έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 22 Απριλίου 2015

ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΗΣΥΧΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΠΝΙΓΗΚΑΜΕ



```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ξανθούλα μου.....

"Πίσω από κάθε κλάμα, υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες πόνου..."

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
 "Άλμπατρος για μένα
σκοτωμένα
δεν είναι πια οι ποιητές
αλλά οι πνιγμένοι
μελαχροινοί αδερφοί
μου
στη θάλασσα
αει γαμήσου κόσμε

Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέπτομαι, πως αυτοί που κλείνουν την πόρτα στους ζητιάνους και σιχαίνονται τους τοξικομανείς που ζητάνε φωτιά στο κέντρο, ή άλλα παρόμοια, ίσως και να χαίρονται κρυφά για τους πνιγμούς. Σου λέει παραδειγματισμός, θα αποθαρρύνει τη συνέχεια, και ψηφίζουν χρυσή αυγή. Σ' αυτό τον βόθρο ζούμε, εδώ συνυπάρχουμε..."
(από την Μαριάννα)
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

"Κάποιοι προλάβαμε τα διαμερίσματα με τα κλειδιά πάνω στην εξώπορτα. (από την έξω πλευρά). Και όταν ακούγαμε τη λέξη "ξένος", το μυαλό μας πήγαινε σε αυτόν που θα ερχόταν σπίτι μας και θα του στρώναμε το καλό τραπεζομάντηλο και θα έτρωγε πάντα "το καλό κομμάτι" και θα κοιμόταν στο δικό μας το κρεβάτι κι εμείς στρωματσάδα. Έτσι μάθαμε κάποιοι τη λέξη "ξένος". Έτσι ακόμη τη θυμόμαστε. Και δεν αναφέρομαι σε "συγγενείς"-ξένους.
Η κτηνωδία του να μη δώσεις όχι όλα τα παραπάνω, αλλά έστω ένα ποτήρι δροσερό νερό και ένα πιάτο καλό φαγητό σε ένα ξένο, με κάνει να αισθάνομαι πως πια δεν χωράω σε αυτόν τον κόσμο.
Νομίζω πως η γενιά μας θα είναι η πρώτη που βιολογικά θα μπορεί να ζήσει περισσότερο από τις προηγούμενες αλλά... δεν θα θέλει. Γιατί κουράστηκε. Γιατί τώρα πια, σε ένα τέτοιο "νέο" κόσμο, εμείς είμαστε οι "ξένοι".
Το κοριτσάκι αυτό είναι "ξένο". Όταν το δείτε, μην το ξεδιψάσετε, μη το ταΐσετε, γιατί όπως είπε και μια πανελληνίου βεληνεκούς τηλεοπτική καραπουτανάρα, "Aν τους δώσεις νερό και φαγητό μαζεύονται κι άλλα".
Κι' αν για ένα λόγο θέλω να εξακολουθήσω να ζω είναι για να δω αυτό το κοριτσάκι να κόβει το λαρύγγι κάθε τέτοιας καραπουτανάρας. (θηλυκής ή αρσενικής)." (απο τον Παύλο)
"Λαθραια" παιδικα ματια... χαμογελουν γιατι αντικρυσαν στερια... Αχ τα ματια σου...

"Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούνε
αχ τα μάτια σου,
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούνε
αχ τα μάτια σου.
Μάτια παραπονεμένα
μάτια που `σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.

(Νικούλα μου...)
......................................................................................................
Από Σ Λ
Έβλεπα χτες σε ένα τοπικό κανάλι μια συνέντευξη από έναν πρόσφυγα που μένει στα σπιτάκια στο Λιμεναρχείο δίπλα μέχρι να μεταφερθεί στο στρατόπεδο που έχει εδώ.
Ένα παλικάρι ακριβώς όπως τα δικά μας παιδιά,αν περπατούσε στο δρόμο θα τον έλεγες έλληνα φοιτητή.
Σύριος.
19 χρονών,φοιτητής Αγγλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού.
Δίπλα του μια κοντή ταλαιπωρημένη γυναίκα μ ένα μαντήλι στο κεφάλι,"η μητέρα μου" μας τη σύστησε.
Πατέρας; τον ρωτά ο δημοσιογράφος.
Σκοτώθηκε στο πόλεμο.
Περπάτησαν απ τη Συρία μέχρι τη Σμύρνη με τα πόδια για να βρουν τον περαματάρη.
Θέλει να τελειώσει ο πόλεμος και να γυρίσει πίσω αλλά σπίτι του δεν υπάρχει,έχει καταστραφεί.
-Εκεί πεθαίνουμε,βόμβες,τανκς,ελικόπτερα,βομβαρδισμοί,χίλιοι τρόποι για να πεθάνεις.
-Τί θες εδώ; γιατί ήρθες; πού θες να πας; θες δουλειά;τον ρωτά ο δημοσιογράφος.
Και απαντά:"Ι just want peace.Only peace"
Και άνοιξε τα χέρια σαν πουλί και κοίταξε τον ουρανό της Χίου,χαμογέλασε και είπε "Peace"
"PEACE"
22-4-2015
"Μυτιλήνη,σήμερα στις 6 το πρωί.
Σκάφος με πρόσφυγες βυθίζεται.
Λιμενικοί βουτούν από 2 σκάφη και σώζουν 44 και τους μεταφέρουν στη προκυμαία,ένα παιδί έλειπε.
Οι γονείς του θρηνούν.
Το παιδάκι τους ανασύρεται από λιμενικούς του β σκάφους και παραδίδεται λίγο αργότερα στους γονείς του.
Όποιου δε σπαράζει η καρδιά του απ τις φωτό,δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος."
S.L.



Πνίγηκε.
Δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον Πολιτισμό της Ευρώπης.
Δε θα μάθει ποτέ πως υπάρχει Χάρτα Δικαιωμάτων για τους ανθρώπους.
Δεν θα γνωρίσει τους εύπορους ευρωπαίους που στέλνουν τα σκουπίδια και τα χημικά τους απόβλητα στη πατρίδα του.
Ούτε τις Εταιρείες που κλέβουν το πλούτο της πατρίδας του πρόλαβε να γνωρίσει.
Ούτε τους εμπόρους όπλων που στέλνουν τις σοδειές τους στην Αφρική και την καίνε ολόκληρη.
Ούτε στρατό ευρωπαϊκό πρόλαβε να δει αλλά αυτόν τον είδε στη πατρίδα του.
Δεν θα γνωρίσει ποτέ παιδάκια της Ευρώπης, μέσα σε μια φούσκα ευημερίας αλλά παιδιά δυστυχισμένα, δεν έχουν τρέξει στη σαβάνα όπως έτρεχε αυτός πριν φύγουν απ το τόπο τους.
Δε θα δει τις μεγάλες λεωφόρους της Δύσης, τα χωμάτινα δρομάκια του τόπου του ήταν η τελευταία του ανάμνηση.
Δεν θα δει τα φώτα στους δρόμους, μόνο αστέρια έβλεπε στο χωριό του, πίσω.
Ούτε ωραία αυτοκίνητα, πίσω έβλεπε τζιπ στρατιωτικά γεμάτα ανθρώπους με ματσέτες αλλά είχε ένα μικρό γαϊδαράκο και πήγαιναν βόλτες.
Ένα πρόλαβε να δει απ την Ευρώπη.
Τη θάλασσα.
Πρώτη φορά είδε θάλασσα, πλατσούριζε σε ποτάμια βρώμικα απ τα λύματα των πετρελαιοπηγών των Δυτικών στο τόπο του, θάλασσα δεν ήξερε.
Αυτό το γαλάζιο τέρας με τους αφρούς πρώτη φορά το είδε.
Ευρώπη, φώναξε η μάνα του στη βάρκα, Ευρώπη, φτάνουμε.
Το τελευταίο που θυμάται είναι το νερό της θάλασσας.
Αυτό θυμάται το παιδί που δεν πρόλαβε να δει τη Δύση.
Το αλμυρό νερό στο στόμα του θυμάται ενώ ονειρευόταν το σπίτι του που άφησαν πίσω.
Μόνο αυτό.


Αν αυτο δεν σας θυμιζει κατι..να σας το θυμισω εγω....Κωλοελληνες, που γινατε σημερα ''νοματαιοι'' και ''νοικοκυραιοι''.....

από τον Ηλία

ΑΠΛΑ, ΠΝΙΓΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΙΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑ
"...ύστερα όλα τελειώνουν-πού να πάς;ή νύχτα σκέπασε την πόλη,
τά χρόνια σε άλλαξαν
κι αυτοί πού θα μπορούσαν να σ'αναγνωρίσουν πέθαναν ή άλλαξαν
κι αυτοί...."Τ.Λ.

Κυριακή 19 Απριλίου 2015

ναι, είναι κάτι στιγμές...


Και πάνω που ήμουν σκυφτή στο τραπέζι ακούγοντας στις ειδήσεις πάλι για ανθρώπους να θαλασσοπνίγονται ...
νάσου η φωνή της Ντόντο μου, της "αδελφής μου" με μια αγκαλιά λουλούδια Κυριακή πρωί.

Δέκα ολόκληρα χρόνια έχει να δει τους δικούς της ανθρώπους , μακριά απο την πατρίδα της , εδώ μ ένα χαμόγελο λουλουδιών μιας θλιμμένης Άνοιξης

Είναι κάτι στιγμές...











 **ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΣΑΝ ΜΙΚΡΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ***

(Για τις φίλες μου..)

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι.

Για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.//

Είναι κάτι στιγμές,
σαν μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο
να χαϊδεύει με αφρούς
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο...........



Καλή βδομάδα αγάπες μου

Το όνομά μου είναι
ΜΙΚΡΟΥΛΑ

Το όνομά μου είναι
ΝΤΟΝΤΗ


Σάββατο 11 Απριλίου 2015

Ναι, ΔΥΟ στο χερι





 ηθελα ν ακουσω ολα εκεινα που λενε την Μ.Παρασκευη
την ωραια μουσικη που εχουν οι ψαλμοι την μερα τουτη

ηθελα να ακουσω την καμπανα να χτυπα πενθιμα
οχι,  στο σπιτι μου δεν εφτασε κανενας ηχος της φετος

ηθελα να παω πισω στα παιδικα μου χρονια
να θυμηθω τον πατερα μου που παντα σηκωνε τον επιταφιο
να θυμηθω τη μανα μου που τοσκαγα μαζι της στη μεση της περιφορας,
πηγαιναμε στο "μελισσα" ν αγορασουμε εργολαβους  φλογερες και σοκολατακια μαργαριτα

Απο την προηγουμενη ειχα φροντισει ναναι καθαρος ο ταφος .
Το βαζο του γεματο απο κρινους και φυλλα πλατεια του κηπου του
αναψα και το καντηλι.
Ρωτησα για την επομενη μερα, 8 θα βγει ο Επιταφιος μου ειπαν

Συνυφαδα μου, φιλες μου , ολες μου τηλεφωνησαν να παμε.
Σε ολες ειπα ΟΧΙ,
θα τ ακουσω απο το you tube τους ειπα.
Mα στο νεκροταφειο "γινεται ο καλυτερος επιταφιος"
Φωναζει ο παππας τα ονοματα των νεκρων!
Ε και; Μηπως καταλαβαινουν, ακουν; ξεκαρδιστηκα στα γελια
Ακου ο "καλυτερος επιταφιος γινεται" σαν να λεμε το καλυτερο γαλακτομπουρικο το κανει το ταδε μαγαζι, πλακα εχει.

Ξαπλωσα στον καναπε οπως ημουν με τα ρουχα και τα παπουτσια, τυλιχτηκα με μια κουβερτα
κρυωνα πολυ
Με ξυπνησε το τηλεφωνο, κοιταξα το ρολοι 8 παρα 20
Κλειδια τσιγαρα ενα πενταευρο στην τσεπη του μπουφαν κι αρχισα να τρεχω να προλαβω τι;
Δεν ειπα σε κανενα που παω
Μονο στης μανας μου το αυτι ψυθυρισα, παω στον μπαμπα..
Και που ειναι ο μπαμπας ; θαρθει οπου ναναι μου ειπε τα μυαλουδακι της που παει πεθανε κι αυτο..

Πληθος κοσμου μονο σε συγκεντρωσεις στο Συνταγμα συναντουσα τοσο..
Μπηκα απο την πλαινη πορτα του νεκροταφειου
Σε καθε ταφο ανθρωποι
Μοσχοβολουσε ο τοπος ζουμπουλακια
μικρες φλογιτσες τρεμοσβηναν στον ΗΧΟ της καμπανας, επιτελους ΤΟΝ ακουγα!
Η θλιψη μεσα μου με εφτιαχνε για ολα οσα ζουσα τον τελευταιο χρονο



Τον βγαλανε νωριτερα τον Επιταφιο  7.30 , μου ειπαν ,  πού ειναι οι ψαλμοι με ρωτησα
Τους εψαχνα ανεβαινοντας προς τον ταφο του μαστροΛαμπρου.
Ενταξει το καντηλι ηταν αναμμενο, οι κρινοι του εκει, το κυκλαμινο καμαρωνε.
Περασε; ΠΕΡΑΣΕ απο κει.
Ειδα το πληθος μαζεμενο καπου στην αλλη ακρη ετρεξα προς τα κει...

Σταθηκα πιο πριν και τον περιμενα ακουμπισμενη σε ενα κυπαρισσι
Ο στολισμενος επιταφος πλησιαζε δεν ακουγα παρα μοναχα..
Κωστας, Αποστολης, Χρηστος, Μαρια, Ελενη, Γιαννης , Σοφια ...
απο το στομα ενος παππα που ειχε την τιμιτικη του και που με μαρανε με ασημενιο υδωρ .
Τον κοιταξα βαθεια στα ματια σαν ηρθαμε προσωπο με προσωπο τα χειλη μου ψελισσαν Λαμπρος
και τοτε αυτος φωναξε δυνατα
Λ Α Μ Π Ρ Ο Σ
..
Μουρθε η μορφη του πατερα μου κατω απο τον ταφο να τον τρωνε τα σκουλικια, κλαιγοντας αρχισα να ανεβαινω δυο δυο εκεινα τα δυσκολα σκαλοπατια , πηγα στον ταφο του , ξεσπασα λυτρωθηκα.

Εστριψα τσιγαρο καθισα και κοιταζα την αγωνια των ανθρωπων μηπως και δεν  φωναξει ο παππας το ονομα των δικων τους. Ενας νευριασε το ειπε πολλες φορες και ο παππας δεν τολεγε, μεχρι που μια γυναικα μαλλον η βοηθος του , γυρισε και τουπε,  Γιωργος;το εχει πει εκατο φορες...

Που ειναι οι ψαλμωδιες της Μ. Παρασκευης;

Δεν ακουσα τιποτα...ηθελα να σου τηλεφωνησω
Γαμω τη συνδεση που διεκοψα και ειμαι με 5 ευρω προς ολους , ειπα
Βγηκα απο το νεκροταφειο σταματησα σε ενα ζαχαροπλαστειο ζητησα δυο φλογερες σοκολατενιες
ΕΙΧΕ!
Εργολαβους εχετε;;
τι ειναι αυτο;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ενα γλυκο με μυγδαλα
Ναι ξερω τι λετε , οχι δεν εχουμε

Δυο φλογερες μονο;
Ναι,  ΔΥΟ στο χερι



Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
δε μου δίνεις σημασία κι η καρδιά μου πώς βαστά
Σ’ αγαπήσανε στον κόσμο βασιλιάδες, ποιητές
κι ένα κλωναράκι δυόσμο δεν τούς χάρισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψαμε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς

Τι ζητάς αθανασία στο μπαλκόνι μου μπροστά
ποια παράξενη θυσία η ζωή να σου χρωστά
Ήρθαν διψασμένοι Κροίσοι, ταπεινοί προσκυνητές
κι απ’ του κήπου σου τη βρύση δεν τους πότισες ποτές

Είσαι σκληρή σαν του θανάτου τη γροθιά
μα ήρθαν καιροί που σε πιστέψανε βαθιά
Κάθε γενιά δική της θέλει να γενείς
Ομορφονιά, που δε σε κέρδισε κανείς









Τωρα αυτα τα παραπανω τα κρατησα ετσι στα πολυ βιαστικα χθες που ηρθα και εφυγα σφαιρα για το Τζιμη
Ανοιξα υπολογιστη, να το "επεξεργασθω" το θέμα
Τί να επεξαργασθω, το αφηνω ετσι ετσι...

γιατι
γιατι
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ,
ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ
επεσα πανω στην κολλητη μου ΑΝΙΡΕΤΑ ΡΕΝΑΔΙΑ
Ξαναρχισε να γραφει, επειτα απο καιροοοοοοοοοοοοοοο
Κατι γινεται με αυτη την κοπελα και μενα
Οχι δεν γινεται
Πια εχω πειστει
Ανιρετα αγαπημενη μου, λατρεμενη μου φιλεναδα ασε με να το ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΩ
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ το ξερεις και δεν θα σε παρω τηλεφωνο
γιατι ετσι, ετσι, ετσι...........................
.................................


Στο κοιμητήρι σήμερα το κρύο κρατά τα χείλια σφιχτόκλειστα , λόγια , λυγμοί και ερωτηματικά παγώνουν προτού να βρουν δρόμο ν’ ακουστούν . Απρίλης ο μήνας ο σκληρός, έγραφε ο ποιητής για την πίκρα, τη θλίψη, ή το άδειο που φορές μας πνίγει την ώρα που η ζωή ζητά να αναγεννηθεί , να ανθίσει , ν απλωθεί , να ζήσει. Σκληρό, ναι, μα τούτος ο Απρίλης ξέχασε λες πως είναι παιδί μιας άνοιξης, μπερδεύτηκε, χάθηκε κι αυτός σε αλλαγές και μέλλοντα που αλλιώς υποσχεθήκανε, μα αλλιώτικα έρχονται.
‘’Εμένα δε βρέθηκε κανείς να μ’ αγαπήσει’’

Για κάποιο λόγο σήμερα αρνούμαι να κοιτάξω γύρω, να αναζητήσω βλέμματα , παράπονα βουβά ή παρηγόριες που δεν παρηγορούν κανέναν. Στέκω μακριά , ακούω μονάχα έναν θυμωμένο αγέρα να χτυπιέται πάνω στα μάρμαρα, να παιδεύει τις φλόγες των καντηλιών , να παρασέρνει και να σκορπά τα τελευταία ανθοστόλιστα χαίρε σαν για να τα εμποδίσει να επικυρώσουν το αντίο που κουβαλούν.
‘’Εμένα δε βρέθηκε κανείς να μ’ αγαπήσει’’
Δε γίνεται , είναι αδύνατον να μη βρέθηκε κανείς , ήσουν ο γιος μιας μάνας που ξενύχτησε νύχτες και νύχτες στο προσκεφάλι σου, ήσουν ο πρώτος έρωτας της πιο όμορφης στα μάτια σου γειτονοπούλας , ο καλύτερος φίλος του αδερφού και για πάντα κολλητού σου, ο άντρας που μια χαμογελαστή γυναίκα εμπιστεύτηκε να ζήσει μαζί σου, ο ‘δυνατότερος μπαμπάς του κόσμου’ για το αγόρι σου και το πιο τρυφερό χάδι στα μαλλιά της κόρης σου . Ήσουν αυτός που έκανε τον κόσμο τους ασφαλή .
Ήσουν κι άλλα, πολλά, όχι πάντα ωραιοστολισμένα κι όχι πάντα βγαλμένα απ το συρτάρι των καλών τρόπων και των επιταγών μιας κοινωνίας που ζητά περισσότερα απ όσα προσφέρει, μα ό,τι κι αν ήσουν , είναι αδύνατο να μην ξέρεις το πόσο αγαπήθηκες.

Λόγια που σκέφτομαι, λόγια που σίγουρα ειπώθηκαν κι από άλλους .
Λόγια όμως .Που δε στάθηκαν ούτε αρκετά ούτε ικανά να διαπεράσουν τον τοίχο που ύψωσε γύρω του ο άνθρωπος που αποχαιρετούν δικοί και φίλοι σήμερα εδώ .
‘’Εμένα δε βρέθηκε κανείς να μ’ αγαπήσει’’ ..
Η δική του αλήθεια. Η αλήθεια μέσα απ τα γυαλιά μιας κατάθλιψης , αυτής που τον αποδυνάμωσε τόσο, που τον βύθισε στην κινούμενη άμμο της παραίτησης, που τον έφερε εδώ .
Μια αλήθεια σπαραχτικά σκληρή .Πώς να τα βάλει κανείς μαζί της

Κανένας δεν πρέπει να φεύγει τόσο μόνος, σκέφτομαι στη ζεστασιά του καφενείου μπροστά σ ένα φλυτζάνι παρήγορα καυτού καφέ. Και θυμάμαι το γερο Αντόνιο που λεγε , πως στο ψωμί που το λέμε και ‘’αύριο’’ , ο πόνος είναι συστατικό απαραίτητο , το λιγομίλητο γέρο Αντόνιο που καθισμένος μπρος στη φωτιά , έφτιαχνε ολονυχτίς με τα δάχτυλά του ζώα να παίζουν στο αντιφέγγισμα της φλόγας, για να συντροφεύει την αγρύπνια της άρρωστης κυράς του.
''Δε γιατρεύτηκα, μα γέλασα πολύ'' , έλεγε κείνη μετά . ''Δεν ήξερα ότι κι οι σκιές είναι χαρούμενες''

Δε γιατρεύτηκε, όχι. Υπάρχουν πληγές που δεν κλείνουν, αρρώστειες που δε βρίσκουν δρόμο προς τη γιατρειά και στεναχώριες που στενεύουν τη ζωή τόσο που στο τέλος την πνίγουν . Συνέχιζε όμως να του ετοιμάζει κάθε βράδυ ένα από κείνα τα ψωμάκια, τα ζυμωμένα με ζάχαρη , καλαμπόκι, πόνο κι ελπίδα , αυτά που μαρτυρούν πως όταν πονά κάποιος μαζί , είναι χαμόγελο κι ανακούφιση και σκιά που χαίρεται.
Δεν ξέρω αν το ψωμί που έχω μπροστά μου φτιάχτηκε με καλαμπόκι και ζάχαρη , ο πόνος όμως κι η ελπίδα ζυμώνονται σίγουρα σε ό,τι τρέφει το σήμερά μας και μας ετοιμάζει στο αύριο.
Καλό σου ταξίδι, θέλω να πω αφήνοντας πίσω μου το κοιμητήριο . Η σκέψη μου όμως σκαλώνει στις ιστορίες του γερο-Αντόνιο που θέλουν ακόμη και σήμερα να τρώμε και μια μπουκιά μαζί με τον καφέ , για να θυμόμαστε τον ενωμένο πόνο που γίνεται ανακούφιση και ψωμί μοιρασμένο.
Καλό σου ταξίδι, θα θελα να πω , μα εκείνο το ΄μαζί΄ λείπει τόσο απ τα στερνά σου λόγια , που σιωπώ.
Κανένας δεν πρέπει να φεύγει τόσο μόνος, ψελλίζω μονάχα και τυλίγομαι σφιχτά στο πανωφόρι μου..

Καλή Ανάσταση να έχουμε .
------------
[Surreal photo: George Christakis]

.....
Ναι δικο της ειναι το παραπανω, οπως και τα  λογια που υπαρχουν και στο παρακατω βιντεο




"Η σκέψη μου όμως σκαλώνει στις ιστορίες του γερο-Αντόνιο που θέλουν ακόμη και σήμερα να τρώμε και μια μπουκιά μαζί με τον καφέ , για να θυμόμαστε τον ενωμένο πόνο που γίνεται ανακούφιση και ψωμί μοιρασμένο."
Ανιρέτα Ρεναδία





.....






Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Σύλλογος Μονιατών Νάξου "Η ΤΕΧΝΗ": «…Όταν θ’ αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σ...

Σύλλογος Μονιατών Νάξου "Η ΤΕΧΝΗ": «…Όταν θ’ αγαπήσεις το γέλιο σου και την αναπνοή σ...: «(Α)Διάφορα» Εδώ κι αρκετό καιρό γίνονται «διάφορα», και περνάνε (κακώς) σαν αδιάφορα: εξάσκηση στη σκοποβολή στις λάμπες δημόσιου φ...

Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει..























"Επιμένω σ' έναν άλλο κόσμο. Τον έχω τόσο ονειρευτεί, τόσο πολύ έχω σεργιανίσει μέσα του που πια είναι αδύνατο να μην υπάρχει..."
Χρίστος Λάσκαρης

Το άσπρο τριαντάφυλλο

Καλλιεργώ ένα άσπρο τριαντάφυλλο
τον Ιούλη όπως και τον Γενάρη,
για τον αληθινό φίλο
που μου δίνει με ειλικρίνεια το χέρι του.
Γι' αυτόν που θέλει το κακό μου και μου κουράζει
αυτή την καρδιά με την οποία ζω
κάρδους μήτε τσουκνίδες καλλιεργώ,
καλλιεργώ ένα άσπρο τριαντάφυλλο.

Σχόλια συντάκτη:
Πρόκειται για μετάφραση στα ιταλικά και μελοποίηση από τον Sergio Endrigo του ποιήματος του Κουβανού ποιητή José Martí.






Απόψε θα πω για σένα, για σένα θα τραγουδήσω
Λευκό τριαντάφυλλό μου, για σένανε θα μιλήσω

Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει
Η ζωή ότι κι αν φέρει
Τη μια του χειμώνα τη νύχτα
Την άλλη γλυκό καλοκαίρι

Η ανόητη φταίει καρδιά μου, που ποτέ δε θα μεγαλώσει
Η νοσταλγία μου φταίει, που θέλει μέσα της να σε σώσει

Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει
Η ζωή ότι κι αν φέρει
Τη μια του χειμώνα τη νύχτα
Την άλλη γλυκό καλοκαίρι

Στίχοι: 'Ν' αντέχουμε μόνο μας μένει'
Χάρης κ Πάνος Κατσιμίχας
απο το δίσκο: του Πάνου: Μπαλάντες των πολυκατοικιών
Μουσική: Sergio Endrigo




Πάλι με βρήκε το πρωί ..





Στους Μεταγενέστερους
Αλήθεια,
σε μαύρα χρόνια ζω.

Τα λόγια που δεν κεντρίζουν
είναι σημάδι χαζομάρας,
ένα λείο μέτωπο αναισθησίας.

Εκείνος που γελάει
δεν έχει μάθει ακόμα
τις τρομερές ειδήσεις.

Μα τι καιροί λοιπόν ετούτοι
που ειν΄έγκλημα σχεδόν
όταν μιλάς για δέντρα,
γιατί έτσι παρασιωπάς
χιλιάδες κακουργήματα.

Αυτός εκεί που διασχίζει ήρεμα το δρόμο ξέκοψε πια,
ολότελα απ΄τους φίλους του που βρίσκονται σ΄ανάγκη

Είναι σωστό:
Το ψωμί μου ακόμα το κερδίζω
Όμως,πιστέψτε με.
είναι εντελώς τυχαίο.

Έχω γλιτώσει κατά σύμπτωση
(λίγο η τύχη να μ΄αφήσει χάθηκα)

Μου λένε:
Φάε και πιές
Νά΄σαι ευχαριστημένος που έχεις.

Μα πως να φάω και να πιώ
όταν το φαγητό μου
τ΄αρπάζω από τον πεινασμένο;

Όταν κάποιος διψάει
για το ποτήρι το νερό που έχω;

Κι ωστόσο,τρώω και πίνω.

Θάθελα ακόμα νάμουνα σοφός
τ΄αρχαία βιβλία λένε τι είναι σοφία.

Μακρυά να μένεις απ΄τις επίγειες συγκρούσεις
και δίχως φόβο τη λιγοστή ζωή σου να περνάς.

Θεωρούν σοφό ακόμα,
το δρόμο σου να τραβάς αποφεύγοντας τη βία.
Στο κακό ν΄ανταποδίδεις το καλό.

Να μη χορταίνεις τις επιθυμίες σου
αλλά να τις ξεχνάς.

Μου είναι αδύνατο να πράξω όλα τούτα:
Αλήθεια,
σε μαύρα χρόνια ζω.

Ήρθα στις πόλεις την εποχή της επανάστασης
όταν εκεί βασίλευε η πείνα.
Ήρθα μες στους ανθρώπους την εποχή της ανταρσίας
Και ξεσηκώθηκα μαζί τους.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Το ψωμί μου το ΄τρωγα ανάμεσα στις μάχες
για να κοιμηθώ πλάγιαζα ανάμεσα στους δολοφόνους.

Αφρόντιστα δινώμουνα στον έρωτα
κι αντίκρυζα τη φύση δίχως υπομονή.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Στον καιρό μου οι δρόμοι φέρνανε τη λάσπη
Η μιλιά μου με κατέδιδε στο δήμιο.
Λίγα περνούσαν απ΄το χέρι μου.

Όμως αν δεν υπήρχαν οι αφέντες
θα στέκονταν πιο σίγουρα
αυτό ήλπιζα τουλάχιστον.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Οι δυνάμεις είτανε μετρημένες
ο στόχος βρισκότανε πολύ μακρυά
φαινόταν ολοκάθαρα
αν και για μένα ήταν σχεδόν απρόσιτος.

Έτσι κύλησε ο χρόνος
που πάνω στη γη μου δόθηκε.

Εσείς που θ΄αναδυθείτε
μεσ΄από τον κατακλυσμό
που εμάς μας έπνιξε,
όταν για τις αδυναμίες μας μιλάτε
σκεφτείτε και τα μαύρα χρόνια
που εσείς γλυτώσατε.

Εμείς περνάγαμε αλλάζοντας χώρες
πιο συχνά από παπούτσια,
Μέσα από ταξικούς πολέμους
απελπισμένοι σα βλέπαμε
την αδικία να κυριαρχεί
και να μην υπάρχει εξέργεση.

Κι΄ομως ξέραμε,
Ακόμα και το μίσος ενάντια στην ευτέλεια
παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά,
Ακόμα κ΄η οργή ενάντια στην αδικία
βραχνιάζει τη φωνή.

Εμείς που θέλαμε να ετοιμάσουμε το δρόμο στη φιλία
δεν καταφέραμε ν΄αμαστε φίλοι ανάμεσά μας.

Όμως εσείς, όταν θάρθει ο καιρός
ο άνθρωπος να βηθάει τον άνθρωπο
να μας θυμάστε με κάποια επιείκια.

ΜΠΕΡΤΟΛΝΤ ΜΠΡΕΧΤ.