έχε το νου σου στο παιδί..




Σάββατο 31 Μαΐου 2014

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ στο βιβλ. ΑΠΡΟΒΛΕΠΤΟ




29 του Μάη 2014
Μετά την παρουσίαση του βιβλίου του,  '55 , ο Θωμάς Κοροβίνης μας τραγούδησε...
Δεν έχει σημασία που η λήψη είναι απαράδεκτη..
Ήθελα να κρατήσω τις ΣΤΙΓΜΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ και είναι πράγματι,  κάτι στιγμές ..!!!
Ευχαριστούμε Θωμά για ΟΛΑ !
Ευχαριστούμε Σόφη , για τη ζεστασιά του υπέροχου χώρου σου, ανάσα της Ηλιούπολης..


Ο Θωμάς Κοροβίνης , συγγραφέας , φιλόλογος, συνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής λαϊκών τραγουδιών!!




Για τη φωνή σου

Σαν του χιονιού την ομορφιά,
σαν της βροχής το κλάμα,
είν΄της φωνής σου ο λυγμός
ακόμη ένα θάμα.

Τον παίδεψαν, τον σμίλεψαν,
ερημικές σειρήνες,
σ' απελπισμένο κάλεσμα
για χρόνους και για μήνες.

Είν' της φωνής σου ο λυγμός,
σαν μια θηλιά, γιορντάνι,
καράβι που δεν έφτασε
σε σίγουρο λιμάνι.

Έρωτας που δεν έγινε
στην ώριμη στιγμή του,
που του `λειψε το ταίρι του
και ψάχνει την τιμή του.

Είν' της φωνής σου ο λυγμός
αλύτρωτη πατρίδα,
της στάζουνε και της πουλάν
της λευτεριάς ελπίδα.

Τραγούδι μου αταξίδευτο,
εσύ μας ταξιδεύεις,
με το βραχνό σου το λυγμό
ξέρεις και μας μαγεύεις.

Θωμάς Κοροβίνης

Ν αγκαλιαστούμε αδέλφια να σβήσει η πυρκαγιά...





Για το βιβλίο του και όχι μόνο,  ανοίξτε τις παρακάτω πηγές:

:http://tvxs.gr/news/biblio/o-syggrafeas-thomas-korobinis-mila-gia-55

http://www.in2life.gr/culture/book/article/295208/55-logotehnikes-mnhmes-apo-thn-polh.html

http://www.diavasame.gr/page.aspx?itemID=PPG1385_1509

http://www.tovima.gr/books-ideas/article/?aid=497257

http://www.efsyn.gr/?p=69435

http://tvxs.gr/news/%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%83%CE%AE%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%B1/%C2%AB%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%AC-1955-%E2%80%93-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BB%CE%AF%CE%B1%C2%BB-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CF%80-%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AC%CF%86%CE%B7


βιβλιοπωλείο Απρόβλεπτο
Χάρης Χαμηλοθώρης Καλό μήνα με ένα αγαπημένο μου τραγούδι του από τον πρώτο του δίσκο το 1992 "από έβενο κι αχάτη"

«Θωμάς Κοροβίνης - Από έβενο κι αχάτη (1992)

Tα τραγούδια αυτά και τα αλλά στο σεντούκι είναι τα μεθυσμένα παιδιά ενός ερωτικού πανικού. Από την άνοιξη τού '82 και για τα επόμενα πέντε χρόνια ξεχύθηκαν από μέσα μου μελωδίες και ποιήματα πού γίνανε τραγούδια. 'Ακόμα ξεφυτρώνουν αν ταραχτεί ή μούμια εκείνου τού μαγικού ξαφνιάσματος. Στον πάτο του κρασιού μου το λιμανάκι της πατρίδας μου της Μηχανιώνας, ή Θεσσαλονίκη πού με μεγάλωσε κι αγκάλιασε τα πεισματάρικα νεανικά πάθη μου, ή Μυτιλήνη του στρατού, τα ταραγμένα γεφύρια και το πούσι της ερωμένης μου, της Κωνσταντινούπολης. Οι πηγές του τραγουδιού μου είναι το βυζαντινό τροπάριο, το ανατολίτικο τραγούδι και το λαϊκό του '60. Ή 'Ανατολή των προγόνων μου έμαθε την ανθρωπιά και το ντέρτι, τα εβένινα μάτια πού μ' αρνήθηκαν την μαύρη αλήθεια του έρωτα, ή ακόρεστη τρέλα μου τα μυστικά της λαγνείας, ή παραδεισένια Φλέρυ Νταντά-νίκη το κολύμπι στα βαθιά της ψυχής, ή απόγνωση των αδάμαστων Κούρδων το πάθος για δικαιοσύνη, ό λατρευτός μου Γιλμάζ Γκιουνέι την τέχνη της περηφάνιας, οι ορκισμένοι φίλοι το τέλμα της ανθρώπινης συνάφειας, ή λαχτάρα μου για γνήσια ζωή την σπαραχτική μοναξιά και την ιερότητα της προσωπικής έκφρασης. Χαίρομαι πού οι θησαυροί και ή σαβούρα μιας ζωής τριάντα οχτώ χρόνων δεν με βούλιαξαν με τα βάρη τους άλλα με σπρώχνουν σε νέες, πιο γόνιμες περιπέτειες του κορμιού και της ψυχής.

Θ.Κ.»
">
Χάρης Χαμηλοθώρης Και ένα ακόμα υπέροχο τραγούδι του Θ. Κοροβίνη από τον πρώτο του δίσκο...
(κι αν ξέρει κανείς να βγήκε σε cd ας με ενημερώσει)


Πού θα βρούμε, πού θα βρούμε,
τον αέρα που ποθούμε,
τα φτερά μας να σηκώσει,
και κουράγιο να μας δώσει...

Πού, φωτιά για να καούμε,
βούρκος για να κυλιστούμε...

Πού θα βρούμε, πού θα βρούμε,
ένα αυτί για ν' ακουστούμε...
την κουβέντα μας να πιάσει,
το αίσθημά μας να χορτάσει...

Πού, φωτιά για να καούμε,
βούρκος για να κυλιστούμε...

Πού θα βρούμε, πού θα βρούμε,
άγγελο να προσκυνούμε,
ομορφιά να μας γλυκαίνει,
τσαχπινιά να μας τρελαίνει...

Πού, φωτιά για να καούμε,
βούρκος για να κυλιστούμε...

.-.-.-.

 
"Πού θα βρούμε, πού θα βρούμε, τον αέρα που ποθούμε, τα φτερά μας να σηκώσει, και κουράγιο να μας δώσει... Πού, φωτιά για να καούμε, βούρκος για να κυλιστούμε..."
"Πού θα βρούμε, πού θα βρούμε, άγγελο να προσκυνούμε, ομορφιά να μας γλυκαίνει, τσαχπινιά να μας τρελαίνει... Πού, φωτιά για να καούμε, βούρκος για να κυλιστούμε..."
στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Θωμάς Κοροβίνης
α' εκτέλεση στον πρώτο δίσκο του "Από έβενο κι αχάτη" (1992)
">

">

Δευτέρα 26 Μαΐου 2014

ΟΞΥΓΟΝΟ!!

\
Το καράβι μας

Απόπλους στο ταξίδι μας
Ζωή στα όνειρά μας
Φως στη νύχτα μας
Ο λα απ' την αρχή στο γύρω του κορμιού σου
Στο πηγαιμό στην δική μας Ιθάκη.

Φωτογραφία: Το καράβι μας

Απόπλους στο ταξίδι μας
Ζωή στα όνειρά μας
Φως στη νύχτα μας 
Ο λα απ' την αρχή στο γύρω του κορμιού σου 
Στο πηγαιμό στην δική μας Ιθάκη.
Φυτέψαμε χτες ένα δέντρο

Να το ποτίζουμε κάθε μέρα
Να μεγαλώνει Όμορφα

Σαν νεογέννητο παιδί
Να το φροντίζουμε
Να το κρατάμε τρυφερά
Να καρπίσει.


Οξυγόνο

Αυτές οι ευρωεκλογές δεν γινόταν στη χώρα των παχέων αγελάδων με πουά βουλίτσες, ούτε στην Ελβετία του κατώτατου μισθού των 3300 ευρώ και της κοινωνικής ασφάλισης.

Γινόταν στην Ελλάδα της κατοχής και της πείνας. Στην Ελλάδα της ανεργίας και της μετανάστευσης, Και για να μην τα γράφουμε όλα, γινόταν στην Ελλάδα της ανθρωπιστικής κρίσης.
Κάποιοι προτίμησαν την αποχή, άρα δεν τους αφορά η ρότα της χώρας, - αποδέχτηκαν τη μοίρα του δουλικού.
Κάποιοι προτίμησαν ένα από τα σαράντα αμελητέα κόμματα διαμαρτυρίας ή και πολλές φορές γραφικότητας. Ο καθένας φαίνεται στην Ελλάδα κατέχει την απόλυτη αλήθεια. Και ο κάθε αριστερός βεβαίως.
Άλλοι μίλησαν για χαλαρή ψήφο, όπως επιλέγουμε δηλαδή που θα πιούμε καφέ ή σε πιο νησί θα πάμε το καλοκαίρι. Αξιοθαύμαστη χαλαρότητα.
Άλλοι λένε ότι άλλο οι τοπικές εκλογές, άλλο οι ευρωεκλογές, άλλο οι εθνικές. Τότε είναι που νοιώθω πολυδιχασμένος. Άλλος στο σπίτι, άλλος στη δουλειά, άλλος με τους γνωστούς, άλλος με τους ξένους, άλλος με τους χριστιανούς και άλλος με τους μουσουλμάνους, ένα σωρό από ατέλειωτα κατά το δοκούν «άλλος» η ζωή μου.
Δεν είναι εύκολο τελικά να σοβαρευτούμε! Όχι δεν είναι. Ο δρόμος για μια υγιή κοινωνία είναι ατέλειωτος και οι αρρώστιες μας πολλές.
Κάποιοι λένε τι κακό μας βρήκε και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Ούτε κάνουν τον κόπο να δούνε γιατί, ποιος, και πότε;
Και έχει έναν ήλιο εκτυφλωτικό σήμερα, - αν και λατρεύω τα σύννεφα, ούτε ένα σήμερα. Ποτέ δεν πίστεψα στους κεραυνούς εν αιθρία. Πώς να πιστέψω ότι υπάρχουν άνεργοι και πεινασμένοι που πιστεύουν ακόμα το Σαμαρά και τον ελιά;
Καταλαβαίνω τους βολεμένους, τους παππούδες και τους πλούσιους, καταλαβαίνω την γεροντική σκέψη και το ατομικό συμφέρον. Είμαστε μακριά ακόμα απ’ αυτόν τον ανιδιοτελή Άνθρωπο. Είναι Ουτοπία. Αγαπάω όμως τη χειρολαβή της. Να πορεύομαι στον Άνθρωπο. Να λιγοστέψω το ζώο μέσα μου.
Λυτρώνομαι στη σκέψη ότι ο κόσμος πάντα πήγαινε μπροστά από τους λίγους. Αυτούς θέλω να ακολουθώ. Που πήγαν μπροστά τον κόσμο.

Πάλι κυριάρχησε το Εγώ, ανέραστα και άβουλα.
Ο πολιτικός κάνει το παιχνίδι του, ο πολίτης δεν έχει χρέος;

Ένα ήταν, είναι και θα είναι το χρέος μας, να διώξουμε αυτούς που έφεραν την χώρα μας στο σκοτάδι. Μόνο αυτό είναι το χρέος μας.
Δεν μπορεί ο δήμιος να γίνει σωτήρας.

Χτες φυτέψαμε ένα δέντρο. Αύριο ένα δάσος. Οξυγόνο.
http://youtu.be/Epo4pSy1s1s



πηγή των παραπάνω: https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1410581519224244&set=a.1378338402448556.1073741828.100008172273611&type=1


Φωτογραφία: Ό,τι και να πουν, όπως κι αν το παρουσιάσουν.

- Τελευταία ενημέρωση με τις αλλαγές  
ΣΥΡΙΖΑ 1ος Κυκλάδες, Θεσπρωτία, Κοζάνη (34 απ'τις 56 εκλ. περιφέρειες!!!)
ΝΔ 1η Δωδεκάνησα (0,35% μπροστά!)
χάρτης του ...https://www.facebook.com/photo.php?fbid=561589283962379&set=a.197333633721281.42142.100003339387700&type=1




ΜΟΝΟ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ!!


">
">

Πέμπτη 22 Μαΐου 2014

Θα ξανάρθω!!

Με πιανει το παραπονο ρε γαμωτο...
Χτυπας την πορτα και του λες , εχω ολη την καλη διαθεση να μοιρασω χαμογελα στο ΜΕΛΛΟΝ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
Κι αυτος δεν σου ανοιγει.
Του ξαναχτυπας , οχι γιατι δεν εχεις αξιοπρεπεια αλλα γιατι θελεις να σε δει μία φορα ολοισια βαθεια στα ματια.
Του αφηνεις χιλια δυο καλουδια εξω στο πλατυσκαλο καθε μερα και απο ενα.
Το γουργουρισμα μιας γατας , το κουνημα της ουρας ενος σκυλου, το πεταγμα του γλαρου, το χορό του μαυρου κυκνου, το κοκκινο μπαλονι, το αντισταθειτε του Κατσαρου, το μανα πού ζω του Κορακάκη, τα καστανα ματια της καθαριστριας που αντιστεκεται, το ημερολογιο μιας μοτοσυκλεττας, το μεθυστε του Μπωντλερ , το κοινωνικο ιατρειο του ελληνικου, το η ζωη μια φορα μας δινεται του Μισσιου, το ματωμενο προσωπο του ασπρομαλλη, Γλεζου.. που δεν το βαζει κατω, τα δεντρα του κυρ Λαμπρου , το φασισμο βαθεια καταλαβε τον με τη Δημητριαδη, τη μυρωδια απο ενα γιασεμι, το γραμμα ενος μεταναστη στους δικους του, τη λαδοκολλα με ενα κατρουτσο γεματο απο βροχινα δακρυα της φτωχογειτονιας, το περηφανο ουρλιαχτο ενος λυκου, το οσο κρατησει η ζωη του Καρουζου με τον Χαρουλη, τα μικρα χελιδονακια που ανοιγουν το στομα σαν φερνει η μανα το φαι, το τιποτα δεν παει χαμενο του Λοιζου, το το ....τα τα...τη τη....τοσα κι αλλα τοσα που βαριεμαι τωρα να τα γραφω γιατι νυσταξα.
Και κεινος δεν ανοιγει ,
λες και ευθυνεσαι εσυ για τον μπουμπουκο, για την ακροδεξια, για τη συμμορια του σαμαροβενιζελου, τις ελιες και τα ποταμια, αντε μη πω και για το Φωτακη και την ηγεσια του κκε που αντι να δειχνει τον απεναντι δειχνει τον αδελφο της και αντε να μην πω για κεινους τους "αριστερους" που ολη μερα μες την αρνητικη την κριτικη και οχι στην ενθαρρυνση και αντε μη πω για κεινους που ολη μερα καθρεφτιζονται και για τους αλλους με την ανασφαλεια για παντιγιερα και και και...
Δεν σου ανοιγει!!!!!!!!!!
Εσυ δεν το βαζεις κατω, παρα τη θλιψη σου, εκει. Χεστηκες κι αν σε φανταζεται "ζητουλα"!
Παιρνεις φορα και του βαρας δυνατα την πορτα, τοσο που ματωνει η μπουνια σου από τα νευρα σου!
Σκουπιζεσαι πανω στα ρουχα σου , πονας και εκει που πας να φυγεις ...
να η θαλασσα του Αιγαιου , που σου παιρνει ολα τα παραπονα του κοσμου και τοτε σκεφτεσαι ...
ΑΥΡΙΟ , μετα Παρασκευη , Σαββατο Κυριακη..
Ναι θα παω στην Κυριακη μου, να διεκδικησω τουτη τη " ΘΑΛΑΣΣΑ " που παν να μου στερησουν οι ΑΘΛΙΟΙ και ξερω πολυ καλα τι κανω!!!
Δεν παει να μην ανοιγει;;;;;
Θα ξαναρθω!

και θα
...ΠΑΜΕ .

Τουλάχιστον να μην βρέξει...Αυτό μόνο, και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν και χειμώνας, γαμώτο... Αλλά έτσι είναι, δεν αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει από δώ, παιδί, αλλά δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος θα μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα. Εκεί που θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα ξεχαστούμε. Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.
Πώς παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πώς πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη φράση των βιβλίων; Κατ΄αρχήν, από πού την πιάνεις; Από πού πιάνεται η ζωή; Από τι ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος στις πατέντες, και αν δεν μου μαγειρέψεις πέθανα! Με τρελαίνει ό,τιδήποτε μηχανικό δεν καταλαβαίνω, παραλύω όταν χαλάνε μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους, που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους, χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας σκέτος χρήστης.
Νύχτα, με κομμένο το ρεύμα παντού και έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρώ κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω ανθρώπους πια, δεν με παίρνει να τα έχω στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για κλάμματα, νυσταγμένα. Πώς διάολο βρίσκεις τον δρόμο;
Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχεις να πεις μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία. Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τις λέξεις, πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης, δημιουργός. Από συνδρομητής, Θεός. Δεν ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει πού έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ. Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να αντέξουμε. Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό. Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί να είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έφυγαν και άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία στην μπρίζα. Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ακόμη ο φακός. "Αν με αγκαλιάσεις πολύ σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω. Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται. Θα νομίζει πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να σταματήσω να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, να μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.


">
ΞΗΜΕΡΩΣΕ
ξανακουω τη θαλασσα μεσα μου..

Δες την και ΕΣΥ, εδω....:https://www.youtube.com/watch?v=Epo4pSy1s1s&feature=share&list=UUExbbkLGzI5VYQ6v4V_fmXA
....
">

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````




`Ναι ρε Βασιλη, σημερα σε βρηκα στη σελιδα του αδελφου μου , 17 κοινοποιησεις !
https://www.facebook.com/notes/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%82/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85/10154117213785487
Ναι  Βασίλη , καλε μου ΦΙΛΕ

από το χρονολόγιο του Βασίλη Ρόγγα η φωτο



"έστω και για μια ψευδαίσθηση ελπίδας ότι κάτι μπορούμε να αλλάξουμε!"


θα παμε!!!!!!!!!!!!!!


Να πας και συ


Του Βασίλη Ρόγγα
https://www.facebook.com/notes/%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AF%CE%BB%CE%B7%CF%82-%CF%81%CF%8C%CE%B3%CE%B3%CE%B1%CF%82/%CE%BD%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CF%85/10154117213785487


Κανένας δεν είναι ήρωας από μας, ούτε και χρειάζεται να γίνει.

Δεν ξέρω και κανέναν ήρωα δηλαδή ζωντανό. Εκτός από κείνο τον κοντό γέρο με το μουστάκι και τα 92 του χρόνια πιο πολύ να τον αλαφρώνουν πάρα να τον βαραίνουν. Εκείνον που κατέβασε τη σβάστικα.

Γι’αυτό θα πάω.

Για τη φίλη μου που είναι άνεργη ενώ έχει όλα τα προσόντα και τόση διάθεση. Για τόσα παιδιά που μορφώνονται και μπορούν να αλλάξουν τα πάντα, αλλά τρώνε διαρκώς σφαλιάρες.

Για το αγόρι που ήταν καταματωμένο σε μια πορεία. Και τον είδα μετά από κει σε πολλές πορείες. Και μου είχε χαμογελάσει σαν ήξερε ότι ξέρω.

Για χιλιάδες σπόρους που έχουμε φυτέψει και έχουμε μοιράσει. Κάθε σπόρος είναι φύτρα αυτοοργάνωσης.

Για τις παρέες τον καγκουραίων που ξέρω θα πάω.
Γιατί η προοπτική τους σε λίγο καιρό θα είναι να γίνουν ντίλερ, ακριβώς σαν κι αυτή των μαγκρεμπιανών στα παρισινά προάστια.

Γιατί δυο γνωστοί που μετανάστευσαν είναι από τα καλύτερα μυαλά που ξέρω κι ήθελαν να μείνουν, αλλά χώρο δεν είχε γι αυτούς.

Για κάτι γυναίκες λέω να πάω. Που φορτώθηκαν φαγιά να πάμε στην ΕΡΤ, που πήγαν στις καθαρίστριες με άλλα φαγιά. Που μαγειρεύουν για να διώξουν τη θλίψη αυτού του κόσμου.

Για έναν σύντροφό μου θα πάω. Που ναι σκυφτός όπως είναι οι αριστεροί πολλές φορές, αλλά από έγνοια για το πώς θα μοιράσουμε το ένα, πώς θα κολλήσουμε το άλλο, πως θα είμαστε ενωμένοι, πώς να ξεπεράσει το μέσα του αδικαίωτο και να πάμε μπροστά.

Θα πάω για έναν 55άρη που ξέρω νοικοκυραίο σοβαρό άνθρωπο που δεν έχει πληρωθεί εδώ και ενάμιση χρόνο και ακόμα δε μπορώ να καταλάβω πως τα βγάζουν οι άνθρωποι πέρα.

Θα πάω και για τη μάνα μου που ψόφησε να δουλεύει ακόμα και τώρα στα 70 της, από μικρό κοριτσάκι στα καπνά στην Πιερία. Θα πάω για όλες τις μανάδες αυτής της χώρας που αν δεν υπήρχαν θα είχαμε καταρρεύσει με πάταγο, με λυγμούς.

Για έναν πολύ αγαπημένο μου θα πάω. Που 18 χρόνια δουλεύει σα το σκυλί –όρθιος- και αυτός και η γυναίκα του και τώρα πονάει πολύ η μέση του και αν δε βοηθούσε η υπόλοιπη οικογένεια δε θα υπήρχε.

Για το χωριό μου θα πάω που το αγαπώ σαν ανάμνηση πια και δε μπορώ να πάω εύκολα γιατί είμαι αριστερός και εκεί είναι χρυσαυγίτες. Και σιχαίνομαι τα χώματα που έπαιζα μικρός να μολύνονται με μισανθρωπιά.

Γιατί αγαπάω τόσο τα πλατάνια και τα βουνά και τα ποτάμια και τη θάλασσα. Και τη χώρα όλη αυτή σπιθαμή προς σπιθαμή, γι’αυτό θα πάω. Γιατί σε λίγο θα τα πουλήσουν όλα. Για να γίνεις σερβιτόρος και πουτάνα σε 40 εκατομμύρια τουρίστες.

Για την Πετρούπολη θα πάω. Για το βουνό μου που θέλουν να το χτίσουν οι αλήτες και για τη χωματερή που φτιάχνει καρκίνους σε παιδάκια σε όλη τη δυτική αθήνα. Για το πάρκο Τρίτση που το εγκατέλειψαν για να το πουλήσουν σε κομμάτια.

Γιατί γνωστά ζευγάρια γέννησαν –μέσα στο ζόφο, μέσα στην κρίση- γλυκά μικρά μωρά. Γιατί νίκησαν τη σκατίλα και τόλμησαν να κάνουν οικογένειες και οι οικογένειες τους θέλουν θαλπωρή, θέλουν κοινωνικό κράτος. Γι’αυτές τις φάτσες θα πάω πιο πολύ από όλους.

Γιατί μας νικάνε κάθε μέρα και όσες μέρες περνούν που είναι νικητές τόσο πιο πολύ λυγάμε, έτοιμοι να σπάσουμε. Και δεν πρέπει να νικήσουν και τώρα, ξανά, γι’αυτό θα πάω.

Θα πάω γιατί αν τους νικήσουμε θα πάρουμε ανάσα, θα μπορούμε να γλεντήσουμε λίγο. Ότι δε νικάτε παντού ρε πούστηδες, άμα θέλουμε τα ανατρέπουμε όλα. Και τώρα θέλουμε πολύ και χαιρόμαστε γι αυτό και σας το δείχνουμε.

Την Κυριακή εγώ θα πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ γι’αυτούς τους λόγους χωρίς να είμαι ήρωας.

Η καθεμία έχει τους δικούς της, ο καθένας ξέρει τι του λέει η καρδιά του.

Όσοι και όσες θα στηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ είμαστε εκατομμύρια. Με δισεκατομμύρια λόγους.

Τόσους όσους και τα φράγκα που κλέψατε.

Την Κυριακή σας τελειώνουμε.



ΠΑΤΑ ΕΔΩ!!!!!!!!!!!!http://www.avaaz.org/el/petition/TAIPED_Kaloyme_oloys_osoys_agapoyn_tin_Elafoniso_na_poyn_STOP_stin_polisi_tis/?sUMCIbb



Ξανακουσε αυτο...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!πατα , πατα ΤΟ : http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/236375,An8rwpe_moy_eisai_nazi;_.html

ΥΓ :ΕΧΟΥΝ ΠΑΘΕΙ ΠΑΝΙΚΟ
οι σαμαροβενιζελοι που αυτοι μιλαγαν με τους ΝΑΖΙ!!!!!!!!!!
Και βεβαια δεν ειναι ΝΑΖΙ, ΚΑΘΙΚΙΑ,  ολοι οσοι ψηφισαν χρυσαβγη
Γελω με την προπαγανδα σας στα βρωμοκαναλα σας
Λιγα ειναι τα ψωμια σας , να δω μεχρι την ΚΥΡΙΑΚΗ τι αλλο θα πειτε ξεπουλημενα καθικια!

ΞΑΝΑΠΑΤΑ ΝΑ Τ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ:
ΟΞΩ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ
http://stokokkino.gr/article/8365/S-Kraounakis-Okso-re


Τετάρτη 21 Μαΐου 2014

21 του Μάη 2014

"θα τραβήξεις μια φωτογραφία με αστερια;"
 ">
«Σ' εκείνους που μέσα σε θυελλώδεις νύχτες εξεγέρσεων ψάχνουν για ένα φεγγάρι παιδικό, στις θάλασσες που δε θα ταξιδέψουμε, στα μονοπάτια που περπατήσαμε ερωτευμένοι κι ίσως να μην ξαναγυρίσαμε από τότε, στις καλαμποκιές όταν τις λούζει το φεγγάρι, στην αλληλογραφία ενός αγγέλου μ' ένα παιδί.
Και καμιά φορά ενώ είμαι μόνος στην κάμαρα κρύβω τα λίγα χρήματά μου για να μπαίνει πιο άφοβα από το παράθυρο το φως του φεγγαριού.
Τα βράδια, ιδιαίτερα όταν βρέχει, ο νους μου ταξιδεύει -πιο συχνά στα παιδικά μου χρόνια. Και τότε ξεπροβάλλει ο καθηγητής του βιολιού. Φορούσε μια ξεθωριασμένη ρεντικότα και μια περούκα μαδημένη -γελούσαμε μαζί του. Αλλά όταν μετά το μάθημα έμπαινε η μητέρα στην κάμαρα, για χάρη της ίσως, έπαιζε κάτι διαφορετικό -μια μελωδία ήρεμη και σοβαρή που μας έκανε να σοβαρευόμαστε κι εμείς άξαφνα, σα να μαντεύαμε αόριστα ότι στο βάθος η μουσική δεν είναι πάθος ή όνειρο, νοσταλγία ή ρεμβασμός, αλλά μια άλλη δικαιοσύνη.»
Τάσος Λειβαδίτης

Σε πελάγη μακρινά ταξιδεύαμε
με βοριά και με νοτιά
και τα λέγαμε.
Τώρα στο παράθυρο αγναντεύοντας
γέμισαν τα δυο μου μάτια θάλασσα.

Βράδιαζε, ξημέρωνε
πρίμα στον καιρό
και τραγούδια λέγαμε για το γυρισμό.
Τώρα στο παράθυρο αγναντεύοντας
γέμισαν τα δυο μου μάτια θάλασσα.



«Κι όταν κάποτε φύγω δε θα πάρω μαζί μου παρά λίγο βιολετί από το δειλινό κι ένα άστρο από κάποιο παραμύθι.»
Τ' άσπρα πουλιά πετάξανε
μέσα απ' τα δυο σου χέρια
στέλνεις μ' αυτά τον έρωτα
σ' απάτητα λημέρια.

Τ' άσπρα πουλιά χαθήκανε
στ' ορίζοντα την άκρη
μες στις φτερούγες τους κρατούν
ένα χαμένο δάκρυ.

Τ' άσπρα πουλιά δεν γύρισαν
πίσω στην αγκαλιά σου
αν είσαι μάνα κι αδελφή
αν είσαι η αγάπη του η μικρή
πνίξε τα δάκρυά σου.


..


..


«Φορές-φορές, την ώρα που βραδιάζει, έχω την αίσθηση πως έξω απ' τα παράθυρα περνάει ο αρκουδιάρης με τη γριά βαριά του αρκούδα με το μαλλί της όλο αγκάθια και τριβόλια σηκώνοντας σκόνη στο συνοικιακό δρόμο, ένα ερημικό σύννεφο σκόνη που θυμιάζει το σούρουπο και τα παιδιά έχουν γυρίσει σπίτια τους για το δείπνο και δεν τ' αφήνουν πια να βγουν έξω μόλο που πίσω απ' τους τοίχους μαντεύουν το περπάτημα της γριάς αρκούδας κι η αρκούδα κουρασμένη πορεύεται μες στη σοφία της μοναξιάς της, μην ξέροντας για πού και γιατί -έχει βαρύνει, δεν μπορεί πια να χορεύει στα πισινά της πόδια, δεν μπορεί να φοράει τη δαντελένια σκουφίτσα της να διασκεδάζει τα παιδιά, τους αργόσχολους, τους απαιτητικούς και το μόνο που θέλει είναι να πλαγιάσει στο χώμα αφήνοντας να την πατάνε στην κοιλιά, παίζοντας έτσι το τελευταίο παιχνίδι της, δείχνοντας την τρομερή της δύναμη για παραίτηση, την ανυπακοή της στα συμφέροντα των άλλων, στους κρίκους των χειλιών της, στην ανάγκη των δοντιών της, την ανυπακοή της στον πόνο και στη ζωή με τη σίγουρη συμμαχία του θανάτου -έστω κι ενός αργού θανάτου την τελική της ανυπακοή στο θάνατο με τη συνέχεια και τη γνώση της ζωής που ανηφοράει με γνώση και με πράξη πάνω απ' τη σκλαβιά της.
Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι; Κι η αρκούδα σηκώνεται πάλι και πορεύεται υπακούοντας στο λουρί της, στους κρίκους της, στα δόντια της, χαμογελώντας με τα σκισμένα χείλια της στις πενταροδεκάρες που της ρίχνουνε τα ωραία κι ανυποψίαστα παιδιά, λέγοντας ευχαριστώ. Γιατί οι αρκούδες που γεράσανε το μόνο που έμαθαν να λένε είναι: ευχαριστώ, ευχαριστώ.
Άφησέ με να 'ρθω μαζί σου.»
Γιάννης Ρίτσος

Τα λόγια της αγάπης
αγόρασε ένας κάλπης
να τα 'χει όταν θέλει να γελά
και βλέπεις μια θυσία
με πόση αναισθησία
τη βάζει κάποιος να κατρακυλά.

Αυτά που λεν τις νύχτες
τα πήραν λωποδύτες
και τα 'ριξαν για πλάκα στο νερό
κι ακούς ένα πηγάδι
κρυφά ν' αναστενάζει
και λες μιλά η γη με το Θεό.

Αυτά που λεν οι ξένοι
και οι ερωτευμένοι
δεν είναι πια σκηνές του σινεμά
θυμίζουνε μαγεία
καρδιάς αιμορραγία
μα εσύ τα βλέπεις όλα μου φτηνά.

«Τώρα θα πέφτει απότομα το βράδυ. Άραγε φέγγει ακόμα ο ουρανός που βλέπαμε από το παράθυρο; Έλα λοιπόν... σκούπισε τα μάτια σου, μην κλαις. Μια μέρα θα ξαναβρεθούμε. Θ' αγοράσουμε ένα δικό μας γραμμόφωνο και θα το βάζουμε να παίζει όλη την ώρα. Θα κάτσουμε  στο παράθυρο κοντά-κοντά. Και τότε όλα τα βράδια κι όλα τ' άστρα κι όλα τα τραγούδια θα 'ναι δικά μας. Και θα 'ναι σα να μη χωρίσαμε ποτέ.
Κι όταν πεθάνουμε, αγαπημένη μου, εμείς δε θα πεθάνουμε. Αφού οι άνθρωποι θα κοιτάζουν το ίδιο αστέρι που κοιτάξαμε, αφού θα τραγουδάνε το ίδιο τραγούδι που αγαπήσαμε, αφού θα ανασαίνουν σ’ ένα κόσμο που εγώ κι εσύ ονειρευτήκαμε... τότε, αγαπημένη, θα 'μαστε πιο ζωντανοί από κάθε άλλη φορά.»
Τάσος Λειβαδίτης

Σαν ένα αστέρι που ταξιδεύει
και σε γυρεύει μες στ' άπειρο παντού
σαν ένα αστέρι μισοσβησμένο
σε περιμένω στη μέση τ' ουρανού.

Δεν έχει η νύχτα πικρή βροχή να κλάψει
φωτιά να κάψει τον έρημο ουρανό
και περιμένω να ξημερώσει
να ξαστερώσει το φως για να σε βρω.


"'Αρωμα...

Αυτό το άρωμα με πλημμυρίζει
Αυτό το κύμα με σπρώχνει στην ακτή
Δεν υπάρχουν ναυαγοί
Το κύμα θα μας οδηγήσει στη άκρη
Η θάλασσα είναι φίλη μας

Αν αφεθούμε στ' Ο νειρο της ζωής

Εικόνες που φωλιάζουν στο μυαλό του ανθρώπου
Μουσικές πανδαισίες από ένα νοσταλγικό παρελθόν
Το μυαλό τις κάνει συγκίνηση
Τα μάτια βλέπουν τον κόσμο ομορφότερο από ότι είναι

Έτσι γίνεται ο κόσμος καλύτερος."




Δυο ψυχές
Στην πόλη ναυαγοί
Ο καθένας θα 'χει τα προσωπικά του
Δυο ψυχές
Κι αν βρισκόμαστε τυχαία κάπου-κάπου
Θα ξεχνάμε πως μας δένει μια πληγή

Τι γίνεσαι, τι γίνεται
Έχεις αλλάξει
Τι γίνεσαι, τα νέα σου
Πως πάει η δουλειά
Χαθήκαμε, βρεθήκαμε
Όλα εντάξει
Μπορούμε να τα λέμε τυπικά

Δυο ψυχές
Που είχαν ενωθεί
Και μοιράστηκαν για λίγο ένα σώμα
Δυο ψυχές
Δυο ψυχές που θ αγαπιόντουσαν ακόμα
Μα σε λάθος ώρα είχανε βρεθεί
">

Θα 'ρθει μια μέρα που δε θα 'χουμε τι να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα
μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: πόσο είσαι όμορφη, μα δε βρίσκω άλλο τρόπο να σ' το πω
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία η για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε.
Ο κόσμος ψάχνει σ' όλη του τη ζωή να βρει τουλάχιστον τον έρωτα, μα δε βρίσκει τίποτα.
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή
που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανείς.
Απ' την Αθήνα θα πάω στο Μοντεβίδεο ίσως και
στη Σαγκάη' είναι κάτι κι αυτό δε μπορείς να
το αμφισβητήσεις.
Καπνίσαμε- θυμήσου-ατέλειωτα τσιγάρα
συζητώντας ένα βράδυ
-Ξεχνώ πάνω σε τι-κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο
μα τόσο ενδιαφέρον.
Μια μέρα, ας ήτανε να φύγω μακριά σου αλλά κι
εκεί θα 'ρθεiς και θα με ζητήσεις
Δε μπορεί, Θε μου, να φύγει κανείς μονάχος του.
.................................................
Μανόλης Αναγνωστάκης

"Αυτό το εξωπραγματικό ταξίδι με συνεπήρε, καθώς δεν ήταν πια μια περιπέτεια επιστροφής η αναχώρησης, αλλά μια περιπέτεια καθόδου σε ανεξερεύνητα βάθη κι από κει ανόδου σε απρόσιτα ύψη. Και έπειτα με σαγήνεψε η εικόνα του κρατήρα ενός ηφαιστείου, αυτής της διατομής που, ξεκινώντας από τα σπλάχνα της Γης, προσπαθεί να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται διαπερνώντας την επιφάνεια της.
Έτσι, ταξίδεψα νοερά και με την τέταρτη σχεδία, όχι πια από πάθος, από τρόμο η από ενθουσιασμό, όπως με τις άλλες, αλλά από μια παρόρμηση πιο επικίνδυνη απ 'όλες την περιέργεια. Από περιέργεια πλησίασα όσο μπορούσα για να δω από κοντά τη λαβα που χυνόταν από τον κρατήρα του Στρόμπολι' από περιέργεια σκαρφάλωσα ως το στόμιο του κεντρικού κρατήρα της Αίτνας κι έσκυψα να κοιτάξω μέσα' από περιέργεια έμπλεξα σ' ένα σωρό άλλες ιστορίες, πολύ πιο σοβαρές.
Πάντως, η αλήθεια είναι ότι σε πραγματική σχεδία δεν ανέβηκα ποτέ.
"

">
Να σ’ αγναντεύω, θάλασσα,
να μη χορταίνω απ’ το βουνό ψηλά
στρωτή και καταγάλανη και μέσα να πλουταίνω
απ’ τα μαλάματά σου τα πολλά...
Κώστας Βάρναλης
Πίνακας: Laura Knight
Πόσο γουστάρω μια νύχτα να μην ξημερώσει σε μέρα η ένα βράδυ να μην κρυφτεί ο ήλιος ..δεν θα ξεχάσει μια φορά...πόσο γουστάρω τελικά μια ανατροπή...
 Σαν το διαμάντι το γυαλί μ' έχει χαράξει,
ήρθα και φεύγω μ' αδειανά τα δυο μου χέρια,
θέλει αστέρι μου ατέλειωτα νυχτέρια,
να γίνει η κάμπια χρυσαλίδα και μετάξι...



