έχε το νου σου στο παιδί..




Κυριακή 30 Νοεμβρίου 2014

Σαββάτο βράδυ να προσέχεις...

Ο εισαγγελέας που διέταξε την υποχρεωτική σίτιση με ορό του Ρωμανού θα
μπορούσε απλώς να διατάξει την εφαρμογή του νόμου για τις εκπαιδευτικές

άδειες κρατουμένων.
Αλλά,είναι πολλά τα αναδρομικά...

S.L.


.....
Μέτρησα 39 σκαλοπάτια καθώς κατέβαινα από το σπίτι μου. Σάββατο σήμερα , τέλειωνε το απογευματάκι.
Χαιρέτησα σιωπηλά τους δικούς μου, κοντοστάθηκα έξω από την πόρτα του αδελφού μου, δεν του χτύπησα, είπα ένα συγγνώμη στη μανα μου, στη Ντόντο , στον Ντόντη το γατούλη, και στο σποράκι φιλαράκι του από μέσα μου , κατηφόρισα προς το μετρό. Πω πω νειάτα , λες κι αυτά να πήγαιναν εκεί; Στη στάση Εθνικής Αμύνης κατέβηκαν λίγοι. Οι περισσότεροι βγήκαν Σύνταγμα. Πού πας ρε καραμήτρο μόνη σου; σκέφτηκα για μια στιγμή.
Κατά τις 7 ήμουν στο στο Νοσοκομείο «Γ. Γεννηματάς».
Ήθελα να πάω.
Στο προαύλιο φυσουσε αδιαφορια, ερημιά. Μόνο μια μικρή παρέα πέντε αγοριών- κοριτσιών σιγομιλούσαν.
Οι φυσιογνωμίες τους μ έκαναν να τους ρωτήσω.
Σε ποιο κτιριο;
Στο ένα , μου απάντησε ο πιο ψηλός, αλλά δεν θα σας αφήσουν!Εμας , δεν μας αφησαν.
Μα βάφτηκα πολύ, δεν μοιάζω με κυρία;
Μια χαρά μια χαρά, πηγαίνετε , μακάρι, ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ μου απάντησε χτυπώντας μου ζεστά την πλάτη.
Μπήκα στο κτίριο ένα, το ήξερα καλά, αφού πριν λίγες μέρες είχε βγει  ο φίλος μας ,με πρόβλημα ΑΛΥΤΟ..οπως ηξερα πολυ καλα πως δεν θα μ αφησουν.
Πήρα ένα καφέ για να στανιάρω να στείλω κι ένα μήνυμα στη διαδυκτιακή μου φίλη Κάτια, που τα λέγαμε βράδυ Παρασκευής, μη τυχόν και ήταν κι εκείνη εκεί ..δεν ήταν η κοπέλα , είχε βραδυάσει , το πρωί θα πήγαινε, μου τόχε πει!
Εκεί στο κυλικείο του κτιρίου ένα, βρήκα έναν νεαρό , θα ξέρει σε ποιόν όροφο , ας τον ρωτήσω.
Τζιφος. Τίποτα δεν είχε ακούσει;
Να σου έρχονται δυο νεαροί γιατροί , αυτοί θα ξέρουν, είπα.
Νίκος Ρωμανός; Ποιός είναι αυτός;
Έπαθα πλάκα. Ζω σε άλλο πλανήτη, δεν εξηγείται.
Στρίβοντας ένα τσιγάρο βλέπω δύο από αυτούς που μεταφέρουν τα φορεία με πράσινη μπλούζα., τους ρωτώ. Πρώτο, δέυτερο; μου απαντούν με αδιαφοριά. Προχωρώ προς το ανσανσέρ . Περίμενε και μια χοντρούλα μελαμψή κυρία. Πήγαινε στον δεύτερο. Εκείνη ήξερε. Στον τριτο, μου λέει.
Εξω απο την οφθαλμολογική κλινική του τρίτου ήταν αστυνομικός.
Σε ποιό δωμάτιο πάτε; Τα έχασα προς στιγμή , δεν πάω σε δωμάτιο του λέω, την προισταμενη θέλω.
Περάστε.
Στη μέση του διαδρόμου το γραφείο της προισταμενης. Ελειπε.  Βάλθηκε να με εξυπητερησει μια νοσηλεύτρια.(;)
Τί διαδικασία χρειαζεται για να πάρω απο το νοσοκομειο σας, μια αξονικη ενος ανθρωπου που νοσηλευοταν σε σας; και μπλα μπλα εξηγω.
Κατόπιν αιτήσεως , οχι όμως εδω. Στο ισογειο έπρεπε να ρωτησετε εκει ειναι το ΩΡΛ...και οχι Σαββατιατικα!
Εν τω μεταξυ , ειχε βγει αλλη μια νοσηλευτρια και εκεινος  με την πρασινη μπλουζα που ρωτησα κατω  και με κοιταζαν διερευνητικα.
Στο τέλος του διαδρόμου πέντε αστυνομικοί φύλαγαν το "ΤΕΡΑΣ".
Ευχαριστησα για τις πληροφοριες και σιγα σιγα κατευθυνθηκα προς τους αστυνομικους.
Πως παει το παλλικαρι μεσα;
Τι του ειστε εσεις; Μου απαντα ο ενας,  κανα πενταρι χρονια μεγαλυτερος απο τον απεργο πεινας Νικο, σταματωντας με.
Τιποτα. Ανθρωπινα ρωτω
Πηγαινετε κυρια μου, πως σας αφησαν κι ηρθατε ως εδω; Απαγορευεται.
Γιατι;
Πηγαινετε! με υφος εξουσιας
Δεν θα μου πειτε πως ειναι;
Την προισταμενη ρωτειστε, εμεις δεν ξερουμε. Πηγαινετε, ειπα.
Μεταβολη και στην προισταμενη παλι εγω , που ελειπε.
Εκει ηταν οι ιδιες νοσηλευτριες(;)  και αυτος με την πρασινη μπλουζα.
Την ρωτω. Θέλω να μαθω για την υγεια του Νικου Ρωμανου.
Και ποια ειστε εσεις, που θελετε να παραβιασετε το προσωπικο απορρητο; μου απαντα αγρια.
Mα δεν παραβιαζω ...ολη η Ελλαδα αγωνια για το αδικο...Σαν ανθρωπος ρωτω.
Πηγαινετε κυρια μου , γιατι ηρθατε εδω;;;
Της ειπα.
Μου αρνηθηκε, ΤΟ ΥΦΟΣ ΤΗΣ  χειροτερο κι απο μπατσος.
Δεν με πειραξε η αρνηση, αλλα εκεινη η εξουσιαστικη αρνηση περα απο καθε ανθρωπινο παραγοντα.
Κατεβηκα κατω, εστριψα ενα δευτερο τσιγαρο στο μπαγκακι , να,  παλι ο ασχετος Τζιφος μπροστα μου!
Το βρηκατε τελικα αυτο που ζητουσατε;
Ναι, ναι..
Διπλα του παει και καθεται ενα ζευγαρι γυρω στα 50
Καλα τιποτα δεν ακουσες για ενα παιδι που κανει απεργια πεινας; τον ρωτω.
Για ποιον ; γιαυτον τον γκαγκστερ δολοφονο; μου λεει.
Δολοφονησε κανεναν;
Οχι , αλλα πηγε να ληστεψει τραπεζα
Ε, Τραπεζα πηγε, που μας ρουφουν το αιμα , επιτηδες εγω γιατι τον ειπε δολοφονο.
Σωστα ειπε ο αντρας διπλα κι η γυναικα του γελασε,  συμφωνωντας μαζι του.
Και αυτοι που ειχαν ερθει χθες βραδυ ηταν σωστοι; Σκατοεπαναστατες, που δεν σεβονται νυχτιατικα ενα νοσοκομειο! Τί φταιει η μανα μου που νοσηλευεται εδω;; ξαναμιλα ο τζιφος.
 Ποσο χρονων εισαι ; τον ρωτω προσπαθωντας να κρατησω την ψυχραιμια μου.
29
Εφτα χρονια μεγαλυτερος απο αυτο το παιδι, σκεφτηκα
Του εξηγω νομιζοντας πως δεν ξερει.
Τα ηξερε ολα.
Και τι εγινε που σκοτωθηκε ο φιλος του και αυτος δεν μπορει να παρακολουθει τη σχολη του?
Επιλογες ειναι αυτες κυρια μου, με υφος ξερολα , βρηκε να μου πει.
Ο Θεος να τον σωσει κι ας καταλαβει τί εκανε, συμπληρωσε  το διποδο.
______________________________________________________
ΜΟΝΟ ΘΛΙΨΗ, καμιά ΣΩΤΗΡΙΑ

Α ρε Σοφια, νασουν εδω μαζι μου αποψε..καθως αφηνα το νοσοκομειο...
.
Στο μυαλο μου ερχονται ολα τα λογια σου

"Η μάνα μου είναι μια γυναίκα 75 χρονών.
Της Δ δημοτικού.
Που πείνασε στην Κατοχή.

Που θυμάται το τρίξιμο της γερμανικής μπότας σαν εφιάλτη.
Που δούλεψε απ τα 11 σαν κορδελιάστρα για να εισφέρει στην ταπεινή της οικογένεια.
Που παντρεύτηκε στα 17 της.
Απλή νοικοκυρά.
Που μεγάλωσε 3 παιδιά,2 δικά της κι ένα της πρώτης γυναίκας του άντρα της,3 παιδιά λέει σήμερα πως έκανε.
Που μας σπούδασε.
Που πέθανε ο άντρας της και μέχρι να βγει η σύνταξη του φύλαγε μωρά και
μαγείρευε σε ξένα σπίτια,δεν ήθελε την οικονομική μας
βοήθεια,περήφανη,της στέλναμε κάτι λίγα,δεν φτάνανε.
Είναι μια γυναίκα που ξαναβρήκε σύντροφο στα 65 της.
Που όλη τη μέρα ασχολείται με τον κήπο της,τα ζωντανά της,τα παιδιά των φτωχών αλλά έντιμων.
Καβαλάει ντουβάρια ταίζει παρατημένα δεμένα σκυλιά,καταγγέλλει βασανιστές ζώων,τρέχει στην αστυνομία,φωνάζει.

Η μάνα μου,χωρίς να της πω πολλά,τάχτηκε δίπλα στον νεαρό Ρωμανό,επειδή
είναι "νέο παιδί,έχει δικαιωμα να σπουδάσει,όχι να τον σκοτώσουν στις
φυλακές".
Αυτό το απλό περιμένω να το ακούσω από στόματα
μορφωμένων,λογοτεχνών,πολιτικών που θα μας σώσουν,επαναστατών της
πλάκας και άλλων περισπούδαστων της ζωής μας.
Θα περιμένω πολύ να ακούσω κάτι τόσο απλό.

..

Παλεύεις να σκεφτείς,χρησιμοποιείς το πολιτικό και ανθρώπινο σου ένστικτο,τις ιστορικές σου γνώσεις,βυθομετράς την κοινωνική αναισθησία,ψάχνεις τις γωνιές της ανθρώπινης αντίστασης,ζυγίζεις,υπολογίζεις το χαοτικό της ανθρώπινης Ιστορίας,μετράς ,ξαναμετράς,τελικά προβλέπεις,το λες,το φωνάζεις,δεν σε πιστεύει κανείς.
Απλά όταν έρχεται αυτό που πρόβλεψες,όχι σαν μάγος,αλλά σαν μελετητής,είσαι μόνος.
Κανείς δεν σε έχει πιστέψει,κανείς δεν είναι έτοιμος.
Καμιά φορά εύχεσαι να μην είχες σκεφτεί τίποτα.


..

"Ο Μπομπυ Σάντς,27 ετών πέθανε μετά από 66 μέρες απεργίας πείνας.
Γύρω στην 20η μέρα σηκώθηκε και φίλησε τη μητέρα του που πήρε άδεια να τον επισκεφτεί στο νοσοκομείο της φυλακής.
Σήμερα ο 22χρονος Ρωμανός σηκώθηκε και χαιρέτισε απ το παράθυρο τον

πατέρα του και τους διαδηλωτές απέξω απ το δωμάτιο του νοσοκομείου του.
Βρίσκεται στη 19η μέρα της απεργίας πείνας του.

(Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω χλευαστικά σχόλια για το πως ένας
ετοιμοθάνατος σηκώνεται και χαιρετά.Εντελώς άσχετα να πω πως ο παππούς
μου,66 ετών,με καθολικό καρκίνο στο λάρυγγα και τους πνεύμονες,χωρίς να
μπορεί να φάει μέρες,σηκώθηκε και χόρεψε με τον αγαπημένο του εγγονό
έναν τσάμικο,3 μέρες πριν πεθάνει,ήμουν μπροστά)
...

Αν υποστηρίζεις τα δικαιώματα ενός παιδόφιλου,είσαι παιδόφιλος
Αν τα δικαιώματα ενός δολοφόνου,είσαι φονιάς.
Αν τα δικαιώματα ενός κλέφτη,είσαι κλέφτης.
Αν ενός αναρχικού,είσαι αναρχικός"
Εσείς που το λέτε αυτό,είστε απλώς ΗΛΙΘΙΟΙ.

..

Εσείς βλέπετε έναν ήρωα επαναστάτη,κι εγώ βλέπω ένα αδάμαστο νέο άνθρωπο,ένα παλικάρι που στα 16 του σκότωσαν μπροστά του τον φίλο του και είχε την τσίπα να μην το ξεχάσει.
Αφήστε τους ήρωες και σεβαστείτε τους ανθρώπους που είναι τόσο λίγοι.
Για τον Νίκο Ρωμανό το άσμα.



..

Ας μιλήσουμε έξω από φανατίλες και σταλινισμούς.
Ο Ρωμανός είναι αναρχικός κρατούμενος που διεκδικεί εκπαιδευτικές άδειες και γι αυτό κάνει απεργία πείνας.
Ο Ρωμανός πριν ξεκινήσει την απεργία του έστειλε κείμενο με το οποίο αποκλείει από συμπαραστάτες του μεγάλες ομάδες της κοινωνίας μας.
Ως εδώ νομίζω συμφωνούμε όλοι.
Πάμε παρακάτω.
Ο Ρωμανός κάνει απεργία πείνας 20 μέρες,η υγεία του είναι σε σημείο πιθανών μόνιμων βλαβών και κινδυνεύει πια η ίδια η ζωή του.
Οι άνθρωποι που ιδεολογικά επέλεξε σαν πλαίσιο να τον στηρίξουν ο ίδιος ο Ρωμανός είναι λίγοι,αυτό το ξέρουμε όλοι.
Το κράτος είτε εκδικητικά είτε σε έναν σχεδιασμό αποκτήνωσης ποντάρει ΙΣΩΣ στο θάνατο του για δικούς του λόγους.
Αυτή τη στιγμή ο Ρωμανός δεν είναι μια κλειστή υπόθεση λίγων ανθρώπων κυρίως γιατί έχουμε ένα κράτος που παραβιάζει στοιχειώδη Ανθρώπινα Δικαιώματα άρα ΟΛΟΙ,οι έχοντες συναίσθηση και συνείδηση,οφείλουμε και να τον στηρίξουμε και να αγωνιστούμε για να μην κερδίσει το Κράτος αλλά ο Ρωμανός και όλοι οι άνθρωποι μαζί του.
Οποιαδήποτε λοιπον χλεύη ή αποκλεισμός ανθρώπων που, συνειδητά σαν άνθρωποι και όχι ιδεολογικά ταυτόσημοι με το Ρωμανό, τον στηρίζουν, είναι από γελοία μέχρι σταλινική.
Ο Άνθρωπος πρέπει να κερδίσει το δικαίωμα του και να ΖΗΣΕΙ.
ΝΑ ΖΗΣΕΙ,έστω κι αν στεναχωρήσει μερικούς που ετοιμάζονται να τα κάνουν πουτάνα όλα αν πεθάνει.
Γιατί αν πεθάνει,θα έχει κερδίσει το κράτος,αυτό είναι που δεν καταλαβαίνετε μερικοί.
Θα έχει γίνει ο Ρωμανός από ένας ζωντανός άνθρωπος,ένα ηρωικό σύμβολο ΝΕΚΡΟ.
Αυτά και δεν αντέχω άλλο.



..

