έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

για την 28η Οκτωβρίου 2014

Εξαιρετικό ηχητικό οδοιπορικό της ραδιοφωνικής "Ελληνοφρένειας". Δεκάδες ντοκουμέντα σε ένα ακουστικό παζλ 32 λεπτών για την πορεία από το 1940 μέχρι σήμερα. Ακούστε το, αξίζει. Ακούστε το!


Η χοντρομπαλού

Μια Κυριακή στην Κοκκινιά
στην παιδική μου γειτονιά
είδα μια γριά χοντρομπαλού
που ο νους της έτρεχε αλλού

Την κοίταξα με κοίταξε
σαν κουκουβάγια σε μπαξέ
και μου' πε με φωνή θολή
που μάνα θύμιζε τρελή:
«Σε χώμα φύτρωσα ζεστό
αιώνες πριν απ' τον Χριστό.
Ζούσα καλά κι ευχάριστα
κι έπαιρνα μόνο άριστα.
Μα σαν προχώρησε ο καιρός
έγινε ο κόσμος μοχθηρός
και με βατέψανε, που λες,
αράδα βάρβαρες φυλές
Σελτζούκοι Σλάβοι Ενετοί
λες κι ήταν όλοι τους βαλτοί
Τότε κατάλαβα γιατί
καμένο ήμουνα χαρτί
δίχως χαρά δίχως γιορτή
Σιγά σιγά και ταπεινά
μ' αγώνες και με βάσανα
καινούργια έβγαλα φτερά
μα ήρθαν τα χειρότερα
Είδα το ίδια μου παιδιά
να δίνουν σ' άλλους τα κλειδιά
και με χιλιάδες ψέματα
με προδοσίες κι αίματα
να μου σπαράζουν την καρδιά
Γι' αυτό μια νύχτα σκοτεινή
θ' ανέβω στην Καισαριανή
με κουρασμένα βήματα
να κλάψω για τα θύματα
στ' αραχνιασμένα μνήματα
Κι εκεί ψηλά στον Υμηττό
αντίκρυ στον Λυκαβηττό
μικρό κεράκι θα κρατώ
να φέγγει χρόνους εκατό»
Στίχοι : Νίκος Γκάτσος
Μουσική : Σταύρος Ξαρχάκος
ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ











....Για τα χέρια που σφιχτήκαν σε γροθιές
Για τα κεφάλια που δε σκύψαν
Για το Φως που δε νικήθηκε
Για τα όχι που περιμένουν ακόμη να ακουστούν....
https://www.facebook.com/emily.ioannidis?fref=hovercard




http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.stokokkino.gr%2Farticle%2F13378%2FO-Stamatis-Kraounakis-animera-tis-28is-Oktobriou%3Ffb_action_ids%3D10205218280041275%26http%253A%252F%252Fwww.stokokkino.gr%252Farticle%252F13378%252FO-Stamatis-Kraounakis-animera-tis-28is-Oktobriou%253Ffb_action_ids%3D10205218280041275%26fb_action_types%3Dog.comments&h=-AQFHGteL

[...Αν κάτι πρέπει να διδασκόμαστε από τον Β παγκόσμιο πόλεμο αυτό είναι :

«Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη» ]


http://www.alfavita.gr/arthron/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%BC%CE%B1%CF%82-%C2%AB%CE%BF%CF%87%CE%B9%C2%BB-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%82-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AD%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B5%CE%BB%CE%AC%CF%83%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BC%CE%B1%CE%B8%CE%B7%CF%84%CE%AE-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AE%CF%84%CF%81%CE%B7-%CE%BD%CF%84%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%B7#ixzz3HU5gk5IU









Tα παρακάτω ειναι απο τη S.L.

Μη μιλάς για τη ΧΑ,τώρα έχουμε τα μνημόνια.
Μη μιλάς για τους πρόσφυγες,έχουμε τα μνημόνια.
Μη μιλάς για τους ξυλοδαρμούς γκέι,πεινάει ο κόσμος.
Μη μιλάς για την κακοποίηση των γυναικών,των ζώων,δεν είναι ώρα τώρα έχουμε τα μνημόνια.
Μη βάζεις τον ύμνο του ΕΑΜ,έχουμε τα μνημόνια και τρομάζει ο μαλάκας ο ψηφοφορος.
Με τα μη μιλάς για το ένα,μη μιλάς για το άλλο,φτάσαμε στο βόθρο.
Θα μιλάμε για ό,τι γουστάρουμε κι όποιου δεν του αρέσει να πάρει τη βόλτα του μαζί με τα μνημόνια.


Η λογική του "ένα βήμα τη φορά" δεν υφίσταται για τους "επαναστάτες"έλληνες του σήμερα.
Πιστέψανε πως το ρεφραίν του Μόρισσον "θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε τώρα" είναι το μότο που πρέπει να ακολουθηθεί.
Και ενώ περιμένουμε όλοι μιας κι έξω να αλλάξει το άπαν,οι απέναντι βήμα βήμα μας γυρνάνε στο Μεσαίωνα.
Και ακόμα φαντασιωνόμαστε πως με μία μαζική ιστορική επίθεση στα καθεστωτικά Χειμερινά Ανάκτορα θα πάρουμε ΟΛΟ τον κόσμο.
Και κατεβαίνουμε στο βόθρο σκαλοπάτι σκαλοπάτι.
Μέρα τη μέρα.


Ας το γράψω ταπεινά.
Όταν δεν λύνεις τις διαφορές σου με την Ιστορία αυτή επανέρχεται.
Ίσως δεκαετίες,ίσως εκατονταετίες αργότερα,μιας και ο ιστορικός χρόνος δεν είναι ο ανθρώπινος.
Δεν αποδόθηκε ποτέ Δικαιοσύνη στην Ελλάδα μετά την Κατοχή.
Οι συνεργάτες των ναζί όχι δεν τιμωρήθηκαν αλλά επιβραβεύτηκαν με την ανάληψη της εξουσίας.
Αυτοί που πολέμησαν κατά των κατακτητών στα βουνά και στις πόλεις βρέθηκαν στις φυλακές,τις εξορίες και τα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Και αυτό θα επανέρχεται και θα επανέρχεται στον αιώνα τον άπαντα μέχρι ο καθένας να πάρει το ραφάκι του,όπως του αρμόζει,στην Ιστορία.

Για ακροδεξιούς και χαυγίτες μόνον.
Για ακροδεξιούς και χαυγίτες μόνον.
Έβλεπα χτες στη ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ τις σφαγές της μεραρχίας ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ(το όνομα σας μάρανε του λουλουδιού..) στα χωριά γύρω απ την Άρτα στην Κατοχή.
Μόνο ένα θα πω.
Αυτή η γαμιόλα ξεφτίλω πατρίδα δεν διεκδίκησε ΠΟΤΕ δικαστικά την τιμωρία των γερμανών επικεφαλής αξιωματικών.
Οι πιο πολλοί πέθαναν σε βαθιά γεράματα,άλλοι στελέχωσαν τον μεταπολεμικό γερμανικό στρατό και την αστυνομία...
Ένας εκτελέστηκε απ όλους επειδή είχε μετακινηθεί στη Γιουγκλοσλαβία και τον καθάρισαν οι παρτιζάνοι του Τίτο (να σχωρεθούν τα πεθαμένα τους).
Για υλικές αποζημιώσεις δεν μιλώ.
Πότε οι δοσίλογοι που πήραν την εξουσία μετά τον Εμφύλιο απαίτησαν κάτι απ΄τα αφεντικά τους;
Και σας πειράζει ο ύμνος του ΕΑΜ φασισταριά κι όχι που χώνανε οι φονιάδες μπαμπακια με οινόπνευμα στο στόμα των μωρών και βάζανε φωτιά.
Καθάρματα.
Άι σιχτίρι.
(άσχετο.Στην εκπομπή σχολίαζε κι ο φίλος εδώ στο φβ Ιάσσονας Χανδρινός.Ευειδής.Και έξυπνος,και μελετητής σωστός και δημοκράτης και ωραίος.Άφεριμ παιδί μου)
http://www.mixanitouxronou.gr/to-olokaftoma-ton-nazi-sto-komto-olokaftoma-ton-nazi-sto-kommeno-tis-artas-o-matomenos-gamos-tis-alexandras-skotosan-nifigamprokalesmenous/

Μία αναμνηστική του Μεταξά με τον Γκαίμπελς.
Για να μην ξεχνιόμαστε














Τις θλιβερές μέρες των Εθνικών Επετείων,στη μικρή μας νήσο,κυρίες με τα καλά τους και μαλλί κομμωτηρίου παίρνουν α λα μπρατσέτα τους συζύγους τους με τα κοστούμια και ασορτί εθνικές γραβάτες.
Πάνε στην παρέλαση να θαυμάσουν τα παιδάκια τους θάβοντας ταυτόχρονα τα άλλα.
Μετά πηγαίνουν σε παραλιακές καφετέριες για καφέ για να θάψουν όσους δεν πρόλαβαν στην παρέλαση.
Και έτσι περνά και αυτή η μέρα.
(μήτε ως τον κάδο των σκουπιδιών δεν πάω εγώ)

Το άπαν είναι να διδάσκεις τα παιδιά σου να ζουν πίσω από κάγκελα.
Μπράβο σας γονείς.




6 χρόνια στο σχολείο κάθε χρονιά παρηύλανα.
Στη σημαία συνήθως.
Έχω φάει βρόχα στο Ζάππειο,στην προσυγκέντρωση των σχολειών,κρύο,με χτυπήσαν παπούτσια,γιατί;
Για να περάσουμε μπροστά από έναν γελοίο μαλάκα 100 μέτρα με βήμα.
Ούτε τη μάνα μου άφηνα να κατέβει να με δει.
Τι να δει;
Μια δυστυχή που περπάταγε με βήμα μπροστά απ τους υπουργούς που μας ρήμαζαν τη ζωή;
Ανάθεμα κι αν καταλαβαίνω σήμερα,που μπορούν οι γονείς με μια απλή δήλωση να δηλώσουν πως δεν επιθυμούν να συμμετάσχουν τα παιδιά τους στην παρέλαση (με διάφορες δικαιολογίες) γιατί τα στέλνουν εκεί και τί σκατά καμαρώνουν;



.....
Ακόμα θυμάμαι τον ψυχίατρο που κάποτε,πριν 30 χρόνια πήγα και τον απέρριψα να μου λέει "δεν μπορείς να σηκώσεις τις ευθύνες όλου του κόσμου,δεν μπορείς να σώσεις όλο τον πλανήτη"
ΜΠΟΡΩ μαλάκα γιατρέ,γι αυτό έκοψα και τις επισκέψεις.


Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.
Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…
Μπορεί να τους επαινέσεις να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να
δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. Γιατί αλλάζουν πράγματα. Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα. Ίσως, πρέπει να είναι τρελοί. Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης; Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί; Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ο,τι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν
Τζ.Κέρουακ



ΥΓ:http://www.thepressproject.gr/article/49619

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που ξυπνήσανε τα φίδια
εσύ φοράς τα αρχαία σου στολίδια
και δε δακρύζεις ποτέ σου μάνα μου Ελλάς
που τα παιδιά σου σκλάβους ξεπουλάς.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τότε που στη μοίρα μου μιλούσα
είχες ντυθεί τα αρχαία σου τα λούσα
και στο παζάρι με πήρες γύφτισσα μαϊμού
Ελλάδα Ελλάδα μάνα του καημού.
Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα
μου τα ‘πες με το πρώτο σου το γάλα.
Μα τώρα που η φωτιά φουντώνει πάλι
εσύ κοιτάς τα αρχαία σου τα κάλλη
και στις αρένες του κόσμου μάνα μου Ελλάς
το ίδιο ψέμα πάντα κουβαλάς.


Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

βροχή..






"Για την επέτειο γέννησης σήμερα του Μάνου Χατζηδάκι.
Αεράκι φρέσκο οι μουσικές του και η στάση ζωής του.
Διάλεξα αυτό απ το Χαμόγελο της Τζοκόντας που δεκαετίες τώρα είναι στις πρώτες πωλήσεις άλμπουμς στην Ελλάδα.
Ακόμα τον ξεσκίζουν.
Ποτέ δε νοιάστηκε."
Σ.Λ.

"...Την πρώτη απόπειρα του Μάνου Χατζιδάκι να μελοποιήσει ποιητικό κείμενο, την συναντάμε το 1945 στο ποίημα του Νίκου Εγγονόπουλου «Μπολιβάρ». Ο 20χρονος Μάνος Χατζιδάκις καταπιάνεται με την μελοποίηση του ποιήματος του Εγγονόπουλου και τραγουδάει μαζί του: «Μπολιβάρ, είσαι ωραίος σαν Έλληνας», αφήνοντας ανολοκλήρωτη τη μελοποίηση αυτού υπέροχου ποιήματος, απόσπασμα του οποίου θα ηχογραφήσει πολλά χρόνια μετά, το 1983, με τον Βασίλη Λέκκα σε δίσκο 45 στροφών. Η σπάνια αυτή εκτέλεση του 1983 δεν επανεκδόθηκε από τότε. Το 1999 όμως, στο δίσκο «Μάνος Χατζιδάκις 2000 Μ.Χ.», συναντάμε μια ακόμα πιο σπάνια εκτέλεση του ίδιου αποσπάσματος από την μελοποίηση του «Μπολιβάρ», με τον ίδιο τον Χατζιδάκι στο πιάνο να τραγουδάει: «Μπολιβάρ δεν είσαι όνειρο, είσαι η αλήθεια»..."

"Μπολιβάρ δεν είσαι όνειρο
Είσαι η αλήθεια
Μπολιβάρ είσαι ωραίος, ωραίος σαν Έλληνας

Είσαι του Ρήγα, του Ρήγα Φεραίου παιδί,
Του Αντωνίου Οικονόμου και του Πασβαντζόγλου αδελφός

Είσαι ο λευτερωτής της νότιας Αμερικής
Ένα μονάχα είναι γνωστό, πως είμαι γιος σου."




"Γιατί, αλήθεια, Ελευθερία,
γεννημένη από σεισμούς,
είναι έξω από τα κράτη

κι έξω απ’ τους θεσμούς.
Έχει απ’ τον ήλιο κάτι
κι από τους αστερισμούς."









Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Τραγούδι: Δήμητρα Γαλάνη
Δίσκος: Δήμητρα Γαλάνη (1971)

Η πίκρα σήμερα
δεν έχει σύνορα
κι εσύ δεν έπρεπε να μ’ αρνηθείς.
Κάποτε αλίμονο
στο μεσοχείμωνο
τον ήλιο σου `φερα να ζεσταθεί

Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός
δεν είναι πια γιορτή.
Έγινε τ’ όνειρο καπνός
πες μου γιατί, γιατί.
Κοίτα πώς κλαίει ο ουρανός
μα εσύ καρδιά μην κλαις,
κι όταν χτυπάει ο κεραυνός,
τραγούδι εσύ να λες.

Νύχτωσε, βράδιασε,
ο κόσμος άδειασε,
κρύβω το δάκρυ μου και καρτερώ.
Μα εσύ δεν έρχεσαι,
βρέχει και βρέχεσαι,
ποτήρι μου `δωσες, φαρμακερό.

(αφιερωμενο στην ομορφη πατριδα μου...)


"για ενα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται...
για το πουλί που πια δεν ζει..."




Χατζιδακις Μανος μουσικη
ΟΔΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ 1968



ΤΟ ΠΑΡΤΥ
Αυτή η γειτονιά είναι για όλους μας ένα κλουβί,
κανείς δε ζει αληθινά αυτό που θα θελε να ζει,
γιατί το όνειρο είναι μια στιγμή και
όλες οι άλλες οι στιγμές απελπισία
μέσα σ αυτό το δρόμο γεννιόμαστε, ζούμε και πεθαίνουμε,
μαζί με μας και τα όνειρα μας, μαζί με μας και τα παιδιά μας.


Γι' αυτό ένα πάρτυ σ' αυτό το δρόμο
είναι πιο θλιβερό και από τον ίδιο το θάνατο,
είναι ένα γραμμόφωνο που ολοένα ξεκουρδίζεται,
δυο ιδρωμένα χέρια στο άσπρο φόρεμα ενός κοριτσιού,
ένας σκύλος που απορεί,
ένα ποτήρι αδειανό στην άκρη της αυλής μου,
μια κόκκινη κορδέλα στα μαλλιά της,
ένας κρυφός αναστεναγμός,
ένα αρπαχτικό βλέμμα θηρίου που δεν τολμάει να αγγίξει,
ένα κλουβί στην πόρτα σου με ένα πουλί που κοιμάται...


Γι' αυτό ένα πάρτυ στην Οδό των Ονείρων
είναι πιο θλιβερή και από τη στιγμή του ονείρου,
είναι ένα ξέφτισμα ζωής,
ένα παιχνίδι χάρτινο στα χέρια των αγγέλων.


Κοιτάχτε τούτο το κλουβί
είναι λιγάκι πιο μεγάλο από την καρδιά μου,
κι όμως δεν μπορεί να χωρέσει την αγάπη μου,
κοιτάχτε και τούτο το κορίτσι
θα του χαρίσω το κλουβί κι ένα τραγούδι θα μου πει
για το πουλί που χάθηκε, για το πουλί που πια δε ζει.


....................................


Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

"Όχι τη λέξη αγάπη μα την αγάπη. " αναμνήσεις παλιού μπαούλου


 
 -βρηκα ενα φυλλαρακι που μαρεσε κι ειπα να στο αφησω εξω απο την πορτα σου...
            -Βρήκα ένα φυλλαράκι , έξω από την πόρτα μου χθές ...κατάλαβα ότι είναι από σένα ,απ΄το χρώμα του...το πήρα μαζί μου ,από χθες το έχω πάνω στο γραφείο μου ...όλη μερα μου έλεγε καλημέρα ,ώσπου οι σταγόνες του εξατμίσθηκαν ..εξατμίσθηκαν μαζί με μένα χθες !
Σήμερα μια άλλη μέρα ...πάντα μια καινούρια μέρα ,μια καινούρια ελπίδα ...
       -Ωραια.τωρα που οι σταγονες εξατμιστηκαν βαλτο σε κεινο το μικρο αγαπημενο μου βιβλιαρακι με τιτλο ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕΙΣ ΚΑΤΙ..." για να κρατησει το χρωμα του Φθινοπωρου μου....
 Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Ότι θες.

- Ότι θέλω;




Τ' ορκίζεσαι;

- Στ΄ ορκίζομαι.

- Είναι δύσκολο.

- Δεν πειράζει.

- Είναι ακριβό.

- Δεν με νοιάζει.

- Είναι σπάνιο.

- Τόσο το καλύτερο.

- Είναι επικίνδυνο.

- Δεν φοβάμαι.

- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.

- Θα γίνω νερό να σβήσω τη φωτιά.

- Μπορεί να σου γλιστρήσει από τα χέρια και




να φύγει.

- Θα το ξαναπιάσω.

- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.

- Θα το κυνηγήσω.

- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.

- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.

- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.

- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.

- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.

- Θα περιμένω τα χαράματα.

- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.

- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.

- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να




το πιάσεις.

- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.

- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;

- Θα φέρω γερανό.

- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;

- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.

- Υπάρχει;

- Θα τον φτιάξω.

- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;

- Δεν ξέρω.

- Τότε;

- Τότε θα μάθω.

- Από πού;

- Από τα βιβλία.

- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;

- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.

- Κι αν έχει πεθάνει;

- Θα βρω τον άλλο γέροντα.

- Ποιόν άλλο γέροντα;

- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.

- Όλα τα βότανα;

- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού.




Ξέρει τι μάγια κρύβουν.

- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;

- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω,




να γίνω τόσο δυνατός που θα μπορέσω να το




σηκώσω το βουνό.

- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;

- Πάντα.

- Τώρα.

- Τώρα, έλα. Τι θέλεις;

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Ότι θέλεις.

- Ότι, ότι θέλω, τ' ορκίζεσαι;

- Στ' ορκίζομαι.

- Θέλω, θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.

- Να το φτιάξουμε.

- Με τι;

- Με τι θέλεις;

- Δεν ξέρω.

- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά




καρφιά.

- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.

- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα,




με σταγόνες και γαργαλήματα.




Και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.

- Όχι, όχι δεν θέλω κλειδί.

- Γιατί;

- Μπορεί να το χάσω.

- Θα στο κρεμάσω στο λαιμό.

- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.

- Θα έρθω να σε βρω.

- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;

- Θα μπορέσω.

- Κι αν είναι σκοτάδι;

- Θ' ανάψω κερί.

- Κι αν λιώσει το κερί;

- Ως τότε θα σε έχω βρει.

- Κι αν όχι;

- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.

- Πόσο θα ψάχνεις;

- Για πάντα.

- Τι θα πει πάντα;

- Ότι σ' αγαπώ.

- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;

- Μπορείς να κοιμηθείς.

- Που;

- Κάτω από τη μυρσινιά.

- Που έχει μυρσινιές;

- Παντού.

- Έχει και λιοντάρια παντού;

- Όχι.

- Που έχει λιοντάρια;

- Στη ζούγκλα.

- Είναι κοντά η ζούγκλα;

- Πολύ μακριά, στην άλλη άκρη του κόσμου.

- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;

- Ποτέ.

- Τ' ορκίζεσαι;

- Στ' ορκίζομαι.

- Ξέχασα, τι θα πει για πάντα;

- Θα πει ότι σ' αγαπώ.

- Πόσο;

- Ως τον ουρανό.

- Ναι! Ναι! Να κοιμηθώ τώρα;

- Ναι!

- Θα με πάρεις αγκαλιά;

- Ναι!

- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.

- Ότι θέλεις.

- Ότι, ότι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;

- Ναι!


Πως να χωρέσω σε μια ζεστή αγκαλιά .

όταν μέσα μου αδιάφορες σκέψεις λασπώνουν τα σωθικά μου
Πως να δεχθώ τόση τρυφερότητα, όταν τα ανεπάγγελτα χέρια μου

δεν χάιδεψαν ούτε μια πεταλούδα
Πως να αντικρύσω τόση ομορφιά ,όταν τα μάτια μου δεν έμαθαν
ποτέ στη λεπτοκαμωμένη μορφή σου
Πώς ν' ακούσω ανήκουστες νότες, όταν ποτέ δεν εξάσκησα τα αυτιά μου στην ανάσα του ύπνου σου
Πως να μυρίσω μυστικά αρώματα ,όταν ούτε ένα τριαντάφυλλο δεν μπόρεσα να κρατήσω κοντά στη μύτη μου
Πως να σου κεντήσω δυό στίχους, όταν ποτέ δεν έμαθα να συλλαβίζω
δυό λέξεις
Πως να ονειρευτώ, σ' ένα τόπο που κανείς δεν ονειρεύεται
Πως να σου χαρίσω κάτι ,όταν πάντα να παίρνω ήθελα
Πως να σ' αγαπήσω ,αφού ποτέ δεν αγάπησα
Και πως τέλος να σου ορκισθώ
αφού ποτέ δεν πίστεψα σε κάποιο ιδανικό;
Ούτε ένα χρυσαλιφούρφουρο δεν τίναξα στα μαλλιά μου
 Πότε υπήρξα άνθρωπος εγώ;

">
 "Θα πανηγυρίζουν όλοι τις νίκες τους
κι εγώ θα δακρύζω την ήττα μου!
Και τότε θα σε φωνάξω πάλι
να δεις πόσο μόνος είναι ο δρόμος.
Ένας δρόμος -τόσο μεγάλος -που ποτέ δεν οδήγησε πουθενά ..."
 
 
"
Έλα να παίξουμε πάλι
Μακριά απ'τα πλαστικά παιχνίδια των μεγάλων
Έλα να τραγουδήσουμε
Έλα να αρνηθούμε
Αυτοί ούτε καν θα μας καταλάβουν
Έτσι όπως είναι απασχολημένοι
Να κτίζουν την βαρβαρότητα και να εκμηδενίζουν τ'όνειρο
'Ελα να αγαπηθούμε
Μέσα απ'τα τραγούδια
Μέσα απ'τα χρώματα
Μέσα απ'τα βιβλία
Μέσα απ΄τον πόνο
Έλα να ονειρευτούμε
Ξέχασε απόψε το σκοτάδι τους.
"
 
 
"
Εγώ θα φύγω
Δεν αντέχω απελπισμένες φωνές
να φωνάζουν παλιά συνθήματα.
Εγώ θα φύγω
Δεν θέλω να βλέπω άλλο αυτό το άψυχο πανηγύρι
Εγώ θα φύγω
Να με φωνάξεις πίσω, όταν όλα θα γκρεμίζονται
Να φυτέψουμε μες τη στάχτη, εκείνο το ξεχασμένο όνειρο.

"
 
"Να βυθιστώ στα μάτια σου
να στερέψω το δάκρυ μου
προτιμώ απόψε τον ήχο, όταν ανοιγοκλείνουν τα δικά σου βλέφαρα
απ'τις κραυγές των δρόμων."
 
"
Όταν σηκώθηκα να περπατήσω
Καρφιά τα πόδια μου.
Όταν πήγα να σ' αγγίξω απομακρύνθηκες.
Δεν μπόρεσα ποτέ να σε φτάσω.
Τότε σ' έκανα όνειρο.
Όταν έγινα άγαλμα!
Έτσι κυλάει ο θάνατος
μες τη ζωή!
Άνθρωποι κι αγάλματα συμπορεύονται!
"
 
"
Έμειναν μόνοι.

Ολομόναχοι.

Μετακομίζουν τώρα τους καναπέδες

Όταν τελειώσουν, Ας ανοίξουν το παράθυρο

Έξω ξημέρωσε μια καινούρια μέρα
Θα την αναγνωρίσουν όταν δουν τους δρόμους γεμάτο από κόσμο
με φόρμες καταϊδρωμένες..

Η γραβάτα τους έγινε ο εφιάλτης τους.

Εργάτες ,αγρότες φοιτητές λέγαμε παλιά..

Αποχή απ' τις κάλπικες εκλογές τους είπαμε σήμερα ,αύριο!

Συμμετοχή στην κοινωνία των πολιτών ,λέμε κάθε μέρα!

Είμαστε ικανοί για το αδύνατο!
"
 
 
"Είναι κάποιες μέρες που αξίζει να υπερβαίνουμε τον εαυτό μας
Είναι κάποιες μέρες που σημαδεύτηκαν με αίμα
Εκείνες οι μέρες που είμαστε ικανοί για το αδύνατο.

Μετά έρχεται η λογική και τα γκρεμίζει όλα !"
 
"
Πληρότητα ονείρου

Τις περισσότερες φορές δεν θυμάμαι τα όνειρα του ύπνου η θυμάμαι μπερδεμένα !Ήταν καταπράσινα λιβάδια και γαλάζιο ουρανού ,που κυριαρχούσαν πάντως. Ήταν άνοιξη και γέμισε ο τόπος κόκκινες παπαρούνες. Σπίτια απλά και όμορφα από πέτρα φτιαγμένα, απλώνονταν γύρω μου και οι καρδιές των ανθρώπων σαν φλόγες έκαιγαν!
Η πλατεία ήταν γεμάτη χαμόγελα και δεν διέκρινα την ηλικία των ανθρώπων .Όλοι μαζί τραγούδαγαν ένα τραγούδι που άκουγα πρώτη φορά, έμοιαζε σαν ύμνο στον ήλιο η στην αγάπη!
Κοίταξα γύρω και δεν έβλεπα πουθενά αυτοκίνητα ,πουθενά ψηλά κτίρια ,πουθενά άσφαλτο, ένοιωθα μια απεραντοσύνη στον ύπνο μου..
Ζευγάρια έκαναν έρωτα στο γρασίδι όπως περπατάμε σήμερα στους δρόμους ,κανένας δεν κοίταγε παράξενα ..
Ένα τεράστιο τραπέζι γεμάτο με όλα τα καλά της φύσης ,μα κανένας δεν έτρωγε ..
Όλοι κουβέντιαζαν ψιθυριστά σαν να προσεύχονταν για την ζωή τους ..
Όταν ξύπνησα είχα ένα αίσθημα πληρότητας, που το κουβαλάω ακόμα ..
"
 
 
"
Βουλιάζω στην ανυπαρξία μου
Από μακριά ακούγονται σφυριά
Μια τράπεζα ακόμα στη γειτονιά μου
Θα πληθύνουν στους δρόμους της τα χλωμά πρόσωπα
Άδειες βιτρίνες ,άδειοι άνθρωποι,έρημοι δρόμοι
Ακόμα μια τράπεζα που θα πουλάει και θα αγοράζει ανθρώπους -όπως τόσες άλλες.
Στην πλατεία άνθιζαν κάθε πρωί χαμόγελα
Τώρα θα είναι η αυλή μιας τράπεζας
Η αυλή μιας φυλακής.
"
 
"Τις πρώτες σταγόνες βροχής αγαπώ
τη μυρωδιά απ'το χώμα ανασαίνω
ένα λευκό τριαντάφυλλο όταν ανοίγει στις πρώτες αχτίδες του ήλιου ερωτεύομαι
η βροχή με κουράζει
τα τριαντάφυλλα μες το χειμώνα τα λυπάμαι
έζησα πολύ σχετικά
αναζητώντας το απόλυτο."
 
 
"Αυτό το τραγούδι το έβαλα στο μάτι Aγάπη μου..είπα θα ρθω στον σπίτι σου να το πάρω ,και ήρθα ..ήταν και δικό μου κάποτε ,μισή κλοπή λογίζεται!
Λέω να το χαρίσω στους φίλους μου απόψε !"
">
 
 
"Βρήκα κι άλλο πέρασμα ...
Δεν μπορεί ,από κάπου θα περάσουμε
Απέναντι να πάμε,στην άπλα του ονείρου !"
"Η μοναξιά των εορτών"
 
 
 
"
τη γλώσσα σου.
Στον πλακόστρωτο διάδρομο


στα σκοτεινά,



ακούγονταν τα βήματα



των φρουρών.




Ξέχασες την ομπρέλα σου



στο τραίνο.



Με θυμόσουν λοιπόν.



Βρεγμένα τα μαλλιά σου.



Σε χτένισα .



Την τσατσάρα την έβαλα



κάτω απ'το ποιήμα.




Μιά εσύ ,μια εγώ



δαγκώνουμε αξεφλούδιστο



το κόκκινο μήλο.



Τι άσπρα τα δόντια σου



Τι κόκκινο τ' όνειρο.


Ερωτικός Ρίτσος !

σαν ερωτικό μεσημέρι,σαν διανυκτερεύων βιβλιοπωλείο...
"
 
"Για Σένα...
για το καλό του χρόνου.."


............................


"‎12 ακριβώς!
Καλή χρονιά!
 
"Ό ταν μια ολόκληρη ζωή, την κλείνεις μέσα σε μερικές στιγμές η σε ενός χρόνου το βέλος.."
"
Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς παίζαμε πάρτα Ο λα και κάναμε Ο νειρα!
Είμασταν παιδιά, πιστεύαμε ακόμα και στον Άγιο Βασίλη.
Ο ταν μεγαλώσαμε, νομίζαμε ότι θα κατακτήσουμε τον κόσμο, εμείς θα τον αλλάζαμε.
Τον γκρεμίζαμε και τον κτίζαμε απ' την αρχή, σε ατέλειωτα νυχτέρια. Με τις πιο ιδανικές αποχρώσεις, σε γραμμές του Ορίζοντα.
Ερωτευτήκαμε. Μισήσαμε. Αγαπήσαμε. Παλαίψαμε. Πάντα γεμάτο αγωνία για την πορεία.
Τώρα κάνουμε τις πιο απλές ευχές, να έχουμε δυό φίλους, να διαβάσουμε πέντε βιβλία, να δούμε πέντε καλές ταινίες, να βιώσουμε δυό θέατρα,να έχουμε δυό φίλους ......
Να ξαναγεννηθούν εκείνα τα όνειρα που χάθηκαν, εμείς δεν αλλάξαμε επειδή ο κόσμος μεγάλωσε μικραίνοντας....
Απόψε το Ό νομά σου, το γράφω σε όλους τους τοίχους, με κόκκινο χρώμα.
Ειρήνη.
Τ' όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι
Τ' όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ' όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχόμενων άστρων.
Τ' όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ' όνομά σου : ρινίσματα ήλιου
Τ' όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ' όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ' όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'άνοιξη πίσω τους
Τ' όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο
Τ' όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα
Τ' όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα
Τ' όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ' όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι
Τ' όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους
Τ' όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο
Τ' όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ' όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το το μάγουλο
Τ' όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλων
Τ' όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ' όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων
Τ' όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων
Τ' όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε
Τ' όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ' όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ
  Νικηφόρος Βρεττάκος
 
Μη κλαις.
Κοίτα πόση Ο μορφιά αντέχει ο κόσμος.
Τόση Α γάπη
Ω ς το τέλος
Αύριο Ο λα απ΄την αρχή
Σαν ένας ιός να κάψει όλους τους αριθμούς της ανθρωπότητας
και μόνο οι λέξεις που αγαπήσαμε να μείνουν..
 
 
"Δεν υπάρχουν μεγάλοι έρωτες
Μεγάλες Αγάπες υπάρχουν
">  
Η μάνα μου σήμερα, έφτιαξε μπακλαβά.
Όταν ήμουν μικρός τη θυμάμαι, σιμώνοντας Πρωτοχρονιά ν’ ανοίγει φύλλα, να σπάμε τα καρύδια, να βάζει τη γάστρα πάνω στο ταψί. Έβαζε πάντα ένα γαρύφαλλο, στο κέντρο απ΄ τα ρομβοειδή κομμάτια. Μετά να σηκώνει τη γάστρα, να δει πως ψήνεται. Να ετοιμάζει το σιρόπι, βάζοντας μέσα ζάχαρη και λεμόνι. Μετά να το χύνει στο ταψί με τον ξεροψημένο μπακλαβά. Σκέπαζε το ταψί με μια μεγάλη πετσέτα. Την άλλη μέρα ο μπακλαβάς ήταν μαλακός, έτρωγα το πρώτο κομμάτι. Η μάνα μου τότε θα ήταν τριανταπέντε χρονών κι εγώ επτά..
Πήρε και νύχτωνε, μόλις άρχιζε να χιονίζει στο χωριό, θυμάμαι τη μάνα μου χαμογελαστή να φέρνει τον μπακλαβά μες στο σπίτι. Στο ραδιόφωνο ο Μπιθικώτσης τραγουδούσε το Γωνιά Γωνιά. Η σόμπα έκαιγε.
Το ίδιο θα έκανε και σήμερα που κοντεύει τα ογδόντα κι εγώ πέρασα τα πενήντα.
Έχω χρόνια να την παρακολουθήσω πως κάνει τις πίτες της, φορώντας την μαντίλα στο κεφάλι της, ανοίγοντας φύλλα με τον πλάστη.
Όπως τότε και σήμερα.
Κάποτε τίποτα δεν θα είναι το ίδιο.
Εύχομαι πολλά χρόνια ακόμα να φτιάχνει μπακλαβά, πριν την Πρωτοχρονιά.
Έστω και αν η ανάμνηση της γάστρας -με τ’ αναμμένα κάρβουνα και του χωριού, είναι αξεπέραστες.

Καλή Χρονιά, με Αγάπη, φίλες και φίλοι.
 
"Tίποτα δεν χαρίζεται
Ο λα κατακτιούνται
Μόνο οι καλοί χριστιανοί θα πάνε στον παράδεισο
και όσοι δεν μαγάρισαν τις ευχές τους με δώρα άυλα
Μακάριοι οι φτωχοί τω πνεύματι..μακριά από ότι σε κάνει να σκέφτεσαι
Μέρες γιορτών, μέρες ευχών, σαν την απαίδευτη ζωή μας
Όπως στα παραμύθια"
Μια ιστορία χωρίς τέλος.
 ">
 

"
Άσπρο μαύρο και η σχετικότητα

Ο αγρότης παράγει
Ο μεσάζων εκμεταλλεύεται τον ιδρώτα του
Ο εργάτης δουλεύει σκληρά
Ο αφεντικός επιτηρεί τη ζωή του
Η φύση δίνει απλόχερα
Ο άνθρωπος την καταστρέφει ασύδοτα
Ο βόρειος πόλος είναι άσπρος
Η νύχτα είναι μαύρη
Ο επιστήμονας αγωνίζεται
Ο πανεπιστήμονας αυταρέσκεται
Ο πολίτης δρα
Ο πολιτικός αποσυνθέτει
Ο φτωχός ονειρεύεται
Ο πλούσιος αποστειρώνεται
Η έγκυος γεννάει
Ο μπάτσος σκοτώνει
Ο κουμμουνισμός είναι ουτοπία
Η καπιταλισμός είναι δυστροπία
Μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις
Μια λέξη είναι χίλιες εικόνες
Ο έρωτας είναι κινητήριος δύναμη
Ο θάνατος είναι το τέλος
Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος
Ο άνθρωπος είναι δούλος
Τα κόμματα είναι αναγκαία
Ο Άνθρωπος είναι μοναδικός
Η χώρα μας είναι όμορφη
Η χώρα μας είναι κόλαση
Η δουλειά είναι χαρά
Η δουλειά είναι δουλεία
Η τέχνη είναι αναγκαία
Η τέχνη είναι περιττή
Ο λαγός πάει γρήγορα
Η χελώνα πάει σιγά
Η λογική προχωρά τον κόσμο
Η τρέλα δεν φωτίζει
Η ποίηση είναι φως
Η ποίηση είναι κατάρα
Ο Αϊνστάιν ήταν ιδιοφυία
Η πυρηνική ενέργεια είναι η καταστροφή του πλανήτη
Η παλιά εποχή έλεγε καλημέρα
Η τηλεόραση είναι αποξένωση
Οι απαντήσεις δόθηκαν
Οι ερωτήσεις τελείωσαν
Η ζωή έχει συνέχεια
Το τέλος του κόσμου πλησιάζει.."
">  
"πήγαινε όπου θες ... στις 12 είπαμε!
έχεις μια ώρα ..κι εγω πάω!
Μάτια μου Ό μορφα εδώ θα μείνουμε..
για λίγο..">
πάμε, πάμε παρακάτω ..
Άκου τι παίζουν εδώ ..
Κάτι για ανηφόρα λέει..

Περίμενε ..">
 
Έλα θες κονιάκ ; πιες..
Πάρε και μια σοκολάτα..
Πάμε μέσα , θα τους πω να το ξαναπαιξουν..
Έλα..
"Τη θυμήθηκα..
Μ' αρέσει απόψε η Αθήνα
ΣτολισμέΝη με το φεγγάρι
Προχώρα, άκου τι παιζουν εδώ..
Σταμάτα .. να το ακούσουμε μαζί!
 ">

Ήταν ωραία εποχή
κι εμείς έφηβοι
Ό πως και τώρα!
">
 Aναμνησεις μενουν οι ωραιες στιγμες...">
Τη θυμάμαι αυτή την τραγουδίστρια, είχε μια αισθαντική φωνή..
Πάμε ..Πάμε να περπατήσουμε;
">

"Νοιώθω τόσο νέος απόψε
Και είμαι τόσα χρόνια στην ερημιά της νύχτας ..
 
Πήγες νωρίς
Έρχομαι
Μείνε εκεί
Κάτω απ΄τον Παρθενώνα
Έρχομαι πιο γρήγορα
Έφθασα ήδη
Με βλέπεις;
Σου φωνάζω
Δυνατά, δίπλα σου είμαι ...


Θα βρεθούμε εκεί
Θα ανάψω ΕΝΑ σπίρτο , θα με δεις...
Να στεγνώσεις τα μαλάκια σου πριν βγεις
Μ ακούς;
Θα είμαι εκεί, δεν θαμαι αόρατος , θα με βλέπεις.. εκεί στις διαδρομές ΣΟΥ!
Εκεί ακριβώς!
Έχω κάτι για Σένα

Θα φορέσω το παλτό μου

Στις 12 ακριβώς.

Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο

Κι ένα μπουκάλι κονιάκ

Θα περπατήσουμε κάτω απ'την Ακρόπολη

Θα κάτσουμε σ' ενα παγκάκι

Έχω κάτι για Σένα

Φόρα το παλτό σου

Κάνει κρύο τη νύχτα έξω


Ντύσου ζεστά ">
 
Είναι κάτι στιγμές ..
...για τις δικές μας στιγμές μιλάω, για τα δικά μας Ο νειρα λέω, για τόσα αστέρια που ανάβουν τις νύχτες στον Ουρανό, για τόσες πίκρες που μας αφήνουν βωβούς στην ερημιά των καιρών ..
 
"θες να συμφιλιωθούμε;
θες;
πάμε στη βροχή, πάμε;
άμα θες έλα, μη θες τώρα να σε παρακαλάω κιόλλας!
θαρθείς;





 Πεθαίνω για σένα και ας είσαι απάτη
δε πα να είσαι ψέμα εγώ σε λέω αγάπη

Τι να μας πει η φυσική οι νόμοι δε μετράνε,
σε φάση μεταφυσική τα πάθη κυβερνάνε
Αν είσαι άνθος του κακού δεν ψάχνω αποδείξεις,
στην αυταπάτη ενός τρελού θα ζω μέχρι να λήξεις.

">  
 Πολλές αγάπες γνώρισα, αγάπησα και χώρισα
μα όπου κι αν γυρνούσα, εσένα ζητούσα
Στα όνειρα τα χίλια μου, σε γύρευαν τα χείλια μου
σε γύρευε η ψυχή μου κι οι πόθοι οι κρυφοί μου

Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα
πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό
Μα πως φοβάμαι πως ίσως μια μέρα, σε χάσω
γιατί να σε ξεχάσω, ποτέ δεν θα μπορώ...

Γείρε κοντά μου, αγάπη γλυκιά μου,
θέλω ακόμα ξανά να σου πω...
 
  O λα μπερδευονται γλυκα...


  ">

 

">