έχε το νου σου στο παιδί..




Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Υποκρίτρια!!!

Κυρα Ρενα εσυ δημοσιευεις τετοια αναρτηση;
Υποκριτρια !!!!
Δεν μου λες, τωρα προσφατα δεν αγορασες κινητο με αφη;
χαχαχααααααααααααα
αυτοσαρκαζεσαι;
Γινε ΕΣΥ αυτο που θελεις να ειναι ο κοσμος κι ο κοσμος θ αλλαξει οργιο!
Ουτε το τελευταιο ειναι δικο σου. Ο Γκαντι το ελεγε Ρενουλα!
Αντε καλημερισε τους φιλους σου και τρεεεεεεεχα λαγε να κρυφτεις!
Καρδουλα μη ξεχασεις να βαλεις!


Φωτογραφία: ...

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Δεν λες κουβέντα...

Μυστικά και ντοκουμέντα: Κι όρθια η πράξη σαν αλεξικέραυνο:


Όλα στην πράξη αποδεικνύονται και όλες οι γενναίες πράξεις στη ζωή κοστίζουν ακριβά. Ο περίφημος αυτός στίχος του Αναγνωστάκη μου θυμίζει και άλλους στίχους σπουδαίων ποιητών με οικουμενική αξία και διαχρονικές διαστάσεις. Στίχους που επαναλαμβάνουμε πολλά χρόνια αργότερα, συχνά χωρίς να γνωρίζουμε ποιος τους έγραψε, στίχους που συμπυκνώνουν μιαν αιώνια αξία. Όπως το «πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά» και πάλι του Αναγνωστάκη  ή το «να μου δοθεί η χάρη να μιλήσω απλά» του Σεφέρη.   Ή το «για να γυρίσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολλή» του Ελύτη. Μερικές φορές και μια λέξη μόνο, όπως το «αντισταθείτε» του Μιχάλη Κατσαρού.
 Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή στην ποιητική κυοφορία. Όταν, σαν από το τίποτα, αναβλύζουν πέντε λέξεις από την ψυχή του ποιητή, μια λάμψη που είναι η ουσία της τέχνης και της ζωής.
Με την ποιητική συλλογή Ο στόχος(1970) ολοκληρώθηκε η θητεία του Αναγνωστάκη στην ποίηση στην εκπληκτικά νεαρή ηλικία των 45 ετών. Άρχισε πολύ νωρίς, τέλειωσε πολύ νωρίς. Εγώ δεν γνωρίζω άλλη τέτοια περίπτωση, στην ελληνική λογοτεχνική πραγματικότητα τουλάχιστον. Να ζήσει ένας σπουδαίος ποιητής άλλα 35 χρόνια χωρίς να γράψει.   Ας δούμε τι λέει ο ίδιος για το γεγονός αυτό σε έναν μονόλογο που ηχογραφήθηκε στο σπίτι του το 1992 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Εντευκτήριο τον Δεκέμβριο του 2005.
 «Το '71 ουσιαστικά σταματάει η ποιητική μου παραγωγή. Δεν γράφω καθόλου ποιήματα. Δεν αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω ποιήματα, καθόλου. Συνεχίζω όμως εντατικά την πνευματική μου προσφορά με δοκίμια, με άρθρα, με ορισμένες μελέτες, με πολιτική δράση, με αυτό που εγώ θεωρώ δημόσια παρέμβαση».
 Η οργή, η πλήρης απογοήτευση και η αηδία για την αθλιότητα της δικτατορίας και τις συνθήκες της ζωής στη χώρα μας, που έκαναν τον Αναγνωστάκη να γράψει αυτά τα εντελώς διαφορετικά ποιήματα, είναι πιθανόν να ήταν τα συναισθήματα που έσβησαν οριστικά και την ποιητική του φλόγα. Έτσι  νομίζω ότι μπορεί να εξηγηθεί το «δεν αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω ποιήματα». Και το γεγονός ότι είχε ήδη εκφράσει μια εποχή και μια νιότη με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, είχε φτάσει σε μια κορύφωση και δεν του έμενε πια τίποτα άλλο να πει ποιητικά.
Οι νέοι τώρα δεν μπορούν ούτε κατά διάνοια να φανταστούν τι σημαίνει να ξυπνάς ένα ωραίο πρωί με εμβατήρια, με αναστολή των άρθρων του συντάγματος για τις ατομικές ελευθερίες, με τα τανκς στους δρόμους, χιλιάδες συλλήψεις και εκτοπίσεις, με τους ασφαλίτες να μπαίνουν στο σπίτι σου τα χαράματα, με τέσσερα χρόνια φυλακή για όσους τους ξέφευγε μια βρισιά ή μια λέξη αγανάκτησης. Και με μερικές εκτελέσεις επί τόπου.
Δεν μπορούν να φανταστούν ένα πολυβόλο σαν μαντρόσκυλο στον εξώστη της Βουλής προς την Πλατεία Συντάγματος, όλα τα σκουλήκια να έχουν βγει από τους υπονόμους και τους γλοιώδεις καθηγητές πανεπιστημίου και ακαδημαϊκούς να υποκλίνονται μπροστά στους αγράμματους συνταγματάρχες. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας, οι ποιητές και οι πεζογράφοι είχαν αποφασίσει τότε να μην εκδίδουν τα βιβλία τους (με το καθεστώς της προληπτικής λογοκρισίας,  βέβαια).
 Με τις συνθήκες αυτές, ήταν φυσικό ο ερωτικός Αναγνωστάκης (όπως και άλλοι λογοτέχνες), ο ποιητής που είχε εκφράσει την πολιτική μέσα από μια ερωτική κατάσταση, όπως λέει ο ίδιος, να παραχωρήσει τη θέση του στον οργισμένο, σαρκαστικό, φαρμακωμένο, απελπισμένο Αναγνωστάκη και να μιλήσει δυνατά, απλά και ξεκάθαρα, χωρίς περιστροφές, χωρίς ίχνος λυρισμού, χωρίς έλεος για τον εαυτό του και για τους άλλους.
Το καθοριστικό στοιχείο στη συμπεριφορά του Μανόλη, αλλά και κάθε λογοτέχνη άξιου του ονόματος, ήταν η λιτότητα, η σοβαρότητα και η αυστηρότητα. Στην ποίηση και σε καθετί άλλο. Αυτό που ονομάζεται και λογοτεχνικό ήθος. Το ήθος αυτό δεν ήταν δυνατόν, όπως αποδείχτηκε, να του υπαγορεύσει άλλη στάση στη ζωή και στην τέχνη. Όπως η ποίηση είναι μια πράξη, έτσι και σιωπή μπορεί να είναι μια πράξη, μια πράξη πιο εύγλωττη από τις φωνές και τις κραυγές.
 Ας δούμε τους δύο επιλόγους στην ποίηση του. Τον επίλογο του  1951 και τον επίλογο του 1970.
Επίλογος
Οι στίχοι αυτοί μπορεί και να 'ναι οι τελευταίοι
Οι τελευταίοι στους τελευταίους που θα γραφτούν
Γιατί οι μελλούμενοι ποιητές δε ζούνε πια
Αυτοί που θα μιλούσανε πεθάναν όλοι νέοι.
Τα θλιβερά τραγούδια τους γενήκανε πουλιά
Σε κάποιον άλλο ουρανό που λάμπει ξένος ήλιος
Γενήκαν άγριοι ποταμοί και τρέχουνε στη θάλασσα
Και τα νερά τους δεν μπορείς να ξεχωρίσεις.
Στα θλιβερά τραγούδια τους φύτρωσε ένας λωτός
Να γεννηθούμε στο χυμό του εμείς πιο νέοι.
       
         (Από τη συλλογή Εποχές 3, 1951)

 Επίλογος
 Και όχι αυταπάτες προπαντός
Το πολύ-πολύ να τους εκλάβεις σα δυο θαμπούς  
προβολείς μες στην ομίχλη.
Σαν ένα δελτάριο σε φίλους που λείπουν με τη μοναδική λέξη ζω.
«Γιατί», όπως πολύ σωστά είπε κάποτε κι ο φίλος μου ο Τίτος
«Κανένας στίχος σήμερα δεν κινητοποιεί τις μάζες
 Κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα»
 Έστω.
Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου. Κρίνε για να κριθείς.

               (Από τη συλλογή Ο στόχος, 1970)

">

Τετάρτη 17 Ιουλίου 2013

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΤΟΧΗ

«Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»
Ιάκωβος Καμπανέλλης

"Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Εδώ και τρία χρόνια, άλλοτε με τις ομιλίες μου εντός Βουλής, άλλοτε εκτός, άλλοτε με συνεντεύξεις ή αρθρογραφία, έχω διεξοδικά και τεκμηριωμένα τοποθετηθεί για αυτή τη βαρβαρότητα, αυτή την ανωμαλία, πολιτική, θεσμική, οικονομική και κοινωνική που επιβάλλεται στην πατρίδα μας και το λαό μας.

Σε όλη αυτήν την πορεία των τριών χρόνων η προσέγγισή μου ήταν άκρως πολιτική, ακόμη και όταν εισήγαγα σκληρές εκφράσεις στο δημόσιο βίο, όπως η “κατοχική βουλή”. Έκφραση που σήμερα μαζί με την “κατοχική κυβέρνηση”, αποτελούν λογικά συμπεράσματα του λαού μας.
Εκφράσεις όπως “γκαουλάιντερ” για την ξένη επιτροπεία που έχει επιβληθεί στην πατρίδα μας και που αποδεικνύουν τη μετατροπή της σε νεοαποικία και άρα το περιορισμένο της κυριαρχίας της, δεν ακούγονται μόνο από στόματα αριστερών ή με τη συναισθηματική φόρτιση που γεννά μια διαδήλωση που χτυπιέται βίαια και ανελέητα.

Ακούγονται και γράφονται από έγκριτα χείλη ή από έγκριτο ευρωπαϊκό τύπο.

Ήδη, όχι ένας επαναστάτης ή ένας επαναστατημένος ή ένας αντιεξουσιαστής, αλλά η Γαλλίδα υπουργός Πολιτισμού χαρακτήρισε τραγωδία αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα, με αφορμή το κλείσιμο της ΕΡΤ.
Μια τραγωδία που ξεκίνησε από το πρώτο μνημόνιο και εξελίσσεται με πολλές κορυφώσεις με το μεσοπρόθεσμο, με τα διάφορα πολυνομοσχέδια, με τις Πράξεις Νομοθετικού, με τα αποφασίζομεν και διατάζομεν τούτης της κυβέρνησης κοινωνικής μειοψηφίας.

Αυτή είναι η μία όψη της τραγωδίας. Η θεσμική, η πολιτική.

Η άλλη όψη, η οποία αποτελεί και ευθεία συνέπεια της πολιτικής σας, είναι αυτή που εξελίσσεται στην κοινωνία.

Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, οι οποίες με τη βοήθεια και τη συνεργασία των διαπλεκόμενων ΜΜΕ παίρνουν τη μορφή επικίνδυνης και φασίζουσας λογικής, αυτής του κοινωνικού αυτοματισμού, να δικαιολογήσετε τον κηρυγμένο πόλεμο εναντίον του δημοσίου, με πρόσχημα τον αδικημένο ιδιωτικό τομέα.

Χυδαία λογική, με την απόλυτη χυδαιότητα που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που βάζει τους κάτω να τσακώνονται, ώστε οι νοσηρές κορυφές, οι τράπεζες και το παρασιτικό ή μη κεφάλαιο να μένει ανέγγιχτο.

Να εξακολουθεί να συσσωρεύει πλούτη μέσα στην κρίση, να εισπράττει το κέρδος των δικών της πτωμάτων.

Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, που και πάλι με την αγαστή συνεργασία των εργολάβων – μεγαλοκαναλαρχών αποκτούν την προσχηματική σοβαρότητα μιας κυβέρνησης που θέλει δήθεν να κάνει μεταρρυθμίσεις και έλεγχο των δημοσιονομικών δαπανών.

Χυδαία πρακτική, με την απόλυτη χυδαιότητα που μπορεί να έχει μια κυβέρνηση που χτυπάει τους πάντες, σήμερα τη δημοτική αστυνομία, τους σχολικούς φύλακες και την τεχνική εκπαίδευση, χτες την ΕΡΤ, τους εργαζόμενους στη ΒΙΟΜΕ, τον εμπορικό κόσμο, ενώ τους φίλους του πολιτικού και οικονομικού λόμπι τους αφήνει προνομιακά και τελικά ξεδιάντροπα ασύδοτους.

Προσπαθείτε, ψελλίζοντας πολιτικές ανοησίες, με τη γνωστή στήριξη των ΜΜΕ, να καταρρακώστε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και μαζί καταρρακώνετε το σύνταγμα, την αυτοτέλεια του θεσμού, φτάνετε στο σημείο επί της ουσίας να τον καταργείτε, αφού το παρατηρητήριο τώρα θα ελέγχει εκ των προτέρων το σχέδιο του προϋπολογισμού του κάθε δήμου.

Και εάν τελικά δεν τα βρουν, ποιος θα δώσει τη λύση;

Μα ο διορισμένος υπουργός οικονομικών, κ. Στουρνάρας.

Η αποθέωση της άμεσης δικτατορίας!

Στο δε κομμάτι του νομοσχεδίου που αφορά στον κατώτατο μισθό, εδώ ξεπερνάτε και τους πολιτικούς σας εμπνευστές, ακόμη και την κ. Θάτσερ, αφού διαλύετε κάθε πρόσχημα και μόνοι σας θα αποφασίζετε τον κατώτατο μισθό.

Την αγγίξατε την κ. Θάτσερ στην απεργία πείνας του Κώστα Σακκά, με ένα νομικό πραξικόπημα βγαλμένο από τη εμπειρία της Αγγλίας του '80, με θύμα τον Μπόμπι Σαντς και σήμερα την ξεπερνάτε με τις αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες επιλογές σας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Και η τραγωδία συνεχίζεται με πολλές κορυφώσεις :

Με Δύο εκατομμύρια άνεργους, με 4.000 αυτοκτονίες, με τη νέα γενιά στη μετανάστευση, με την πλειοψηφία της κοινωνίας κάτω από το όριο της φτώχειας, με την παιδεία και την υγεία κατεστραμμένες, με ότι θυμίζει άμεση δημοκρατία καταργημένο, με το σύνταγμα τσαλακωμένο και τη βουλή ακυρωμένη.

Ξέρετε, πολλοί στην Ευρώπη, ακόμη και συνδαιτυμόνες σας, κάνουν λόγο για τραγωδία.

Ξεχνούν όμως κάτι.

Το μεγαλείο της Αρχαίας τραγωδίας είναι ότι υπάρχει πάντοτε στο τέλος λύση και κυρίως κάθαρση. Με κάποιον τρόπο δηλαδή ο θεατής μέσα από την αποκατάσταση της ηθικής τάξης, λυτρώνεται, γιατί ικανοποιείται το περί δικαίου αίσθημα και αποκαθίσταται η τάξη πραγμάτων.

Και είναι απαραίτητη αυτή η αποκατάσταση γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, οι παλιές ιστορίες που απλώς “θάφτηκαν”, θα βγαίνουν στην επιφάνεια με την πρώτη ευκαιρία και θα στοιχειώνουν κάθε νέα πράξη των εμπλεκομένων.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Στην Ελλάδα και στην ταραγμένη μας ιστορία πολλές ιστορίες θάφτηκαν, από τα παλιά έως και τώρα.

Η μία ερμηνεία είναι ότι ο νικητής είναι τελικά αυτός που καλείται να οργανώσει την κάθαρση, κι έτσι θάβει κάτω από τόνους χιονιού τις βρώμικες ιστορίες, όπως γίνεται για παράδειγμα με τη λίστα Λαγκάρντ, που την πλήρωσε -και δικαίως αλλά τελικά ΜΟΝΟΝ- ο εντελλόμενος και όχι ο εντολέας.

Η άλλη ερμηνεία – και θα μείνω σε αυτήν- είναι ότι τελικά όσο η πολιτική και ιστορική ευθύνη αποδίδεται με τρόπο γενικό, με χαρακτηρισμούς που χωρούν εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες, η ευθύνη τελικά δεν καταλογίζεται.

Δείτε τι συνέβη με τους δοσίλογους της κατοχής.

Δεν κατονομάστηκαν κι έτσι μετά την εγκληματική τους προδοσία γινήκανε ευυπόληπτα μέλη της μεταπολεμικής Ελλάδας, χωρίς να ξεχνούν βέβαια την παλιά τους δράση. Και τους ξανασυναντάμε το '63 στον Λαμπράκη, το '65 στον Πέτρουλα, το '67 σαν πυλώνες της χούντας και τους γιους τους άξιους συνεχιστές και συνδαιτυμόνες-προστατευόμενους συγκεκριμένης υπουργού της κυβέρνησης του 2004.

Δείτε τι συνέβη επί χούντας.

Οι χαφιέδες δεν κατονομάστηκαν ή καλύτερα ελάχιστοι χαφιέδες ταυτοποιήθηκαν. Άλλοι συνέχισαν ανενόχλητοι τη δράση τους μέσα σε ένα σύστημα που τελικά δεν αποχουντοποιήθηκε ποτέ, αφού οι χτεσινοί τραμπούκοι σήμερα είναι αρχηγοί κόμματος, αφού οι χτεσινοί τσεκουροφόροι σήμερα έχουν δεσπόζουσα θέση στο κοινοβούλιο.

Έτσι λοιπόν θα αναγκαστώ να μιλήσω για μια ευθύνη άλλου τύπου.
Μια ευθύνη σαφώς πολιτική, σαφώς ιστορική, σαφώς κατά την άποψή μου στα όρια της προδοσίας του λαού μας, αλλά που έχει ονοματεπώνυμο.

Δε θα διαφωνήσω ότι φταίει το σάπιο πολιτικό σύστημα, δεν θα διαφωνήσω και με τους συντρόφους του ΚΚΕ, ότι φταίει ο καπιταλισμός που παράγει αυτά τα φαινόμενα.

Όμως κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

Τούτα τα μέτρα και τα προηγούμενα για να περάσουν κάποιοι τα έχουν υπογράψει.

Τα μνημόνια κάποιοι – διαβασμένοι ή μη- αυτό μου είναι αδιάφορο, κάποιοι τα υπέγραψαν.
Το ξαφνικό θάνατο χιλιάδων εργαζομένων, κάποιοι τον υπογράφουν.
Το πραξικοπηματικό μαύρο στις οθόνες, κάποιοι το υπέγραψαν.

Τη διάλυση της υγείας, κάποιοι την υπέγραψαν και την υπογράφουν.

Κάποια στιγμή και στην πατρίδα μας θα πρέπει να μιλήσουμε και για την προσωπική ευθύνη.

Για την προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Βενιζέλου, για τον οποίο ανασύρω ένα μόνο παράδειγμα, το κούρεμα, το οποίο είχε καταστροφικές επιπτώσεις στα ταμεία, στους μικροκαταθέτες, ακόμη και στην κυπριακή τραγωδία.

Για την προσωπική ευθύνη του κ. Στουρνάρα, του εκπροσώπου μόνον των τραπεζών, καθώς δεν απολαμβάνει την θεσμική ιδιότητα του αιρετού, που οδηγεί την κοινωνία στα βράχια και την οικονομία στο τέλμα.

Για την προσωπική ευθύνη του κ. Καψή -αυτά θα τα πούμε και μεθαύριο- που μετέτρεψε τη δημόσια τηλεόραση στο πειρατικό του καπετάν Μπόμπολα.

Για την προσωπική ευθύνη του κ. Μητσοτάκη, ο οποίος γόνος πιστός της εκτροπής, δεν κατηγορείται μόνο για πολιτική εκτροπή, αλλά για την εκτροπή της ζωής και αξιοπρέπειας χιλιάδων ανθρώπων στο βωμό των εντολών που λαμβάνει από αυτούς που με οικογενειακή συνέχεια και συνέπεια υπηρετεί.

Και βέβαια για προσωπική ευθύνη του ενορχηστρωτή αυτής της πολιτικής παρέας, η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά της συμμορίας της καταστροφής, όπως τη χαρακτήρισε και ο Πρόεδρος μας, Αλέξης Τσίπρας, για προσωπική πολιτική ευθύνη του κ. Σαμαρά.

Πριν δύο περίπου χρόνια από τούτο το βήμα είχα καταθέσει την πρόταση για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του Δημόσιου χρέους.

Μια ιστορία που φυσικά και τα κόμματα της εξουσίας δεν την αποδέχτηκαν για πολλούς λόγους.
Ένας από τους σημαντικότερους υπήρξε ότι αυτός ο έλεγχος θα έδινε ονοματεπώνυμα, θα έδινε πράξεις ή σκόπιμες παραλείψεις, συγκεκριμένων ανθρώπων, σε συγκεκριμένα υπουργεία, συγκεκριμένες στιγμές, προς όφελος συγκεκριμένων συμφερόντων.

Σήμερα, με όλα αυτά που συμβαίνουν, τα οποία δεν αποτελούν απλώς σοκ και δέος, αλλά ένα βαθύ και προμελετημένο έγκλημα, η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου είναι αναγκαία, αλλά δεν αρκεί.

Σήμερα έχουμε ανάγκη και από μία προσωπική πολιτική δέσμευση:
καμία προσπάθεια συμψηφισμού των υποθέσεων με σκοπό τον μηδενισμό του κοντέρ, δε θα υπάρξει ούτε καν σαν σκέψη.
Με την πολιτική υποχρέωση, το ηθικό καθήκον που μου αντιστοιχεί ως βουλευτού του ελληνικού κοινοβουλίου και της αριστεράς, δεσμεύομαι ότι τούτα τα εγκλήματα θα προσπαθήσω να μη μείνουν ατιμώρητα.

Να μη θαφτούν όπως αυτά που διέπραξαν οι προκάτοχοι ή οι πρόγονοι αρκετών από αυτούς που σήμερα υπογράφουν με μόνο κύρος αυτό που έχει ένας εντολοδόχος.

Ο καθείς και τα όπλα του.

Ο εκβιασμός, ο φόβος, η καταστολή τα δικά σας όπλα.

Η κάθαρση και η απόδοση δικαιοσύνης τα δικά μας όπλα.

Η δε τιμωρία, προϋπόθεση της κάθαρσης, σαφώς δεν αποτελεί όπλο σε προσωπική φαρέτρα, αλλά το όπλο του λαού μας, το οποίο σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές το ενεργοποίησε.

Όταν... “ο λαός είναι εχθρός”,

Όταν... “η μετανάστευσις είναι ευλογίαν δια τον τόπον”,

Όταν θέλετε... “χίτες σκυλιά λυσσασμένα να γαυγίζουν”,

Όταν τα νομικά πραξικοπήματα... “είναι ο Παρθενών της συγχρόνου Ελλάδος”,


Τότε η προσωπική δέσμευση ενέχει τη θέση της μεγαλύτερης πολιτικής δέσμευσης

και η πραγματοποίησή της μετατρέπεται σε κορυφαία πολιτική πράξη."

Ομιλία της Σοφίας Σακοράφα για το πολυνομοσχέδιο

16 Ιουλιου 2013
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΣΤΑΡΑΤΑ ΚΑΘΑΡΑ ΛΟΓΙΑ...
ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΚΑΤΟΧΗ, ολα τ άλλα δευτερευοντα!!!!!!!!!!!
````````````````````

M ενα ποιημα του Ελυτη...και ενα κρινο του καλοκαιριου στις "κατοχικες μερες μας"
..
Κ Α Λ Η Μ Ε Ρ Ε Σ!

Δώσε μου δυόσμο να μυρίσω,
Λουίζα και βασιλικό
Μαζί μ'αυτά να σε φιλήσω,
και τι να πρωτοθυμηθώ.

Τη βρύση με τα περιστέρια,
των αρχαγγέλων το σπαθί
Το περιβόλι με τ' αστέρια,
και το πηγάδι το βαθύ.

Τις νύχτες που σε σεργιανούσα,
στην άλλη άκρη τ' ουρανού
Και ν' ανεβαίνεις σε θωρούσα,
σαν αδελφή του αυγερινού.

Μαρίνα πράσινο μου αστέρι
Μαρίνα φως του αυγερινού
Μαρίνα μου άγριο περιστέρι
Και κρίνο του καλοκαιριού.

Δισκογραφία: Μικρές Κυκλάδες

">

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

Άκου πως τραγουδάει η ψυχή...Μαρία Αναματερού

11 του Ιούλη , 2013
στο 'Αλσος Βείκου
 μια Α ν ά σ α ...

Μαρία....


">


Τι βιολι ο Θεολογος, τι πιανο ο Μαρκος...
(Το παραπανω βιντεο το βρηκα στον αγαπημενο ΦΙΛΟ , Θεοδωρο Γαλιτη )Η ψυχη μου εφυγε , ουτε ξερω που πηγεεεεεεεεεεεεεεεε
Επαθα και με τους τρεις τους.....!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Κορσικη να τους Ονομασουμε;;;;;;;;;;;
Ναι!

Ας τους αφιερωσω λοιπον , ο,τι ειχα γραψει παλια σε αυτο το αγαπημενο ακουσμα:
```````````````````````````````````````````````````````````````````

έχεις ακόμα να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει...

Σε μιά γωνιά του κόσμου
CORSICA...
Lyrics in Greek....

υπάρχει μιά λάμψη τρυφερότητας
μέσα στην καρδιά, μεγαλόπρεπη
σε γεμίζει με αγνότητα
διαμάντι των θαυμάτων
μην ψάχνεις για κάτι παρόμοιο
δεν θα βρείς τίποτα τέτοιο
είναι μοναδικό, στέκεται μόνο κι ακριβό
Κορσική.
Πάντα ξυπνούσε τόσες επιθυμίες
αυτός ο βράχος στη μέση της θάλασσας
λαμπερός θησαυρός
ιερός σάμπως βωμός
ήρεμη, γλυκειά σαν το αρνί
γενναιόδωρη κι οικεία
ξεσηκώνεται, επαναστατεί
όταν ταπεινώνεται ο λαός της....

.......ξορκίζοντας τη θλίψη των καιρών μας, καθώς η νύχτα προχωρά και ονειρεύται πως τα γέλια των ανθρώπων θα ζωγραφίσουν και πάλι τη χαμένη άνοιξη...
θα μου πεις με ξόρκια...??
θα σου πω... πάμε πάλι να σου δείξω την "οδό Ο νείρων" ......?

..................

"Ζω θα πει αντιστέκομαι, μέχρι να πεθάνω...

Όταν η πραγματικότητα δεν αντέχεται
Πας στην Οδό Ονείρων
Η στην Οδό Ουτοπίας
Δυό παράλληλοι δρόμοι
Κάθετοι στην Οδό της Απογοήτευσης
Περνάς τις γραμμές του υπαρκτού μπορντέλου
Στέκι των μπλέ και πράσινων κόκων τα τελευταία χρόνια
Στρίβεις Αριστερά στην Ο δό Ευαισθησίας
Βγαίνεις στο ξέφωτο
Και αγναντεύεις την Οριζόντια γραμμή
Θα τις δεις να φωτίζουν
Να κυματίζουν τα Ο νειρα μας."

http://youtu.be/pvhSw2TLFMc

">


Η ληψεις οι  δικιες  μου χαλια...

Η φωνη ΜΟΝΑΔΙΚΗ!!!!!!!!!!!!
11-7-2013
Βιολί: Θεολόγος Μιχελλής
Πιανο:Μάρκος Κότσιας
Έγχορδα: Γιώργος Παππάς

ΘΕΑ ΜΟΥ Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
ΜΟΥΣΑ ΜΑΣ Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!
Ειχα καιρο να νοιωσω ετσι , ΑΝΑΣΑ ΜΑΣ......!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΣΥ , ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Ο ΜΑΡΚΟΣ , ΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ ΣΟΥ....
ΞΕΧΩΡΙΣΤΗ ΒΡΑΔΥΑ , γεματη ΟΞΥΓΟΝΟ που τοσο το χρειαζομαστε στη πουλημενη πατριδα...
Ετσι, να μας δινεις ΔΥΝΑΜΗ να συνεχιζουμε τον Δυσκολο ΑΓΩΝΑ καρδια μου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΥΓ Το νεο μου κινητο απαισιο, (ο,τι παλιο και καλυτερο χαχα) σε πηρα για ΜΟΙΡΑΣΙΑ στον κοσμο αλλα στα βιντεο δεν φαινεσαι , μονο ακουγεσαι!
Τι κριμα...
Αλλα δεν πειραζει...Τετοια ΦΩΝΗ ν ακουγεται θελωωωωωωωωωω:)
Ελπιζω σε αλλους να εχουν παρει την καταπληκτικη αυτη καταθεση ψυχης !
Μας χρειαζεται λατρεμενη μου , ΜΟΝΑΔΙΚΗ Μ Α Ρ Ι Α Μ Α Σ .....
Μολις βρω χρονο, οτι εχω θα τα αποθηκευσω στο μπλοκ μου και θα στα φερω εδω να τα δεις ΟΜΟΡΦΙΑ ΜΑΣ!!!!!!!!!!!!!!
Νασαι καλα ΜΑΡΙΑ, ναστε ΟΛΟΙ ΚΑΛΑ να μας χαριζετε τετοιες ΑΝΑΣΕΣ!
Σ αγαπω Γλυκεια μου, Σεμνη, ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ,
Υ Π Ε Ρ Ο Χ Η
ΜΑΡΙΑ ΑΝΑΜΑΤΕΡΟΥ

Το βιντεο το παρακατω κοπηκε γιατι ειχα κληση...:)
Σε γλυκοφιλω...



">

">


Μουσική/Στίχοι: Μιτζέλος Αντώνης
M ένα φιλί σου άχραντο
στο μυστικό με μύησες
κι από φτωχό και γήινο
ουράνιο, πανάχραντο
το σώμα μου εποίησες

Κρυφή μου αγάπη κυμματούσα
στο πέλαγός σου να χαθώ
εφτά φουρτούνες να πνιγώ
μ ένα φιλί σου θα κρατούσα
τρεις μέρες για ν αναστηθώ

Κι έτσι ακόμα σ αγαπώ
κι είσαι ο μύθος μου
φως απ τα μάτια σου κρατώ
να καίει το στήθος μου

Κι έτσι ακόμα είσαι εδώ
κι είσαι η έγνοια μου
κι αν έφυγες σε καρτερώ
παραμυθένια μου

Ρίξε φωτιά στην άβυσσο
να δω να περπατήσω
κι απ τον Aχέροντα νερό
θα φέρω στον παράδεισο
να σε γλυκοποτίσω
">




">

Και η ΕΚΠΛΗΞΗ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΛΙΤΗΣ

Κρατειστε το ΟΝΟΜΑ !
ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙ κι ειναι νεοτατο παλικαρακι!
Δημητρη χιλια μπραβο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Μαρία ευχαριστούμε και για τους υπέροχους Καλεσμένους σου!

">


Καβοντοτίτικος απο τον Υπέροχο ΘΕΟΛΟΓΟ ΜΙΧΕΛΛΗ στο βιολί

">



σαν  παντρευεται η ΝΑΞΟΣ με την ΚΡΗΤΗ.
">




">



ΦΙΝΑΛΕ!!!!!

Εμείς ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ , τραγουδάμε για να ΕΝΩΣΟΥΜΕ τον κόσμο...

στο ΆΛΣΟΣ ΒΕΊΚΟΥ
ενα μικρο δειγμα σε τραγουδια ψυχης απο ΤΗ ΜΑΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!
και την απιθανη ΠΑΡΕΑ της...

">



Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Στην Ελπινίκη μου!!!



Υπάρχουν κάτι Άγγελοι εδώ στη Γη...
αρκεί νάχεις μάτια να τους  δεις, γλυκειέ μου Άγγελε!
Αρκεί να έχεις την οσμή!
Και τότε , Θεσσαλονίκη Αθήνα σκορπά τ άρωμα που λέγεται
ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΙΑ , χαμόγελό μου!!!
Σ' ευχαριστώ λεβέντισσά μου για Ο λα!

Το πιό τρυφερό μου τραγούδι, για... Σένα
με τόσο ...Αγάπη...
..."και βέβαιααααααααααα ...":):)

11 του Ιούλη 2013


">

Θυμάσαι; Αυτή τη φωτογραφία την είχα βγάλει για πάρτη Σου...
Τί με κοιτάς και γελάς ρεεεεεεεεεεε ΧΑΜΟΓΕΛΟ,
 ό λα τα λεφτά;;;;;;;;;

">






Δευτέρα 1 Ιουλίου 2013

Στέλιος Ελληνιάδης!!!!!!!!!!!!

Από την Αλίκη στην Τζούλια, από τον Γκουσγκούνη στον Άδωνι και από τον Ελύτη στη Σώτη!

Γραμμένο από Στέλιος Ελληνιάδης Τρίτη, 25 Ιούνιος 2013 12:05
Ποια είναι τα πιο αναγνωρίσιμα άτομα, οι «περσόνες», στην τηλεόραση;
Αυτά που αποτελούν τη βιτρίνα του μιντιακού πολιτισμού; Τα «πρότυπα» στην πολιτική αρένα, τα μοντέλα στον τρόπο ζωής, οι πετυχημένοι και αντιπροσωπευτικοί τύποι των πολιτικών θώκων και των επαγγελματικών σταδιοδρομιών; Αυτοί που δεν θα τους ήξερε, ή δεν θα ήθελε να τους ξέρει, ούτε η μάνα τους, χωρίς την τηλεόραση;
Στη δεκαετία του ’60, οι ταινίες της Αλίκης Βουγιουκλάκη, το «Ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο», «Χτυποκάρδια στο θρανίο», «Κλωτσοσκούφι», «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια» κ.ά., έκοβαν εκατοντάδες χιλιάδες εισιτήρια. Η Αλίκη ήταν το πρότυπο της λαϊκής οικογένειας. Νέα, όμορφη, δραστήρια, πετυχημένη ηθοποιός και επιχειρηματίας, μητέρα, με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ σύζυγο και τον Αλέκο Σακελλάριο σκηνοθέτη, με συμπρωταγωνιστές τον Παπαγιαννόπουλο, τον Ηλιόπουλο ή τον Βέγγο, και με μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, του Σταύρου Ξαρχάκου ή του Γιώργου Ζαμπέτα. Μπορεί να μην ήταν η νέα Παξινού και να μην άρεσε η ελαφρότητά της στους διανοούμενους, αλλά οι ρόλοι της δεν είχαν ούτε χυδαιότητα, ούτε βία, ούτε σαπίλα. Και οι ταινίες της ήταν απολίτικες, αλλά είχαν συναίσθημα, αφέλεια και χιούμορ.
Τα χρόνια πέρασαν, τα ήθη και τα πρότυπα άλλαξαν, πολλοί άνθρωποι, στα πάνω και τα κάτω στρώματα, μεταλλάχθηκαν. Η τηλεόραση αντικατέστησε, μάλλον επώδυνα, το λαϊκό σινεμά. Και στην πρώτη δεκαετία της νέας χιλιετίας, οι ταινίες της Τζούλιας Αλεξανδράτου κυκλοφορούσαν σε εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα. Η Αλίκη είχε προ πολλού πεθάνει. Η Τζούλια φόρεσε το στέμμα των ΜΜΕ, σε prime time, ως πετυχημένο μοντέλο, αντιπροσωπευτικό της νέας εποχής. Βρόντηξαν και άστραψαν οι στάσεις της και οι καμπύλες της στο youtube! Νέα, ωραία, λαϊκή, αλλά και αδίστακτη, αμόρφωτη, με μπράβους και μαφιόζους στο φυσικό της περιβάλλον. Ανάμεσα σε βίζιτες που πλημμύρισαν το λαϊκό φαντασιακό μέσα από την ιδιωτική τηλεόραση, τα περιοδικά και τις φυλλάδες του λάιφ στάιλ κουτσομπολιού, παρέα με νεοπλούσιους γαμπρούς, τυχοδιώκτες επιχειρηματίες, photoshop τραγουδιστές και ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές! Οι μαμάδες παίρνουν απ’ το χέρι τα κοριτσάκια τους και τα πηγαίνουν προσφορά στα καλλιστεία, ενώ οι μπαμπάδες απολαμβάνουν καναπεδάτοι τις τσόντες που νοικιάζουν από τα βιντεάδικα ή αγοράζουν στις καφετέριες και τα προποτζίδικα από πλανόδιους Αφρικανούς.
Πολιτισμικό κουβάρι