Όποια κι αν είναι η ερώτηση,η απάντηση είναι Άνθρωπος.
Ούτε εξέγερση,ούτε πουτάνα όλα.
Η Ζωή είναι πάνω απ΄όλα.
"
 S.L.




"Μετρώ τους παλμούς της καρδιάς μου, εντάξει παίρνω και Lopressor και μετά διαβάζω για αυτούς τους 170 παλμούς του παιδιού στο νοσοκομείο και μου κόβεται η ανάσα. H ζωούλα μου και η ζωή του. Εκείνος μπορεί να πάθει ανακοπή από στιγμή σε στιγμή. Εγώ τη βγάζω καθαρή. Σκέφτομαι την Ιρανική ταινία Η Σαύρα που είδα προσφάτως. Με τον μικροαπατεώνα κρατούμενο που το σύστημα ήθελε να σωφρονίσει. Τους κοινωνικούς κανόνες ανακατεμένους με τους κανόνες του Κορανίου που προσπαθούν να συντρίψουν την προσωπικότητα του κρατούμενου. Για το παραμικρό ποινές. Μέχρι να εξαλειφθεί η προσωπικότητά του. Και από την άλλη τον δυτικό τρόπο αποστασιοποίησης - του Ι serve my time - σου δίνω τον χρόνο μου δεν σου δίνω την ψυχή μου. Προτιμώ το δεύτερο.Και φοβάμαι το τι θα πει σωφρονισμός - όσο και αν θα το επικαλεστώ σε κάποιο κείμενο συμπαράστασης - γιατί ξέρω ότι αυτό για τον νεαρό κρατούμενο που μας έχει απορρίψει σημαίνει να γίνει ίδιος με μας και αντιδρά. Το μόνο που μας μένει είναι η ανθρωπιά, η κατανόηση, η αποδοχή της αξιοπρέπειας του άλλου.
Ο νεαρός Νίκος Ρωμανός αντιδρά ακραία. Τα παίζει όλα κορώνα - γράμματα, όχι ακριβώς. Είναι εις βάρος του οι πιθανότητες, για αυτήν την ελάχιστη αξιοπρέπεια. Δεν λέω μόρφωση και δικαίωμα στη μόρφωση, ποιος δίνει σημασία σε αυτό...
(Δεν πεθαίνεις για τη μόρφωση. Πεθαίνεις για το δικαίωμα.)
Εγώ δεν δίνω κατά βάθος σημασία στη μόρφωση αν το και το λέω και υπέγραψα τότε το κείμενο που το διατύπωνε έτσι. Δίνω στο δικαίωμα. Και τον θαυμάζω που συντηρεί μόνος μια εσωτερική εστία αξιοπρέπειας - μια φωλιά νερού μέσα στις φλόγες που λέει ο ποιητής - Τον αποδέχομαι που δεν θέλει να παραλάβει τον έπαινο επειδή πέρασε στο πανεπιστήμιο μόνο με τα μαθήματα του Λυκείου της φυλακής. Όπως αποδέχομαι το δικό μου το παιδί όταν θυμώνει και με εγκαλεί. Οταν δεν συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις. Χωρίς φροντιστήριο, χωρίς τη μαμά τους απίκο να φτιάχνει πορτοκαλάδες, χωρίς τις βόλτες τους με τους φιλους όπως γράφει στην Αυγή η Ευγενία Λουπάκη. Τι άλλο χρειάζεται για να καταρρεύσει ο εφησυχασμός μου και η υποκρισία που συντηρώ χωρίς να το καταλάβω; Πώς το ότι δεν πήρε την άδεια για να παρακολουθήσει την σχολή στην οποία τον βράβευσαν ότι πέρασε οφείλεται σε ωμή εκδικητικότητα. Σε διάθεση εξόντωσης.
Ένας αργός θάνατος επί σκηνής. Το αντέχουμε; Για ένα νέο παιδί πρόκειται, ό, τι και να έχει κάνει που τον έφερε στην αρπάγη του σωφρονιστικού μας συστήματος.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να παρέμβει κάποιος;
Αυτοί που δεν του έδωσαν την άδεια, ο κοινωνικός λειτουργός, το όποιο συμβούλιο δεν μπορούν να αλλάξουν γνώμη;
Δεν υπάρχει κάποιος υπεύθυνος, ιεραρχικά μετά από όλα αυτά που συμβαίνουν να συγκινηθεί για ανθρωπιστικούς λόγους;
Ενα παιδί πεθαίνει μπροστά τους και αδιαφορούν. Τι διαφέρει αυτή η αδιαφορία από την τυπολατρεία (;) του Αμερικανού αστυνομικού που πυροβόλησε στο Κλήβλαντ και σκότωσε τον δωδεκάχρονο;"
πηγη: https://www.facebook.com/poly.hatjimanolaki?fref=nf





Αφηνα το νοσοκομειο, αρχισε να ψιλοβρεχει....

Κατεβηκα ΣΥΝΤΑΓΜΑ
εκει που σμιγουν οι ανασες των ανθρωπων διχως Συνορα


με ενα τεραστιο γιατι ;


-Με λενε Νεσουα!
-Και μενα  Ειρηνη..
Κατσε να δω πως να θυμαμαι το ονομα σου , να το σκεφτω , της λεω.
 Νεσ απο το νεσκαφε και ουα , οπως κανουν τα παιδια οταν τους αρεσει κατι,  ναι;;;

Εσκασε στα γελια.
τα αγγλικα μας χαλια αλλα συννενοηθηκαμε , αγκαλιαστηκαμε..






Οι εικονες ειναι αυτες που βλεπουν τα ιδια μας τα ματια...
Μονο αν πας εκει θα καταλαβεις
Τιποτα αλλο...





























Μέτρησα 39 σκαλοπάτια καθώς ανέβαινα  στο σπίτι μου. Σάββατο σήμερα,
μεσάνυχτα και μενα δεν με παιρνει ο υπνος...
Να ξανακουσω το τραγουδι που μου χαρισε η Κατια
του αγαπημενου μου Λοιζου
μπας και νανουριστω
Καληνυχτα
..

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα'χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ'έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα'χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ'τη ζωή δεν είναι
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ Χικμέτ
Μουσική: Μάνος Λοΐζος













Σάββατο 1 Νοεμβρίου 2014

χαμένα όνειρα





«Είχαμε μια γλάστρα και μια δύση σ' ένα παράθυρο κι είχαμε την ίδια θλίψη κάθε παραμονή Χριστουγέννων, μια θλίψη σα μια μαύρη ομπρέλα στο διάδρομο πάνου απ' την ξύλινη σκάλα. Η μυρωδιά του ανθόνερου κι η μυρωδιά κοπανισμένης ζάχαρης και μοσκοκάρυδου. Κάπου ετοιμάζουνε γλυκά για την Πρωτοχρονιά.
Μαζεύτηκαν τα σύγνεφα στη δύση. Δεν είναι κόκκινα μήτε χρυσά. Ένα χρώμα θαμπό μελιτζανί. Κι οι φωνές των παιδιών πολύ μακρινές σα χαλασμένες φυσαρμόνικες μέσα σε κάμαρες κλεισμένες όταν λείπει η μητέρα σε βεγγέρα μ' εκείνο το μωβ φόρεμα και τα μωβ μάτια δυο μακρινά λιμάνια δίχως καΐκια. Μοσκοβολάει όλο το σπίτι μουσκεμένη ρίγανη και ζεσταμένες κουβέρτες. Οι πετσέτες σωριασμένες σαν άσπρα πουλιά με σπασμένες φτερούγες. Συγνέφιασε πολύ.
Αύριο θα κατέβουμε στην πολιτεία. Θα κοιτάξουμε τις πόρτες πολύ προσεχτικά, γιατί οι πόρτες είναι τα μεγάλα εικονίσματα του δρόμου... σταχτιές λιγάκι ξεβαμμένες –οι εικόνες της φτώχειας, της καλοσύνης ή της λύπης, του θυμού ή του φόβου. Μάθαμε πια να διαβάζουμε και να γράφουμε ακόμη με λιγότερα αποσιωπητικά ή και καθόλου. Όχι άλλη αναβολή, αύριο λοιπόν.»
Γιάννης Ρίτσος - Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής.

απο το κανάλι του αγαπημένου μου φίλου..:https://www.youtube.com/channel/UCQ66z_au9-ufIbybuqexxKw




Καλό μήνα..