Οδηγούσε στον θάνατο. Δεν του είχε μείνει τίποτα. Στο πίσω κάθισμα νεκρή η αγαπημένη του. Μετά από τόσες μέρες πείνας δεν άντεξε.
Η χώρα άρχισε να αποδεκατίζεται, οι θάνατοι απλώνονταν απ’ τη ψυχή στο σώμα κι απ’ το σώμα στη ψυχή. Οι μισοί έχασαν τη δουλειά και οι άλλοι μισοί τον ύπνο τους. Αβεβαιότητα, αν αύριο ανατείλει ο ήλιος.
Ο Χάρης πήρε το πτώμα της φίλης του, πήρε και το δικό του και έφθανε στο μοναδικό κτηματάκι, με τις ελιές και τα τζιτζίκια. Το κληρονόμησε από τον πατέρα του, κάτω απ΄ τα Μετέωρα.
Οδηγούσε στον πολλαπλό θάνατο. Όλα σκοτώθηκαν. Αυτή, αυτός, η ζωή τους, η αγάπη τους.
Να ζει κανείς η να μη ζει; Και πάταγε δυνατά το γκάζι απ’ τον παλιό σκαραβαίο.
Μια έβλεπε την άσφαλτο και μια το χλωμό παγωμένο χαμόγελο της Νίκης.
Έσκαψε δίπλα στις τριανταφυλλιές. Έβαλε μέσα πρώτα την αγάπη του, μετά μπήκε κι αυτός. Τράβαγε με τα χέρια του το χώμα. Την πήρε αγκαλιά, όταν έπεφτε πάνω τους το τελευταίο χώμα.
Κανείς πια δεν θα τους εμπόδιζε να ονειρευτούν ένα καλύτερο κόσμο.
...και μέναμε κι οι δυό μετέωροι κι ολομόναχοι, κρεμασμένοι
απ' την αρπαγή
μιας ασυνάντητης ηδονής.
...είναι τώρα το ανάχωμα
ενός τάφου
που έθαψαν όλη την εφηβική παντοδυναμία μου.
(Τάσος Λειβαδίτης)
Το πρωί, μετά από χρόνια ένοιωσε ότι είναι μια άλλη μέρα, οι άνθρωποι χαμογελαστοί ξανάβρισκαν το κουράγιο να ελπίσουν σε κάτι..Ήταν η επόμενη των εκλογών.
(Κ.Ε)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου