Αφού δεν του έμεινε κανείς
μαζί του να μιλάει
Aρχισε να ξεχνάει τις διαδρομές της λογικής
Κι αφού στα λόγια του κανείς
ποτέ δεν απαντούσε
μόνος του όπως ζούσε
βρήκε την γλώσσα της σιωπής.
Κι είπε το θάνατο αρχή
Τον έρωτα είπε φόβο
Την πόλη έλεγε σιωπή
Τη θάλασσα είπε δρόμο
Μα δεν μπορούσε την σιωπή
κι έτσι όπως ζούσε μόνος
φοβότανε το φόβο
πήρε το τέλος σαν αρχή.
Βγήκε μια νύχτα στα ανοιχτά
μπρος στο μεγάλο δρόμο
να βρει έναν άλλον κόσμο
στης θάλασσας την αγκαλιά.
Κι είπε το θάνατο αρχή
Τον έρωτα είπε φόβο
Την πόλη έλεγε σιωπή
στη θάλασσα είδε δρόμο.Κίτρινο το σούρουπο η ώρα έξι και μισή
πες μου κάτι μίλησε δεν αντέχω στη σιωπή
κλείσε το παράθυρο, τρέμω και το σκέπασμα βαρύ
τούτη η πόλη γίνηκε ανυπόφορη πληγή
"Δες βραδιάζει, μη μιλάς
μον' έλα λίγο πιο κοντά"
Ξέρω πως ανάσκελα θα μας βρούνε ένα πρωί
σέρνοντας στο βλέμμα μας κάποια σιωπηλή κραυγή
άδειο θαν' το πρόσωπο κι η ματιά τους αδειανή
με έναν αργό θάνατο να μας λειώνει το κορμί
"Μη φοβάσαι σβήσ' το φως
δεν υπάρχει πού, πότε και πώς"
"Πριν τελειώσει η νύχτα αυτή
πριν μας έβρει το πρωί"
Πες μου αν μ' αγάπησες όσο ο ήλιος την αυγή
όσο ο γκρίζος ουρανός κάποιας άνοιξης βροχή
αν τον φόβο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί
πες μου αν μ' αγάπησες όσο η νύχτα την σιωπή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου