έχε το νου σου στο παιδί..




Δευτέρα 30 Μαρτίου 2015

.....Μαζί στην ζωή μαζί και στον θάνατο....

.....Μαζί στην ζωή μαζί και στον θάνατο....
Ένα δυσάρεστο και συνάμα συγκινητικό περιστατικό, βίωσα σήμερα το πρωί, καθώς πήγα να φωτογραφίσω και πάλι το ζευγάρι των Καρατζάδων (sterna caspia) που είδα για πρώτη φορά χτες στην λίμνη της Καστοριάς. Απο μακριά είδα πως το ζευγαράκι βρίσκονταν στο ίδιο μέρος που το είδα και χτες, όσο πλησίαζα όμως είδα πως δεν κινούνταν καθόλου, τελικά αντίκρισα αυτό που βλέπετε και εσείς στην φωτογραφία που ανέρτησα. Πιθανόν αποκαμωμένο απο το μακρινό ταξίδι το ζευγάρι των Καρατζάδων δεν άντεξε πια και ξεψύχησαν το ένα στην αγκαλιά του άλλου. Οι Καρατζάδες ενηλικιώνονται στο τέταρτο έτος της ηλικίας τους, είναι μονογαμικό είδος, το ζευγάρι δηλαδη δεν χωρίζει ποτέ όσο ζει. Μαζί κλωσάν και τα αυγά τους για 22 μέρες, εναλλάξ. Στο στερνό τους αυτό ταξίδι απο την Αφρική για τις χώρες του βορρά, έκαναν μια στάση στην μικρή λίμνη της Καστοριάς όπου έμελλε να είναι και η τελευταία τους.Μετά απο χιλιάδες μίλια, μετα απο πάρα πολλά ταξίδια, κινδύνους καθημερινούς, γεμάτο απο εχθρούς, το ταξίδι τους έφτασε στο τέλος. Με όσες δυνάμεις τους απέμειναν σύρθηκαν ο ένας πλάι στον άλλον και ξεψύχησαν αγκαλιά όπως ήταν σε όλη τους την ζωή, διδάσκοντάς μας τι θα πει πραγματική αγάπη και αφοσίωση. Μαζί λοιπόν ξεκίνησαν για ενα νέο ταξίδι, σε εναν άλλο κόσμο, πιο δίκαιο για καρατζάδες, πιο φιλικό για πουλιά που έχουν αισθήματα.
... Γιατί αν δεν το ξέρετε και τα πουλιά έχουν αισθήματα.
Καπουργάς Κώστας

O Kώστας Καπουργάς είναι διαδυκτιακός μου φίλος
Πατείστε εδώ αν θέλετε να τον συναντήσετε...
https://www.facebook.com/photo.php?fbid=10206295668940428&set=a.1485138218239.92775.1527390300&type=1

...

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Χίλιες φορές ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ

 Εκπληκτική για αλλη μια φορά η Binoche.
Νορβηγο-Σουηδική ταινία, σκηνοθεσία Έρικ Πόουπ με τους: Ζιλιέτ Μπινός, Νικολάι Κόστερ - Βαλντάου, Λόριν Κάνι

Η Ρεμπέκα είναι μια από τις κορυφαίες πολεμικές φωτογράφους στον κόσμο. Η απόλυτη αφοσίωση στην επικίνδυνη δουλειά της, όμως, της δημιουργεί οικογενειακά προβλήματα, τα οποία επιδεινώνονται όταν η ίδια τραυματίζεται σοβαρά από έκρηξη βόμβας στην τελευταία αποστολή της.
`````````````````````````````````````````````````````````````````````````
"Ο Νορβηγός Eric Poppe σκηνοθετεί το δράμα “1.000 Times Good Night”, την ιστορία μιας γυναίκας που έρχεται αντιμέτωπη με το δίλλημα ανάμεσα στην οικογένειά της και το επαγγελματικό της πάθος.

Τα διλήμματα αποτελούν πάντα ενδιαφέροντα στοιχεία σε ένα σενάριο και κατορθώνουν να φορτίσουν συναισθηματικά τον θεατή. Η σκληρή απόφαση που καλείται να πάρει η πρωταγωνίστρια Rebecca, ουσιαστικά αποτελεί τον πυρήνα ολόκληρης της ταινίας. Η αγάπη της Rebecca για την οικογένειά της είναι μεγάλη, αλλά και το πάθος της με την φωτογραφία απερίγραπτο. Αυτή η εσωτερική σύγκρουση του χαρακτήρα αποδίδεται εξαιρετικά και προκαλεί την αγωνία μας για το ποιο από τα δύο στοιχεία θα υπερτερήσει τελικά στη ζωή της.

To έργο περιλαμβάνει πολλές δυνατές εικόνες (η φωτογραφία της ταινίας είναι από τα πιο ισχυρά χαρτιά της), όμορφες μουσικές και σε γενικές γραμμές βλέπεται ευχάριστα. Σε κάποια σημεία βέβαια γίνεται αρκετά κουραστική, δίνοντας την εντύπωση πως αφήνει παραπάνω χρόνο απ’ότι χρειάζεται σε ορισμένες σκηνές.
Το ύφος του ντοκιμαντέρ – ντοκουμέντου υπάρχει διάχυτο. Συνδέεται δραματουργικά με το επάγγελμα της πρωταγωνίστριας και δημιουργεί και μια ιδιαίτερη σκηνοθετική αισθητική.

Δεν λείπουν και τα κοινωνικά μηνύματα και η καταγραφή μιας θλιβερής πραγματικότητας που επικρατεί σε αναπτυσσόμενες και πολεμόπληκτες χώρες. Η Juliette Binoche, όπως είναι αναμενόμενο «δίνει ρέστα» ως προς την ερμηνεία της. ....."



Για το Movie Heat,
Κασσάνδρα Γαλάτου
































«Από τις πρώτες σκηνές είναι προφανές πόσο επιτακτική και συναισθηματικά έντονη είναι η ταινία.»
http://1000timesgoodnight.com/

http://www.imdb.com/title/tt2353767/

Η Ρεμπέκα είναι μια από τις καλύτερες φωτογράφους εμπόλεμων σκηνών. Ταξιδεύει σε κάθε γωνιά του πλανήτη και απαθανατίζει με τη φωτογραφική μηχανή της την καθημερινότητα ανθρώπων που βιώνουν τον πόλεμο. Μια γυναίκα ιδιαίτερα ικανή σε αυτό που κάνει, με αξιοζήλευτο θάρρος και τεράστια αφοσίωση, που πολύ συχνά ρισκάρει ακόμη και τη ζωή της.

Σε αποστολή της στην Καμπούλ φωτογραφίζει μια κοπέλα την οποία ετοιμάζουν για να προκαλέσει βομβιστική επίθεση. Όταν η βόμβα σκάσει η Ρεμπέκα τραυματίζεται επικίνδυνα, όμως συνεχίζει να τραβά φωτογραφίες, ώσπου να πέσει αναίσθητη και να ξυπνήσει αργότερα στο νοσοκομείο.

Έπειτα από αυτό επιστρέφει στο σπίτι της στην Ιρλανδία για λίγο καιρό, προκειμένου να ξεκουραστεί. Εκεί όμως θα έρθει αντιμέτωπη με τον άντρα της, Μάρκους, και τις κόρες της. Ο Μάρκους έχοντας φτάσει στα όριά του, της λέει πως αυτός και τα κορίτσια δεν μπορούν άλλο να ζήσουν με αυτό τον τρόπο, με την αγωνία του θανάτου της. Ο καθημερινός φόβος τους για αυτήν δεν τους επιτρέπει να ζήσουν τη ζωή τους. Η φωτογράφος βρίσκεται απέναντι σε ένα τεράστιο δίλημμα, πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην δουλειά και την οικογένειά της. Και η επιλογή είναι δύσκολη.


Η φωτογραφία για τη Ρεμπέκα είναι ο τρόπος της να εκφράζεται, να καλμάρει το θυμό της, να ηρεμεί και το σημαντικότερο να βοηθά ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Η απόφαση θα παρθεί βιαστικά, αλλά γρήγορα θα αθετηθεί.

Μια ακτιβίστρια που προσπαθεί να ισορροπήσει την αγάπη της απέναντι στην οικογένειά της και στο κοινωνικό της έργο. Θέλει να αλλάξει τον κόσμο, να δημοσιοποιήσει τη δύνη του πολέμου. Όμως όσο αφοσιωμένη και αν είναι τελικά στη δουλειά της, θα έρθει και η στιγμή που θα λυγίσει και δεν θα αντέξει να πατήσει το κουμπί της μηχανής.

Μια δυνατή ταινία με όλη την προσοχή της στραμμένη στην ηρωίδα. Συγκινησιακά φορτισμένη, φροντίζει να μην περάσει αδιάφορη. Θέτει έντονους κοινωνικούς προβληματισμούς, αγγίζοντας βαθιά το θεατή και βάζοντάς τον σε σκέψεις.

Ένα δράμα, εξαιρετικό από όλες τις απόψεις. Το σενάριο του είναι βασισμένο κατά ένα μέρος στις εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη Erik Poppe, ο οποίος τη δεκαετία του ΄80 δούλευε ως φωτογράφος σε πολεμικές ανταποκρίσεις. Η φωτογραφία του φιλμ είναι φανταστική, οι ερμηνείες δυνατές και η σκηνοθεσία εξαίρετη. Στο ρόλο της Ρεμπέκα η Ζιλιέτ Μπινός, που με την ερμηνεία της κατορθώνει να το απογειώσει.
Μαρκαντωνάτου Κίτσιου Νεφέλη - Αρθρογράφος22-03-2015

Σάββατο 28 Μαρτίου 2015

Το όλον.

Ερωτικό
Ανυπόφορη μοναξιά στο κέντρο του κύκλου
Με πυρώνει ο ήλιος
Το αλάτι με καίει
Δυό χελιδόνια οι σκέψεις μου
Το ένα Εσύ
Το άλλο Εγώ

Πάνω μου ο θάνατος
Μέσα μου ο έρωτας
Πίσω η ιστορία
Μπροστά μου η ροή του κόσμου
Δίχως Εσένα
Δίχως Εμένα
Γυμνός μες την αιώνια έρημο
Ένας κόκκος άμμου μέσα στην άμμο
Το ελάχιστο της ύπαρξής μου
Μήλο κομμένο στα δύο
Μισό Εσύ
Το άλλο Εγώ
Ένα ποίημα τα μάτια σου
Ακούω τα βλέφαρά σου
Μοιραζόμαστε ένα μανταρίνι
Τα χέρια σου μοσχοβολούν
Αλλάζουμε τα καλοκαιρινά μακό μας
Εσύ κι Εγώ Ένα
Ένας ο Κόσμος
Ένας ο Έρωτας
Ένας ο Θάνατος
Εσύ κι Εγώ
Μαζί
Το όλον.
Ταξιδευτής
28 Μαρτίου 2015




Καλό Σαββατοκύριακο

“Σε περίπτωση που δεν πεθάνω”

“Σε περίπτωση που δεν πεθάνω” – Ένας Ελληνικός Ψίθυρος στην Ευρώπη του Νικόλα Ανδρουλάκη
Ένα βίντεο με ουσιαστικό λόγο που αξίζει πραγματικά να παρακολουθήσεις. Είναι σημαντικό να το ακούσεις μέχρι το τέλος, να ακούσεις την κάθε λέξη, άλλωστε η εξαιρετική αφήγηση της Ντάνυ Γιαννακοπούλου θα σε κρατήσει αρκεί να πατήσεις το Play. Το κείμενο του Νικόλα Ανδρουλάκη μιλάει για σένα ίσως να μιλάς και εσύ να ψιθυρίζεις όλα αυτά που γράφει όμως δεν μπόρεσες να τα πεις. Ένα βίντεο που αξίζει να το κοινοποιήσεις στους φίλους σου είτε από εδώ είτε μεμονωμένα όπως εσύ επιθυμείς, δεν έχει καμία σημασία αλλά το κείμενο αυτό έχει σημασία και ίσως αλλάξει κάτι, ίσως αλλάζει κάτι όταν εμφανίζονται τέτοια κείμενα που μπορεί να σε κάνουν να σκεφτείς διαφορετικά.
Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της ιδέας. #Eurowhisper
«Όχι, μη με κοιτάς έτσι, δεν θα σε κάνω να αισθανθείς άβολα. Όχι περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Γιατί τα λόγια μου είναι πρόσκληση. Γι’ αγκαλιά. Γιατί αυτό το βίντεο δεν είναι κραυγή. Είναι ψίθυρος».




πηγή :
http://www.citycodemag.com/?p=6000

Πώς θα 'θελα να ήμουν ένα πεζούλι πέτρινο






Έτσι είναι
κουράστηκα να σε ψάχνω
σε τούτες τις πόλεις
που δεν τελειώνουν
Έτσι είναι

Πώς θα 'θελα να ήμουν
ένα πεζούλι πέτρινο
κάτω απ' τα χέρια του ήλιου
Πώς θα 'θελα να ήμουν
ένα τραγούδι άγνωστο
πάνω απ' τα πέλαγα της γης

Πώς θα 'θελα να ήμουν μια κιθάρα
που παίζει μόνη της
πάνω από τις μεγάλες
χιονισμένες μέρες

Έτσι είναι
λησμόνησα το σχήμα
το σχήμα της σκιάς σου
πάνω στην άσφαλτο
Έτσι είναι

Πώς θα 'θελα να ήμουν
η άκρη από το στάχυ
στο πέρασμα του ανέμου
Πώς θα 'θελα να ήμουν
το πετραδάκι του ήλιου..

ΝΑΞΟΣ 2012

Ανοίγω το στόμα μου κι αναγαλλιάζει το πέλαγος
και παίρνει τα λόγια μου στις σκοτεινές του τις σπηλιές
και στις φώκιες τις μικρές τα ψιθυρίζει
τις νύχτες που κλαιν των ανθρώπων τα βάσανα.

Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα
και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών
και σεντόνια στις κοπέλες που αγρυπνούνε
κρυφά για ν' ακούν των ερώτων τα θαύματα

Ο Μάνος Χατζιδάκις γράφει:
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρείς είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου
Το προσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καληνύχτα





τουτη η γη που την πατουμε ολοι μεσα θε να μπουμε








τουτη η γη που την πατουμε
ολοι μεσα θε να μπουμε

Τους ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ κατω απο την ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Ρωτησα ποιο ειναι τ ονομα τους
Φυστικι Σαλονι , μου ειπαν
Σας ευχαριστω παιδια!!
15-3-2015

ΥΓ
''δεν έχει σημασία αν φεύγεις ή αν γυρίζεις ούτε έχει σημασία που άσπρισαν τα μαλλιά μου, (δεν είναι τούτο η λύπη μου - η λύπη μου είναι που δεν ασπρίζει κ' η καρδιά μου). Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου...'' Γ.Ρίτσος








ΚΑΛΗΝΥΧΤΕΣ

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2015

The House of the Rising Sun


Lyrics:

There is a house in Charming Town They call the Rising Son And it's been the ruin of many a poor girl And me, Oh God, I'm one If I listened to my mama Lord I'd be home today But I was young and foolish A handsome rider led me astray Go tell my baby sister never do what I've done To shun the house in Charming Town They call the Rising Son My Mother, she's a tailor She sewed my new blue jeans My sweetheart he's a rambler Lord he rides an old machine.

Now the only thing a rambler needs is a suitcase and a gun the only time he's satisfied is when he's on the run He fills his chamber up with lead and takes his pain to town only pleasure he gets out of life is bringing another man down He's got one hand on the throttle the other on the brake he's riding back to Redwood To own his father's stake And me I wait in Charming Town The game my love has won I'm staying here to end my life Down in the Rising Son.

From the season 4 Finale of Sons of Anarchy





«Μικρές Κυκλάδες»


1. Μαρίνα (Οδυσσέα Ελύτη) 0:00
2. Του μικρού βοριά (Οδυσσέα Ελύτη) 3:04
3. Τα Ελληνάκια (Οδυσσέα Ελύτη) 6:02
4. Η Μάγια (Οδυσσέα Ελύτη) 9:08
5. Ο κήπος έμπαινε στη θάλασσα (Οδυσσέα Ελύτη) 11:14
6. Τα ' δατε τα μάθατε (Οδυσσέα Ελύτη) 15:30
7. Το τριζόνι (Οδυσσέα Ελύτη) 17:44
8. Το ψωμί είναι στο τραπέζι (Ιάκωβου Καμπανέλλη) 21:30
9. Προδομένη μου αγάπη (Μίκη Θεοδωράκη) 24:31
10. Από το παράθυρό μου (Ιάκωβου Καμπανέλλη) 28:44
11. Μέρα Μαγιού μου μίσεψες (Γιάννη Ρίτσου) 33:09

M.Θεοδωράκη-Οδυσ.Ελύτη «Μικρές Κυκλάδες» (όλο το έργο)


"Μακρύς αποχαιρετισμός"




Μικρούλα μου...

Κρίνο, αχ κρινάκι μου κατάλευκο,

Ρόδο πορφυρό μου,
Όλοι τρυφερά της λέγαν:
''Αχ, μικρούλα μου...''
Προσωπάκι εικόνισμα
Και φωνούλα σαν το αηδόνι.
Την έπαιρνε στα πόδια,
την ταχτάριζε αργά,
Μια αριστερά, μια δεξιά -
σαν το εκκρεμές του τοίχου
μα πάλι στο ρεφραίν τελειώσαν όλα :
''Αχ μικρούλα μου...''
Θέλημα θεού ήταν ορισμένο
Το στρατί σου είναι γραμμένο
Οι μικροί ποτέ δεν γίνονται μεγάλοι
Τους ελεύθερους ποτέ δεν τους κρατάς
Κάτω από το δέντρο της παράδεισος
-λέγαν όλοι-
εσύ θα ανθίζεις,
Ρόδο πορφυρό μου,
Μα πάντα στο ρεφραίν τελειώναν όλα:
''Αχ μικρούλα μου...''

* τραγούδι από την ταινία
"Μακρύς αποχαιρετισμός" ---- . μετάφραση Angelique Angelique, γλωσσική επιμέλεια δική μου, μαριάννα
Ландыш, ландыш белоснежный, Розан аленький! Каждый говорил ей нежно: «Моя маленькая!» — Ликом — чистая иконка, Пеньем — пеночка… — И качал ее тихонько На коленочках. Ходит вправо, ходит влево Божий маятник. И кончалось всё припевом: «Моя маленькая!» И кончалось всё припевом: «Моя маленькая!» Божьи думы нерушимы, Путь — указанный. Маленьким не быть большими, Вольным — связанными. — Будешь цвесть под райским древом, Розан аленький! — Так и кончилась с припевом: «Моя маленькая!» Так и кончилась с припевом: «Моя маленькая!» Το τραγουδι απο την ταινια
"Μακρυς αποχαιρετισμός" ----
https://youtu.be/bP0QiLQmnZ4?list=PLCE528457937A2F7F
(από τον τοιχο της Μαριάννα Παπουτσοπούλου)




Καληνύχτα




Παρασκευή 20 Μαρτίου 2015

ταξίδι..


Μου σφίγγει ο καημός σαν θηλειά το λαιμό
και μες την καρδιά με δαγκώνει σαν φίδι
παράξενο θέλω ν' αρχίσω ταξίδι
χωρίς μα χωρίς τελειωμό

Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη βρίσκω ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό

Να νιώθω τριγύρω πλατιά ερημιά
κλεισμένα τα σπίτια τα τζάκια σβησμένα
ψηλά να μη φέγγει αστέρι κανένα
και κάτω γυναίκα καμμία

Το δρόμο μου αργά να τραβώ, να τραβώ
αλλά πουθενά και ποτέ να μη στέκω
ψυχή να μη βρίσκω ή πάντα να μπλέκω
με κόσμο τυφλό και βουβό

Ίσως σε τέτοιο ταξίδι αν βρεθώ
ατέλειωτο, έρμο σ' αγνώριστη χώρα
δε θα 'χω περίσσεια λαχτάρα σαν τώρα
αγάπη από σε να χαθώ.

(To taksidi - Stamaths Kraounakhs)
Στίχοι: Κωστής Παλαμάς - Kwsths Palamas







Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

μια μικρή,προσωπική,ιστορία..

Πριν καληνυχτίσω μια μικρή,προσωπική,ιστορία.
Όταν ήμουν 8 χρονών αποφάσισα πως θέλω να πάω ένα μήνα το καλοκαίρι στις παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Αντρέα.
Χούντα.
Χρειαζόταν ένα βουνό χαρτιά,εμβόλια,ιατρικές εξετάσεις,τρέχαμε με τη μάνα μου βδομάδες ολόκληρες.
Και πήγα.
Και μόλις νύχτωσε το πρώτο βράδυ στο θάλαμο-σκηνή με τα 40 κρεβάτια έπαθα φρίκη.
Το πρωί που έπρεπε να φτιάξω το κρεβάτι με την παλιοκουβέρτα φάκελο,έκλαιγα στα κρυφά.
Το μεσημέρι έκανα εμετό ένα κρέας βραστό με ίνες.
Το απόγευμα είχα πάρει την απόφαση μου.
Ξενυχτισμένη την άλλη μέρα το πρωί πήγα στα μαγειρεία και ζήτησα απ τις κοπέλες να τηλεφωνήσω στο μπαμπά μου,κάτι ήθελα να του ζητήσω να μου φέρει την Κυριακή που είχαμε επισκεπτήριο,έτσι είπα.
Πήρα στο γραφείο (είχα στο πορτοφολάκι μου το νούμερο,κι απέξω το ξερα)τον πατέρα μου και του πα "σώσε με,έλα να με πάρεις,θα πεθάνω εδώ μπαμπά"
Ούτε ρώτησε άλλα εκείνος.
Πήρε άδεια απ τη δουλειά,σαν τον τρελό πήρε το υπεραστικό ΚΤΕΛ και το βράδυ ήταν εκεί.
Όταν εμφανίστηκε στην είσοδο της σκηνής έμπηξα τα κλάματα.
"Πάρε τα πράγματα σου Σοφούλα" μου είπε,και γυρίζοντας στην ομαδάρχισα της είπε "άντε να μη σας τραβήξω καμιά μήνυση που χετε μικρά κορίτσια σα φαντάρους του Χίτλερ"
Στο γυρισμό,στο λεωφορείο,πήγα να του εξηγήσω,"δε χρειάζεται" μου είπε,"σε 2 μέρες έφεξε το πρόσωπο σου,αλλά επειδή η μάνα σου θα φωνάζει που την έτρεχες και λύσσαξες για να πας κατασκήνωση άσε να της μιλήσω εγώ,θα της τα πω τραγικά για να μη μουρμουράει"
Από τότε ο μπαμπάς ήταν ο γίγαντας που με έσωζε απ΄όλες τις δύσκολες καταστάσεις,ο βράχος,με το μπαμπά δίπλα μου τί ανάγκη είχα;

Σκέφτομαι εκείνο το αγόρι που πάλευε 2 ώρες στο τηλέφωνο να πείσει τη μάνα του να τον σώσει κι η μάνα σκεφτόταν το πτυχίο και την επαγγελματική του αποκατάσταση και λέω,"πόσο τυχερή ήμουν που είχα τέτοιους γονιούς"

απο τη διαδυκτιακη φιλη μου ΣΟΦΙΑ ΛΑΜΠΙΚΗ


Το να κηδεύεις με μπαλωθιές ένα θύμα της αντρίλας.
Ο ορισμός του ότι δεν πήρες μυρουδιά τίποτα.

Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

"στίχοι σαν τραγούδι"

15 Μαρτίου 2015 , κάτω από την Ακρόπολη
εκεί που "γράφονται στίχοι σαν τραγούδι" μιας ανεπίδοτης επιστολής,  γεμάτη νότες Θ Λ Ι Ψ Η Σ..




Πάντα εκεί
Πάντα εκεί...




.....


Μέσα σ' ένα μου συρτάρι
βρήκα γράμμα σου παλιο.
Το 'βαλα στο μαξιλάρι
μήπως και σ' ονειρευτώ.

Γίνανε τα χρόνια βόλια
και με βρήκαν στην καρδιά.
Νύχτωσε στα περιβόλι
που πηγαίναμε παιδιά.

Μέσα σ' ένα μου βιβλίο
βρήκα μια σου ζωγραφιά.
Αετόπουλο η ήλιος
σε ζεστή ακρογιαλιά.

Γίνανε τα χρόνια βόλια
και με βρήκαν στην καρδιά.
Νύχτωσε στα περιβόλια
που πηγαίναμε παλιά.



Όσα δε βάνει ο λογισμός, μες στην καρδιά μου κρύβω.
Γι' αυτό δεν έχω υπομονή κι όλο ζητώ να φύγω.

Δως μου ένα δρόμο, δρόμο ανοιχτό ν' απλώσω τη ζωή μου,
δως μου δυο λόγια, λόγια της καρδιάς, παρηγοριά στερνή μου,
παρηγοριά στερνή μου.

Ό,τι στο νου μου απόμεινε απ' το στερνό σου χάδι
μές στ' άσπρο το μαντίλι μου μαζεύω αυτό το βράδυ.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΟ ΜΟΥ..
μη το πουλας..



Καληνυχτα κι ας μην ειναι Σαββατο...

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι..

Μην εμπιστεύεστε τους απογοητευμένους συνήθως είναι... ανίκανοι - See more at: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000006153/O-Giorgos-Kimoulis-sto-Kokkino#sthash.dFFm5Vuq.dpuf

Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι εσυ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβίθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ’ το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Ξελεύθερώνω την ωραία πεταλούδα
από τη σφραγισμένη γυάλα της
Να σου δανείσει τα φτερά της τα βελούδα
και τα μεγάλα της

Κι αντί να ψάχνεις τριαντάφυλλα στα στήθη
αυτών που χάμω τα πετάξανε
Φτιάξε καρδιά μου
το δικό σου παραμύθι
αλλιώς τη βάψαμε

Φτιάχνω απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Μ’ αυτούς που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι αντί να ψάχνω το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάχνω μαζί σας το δικό μας παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό μας παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ’ το, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου

Στίχοι:  
Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική:  
Διονύσης Τσακνής

1.Διονύσης Τσακνής & Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου

2.Διονύσης Τσακνής
ΜΗΝ ΕΜΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΥΣ  ΣΥΝΗΘΩΣ ΕΙΝΑΙ ....ΑΝΙΚΑΝΟΙ
Ακουστε την πρωτη εκπομπη του ΚΙΜΟΥΛΗ στο ΚΟΚΚΙΝΟ, εδω:


Μην εμπιστεύεστε τους απογοητευμένους συνήθως είναι... ανίκανοι - See more at: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000006153/O-Giorgos-Kimoulis-sto-Kokkino#sthash.dFFm5Vuq.dpuf



Ολα θα ξαναγεννηθουνε απο τα παιδια που θαρθουνε.......



Μην εμπιστεύεστε τους απογοητευμένους συνήθως είναι... ανίκανοι - See more at: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000006153/O-Giorgos-Kimoulis-sto-Kokkino#sthash.dFFm5Vuq.dpuf
Μην εμπιστεύεστε τους απογοητευμένους συνήθως είναι... ανίκανοι - See more at: http://www.stokokkino.gr/article/1000000000006153/O-Giorgos-Kimoulis-sto-Kokkino#sthash.dFFm5Vuq.dpuf