Πριν καληνυχτίσω μια μικρή,προσωπική,ιστορία.
Όταν ήμουν 8 χρονών αποφάσισα πως θέλω να πάω ένα μήνα το καλοκαίρι στις παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Αντρέα.
Χούντα.
Χρειαζόταν ένα βουνό χαρτιά,εμβόλια,ιατρικές εξετάσεις,τρέχαμε με τη μάνα μου βδομάδες ολόκληρες.
Και πήγα.
Και μόλις νύχτωσε το πρώτο βράδυ στο θάλαμο-σκηνή με τα 40 κρεβάτια έπαθα φρίκη.
Το πρωί που έπρεπε να φτιάξω το κρεβάτι με την παλιοκουβέρτα φάκελο,έκλαιγα στα κρυφά.
Το μεσημέρι έκανα εμετό ένα κρέας βραστό με ίνες.
Το απόγευμα είχα πάρει την απόφαση μου.
Ξενυχτισμένη την άλλη μέρα το πρωί πήγα στα μαγειρεία και ζήτησα απ τις κοπέλες να τηλεφωνήσω στο μπαμπά μου,κάτι ήθελα να του ζητήσω να μου φέρει την Κυριακή που είχαμε επισκεπτήριο,έτσι είπα.
Πήρα στο γραφείο (είχα στο πορτοφολάκι μου το νούμερο,κι απέξω το ξερα)τον πατέρα μου και του πα "σώσε με,έλα να με πάρεις,θα πεθάνω εδώ μπαμπά"
Ούτε ρώτησε άλλα εκείνος.
Πήρε άδεια απ τη δουλειά,σαν τον τρελό πήρε το υπεραστικό ΚΤΕΛ και το βράδυ ήταν εκεί.
Όταν εμφανίστηκε στην είσοδο της σκηνής έμπηξα τα κλάματα.
"Πάρε τα πράγματα σου Σοφούλα" μου είπε,και γυρίζοντας στην ομαδάρχισα της είπε "άντε να μη σας τραβήξω καμιά μήνυση που χετε μικρά κορίτσια σα φαντάρους του Χίτλερ"
Στο γυρισμό,στο λεωφορείο,πήγα να του εξηγήσω,"δε χρειάζεται" μου είπε,"σε 2 μέρες έφεξε το πρόσωπο σου,αλλά επειδή η μάνα σου θα φωνάζει που την έτρεχες και λύσσαξες για να πας κατασκήνωση άσε να της μιλήσω εγώ,θα της τα πω τραγικά για να μη μουρμουράει"
Από τότε ο μπαμπάς ήταν ο γίγαντας που με έσωζε απ΄όλες τις δύσκολες καταστάσεις,ο βράχος,με το μπαμπά δίπλα μου τί ανάγκη είχα;
Όταν ήμουν 8 χρονών αποφάσισα πως θέλω να πάω ένα μήνα το καλοκαίρι στις παιδικές κατασκηνώσεις του Δήμου Αθηναίων στον Άγιο Αντρέα.
Χούντα.
Χρειαζόταν ένα βουνό χαρτιά,εμβόλια,ιατρικές εξετάσεις,τρέχαμε με τη μάνα μου βδομάδες ολόκληρες.
Και πήγα.
Και μόλις νύχτωσε το πρώτο βράδυ στο θάλαμο-σκηνή με τα 40 κρεβάτια έπαθα φρίκη.
Το πρωί που έπρεπε να φτιάξω το κρεβάτι με την παλιοκουβέρτα φάκελο,έκλαιγα στα κρυφά.
Το μεσημέρι έκανα εμετό ένα κρέας βραστό με ίνες.
Το απόγευμα είχα πάρει την απόφαση μου.
Ξενυχτισμένη την άλλη μέρα το πρωί πήγα στα μαγειρεία και ζήτησα απ τις κοπέλες να τηλεφωνήσω στο μπαμπά μου,κάτι ήθελα να του ζητήσω να μου φέρει την Κυριακή που είχαμε επισκεπτήριο,έτσι είπα.
Πήρα στο γραφείο (είχα στο πορτοφολάκι μου το νούμερο,κι απέξω το ξερα)τον πατέρα μου και του πα "σώσε με,έλα να με πάρεις,θα πεθάνω εδώ μπαμπά"
Ούτε ρώτησε άλλα εκείνος.
Πήρε άδεια απ τη δουλειά,σαν τον τρελό πήρε το υπεραστικό ΚΤΕΛ και το βράδυ ήταν εκεί.
Όταν εμφανίστηκε στην είσοδο της σκηνής έμπηξα τα κλάματα.
"Πάρε τα πράγματα σου Σοφούλα" μου είπε,και γυρίζοντας στην ομαδάρχισα της είπε "άντε να μη σας τραβήξω καμιά μήνυση που χετε μικρά κορίτσια σα φαντάρους του Χίτλερ"
Στο γυρισμό,στο λεωφορείο,πήγα να του εξηγήσω,"δε χρειάζεται" μου είπε,"σε 2 μέρες έφεξε το πρόσωπο σου,αλλά επειδή η μάνα σου θα φωνάζει που την έτρεχες και λύσσαξες για να πας κατασκήνωση άσε να της μιλήσω εγώ,θα της τα πω τραγικά για να μη μουρμουράει"
Από τότε ο μπαμπάς ήταν ο γίγαντας που με έσωζε απ΄όλες τις δύσκολες καταστάσεις,ο βράχος,με το μπαμπά δίπλα μου τί ανάγκη είχα;
Σκέφτομαι εκείνο το
αγόρι που πάλευε 2 ώρες στο τηλέφωνο να πείσει τη μάνα του να τον σώσει
κι η μάνα σκεφτόταν το πτυχίο και την επαγγελματική του αποκατάσταση και
λέω,"πόσο τυχερή ήμουν που είχα τέτοιους γονιούς"
απο τη διαδυκτιακη φιλη μου ΣΟΦΙΑ ΛΑΜΠΙΚΗ
απο τη διαδυκτιακη φιλη μου ΣΟΦΙΑ ΛΑΜΠΙΚΗ
Το να κηδεύεις με μπαλωθιές ένα θύμα της αντρίλας.
Ο ορισμός του ότι δεν πήρες μυρουδιά τίποτα.
Ο ορισμός του ότι δεν πήρες μυρουδιά τίποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου