έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

Δωράκι απο τον ΦΙΛΟ ΜΟΥ, Nikolaos Souroufis..

Nikolaos Souroufis
  • Καλησπέρα ή μάλλον καλημέρα.
    Έταξα ... και ιδού, ελπίζω να αξίζει τον κόπο.

    εισαγωγή:
    Αυτό το νανούρισμα σημαίνει για μένα και αποτελεί ένα από τα καλύτερα, πιο ευαίσθητα, πιο κοινωνικά και πιο συναισθηματικά φορτισμένα τραγούδια του Angelo Branduardi. Αφορά στην αγωνιώδη όσο και τραγικά απελπισμένη de profundis συζήτηση και εξομολόγηση της νεαρής εργαζόμενης στην κυρά της. Εμπνευσμένο από ένα σκοτσέζικο παραδοσιακό τραγούδι, κατά τον ίδιο τον δημιουργό ιρλανδικό, που για πρώτη φορά μας έκανε γνωστό η Joan Baez με τον τίτλο ‘’ Mary Hamilton ‘’. Διατηρεί μέρος της βάσης του σκοτσέζικου μύθου, ξεφεύγει όμως αποφασιστικά από αυτόν, αποφεύγοντας την σκοτεινιά των μεσαιωνικών (εποχή του τραγουδιού) δημόσιων θανατικών εκτελέσεων παρουσία βασιλέων, αρχών και κοινού. Αντιθέτως πρόκειται για ένα τραγικό τραγούδι, πόνου και αγάπης, στα όρια μιας κοινωνικά ανάλγητης κοινωνίας (και εποχής) που δεν επιτρέπει και δεν αποδέχεται την ανύπαντρη μητέρα, που την στιγματίζει βαθειά και τελεσίδικα καταδικάζοντάς την και φυλακίζοντάς την στο μονίμου γκρίζου χρώματος φόρεμα. Ήθος και έθιμον αλλά και νόμο κοινωνικό που φαίνεται να αποδέχεται η άρχουσα-αριστοκρατική κοινωνία της οποίας γνήσια εκπρὀσωπος (αν μη τι άλλο) είναι η padrona (αφεντικίνα-κυρά) της φτωχής και άμοιρης κόρης που από μέρη μακρινά (ποιος ξέρει πως;) έτυχε στη δούλεψή της να’χει. Και, φευ, είναι η κόρη αυτή, η άμοιρη στον κόσμο, η φτωχή, η απαίδευτη που αποφασίζει να κουρελιάσει τον νόμο, ως άλλη Μήδεια θυσιάζει τον γόνο της το λατρευτό και άπειρα αγαπημένο. Είναι αυτἠ που τους φωνάζει κατάμουτρα: δεν σας φοβάμαι, δεν σας αποδέχομαι, διαφέρω από εσάς, δύναμη και δικαίωμα που μου προσφέρει η θυσία, η προσφορά του γιού μου. Προσφορά όχι σε εσάς (εκτέλεση, θάνατος) αλλά στην απεραντοσύνη της μεγαλόπρεπης θάλασσας, μεγάλη όσο η απόγνωσή μου, όσο η αγάπη μου. Προσφέρω τον γιό μου, όχι σε εσάς, αλλά στο απέραντο ταξίδι που το αιώνιο γαλάζιο θα του προσφέρει. Κάλιο ελεύθερο στην θάλασσα, μακριά μου, παρά μούλικο σε εσάς και δίπλα μου. Η πονεμένη μάνα νανουρίζει το μωρό της για να ξυπνήσει κάποτε, κάπου ελεύθερο και απελευθερωμένο. Τον γιό μου θέλω να σώσω, έτσι και εγώ σωσμένη θα ‘μαι. Όσο για εσάς, σας χαρίζω το γκρίζο, σε εμένα το λευκό ταιριάζει. Θα τολμούσα να πω, αν μου επιτρέπεις, πως πρόκειται για ένα βαθειά ριζοσπαστικό, πολιτικό τραγούδι.
    Αυτό βλέπω και ακούω σαν σιγομουρμουρίζω του Angelo το Ninna Nanna και ελπίζω να σ’αρέσει όσο σ΄εμένα αρέσει. Δίχως άλλο είναι ένα τραγούδι που με τρόπο μαγικό φθάνει ίσα στην καρδιά σου, σε αναστατώνει … και αν πράγματι αυτό συμβαίνει, τυχερή θα πρέπει να λογίζεσαι, σίγουρα κάτι θα΄χεις κερδίσει.

    Αγαπητή Ρένα, πιεσμένος από την δουλειά μου και τις τρέχουσες ασχολίες (φορολογική δήλωση και αποδείξεις, δική μου και της μητέρας μου συν την δήλωση περιουσιακής κατάστασης που τώρα συντάσσω), σου προσφέρω μια ακριβή μετάφραση, αποφεύγοντας όμως την αναζήτηση κάποιας ομοιοκαταληξίας. Καταφεύγει κανείς σ’ αυτήν για να τονίσει ή και εντείνει την αίσθηση της σημασίας κάποιων λέξεων-εννοιών επί τη βάσει του μέτρου και ίσως του μουσικού ρυθμού. Όμως δεν είμαι ποιητής, γι’αυτό κάτι τέτοιο χρειάζεται χρόνο. Η αναζήτηση μιας ομοιοκαταληξίας, όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, χρειάζεται χρόνο. Πρέπει να ωριμάσει μέσα σου και εμπρός στα μάτια σου. Σβήνεις, διορθώνεις … και κάποια στιγμή αισθάνεσαι πως (κάτι ίσως) πέτυχες. Σου προσφέρω, πάντως, το μικρό αυτό δώρο, μέσα από την καρδιά μου. Αφέσου στην ακρόασή του και απόλαυσέ το. Δικό σου. Αν θέλεις μπορείς να το δημοσιεύσεις.
    ...........................................................................................
    ιταλικό κείμενο:

    Ninna nanna
    di Angelo Branduardi

    L'ho addormentato nella culla
    e l'ho affidato al mare,
    che lui si salvi o vada perduto,
    e mai più non ritorni da me.

    L'hanno detto giù nelle cucine,
    la voce ha risalito le scale
    e tutta la casa ora lo sa:
    ieri notte piangeva un bambino.

    L'hanno detto giù nelle cucine
    e tutta la casa lo sa
    che ieri lei aveva un bambino
    e che oggi lei non l'ha più.

    Adesso alzati e dillo a me,
    lo so che avevi un bambino,
    tutta la notte ha pianto e perché
    ora tu non l'hai più con te.

    L'ho addormentato nella culla
    e l'ho affidato al mare,
    che lui si salvi o vada perduto
    e mai più non ritorni da me.

    Adesso alzati, vieni con me,
    questa sera andremo in città,
    lava le mani, lavati il viso,
    metti l'abito grigio che hai.

    L'abito grigio non indossò
    quella sera per andare in città,
    vestita di bianco la gente la vide
    davanti a se passar.

    La scorsa notte dalla mia padrona,
    le ho pettinato i capelli,
    poi mio figlio ho addormentato
    e l'ho affidato al mare ...

    Non lo sapeva certo mia madre,
    quando a sè lei mi stringeva,
    delle terre che avrei viaggiato,
    della sorte che avrei avuto.

    L'ho addormentato nella culla
    e l'ho affidato al mare,
    che lui si salvi o vada perduto
    e mai più non ritorni da me.
    .........................................................................................
    ελληνική μετάφραση:

    Νανούρισμα
    του Angelo Branduardi

    Το κοίμισα στην κούνια του
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα,
    για να σωθεί ή να χαθεί,
    ποτέ σε μένα πια να μη γυρίσει.

    Το συζητούσαν, κάτω στην κουζίνα,
    και η φωνή ανέβηκε τις σκάλες
    και τώρα όλοι στο σπίτι ξέρουν:
    εχθές, όλη τη νύχτα, έκλαιγε ένα μωρό.

    Το συζητούσαν, κάτω στην κουζίνα,
    και τώρα όλοι στο σπίτι ξέρουν
    ότι εχθές αυτή είχε ένα μωρό
    που όμως σήμερα πια δεν έχει.

    Σήκω τώρα, πες μου εμένα,
    το ξέρω πως είχες ένα μωρό,
    έκλαιγε όλη νύχτα
    γιατί δεν το’ χεις τώρα πια μαζί σου.

    Το κοίμισα στην κούνια του
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα,
    για να σωθεί ή να χαθεί
    ποτέ σε μένα πια να μη γυρίσει.

    Σήκω τώρα, έλα μαζί μου,
    απόψε θα πάμε στην πόλη,
    πλύνε τα χέρια σου, πλύνε το πρόσωπό σου,
    και φόρεσε το γκρίζο φόρεμα που έχεις.

    Δεν φόρεσε το γκρίζο φόρεμα
    εκείνη τη βραδιά, στην πόλη να πάει,
    ντυμένη στα άσπρα ο κόσμος την είδε
    μπροστά του να περνά.

    Εχθές το βράδυ ήμουν στο δωμάτιο της κυράς μου,
    της χτένισα τα μαλλιά,
    ύστερα το παιδί μου κοίμισα
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα…

    Η μάνα μου σίγουρα δεν γνώριζε,
    όταν με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
    τα μέρη που θα ταξίδευα,
    την τύχη που θα είχα.

    Το κοίμισα στην κούνια του
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα,
    για να σωθεί ή να χαθεί
    ποτέ σε μένα πια να μη γυρίσει.
    ....................................................................................
    άκουσε και αυτά:
    . http://www.youtube.com/watch?v=oh9_jdmcAhY ..... Mary Hamilton di Joan Baez
    . http://www.youtube.com/watch?v=YmeRaAD6Wxg&feature=watch_response ..... (scottish traditional)
    ...................................................
    στίχοι του '' Mary Hamilton'':
    Mary Hamilton

    Word is to the kitchen gone,
    and word is to the Hall
    And word is up to Madam the Queen,
    and that's the worst of all

    That Mary Hamilton has borne a babe
    To the highest Stuart of all

    Oh rise, arise Mary Hamilton
    Arise and tell to me
    What thou hast done with thy wee babe
    I saw and heard weep by thee

    I put him in a tiny boat
    And cast him out to sea
    That he might sink or he might swim
    But he'd never come back to me

    Oh rise arise Mary Hamilton
    Arise and come with me
    There is a wedding in Glasgow town
    This night we'll go and see

    She put not on her robes of black
    Nor her robes of brown
    But she put on her robes of white
    To ride into Glasgow town

    And as she rode into Glasgow town
    The city for to see
    The bailiff's wife and the provost's wife
    Cried Alack and alas for thee

    You need not weep for me she cried
    You need not weep for me
    For had I not slain my own wee babe
    This death I would not dee

    Oh little did my mother think
    When first she cradled me
    The lands I was to travel in
    And the death I was to dee

    Last night I washed the Queen's feet
    And put the gold in her hair
    And the only reward I find for this
    The gallows to be my share

    Cast off cast off my gown she cried
    But let my petticoat be
    And tie a napkin round my face
    The gallows I would not see

    Then by them come the king himself
    Looked up with a pitiful eye
    Come down come down Mary Hamillton
    Tonight you will dine with me

    Oh hold your tongue my sovereign liege
    And let your folly be
    For if you'd mind to save my life
    You'd never have shamed me here

    Last night there were four marys
    tonight there'll be but three
    It was Mary Beaton and Mary Seton
    And Mary Carmichael and me.
    http://youtu.be/oh9_jdmcAhY

    για μια καλύτερη ακρόαση:

    http://www.youtube.com/watch?v=kUystgrFziQ

    ιταλικοί στίχοι:
    Ninna nanna
    di Angelo Branduardi

    L'ho addormentato nella culla
    e l'ho affidato al mare,
    che lui si salvi o vada perduto,
    e mai più non ritorni da me.

    L'hanno detto giù nelle cucine,
    la voce ha risalito le scale
    e tutta la casa ora lo sa:
    ieri notte piangeva un bambino.

    L'hanno detto giù nelle cucine
    e tutta la casa lo sa
    che ieri lei aveva un bambino
    e che oggi lei non l'ha più.

    Adesso alzati e dillo a me,
    lo so che avevi un bambino,
    tutta la notte ha pianto e perché
    ora tu non l'hai più con te.

    L'ho addormentato nella culla
    e l'ho affidato al mare,
    che lui si salvi o vada perduto
    e mai più non ritorni da me.

    Adesso alzati, vieni con me,
    questa sera andremo in città,
    lava le mani, lavati il viso,
    metti l'abito grigio che hai.

    L'abito grigio non indossò
    quella sera per andare in città,
    vestita di bianco la gente la vide
    davanti a se passar.

    La scorsa notte dalla mia padrona,
    le ho pettinato i capelli,
    poi mio figlio ho addormentato
    e l'ho affidato al mare ...

    Non lo sapeva certo mia madre,
    quando a sè lei mi stringeva,
    delle terre che avrei viaggiato,
    della sorte che avrei avuto.

    L'ho addormentato nella culla
    e l'ho affidato al mare,
    che lui si salvi o vada perduto
    e mai più non ritorni da me.
    ...........................................................
    ελληνική μετάφραση:

    Νανούρισμα
    του Angelo Branduardi

    Το κοίμισα στην κούνια του
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα,
    για να σωθεί ή να χαθεί,
    ποτέ σε μένα πια να μη γυρίσει.

    Το συζητούσαν, κάτω στην κουζίνα,
    και η φωνή ανέβηκε τις σκάλες
    και τώρα όλοι στο σπίτι ξέρουν:
    εχθές, όλη τη νύχτα, έκλαιγε ένα μωρό.

    Το συζητούσαν, κάτω στην κουζίνα,
    και τώρα όλοι στο σπίτι ξέρουν
    ότι εχθές αυτή είχε ένα μωρό
    που όμως σήμερα πια δεν έχει.

    Σήκω τώρα, πες μου εμένα,
    το ξέρω πως είχες ένα μωρό,
    έκλαιγε όλη νύχτα
    γιατί δεν το’ χεις τώρα πια μαζί σου.

    Το κοίμισα στην κούνια του
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα,
    για να σωθεί ή να χαθεί
    ποτέ σε μένα πια να μη γυρίσει.

    Σήκω τώρα, έλα μαζί μου,
    απόψε θα πάμε στην πόλη,
    πλύνε τα χέρια σου, πλύνε το πρόσωπό σου,
    και φόρεσε το γκρίζο φόρεμα που έχεις.

    Δεν φόρεσε το γκρίζο φόρεμα
    εκείνη τη βραδιά, στην πόλη να πάει,
    ντυμένη στα άσπρα ο κόσμος την είδε
    μπροστά του να περνά.

    Εχθές το βράδυ ήμουν στο δωμάτιο της κυράς μου,
    της χτένισα τα μαλλιά,
    ύστερα το παιδί μου κοίμισα
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα…

    Η μάνα μου σίγουρα δεν γνώριζε,
    όταν με κράταγε σφιχτά στην αγκαλιά της,
    τα μέρη που θα ταξίδευα,
    την τύχη που θα είχα.

    Το κοίμισα στην κούνια του
    και το εμπιστεύθηκα στη θάλασσα,
    για να σωθεί ή να χαθεί
    ποτέ σε μένα πια να μη γυρίσει.
    .............................................................................

    ………………………………………………………………………………

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

Να ζει κανείς η να μη ζει;





Να ζει κανείς η να μη ζει;

Οδηγούσε στον θάνατο. Δεν του είχε μείνει τίποτα. Στο πίσω κάθισμα νεκρή η αγαπημένη του. Μετά από τόσες μέρες πείνας δεν άντεξε.
Η χώρα άρχισε να αποδεκατίζεται, οι θάνατοι απλώνονταν απ’ τη ψυχή στο σώμα κι απ’ το σώμα στη ψυχή. Οι μισοί έχασαν τη δουλειά και οι άλλοι μισοί τον ύπνο τους. Αβεβαιότητα, αν αύριο ανατείλει ο ήλιος.
Ο Χάρης πήρε το πτώμα της φίλης του, πήρε και το δικό του και έφθανε στο μοναδικό κτηματάκι, με τις ελιές και τα τζιτζίκια. Το κληρονόμησε από τον πατέρα του, κάτω απ΄ τα Μετέωρα.
Οδηγούσε στον πολλαπλό θάνατο. Όλα σκοτώθηκαν. Αυτή, αυτός, η ζωή τους, η αγάπη τους.
Να ζει κανείς η να μη ζει; Και πάταγε δυνατά το γκάζι απ’ τον παλιό σκαραβαίο.
Μια έβλεπε την άσφαλτο και μια το χλωμό παγωμένο χαμόγελο της Νίκης.
Έσκαψε δίπλα στις τριανταφυλλιές. Έβαλε μέσα πρώτα την αγάπη του, μετά μπήκε κι αυτός. Τράβαγε με τα χέρια του το χώμα. Την πήρε αγκαλιά, όταν έπεφτε πάνω τους το τελευταίο χώμα.
Κανείς πια δεν θα τους εμπόδιζε να ονειρευτούν ένα καλύτερο κόσμο.

...και μέναμε κι οι δυό μετέωροι κι ολομόναχοι, κρεμασμένοι
απ' την αρπαγή
μιας ασυνάντητης ηδονής.

...είναι τώρα το ανάχωμα
ενός τάφου
που έθαψαν όλη την εφηβική παντοδυναμία μου.
(Τάσος Λειβαδίτης)

Το πρωί, μετά από χρόνια ένοιωσε ότι είναι μια άλλη μέρα, οι άνθρωποι χαμογελαστοί ξανάβρισκαν το κουράγιο να ελπίσουν σε κάτι..
Ήταν η επόμενη των εκλογών.
(Κ.Ε)









Κυριακή 10 Ιουνίου 2012

κρατάτε ρε ΦΙΛΟΙ Γ Ε Ρ Α...!!!



Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου


Κρυφτήκανε στη μουσική να βρούνε τη γενιά τους
Τα ρούχα κόμποι ερωτικοί στα άλυτα κορμιά τους
Απ' τα σχολεία βγήκανε και μπήκαν στα μπαράκια
Στους τοίχους χτυπηθήκανε τα έφηβα γεράκια
Απόψε ανοίξανε με το Θεό παρτίδες
Τα χέρια τους απλώσανε σα δίκοπες λεπίδες
Και στου ζεϊμπέκικου τον ανοικτό σταυρό τους
Απόψε παίρνουνε κεφάλια στο χορό τους

Κράτα ρε φίλε γερά
κράτα ρε φίλε γερά

Στον πρώτο τους τον έρωτα πήραν φωτιά καήκαν
Έναν Αχέροντα κολύμπησαν και βγήκαν
Στο πρώτο αίμα τους τη μάνα τους τρελάναν
Στην πρώτη αγάπη τους σαν ήρωες πεθάναν
Πονέσανε τα μάτια τους όνειρα να θυμούνται
Φωτιά στα τσιγαράκια τους γιατί τώρα φοβούνται
Ποιου τραγουδιού η μοναξιά μπορεί να σε γλιτώσει
Ποιου κοριτσιού η σκοτεινιά πάλι θα σε σκοτώσει

Κράτα ρε φίλε γερά
κράτα ρε φίλε γερά


ΥΓ. Η Φωτογραφία είναι από το αδελφάκι μου το ΧΑΡΗ!:)https://www.facebook.com/media/set/?set=a.221025374685440.47174.100003339387700&type=1

Ανοίγουμε δρόμο στην ΕΛΠΙΔΑ...

Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Α!!!!!!!!!

, Κυριακή, 10 Ιουνίου 2012 στις 8:53 π.μ. ·
εκ των πραγμάτων Η ΛΥΣΗ!!!!!!!!"Σύμφωνα με τη Νέα Δημοκρατία, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ καλεί τους πολίτες να πάρουν τα όπλα και να κάνουν αντάρτικο πόλεων. Αυτά είναι γελοιότητες της Νέας Δημοκρατίας. Δεν έχουν κανένα λόγο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να θέλουν να κάνουν αντάρτικο πόλης, αφού στις 17 Ιουνίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα κάνει αντάρτικο κάλπης."πιτσιρικοςαδιεξοδο...

ακορντεον....

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΑ ειναι Ολα ....
Πεθυμησα ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΟ ΛΕΙΒΑΔΙ που εβλεπα μικρη..ΧΑΜΟΓΕΛΟ.
Κι αν ειναι πικρο, μεσα μου ΕΛΠΙΖΩ, αν οχι εγω να το ζησω...
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, ναι ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!
Τι διαολο ανθρωποτητα αληθεια δεν βλεπεις οτι στο χερι σου ειναι?
.....
ενα τραγουδακι που θυμηθηκα σημερα..https://www.youtube.com/watch?v=aoxDnEV0aSU
και το αφιερωνω .....
στο ΣΥΡΙΖΑ!! εμ που αλλου, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΛΥΣΗ...
σε ΟΛΟΥΣ ΕΜΑΣ δηλαδη!!!!!!!!!!!

Λουλουδάκι του χειμώνα
φύτρωσε στον Παρθενώνα,
δεν το πήρανε χαμπάρι
παρά μόνο δυο φαντάροι
στο Χαϊδάρι, που μετρούνε
μέρες για ν' απολυθούνε.

Δεν το νιώθουν οι διαβάτες
που περνούν σαν υπνοβάτες,
μοναχά το ζευγαράκι
σ' ένα πέτρινο παγκάκι,
που φιλιέται στόμα-στόμα
κάτω από τον Παρθενώνα,
που φιλιέται στόμα-στόμα
κάτω από τον Παρθενώνα.

Πατησίων και Ομόνοια
φεύγουνε κρυφά τα χρόνια
και δεν παίρνουμε χαμπάρι
πότε αλλάζει το φεγγάρι,
λουλουδάκι του χειμώνα
ποιος να δει στον Παρθενώνα.

Δεν το νιώθουν οι διαβάτες
που περνούν σαν υπνοβάτες,
μοναχά το ζευγαράκι
σ' ένα πέτρινο παγκάκι,
που φιλιέται στόμα-στόμα
κάτω από τον Παρθενώνα,
που φιλιέται στόμα-στόμα
κάτω από τον Παρθενώνα.
--------------------------------------------------------------------

Μαρεσε ! ΠΟΛΥ ΟΜΩΣ!!!!!!!!!!!!!http://pitsirikos.net/2012/06/%ce%b7-%ce%bc%cf%8c%ce%bd%ce%b7-%ce%b1%cf%80%ce%ac%ce%bd%cf%84%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%83%cf%84%ce%b7-%ce%b2%ce%af%ce%b1-%ce%b5%ce%af%ce%bd%ce%b1%ce%b9-%ce%b7-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%83/


"Με αφορμή την επίθεση του βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Ηλία Κασιδιάρη, εναντίον της Λιάνας Κανέλλη και της Ρένας Δούρου σε τηλεοπτικό στούντιο, ξεκίνησε πάλι η συζήτηση για τη βία. Η συζήτηση για τη βία είναι υποκριτική, αποσπασματική, ρηχή και βλακώδης. Όταν συζητούν για τη βία άνθρωποι που έχουν προσωπική φρουρά, η συζήτηση αυτή δεν έχει κανένα νόημα. Θα ήταν προτιμότερο να συζητήσουν για τους λόγους που έχουν σωματοφύλακες. Και μοιραία -αν μπορούσαν να είναι ειλικρινείς-, η συζήτηση θα κατέληγε στις ενοχές. Τις δικές τους ενοχές. Που κρύβουν πολλή βία. Σε βάρος της κοινωνίας.

Είναι γελοίο να ανακαλύπτεις τη βία επειδή εκδηλώθηκε μέσα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, ενώ κάνεις γαργάρα το γεγονός ότι κάθε βράδυ, στους δρόμους της Αθήνας, δεκάδες συνάνθρωποί μας πέφτουν θύματα της βίας που γνώρισε η Λιάνα Κανέλλη από τον βουλευτή της Χρυσής Αυγής αλλά με πολύ πιο άγριο τρόπο.

Επίσης, δεν δικαιούσαι να ομιλείς για τη βία, όταν επικροτούσες την αστυνομική βία στο Σύνταγμα, στις πορείες και στις διαδηλώσεις.

Και μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, πληροφορηθήκαμε και επίσημα αυτό που υποψιαζόμασταν: οι αστυνομικοί ψηφίζουν Χρυσή Αυγή. Είναι χρυσαυγίτες με στολή. Και αυτοί οι χρυσαυγίτες φυλάνε το καθεστώς. Όπως και οι άλλοι.

Στις εκλογές της 6ης Μαΐου, πληροφορηθήκαμε -αν και εμείς το ξέραμε- και κάτι άλλο: επί δυόμισι χρόνια, οι κυβερνητικές αποφάσεις ήταν σε απόλυτη αντίθεση με τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών. Η δημοκρατία είχε καταλυθεί.

Όποιος επιθυμεί μια ειλικρινή συζήτηση για τη βία οφείλει να ξεκινήσει από την κρατική βία. Σωματική, πολιτική και οικονομική. Αυτή η βία γεννάει τη βία στην κοινωνία.

Καταλαβαίνω πως το καθεστώς επιθυμεί να σου γαμάει τη ζωή, να σε εξαθλιώνει και εσύ να κάθεσαι παθητικά να το απολαμβάνεις. Κάποιοι θα κάτσουν, κάποιοι άλλοι όχι.

Όσο οι άνθρωποι που χρεοκόπησαν και ξέσκισαν τη χώρα θα παραμένουν στις θέσεις τους, η βία θα φουντώνει. Δεν θέλει και πολύ μυαλό.

Η βία που ενοχλεί τους κυβερνώντες είναι αυτή που στρέφεται εναντίον τους. Η βία κατά των Ελλήνων πολιτών και των μεταναστών δεν τους ενοχλεί καθόλου. Άλλωστε, αυτοί κρύβονται από πίσω της. Αυτοί την προκαλούν.

Η συζήτηση για τη βία είναι εκτός τόπου και χρόνου. Η μόνη συζήτηση που έχει νόημα αυτή τη στιγμή είναι η συζήτηση για τη Δικαιοσύνη. Αλλά ποιος να την κάνει; Αυτοί που έκαναν Δικαιοσύνη τα συμφέροντά τους σε βάρος της χώρας και των πολιτών; Μα αυτή η πολιτική και οικονομική ελίτ θα έπρεπε να βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου.

Το έγραψα, το ξαναέγραψα και το ξαναγράφω: Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι η χρεοκοπία, το Μνημόνιο, το ευρώ ή η δραχμή. Το πρόβλημα της χώρας είναι η παντελής απουσία της Δικαιοσύνης.

Με λιγότερα χρήματα μπορούμε να ζήσουμε. Χωρίς Δικαιοσύνη, είμαστε τελειωμένοι. Καταδικασμένοι.

Παρασυρθήκαμε από τις ατελείωτες αναλύσεις για τα Μνημόνια και το ευρώ, και ξεχάσαμε τη Δημοκρατία. Αλλά η Δημοκρατία δεν μας ξέχασε.

Μας χτυπάνε στο δρόμο, εξαθλιώνουν τις ζωές μας. Το ξύλο που μας έριξαν θα το βρουν στην κάλπη. Δείρτε τους αλύπητα.

(Όσοι καταδικάζουν τη βία -έτσι ανέμελα, γενικά και αόριστα-, ας μελετήσουν λίγο πρώτα την παγκόσμια ιστορία. Τότε, θα συνειδητοποιήσουν πως το «καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» είναι ανιστόρητο και ανόητο, και ίσως σταματήσουν να λένε αρλούμπες.)

(Δεν ζούμε τίποτα καινούργιο ή πρωτόγνωρο. Όποιος θέλει να μάθει τι συμβαίνει, όταν ένας λαός προσπαθεί να πάρει την τύχη του στα χέρια του, ας διαβάσει το βιβλίο του Γιάννη Κάτρη «Η γέννηση του νεοφασισμού στην Ελλάδα 1960-1970″. Το διάβασα σε ηλικία 13 ετών επειδή επέμενε να το διαβάσουμε ο πατέρας μιας παιδικής μου φίλης. Κύριε Γιάννη, όπου κι αν είστε, σας αγαπάω.)"


"ΓΙΝΕ ΕΣΥ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ..."

Αλεξη, δεν προλαβες να κατεθεσεις το προγραμμα σου και αρχισαν τα οργανα της "ταξης και της ασφαλειας" να τρομοκρατουν με μεγαλυτερη λυσσα!
Αυτοι θ αλλαξουν τον κοσμο?
ΟΧΙ!
ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ.

Παω στον τοιχο του μικρου μου αδελφου , βλεπω:
"Στις 17 θα ψηφίσω έξυπνα... Θα ψηφίσω όποιον κοπανίσουν πιο πολύ τα ΜΜΕ και οι ΤΡΑΠΕΖΕΣ"

Παω στον τοιχο του μεγαλου μου αδελφου βλεπω:
"TO MNHMONIO ΚΑΙ ΟΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ,ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΔΥΝΑΤΟΙ...ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ ΡΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!
Σύντροφοι και φίλοι του ΚΚΕ & της ΔΗΜΑΡ,από εσάς περιμένω διπλή αντίσταση...ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ και στις ηγεσίες σας, που κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι ΤΩΡΑ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ για απαλλαγή από το μνημόνιο και την νέα κατοχή που μας επέβαλαν οι γνωστοί άγνωστοι κουκουλοφόροι του συστήματος."

Και εγω... η μεσαια, ΣΑΣ ΚΑΛΗΝΥΧΤΩ με μια φρασουλα:
"Γίνε εσύ η αλλαγή που επιθυμείς" Μαχάτμα Γκάντι
και μουσικουλα....http://youtu.be/905pvdZNXpg

Αυριο...ΤΟ ΑΥΡΙΟ εχει ελπιδα παιδιααααααααααααααααααααααα
ΟΝΕΙΡΑ ΓΛΥΚΑ μακρια απο τους εφιαλτες που μας κατασκευαζουν!

προσωποποίηση της ΕΛΠΙΔΑΣ!

"Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να γίνει πρωτοπόρα δύναμη αλλαγής στην Ευρώπη.

Οι Ελληνίδες και οι Έλληνες αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον.

Έχουν δικαίωμα στο όνειρο να ζήσουν με αξιοπρέπεια στη πατρίδα μας, έχουν δικαίωμα στη ελπίδα.



Εμείς καλούμε όλο το λαό να ενωθεί, με λογισμό και με όνειρο για να ανοίξουμε δρόμο στην ελπίδα."

Ετσι τελειωσε ο Αλεξης στην παρουσιαση του προγραμματος του!


ΥΓ Αν προσωποποιουσα την ΕΛΠΙΔΑ,
με αυτη τη γυναικα του βιντεο θα την προσωποποιουσα!
Οσο και αν τη σημαδευουν δεν λαβωνεται! Στο τελος θε ν ΑΝΘΙΣΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!http://youtu.be/-51ULZ78L9c

ΕΜΕΙΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ!!!

ΕΜΕΙΣ, Χ Α Μ Ο Γ Ε Λ Α Μ Ε κι ας ξερουμε πως ο ΔΡΟΜΟΣ δεν ειναι στρωμενος με ροδοπεταλα, ποτε δεν το πιστεψαμε!
ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΠΑΡΕΛΘΟΝ
ΑΝΟΙΓΟΥΜΕ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΗΝ ΕΛΠΙΔΑ!

OI ΕΚΒΙΑΣΜΟΙ και η ΚΙΝΔΥΝΟΛΟΓΙΑ
μονο ΤΟ ΦΟΒΟ θελει να σκορπισει!!!!!!!!!!

"Κανείς δεν θα γλυτώσει.
Κι αυτό το μακέλεμα δε θα' χει ούτε μισό μισοσβυσμένο Όχι.
Θα βουλιάζουμε - βουλιάζουμε -
κατακόρυφα με 300 και βάλε
σε συφιλιδικά νερά χωρίς τέλος
με αφορισμούς και χτυπήματα στο κεφάλι
απο διαμαντένιους σταυρούς τραβεστί πατέρων
γλείφοντας
υπογράφοντας
ικετεύοντας
και ουρλιάζοντας ξεφτιλισμένα ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ"
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

Καλο απογευμα με τη σκηνη που μουχει μεινει...απο την ταινια,
"Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ"!
σιγα μη κλαψω!http://youtu.be/jTVHuoUZ8VQ
:)♥

Πόσο κρατάει το αύριο...?

"...Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πεις πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!"
Νικηφόρος Βρεττάκος



Τότε και ΄γω....

αφιερωμένο στο Βαγγέλη της καρδιάς μου!


https://www.facebook.com/rena.hamilothori/posts/337062496363037?notif_t=share_reply

Η μεγάλη διαφορά...

Ε'ιμαστε ο Λαός

Είμαστε ο λαός

Είναι καιρός να φύγουμε από την μικροπρέπεια της κάθε
λεπτομέρειας.
Ατέλειωτες οι πιέσεις, το σύμπαν ολόκληρο -των οικονομικά δυνατών συνωμοτεί, μη χάσει τα κεκτημένα του.

Εμείς δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα. Γιατί τα χάσαμε όλα.

Και δεν τα χάσαμε προχθές, από χρόνια αρμενίζαμε αλλόκοτα, από χρόνια ανεχτήκαμε την καταστροφή μας.
Χάσαμε εδώ και χρόνια την εμπιστοσύνη μας στη Δημοκρατία που ονειρευτήκαμε.
Χάσαμε την παιδεία μας, αναζητώντας πτυχία χωρίς αντίκρισμα στην παραπαιδεία.
Χάσαμε την αξιοκρατία, υπόδουλοι των κομμάτων.
Χάσαμε τη δικαιοσύνη, κλώθοντας τζοχατζοπουλάκια.
Χάσαμε την γλώσσα μας, καναπεδάτοι στην φτώχια της καρμπονιζέ δημοσιογραφίας.
Χάσαμε τη καλημέρα μας, πορευόμενοι στο φαίνεσθε της ατομικότητας
Χάσαμε την παραγωγή, αφημένοι στην υπερκατανάλωση.
Χάσαμε την αγροτική, κτηνοτροφική ύπαιθρο, ζηλεύοντας την γραφειοκρατία της μεγαλούπολης.
Χάσαμε τις αυλές μας, μένοντας σε άχαρα κλουβιά πολυκατοικιών.
Χάσαμε την αγορά, προσκυνώντας πολυεθνικούς ναούς.
Χάσαμε την θετική ψυχολογία μας, πέφτοντας σε εθνική κατάθλιψη.
Χάσαμε τη αλήθεια, φορώντας σωσίβιο το ψέμα.
Χάσαμε το διάβασμα, χαμένοι στους αριθμούς επίδειξης η επιβίωσης.

Χάσαμε πολλά πριν μας μπουμπουνίξουν την οικονομική καταστροφή.

Τώρα δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα.
Τώρα έχουμε να ξανακερδίσουμε τα αυτονόητα.

Τώρα έχουμε μόνο να ανοίξουμε δρόμο στην ελπίδα μέσα απ΄ τα ερείπια.
Τώρα δεν λογαριάζουμε το τίμημα, το μόνο που αναζητάμε να μην αυτοκτονούν άνθρωποι, να σταματήσουμε τη τραγωδία που κάθε οικογένεια εγκυμονεί, να κάνουμε τα παιδιά πάλι να χαμογελάσουν..
Αν οι μανιοεξουσιαστές χρηματολάγνοι, ευρωλάγνοι, τραπεζίτες, επικαλούμενοι την πατρίδα, αυτοί που χρόνια την βίαζαν για τη σωματική τους ηδονή, αγνοούν όλα αυτά, εμείς ούτε ξεχνάμε, ούτε παραδινόμαστε στις σειρήνες του πολέμου που κήρυξαν τώρα, που κοίταξαν πρώτη φορά τον εαυτό τους στον καθρέφτη και είδαν όλα αυτά τα κατά συρροή εγκλήματα..
Πόσο γελοίο είναι να ασχολείται κανείς σήμερα με τα κάλπικα λογίδρια απολογίας τους, πόσο ακόμα;
Οι θεωρίες τελείωσαν.
Είμαστε στο δια ταύτα.
Είμαστε στην πράξη τώρα.
Είναι η εξουσία.

η ζωή δεν ειναι παίξε γέλασε..


-για μια στιγμη μου φανηκε πως ησουν λυπημενη..
- ε, ναι..

"Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος
Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένει τίποτα
Δε θα'χεις άλλο πάρεξ μοναχά να ζεις.

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε
Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ'έναν τοίχο
Με τα χέρια σου δεμένα
Ή μέσα στ' αργαστήρι
Με λευκή μπλούζα και μαύρα ματογυάλια
Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι,
Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα'χεις δει το πρόσωπό τους
Και θα πεθάνεις ξέροντας καλά
Πως τίποτα πιο ωραίο, τίποτα πιο αληθινό απ'τη ζωή δεν είναι

Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά
Τόσο μα τόσο σοβαρά
Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου
Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου
Μα έτσι, γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις
Όσο κι αν φοβάσαι
Μα έτσι, γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά"

σ ευχαριστω φεγγαρι μου για το νανουρισμα σου...

" Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς,
πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη; ."

Καλημέρα ΕΛΠΙΔΑ! του ξαναειπα και χαμογελασα!




ΟΙ στίχοι στα εισαγωγικα ειναι: Ναζίμ Χικμέτ & Γιάννης Ρίτσος