Ένα παιδί ταξιδεύει - Λιζέτα Καλημέρη.
Μουσική και στίχοι: Γιώργος Χατζηπιερής.
Από το δίσκο: Ο τεμπέλης δράκος και άλλες ιστορίες.
Ένα παιδί ταξιδεύει σε λίμνη μαγική
με χάρτινη βαρκούλα, χάρτινη μουσική
χαμόγελο που φέγγει, καρδούλα που σκιρτά
μαζεύει τα όνειρά του και φεύγει μακριά.
Σ' ένα άσπρο συννεφάκι θα ταξιδέψω κι εγώ
θ' ανοίξω τα πανιά μου στο γαλανό ουρανό
θα σκίζω τους αιθέρες με τα χρυσά κουπιά
δεν θα γυρίσω πίσω, δε θα με δεις ξανά.
Σαν παιδιά - Από την ταινία: «Αγάπη στα 16» του Κώστα Χαραλάμπους.
Ερμηνεία, μουσική: Σταύρος Παπασταύρου
Στίχοι: Αντώνης Παπαϊωάννου
Είναι παιδιά, πόσα όνειρα κρύβεις ακόμα
είναι παιδιά και του κόσμου ζητούν τα κλειδιά
είναι παιδιά οι αγάπες που μείναν στο χθες
στου μυαλού τριγυρνούν τις αυλές
ειν' ακόμα παιδιά.
Θα 'ρθουν ξανά κάτι βράδια τρελά γιορτινά
στο κορμί που γερνά, που πονά
στη ζωή σου να βάλουνε φωτιά.
Είναι παιδιά τα τραγούδια που κρύβεις στο στόμα
μες στην καρδιά, μες στο σώμα βαθιά
είναι παιδιά οι αγάπες που έχουν χαθεί
και ας είχαν με όρκους δεθεί
ειν' ακόμα παιδιά.
Θα 'ρθουν ξανά κάτι βράδια τρελά γιορτινά
στο κορμί που γερνά, που πονά
στη ζωή σου να βάλουνε φωτιά.
.....
ΜΑ όλα θα φύγουν...;;;;
-Κωσταντίνα και εσύ;;;
-Τί να κάνω εδώ ; Οδοντίατρος τέλειωσα..
Εδώ ναι, ξέρω. Μόνο σερβιτόρα θάναι το μέλλον μου
Και η Δήμητρα Ρένα, και η Νάνσυ και ...
-Σταμάτααααα Κωνσταντίνα, σταμάτα..
..
Το Λιβάδι που Δακρύζει (2004)
Θόδωρος Αγγελόπουλος
Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι
και που να καταλάβω;
τούρκικο πουλί ήταν ή ελληνικό;
Ή αν μήπως από κάπου αλλού ερχόταν;
Κανένα σημάδι.
Τη θάλασσα ρώτησα
δύτης είναι,μου'πε.
Πλέκει,όλο πλέκει
νταντέλες στο στήθος μου.
Τον ουρανό ρώτησα
αγγελιοφόρος είναι,μου'πε
Απ'το ανοιχτό βιολέ
καιτο τριανταφυλλένιο
ως το μενεξελί.
Τα ψάρια ρώτησα
και τ'άλλα τα πουλιά
και τα καράβια με λογιώ -λογιώ σημαίες.
Όλα κάτι άλλο μου'πανε
απάντηση δεν πήρα.
Ένα πουλί πετούσε
ανάμεσα στη Σάμο και το Κουσάντασι.
Έ,που να καταλάβω
τούρκικο ήτανε πουλί ή ελληνικό;
Μην κι απ'αλλού ερχότανε
Και ποιά είναι η φυλή του;
Έ πουλί ,του είπα
Ποιοί είναι οι δικοί σου;
Ποιά είναι η χώρα σου;
Γλάρος είμαι,μου'πε
Πόσο χρονώ είμαι;
Όσο κι ο κόσμος.
Από ποιά χώρα είμαι;
Απ'τη γη,απ'τον ουρανό,απ'τη θάλασσα
Τα σύνορά μου ποιά;
Το χώμα,το νερό,ο αγέρας..
~ Özdemir İnce ~
Απαγγελία:Γιώργος Κιμούλης [Γιάννης Σαούλης]
Μουσική:Minstrlel's Era
[Derya Turkan-Ugur Isik-Gabriel Garcia Fons]
"Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μ
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου
Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"
Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου.."
Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Δήμος Μούτσης
Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
κάτω απ’ τους ίσκιους των σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ’ ανταμώσω κάποτε φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ
Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες
Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς να γνωρίζω κανένα
κι ούτε κανένας κι ούτε κανένας με γνώριζε με γνώριζε
Στα ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΜΟΥ..
Γλιστράμε και περνούμε
κι αν μένει κάτι εδώ
είναι το φως που μας χαρίστηκε να δούμε
μες τη ζωή "ΕΣΕΙΣ και εγω"....
Από τα "παραμύθια της μουσικής"
Τον καιρό της μεγάλης βροχής των αστεριών,μετά τη μεγάλη έκρηξη που σαν ανάσα θεού από το χάος έπλασε τον κόσμο,
τότε που το φως άρχισε να τρέχει,να τρέχει,να τρέχει χωρίς σταματημό,απ'την καρδιά του φωτός ξεπήδησε μια μουσική.
Κι η μουσική ταξίδεψε μέσα στο φως κι έξω απ'το φως κι απλώθηκε παντού.
Κι όλα ήτανε μουσική,σκοτάδι,φως.
Και πέρναγε ο καιρός...
'Ωσπου μια μέρα η μουσική κουράστηκε να τρέχει και είπε να ξεκουραστεί.Έτσι,σταμάτησε να ξαποστάσει σε έναν πλανήτη με νερά στο χρώμα τ'ουρανού.
Κι αγκάλιασε τον γαλανό πλανήτη και από το αγκάλιασμά της πλάσματα γεννήθηκαν:δέντρα με πράσινα φύλλα,ψάρια λογιών λογιών κι ένα σωρό πουλιά..και ζώα και άνθρωποι.
Κι ήτανε τόση η ομορφιά,που από τότε η μουσική έμεινε εκεί να κατοικεί.
Ο τόπος της είναι κρυφός:βρίσκεται στο υπόγειο δάσος που απλώνεται κάτω από τις ρίζες των δέντρων και βαθαίνει ως τον βυθό της θάλασσας.
Αυτόν τον τόπο σφραγίζει μια πύλη μυστική που ανοίγει αν παίξεις ρυθμικά με τύμπανο από δέρμα ζαρκαδιού,αν χαϊδέψεις χορδές που μοιάζουν φτιαγμένες από καλά τεντωμένες πλεξουδίτσες κοριτσιού ή αν φυσήξεις σε κοχύλι μήνυμα σε γοργόνα.
Τότε,η μουσική χωρίς καθόλου να διστάσει,βγαίνει απ'την κρυψώνα.Και τραγουδάει το παραμύθι του κόσμου απ'την αρχή των ημερών ως τώρα τώρα,ιστορώντας το ταξίδι της απ'τον καιρό της βροχής.
ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ σε ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ
Μουσικής Εγκώμιον
Θα τα καταφέρουμε
στον πόλεμο που ζούμε
Ε Ι Ρ Η Ν Η για νανουρισμα...
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΣΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου