έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Πράσινοι αγροί


https://www.facebook.com/131360524263/videos/1194684840487/?type=1&theater



Είναι η Σελήνη και η Αφροδίτη, τραβηγμένη πάνω στο Πάικο όρος, στα 1000 μ. περίπου.
[....Ήταν στα δεκάξι τους
«Μεγάλωσα πια, ώστε να απαρνηθώ τα όνειρα της νιότης. Τα κουβάλησα ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν θα αποστάσω τώρα Αγαπημένη μου.
Αυτό το δισάκι στον ώμο μου, είναι καιρός τώρα να το αναστρέψω. Από την χωρική μάνα μου έμαθα τα πιο σοφά πράγματα. Ο κάθε άνθρωπος έχει στον ώμο του ένα δισάκι έλεγε, βλέπει τα λάθη των άλλων, πίσω είναι τα δικά του. Όσα λάθη και αν έκανα δεν μετανιώνω για τίποτα. Πάλι τα ίδια θα έκανα. Ούτε θα απαριθμήσω τώρα μπροστά στα μάτια σου, σωστά και λάθη. Αυτό το θεατράκι είναι στη κορυφή ενός λόφου. Να η μια πλευρά του, την ανεβήκαμε. Να η άλλη που θα κατεβούμε. Εδώ είναι η απεραντοσύνη του κόσμου. Εδώ είναι το Όλον της ύπαρξής μας. Η γεύση του κόσμου. Άκου αυτό το ανεπαίσθητο αεράκι προμήνυμα της Άνοιξης. Το χάιδεμα των ματιών μας φτερουγίζει την ψυχή μας. Το άρωμα των πεύκων. Το μακρινό ταξίδι των ματιών μας.
Η ανθρώπινη ψυχή είναι φτιαγμένη από λογική, βούληση και επιθυμία , είπε ο Πλάτωνας. Με κατηγορούν οι γνωστοί και οι φίλοι μου ότι είμαι θεωρητικός. Πλατωνικός. Μπορείς να φαντασθείς ένα κόσμο χωρίς φαντασία;
Δεν ξέρω σε ποιόν κόσμο έζησα περισσότερο στον φαντασιακό ή της πραγματικότητας. Η λογική είναι η καταστολή της φαντασίας. Η κόλαση του κόσμου.
Η απόδραση από τον πόλεμο είναι η Ειρήνη. Οι περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται συμβατικά τη λογική και τη θεωρούν υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου.
Τι θα ήταν η λογική όμως αν δεν υπήρχε η φαντασία. Το Όνειρο.
Η λογική αποσκοπεί στο κέρδος. Η φαντασία αναγεννάει τη ζωή.
Τούτος ο κόσμος της λογικής είναι ο παλιός, σημαδεύτηκε από χρόνια. Πόλεμοι, θηριωδίες, εμπόριο θανάτου, ο άνθρωπος μηχανή.
Η ζωή Αγαπημένη μου είναι αλλού. Ένας καινούριος κόσμος ανατέλλει »

Άρχισε να χειροκροτεί, με όλο το χαμόγελό της σε οργασμό. Όπως όταν ένα παιδί απαγγέλει ένα ποίημα. Ο ήλιος έκαιγε. Το πρώτο σύννεφο είχε πλευρίσει τον ήλιο. Κατάλαβε ότι η ερωτική διάθεση βάραινε. Ένα ζευγάρι ξεμοναχιασμένα άσπρα περιστέρια φτερούγιζαν πάνω τους. Προσγειώθηκαν δίπλα τους. Λες και τα προσκάλεσαν. Τικ τακ το ξύλινο πάτωμα του θεάτρου, έψαχναν ψίχουλα, κουνούσαν με φόβο τα κεφάλια τους. Τα πουλιά όταν βλέπουν τους ανθρώπους πετάνε μακριά. Αυτά δεν πέταξαν. Έμειναν εκεί.
Σειρά σου τώρα, της είπε.
Πήγε στη μέση της σκηνής, όπως και εκείνος.
« Είχα μόνο ένα Όνειρο. Να δίνω. Μόνο όταν έδινα έπαιρνα. Τίποτα δεν ήταν εύκολο. Όμως συνέχιζα να χαρίζω χαμόγελα. Όταν ζωγράφιζα με τα παιδιά, ήταν σαν να ζωγράφιζα έναν άλλο κόσμο. Τα δέντρα στις πλαγιές των βουνών, ήταν το πράσινο στο γκρίζο της πόλης. Το μπλε της θάλασσας ήταν, το μακρινό ταξίδι από τη φυλακή της οικογένειας. Το κόκκινο στα τριαντάφυλλα ο έρωτας της νιότης.
Κατέβαινα στη θάλασσα για να δω τον Ορίζοντα. Ρόδιζε η ψυχή μου. Κάποτε ερωτεύτηκα την ελευθερία του γλάρου. Ήμουν μικρή ακόμα. Ναι. Ο γλάρος ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Ούτε δέκα χρονών δεν ήμουν. Κάθονταν πάνω σ’ ένα βράχο και αγνάντευε το κύμα, πάφλαζε το κύμα μέσα μου, φτερούγιζε από την μια άκρη στην άλλη. Περπάταγα με τις ώρες στην παραλία και του μίλαγα. Οι μεγάλοι δεν μ’ άκουγαν, νόμιζαν ότι τα ξέρουν όλα και με διάταζαν. Εγώ έκανα πως τους άκουγα. Αλλά ποτέ δεν τους άκουγα. Έκανα αυτό που ήθελα. Ο γλάρος με αποφυλάκισε.
Ο πατέρας μου είχε φυτέψει δέντρα στην αυλή. Από το παράθυρο έβλεπα τη λεμονιά. Έρχονταν τα πουλιά. Από μικρή λάτρεψα τη μουσική.
Ήμουν δεκαεπτά χρονών όταν δοκίμασα το πρώτο φιλί στο στόμα. Από τότε ο έρωτας με καθόρισε. Στα είκοσι το έσκασα από το σπίτι με κάτι φίλους. Ζήσαμε σε στη σπηλιά ενός βουνού πάνω από μια βδομάδα. Από τότε έμαθα την ανεξαρτησία
Στα είκοσι έκανα ωτοστόπ σε μια νταλίκα. Ταξίδεψα μαζί του ως την Ιταλία. Από τότε αγάπησα τα ταξίδια. Στα είκοσι τρία κατέβηκα στην πρώτη διαδήλωση. Από τότε ήθελα να αλλάξω τον κόσμο.
Μπορεί να μην άλλαξε ο κόσμος, αλλά άλλαξα εγώ.
Ο δρόμος για την Ουτοπία. Είναι μια κάποια ελευθερία.
Εκεί συνάντησα τη ζωή . Εκεί αγάπησα τη ζωή.
Εκεί Αγαπημένε μου συνάντησα και σένα.»

Αυτός καμάρωνε.
Τα δύο περιστέρια πέταξαν. Ο ήλιος πήγαινε στα βουνά, στην αιώνια διαδρομή του.
Το ρολόι χτύπησε δεκάξι φορές.
Ήταν στα δεκάξι τους.  ...]


.http://ahinoula.blogspot.gr/2011/10/blog-post.html
Για Σένα


Greenfields

Once there were green fields
kissed by the sun
Once there were valleys
where rivers used to run
Once there were blue skies
with white clouds high above
Once they were part of
an everlasting love
We were the lovers
who strolled through green fields
Green fields are gone now,
parched by the sun
Gone from the valleys
where rivers used to run
Gone with the cold wind
that swept into my heart
Gone with the lovers
who let their dreams depart
Where are the green fields
that we used to roam ?
I'll never know what made you run away
How can I keep searching
when dark clouds hide the day ?
I only know there's nothing here for me
Nothing in this wide world, left for me to see
But I'll keep on waiting until you return
I'll keep on waiting until the day you learn
You can't be happy
while your heart's on the roam
You can't be happy until you bring it home
Home to the green fields and me once again

Πράσινοι αγροί

Κάποτε υπήρχαν πράσινοι αγροί
που τους φιλούσε ο ήλιος
Κάποτε υπήρχαν κοιλάδες
όπου έρρεαν ποτάμια
Κάποτε υπήρχαν γαλάζιοι ουρανοί
με λευκά σύννεφα ψηλά
Κάποτε όλα τους ήταν μέρος
μιας παντοτινής αγάπης
Ήμασταν οι ερωτευμένοι
που τριγύριζαν στους πράσινους αγρούς
Οι πράσινοι αγροί χάθηκαν τώρα,
ξεράθηκαν από τον ήλιο
Έφυγαν από τις κοιλάδες
που τα ποτάμια έρρεαν
Έφυγαν με τον παγωμένο άνεμο
που σάρωσε μέσα τη καρδιά μου
Έφυγαν με τους ερωτευμένους
οι οποίοι αφήνουν τα όνειρά τους να χάνονται
Πού είναι οι πράσινοι αγροί
που περιπλανιόμασταν ;
Ποτέ δεν θα ξέρω τι σε έκανε να το σκάσεις
Πώς μπορώ να συνεχίσω να ψάχνω
όταν σκούρα σύννεφα κρύβουν την ημέρα ;
Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν υπάρχει τίποτα για μένα εδώ
Τίποτα σ'αυτόν το κόσμο, δεν έμεινε για μένα να δώ
Μα θα συνεχίσω να περιμένω μέχρι να γυρίσεις
Θα συνεχίσω να περιμένω μέχρι τη μέρα που θα μάθεις
Δε γίνεται να είσαι χαρούμενη
την ώρα που η καρδιά σου είναι στη περιπλάνηση
Δεν γίνεται να είσαι χαρούμενη μέχρι να τη φέρεις πίσω
Πίσω στους πράσινους αγρούς και σε εμένα ξανά







Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύμματα
Όπως δεν στέκουν κι οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Φινάλε..


"Ζωή
Μισός στη χαρά, ο άλλος μισός στη θλίψη
Στον έρωτα ολόκληρος.
Μισός στη ζωή, ο άλλος μισός στο θάνατο
Στο τέλος ο απολογισμός θα είναι ένας ολόκληρος
Θάνατος."



κραυγή αγωνίας για ΖΩΗ;;;


Ανοιχτό παράθυρο τη νύχτα

Απέναντι η Ακρόπολη, από πάνω το φεγγάρι
Ένα άδειο δωμάτιο, στο πάτωμα ένα στρώμα
Και το Μονόγραμμα του Ελύτη
Για Σένα, έγραφε στο πρώτο φύλλο
Δυό άνθρωποι χωρίς φύλο
Χωρίς ιδιότητες
Δίχως σώμα, δίχως άλλες ανάγκες
Ούτε φαί, ούτε νερό,
Από παλιά εραστές, στα χρόνια του Πλάτωνα
Μόνο είχαν μάτια το φεγγάρι
Και το παράθυρο ήταν ανοιχτό
Στην απεραντοσύνη της ομορφιάς
Της νύχτας που θα χάραζε.




Καληνύχτα..

Σάββατο 9 Μαΐου 2015

"Είναι αγωνίας μηνύματα και πόνου.."

Πρώτη φορά σήμερα,  δημοσιοποίηθηκε η παρακάτω  μετάφραση -απόδοση από τον Αλέξη Πάρνη 90 χρονών,  στην εκπομπή του Στέλιου Ελληνιάδη στο Κοκκινο 105,5.
"Πολύ φρέσκο..!!"
Ο Στέλιος μας τη μοίρασε διαβάζοντας την....
(Εγώ ξανάκουσα την εκπομπή για να μεταφέρω τους στίχους και να τους μοιράσω με τη σειρά μου
http://www.stokokkino.gr/uploads/150509_120000.mp3)
Στέλιο,  Αλέξη σας ευχαριστώ.




 ΟΙ  ΓΕΡΑΝΟΙ
Συχνά μου φαίνεται πως οι γενναίοι στρατιώτες
που χάθηκαν σε τόπους μακρινούς
δε θάφτηκαν στη γη μας τότες
αλλά μεταμορφώθηκαν σε γερανούς.

Ως τώρα φτερουγίζει σε ουράνια πλάτια
το σμήνος τους θαρρείς και μας μιλά,
ίσως γιαυτό σηκώνουμε τα μάτια
με κάποια θλίψη κοιτάζοντας ψηλά.

Δείχνουνε κουρασμένοι από την πτήση,
ανάμεσά τους υπάρχει ένα κενό.
Μιάν άδεια θέση και για μένα έχουν αφήσει
σίγουρα,
εκεί ψηλά στον ουρανό.

Μπορεί κι εγώ με ένα παρόμοιο κοπάδι
να χαρώ την ιπτάμενη φυγή
μιλώντας με γερανού φωνή μέσα στο βράδυ,
σε όλους εκείνους που άφησα στη γη.

Πετάνε οι γερανοί λες κάνουνε παράτα
στον ουρανό τον δυσμικό
έτσι όπως κάποτε βαδίζανε στην στράτα
σαν ήταν άνθρωποι με βήμα ρυθμικό

Εκεί ψηλά την πτήση τους ολοκληρώνουν
και κάποια ονόματα λες, κράζουν γοερά.
Είναι αγωνίας μηνύματα και πόνου
που θυμίζουν SOS θανατερά

Ένα τραγούδι που γράφτηκε για τους στρατιώτες που έπεσαν στον μεγάλο αντιφασιστικό αγώνα.

ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ είναι το αγαπημένο μου τραγούδι..



Είχα κάνει αφιέρωση και παλαιότερα σε αυτό....http://ahinoula.blogspot.gr/2013/01/blog-post_30.html

(Σήμερα στη Λέσχη μας ΔΡΟΜΟΙ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ (Φερών 3-Πλ. Βικτωρίας) στις 20:15 η προβολή της ταινίας «ΟΤΑΝ ΠΕΡΝΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ» 1957 σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Καλατόζοφ.Είσοδος δωρεάν)

Ρωσικό τραγούδι
Πρωτότυπος τίτλος: Zhuravli = γερανοί (Журавли)
Αρχικοί στίχοι με έρεισμα το μνημείο της Sadako Sasaki: Ρασούλ Γκαμζάτοβ (Расу́л Гамза́тов)


Μετάφραση στα ρωσικά: Ναούμ Γκρέμπνεφ (Наум Гребнев)
Διασκευή στίχων: Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Μουσική: Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель)
Πρώτη εκτέλεση (1969): Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος.
Πρώτη ερμηνεία στα Ελληνικά (1977): Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.
http://ahinoula.blogspot.gr/2013/01/blog-post_30.html


Παρασκευή 8 Μαΐου 2015

Όσο κρατήσει η ζωή

από το άλσος Ηλιούπολης 
Η πρώτη δημόσια εκτέλεση του τραγουδιού από τον νεαρό, τότε, Δημήτρη Ζερβουδάκη
ο οποίος συμμετείχε, μαζί με το συγκρότημά του «Νέοι επιβάτες», στη μεγάλη συναυλία
του Γιάννη Μαρκόπουλου, τον Σεπτέμβριου του 1986, στο Ηρώδειο.

Από το αρχείο του Θοδωρή Εξηντάρη.
Στίχοι: Νίκος Καρούζος
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μανώλης Μητσιάς
Δίσκος: «Φίλοι που φεύγουν» (MINOS-EMI, 1991).

Όσο κρατήσει η ζωή κρατεί κι ο θάνατος.
Ώρα να σκεφτώ τα μελλούμενα
σωριασμένα αιφνίδια στο χθες.
Φοβερή ασυνέχεια: ο πλούτος μου είναι το στήθος μου.
Γι αυτό ποτέ δεν παζάρεψα το ηλιοβασίλεμα
και ταξιδεύω σίγουρος,
όσο η μίνθη ταξιδεύει και το ασπροθύμαρο.



Κι εδώ με τον αγαπημένο μου Γιάννη Χαρούλη

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ σε ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ

"Οι χάρτινες βαρκούλες είναι φτιαγμένες για τα μεγάλα,τα μακρινά ταξίδια..όπως εκείνο το ταξίδι για το νησί της Καρδιάς που η παιδική ματιά δεν έχει ολότελα ξεχάσει..αντέχει η βαρκούλα γιατί έχει παρέα τους γλάρους,τον ήλιο,τα σύννεφα,τ'άστρα τη νύχτα..κι έπειτα από εκείνο το φορτίο που είχε τόσο θάρρος,τόση τόλμη,τόσο ενθουσιασμό κάτι θα έχει απομείνει μετά τις φουρτούνες και τα κύματα..κι έπειτα είναι κι ο αέρας που φυσά τα πανιά της.."

Ένα παιδί ταξιδεύει - Λιζέτα Καλημέρη.
Μουσική και στίχοι: Γιώργος Χατζηπιερής.
Από το δίσκο: Ο τεμπέλης δράκος και άλλες ιστορίες.

Ένα παιδί ταξιδεύει σε λίμνη μαγική
με χάρτινη βαρκούλα, χάρτινη μουσική
χαμόγελο που φέγγει, καρδούλα που σκιρτά
μαζεύει τα όνειρά του και φεύγει μακριά.

Σ' ένα άσπρο συννεφάκι θα ταξιδέψω κι εγώ
θ' ανοίξω τα πανιά μου στο γαλανό ουρανό
θα σκίζω τους αιθέρες με τα χρυσά κουπιά
δεν θα γυρίσω πίσω, δε θα με δεις ξανά.




Σαν παιδιά - Από την ταινία: «Αγάπη στα 16» του Κώστα Χαραλάμπους.
Ερμηνεία, μουσική: Σταύρος Παπασταύρου
Στίχοι: Αντώνης Παπαϊωάννου

Είναι παιδιά, πόσα όνειρα κρύβεις ακόμα
είναι παιδιά και του κόσμου ζητούν τα κλειδιά
είναι παιδιά οι αγάπες που μείναν στο χθες
στου μυαλού τριγυρνούν τις αυλές
ειν' ακόμα παιδιά.
Θα 'ρθουν ξανά κάτι βράδια τρελά γιορτινά
στο κορμί που γερνά, που πονά
στη ζωή σου να βάλουνε φωτιά.

Είναι παιδιά τα τραγούδια που κρύβεις στο στόμα
μες στην καρδιά, μες στο σώμα βαθιά
είναι παιδιά οι αγάπες που έχουν χαθεί
και ας είχαν με όρκους δεθεί
ειν' ακόμα παιδιά.
Θα 'ρθουν ξανά κάτι βράδια τρελά γιορτινά
στο κορμί που γερνά, που πονά
στη ζωή σου να βάλουνε φωτιά.



.....



ΜΑ όλα θα φύγουν...;;;;

-Κωσταντίνα και εσύ;;;
-Τί να κάνω εδώ ; Οδοντίατρος τέλειωσα..
Εδώ ναι, ξέρω. Μόνο σερβιτόρα θάναι το μέλλον μου
Και η Δήμητρα Ρένα, και η Νάνσυ και ...
-Σταμάτααααα Κωνσταντίνα, σταμάτα..

..

Το Λιβάδι που Δακρύζει (2004)
Θόδωρος Αγγελόπουλος



Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι
και που να καταλάβω;
τούρκικο πουλί ήταν ή ελληνικό;
Ή αν μήπως από κάπου αλλού ερχόταν;
Κανένα σημάδι.
Τη θάλασσα ρώτησα
δύτης είναι,μου'πε.
Πλέκει,όλο πλέκει
νταντέλες στο στήθος μου.
Τον ουρανό ρώτησα
αγγελιοφόρος είναι,μου'πε
Απ'το ανοιχτό βιολέ
καιτο τριανταφυλλένιο
ως το μενεξελί.
Τα ψάρια ρώτησα
και τ'άλλα τα πουλιά
και τα καράβια με λογιώ -λογιώ σημαίες.
Όλα κάτι άλλο μου'πανε
απάντηση δεν πήρα.
Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι.
Έ,που να καταλάβω
τούρκικο ήτανε πουλί ή ελληνικό;
Μην κι απ'αλλού ερχότανε
Και ποιά είναι η φυλή του;
Έ πουλί ,του είπα
Ποιοί είναι οι δικοί σου;
Ποιά είναι η χώρα σου;
Γλάρος είμαι,μου'πε
Πόσο χρονώ είμαι;
Όσο κι ο κόσμος.
Από ποιά χώρα είμαι;
Απ'τη γη,απ'τον ουρανό,απ'τη θάλασσα
Τα σύνορά μου ποιά;
Το χώμα,το νερό,ο αγέρας..
~ Özdemir İnce ~

Απαγγελία:Γιώργος Κιμούλης [Γιάννης Σαούλης]

Μουσική:Minstrlel's Era
[Derya Turkan-Ugur Isik-Gabriel Garcia Fons]






"Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μ
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου.."


Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Δήμος Μούτσης


Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε

Στα ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΜΟΥ..
Γλιστράμε και περνούμε
κι αν μένει κάτι εδώ
είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε
μες τη ζωή "ΕΣΕΙΣ και εγω"....



Η Μουσική ~ Λίλη Λαμπρέλλη
Από τα "παραμύθια της μουσικής"

Τον καιρό της μεγάλης βροχής των αστεριών,μετά τη μεγάλη έκρηξη που σαν ανάσα θεού από το χάος έπλασε τον κόσμο,
τότε που το φως άρχισε να τρέχει,να τρέχει,να τρέχει χωρίς σταματημό,απ'την καρδιά του φωτός ξεπήδησε μια μουσική.
Κι η μουσική ταξίδεψε μέσα στο φως κι έξω απ'το φως κι απλώθηκε παντού.
Κι όλα ήτανε μουσική,σκοτάδι,φως.
Και πέρναγε ο καιρός...
'Ωσπου μια μέρα η μουσική κουράστηκε να τρέχει και είπε να ξεκουραστεί.Έτσι,σταμάτησε να ξαποστάσει σε έναν πλανήτη με νερά στο χρώμα τ'ουρανού.
Κι αγκάλιασε τον γαλανό πλανήτη και από το αγκάλιασμά της πλάσματα γεννήθηκαν:δέντρα με πράσινα φύλλα,ψάρια λογιών λογιών κι ένα σωρό πουλιά..και ζώα και άνθρωποι.
Κι ήτανε τόση η ομορφιά,που από τότε η μουσική έμεινε εκεί να κατοικεί.
Ο τόπος της είναι κρυφός:βρίσκεται στο υπόγειο δάσος που απλώνεται κάτω από τις ρίζες των δέντρων και βαθαίνει ως τον βυθό της θάλασσας.
Αυτόν τον τόπο σφραγίζει μια πύλη μυστική που ανοίγει αν παίξεις ρυθμικά με τύμπανο από δέρμα ζαρκαδιού,αν χαϊδέψεις χορδές που μοιάζουν φτιαγμένες από καλά τεντωμένες πλεξουδίτσες κοριτσιού ή αν φυσήξεις σε κοχύλι μήνυμα σε γοργόνα.
Τότε,η μουσική χωρίς καθόλου να διστάσει,βγαίνει απ'την κρυψώνα.Και τραγουδάει το παραμύθι του κόσμου απ'την αρχή των ημερών ως τώρα τώρα,ιστορώντας το ταξίδι της απ'τον καιρό της βροχής.


ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ σε ΟΛΟΥΣ  ΣΑΣ



Μουσικής Εγκώμιον


Θα τα καταφέρουμε



στον πόλεμο που ζούμε



Ε Ι Ρ Η Ν Η  για νανουρισμα...


ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ


Παρασκευή 1 Μαΐου 2015

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Τέχνες


ούτε από τη στιγμή της σύλληψης , αλλά από την ημέρα που το παιδί υπήρξε ως σκέψη στο μυαλό της μητέρας του . Και όταν μια γυναίκα αποφασίζει ότι θα έχει ένα παιδί,  πάει και κάθεται κάτω από ένα δέντρο μόνη και ακούει όσο μπορεί να ακούσει το τραγούδι του παιδιού που θέλει να έρθει . Και αφού έχει ακούσει το τραγούδι, πάει πίσω στον άνθρωπο που θα είναι ο πατέρας του παιδιού , και το διδάσκει σ ‘αυτόν . Και στη συνέχεια , όταν κάνουν έρωτα για να συλλάβουν σωματικά το παιδί, τραγουδούν το τραγούδι του παιδιού , ως ένα τρόπο για να το καλέσουν.

Και στη συνέχεια , όταν η μητέρα είναι έγκυος , η μητέρα διδάσκει το τραγούδι του παιδιού στις μαίες και τις ηλικιωμένες γυναίκες του χωριού , έτσι ώστε όταν το παιδί γεννιέται , οι μαίες και οι άνθρωποι γύρω του να τραγουδήσουν το τραγούδι του παιδιού  για να το υποδεχθούνε . Και τότε , καθώς το παιδί μεγαλώνει , οι άλλοι κάτοικοι του χωριού διδάσκονται το τραγούδι του παιδιού . Εάν το παιδί πέσει ή όταν πονάει το γόνατο του , κάποιος αρχίζει να του τραγουδά το τραγούδι του. Ή όταν το παιδί κάνει κάτι θαυμάσιο , ή περνά μέσα από τις τελετές της εφηβείας  και της ενηλικίωσης, οι κάτοικοι του χωριού τραγουδούν το τραγούδι του για να το τιμήσουν.
Στην αφρικανική φυλή υπάρχει μία άλλη περίσταση κατά την οποία οι κάτοικοι τραγουδούν για το παιδί . Σε οποιαδήποτε στιγμή κατά τη διάρκεια της ζωής του, κάποιος που διαπράττει ένα έγκλημα ή μια παρεκκλίνουσα κοινωνική πράξη καλείται στο κέντρο του χωριού και οι άνθρωποι στην κοινότητα σχηματίζουν ένα κύκλο γύρω του. Στη συνέχεια, τραγουδούν το τραγούδι του ενόχου.

Η φυλή αναγνωρίζει ότι η διόρθωση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς δεν είναι η τιμωρία. Είναι η αγάπη και η ανάμνηση της ταυτότητας . Όταν έχω αναγνωρίσει το δικό μου τραγούδι , δεν έχω καμία επιθυμία ή την ανάγκη να κάνω κάτι που θα βλάψει τον άλλο .

Και το τραγούδι είναι ο τρόπος μέσα από τη ζωή τους . Στο γάμο , τα τραγούδια των νεόνυμφων τραγουδιούνται , μαζί . Και τέλος , όταν αυτό το παιδί είναι ξαπλωμένο στο κρεβάτι , έτοιμο να πεθάνει , όλοι οι κάτοικοι γνωρίζουν το τραγούδι του, και του τραγουδούν – για τελευταία φορά – το τραγούδι του.
Μπορεί να μην έχουμε μεγαλώσει σε μια αφρικανική φυλή που τραγουδάει το τραγούδι μας σε κρίσιμες μεταβάσεις της ζωής μας, αλλά η ζωή  πάντα μας υπενθυμίζει πότε είμαστε σε αρμονία με τον εαυτό μας και πότε όχι. Όταν αισθανόμαστε καλά,  αυτό που κάνουμε ταιριάζει με το τραγούδι μας  ενώ όταν αισθανόμαστε άσχημα, δεν συμβαίνει αυτό . Στο τέλος , θα αναγνωρίσουμε όλοι μας το τραγούδι μας και θα το τραγουδούμε καλά . Μπορεί να αισθανθούμε λίγο   αμήχανα αυτή τη στιγμή, αλλά έτσι έχουν ολα οσα εχουν να κανουν με σπουδαίους τραγουδιστές . Ας κρατήσουμε το τραγούδι μας και θα βρούμε το δρόμο μας για το σπίτι .