έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΤΕ;

ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΤΕ;

Από την άλλη χώρα που ζω
σ' ακούω να αναπνέεις
πάνω από δρόμους και κτίρια και ποτάμια
μικρές πεταλούδες ο ύπνος σου
κι ανησυχώ
αν είναι μαλακά τα όνειρά σου
όπως μικρά νεογέννητα πουλιά
μες την φωλιά τους
και τρέμω μήπως κάποιο θελήσει να πετάξει
και πέσει κάτω και χτυπήσει.
Γιατί ο χωρισμός είναι απόφαση
η αγάπη όμως είναι μία συνέχεια
χωρίς διακοπή.

Χλοη Κουτσουμπέλη

Ο Πίνακας είναι του Βαγγέλη Ζαρταλούδη και είναι εμπνευσμένος από το ποίημα αυτό

Πέμπτη 25 Οκτωβρίου 2012

Ανασαίνουμε την ελπίδα.



ΣΤΑΘΜΟΣ from ospite on Vimeo.
ΣΤΑΘΜΟΣ from ospite on Vimeo.




''Αλλά όταν τηλεφωνώ στους γονείς μου, τους λέω όλα πάνε καλά, έχω χαρτιά, έχω λεφτά, έχω τα πάντα''.

Η Οδύσσεια αυτών των ανθρώπων, σηκώνει μόνο μια ευχή. Να ξαναβρούν τη ζωή που ονειρεύτηκαν παιδιά. Τότε που δεν ήξεραν τι τους επιφυλάσσει η βαρβαρότητα και τα πολεμικά παιχνίδια, στις μικρές τους πλάτες.

Είναι νέα παιδιά. Η ζωή που δεν έζησαν ακουμπάει σε μια λέξη. ΝΤΙΝΚΟ. ''Είναι το μέταλλο κάτω από τα τρέιλερ των φορτηγών. Εκεί πιάνεσαι και πας να βρεις μια γωνιά να πατήσεις, να νοιώσεις ότι είσαι κανονικός άνθρωπος''.

Στη χώρα τους, ο πόλεμος τους έδιωξε. Μπροστά τους ο πόλεμος. Όπου και να σταθούν. Οι φίλοι τους πήγαν στον πόλεμο. Στην αρχή είπαν ότι τραυματίστηκαν. Μετά έμαθαν ότι πέθαναν.

Έφυγαν για να μην πεθάνουν. Να ζήσουν.

Διάβαζε και έβλεπε αγγλικές ταινίες. Έβλεπε αγγλικές ταινίες και διάβαζε. Έκανε όνειρα σαν παιδί, σαν έφηβος, σαν άντρας. Είχε μάνα, πατέρα, αδέλφια. Ίσως και να άφησε πίσω την αγαπημένη του. Η δύση θα του έδινε μια ανάσα, μια προοπτική;

Η δύση για την ώρα του έδωσε ένα κρεβάτι κάτω από ένα βαγόνι του τρένου. Μια κόκκινη πλαστική λεκάνη να πλένει τη μπλούζα του και να την ξαναφοράει.

Του έδωσε και μια δεύτερη ματιά απογοήτευσης. Τον περίμεναν άλλα στρατόπεδα.

Ο κόσμος στα μάτια του είναι γεμάτο στρατόπεδα. Ο πόλεμος είναι κερδοφόρο παιχνίδι, παράγονται και πουλιούνται όπλα. Πρέπει να καταναλωθούν.Πως άλλως οι πολεμοχαρείς θα νοιώσουν την υπεραξία τους. Πως οι συναισθηματικά στειρωμένοι, οι ερωτικά νεκροί, θα υπάρξουν;

Οι στρατιώτες είναι τα πιόνια τους. Πάλι ο ίδιος παρονομαστής. Πάλι το χρέος του ανθρώπου. Ποιόν δρόμο θα πάρει;

Ο νεαρός από το Σουδάν θέλει να δώσει πίσω αυτά που του έδωσαν οι γονείς τους. Να τους ευχαριστήσει για το δώρο που του έδωσαν. Τη ζωή του.

Ο πειραγμένος ηγέτης της δύσης θέλει να πετάξει ένα βιβλιάριο καταθέσεων στη φάτσα του γιού του. Πάρε ρε, ο πατέρας σου ήταν μεγάλος. Τενεκές.

Ο νέος από την Αιθιοπία κοιμάται στο πεζοδρόμιο. Η κυρία με το δερμάτινο μπουφάν και τις λεοπαρδαλέ μπότες διαμαρτύρεται. Για την αισθητική. Σώπα καλέ. Τι σου κάναν…

Ο νεαρός χαμογελά αισιόδοξα. Ξέρει τον κόσμο. Τον κατάλαβε νωρίς. Είδε την πορεία, το τεντωμένο σχοινί, την κόλαση την είδε. Είδε όμως και τον ήλιο να ανατέλλει πάνω στα γυμνά του πόδια, είδε όλα τα πυρωμένα χρώματα να του γνέφουν ζωή, στα δειλινά της περιπέτειας, στα ταξίδια της πιο πρωτόγονης αυθεντικής ζωής.

Ο ηγέτης της Δύσης δεν κατάλαβε τίποτα, μέσα στα λευκά νοσοκομεία και τα νεκροτομία των διαβουλεύσεων. Δεν ένοιωσε ούτε ένα λουλούδι πως μυρίζει. Αλλιώς θα το έβαζε στην κάνη ενός όπλου και θα αυτοκτονούσε. Nα απαλλάξει την ανθρωπότητα από τα τοξικά απόβλητα.

Ο νέος αυτός θα βρει το δρόμο του. Είμαστε όλοι ίδιοι. Ανασαίνουμε την ελπίδα.




"Κωστής Ταξιδεύων"


Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2012

Κι ό, τι πιο όμορφο ....

Κουράστηκες να περιμένεις...
"απόλαυσε την "βροχή" των αστεριών!!! Άρχισε!!! Αύριο ειναι μια καινούρια μέρα..."

Στους αγαπημένους μου ΦΙΛΟΥΣ ! !




Ναζίμ Χικμέτ

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων

Τὰ τραγούδια τῶν ἀνθρώπων
εἶναι πιὸ ὄμορφα ἀπ᾿ τοὺς ἴδιους
πιὸ βαριὰ ἀπὸ ἐλπίδα
πιὸ λυπημένα
πιὸ διαρκῆ.


Πιότερο ἀπ᾿ τοὺς ἀνθρώπους,
τὰ τραγούδια τους ἀγάπησα.
Χωρὶς ἀνθρώπους μπόρεσα νὰ ζήσω,
ὅμως ποτὲ χωρὶς τραγούδια·
μοὔτυχε ν᾿ ἀπιστήσω κάποτε
στὴν πολυαγαπημένη μου,
ὅμως ποτέ μου στὸ τραγούδι
ποὺ τραγούδησα γι᾿ αὐτήν·
οὔτε ποτὲ καὶ τὰ τραγούδια
μ᾿ ἀπατήσανε.


Ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ γλῶσσα τους
πάντοτε τὰ τραγούδια τὰ κατάλαβα.

Σ᾿ αὐτὸν τὸν κόσμο τίποτα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα νὰ πιῶ
καὶ νὰ γευτῶ
ἀπ᾿ ὅσες χῶρες γνώρισα
ἀπ᾿ ὅσα μπόρεσα ν᾿ ἀγγίξω
καὶ νὰ νιώσω
τίποτα, τίποτα
δὲ μ᾿ ἔκανε ἔτσι εὐτυχισμένον
ὅσο τὰ τραγούδια...

.-.-.-.



Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα.
Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα.
Τις πιο όμορφες μέρες,
τις πιο όμορφες μέρες μας,
δεν τις ζήσαμε ακόμα.
Κι ό, τι πιο όμορφο
κι ό, τι πιο όμορφο θα 'θελα να σου πω,
δε στο 'πα ακόμα.

.-.-.-.

στίχοι: Ναζίμ Χικμέτ (απόδοση στα ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος)
μουσική, ερμηνεία: Μάνος Λοΐζος
δίσκος: Γράμματα στην αγαπημένη (1983)

http://rigasili2.blogspot.gr/

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Ήταν Ιούλης του 1968 Ευάγγελε...








Ήταν Ιούλης του 1968 Ευάγγελε. Ήμουν δεν ήμουν 9 χρονών. Μόλις τελείωσα την τετάρτη. Το ορεινό χωριό μου έχει υψόμετρο, στην πλατεία 700 μέτρα και στην κορυφή του πάνω από 1000 μέτρα. Στους πρόποδες κυλάνε τα νερά του Ασπροπόταμου. Όταν το πρωί άνοιγα τα πράσινα παντζούρια, πρώτα το ποτάμι έβλεπα. Άκουγα τη νύχτα το νερό.

Ο Μίμης και ο Έλλη ήταν πρώτα μου ξαδέλφια. Έρχονταν για ένα μήνα κάθε καλοκαίρι στο χωριό. Έμειναν στην Αθήνα. Ο πατέρας τους ήταν ανώτερος τραπεζικός. Κάθε πρωί έπιναν σοκολατούχο γάλα carnation. Εγώ έτρωγα μια φέτα με φρέσκο βούτυρο και μέλι. Ο αδελφός μου λες και δεν έτρωγε τίποτα, ήταν πολύ αδύνατος. Η μάνα μου τον κυνήγαγε να φάει ένα φρέσκο αυγό.
-Παιδί μου μόλις το πήρα απ’ τη φωλιά, μόλις το γέννησε η κόκκινη κοτούλα.

Το απόγευμα της Κυριακής είχαμε πάει πάνω στο σχολείο. Το σχολείο ήταν πάνω από την εκκλησία. Ακόμα παραπάνω ήταν το κοινοτικό γραφείο. Παραπάνω ήταν δέντρα. Βελανιδιές, φτελιές, φουντουκιές, καστανιές, κρανιές, καρυδιές, κερασιές, γκορτσιές. Μες τα δέντρα ήταν κρυμμένα σπίτια. Άκουγες κάποιον γάιδαρο να γκαρίζει, κάποιο σκυλί να γαυγίζει, κάποιον κόκορα να λαλάει.

Το πρωί της Δευτέρας συνέλαβαν εμένα και τον Γιώργο. Ο Γιώργος ήταν άλλος ξάδερφος. Ήμασταν όλοι μαζί στην μεγάλη αυλή του πέτρινου σχολείου. Ο πατέρας του δούλευε στ’ Άσπρα σπίτια. Ήταν ένα μεγάλο εργοστάσιο από τότε εκεί.

Παίζαμε ποδοσφαιράκι στην Πράσινη γωνιά. Ο χωροφύλακας μπήκε μέσα και έβγαλε το καπέλο. Ήταν ένας άγριος με μια μεγάλη ελιά στο μάγουλο.
-Να δω τα πέδιλα που φοράτε;
Ανασηκώσαμε και οι δυό τα πόδια.
-Ακολουθήστε με
Βάλαμε και οι δυό τα κλάματα
-Τι κάναμε;
-Που είναι τα πράγματα;
-Ποια πράγματα;
-Η κιθάρα, η εγκυκλοπαίδεια;
-Ποια κιθάρα, η δική μου διαλύθηκε την πέταξα είπε ο Γιώργος. Φτιάχναμε κάτι αυτοσχέδιες κιθάρες μικροί με καρφωμένα ξύλα και πετονιά Τα ξύλα τα βρίσκαμε στα πεταμένα του Αλέκου του Χοντρού, σαν τον Οβελίξ ήταν, που είχε την κορδέλα πάνω ακριβώς απ’ την Αστυνομία Παίζαμε κιθάρα και τραγουδούσαμε ότι ακούγαμε στο τζουκ-μπόξ στη πράσινη γωνιά. Να τανε το 21 και στην απάνω γειτονίτσα μ’ αγαπάμε δυό κορίτσια. Φαντάσου τώρα για να πας στο χωριό εκείνη την εποχή με το φορτηγό, που είχε καθίσματα στην καρότσα ήθελες μια μέρα χωματόδρομο. Για την ακρίβεια μισή.
-Πάμε στο τμήμα.
-Ποιο τμήμα; Διακοπές έχουμε, είπα εγώ..
-Άσε τις εξυπνάδες, δεν ξέρεις τι σε περιμένει.

Μας περίμενε σ’ ένα γραφείο που η πόρτα του έγραφε Αστυνομικός Διευθυντής ένας καλοχτενισμένος χωρίς καπέλο. Πίσω του μια κορνίζα έγραφε. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Ζήτω η Επανάστασις. Εμείς ιδέα δεν είχαμε τι σημαίνει επανάστασις.

-Ποιος έσπασε το παράθυρο. Ποιος πήρε την κιθάρα; Που πήγατε τα πράγματα; Που είναι η πένα του δάσκαλου; Πως κουβαλήσατε ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια; Τι κάνατε χτες στο σχολείο; Τη καρέκλα που την πήγατε; Πως σπάσατε το τζάμι; Την εικόνα του Χριστού ρε; Θα σας αλυσοδέσω, που τα πήγατε;
Βροχή οι ερωτήσεις; Έξω ήταν μια ηλιόλουστη καλοκαιρινή μέρα. Αν ήταν αυτή ανάκριση από αστυνομικό διευθυντή ολόκληρου Δήμου Κοθωνίων. Άφριζε μπροστά σε δυό παιδιά.
Δεν μιλούσαμε. Βάλαμε τα κλάματα.
- Μιλήστε ρε, θα σας βάλω στο μπουντρούμι, θα σας φάνε τα ποντίκια.
- Δεν μιλήσαμε. Μας έβαλε στο κρατητήριο. Να μιλήσουμε.

Ήταν σαν το αποχωρητήριο που είχαμε στην άκρη της αυλής. Μόνο που αυτό μύριζε μούχλα. Και ήταν θεοσκότεινο. Στο αποχωρητήριο έβλεπες να διαβάζεις Μπλέκ και Ταρζάν και Μικρό Σερίφη.
Αρχίσαμε να κλωτσάμε την πόρτα. Τι άλλο να κλωτσήσουμε. Το απόγευμα παίζαμε στο γήπεδο με το Αρματωλικό. Αν δεν μας έβγαζε από κει μέσα θα χάναμε τον αγώνα. Ο Γιώργος έπαιζε δεξί μπακ, εγώ κέντρο.
Μας άνοιξε. Δεν ήθελε να σπάσει η πόρτα φαίνεται.

Ο χωροφύλακας γύρισε με την κιθάρα στα χέρια και μια τσάντα κι ένα τσουβάλι μισογεμάτο.

Το σπίτι του Στέφου ήταν παρακάτω απ’ την αστυνομία. Ο Στέφος έπαιζε στην αυλή του, με την κιθάρα του δάσκαλου, το Δελφίνι Δελφινάκι. Ο Στέφος ήξερε να παίζει κιθάρα. Αλλά δεν είχε κιθάρα. Οι αυτοσχέδιες ήταν λίγες γι’ αυτόν. Ότι δεν είχε το έκλεβε. Ο πατέρας του ήταν τσοπάνος, στα πρόβατα του παππού.
Ο Στέφος φορούσε τα ίδια πλαστικά πέδιλα με μας. Αφού όλοι από το Γενικόν εμπόριον- Μητσόπουλος, τ' αγοράζαμε.
Ο Στέφος μόλις είδε τον χωροφύλακα, παράτησε τη κιθάρα και το βαλε στα πόδια. Ήξερε φαίνεται από αυτόφωρο. Εμείς ιδέα δεν είχαμε πάλι.

Ο χωροφύλακας μου έδωσε το παγούρι. Τρέξε στη βρύση να το γεμίσεις, μου είπε. Τον Γιώργο τον έστειλε στο περίπτερο, να του πάρει τσιγάρα.

Μετά από λίγο καθόμασταν με το Γιώργο στο παγκάκι, που είχε ο Σωκράτης στο περίπτερό του. Αγοράσαμε χύμα μπισκότα και τα τρώγαμε.
Που και που ταΐζαμε και τα πουλιά. Μπισκότα.

Ευάγγελε κάποιες φορές, όταν βλέπω εκείνη την στιγμή που ο Βέγγος δίνει στη φύση ένα μπισκότο, νομίζω ότι μας παρακολουθούσε μικρούς.
Όσο για τους αστυνομικούς δεν άλλαξα ποτέ γνώμη.
Για την εξορία θα σου πω άλλη φορά.

παλιό σχολείο στη Μεσοχώρα














...............







Στον Κωστή που το έγραψε για....τον Ευάγγελο !!!



Ηταν καποτε μια χωρα.... απο τον Βαγγέλη, στον Ευάγγελο....




http://youtu.be/hU0GBZPijkU

















Αντιφαστική πορεία στην Ηλιούπολη


Ηταν στην αρχη, καπου 11 παρα τεταρτο, καμια 50αρια ανθρωποι.
Στα Καναρια Ηλιουπολης.
Σημερα ημερα Σαββατο, με λαικη πιο πανω.
Με ηλιο καλοκαιριου, καμποσοι ειχαν φυγει για ανασα.
Χωρις ιδιαιτερη ενημερωση. Που και που καμια αφισσα στις πλατειες και κατι λιγα εδω στο διαδυκτιο.
Στις 12 εγιναν 500!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Για πρωτη μαζωξη ηταν σχεδον τελεια!
Απλωθηκαμε στον κεντρικο δρομο της Ηλιουπολης.
Ο ογκος φαινοταν πιο μεγαλος.
Ο παλμος δυναμικος.
AΠΙΘΑΝΑ ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ που αν δεν ειχα αιλτχαιμερ θα σας τα ελεγα , ακριβως!
Συνδυασμοι, εναντια τραπεζων, φασιστων, με το ολοι οι εργατες ξενοι ντοπιοι ειμαστε ΑΝΘΡΩΠΟΙ μας πινουνε το αιμα.
ΕΞΩ ΟΛΟΙ απο καθε γειτονια και αλλα παρα πολλα που ο κοσμος διπλα, χειροκροτουσε!!
Ενημερωναμε τον κοσμο.
Κανενα ΧΡΩΜΑ δεν φορουσαμε. Ομορφοι ανθρωποι της Ηλιουπολης και νεοι , ΠΟΛΛΟΙ ΝΕΟΙ,με το στυλ που συμπαθω:)

Περνωντας μια γυναικα απο τους "καλους μας φυλακες" τους αστυνομικους , :) για να ερθει στη προσυγκεντρωση, ακουσε εναν , που ελεγε στον ασυρματο:
-Στειλτε κι αλλους , ειναι τελικα πολλοι οι αναρχικοι.
Δεν κρατηθηκε η κυρια και τους λεει:
-ΠΟΙΟΙ ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ ανθρωπε μου, αντιφασιστες ειμαστε.
Kαι ο αστυνομικος:
TO IΔΙΟ ΕΙΝΑΙ ! !
Τελειωσε ειρηνικα, η κυκλοφορια "απεκατεσταθη" αλλα ο κοσμος πηρε τα πανω του! Μοιρασθηκαν και φυλλαδια παντου!
Κατι κουνηθηκε και αυτο σαν αρχη δεν ηταν λιγο.
Κριμα, απο τον ηλιο τον πολυ εχασα στο κινητο τα καλυτερα βιντεο.
Ειχα κανει ρυθμιση για φωτο αντι βιντεο, δεν εβλεπα!
Θα ακολουθησει ενα, προς το τελος της πορειας.
Οχι, ομως σαν τ αλλα που εχασα.

Μετα ειχα τοσο ζεσταθει, που ειπα να ριξω μια βουτια στο κολυμβητηριο. Εχω που εχω πληρωσει μια διμηνη καρτα, με αυτα και με κεινα δεν προλαβαινω να παω ,ηθελα να δροσιστω.
Καμια 10αρια στα αποδυτηρια μαθητριες και γυναικες μεγαλες.
Εγω στην καρακοσμαρα μου, τους λεω με ενθουσιασμο.
Ειδατε σημερα την πορεια?
Οχι, τι εγινε?
Τους εξηγω.
Οι πιτσιρικιες ενθουσιασμενες δεν το ηξεραν, θα ερχοντουσαν μου ειπαν, γιατι στα σχολεία τους , γινεται χαμος!
Τοτε πεταχτηκε μια γυναικα με απιθανα νυχια βαμμενα κοραλλι (μαρεσει αυτο το χρωμα) που εβαζε κρεεεεμες να δουν τα ματια σου σε ολο της το σωμα το γυμνο, η μια πανω στην αλλη ,(!!!) και μου λεει:
Mωρε οτι και να κανετε, η Χρυση Αυγη 45% θα φτασει.
Ας οψεται ο Συριζα που ξεγελα τον κοσμο με την υποστηριξη στους βρωμερους τους ξενους!
Εγκεφαλικο εγω!
Ανοιξαμε κουβεντα, η κοραλλενια μου , συνεχιζε τα ιδια.
Τι ηθελα και πηγαινα κολυμβητηριο και δεν ερχομουν απευθειας εδω να διαλαλλησω τα μαντατα?
Δεν παν να χεστουν τα 28 ευρω της καρτας?
θα ρχομουν εδω, θαπαιρνα 10 λαικ και θα ησυχαζα!
Μπα οχι!
Τωρα που γραφω, ολα μεσα μου ξεκαθαριζουν!
Θα πηγαινω, στο κολυμβητηριο, και παντου ΕΞΩ, κρατωντας στο μυαλο μου εκεινες τις μικρες μαθητριες της Α Λυκειου που με ρωτησαν με αγωνια:
Ποτε, ποτε η επομενη πορεια?
Στις 28 Οκτωβρη!
Ενταξει. ....μου ειπαν.




"Προχτές το βράδυ ένας μετανάστης λήστεψε μια γιαγιά,πέντε γειτονιές παρακάτω.Την άλλη μέρα στο σχολείο ,ο συμμαθητής μου ο φασίστας χτύπησε έναν άλλο συμμαθητή μου ,που οι γονείς του είναι μετανάστες.Ο ίδιος γεννήθηκε εδώ,μιλά ελληνικά και δεν ξέρει καμιά άλλη πατρίδα πέρα από την Ελλάδα.

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές κατηγορίες ανθρώπων ,πλούσιοι,μεσαίοι,φτωχοί.Πολλοί πλούσιοι κλέβουν,εξαπατούν,φοροδιαφεύγουν,βάζουν τους φτωχότερους να δουλεύουν για λογαριασμό τους για λίγα ευρώ.Πολλοί φτωχοί ,έλληνες και ξένοι δουλεύουν απ'το πρωί μέχρι το βράδυ για ένα κομμάτι ψωμί.

Κάποιοι απ'αυτούς κλέβουν ,σκοτώνουν για να ληστέψουν και πουλούν ναρκωτικά.Εγώ δε γουστάρω τους εγκληματίες ,όπως δεν γουστάρω και τους πλούσιους που βγάζουν τα λεφτά τους στην Ελβετία,για να μην φορολογηθούν.Οι φασίστες τα βάζουν μόνο με τους μετανάστες γιατί λέει είναι ξένοι και φταίνε αυτοί .Εγώ λέω ότι τα βάζουν μαζί τους γιατί είναι ο εύκολος στόχος και δε μπορούν να τα βάλουν με τους ισχυρούς.Άλλωστε ξέρω καλά ότι να χτυπάς το συμμαθητή σου δεν δείχνει δύναμη ,αλλά αδυναμία .Η καημένη η γιαγιά δεν κέρδισε καμιά παρηγοριά από αυτή τη πράξη εκδίκησης και ο συμμαθητής μου μας κοιτάει πια όλους με καχυποψία.
Κι έτσι,έχασα έναν έλληνα φίλο και κέρδισα έναν φασίστα.

Οι φασίστες όλο μιλάνε για την ένδοξη ελληνική φυλή και τον ελληνικό πολιτισμό .Οι ίδιοι όμως δεν ξέρουν καλά την ιστορία μας και δεν γνωρίζουν τίποτα απ'τα έργα των αρχαίων Ελλήνων .Η καλύτερη απόδειξη ότι αγαπάς την χώρα σου είναι να την υπερασπίζεσαι όχι με μεγάλα λόγια,αλλά με πράξεις.Έχω διαβάσει πως στον τελευταίο πόλεμο που έζησε η χώρα μας κάποιοι χωρίς χρήματα ,οπλισμό και βοήθεια από κανέναν στήσανε αντάρτικο στρατό εναντίον των κατακτητών Γερμανών.
Κάποιοι άλλοι,οι λεγόμενοι ταγματασφαλίτες,μπήκανε στην υπηρεσία των Χιτλερικών,πήρανε όπλα και λεφτά ,φόρεσαν κουκούλες ρουφιανέψαν και πολέμησαν τους Έλληνες.
Οι φασίστες σήμερα θεωρούν τους ταγματασφαλίτες πατριώτες και κάνουν εκδηλώσεις στη μνήμη τους.
Τις προάλλες στο σχολείο συνέβη κάτι άλλο .Η Ελένη η συμμαθήτρια μου,είναι φωνακλού και τα " χώνει " , η μάνα της είναι αριστερή.
Ο φασίστας συμμαθητής μου την χτύπησε εγώ όμως δεν αντέδρασα .Είναι που η Ελένη καμιά φορά γίνεται εκνευριστική και μέσα μου σκέφτηκα (καλά της έκανε).Μετά το ξανασκέφτηκα,αλλά ήταν αργά πια ,αργά και αισθάνομαι ότι έχω πέσει στα μάτια της.
Κι έτσι,έχασα μια φίλη και κέρδισα έναν φασίστα.

Στο γήπεδο οι φασίστες φωνάζανε πίθηκο τον καλύτερο παίκτη της ίδιας μας της ομάδας ,γιατί είναι από την Αφρική.Ο καλύτερος μας παίκτης πικράθηκε και ζήτησε μεταγραφή

Κι έτσι,έχασα τον παικταρά μας και κέρδισα έναν φασίστα.
Οι φασίστες προωθούν το μίσος και την απανθρωπιά.Μισούν και χτυπούν τους ξένους ,τις γυναίκες ,τους ομοφυλόφιλους,τους μορφωμένους ,τους δημοκράτες,τους ελεύθερους ανθρώπους.Μισουν ότι τους ξεπερνά και ότι δεν καταλαβαίνουν.Όποτε όμως βρεθούν απέναντι σε αντιφασίστες το βάζουν στα πόδια.Τον τελευταίο καιρό με τόσους φασίστες που μ'έχουν κερδίσει ,έχω αρχίσει να προσέχω τι λέω και να διστάζω να πάρω θέση.

Κι έτσι,πριν χάσω το θάρρος μου για πάντα με αντάλλαγμα το φόβο του φασίστα,ΣΟΥ ΦΩΝΑΖΩ :

ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ,
ΕΞΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΑΠ'ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΜΑΣ!

Κι έτσι, ξανακέρδισα τον εαυτό μου,χάνοντας μόνο έναν φασίστα."

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΜΑΘΗΤΩΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ





"Ούτε ένας

Ο φασισμός είναι γέννημα θρέμμα της πιο ‘’ιδιότυπης δημοκρατίας’’ ή άλλως φιλελεύθερης ζούγκλας, που βιώνουμε εδώ και χρόνια στην Ελλάδα. Οι κύριοι εκφραστές του, πασοκ και δεξιά και τελευταία η παρέα του πλουτοκράτη Κουβέλη, όχι μόνο δεν
θα τον εμποδίσουν, αλλά θα τον ενισχύουν καθημερινά. Είναι δικά τους παιδιά οι Κασιδιάρηδες.
Είναι χρέος κατά τη γνώμη μου, όσων αντιστέκονται στην εξωτερική και εσωτερική τρόικα, όσοι παλεύουν για μια κοινωνία Ανθρώπινη, να αντισταθούμε μαχητικά. Σε όλους τους χώρους. Στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία, στους δρόμους.
Όσο ο λαός θα εξαθλιώνεται, οι αμαθείς και οι στουρναραίοι θα φεύγουν απ’ το δικό τους μαντρί και θα πάνε στα χρυσά αυγά. Να τα κλωσήσουν.
Το φαινόμενο είναι αποτέλεσμα. Δεν γεννήθηκε ξαφνικά. Ένας φιλόξενος λαός στον Άνθρωπο, δεν αλλάζει απ’ τη μια μέρα στην άλλη και γίνεται εκ του ουκ άνευ σιδερολοστός.
Φοβάμαι ότι είμαστε στην αρχή επώδυνων εξελίξεων. Ας βρούμε τρόπο να χειριστούμε την μαυρίλα που σκεπάζει τη χώρα μας. Και το λέω αυτό έχοντας υπ’ όψιν το νόμο της φυσικής, ότι η δράση δημιουργεί αντίδραση. Αυτή η άμορφη μάζα που διαμορφώνεται με μόνο κίνητρο το κέδρος- δεν μπορούμε να μιλάμε για στοιχειώδη ανθρώπινη ευαισθησία εδώ -δεν ξέρουμε ποιούς και τι θα παρασύρει ακόμα.
Η πρώτη πρόταση είναι ότι πρέπει να πέσει άμεσα αυτή η κυβέρνηση της συμφοράς με χιούμορ ή της τραγωδίας (με ποια σοβαρότητα άραγε;)
Όσο θα είναι τα ανθρωποειδή της τρόικας, αυτοί οι υπαλληλίσκοι που έρχονται κάθε λίγο και καθαρίζουν τους λογαριασμούς με Σαμαραίους και Στουρναραίους, τα θύματα θα μεγαλώνουν.
Που θα φτάσουμε;
Οι έχοντες και κατέχοντες που τους στήριξαν τον Ιούνη και 9 έχει ο μήνας, αν και σε οκτώ μέρες έχει 28 οκτωβρίου2012, πόσοι θα απομείνουν;

Πως, θα ανατραπεί ο θάνατος;

Δεν έχω εύκολη απάντηση. Όταν η ανάγκη θα πει μόνη της ίσως:

Ως εδώ.

Ως τότε δεν μας μένει τίποτα άλλο, παρά να διεκδικούμε με κάθε τρόπο τη ΖΩΗ.

Όπως σήμερα στην Ηλιούπολη, όπως σε κάθε γωνιά της χώρας μας, από λίγους ανθρώπους στην αρχή, από χιλιάδες στη συνέχεια.

Κάτω από το ίδιο Όραμα. Κανένας άνθρωπος δεν είναι για πέταμα.

Ούτε ένας.
Ούτε ένας
Ούτε ένας."


Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Στους ευαίσθητους ληστές...

................
Η δυναμη της παλης εξαρταται απο το ποσο ΑΓΑΠΗ εχεις μεσα σου για τα ΓΥΡΩ ΜΑΣ και οχι για τον εαυτο σου!
Ερχονται ομως στιγμες που νοιωθεις το αδικο και τα αυτονοητα να μην τα κατανοουν οι διπλανοι σου.
Τοτε , ετσι σουρχεται να γινεις ενας τεραστιος Κινγκ Κογκ να πιασεις το μεγαλυτερο παγοβουνο που δεν εχει ακομα προλαβει να λοιωσει, απο την ανθρωπινη ηλιθιοτητα, και να το σκασεις πανω στη χωρα σου , να τα ισοπεδωσεις ΟΛΑ, ΟΛΑ μα το θεο, μα τον Αλαχ, μα τον Aγιο Κωνσταντινο, να αρχισει επιτελους απο την ΑΡΧΗ, αυτη η ρημαδοζωη που ζουμε , εμεις , ΕΣΕΙΣ οι......"ευαισθητοι ληστες"...

Για τους ξεκαθαρους ,ευαισθητους ληστες ΦΙΛΟΥΣ μου ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ το τραγουδακι...


"Μα τώρα που 'φτασε η στιγμή


να κλείσουν οι λογαριασμοί


ποιος τάχα θα μπορέσει


να δει πως είχα μια καρδιά


σαν της αγάπης τα παιδιά


και να με συγχωρέσει..."


που ενω κουβαλανε σταυρο καραμπινατο , λενε οχι στις αυτοκτονιες των συνανθρωπων μας,

Α Ν Τ Ι Σ Τ Α Θ Ε Ι Τ Ε !!

"Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη , δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν." Δημήτρης Λιαντίνης


Τ ακους Μαρια?

........................
"Θαρθεί καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη
- μη βλέπεις εμένα - μην κλαις. Εσύ είσαι η ελπίδα
Ακου, θα 'ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουν γονιούς
δε θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουν πόρτες κλειστές
με γυρμένους απ' έξω
Και τη δουλιά
θα τη διαλέγουμε
δε θάμαστε άλογα να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου! - θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι-καταπίεση-μοναξιά-τιμή-κέρδος-εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία - δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θάρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι από μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κράτησα καλά:
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία."
Κατερινα Γωγου




Μια μέρα πριν φύγει

Η ταξίδι ήταν από καιρό στο μυαλό του. Ίσως από τη μέρα που γεννήθηκε. Πουλί ήθελε να γεννηθεί. Δέντρο γεννήθηκε. Έζησε όλους τους αέρηδες πάνω στα φύλλα του, τον ήλιο να καίει, το χαλάζι να τρυπάει. Αυτός εκεί. Ξόδευε
όνειρα. Ο Δον Κιχώτης έβλεπε ανεμόμυλους. Αυτός ολόκληρο τον Ουρανό.

Άκουσε τις φωνές και πετάχτηκε έξω. Η πλατεία γέμισε κόσμο. Ένα βουητό απόγνωσης.
-Tι έγινε;
-Ο Σοφοκλής
-Ο Σοφοκλής τι;

Ο Σοφοκλής ήταν 33 χρονών. Σπούδασε σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου. Δεν υπήρχε ακόμα καμία κρατική σχολή στην Ελλάδα, πριν 15 χρόνια που τελείωνε το Λύκειο.
Ο πατέρας του είχε το κουρείο στη γωνία Βίκτωρος Ουγκώ και Θεμιστοκλέους. Από εκείνα τα παλιά κουρεία, που θύμιζαν ασπρόμαυρο ελληνικό κινηματογράφο.
''Κουρείον . Στην τρίχα''. Η πινακίδα του.
Ένας άσπρος πάγκος που έγινε γκρίζος απ’ τα χρόνια, ένας καθρέφτης ξεθωριασμένος στις άκρες, μια καρέκλα με ψηλά πόδια και μαξιλαράκι, δυό ψαλίδια , δυό μηχανές του μπαρμπέρη, μια χτένα φαρδιά απ’ τη μια πλευρά στενή απ’ την άλλη, ένα πινέλο μέσα σ’ ένα δοχείο σαν μικρό δισκοπότηρο, πούδρα, κολόνια και καθαρά άσπρα νάυλον πανιά που τα έδενε στο λαιμό όταν κούρευε. Στους τοίχους, μια ασπρόμαυρη κορνίζα της δεκαετίας του 50 της πόλης που ήταν νέος, μια εβδομαδιαία ασπρόμαυρη, δίπλα δίπλα ο πατέρας του και η μάνα του σε περασμένη ηλικία, και ακόμα μία με τον Μάρλον Μπράντο στα νιάτα του. Γεννηθήκαμε την ίδια μέρα και την ίδια χρονιά, 3 Απριλίου 1924 με τον μεγαλύτερο ηθοποιό όλων των εποχών, έλεγε ο κυρ Παντελής, όταν τον ρωτούσαν που κολλάει ο Μπράντο στο παραδοσιακό του κουρείο.

Από έξι χρονών ήξερε τον Σοφοκλή. Πήγαινε μόνος του στο βιβλιοπωλείο που μόλις είχε ανοίξει απέναντι. Στην άλλη πλευρά της πλατείας.
Ο Σοφοκλής έπλαθε σενάρια για ένα καλύτερο κόσμο και έκανε ταινίες μικρού μήκους. Η Αγγελική στο πηγάδι, μόλις τον Σεπτέμβρη που πέρασε, πήρε το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ Δράμας.
Είχε πάθος με τον σινεμά από μικρός. Και με τα βιβλία. Και με τη μουσική. Έπαιζε ντραμς. Άκουγε τα πάντα. Σαν να τα μελετούσε. Ήθελε να συνεχίσει σπουδές έξω. Δεν είχε λεφτά.
Τελείωσε τη σχολή, γνωρίστηκε με μεγάλους Έλληνες σκηνοθέτες, δούλευε κατά καιρούς στις ταινίες τους σαν βοηθός σκηνοθέτη, δεν ήθελε να πάει στο στρατό, αλλά τελικά πήγε, έκανε διάφορες δουλειές του ποδαριού, νύχτες στη λαχαναγορά, αποθηκάριος σε εκδοτικούς οίκους, γκαρσόν σε ταβέρνες, μπάρμαν σε μπαράκια, ακόμα και ελαιοχρωματιστής δούλεψε ένα φεγγάρι.
Έλεγαν ότι κάποια ερωτική απογοήτευση τον έφερε πίσω στην επαρχία. Αυτός δεν έλεγε ποτέ γιατί.

Ο κυρ Παντελής πέθανε στα πόδια του, στις 2 Ιουλίου 2005, ένα χρόνο και μια μέρα μετά αφού πέθανε ο Μάρλον Μπράντο. Μόνο που ο Μάρλον έζησε πολλές ζωές σε μία, ενώ ο κυρ Παντελής μία και μοναδική.
Το κουρείο ήταν κλειστό για δυό χρόνια. Κλειστόν λόγω θανάτου του κουρέα, έγραφε στο τζάμι.

Τον Αύγουστο του 2007, πριν ακόμα κανένας υποπτευθεί που πήγαινε η χώρα, μέσα σε δέκα μέρες το κουρείον έγινε ένα από τα πιο in κομμωτήρια της πόλης.
Στη τζαμαρία έγραφε:

Hairdressing
Coiffure
Friseur
Κομμώσεις

Το ψαλίδι.

Το κουρείο είχε μεγαλώσει, νοικιάζοντας και το διπλανό μαγαζί. Πέντε αναπαυτικές πολυθρόνες απ’ αυτές που σου κάνουν μασάζ στην πλάτη, μπροστά από έναν θεόρατο καθρέφτη. Δερμάτινοι καναπέδες με τραπεζάκια από ειδικό γυαλί φιλοξενούσαν όλα τα περιοδικά του κουτσουμπολιού της Αθήνας, πίνακες με διάφορα στυλ μαλλιών στους τοίχους, κόκκινα βαμμένα μαλλιά, μωβ, πορτοκαλί, παράξενα κουρέματα, με τσουλούφια που να πέφτουν στα μάτια, κουρέματα γουλί με αλογοουρά ως την πλάτη, αντρικά και γυναικεία κεφάλια απ’ τη μια στιγμή στην άλλη άλλαζαν όψη και κόψη.
Ο Σοφοκλής με τα μαλλιά ριγμένα στις πλάτες, σεμνά και ταπεινά ήταν ο κομμωτής. Ο κομμωτής που κέρδισε τη νεολαία, όλα άστραφταν όπως τα όνειρα που φυτεύει στο μυαλό των παιδιών η χολιγουντιανή αερόφουσκα.

Ο Παντελής είχε αλλάξει. Δεν άλλαξε όμως. Ήξερε τι θα έκανε.
Δεν το έκανε ποτέ όμως. Γιατί έκανε αυτό που δεν ήθελε.

Το δάνειο στην τράπεζα, η κληρονομιά του μαγαζιού στην εφορία, ο μισθός της ξανθιάς κοπελίτσας που έλουζε τα μαλλιά, της μελαχρινής που μάζευε τις πετσέτες και τις τρίχες, του βοηθού κομμωτή, το ΙΚΑ και το ΤΕΒΕ, η ΔΕΗ και η ειδικές εισφορές από τους κρατικούς ειδικούς του έκαναν την τσέπη τρύπια. Πιο τρύπια κι απ’ την τρύπα των ειδικών.
Τον τελευταίο καιρό τον πίεζε η εφορία. Όλα άρχιζαν να τον πιέζουν ασφυκτικά.. Τα χτυπήματα ήταν περισσότερα, από τα χτυπήματα των παλαιστών στο ρινγκ. Τα κουρέματα πολύ λιγότερα. Στην Ελλάδα στατιστικά, μειώθηκαν στο μισό τα κουρέματα τα δυό τελευταία χρόνια.

Εκείνο το πρωί τρεις εφοριακοί μπήκαν στο κομμωτήριο με το καλημέρα.
-Μέχρι αύριο ή πληρώνεις ή σου φοράμε χειροπέδες.
-Φύγετε
-Αν δεν ακολουθήσεις δεν φεύγουμε.
-Μου καταστρέψατε τη ζωή. Φύγετε
Οι τρείς γραβατωμένοι έκατσαν στις πολυθρόνες και ξεφύλλιζαν τα life systems περιοδικά. Δεν μιλούσαν. Τι περίμεναν;

Ο Σοφοκλής άνοιξε το συρτάρι. Πήρε το κρητικό μαχαίρι. Αυτό που έγραφε σκαλιστά, Για Σένα, με πλάγια σκαλιστά γράμματα. Το έβαλε στο λαιμό του.
- Ή φεύγετε ή το καρφώνω στο λαιμό μου.
- Κάντο αν είσαι άντρας, τον προκαλεί ο ένας.

Αυτό ήταν. Όσα δεν φέρνει ο χρόνος τα φέρνει η ώρα.

Ο Σοφοκλής με πολύ δύναμη, με μια απεγνωσμένη ζωτική ενέργεια, τράβηξε το μαχαίρι πάνω στην καρωτίδα του.
Έπεσε. Μαζί του έπεσε μια ολόκληρη ζωή που ονειρεύτηκε. Μια ζωή που δεν έφτασε ποτέ στο τέλος. Έμεινε στην αρχή ενός παιχνιδιού.
Κάποτε θα γινόταν σκηνοθέτης. Κάποτε θα έλεγε μέσα από την πρώτη ταινία του, ότι ο παλιός κόσμος είναι ήδη νεκρός. Ένας καινούριος κόσμος θα γεννηθεί απ’ τις στάχτες του.
Δεν πρόλαβε να το πει. Ο παλιός κόσμος τον πρόλαβε.

Οι τραυματιοφορείς του ασθενοφόρου, τον σκέπασαν μ’ ένα άσπρο σεντόνι. Το ασθενοφόρο τον μετέφερε στο χειρουργείο.
Στην τσέπη του ήταν το έγγραφο που υπέγραψε την προηγούμενη μέρα στο Δημαρχείο.
''Αν πρόωρα έρθει ο θάνατος, επιθυμώ να δοθούν τα όργανα του σώματος μου να σωθούν άλλες ζωές. Επίσης επιθυμώ ότι απομείνει, από το σώμα μου, να καεί. Η στάχτη μου να ριχθεί σε ένα ποτάμι, κοντά στη θάλασσα''.

Η πλατεία γέμισε ασφυκτικά κόσμο. Οι γύρω δρόμοι πλημμύρισαν από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Έρχονταν κι άλλοι. Κι άλλοι. Ο κεντρικός δρόμος της πόλης βούιζε από φωνές διαμαρτυρίας, χωρίς σημαίες. Στην κεντρική γέφυρα ήταν αδιαχώρητο. Το ποτάμι από κάτω συνέχιζε να κυλλά, με τον ίδιο προορισμό, να συναντήσει τη θάλασσα. Οι δυό πλατείες έσμιξαν.
Τέτοια κοσμοπλημμύρα δεν έγινε ποτέ στην πόλη. Ποτέ.
Ποτέ άλλοτε δεν ακούσθηκε τόσο δυνατά ένα σύνθημα.

Ούτε ένας άνθρωπος νεκρός. Ούτε ένας.

Ήταν ακόμα η αρχή του πολέμου. Κανένας δεν ήξερε πόσοι θα είναι οι νεκροί στο τέλος. Η τρόικα εσωτερική και εξωτερική είχαν βάλει στόχο να σώσουν τη χώρα. Για να γίνει αυτό έλεγαν θα πρέπει να σκοτώσουμε τουλάχιστον τους μισούς. Αναίμακτα όσο γίνεται. Να φαίνεται ότι από καρδιά ήταν, από εγκεφαλικό, από καρκίνο, τις αυτοκτονίες ποτέ να μην τις λέμε στις ειδήσεις. Εξ’ άλλου ήταν τόσες πολλές κάθε μέρα που ένα ολόκληρο δελτίο δεν θα χωρούσε.
Τόσα σκοτωμένα όνειρα παιδιών, ήταν φρίκη.

Την άλλη μέρα θα ανέβαινε στο πρωινό τρένο για την Αθήνα.
Και δεν θα ξανακατέβαινε. Η ζωή του από εδώ και πέρα θα ήταν μες τα τρένα.
Οι σκέψεις του πάλι τον βύθισαν στο σκοτάδι.
Άνοιξε τον σάκο και έβγαλε το βιβλίο του.
Ανοιξε τυχαία σε μια σελίδα:

"Θα πεθάνω, Θάνατε, όχι όταν θελήσεις εσύ, αλλά όταν εγώ θα θελήσω. Σε τούτη την έσχατη ολική πράξη , δεν θα γίνει το δικό σου, αλλά το δικό μου. Παλεύω τη θέλησή σου. Παλεύω τη δύναμή σου. Σε καταπαλεύω ολόκληρον. Μπαίνω μέσα στη γη, όταν εγώ αποφασίσω, όχι όταν αποφασίσεις εσύ. Και σένα σε αφήνω ρέστο και ταπί. Με βλέπεις κατεβασμένο στον Άδη αφεαυτού μου και αυτοθέλητα. Και ανατριχιάζεις εσύ και το βασίλειό σου. Ο τάφος, η ταφόπλακα, το σκοτάδι, το ποτέ πια και όλα σου τα υπάρχοντα μπροστά στην πράξη μου και στην επιλογή μου μένουν εμβρόντητα και χάσκουν." Δημήτρης Λιαντίνης

Έξω έβρεχε. Νεροσυρμές στο τζάμι.
Κ.Τ.




Παρ ολα αυτα.....

http://rigasili2.blogspot.com/2009/06/blog-post_18.html?spref=fb





απο μενα....

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2012

Ο τρόπος που θα πεθάνεις είναι ο τρόπος που θα ζήσεις




Ο τρόπος που θα πεθάνεις είναι ο τρόπος που θα ζήσεις


Μετά την καταστροφή, που λέει ο Αρκάς.
Ας ελπίσουμε σ' έναν καινούριο κόσμο. Αλλά χωρίς αυταπάτες.
Όσα και να μπαλώσουμε, δεν μπαλώνεται ο παλιός. Είναι χιλιοτρυπημένος. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά Παγκόσμια.
Αλλά επειδή εμείς δεν μπορούμε να αναποδογυρίσουμε τον κόσμο, παρά να τον περιφέρουμε σαν υδρόγειο σφαίρα, ας επικεντρωθούμε πρώτα να αναγεννήσουμε τον εαυτό μας, το σπίτι μας, το χωριό μας, την πόλη μας, την χώρα μας.
Αυτό μπορούμε να το κάνουμε, όσο και αν ήμαστε στη φυλακή της παγκοσμιοποίησης.
Και τότε θα λειτουργήσουμε σαν φως στο σκοτάδι. Για την Ευρώπη και τον κόσμο ολόκληρο.
Ο παλιός είναι ο κόσμος που σπέρνει παντού τον θάνατο.
Ο καινούριος θα γεννάει τη ζωή.

Ο παλιός αυτοκτονεί μπροστά στις ενοχές του. Μπροστά στους εφιάλτες που φύτεψε σε κάθε νεογέννητο την ώρα της γέννας.
Ένας κόσμος που υπηρετεί τον πόλεμο αντί την ειρήνη, το εμπόριο του σώματος αντί για τον Άνθρωπο, τη βία αντί για τη νομιμότητα της φύσης , την αδικία αντί για το δίκιο, την φυλακή της ατομικισμού αντί για την κοινωνική αλληλεγγύη, τη ζούγκλα των δυνατών αντί της ισόνομης πολιτείας, την εξάρτηση κάθε είδους αντί για το δρόμο της ελευθερίας, τον ψέμα αντί για την αλήθεια, τη βαρβαρότητα αντί για το μέλλον των παιδιών, την μαφία του υλικού πλούτου αντί για την εσωτερική πνευματική ανάταση, την πορνεία αντί για τον έρωτα, το δόγμα αντί για τον διάλογο, ένας τέτοιος κόσμος είναι καταδικασμένος να ανατιναχτεί όπως ένα ετοιμόρροπο παλιό κτίριο. Οι ιδιοκτήτες του θα πλακωθούν στα ερείπια του. Ένας τέτοιος κόσμος νομοτελειακά θα καταρρεύσει. Κάθε ζωντανός οργανισμός κάνει τον κύκλο του. Ο κόσμος τούτος είναι ήδη νεκρός. Η ανθρωπότητα θρηνεί τη μοίρα της, πάνω στο πτώμα του.

Ένας καινούριος κόσμος θα ανατείλει. Όπως γεννιέται ένα μωρό. Αντί για κλάμα για ότι το περίμενε, θα ξεκαρδίζεται στα γέλια για το θαύμα της ζωής.
Τα παιδιά για όπλα θα έχουν τα φιλιά, αντί για ψεύτικα παιχνίδια θα παίζουν παρέα με τα ζώα και τα φυτά, αντί για το ο θάνατός σου η ζωή μου, τη φιλία, αντί για τον σκληρό ανταγωνισμό άχρηστων γνώσεων το θέλω της δικιάς τους ζωής, το σχολείο θα είναι ο αγαπημένος τους χώρος.
Δεν θα μαθαίνουν ποτέ για το στρατό ξηράς, θαλάσσης και αέρος, ότι πρέπει να δουλεύουμε για να αγοράζουμε όπλα, για να φτιάχνουμε αστυνομικά ρομπότ που θα κρατάνε πύρινες ρομφαίες στα χέρια τους γιατί ο κόσμος είναι έτσι φτιαγμένος, που ο άνθρωπος προσπαθεί να εξοντώσει τον άλλο άνθρωπο, ποιος θα κυριαρχήσει στη γη.
Θα μαθαίνουν ότι η γη ανήκει σε κάθε ζωντανό οργανισμό. Στο κάθε τι που αναπνέει.
Δεν θα μαθαίνουν ποτέ ότι σκοπός της ζωής είναι να πατήσεις επί πτωμάτων, πως θα καταφέρεις μια περιουσία. Πόσοι και πόσοι άνθρωποι δεν πέταξαν τη ζωή τους να κατακτήσουν τον κόσμο και στο τέλος έφυγαν σαν άδεια τσουβάλια.
Τα παιδιά θα μαθαίνουν, ότι το αίμα που κυλάει στους ανθρώπους της γης ολάκερης είναι κόκκινο, ότι όλοι έχουν μια μάνα, ένα πατέρα., μια οικογένεια. Ότι οι άνθρωποι δεν είναι σκουπίδια στα μάτια των εταιριών, των τραπεζών, των ληστών, των κατακτητών, όπως στον παλιό κόσμο.
Τα παιδιά θα μαθαίνουν από νωρίς τον έρωτα, την αγάπη, τη γνώση, τη φύση, τη δικαιοσύνη, την ισονομία, την αλληλεγγύη, την δημιουργία, το απέριττο και ουσιαστικό, τη χαρά της ζωής.
Εκείνα τα παιδιά δεν θα στραγγαλίζονται από νωρίς στις κρεμάλες των άπληστων βιομηχανιών, εκείνα τα παιδιά ενός καινούριου κόσμου θα λένε την καλημέρα με το χαμόγελο του Ο νείρου.
Εκείνα τα παιδιά θα γεννηθούν σε έναν καινούριο κόσμο.

Ο καθένας διαλέγει τον κόσμο που υπηρετεί, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Ο τρόπος που θα πεθάνεις είναι ο τρόπος που θα ζήσεις.
Κ.Τ.















πηγη φωτογραφιων:https://www.facebook.com/pages/Anonymous-ART-of-Revolution/362231420471759

Σάββατο 13 Οκτωβρίου 2012

Σαν αιώνιο μυστικό




''Απ΄ τη μέρα που γεννήθηκα ακούω μέσα μου εκείνο το κλάμα.

Το πρώτο κλάμα.
Χτες είχε γενέθλια η κόρη μου. Γεννήθηκε τριάντα χρόνια μετά από μένα. Την ίδια μέρα και την ίδια ώρα. Πέμπτη στις 12 το μεσημέρι. Είχα φορέσει μια πράσινη ιατρική ποδιά και έβλεπα πως ξεπρόβαλε το κεφαλάκι της απ’ τη μήτρα της μάνας της. Το κλάμα του νεογέννητου. Ο ομφάλιος λώρος κόπηκε. Πρώτα την πήρε στην αγκαλιά της η γυναίκα μου. Μετά εγώ. Ήμασταν ευτυχισμένοι.
Πριν από τρεις μέρες είχε πεθάνει η γιαγιά μου. Πήρε μαζί της κι ένα κομμάτι απ’ τη ζωή μου. Το κλάμα του θανάτου.
Η γιαγιά μου έφυγε. Η κόρη μου γεννήθηκε. Η φύση γεμίζει το κενό. Αέναος κύκλος.
Όταν ήμουν δύο χρονών μπορούσα να ξεχωρίσω μια άσπρη προβατίνα από μια μαύρη. Πήρε ένας ολόκληρος χρόνος να μάθω τα άλλα χρώματα.
Το άσπρο και το μαύρο με καθόρισαν όταν ήμουν παιδί. Τη μέρα την έλεγα άσπρη, τη νύχτα μαύρη. H Ελλάδα ήταν τότε ασπρόμαυρη. Το παιχνίδι άσπρο, το σχολείο μαύρο. Μακριά είναι το σκοτάδι, κλείσε τα μάτια να το δεις, έλεγε συχνά η γιαγιά.
Η μαμά με πήγε την πρώτη μέρα στο σχολείο. Ήμουν επτά χρονών. Όταν έφυγε, έφυγα κλαίγοντας κι εγώ. Το θυμάμαι εκείνο το κλάμα. Ακόμα δεν τελείωσε.
Μερικά κλάματα δεν τελειώνουν ποτέ.
Την άλλη μέρα συμβιβάστηκα με το σχολείο. Ήταν ο πρώτος μεγάλος συμβιβασμός στη ζωή μου. Μέχρι τότε συμβιβαζόμουν μόνο με τα παραμύθια της γιαγιάς για να τρώω το φαγητό μου. Η μαμά δεν μου έλεγε πολλά παραμύθια, γιατί έκανε συνέχεια δουλειές. Το πρωί ξυπνούσε νωρίς να ζυμώσει το ψωμί. Η μαμά όταν ζύμωνε φορούσε μαντίλα, να μη πέσει κάποια τρίχα απ’ τα μαλλιά της στο ψωμί. Μετά έκανε πίτα. Δεν ξέρω αν εκτός από το Θείο Βάνια, άλλη γυναίκα έκανε περισσότερες πίτες. Τυρόπιτα, σπανακόπιτα, χορτόπιτα λαχανόπιτα,, κρεμυδόπιτα, κοτόπιτα, κρεατόπιτα, γαλατόπιτα, κολοκυθόπιτα, καρυδόπιτα, μελόπιτα. Νομίζω ότι μεγάλωσα τρώγοντας πίτα. Τις Κυριακές τρώγαμε κρέας, πότε στη γάστρα με πατάτες, πότε στη κατσαρόλα με μακαρόνια.
Ο πατέρας έλειπε στα χωράφια, στα πρόβατα, στο καφενείο. Ο μπαμπάς οδηγούσε το τρακτέρ. Ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα να οδηγήσω κι εγώ το Zetor.
Έπρεπε όμως να τελειώσω το δημοτικό. Και ήμουν ακόμη στην πρώτη τάξη….''

Έβαλε το σελιδοδείκτη της Αγαπημένης του στο βιβλίο. Ακούμπησε τους αγκώνες του στα γόνατα. Οι αντίχειρες κρατούσαν το σαγόνι του. Τα γένια του είχαν μεγαλώσει. Τα δάχτυλά του έγιναν κατακόκκινα τριαντάφυλλα. Η ανάσα του μύριζε θυμάρι Κεφαλονιάς. Η πορτοκαλί μπλούζα του Άρωμα από το Αιγαίο. Ο σάκος του ροζέ κρασί Μονής του Αγίου Ο ρους. Ένα άρωμα τον τύλιξε ολόκληρο. Απροσδιόριστο. Ήταν μόνος του στο κουπέ.
Από το ταβάνι κρεμόταν ένας κάτασπρος γλάρος. Ανοιγόκλεινε τα φτερά του. Τα φτερά του χάιδευαν τρυφερά τα ασημένια μαλλιά του. Έρωτας και αλμύρα γέμισαν το βαγόνι ολόκληρο. Η πόρτα άνοιξε μόνη της. Ένα τεράστιο υπερωκεάνιο κύμα γέμισε το κουπέ.
Βρέθηκε στο βυθό. Ολόγυμνος, παραδομένος, τα χρυσόψαρα έπαιζαν μαζί του, ο Χαρούλης τραγουδούσε μόνο γι’ αυτόν χαμογελώντας Άγιους ήχους, το σώμα του έγινε ανάλαφρο σαν του Αγαπημένου, κολυμπούσε στην ανείπωτη ευτυχία της μαγικής πραγματικότητας.
Όταν βγήκε στην επιφάνεια κρατούσε στην αγκαλιά του ένα τεράστιο κοχύλι. Το πιο μεγάλο κοχύλι που είδε ποτέ στη ζωή του. Το πιο εύθραυστο. Το φίλησε τρυφερά. Σαν αιώνιο μυστικό.
Οι παράλληλες γραμμές σαν παράλληλες ζωές. Όλες έσμιγαν σε ένα σημείο. Σε μια λέξη. Σε μια φωνή. Σ’ έναν αντίλαλο. Από το χτες, από το τώρα, από το αύριο.
Έβγαλε από το σάκο του το ξύλινο σημειωματάριο που είχε πάρει μαζί του. Δεν ήθελε να γράψει τη λέξη με το μολύβι του.
Τρύπησε με ένα βελόνι την παλάμη του.
Με το βελόνι την έγραψε. Και το αίμα του



Εύχομαι μέσα απο την καρδιά μου, το ξύλινο σημειωματάριό σου, κάποτε να γεμίσει με την
"ΑΓΙΑ ΠΕΝΑ" που τόσο αυθεντικά κρύβει μέσα,  η Ψ υ χ ή  Σ ο υ!
Και θα γεμίσει, σαν Ολόγιομο Φεγγάρι , το πιστεύω.

Με ένα τραγούδι για ΣΕΝΑ , ένα τόσο δα, Ευχαριστώ ...για τη λέξη που εφερε βροχή ...
μα πιο πολύ..
που ΥΠΑΡΧΕΙΣ αναμεσά ΜΑΣ..


Ο



Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

14 Oκτωβρίου 2012


Τραγούδι για Σένα...



"Οι άλλοι όπως βαδίζουν κι εμείς ανάποδα...."



δεν παίζει?:)



τώρα..?




"Αγκαλιάζεις τον άνθρωπο αν αγγίξεις τη θάλασσα.."




Ο βράχος...και ένας ήχος....

"Nights in White Satin"





Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ "ΤΑΙΝΙΑ"
δεν παίζει?
Τί κρίμα...:).


Ευχαριστώ ..... Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2012
Ο

γειά του..


Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

στο κοριτσάκι μου...




Δικε μου ΗΛΙΕ,  Χρυσαλιφουρφουρο μου ,,,


σιγα μη γραψω στο διαδυκτιο πως εισαι Η ΖΩΗ ΜΟΥ!:)


Σανδαλακι μου πανεμορφο τωρα που σιγα σιγα μου φευγεις
να θυμασαι πως εμεις οι ΔΥΟ θαμαστε ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ

και βεβαια,
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΣ
`````````````````````




http://youtu.be/rcRHZly22nU Όταν θα μεγαλώσεις κοριτσάκι μου θα πάρεις ενα δρόμο,δρόμο δύσκολο. Μακρύ πολύ να ξέρεις δρόμο αλαργινό τον κόσμο θα γνωρίσεις, αχ να σε χαρώ. Να και το σανδαλάκι για το γυρισμό μήλο μου μυρωμένο, μήλο μου γλυκό. Κι ο δρόμος θα σε φέρει κοριτσάκι μου ψηλά στις Αμαζόνες και στον Καύκασο. Στην έρημο να ψάξεις και στην άβυσσο την άμμο να τρυπήσεις και να βρεις νερό. Να και το σανδαλάκι για το γυρισμό μήλο μου μυρωμένο, μήλο μου γλυκό. Κι απ' το νερό της άμμου μες στο φως θα βγει το δέντρο αυτό του Νείλου,να λευτερωθεί. Να και το σανδαλάκι για το γυρισμό μήλο μου μυρωμένο, μήλο μου γλυκό.




Βαλε κεφαλακι μεσα μωρε...βοριαδακι...:)






ΠΟΛΥΧΡΩΜΗ  Ζ Ω Ο Υ Λ Α  ΜΟΥ
ΣΑΝ τον
ΗΛΙΟ που ζωγραφισες τοτε στα 10 σου ....
  .
"ΤΖΟΥΚΙ"  που λεει και ο μπαμπας

ειμαστε οι πιο ευτυχισμενοι γονεις του κοσμου που εχουμε
Ε Σ Ε Ν Α..








Καποτε στη Μαλτα γινοταν ενας διαγωνισμος για παιδια δημοτικου...Το θεμα ηταν "δικαιωμα στη φαντασια" οπου τα παιδια θα εγραφαν ενα δικο τους
ποιημα και θα το ζωγραφιζαν. Το επαθλο θα ηταν να δημοσιευθουν καποια σε ενα λευκωμα και να μοιραστει σε ολη την Ευρωπη...Τουτο λοιπον το εργο μπηκε στο λευκωμα...
Μονο που το αυθεντικο μου το κρατησαν οι ατιμοι εκει...:)











9 Οκτωβρίου 2012


9 Οκτωβρίου 2012

Άνοιξε το κινητό του. Μπήκε στο ιντερνέτ να διαβάσει τα νέα έξω από τον δικό του κόσμο. Πέρα από τον συρμό του τρένου.

Η είδηση για την επίσκεψη της Γερμανίδας Καγκελάριου στην Ελλάδα. Την υποδέχτηκε ο Μερκελίστας Πρωθυπουργός και τη διαβεβαίωσε ότι είναι πιστός στις διαταγές της άνευ όρων. Πριν γίνει πρωθυπουργός έβαζε και όρους. Παλιότερα ακολουθώντας τις εκλογικές σκοπιμότητες είχε ταχθεί και ενάντια στην κατοχή του ΔΝΤ. Στάχτη στα μάτια του κόσμου. Μια φωτογραφία έδειχνε το αιμοβόρο πρόσωπο του κατακτητή και το χαμόγελο του εκτελεστή. Λίγος κόσμος στους δρόμους της Αθήνας έπαιζε πόλεμο με τα Ματ. Κάγκελα παντού.

Σαν σήμερα δολοφονήθηκε το 1967 ο Ernesto Guevara, πρότυπο αγωνιστή για τη γενιά του και για πολλές μετέπειτα γενιές. Ο Τσε Γκεβάρα, Αργεντινός γιατρός, μαρξιστής-λενινιστής, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών, πέτυχε την ανατροπή του φασιστικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα και σαν μέλος της επαναστατικής Κουβανικής κυβέρνησης άλλαξε ριζικά την ροή της χώρας. Το 1965, πιστός στη νίκη της επανάστασης στην Κούβα, έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στη Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε. Έφυγε νέος, όπως τόσοι μεγάλοι.
Ήταν μόλις 39 χρονών. Αφήνοντας τη σφραγίδα του, από τη θεωρία στην πράξη.







Την ίδια μέρα πριν από 62 χρόνια γεννήθηκε ο ακτιβιστής John Lennon. Μαζί μ’ αυτόν αργότερα και οι Beatles. Τόσο η μουσική του, όσο και η κοινωνική δράση που ανέπτυξε τον ανέδειξαν ηγετική μορφή ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.
Τον δολοφόνησαν και αυτόν. Ένας οπαδός του. Έφυγε νωρίs. Κι αυτός νωρίς, 40 χρονών. Αφήνοντας πίσω του το Imagine.

Φόρεσε τα ακουστικά του και αφέθηκε σ’ αυτό το τραγούδι.

''Φαντάσου να μην υπάρχουν χώρες
δεν είναι δύσκολο να το κάνεις.
Τίποτα για να σκοτώσεις ή για να πεθάνεις
και καμία θρησκεία επίσης.
Φαντάσου όλους τους ανθρώπους
να ζουν με ειρήνη.

Ίσως πεις πως είμαι ονειροπόλος
αλλά δεν είμαι μόνο ένας.
Ελπίζω κάποια μέρα εσύ θα μας ενώσεις
και ο κόσμος θα ζει σαν ένας''



Το τζάμι στο παράθυρο του τρένου θόλωσε. Η αμαξοστοιχία κινούνταν τώρα με μεγάλη ταχύτητα.
Και οι αναμνήσεις του.