Η πατερίτσα μου
Στιγμές στιγμές είναι όμορφη η ζωή. Να όπως σήμερα ας πούμε.
Σταμάτησα τη θάλασσα μέσα Νοέμβρη. Γράφτηκα Κολυμβητήριο . Πάω (με πάνε, χαρά στο κουράγιο τους) κάθε μέρα, κάθε μέρα , κάθε μέρα . Κάνω υπομονή τρία χρόνια (από τότε που με χτύπησε ο παππούς-οδηγός με το αμάξι του, εγώ πεζή) μήπως και αποφύγω δεύτερο χειρουργείο.
Σήμερα λοιπόν, συνάντησα ένα παλικάρι.
Θα μπορούσε νάταν γιος μου, με πολύ πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα από μένα , τον θυμόμουν σε αναπηρικό καροτσάκι.
΄Επειτα από τρία χρόνια κι αυτός , με μία πατερίτσα.
ΟΡΘΙΟΣ !
Δεν πάει με το ανσασέρ , πάει από τις σκάλες για εξάσκηση.
Κανένας γιατρός δεν του έδινε ελπίδα ότι θα σταθεί στα πόδια του . Αυτός εκεί με υπομονή και επιμονή .
'Εβαζε τα παπούτσια του, σήκωσε το κεφάλι του , ένας ΗΛΙΟΣ έλαμψε με το χαμόγελό του.
-Μη τα παρατάς, το νερό κάνει θαύματα
-Και ο πόνος; Πότε θα πετάξω αυτό εδώ το πράγμα και του δειχνω την πατερίτσα μου
-Ξέρεις τί κάνει αυτή ? Δώστη μου να σου δείξω
Την ξεκουμπώνει , πιάνει το κομμάτι με τις τρύπες, το φέρνει στο στόμα του .....
και μένει όλος ο κόσμος εκεί στη γραμματεία ΑΦΩΝΟΣ, με τη ΜΟΥΣΙΚΗ που έβγαζε η φλογεροΠΑΤΕΡΙΤΣΑ μου από τον υπέροχο Γιώργο!
Από σήμερα θαρρώ πως ΤΗΝ αγαπάω περισσότερο.
Κρατώ όργανο Μουσικής και δεν τόξερα !!!!
Στιγμές στιγμές είναι όμορφη η ζωή.
