έχε το νου σου στο παιδί..




Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Θελω.....


Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις
Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές
Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις
Θέλω τη βοήθειά σου και όχι να αποφασίζεις για μένα
Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις
Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα
Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ
Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις
Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι
Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα
Θέλω να με πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις
Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν
Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις
Θέλω να ξέρεις… πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου…ΧΩΡΙΣ ΟΡΟΥΣ

ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΙ

Πέμπτη 28 Ιουλίου 2011

ο ποιητής του δρομου

Video Thumb

ο ποιητής του δρομου



Μηδενική απόχρωση

Δεν ξέρω αν η βιαιότητα
της σιωπής συμβαδίζει
με το τίποτα.

Ξέρω μόνο πως το τίποτα
είναι μια μηδενική απόχρωση
χαμένη σε ασχημάτιστους δρόμους

που δεν ακολουθούν τα ταξίδια
του καλοκαιριού.

Ξέρω ακόμα πως έξω απ’ τις αίθουσες, ο Κόσμος συνεχίζει να λαμνοκοπάει στη θλιβερή μοναξιά του. Κι η μοναξιά του είναι μεγαλύτερη απ’ τη δική μου. Πως ΕΚΕΙ ΕΞΩ υπάρχουν «υφασμάτινοι» ή και «χάρτινοι» άνθρωποι, σαν κι αυτόν που κάποτε μου είχε πει «είναι ποινικό αδίκημα να ευαισθητοποιείς συνειδήσεις». Αλλά δεν τον χρειαζόμουν και τον πέταξα στην πυρά. Κι όπως και τότε, θα συνεχίσω να φυτεύω αγιοκλήματα στην άσφαλτο, εκεί όπου «τα πάντα ρει», για ν’ αφήσω ένα ανθρώπινο μήνυμα στον Κόσμο που βιάζεται ανομολόγητα, κοιτάζοντας στα μάτια τις όψεις «απουσίας κρίσης και θάρρους». Ίσως θα νιώσω λίγο παράξενα μέσα στις λάσπες και στα πετρέλαια. Μα ένας ένθεος και (ή) ένας αντίθεος δαίμονας κυκλοφορεί μέσα μου και μου φωνάζει. « Είμαι οργισμένος μαζί σου. ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΕΓΚΑΛΕΙΣ; Έχεις το δικαίωμα να το κάνεις αφού πρώτα θυσιαστείς. Και δεν το έχεις ακόμα κάνει. Μόνο τότε μπορούμε εσύ κι εγώ να γίνουμε σύμμαχοι».

Δεν είμαι εδώ μόνο για τα λόγια. Δεν ήμουν ποτέ. Και δεν θέλω να γράφω μόνο ποιήματα αλλά ποίηση. Δεν είναι το ίδιο. Δεν ωφελεί να είμαι ένας «αδιάβροχος» ποιητής. Ένας «ημίχρηστος» διανοούμενος. Οφείλω να σταθώ στο σταυροδρόμι όπου φυσούν όλες οι ανησυχίες και τα ονείρατα. Ρόδο ανέμων. Και δεν θέλω να ντρέπομαι το είδωλό μου πάνω στον ραγισμένο καθρέφτη, που ίσως ράγισε γιατί κι εγώ δεν τον πρόσεχα.

Μια φλόγα είναι η ψυχή μου που ο Κόσμος τη χρειάζεται, ώσπου να κατακάτσουν τα χωμάτινα μόρια που κουβαλώ στο κορμί μου, μέχρι ν’ αποτεθούν πάνω στους νέους σπόρους που κλωθογυρίζουν να ξεπεταχτούν.

Ο θάνατός μου θα ταξιδέψει μόνος. Θα τον αφήσω αβοήθητο, ακολουθώντας έναν δρόμο για αιώνες αταξίδευτο. Γεμάτον αγκάθια, που δεν μου τρύπησαν ακόμα το κορμί και πρέπει να το κάνουν. Πρέπει κι εγώ να κουβαλήσω το σταυρό. Οδυνηρά και επώνυμα. Στην ανωνυμία δεν υπάρχει υπευθυνότητα, υπάρχει δειλία που δεν μου ανήκει. Ανώνυμος δικαιούται να μείνει μόνο αυτός που σε έχει ανάγκη και σε περιμένει.

Σ’ αυτή την πορεία αποκηρύσσω κάθε βία και κάθε καπήλευση.

Στο δημοσίευμα: «Τι νόημα έχει σήμερα να μιλάμε για ποίηση του δρόμου; Όπου ακόμα και ο πιο οργισμένος ποιητής θέλει χορηγό, μπορούμε να μιλάμε για ποιητές επαναστάτες και κοινωνικούς αγωνιστές;»,

προσθέτω την προσωπική μου απάντηση:

Δεν θα χρεώσω το συμπιεσμένο μου κενό στην Κοινωνία.
Και δεν γεννήθηκα απ’ τη στάχτη των δειλών θεών.

Γι’ αυτό, χωρίς κανέναν χορηγό, θ' αφήσω να γεννηθεί μέσα μου ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ και του Κόσμου.

και θα σας δίνω λόγο.

(Μη περιμένετε να δείτε εκεί έξω έναν σκυθρωπό άνθρωπο...)

Γιώργος Τσακιράκης

Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

ΜΙΛΑ!....


Σώπα μη μιλάς (Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή ειναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δ'αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γειτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ενας,σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα η κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτηκαμε πολλοι
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου,στο παιδί σου,στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμησεις Κόψε τη γλώσσά σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
MΙΛΑ!....

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.....



Έτσι μιλώ γιά σένα καί γιά μένα

Επειδή σ’αγαπώ καί στήν αγάπη ξέρω
Νά μπαίνω σάν Πανσέληνος
Από παντού,γιά τό μικρό τό πόδι σού μές στ’αχανή σεντόνια
Νά μαδάω γιασεμιά --κι έχω τή δύναμη
Αποκοιμισμένη,νά φυσώ νά σέ πηγαίνω
Μές από φεγγαρά περάσματα καί κρυφές τής θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα μέ αράχνες πού ασημίζουμε

Ακουστά σ’έχουν τά κύματα
Πώς χαιδεύεις,πώς φιλάς
Πώς λές ψιθυριστά τό "τί" καί τό "έ"
Τριγύρω στό λαιμό στόν όρμο
Πάντα εμείς τό φώς κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’αστεράκι καί πάντα εγώ τό σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ τό λιμάνι κι εγώ τό φανάρι τό δεξιά
Τό βρεγμένο μουράγιο καί η λάμψη επάνω στά κουπιά
Ψηλά στό σπίτι μέ τίς κληματίδες
Τά δετά τριαντάφυλλα,καί τό νερό πού κρυώνει
Πάντα εσύ τό πέτρινο άγαλμα καί πάντα εγώ η σκιά πού μεγαλώνει
Τό γερτό παντζούρι εσύ,ο αέρας πού τό ανοίγει εγώ
Επειδή σ’αγαπώ καί σ’αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία πού τό εξαργυρώνει:

Τόσο η νύχτα,τόσο η βοή στόν άνεμο
Τόσο η στάλα στόν αέρα,τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή

Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν’αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ’αλλού φερμένο
Δέν τ’αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ’ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα.



Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν,μ’ακούς
Δέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα, μ’ακούς
Τό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό,μ’ακούς
Μαχαίρι
Σάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούς
Καί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει,μ’ακούς
Είμ’εγώ,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,μ’ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώ
Τό λευκό νυφικό τής Οφηλίας,μ’ακούς
Πού μ’αφήνεις,πού πάς καί ποιός,μ’ακούς

Σού κρατεί τό χέρι πάνω απ’τούς κατακλυσμούς

Οί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβες
Θά’ρθει μέρα,μ’ακούς
Νά μάς θάψουν , κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θά μάς κάνουν περώματα,μ’ακούς
Νά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά,μ’ακούς
Τών ανθρώπων
Καί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξει

Στά νερά ένα ένα , μ’ακούς
Τά πικρά μου βότσαλα μετρώ,μ’ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία,μ’ακούς
Όπου κάποτε οί φιγούρες
Τών Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό,μ’ακούς
Οί καμπάνες ανοίγουν αψηλά,μ’ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ νά περάσω
Περιμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δέν πάω ,μ’ακους
Ή κανείς ή κι οί δύο μαζί,μ’ακούς

Τό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ακούς
Τής αγάπης
Μιά γιά πάντα τό κόψαμε
Καί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς,μ’ακούς
Σ’άλλη γή,σ’άλλο αστέρι,μ’ακούς
Δέν υπάρχει τό χώμα , δέν υπάρχει ο αέρας
Πού αγγίξαμε,ο ίδιος,μ’ακούς

Καί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες,μ’ακούς
Νά τινάξει λουλούδι,μόνο εμείς,μ’ακούς
Μές στή μέση τής θάλασσας
Από τό μόνο θέλημα τής αγάπης,μ’ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί,μ’ακούς
Μέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου,άκου
Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;
Είμ’εγώ πού φωνάζω κι είμ’εγώ πού κλαίω,μ’ακούς
Σ’αγαπώ,σ’αγαπώ,μ’ακούς.



Γιά σένα έχω μιλήσει σέ καιρούς παλιούς
Μέ σοφές παραμάνες καί μ’αντάρτες απόμαχους
Από τί νά’ναι πού έχεις τή θλίψη του αγριμιού
Τήν ανταύγεια στό μέτωπο του νερού του τρεμάμενου
Καί γιατί,λέει,νά μέλει κοντά σου νά’ρθω
Πού δέν θέλω αγάπη αλλά θέλω τόν άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τόν καλπασμό






Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί

Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !





Στόν Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στή θάλασσα

Μέ κρεβάτι μεγάλο καί πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μές στ’άπατα μιάν ηχώ
Νά κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Νά σέ βλέπω μισή να περνάς στό νερό
και μισή να σε κλαίω μές στόν Παράδεισο.
 
Οδυσσέας Ελύτης <<ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ>>(αποσπασματα)








Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Η "ματια μας"...μπορει ν αλλαξει...??

«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον ΔΙΠΛΑΝΟ μας..."




ΕΜΕΙΣ οι ανθρωποι αν δεν αλλαξουμε ΜΕΣΑ ΜΑΣ τιποτα δεν προκειται να γινει...Βαρεθηκα να ακουω ανθρωπους με φουσκωμενα λογια, οταν στις πραξεις τους ειναι ΜΙΚΡΟΑΣΤΟΙ...και να με συμβουλευουν "...σιγα σιγα η αγουριδα γινεται μελι.."και την ιδια στιγμη ΟΙ  ΠΡΑΞΕΙΣ  τους να ειναι αντιθετες με οσα λενε...
Μπορει να ειμαι και εγω μια απο δαυτους...δεν ξερω, προσπαθω , ΠΡΟΣΠΑΘΩ....
ΤΗ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ να αλλαξουμε ...τον ξυλινο λογο τον εχω βαρεθει...τιποτα δεν μου λεει...
ΧΡΟΝΗΔΕΣ ΜΙΣΣΙΟΙ μπορουμε να γινουμε στις πραξεις μας...???(που λεει και ενας λατρεμενος ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ...)


Μολις διαβασα απο το Ρηγα αυτο...για τον ιδιο λογο ειμαι και εγω απογοητευμενη....
.....................................................................................................................................................................

Rhgas Kopela....
"Ποια βάση; 1.000.000 αριστεροί ψήφοι στις τελευταίες εκλογές και που είναι; Που ήταν όλα αυτά τα χρόνια που στις διαδηλώσεις μας για τον γκρεμό που ερχόταν είχαμε φτάσει να γνωριζόμαστε με τα μικρά μας ονόματα; Που είναι τώρα με την λαίλαπα του αγοραίου νεοφιλελευθερισμού; Που είναι στις γειτονιές να δείχνουν οργανωμένα το δρόμο της αλληλεγγύης, που είναι στα συνδικάτα να νοιάζονται ΚΑΙ για τους επόμενους, που είναι στον πολιτισμό να οπλίζουνε μυαλά, που είναι στα σχολειά να φτιάχνουνε πολίτες, που είναι στην πρωτογενή αγροτική παραγωγή μας να δίνουν στίγμα με σεβασμό στη γη που δανειστήκαμε από τα παιδιά μας, που είναι στη κτηνοτροφία με σεβασμό στους συγκατοίκους μας, που στο διάολο είναι; Να ξαναπώ μια φράση που επαναλαμβάνω χρόνια. Παλιά οι αριστεροί δίνανε ζωές για τον καλύτερο κόσμο που δεν θα ζούσανε, τώρα δεν ανέχονται ούτε μια στάλα ιδρώτα πάνω τους για να αφήσουν ζωή στους επόμενους... 30 βαθμούς καλοκαιριάτικα; Φουλ τα "ερκοντίσια"... Και ψώνια στο σόύπερ μάρκετ κι όχι στο μπακάλικο, μανάβικο γιατί "είναι πιο φτηνά" κι ας μην είναι έτσι, κι ας φτιάχνει αυτή η εικονική "φτήνια" λιγότερες και κοκοπληρωμένς θέσεις εργασίας, κι ας στερεί ανθρώπινες σχέσεις... Και κουβέντες για την μπάλα και τα κουςκους και τις φυλλάδες των νταβατζηδων για ενημέρωση... Και εθελούσια μετατροπή τους σε ψηφοφόρους σαν όλους τους άλλους, μια στα 4 χρόνια να δηλώνουν αριστεροί, όταν αριστερός δεν είναι παρά τρόπος ζωής, καθημερινότητα, ο λόγος να είναι πράξη αλλιώς "δεν έχει λόγο να λέγεται"... Ελάχιστες προσωπικές προσπάθειες, αποσπασματικές κινήσεις... Δεν ξέρω αν υπάρχει καιρός, ή συνεχίζουμε για το γαμώτο, πάντως τα ελάχιστα παιδιά της πλατείας χορό του Ζαλόγγου θυμίζουνε κι όχι χορό της Άνοιξης... Μαζί τους έστω κι έτσι, αλλά όσο θα είναι πολλαπλάσια τα νέα παιδιά στην αθλιότητα του MAD της Πρωτοψάλτη, του Sakis και της Βίσση, όσο αφήνουν τους γονείς τους να τους στερούν τη ζωή και να βουίζουν τα κλιματιστικά με 30 βαθμούς νύχτες Ιούλη στην Ελλάδα, όσο δεν διεκδικούν εκείνα τη ζωή που αρχίζουν... ΠΑΝΤΑ, μα ΠΑΝΤΑ η νέα γενιά πήγαινε τον κόσμο ένα βήμα παραπέρα... Τι να κάνουν τα 2-3000 παιδιά της πλατείας και των Εξαρχείων, τι να κάνουμε κι οι άλλοι τόσοι μεσόκοποι αν ΔΕΝ εκείνα;
Σόρι για την απογοήτευση, αλλά..."
..........................​..........................​..........................​......................................................................................

O TΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ  ΜΑΣ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!​!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! για το ΑΥΡΙΟ.....

Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Για τα παιδια με νοιαζει....


Για τα παιδιά με νοιάζει.
Που γεννιούνται μαθαίνοντας πως ο ήλιος είναι θανατηφόρος
Που γεύονται σάρκες μεταλλαγμένες
Που βουτάνε τη μπουκιά τους σε παλιόλαδα
Που μασάνε τους καρπούς της γης ποτισμένους με δηλητήρια... .
Που πίνουν βρώμικα νερά
Που κολυμπάνε σε μολυσμένες θάλασσες
Που ανασαίνουν αέρα δηλητήριο.
Που ζουν μέσα στο τσιμέντο και δεν ένοιωσαν ποτέ τη μυρουδιά της φύσης
Που δεν κοιμήθηκαν κάτω από δέντρο με τη δροσιά από τα φύλλα να στάζει στο πρωινό ξύπνημα.
Που δεν σκαρφάλωσαν ποτέ να ξετρυπώσουν μια φωλιά
Που δεν είδαν ποτέ ένα αγρίμι
Για τα παιδιά με νοιάζει
Γιατί ακόμα και μέχρι εμένα , μέχρι τη δική μου γενιά υπάρχουν μνήμες, γεύσεις, μυρουδιές, αγγίγματα, αισθήσεις κοιμισμένες που κάποτε υπήρξαν.
Ήπια αγνό γάλα, έφαγα βερίκοκα που μοσχοβόλαγαν, μύρισα ψωμί ζυμωτό που μοσχοβόλαγε στο ξεφούρνισμα, ζαλίστηκα με τη μυρουδιά απ΄τις πορτοκαλιές, μάζεψα θυμάρι και χόρτα, είδα τη ρίγανη να ξεραίνεται στον ήλιο και τη φρέσκια ντομάτα να γεμίζει μοσχοβολιές το κυριακάτικο τραπέζι.
Έτρεχα στο κυρ-Λεωνίδα να μου δώσει το φρέσκο αυγό κάθε πρωί και με χαιρέταγε φωνάζοντας «γειά σου μόρτη!»
Ακολουθούσα σαν υπνωτισμένη τη μυρουδιά δυόσμου απ΄τα κεφτεδάκια της γειτόνισσας , κι εκείνη με περίμενε πάντα μ΄ενα πιατάκι γεμάτο και δυο φέτες ψωμί ψημένες στη σχάρα.
Έμαθα συνταγές απ΄τη γιαγιά, προσπάθησα να πλέξω, να κεντήσω. Μου διάβασαν παραραμύθια. Μάτωσα τα γόνατα στις αυλές απ΄τα χαλίκια. Τσακώθηκα για τους βόλους. Κράτησα την ισορροπία μου στα στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα κι αγέλαστα.
Με είδα σε ασπρόμαυρες φωτογραφίες ντυμένη σουλιώτισσα.
Κοιμήθηκα στην αγκαλιά της μάνας μου στο συνοικιακό ταβερνάκι χαζεύοντας το βαρέλι με το κοκκινέλι και τη θαυματουργή βρυσούλα του
Με είδα να κοκκινίζω στο πρώτο φλερτ , στο πρώτο πάρτυ.
Χόρεψα μπλουζ που διαρκούσαν δέκα λεπτά κι όλο κάποιος έβαζε το βυνίλιο ξανά από την αρχή μέχρι να καταφέρει να πάρει την υπόσχεση από τη Σούλα.
Κάπνισα κρυφά το πρώτο τσιγάρο, άφιλτρο, κι ένοιωθα ότι ήμουν όλη μια αμαρτία.
Τσουρούφλισα την άκρη των μαλλιών σε κάποια ανάσταση.
Φύλαγα σ΄ενα μικρό ημερολόγιο ένα κλαράκι βάγια
Για τα παιδιά με νοιάζει.
Με είδα στην ανθρώπινη διάστασή μου ανακατεμένη με γέλιο και δάκρυ.
Αποκοιμήθηκα στη καρέκλα ενός νοσοκομείου προσμένοντας με λαχτάρα τα καλά νέα, ξενύχτησα σε σπίτι που πενθούσε πίνοντας καφέ ελληνικό , κι έβγαλα από μέσα μου 2 παιδιά . Ένα πιθανό στρατιώτη και μια πιθανή μάνα.
Χωρίς να ξέρω αν θα πολεμήσουν , αν θα γεννήσουν.
Φοβάμαι μήπως μαζί με το άρωμα του αγνού λαδιού, τη γεύση του αγνού μελιού, και το άρωμα από θυμάρι, μήπως χάθηκαν οι πόλεμοι τους κι οι γέννες τους.
Μήπως ζήσουν σ΄ενα κόσμο που η γέννα κι ο θάνατος θα έχουν μετατραπεί σε μια ακόμα μεταλλαγμένη εμπειρία.
Για τα παιδιά με νοιάζει.
Να πολεμήσουν και να γεννήσουν ένα νέο κόσμο.
Που να μιλάει με όλες τις αισθήσεις.
Που να έχει βρει ξανά από την αρχή τα πολύτιμα.

(το βρηκα σημερα μεσα στα μηνυματα μου..το ειχα κρατησει χωρις να βαλω την πηγη...)

"Δυο πολυθρόνες σκηνοθετούν ενα Ο-νειρο..."



Αγναντεύοντας τα καλοκαιρινά βράδια 

                     ταξίδι σε απόμερες λεπτομέρειες
                     ο νους και η καρδιά ,
                     Η απεραντοσύνη συναντά την αιωνιότητα
                     το χρώμα συνθέτει τη στιγμή.
                     Δυό πολυθρόνες σκηνοθετούν
                     ένα Ο-νειρο.

Ηλιε μου..αν μετραγα ...μεχρι ποιο νουμερο θα εφτανα να μη θωρω το ροδινο ολοστρογγυλο σου?
Να πω εναν αριθμο?
1  24 !!!   εναν ειπα!!!!!!! εκατον εικοσι τεσσερα...:)
αρχιζω και μετρω...
ενα...2, 3,4,.....





ακριβως 1  24....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ειδες? :)

τι παιζει το ραδιοφωνο?...κατσε να δυναμωσω....
και το φεγγάρι έξω ολόγιομο ..
δεν θελω να γλυτώσω απ΄τα όμορφα....

 


Φεγγαρι μου ολογιομο......τ ασχημα τουτου του κοσμου, εφιαλτες !!!!!!!!!!
δεν θελω να μ ακολουθουν..



Τετάρτη 13 Ιουλίου 2011

φεις..ευτυχως "τρελλαθηκα!":)

..Quid donum portemus ad amicitiam? Quid opus defendit amorem fragilem? Audite in nocte tristia praecordia, cantare in medios de solitubine...!
"Τι δώρα να προσφέρουμε στη φιλία? Ποιά πράξη υπερασπίζει τον εύθραστο έρωτα? Ακούστε μέσα στη νύχτα τη θλιμμένη καρδιά, να τραγουδάει ανάμεσα μας για την μοναξιά...!"

Παλινδρομω αναμεσα στους μελλοντικους και παρελθοντες χρονους...
Βρε μου λειψατε...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πρεζονι με την παρτη σας ειμαι..Τι κανετε αραγε???
Σκεφτοσαστε να πατε διακοπες? αληθεια η θαλασσα μου ελειψε και μενα...
Δεν βαζω τα καλα μου σημερα.
Ετσι σιχτιρισμενη απο νοσοκομεια και κρυφακουσματα ωραιων κυριων, ξυποληθηκα εβγαλα και το πανωφορι μου και οριστε ολογυμνη μπροστα σας.
Καθολου δεν σας ντρεπομαι εκ του ασφαλους...γελατε?
Τι εχει γινει αραγε με την Πλατεια???
Μου ελειψε πολυ...
Το κρατος τι κανει??? Συνεχιζει την υπακοη??? Σιγα που θα σταματαγε...
Οχι η οργη δεν μου φυγε καθολου...
Οσο σκεφτομαι την 29 Ιουνιου...εκει μενω...
Τι κανουν ολοι μου οι φιλοι??
Εδω ειμαι με το νου..και την καρδια...
αλλα σκεφτομαι να τρελλαθω και εγω...
Ειναι ωραια φαση...
Δεν κανεις τιποτα...γιατι και που εκανες, τι???????????
αμαν ρε ΠΙΤΣΙΡΙΚΟ...με κοβεις ματια μου...εγω θελω να τα σπασω ολα...
και χαστουκια να δινω...
και να παρω ενα οπλο να καθαρισω τους παντες
μονο την παρτη μου να αφησω...
Εγω ειμαι η πιο σωστη
γεννηθηκα για να σωσω τον κοσμο
δεν θελει να σωθει?
ε τοτε να τον "αυτοκτονησω"
ΤΟΝ ΜΙΣΩ
ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ
ουδενος εξαιρουμενου
καβαλησα καλαμι και νοιωθω παντοδυναμη
Να σας παταξω ολους θελω χαχαχαχαχαχααααααααααααααααααααααααααααααα
πολυ "μπλα μπλα" και δηθεν..βλεπω
KAI ωραιο ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ βλεπω...
πραξεις πως γινονται?

η τρελα βασιλευει
σημερα στο φαρμακειο το διαπιστωσα
ολοι ζητουν υπνωτικα ηρεμιστικα για να κοιμουνται...
κοιμισμενοι αιωνιοι και ευθραστοι...
θα βγω στους δρομους να το φωναζω
εγω εγω εγω εγω εγω εγω εγω εγω εγω εγω
ποιος ξερει το εμεις
κανεις
μονο ΕΓΩ!!!
Γελαστε με τα χαλια μου
αλλα και με τα δικα σας
ΣΑΣ ΑΓΑΠΩ
τι ειναι αγαπη?
η χρυσαφενια σκονη σε σχημα πολλων αστρων, που απλωνεται... σαν ακουμπα η καλη νεραιδα το ραβδακι της.... στην  κεφαλην που κλινει.....(που?????????)...ελεγα και εξηγουσα σημερα στον ΜΑΣΤΕΡ ΜΟΥ!!!!!!!!:)
παω να παρω τα χαπια μου...ευτυχως εχω ραδιοφωνακι!!!!!!!!!!!!!!!
διαγραψτε με απο τη λιστα σας οσοι δεν με καταλαβαινετε...
και μη χωλοσκατε
γρηγορα θα EΠΑΝΕΛΘΩ..
καλα ειμαι..

το αυτο επιθυμω και δια εσας...
σκεψου να ανοιξω μετα απο μερες και ναχω μεινει με 20 φιλους
γιουπιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι
οι υπολοιποι παμε για ενα κρυο ντουζ ομαδικο
ξερετε πως θα ΜΕ ΣΥΝΕΦΕΡΕΙ???????

ΠΑΡΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΝΑ ΜΗ ΛΕΤΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ
http://pitsirikos.net/2011/07/%cf%83%cf%85%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%ac%cf%83%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1/

ΦΙΛΩ ΣΑΣ βρε...ΚΑΡΔΙΕΣ ΜΟΥ:)
...............................................
του Πιτσιρίκου


Αν κατάλαβα ένα πράγμα αυτές τις σχεδόν 50 ημέρες στο Σύνταγμα, είναι πως τελικά οι Έλληνες –και δεν εξαιρώ τον εαυτό μου- δεν είμαστε τόσο σκατάδες όσο νόμιζα.
Δεν ξέρω πού ήταν κρυμμένος τόσα χρόνια όλος αυτός ο αλτρουισμός κι όλη αυτή η αλληλεγγύη αλλά πραγματικά είμαι έκθαμβος. Ο Ερρίκος Ντινάν θα ήταν περήφανος για τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος.


Δεν είναι μόνο η αλληλεγγύη και ο αλτρουισμός – είναι και η ευγένεια. Στο Σύνταγμα, σε ακουμπάει κατά λάθος ο άλλος –όπως πάει να περάσει- και σου ζητάει δέκα συγγνώμες.


Αλλά και η ανοχή; Ο σεβασμός στην άποψη του άλλου; Πρώτη φορά είδα Έλληνες να ακούνε τόσο προσεκτικά και τόσο ήσυχα άλλους Έλληνες – και μάλιστα, ενώ έχουν διαφορετικές απόψεις. Εδώ ακούς τον άλλον που έχει την ίδια άποψη με εσένα και τον διακόπτεις συνέχεια. Στο Σύνταγμα –και ο πυροβολημένος να μιλήσει-, τον ακούνε σχεδόν όλοι με μεγάλη προσοχή.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά που άκουσα κάποιον στη λαϊκή συνέλευση να λέει στην αρχή της ομιλίας του «παιδιά, εγώ ψήφισα Νέα Δημοκρατία». «Πω, πω» σκέφτηκα, «τώρα θα γίνει της Πόπης». Αλλά δεν έγινε τίποτα – τον άκουσαν όλοι προσεκτικά. Το ίδιο συνέβη σχεδόν με όλους τους ομιλητές.


Οι μόνες φορές που ακούστηκαν γιουχαΐσματα ήταν όταν κάποιοι ομιλητές εξέφρασαν κάποιες ρατσιστικές ή σεξιστικές αντιλήψεις. Βέβαια, διαφωνώ με τη γιούχα γιατί πολλοί συνάνθρωποί μας εκφράζουν ρατσιστικές απόψεις –όχι επειδή είναι πραγματικά ρατσιστές- αλλά από άγνοια και φόβο. Με το να τους γιουχάρεις δεν βγαίνει τίποτα. Ο μόνος τρόπος είναι η συζήτηση. Θα γίνει κι αυτό κάποτε.


Αν ο αλληλοσεβασμός και η αλληλεγγύη ήταν πιο εύκολο να επιτευχθούν τις ώρες των συνελεύσεων και της συνύπαρξης στην πλατεία, δεν ήταν καθόλου εύκολο όταν οι διαδηλωτές του Συντάγματος βρέθηκαν ανάμεσα σε δακρυγόνα, τόνους χημικών, μολότοφ, πέτρες, καδρόνια και γκλομπ.


Παρ’ όλα αυτά, κατάφεραν να διατηρήσουν την αλληλεγγύη αλλά και τη δέσμευσή τους να διαδηλώσουν ειρηνικά ακόμα και τις πιο δύσκολες ώρες. Όσο άντεξαν, βέβαια, γιατί το κολασμένο απόγευμα της 29ης Ιουνίου οι δυνάμεις καταστολής κατάφεραν τελικά να πετύχουν τον σκοπό τους και να αδειάσουν την πλατεία από τους ειρηνικούς διαδηλωτές.


Αυτό που πέτυχαν οι διαδηλωτές στις 15 και στις 28 Ιουνίου –να κάνουν ανθρώπινες αλυσίδες και να αποκρούσουν τα ΜΑΤ παίζοντας μουσική- ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να το πετύχουν στις 29.


Όποιος βρέθηκε στην πλατεία Συντάγματος στις τρεις μεγάλες διαδηλώσεις της 15ης , 28ης και 29ης Ιουνίου θα παρατήρησε πως οι διαδηλωτές προσπαθούσαν συνέχεια να βοηθήσουν και να προστατεύσουν ο ένας τον άλλον. Ακόμα και τις στιγμές εκείνες, που η λογική και το ένστικτο αυτοπροστασίας σου έλεγε να το βάλεις στα πόδια, υπήρχαν διαδηλωτές που προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους διαδηλωτές που βρίσκονταν σε πιο δύσκολη θέση.


Ουσιαστικά, οι διαδηλωτές του Συντάγματος είχαν τους πάντες απέναντί τους. Είχαν απέναντί τους την κυβέρνηση, τα κόμματα, την Αστυνομία, τα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά και όλες εκείνες τις ομάδες της κοινωνίας που ένιωσαν πως το κίνημα της πλατείας απειλούσε τη δική τους θέση. Η μαζικότητα και η επιμονή –για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα- του κινήματος της πλατείας Συντάγματος τρόμαξε πάρα πολλούς που –επί χρόνια- πιστεύουν πως κατέχουν τη μία και μοναδική αλήθεια αλλά δεν κατάφεραν ποτέ να κινητοποιήσουν πάνω από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, και παραμένουν στο περιθώριο.


Σαφώς, το κίνημα των πολιτών στην πλατεία Συντάγματος έχει και αδυναμίες. Όταν έχεις απέναντί σου μια Αστυνομία διατεθειμένη να ανοίξει κεφάλια και να σε πνίξει στα χημικά, δεν αρκεί να προσφέρεις λουλούδια στους αστυνομικούς και να παίζεις κρητική λύρα. Για να συνεχίσεις να διαδηλώνεις ειρηνικά, θα πρέπει να έχεις βρει τον τρόπο να τους κρατήσεις μακριά από το κεφάλι σου και να αντέξεις στις τεράστιες ποσότητες χημικών.


Από την άλλη, οι πολίτες πήγαν στο Σύνταγμα για να διαδηλώσουν, όχι για να κάνουν εμφύλιο πόλεμο με τους άνδρες των ΜΑΤ και τις άλλες αστυνομικές δυνάμεις. Οι αστυνομικοί που υπάκουσαν στις εντολές της κυβέρνησης για πόλεμο στους πολίτες είναι τώρα εκτεθειμένοι – είναι σε πολύ άσχημη θέση και το ξέρουν πολύ καλά.


Κρίσιμο ρόλο στις εξελίξεις στην πλατεία Συντάγματος έπαιξαν οι ασφαλίτες, οι παρακρατικοί αλλά και οι ομάδες αντιεξουσιαστών. Κι αν ο τρόπος που θα δρούσαν οι ασφαλίτες και οι παρακρατικοί –για να διαλύσουν τη διαδήλωση- ήταν γνωστός και δεδομένος, η στάση των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στις αγριότητες της Αστυνομίας.


Δυστυχώς, ομάδες αναρχικών και αντιεξουσιαστών έκαναν –για μια ακόμα φορά – αυτό που περίμεναν όλοι να κάνουν. Δεν κατάφεραν να κάνουν την έκπληξη. Και τελικά, έπαιξαν για μια ακόμα φορά το παιχνίδι της εξουσίας και της Αστυνομίας, και βοήθησαν τις δυνάμεις των ΜΑΤ να αδειάσουν την πλατεία Συντάγματος από τους διαδηλωτές.


Αναρχικοί και αντιεξουσιαστές είχαν υποσχεθεί –μετά από εκκλήσεις των διαδηλωτών- πως δεν θα βλάψουν τις λαϊκές διαδηλώσεις της πλατείας Συντάγματος αλλά ξαφνικά μια μικρή ομάδα βρέθηκε στην Όθωνος να κυνηγάει φασίστες. Λες και οι δεκάδες χιλιάδες πολίτες που διαδήλωναν δεν είχαν τη δυνατότητα να απομονώσουν τους φασίστες ή οποιονδήποτε άλλον – τους πενήντα αναρχικούς περίμεναν.


Η καταστροφή του καταστήματος «Τερκενλής» δεν ξέρω από ποιες ομάδες έγινε αλλά κατέστρεψαν ένα κατάστημα που είχε βοηθήσει πάρα πολύ τους διαδηλωτές της πλατείας, ενώ οι εργαζόμενοι στον «Τερκενλή» είχαν βοηθήσει και προστατεύσει πάρα πολλούς διαδηλωτές, όταν –στη διαδήλωση της 15ης Ιουνίου- οι άνδρες των ΜΑΤ επιτέθηκαν απρόκλητα σε εκατοντάδες διαδηλωτές που χόρευαν πεντοζάλη στη μέση της πλατείας Συντάγματος. Αυτοί που κατέστρεψαν τον «Τερκενλή» κατάφεραν να αφήσουν τους εργαζόμενους άνεργους.


Οι καταστροφές στο κατάστημα «McDonald’s» έγιναν από ασφαλίτες ή παρακρατικούς – υπάρχει το σχετικό βίντεο που το αποδεικνύει. Φυσικά, όταν δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και τελικά καταφέρνει να δίνει δικαιολογία στις αστυνομικές δυνάμεις να επιτίθενται στους διαδηλωτές.


Αυτό που έχει σημασία είναι πως το βράδυ της 29ης Ιουνίου στην πλατεία Συντάγματος –και τους είδα με τα μάτια μου- υπήρχαν μόνο δυνάμεις των ΜΑΤ, ασφαλίτες, παρακρατικοί, αναρχικοί και αντιεξουσιαστές. Όλοι αυτοί παρέα είχαν καταφέρει να αδειάσουν την πλατεία από τους δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές –ανάμεσά τους και πολλοί ηλικιωμένοι άνθρωποι-, να τους σκορπίσουν στους γύρω δρόμους και να δέχονται επιθέσεις από ομάδες μοτοσικλετιστών από τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μέχρι το Μοναστηράκι. Κι αν αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός των δυνάμεων καταστολής, τους βοήθησαν να τον πετύχουν ομάδες αναρχικών και αντιεξουσιαστών.


Οι ομάδες των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών δεν κατάφεραν ούτε μια στιγμή να φερθούν έξυπνα στις 29 Ιουνίου. Αν τραβιόντουσαν από την πλατεία έστω αργά το απόγευμα της 29ης Ιουνίου, θα άφηναν τα ΜΑΤ, τους ασφαλίτες και τους παρακρατικούς να κοιτιούνται μεταξύ τους και θα τους εξέθεταν ανεπανόρθωτα – υπήρχαν δεκάδες κάμερες στην περιοχή. Αντιθέτως, προτίμησαν να συνεχίσουν τον πετροπόλεμο με τους αστυνομικούς. Κι εμένα μου άρεσε ο πετροπόλεμος – όταν ήμουν 8 χρονών.


Δεν ξέρω αν έχει πια κανένα νόημα να αναφέρεται κάποιος σε εκείνες τις αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες που δρουν, αγνοώντας όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Όταν προσπαθώντας να επιτεθείς σε αστυνομικό τμήμα, καταφέρνεις να χτυπήσεις μια λαϊκή αγορά στην Καλλιδρομίου, να τραυματίσεις σοβαρά εργαζόμενους και περαστικούς, και μετά νομίζεις πως καθάρισες επειδή ζήτησες συγγνώμη, τότε δεν έχεις καταλάβει πως έχεις γίνει αυτό που κατηγορείς: έχεις γίνει μπάτσος.  


Το «συγγνώμη, κάναμε λάθος» της ομάδας που κατάφερε να πυρπολήσει μια λαϊκή αγορά στα Εξάρχεια θυμίζει επικίνδυνα τα πιστόλια των μπάτσων που εκπυρσοκροτούν από μόνα τους. Και δικαιώνει αυτούς που θεωρούν πως αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι αναρχικοί αλλά αναρχόμπατσοι ή αναρχοφασίστες.


Όσο υπάρχουν ομάδες αναρχικών και αντιεξιουσιαστών που συμπεριφέρονται σε όλες τις διαδηλώσεις με τον ίδιο ακριβώς τρόπο –αδυνατώντας να ελιχθούν ανάλογα με την κατάσταση και να φερθούν έξυπνα-, τόσο περισσότερο θα πληθαίνουν αυτοί που τους θεωρούν ηλίθιους αλλά και αυτοί που πάνε ένα βήμα παραπέρα και τους θεωρούν «στημένους». Το να δηλώνεις αναρχικός δεν αποτελεί πιστοποιητικό αθωότητας και ηρωισμού. Κι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με το αναρχικό κίνημα.


Όσο βάρβαρη κι αν ήταν η δράση της Ελληνικής Αστυνομίας στις τελευταίες διαδηλώσεις –και όσο κι αν βοηθήθηκε από την προβοκατόρικη δράση των κουκουλοφόρων-, η αλήθεια είναι πως, αν στις 29 Ιουνίου οι πολίτες της Αθήνας και των άλλων περιοχών της χώρας είχαν κατακλύσει το κέντρο της πρωτεύουσας από το Σύνταγμα έως την Ομόνοια, κανένας ματατζής, κανένας ασφαλίτης, κανένας παρακρατικός και κανένας άλλος δεν θα μπορούσε να σταματήσει το μέγα πλήθος. Οι πολίτες θα τους σάρωναν όλους.


Το πλήθος στο Σύνταγμα και τους γύρω δρόμους ήταν πολύ μεγάλο. Αν σκεφτεί κάποιος ποιες ήταν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες διαδήλωναν οι πολίτες στις 29 Ιουνίου, ο αριθμός των διαδηλωτών ήταν τεράστιος. Από την άλλη, η πραγματικότητα είναι πως οι περισσότεροι πολίτες προτίμησαν να μείνουν στα σπίτια τους, να πάνε για καφέ ή να πάνε στη δουλειά τους.


Είναι σωστή η αυτοκριτική των διαδηλωτών του Συντάγματος και η προσπάθειά τους να δουν τι έκαναν λάθος και δεν κατάφεραν να κινητοποιήσουν ακόμα περισσότερους πολίτες, ώστε να είναι ακόμα πιο μαζικές οι διαδηλώσεις. Από την άλλη, δεν πρέπει να πάρουν όλες τις ευθύνες πάνω τους. Δεν μπορείς να παλέψεις την αδιαφορία και την ιδιωτεία. Και είναι η ιδιωτεία που κρατάει εκατομμύρια Έλληνες μακριά από τους δρόμους· εν έτει 2011 -με τις πληροφορίες να υπάρχουν παντού- δεν μπορείς να πεις ότι δεν γνωρίζεις τι συμβαίνει.
 
Οι Έλληνες θα βγουν στους δρόμους. Όποιος μπήκε στον κόπο να διαβάσει το Μνημόνιο, το Μεσοπρόθεσμο και τον Εφαρμοστικό Νόμο δεν είναι δύσκολο να καταλάβει τι πρόκειται να συμβεί στη χώρα μας και τις ζωές των ανθρώπων τους επόμενους μήνες. Οι Έλληνες θα βγουν στους δρόμους και θα τα σπάσουν όλα – θα τα κάνουν Γης Μαδιάμ. Ο Δεκέμβριος του 2008 θα μοιάζει με παιδικό παραμύθι.


Λυπάμαι αλλά μάλλον δεν θα είμαι στον δρόμο, όταν οι Έλληνες κατέβουν να τα σπάσουν επειδή έχασαν τις καταθέσεις τους, τη δουλειά τους και οποιοδήποτε άλλο ατομικό αγαθό. Ίσως την πρώτη μέρα να πάρω μια κάμερα και να γυρνάω στους δρόμους, για να τραβάω τους νοικοκυραίους να καίνε και να λεηλατούν τράπεζες και δημόσια κτίρια. Θα έχει ένα ενδιαφέρον να βλέπεις τον προσκυνημένο και παρτάκια γείτονά σου να συμπεριφέρεται σαν τους νεαρούς αντιεξουσιαστές που έβριζε μέχρι χτες, μόνο και μόνο επειδή η φωτιά έφτασε και στον δικό του πισινό.


 Δεν βρέθηκα στο Σύνταγμα για να τα σπάσω – δεν έχω τέτοια ζόρια. Κανένας από τους διαδηλωτές της πλατείας Συντάγματος δεν κατέβηκε για να τα σπάσει – γι’ αυτό, άλλωστε, και κανείς δεν τα έσπασε. Όλοι βρέθηκαν εκεί με την αγωνία και την επιθυμία να μιλήσουν –με όποιο τρόπο και γνώσεις είχε ο καθένας-, να συνεννοηθούν, να οργανωθούν και να απαιτήσουν Δημοκρατία, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια και μια καλύτερη κοινωνία.


Αφού δεν μίλησε το μυαλό και η ψυχή, θα αποφασίσει η ανάγκη.




















Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός







τραγούδι του παλιού καιρού ** μουσική: Ηλίας Ανδριόπουλος ** στίχοι: Νίκος Γκάτσος ** ερμηνεία: Μανώλης Μητσιάς ** απαγγελία: Γιάννης Φέρτης ** δίσκος: Αργοναυτες - 2008 **

Αλλάζουν οι καιροί, περνάν τα χρόνια
του κόσμου το ποτάμι είναι θολό
μα εγώ θα βγώ στου ονείρου τα μπαλκόνια
για να ιδώ σκυμμένο στον πηλό
καράβια να κεντάς και χελιδόνια


το πέλαγο πικρό και η γή μας λίγη
και το νερό στα σύννεφα ακριβό
το κυπαρίσσι η γύμνια το τυλίγει
το χόρτο καίει τη στάχτη του βουβό
κι ατέλειωτο του ήλιου το κυνήγι

κι ήρθες εσύ και σκάλισες μια κρήνη
για τον παλιό του Πόντου ναυαγό
που χάθηκε, μα η μνήμη του έχει μείνει κοχύλι λαμπερό στην Αμοργό
και βότσαλο αρμυρό στη Σαντορίνη
κι απ' τη δροσιά που σάλεψε στη φτέρη πήρα κι εγώ το δάκρυ μιας ροδιάς,
για να μπορώ σε τούτο το τεφτέρι καημούς να συλλαβίζω της καρδιάς,
με του παραμυθιού το πρώτο αστέρι.

Μα τώρα που η Μεγάλη φτάνει Τρίτη
και Ανάσταση θα αργήσει να φανεί
θέλω να πας στην Μάνη και στην Κρήτη
με συντροφιά σου εκεί παντοτινή
το λύκο, τον αητό και τον αστρίτη.
κι άμα θα δεις κρυφά στο μέτωπό σου, να λάμπει μια απαλή μαρμαριγή
τ'αλλοτινό πεφτάστερο, σηκώσου,
να ζωντανέψεις πάλι μια πηγή που καρτερεί στο βράχο το δικό σου.


Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

ο κοσμος ειναι ομορφος...

Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου

...Μην με μαρτυρήσεις!
και προπαντός να μην του πεις
πως μ' εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταϋγετο,
σημείωσε τα φαράγγια που πέρασα.
Και τις κορφές που πάτησα.
Και τα άστρα που είδα.
Πες τους από μένα,
πες τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη
πως ο κόσμος είναι όμορφος!
(Νικηφόρος Βρεττάκος)

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2011

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ...



Τ'όνομά σου : ψωμί στο τραπέζι.
Τ'όνομά σου : νερό στην πηγή.
Τ'όνομά σου : αγιόκλημα αναρριχώμενων άστρων.
Τ'όνομά σου : παράθυρο ανοιγμένο τη νύχτα στην πρώτη του Μάη.
Τ'όνομά σου : ρινίσματα ήλιου.
Τ'όνομά σου : στροφή από φλάουτο τη νύχτα.
Τ'όνομά σου : στα χείλη των αγγέλων τριαντάφυλλο.
Τ'όνομά σου : κουδούνισμα αλόγων που σέρνουν την 'Aνοιξη πίσω τους.
Τ'όνομά σου : βροχούλα στου σπορέα το μέτωπο.
Τ'όνομά σου : περίσσευμα στου βοσκού την καλύβα.
Τ'όνομά σου : τοπίο χωρισμένο με χρώματα.
Τ'όνομά σου : δυο δρυς που το ουράνιο τόξο στηρίζει τις άκρες του.
Τ'όνομά σου : ένας ψίθυρος απ' αστέρι σε αστέρι.
Τ'όνομά σου : ομιλία δύο ρυακιών μεταξύ τους.
Τ'όνομά σου : μονόλογος ενός πεύκου στο Σούνιο.
Τ'όνομά σου : ένα ελάφι βουτηγμένο ως το γόνατο σε μιαν άμπωτη ήλιου.
Τ'όνομά σου : ροδόφυλλο σ' ενός βρέφους το μάγουλο.
Τ'όνομά σου : πεντάγραμμο στις κεραίες των γρύλλων.
Τ'όνομά σου : ο Ηνίοχος στην άμαξα του ήλιου.
Τ'όνομά σου : πορεία πέντε κύκνων που σέρνουν την πούλια στα μεσούρανα.
Τ'όνομά σου : Ειρήνη στα κλωνάρια του δάσους.
Τ'όνομά σου : Ειρήνη στους δρόμους των πόλεων.
Τ'όνομά σου : Ειρήνη στις ρότες των πλοίων.
Τ'όνομά σου : ένας άρτος, βαλμένος στην άκρη της γης που περίσσεψε.
Τ'όνομά σου : αέτωμα περιστεριών στον ορίζοντα.
Τ'όνομά σου : αλληλούια πάνω στο Έβερεστ.

Γιουκάλι.... είναι ένα όνειρο?




Εκεί, σχεδόν προς το τέλος του κόσμου
το περιπλανόμενο καράβι μου
ξεφεύγοντας απ' την θέληση των κυμάτων
μ΄οδήγησε μια μέρα

Ήταν ένα μικρό νησάκι
αλλά η ευγενική νεράιδα που μένει εκεί
μας προσκαλεί
να ρίξουμε μια ματιά

Γιουκάλι
είναι η γη των επιθυμιών μας
Γιουκάλι
είναι η ευτυχία, η ευχαρίστηση
Γιουκάλι
είναι η γη όπου ξεχνούμε όλες τις ανησυχίες μας
είναι στη νύχτα μας, σαν ένα λαμπερό άνοιγμα
το άστρο που ακολουθούμε
είναι Γιουκάλι

Γιουκάλι,
είναι ο σεβασμός όλων των όρκων που έχουμε δώσει
Γιουκάλι
είναι η γη της αμοιβαίας αγάπης
είναι η ελπίδα
που υπάρχει σε κάθε ανθρώπινη καρδιά
η απελευθέρωση
που περιμένουμε για το αύριο
Γιουκάλι
είναι η γη των επιθυμιών μας
Γιουκάλι
είναι ευτυχία, ευχαρίστηση
αλλά είναι ένα όνειρο, μια τρέλλα
Δεν υπάρχει Γιουκάλι

Κι η ζωή μας πάει μακριά
κουραστικά μέρα με τη μέρα
αλλά η φτωχή ανθρώπινη ψυχή
ψάχνοντας την λησμονά παντού
προσπαθώντας ν' αποδράσει απ' τον κόσμο
κατάφερε να λύσει το μυστήριο
μέσα του πέφτουν τα όνειρά μας
σε κάποιο Γιουκάλι

Θελω να σου χαρισω κατι...




‎-ναι, παρακαλω?
-Συγνωμη..το ψαχνω σε ολη την Αθηνα, μηπως εχετε το.."Θελω να μου χαρισεις κατι?"
-...ποιο? ενα μικρο..μικρο βιβλιαρακι...
-ναι, ναι... της Ανθης Δοξιαδη, ξερετε... δεν το βρισκω πουθενα εδω...
-...το ειχα παλια...ΟΧΙ δεν τοχω...
-καλη χρονια κυριε, σας ευχαριστω...
-καλη χρονια...
........................
-εεεε που πατε? γυριστε πισω...το βρηκα!!!!


- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.
- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.
- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω ... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.
- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!
- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.




....
·

25 Δεκεμβρίου 2010 στις 9:18 μ.μ.

  • Τα πιο όμορφα Χριστούγεννα


    • Πετούσαν πάνω από τα 2500 πόδια ,καθόταν δίπλα του, όταν άναψε το σήμα προσδεθείτε στις θέσεις σας .Επικράτησε μια σχετική ανησυχία, η οποία επιδεινώθηκε με την ανακοίνωση του κυβερνήτη ,λόγω βλάβης του ενός κινητήρα θα προσγειωθούμε αναγκαστικά στο πλησιέστερο αεροδρόμιο.
      Πριν λίγο ρουφούσαν ο ένας τις ερωτικές ματιές του άλλου. Ξημερώνοντας Χριστούγεννα.
      Είχαν γνωρισθεί ξανά πριν δυό μήνες ,ήταν μια παλιά φιλία ,που απρόσμενα εξελίχθηκε σ’ έναν μεγάλο έρωτα και τώρα θα περνούσαν μαζί τις πρώτες τους γιορτές. Επτά μέρες στην πόλη του Κάφκα.
      Επτά μέρες, όλες τις ώρες μαζί, η Πράγα τους μάγευε μέσα απ’ τον οδηγό και η σχέση τους μέσα απ’ την αγάπη. Ήταν μια δύσκολη χρονιά και για τους δύο ,ήταν αυτή που τους ένωνε πιο πολύ και απ’ τον έρωτα που γεννήθηκε! Του χάιδευε τρυφερά τα μαλλιά και δεν χόρταιναν τα φιλιά τους ,όπως στα άρλεκιν. Η ζωή τους δεν ήταν καθόλου άρλεκιν όμως ,σκληρή δουλειά ,οικονομικά ζόρια ,πολύ διάβασμα ,κάθε λίγο και λιγάκι στις πορείες. Τα πιο σκληρά μέτρα που πάρθηκαν ποτέ στη χώρα τους ήταν αυτή τη χρονιά από ‘’σοσιαλιστική κυβέρνηση’’.
      Ήταν αυτό το τέταρτο που έζησαν όλη τους τη ζωή ξανά, τα χρόνια τους στο σχολείο, στη Θεσσαλονίκη φοιτητές και οι δύο μετά την δικτατορία, οι γάμοι τους που ναυάγησαν ,τα παιδιά τους που μεγάλωσαν ,τα όνειρα του λαού το 81,η απογοήτευση της γενιά τους , ο ανήμπορος πατέρας της που άφηνε πίσω, η μάνα του όταν του έδωσε την ευχή να περάσετε ονειρικά ,η Πάργα είναι μαγευτική.
      Μοιράσθηκαν ακόμα ένα φιλί ζωής και θανάτου ,ψυχραιμία της είπε ,όλα θα πάνε καλά.
      Θα ήθελε να πάρει τηλέφωνο σε όλους τους φίλους της να τους πει καλά Χριστούγεννα, δοκίμασε το κινητό δεν έπιανε, ούτε γραμμή σήμα ,το άφησε ,σφίχτηκε πάνω του.
      Το πλησιέστερο αεροδρόμιο είναι της Βιέννης ,εκεί θα προσγειωθούμε σε δέκα λεπτά περίπου ,πήραν μια ανάσα, όταν ξανακούσθηκε η φωνή του πιλότου ψύχραιμη.
      Η αεροσυνοδός μοίραζε μελομακάρονα και χαμόγελα ,το απέναντι ζευγάρι είχε αλλάξει χίλια χρώματα ,η γη κάτω φαινόταν σαν σπιρτόκουτο ,η αγωνία ζωής η θανάτου κορυφώθηκε .
      Όταν άρχισε να προσγειώνεται το αεροπλάνο στο αεροδρόμιο της Βιέννης τα χαμόγελα φώτισαν τη μέρα που ξημέρωνε .Μπορείτε να συνεχίσετε με την πτήση 927 της εταιρείας μας για Πράγα, είμαστε τυχεροί που προσγειωθήκαμε !
      Την πήρε αγκαλιά και περπατούσαν στους δρόμους της Βιέννης όλο το πρωινό ,σταμάτησαν ένα ταξί ,στο τρένο του είπαν. Το απόγευμα στις επτά ήταν στο πιο ζεστό δωμάτιο του ξενοδοχείου, ο ένας μέσα στον άλλον.
      Θυμήθηκα σήμερα αυτή την ιστορία ,όταν κάποιοι έλεγαν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής τους στην εφημερίδα και είπα, ευκαιρία να τη μοιρασθώ με τους φίλους μου, αντί για χρόνια πολλά!

      25 Δεκεμβρίου 2010 στις 9:18 μ.μ.

4 του Γεναρη 2011...

  • Μπαρ Σταντάλ
    (Έζησα, έγραψα,ερωτεύτηκα Stendhal)

    Το ραντεβού τους ήταν στις 5.30 μπροστά στον Ιανό. Είχε μπει η καινούρια χρονιά ,πρώτη εργάσιμη μέρα .Μουδιασμένη ατμόσφαιρα στους δρόμους , ξεψυχισμένη γιορτή.
    Αυτός ζήτησε μια μέρα ρεπό , να τακτοποιήσει εκκρεμότητες με την εφορία ,τις τράπεζες ,θα περνούσε και μια βόλτα απ’ το γιατρό του, για το καθιερωμένο τσεκάπ.
    Αυτή είχε απολυθεί απ’ την δουλειά της ,στα μέσα του χρόνου ,άνεργη εδώ και έξι μήνες .Έφτασε πρώτη ,είχε πέντε λεπτά ,μπήκε μέσα και πήρε το κατά σαδδουκαίων του Μιχάλη Κατσαρού.
    Είχε πάρει μαζί της τη βασιλόπιτα και τα δώρα ,είχαν ραντεβού στις επτά, με ένα φιλικό τους ζευγάρι, να πάνε σινεμά και μετά στις δέκα θα βρισκόταν όλη η παρέα στο αγαπημένο τους μπαράκι να ευχηθούν για τον καινούριο χρόνο.
    Τον υποδέχτηκε με στίχους απ’ το βιβλίο που αγόρασε και μετά του έδωσε φιλί και συνέχισε ‘’Εγώ πάλι μέσα στο πλήθος διακλαδίζομαι, η θέλησή μου διακλαδίζεται μέσα στο πλήθος, μαζεύω τους σκόρπιους σπόρους μου, για την καινούρια μακρινή μου ανάσταση ,μαζεύω’’ Άσε τους διακλαδισμούς και πάμε της είπε ,έχουμε μια ώρα και κάτι .Αυτή συνέχισε απτόητη ‘’Το ζήτημα πια έχει τεθεί: Η θα εξακολουθούμε να γονατίζουμε ,όπως αυτός ο δραπέτης , η θα σηκώσουμε άλλον πύργο ατίθασο, απέναντί τους.’’ Την πήρε απ’ το χέρι ,πήρε το σακβουαγιάζ αυτός στην πλάτη του, κάποιος τους χαμογέλασε και πήγαν καρφί στο καρουζέλ που είχε στηθεί δίπλα στο παγοδρόμιο για τις μέρες των γιορτών .-Τα πρόλαβες όλα; Ποτέ δεν τα προλαβαίνω όλα ,πρόλαβα όμως τα βασικά της είπε; Πήραν δυό εισιτήρια και ανέβηκαν, αυτή στο άσπρο αλογάκι κι αυτός στο μαύρο, πλάι πλάι, ένας φωτογράφος έβγαζε φωτογραφίες τα παιδιά ,τους έβγαλε κι αυτούς, έμοιαζαν ευτυχισμένοι ,κάποιοι τους κοιτούσαν περίεργα χαμογελώντας. Πήραν μπαλόνια από έναν πλανόδιο και στις επτά καθόταν μπροστά στη μεγάλη οθόνη της Έλλης, ο. Θαυματοποιός επί σκηνής
    και αυτή ζούσαν το δικό τους θαύμα.( http://www.lillusionniste-​lefilm.com/#/home )
    Έκανε ψύχρα όταν βγήκαν απ’ το σινεμά , περπάτησαν λίγο, πήραν ταξί, στο μπαράκι Μπαρ Σταντάλ, του Τόμας του είπαν ,στην Γλυφάδα!
    Ξύλινα τραπεζάκια με μάρμαρο από πάνω ,παλιά έπιπλα ,ένα παλιό γραμμόφωνο, φωτογραφίες απ΄ τον ελληνικό κινηματογράφο στους τοίχους και το ουίσκυ 3 ευρώ.
    Ήταν το στέκι της παρέας πάνω από ένα χρόνο τώρα ,έπαιζε ότι μουσική γούσταρε, ελληνική και ξένη, αλλά με γούστο ,όπως και η όλη ατμόσφαιρα των θαμώνων του.
    Είχε φθάσει η Τίμη μαζί με τη Φανή ,ο Δημήτρης και η Γιούλα, γύρω στις δέκα και τέταρτο ήταν όλοι εκεί ,ο Μάνος ,η Λίλιαν, ο Πάνος ,η Σοφία ,η Αριελ, ο Δημήτρης ο σκηνοθέτης ,η Βάνα μόνο ήρθε, όπως πάντα, τελευταία με μπογιατισμένα τα χέρια της .
    Ευχές, φιλιά ,ποτά ,τσιγάρα και η Joan Baez στο Love is just a Four Letter Word του Bob Dylan. http://www.youtube.com/wat​ch?v=NrZ0Ww7qXEA
    Σας έφτιαξα βασιλόπιτα, η Φανή κρατούσε ένα διπλωμένο πάπυρο που όταν τον ξεδίπλωσε, έμειναν όλοι άφωνοι με τον παράξενο τρόπο που ήταν γραμμένες οι νότες ,όλες μαζί κατέληγαν στο δέντρο της γης ,αυτή ανακαλύπτει τις πιο ανήκουστες όμορφες μουσικές του κόσμου, η Βάνα ακούμπησε ένα ντοσιέ σα βιβλίο –λεύκωμα, τα τελευταία έργα ,η Τίμη σ’ ένα μπουκάλι κρασί είχε δέσει ένα σημειωματάριο με τους στίχους της, η Εύα έφερε το καινούριο της βιβλίο…
    ‎...…..Καλύτερα να κάνετε ευχές για το 12 για το 11 χαμένες θα πάνε τους είπε ο Τόμας.
    Περιμένω αντίδραση απ΄ τους νέους ,έλεγε ο Δημήτρης ,οι μεγάλοι μ’ έχουν απογοητεύσει ,δεν θέλουν να χάσουν τα κεκτημένα αυτοκίνητα ,η Γιούλα ήθελε να επινοήσουμε ξανά την αγάπη, φορούσε το μαύρο της καπέλο, καθυστερημένη ήρθε και η Ασημίνα απαστράπτουσα γλυκειά αθωότητα ονείρου, κρατώντας ένα άλμπουμ φωτογραφιών στα χέρια της. Η Λίλιαν μίλαγε συνέχεια για τη Νέα Ζηλανδία με τον Δημήτρη τον σκηνοθέτη ,όλες οι μεγάλες εταιρείες έχουν μεταφέρει τα στούντιο παραγωγής εκεί ,καινούριο Χόλυγουντ ,βοηθάει ο καιρός και τα πράσινα λιβάδια φαίνεται ,του έδειχνε φωτογραφίες απ’ το ταξίδι της ,ο Ρήγας έλεγε για τον σοσιαλισμό του κοπρίτη και από την Ευρωπαϊκή Γερμανία στην Γερμανική Ευρώπη, όλοι έλεγαν πόσο βαρέθηκαν το φεις ,από σαχλαμάρα σε σαχλαμάρα το πάμε .Άλλα να που αυτό το φεις τους μάζεψε απόψε εδώ. Το κόκκινο και το μαύρο έκανε βόλτες όλο το βράδυ.‘’Ο κοινός άνθρωπος , αντίθετα ,εξαρτάται για τις απολαύσεις της ζωής του από πράγματα που βρίσκονται εκτός του: από την ιδιοκτησία ,τους βαθμούς ,από γυναίκα και παιδιά ,φίλους ,συντροφιά κ.λ.π’ σ’ αυτά στηρίζεται η ευτυχία της ζωής του, η οποία ,για τον λόγο αυτόν ,καταρρέει μόλις διαπιστώσει ότι τα έχασε η ότι εξαπατήθηκε ως προς αυτά (Schopenhauer) ,είπε ο Πάνος .
    Άσε μας ρε Πάνο με τις φιλοσοφίες του είπε η Άριελ, πάμε να χορέψουμε, άκου τι παίζει http://www.youtube.com/wat​ch?v=vi8RVs8veYM&feature=p​layer_embedded#!.
    Ε που πάτε, κόβουμε τη βασιλόπιτα τώρα ,τους φώναζε ..
     
     
    …επιτέλους να την κόψουμε ,απ’ το μεσημέρι την κουβαλάμε ..το φλουρί, ένα κλαδί ελιάς, έπεσε στην αγάπη της παρέας ,ήταν στο τελευταίο κομμάτι, ο ένας κοιτούσε τα δώρα του άλλου, βιβλία ,η επινόηση της πραγματικότητας ,η ουτοπία της φαντασίας, οι μεγάλες προσδοκίες του Ντίκενς, το τέλος των ψευδαισθήσεων ,η Τίμη άνοιξε το κόκκινο κρασί και διάβασε μερικούς στίχους της : Ανοίξαμε το βήμα και πατήσαμε σε μια χρονιά που τόσο φοβόμασταν
    δειλά χθες με το ένα πόδι και σήμερα καταφέραμε να πατήσουμε και το άλλο
    το μετέωρο που θέλει να συντρίψει κάθε σκουλήκι που τρώει
    σιγά σιγά το σανίδωμα της ζωής μας.
    Ισορροπήσαμε στην ιδέα πως θα αντέξουμε κι αυτή την παράσταση!
    Έχουν τόσο φως οι προβολείς της αλήθειας μας ,που δεν μπορεί
    παρά να υποκλιθούν αν δεν παραιτηθούν στην επιμονή μας να
    αντέξουμε τους αναπάντεχους ρόλους μας! Ξεκινάμε !
    Αυλαία και πάμε πάλι μαζί
    Αυλαία και πάμε λοιπόν!’’
    Της έβαλε στη τσέπη της ένα μικρό βιβλιαράκι ,έψαξε όλη την Αθήνα να το βρει ,το βρήκε όμως ,ένα τελευταίο σε συνοικιακό βιβλιοπωλείο, θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
    Του έδωσε ένα φιλί.
    Κόντευε πέντε το πρωί, http://www.youtube.com/wat​ch?v=jdKr9noUM44 οι περισσότεροι μεθυσμένοι παραπατούσαν χορεύοντας.
    Ο Πάνος είχε βγει να μιλήσει στο κινητό του, όταν ξαναμπήκε τους μετέφερε την συγκλονιστικότερη είδηση στην ιστορία της ανθρωπότητας, ένας ιός ονόματι Δεινόσαυρος ,είχε καταστρέψει ολοσχερώς ,σε παγκόσμιο επίπεδο όλα τα αρχεία των τραπεζών και των κάθε λογής Οικονομικών Οργανισμών ,χωρίς καμία απολύτως δυνατότητα επαναφοράς ,οι σκληροί δίσκοι είχαν καταστραφεί ,όλη νύχτα η ανθρωπότητα είχε αναστατωθεί, μόνο αυτοί δεν είχαν πάρει χαμπάρι το τι είχε συμβεί…..
    Η μέρα άρχιζε να χαράζει ,βγήκαν όλοι έξω στο δρόμο, αυτή τον κοίταξε και του είπε ψιθυριστά, δεν σου λεγα , θάρθει μέρα που ο κόσμος θα ξαναγεννηθεί , ο ήλιος ξεπρόβαλε σιγά σιγά για όλους.