένα απ' το πρώτο της γέννησης φως
ανέμελα παιγνίδια, έκπληκτα όνειρα
ψυχές τρυφερές καμωμένες σ' ένα σκληρό κόσμο
-κάποτε ήταν τα παιδικά μας κορμιά.
Τώρα, αυτή τη στιγμή, γεννιέται ένα παιδί
τώρα, αυτή τη στιγμή, πεθαίνει ένας γέρος
τώρα, αυτή τη στιγμή, αργοπεθαίνουν εκατομμύρια άνθρωποι
νέοι, μεσήλικες, πριν καταφέρουν να ζήσουν.
Ασελγούμε πάνω στις ζωές των παιδιών
χωρίς αιδώ, πάνω στα όμορφα μάτια τους
όπλα και πυρηνικά
ναρκωτικά και εμπόριο σάρκας
μπετόν και σίδερα
φράζουν τις αυλές τους
γεμίζουν με θλίψη τη δικιά τους ζωή, πριν ακόμα καταλάβουν τον κόσμο των μεγάλων αρπακτικών.
Πως να μεγαλώσει ένα παιδί σε μια τσιμεντένια αυλή και μια οθόνη,
δεν θα δει ποτέ, πως ένας σπόρος γίνεται όμορφο λουλούδι
με την μεθυστική μυρωδιά αγνού ονείρου.
Ακουμπισμένος στο παράθυρο της ομίχλης του κόσμου
γράφω ξανά, ένα γιατί.
Πριν πατήσω τέρμα το γκάζι και με την ιλιγγιώδη ταχύτητα του παραλογισμού
και καρφωθώ στους τοίχους τους, να διαρρήξω τα πέτρινα μάτια τους.
Με ένα θάνατο για τη ζωή
του παιδιού
που ήμουν κάποτε κι εγώ.
Ταξιδευτής
29 Ιουνίου 2010
Ταξιδευτής
29 Ιουνίου 2010
http://kostistaxithevon.blogspot.com/2010/06/blog-post_29.html?spref=fb
Κλεῖσε τὸ σπίτι. Δῶσε σὲ μιὰ γειτόνισσα τὸ κλειδὶ καὶ προχώρα. Ἐκεῖ ποὺ οἱ φαμίλιες μοιράζονται ἕνα ψωμὶ στὰ ὀκτώ, ἐκεῖ ποὺ κατρακυλάει ὁ μεγάλος ἴσκιος τῶν ντουφεκισμένων. Σ᾿ ὅποιο μέρος τῆς γῆς, σ᾿ ὅποια ὥρα,
ἐκεῖ ποὺ πολεμᾶνε καὶ πεθαίνουν οἱ ἄνθρωποι γιὰ ἕνα καινούργιο κόσμο... ἐκεῖ θὰ σὲ περιμένω, ἀγάπη μου..
Τάσος Λειβαδίτης
http://www.youtube.com/watch?v=BfyrN9uWEpA&feature=share
Τούτο το τρένο είμαστε ΕΜΕΙΣ!...ΤΟ Εγώ να γίνει Ε Μ Ε Ι Σ.....
Αλληλεγγύη αδέλφια και καλή ΑΝΑΤΡΟΠΗ!!
Διαδρομές
....
..">