"Πενθώ τον ήλιο κ πενθώ τα χρόνια που έρχονται χωρίς εμάς κ τραγουδώ τ'άλλα πού πέρασαν εάν είναι αλήθεια.... έτσι μιλώ για σένα κ για μένα......"
">
πόσο γουστάρω νάρθει εκείνη η μέρα ...που ο κόσμος θα είναι ανθρώπινος και θα πορευόμαστε αγκαλιασμένοι στο όνειρο...
έναν ανθρώπινο κόσμο θέλουμε...ναι ..που θα πορευόμαστε αγκαλιασμένοι στο όνειρο, στη ζωή!!!ως τότε εμείς θα τραγουδάμε..
"> ">

"Το φεγγάρι παρακάλεσε το γυμνό δέντρο - άσε με να κουρνιάσω απόψε μέσα σου, έχω κουραστεί να κρέμομαι από τον ουρανό.
Δεν έχω φύλλωμα να σε προστατέψω από τα αδιάκριτα βλέμματα των ανθρώπων, είπε το γυμνό δέντρο.
Ω, δεν τους μπορώ τους ανθρώπους απάντησε το φεγγάρι. Κάθε βράδυ με κοιτούν με αυτό το ηλίθιο βλέμμα που οι ίδιοι αποκαλούν ονειροπόλο και με γεμίζουν ευθύνες για τα ηλίθια όνειρά τους. Κάποιοι θέλουν μάλιστα να με πιάσουν, κάποιοι άλλοι να με πάνε δώρο για να αποδείξουν πόσο αγαπούν. Ένας τους είπε κάποτε - ψιθύρισε τώρα το φεγγάρι - λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσαν. Εμένα όμως καμιά νύχτα δεν μου αρέσει κι αυτό γιατί τη νύχτα με βλέπουν οι άνθρωποι ... που .... κοιτάνε με τα δόντια -- το ομολόγησε ένας άλλος - κι εγώ φοβάμαι μη μου κόψουν καμιά δαγκωνιά να .... και δε μου μείνει τίποτε ειδικά όταν είμαι νεογέννητο ....
Έλα, βολέψου όπου μπορείς είπε το γυμνό δέντρο που συγκινήθηκε από τα πάθη του φεγγαριού. Έλα, εξάλλου έτσι γυμνό που είμαι κανένα πουλί δεν έρχεται να φωλιάσει.
Και το φεγγάρι πήγε και στριμώχτηκε ανάμεσα σε δυο κλαδιά του δέντρου και το δέντρο τέντωσε τα άλλα του κλαδιά σα χέρια για να αγκαλιάσει και να προστατέψει όπως μπορούσε το φεγγάρι."

Τα πάθη του φεγγαριού
marianepheli
">
"Αν δεν γίνεις ξανά μωρό, δεν φθάνεις στον Παραδεισο"
Κάποιος μου το πε, δεν θυμάμαι, για να με παρηγορήσει σαν έχασε τη μνήμη ο πατέρας...

">

"αγαπαω αληθινά τους πούστηδες και τους πρεζάκηδες, τους αλήτες και τους ανυπότακτους, τους μάγκες και τις πόρνες, όλους τους παρακατιανούς και τους παρατημένους, τους γέρους και τους ανήμπορους, τα παιδιά και τους πρόσφυγες και όσους χαμογελάνε αλήθειες και φτύνουν ψέματα. αγαπάω κι ε σ έ ν α που ποτέ σου δεν μου ζήτησες να σ'αγαπαω, μα το ήθελες και το αξίζεις κι ας μην έχεις όνομα, ούτε υπόσταση, ούτε τσιγάρο να κεράσεις. κι αγαπάω και μένα που μπορώ και αγαπάω όλους αυτούς"

">

Στην ουσία ήθελα να μιλήσω για τους λύκους...είμαι ένας μεγάλος φίλος των λύκων. Μ'αρέσει ο ωραίος τρόπος που περήφανα πηγαίνουν σε μια γωνιά και πεθαίνουν ήσυχα. Μιχάλης Ράπτης (Pamplo)

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Νίκος Μπογιόπουλος: Άνθρωπέ μου, είσαι ναζί;;;;;

Νίκος Μπογιόπουλος: Άνθρωπέ μου, είσαι ναζί;;;;;

Άνθρωπέ μου, είσαι ναζί;

Άνθρωπέ μου, εσύ που μαζί με άλλους 180.000 πήγες την Κυριακή και ψήφισες στην Αττική τον χρυσαυγίτη Παναγιώταρο, είσαι ναζί; Γιατί αυτός που ψήφισες, ο Παναγιώταρος, είναι ναζί. Η’ μήπως δεν το ξέρεις ότι είναι ναζί; Ότι λατρεύει τον Χίτλερ; Ότι είναι έτοιμος να κάνει και εδώ, στην Ελλάδα, την «βρώμικη δουλειά» για την οποία θαυμάζει τον Χίτλερ;

 Άνθρωπέ μου, εσύ που μαζί με άλλους 35.000 πήγες την Κυριακή και ψήφισες στην Αθήνα τον Κασιδιάρη, είσαι ναζί; Γιατί ο Κασιδιάρης, που ψήφισες, είναι ναζί. Η’ μήπως δεν το ξέρεις ότι είναι ναζί; Μόλις πριν δυο χρόνια, στο έντυπο της «Χρυσής Αυγής», στις 20/4/2011, αυτός που ψήφισες, ο Κασιδιάρης, εξυμνούσε το «ανανεωτικό» και «πνευματικό κίνημα» του ναζισμού. Με το ίδιο χέρι που αυτός ο άντρακλας χτυπάει γυναίκες, έγραφε: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού; Είναι βέβαιο ότι θεμελιώδεις αξίες που πηγάζουν ως επί το πλείστον από την ελληνική αρχαιότητα, θα κυρίευαν πνευματικά όλα τα κράτη και θα όριζαν τις τύχες των λαών. Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)». Πώς αλλιώς θέλεις να στο πει ο Κασιδιάρης, ο υμνητής του ναζιστικού «ρομαντισμού» και της χιτλερικής «ανανέωσης», ότι είναι ναζί; Για να στο δείξει μέχρι και τον αγκυλωτό σταυρό σταμπάρισε στο χέρι του (στο ίδιο χέρι με το οποίο αυτός ο άντρακλας χτυπάει γυναίκες). Τι δεν καταλαβαίνεις;

   Άνθρωπέ μου, εσύ που μαζί με άλλους 10.000 πήγες την Κυριακή και ψήφισες στην Θεσσαλονίκη τον Ματθαιόπουλο, είσαι ναζί; Γιατί ο Ματθαιόπουλος είναι ναζί και χρυσαυγίτης. Σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Η΄ μήπως δεν το ξέρεις ότι ο Ματθαιόπουλος που ψήφισες είναι ναζί; Πώς αλλιώς θέλεις να σου το πει ότι είναι ναζί; Μέχρι και τραγουδιστά στο έχει πει: «Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/ Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»... Αυτά είναι τα… τραγουδάκια που σκάρωνε ο (και μουσικός) Ματθαιόπουλος λίγο πριν γίνει «βουλευτής του Έθνους». Αυτά τραγουδούσε ο Ματθαιόπουλος ως μέλος του συγκροτήματος «Πογκρόμ» (τι όνομα, έ;) για να εξυμνήσει το Αουσβιτς. Πώς αλλιώς θέλεις να σου το πει ότι είναι ναζί; Ότι είναι χιτλεράκι. Ότι είναι γκεσταμπιτάκος. Ανθρωπέ μου, δεν σε νοιάζει ότι ψήφισες ναζί, χιτλεράκια και γκεσταμπιτάκους;…

«Τι εμπόδιο μπορεί να σταθεί στο δρόμο μας αφού ακόμη και σήμερα νοιώθουμε ΕΚΕΙΝΟΝ να μας οδηγεί (...) με τη σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στη Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!» (Από το άρθρο του Μιχαλολιάκου για τον Χίτλερ,«Χρυσή Αυγή», τεύχος 26, Μάιος 1987)...
   Άνθρωπέ μου, εσύ που μαζί με άλλους πήγες την Κυριακή και ψήφισες τους υποψήφιους του Μιχαλολιάκου, είσαι ναζί; Γιατί ο Μιχαλολιάκος είναι ναζί. Η’ μήπως δεν το ξέρεις; Πώς αλλιώς να σου το πει; Μέχρι και σε βιβλίο στο έχει γράψει. Ο υμνητής του ναζισμού, ο φυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Μιχαλολιάκος, στο βιβλίο του με τίτλο «Για μια μεγάλη Ελλάδα σε μια ελεύθερη Ευρώπη», παραληρεί υπέρ του ναζισμού. Παραληρεί εξυμνώντας τα «WAFFEN SS». Τις ορδές των στυγνών δολοφόνων, τα «Ες – Ες», ο ηγέτης του Κασιδιάρη, του «Καιάδα», του Παναγιώταρου, του Λαγού και του «Εγέρθητου», τις περιγράφει σαν... «Μήνυμα Φωτεινό» στην Ελλάδα και την Ευρώπη! Από τη σελίδα 46 του ναζιστικού οχετού, αντιγράφουμε: «Η Ελλάδα στη διάρκεια του πολέμου (…) ήταν από την πλευρά των συμμάχων. Σήμερα θα πρέπει επιτέλους χωρίς φόρτιση συναισθηματική να προβληματισθούμε σοβαρά εάν αυτή ήταν η σωστή επιλογή. Ο Γερμανικός Εθνικοσοσιαλισμός και η Νέα Ευρώπη των WAFFEN SS ήταν ένα Μήνυμα Φωτεινό σε μία σκοτεινή εποχή, που πιστεύω πως ο ελληνισμός θα έπρεπε να έχει δεχτεί». Αυτά εκπροσωπεί η Χρυσή Αυγή. Οι δήθεν «πατριώτες» που για να πουλήσουν «πατριωτισμό» μιλούν ενάντια στην Μέρκελ, εκπροσωπούν εκείνους που πριν 70 χρόνια σήκωναν αυτή τη σημαία στην Ακρόπολη. Πως αλλιώς θέλεις να σου το πουν ότι είναι ναζί;

      Άνθρωπέ μου, εσύ που ψήφισες τους ναζί, αλλά όπως λες δεν είσαι ναζί, καταλαβαίνεις τι κάνεις; Λες ότι τους ψήφισες για να «τιμωρήσεις» τους άλλους που σε φέρανε ως εδώ. Αλλά πως θα «τιμωρήσεις» όσους σε πληβειοποίησαν; Ψηφίζοντας τους ναζί; Ψηφίζοντας τους ναζί, που σαλιαρίζουν με τους Μπαλτάκους, έτσι θα τιμωρήσεις τους Μπαλτάκους; Οι Μπαλτάκοι που σε πληβειοποίησαν σαλιαρίζουν με τους ναζί, κι εσύ ψηφίζεις ναζί για να «τιμωρήσεις» τους Μπαλτάκους; Οι ίδιοι που σε φτωχοποίησαν, με την κυβέρνηση Παπαδήμου άνοιξαν την πόρτα στους φασίστες. Και είπαν ότι το έκαναν για να σε «σώσουν». Και συ, τώρα, ψηφίζεις τους αρχιφασίστες, για να «τιμωρήσεις» τάχα, εκείνους που χρησιμοποιούν τους φασίστες για να σε φτωχοποιούν και να σε κοροϊδεύουν;
   Άνθρωπέ μου, εδώ και δυο χρόνια, οι χρυσαυγίτες που παριστάνουν τους «αντισυστημικούς», ψηφίζουν στη Βουλή υπέρ της επιχορήγησης των τραπεζιτών με δισεκατομμύρια, την ώρα που εσύ δεν έχεις να φας. Ζητάνε μείωση της φορολογίας των πολυεθνικών, την ώρα που εσύ πληρώνεις χαράτσια. Φτιάχνουν «ΟΑΕΔ» για να σου «βρίσκουν δουλειές» που θα πληρώνεσαι με 400 ευρώ, δηλαδή όσα σου δίνει και ο κατώτατος του Στουρνάρα. Την ίδια ώρα οι ναζί σου πουλάνε «αντικαθεστωτικά» φούμαρα. Κι εσύ τους ψηφίζεις! Δεν σου φτάνει που τόσα χρόνια σε «δούλευε» η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Τόσο πολύ απόκαμες που προσφέρεσαι, πια, να σε «δουλεύουν» ακόμα και οι ναζί; 

  Άνθρωπέ μου, εσύ που πήγες την Κυριακή και ψήφισες αυτό το ναζιστικό μόρφωμα, αυτή τη μετενσάρκωση της «Ένωσης φίλων του Χίτλερ», αυτή τη δολοφονική συμμορία την απαρτιζόμενη από ελληνόφωνα «Ες - Ες» και από τους απόγονους των κουκουλοφόρων και των γερμανοτσολιάδων, εσύ που έδωσες έγκριση στον υπόκοσμο να περιφέρεται με την μάσκα του «πατριώτη», είσαι ναζί; Το σύστημα που εσένα σε καταστρέφει είναι το ίδιο σύστημα που θρέφει το ναζισμό. Δεν το αναλογίζεσαι; Δεν βλέπεις ότι ψηφίζοντας τους ναζί, στηρίζεις αυτό το ίδιο σύστημα; Κι αν, όπως λες, δεν είσαι ναζί, τότε – στην τελική - δεν ντρέπεσαι να ψηφίζεις τους ναζί;