Όσο αυξανόταν η οικονομική απόσταση ανάμεσα στα κατώτερα στρώματα και την ολιγαρχία του πλούτου τόσο περισσότερο βομβάρδιζαν την «πλέμπα» με πνευματική σαβούρα και πολιτιστικά μπάζα. Όσο περισσότερο η μεσαία τάξη βελτίωνε τα οικονομικά της τόσο περισσότερο ελαστικοποιούσε τα κριτήριά της και έριχνε την αισθητική της. Σκότωσαν τον Χατζιδάκι μέσα τους και υιοθέτησαν τον Πέτρο Γαϊτάνο ή τον Νότη Σφακιανάκη. Ξεκίνησαν από την Ελένη Βλάχου και κατέληξαν στον Πάσχο Μανδραβέλη.
Ολιγάρχες, μεσαία τάξη και «λαϊκοί» γίνανε κουβάρι. Αυτό που υπήρχε ανέκαθεν, αλλά ήταν οριοθετημένο στις όχθες της Εθνικής Οδού, αναδείχτηκε από τα ιδιωτικά ΜΜΕ, νομιμοποιήθηκε και έγινε μέινστριμ, οικογενειακό. Η Άντζελα Δημητρίου, βασίλισσα στην πίστα, από τις μεταμεσονύχτιες ώρες βρέθηκε ξαφνικά στα πρωινάδικα, από τους ξενύχτηδες των σκυλάδικων στις κουζίνες και τα σαλόνια των νοικοκύρηδων. Οι πόρνες πολυτελείας απέκτησαν πιστοποιητικό κοινωνικοφροσύνης στα δελτία ειδήσεων και τις εκπομπές μαγειρικής και κοινωνικού ξεκατινιάσματος. Από τις διαφημίσεις γιαουρτιών και απορρυπαντικών η γυναίκα καθιερώθηκε σαν σκεύος για κάθε χρήση και το εμπορευματοποιημένο άνευ συναισθήματος σεξ ανασύρθηκε από το περιθώριο και έγινε καθεστώς. Η Τζούλια μπήκε σαν κυρία στα σαλόνια από την πόρτα, μετά τιμής και digital στις πανάκριβες οθόνες πλάσματος, ενώ ο Γκουσγκούνης, στην εποχή του, βολόδερνε στην Αλάσκα και στο Ροζικλαίρ, μέσα σε μυρωδιές από άπλυτες κάλτσες, χαλασμένα δόντια και ρέγκες από τον εξώστη. Τότε, οι θεατές έκρυβαν το πρόσωπό τους όταν έβγαιναν στην Πατησίων από το σινεμά, ενώ οι τηλεπαρουσιαστές χαμογελάνε πανευτυχείς και καμαρωτοί όταν προβάλλουν μέσα στα διαμερίσματα και τα παιδικά δωμάτια τις περιπέτειες της κάθε κυρίας Αλεξανδράτου. Η φτήνια και η τάχα μου άνεση πήγαν μια χαρά πακέτο με τον ατομισμό, τον εκμαυλισμό, το συντηρητισμό και το ρατσισμό. Ο νέος τύπος πολίτη, λαϊκού, καταφερτζή και καταναλωτή, χαμηλού ήθους και αισθητικής, κατέλαβε απαιτητικά ένα μεγάλο μέρος από το δημόσιο χώρο. Αυτός ο τύπος πολίτη επανακαθόρισε την πολιτική και επέβαλε τους πολιτικούς του εκφραστές. Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου ξέπεσε στον Γιωργάκη Παπανδρέου, τον Γιώργο Καρατζαφέρη  και τον Αντώνη Σαμαρά, με καντηλανάφτες τον Παπακωνσταντίνου και τον Στουρνάρα και τσόντες τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη, τον Κεδίκογλου και τον Δένδια. Σ’ αυτά τα ήθη, αυτοί οι πολιτικοί αντιστοιχούν. Και σ’ αυτούς τους πολιτικούς, αυτά τα ήθη.
Άπληστοι και κομπλεξικοί
Η αισθητική και τα πολιτικά πιστεύω των κυβερνώντων είναι τόσο απελπιστικά ξεφτιλισμένα, που ενοχλούνταν ακόμα και από την υπό τον έλεγχό τους ΕΡΤ. Με διορισμένους από τους ίδιους διευθυντές, συμβούλους, δημοσιογράφους και παρουσιαστές, και με προσωπικό που σε μεγάλο βαθμό έχει επιλεγεί με κομματικά κριτήρια από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, η ΕΡΤ παρέμεινε ασύμβατη με τη φτωχή και θλιβερή κουλτούρα τους, γιατί από παράδοση κρατούσε ένα υψηλότερο επίπεδο πολιτικής και πολιτισμού. Με αποτυχημένη τη Γιουροβιζιονοποίησή της, χωρίς Τατιάνα, Πάνια, Τζούλια, Μενεγάκη, Τρέμη, Καψή, Προτοσάλτε και Σουλεϊμάν, η ΕΡΤ φαινόταν στον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη άντρο της επανάστασης, αντίπαλος της πολιτικής τους, εχθρός της κουλτούρας τους.
Διαβάζοντας τις ατάκες του στενού συμβούλου του πρωθυπουργού Φαήλου Κρανιδιώτη, καταλαβαίνεις, από τη γλώσσα που χρησιμοποιεί, γιατί μισεί την ΕΡΤ, αλλά καταλαβαίνεις και τη μετάλλαξη που έχει υποστεί ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας, που έχασε τα πολιτισμικά του ερείσματα στο διάβα μερικών δεκαετιών και ξέπεσε στο χαμηλότερο επίπεδο της μεταπολεμικής περιόδου. Καταλαβαίνεις και τους λόγους που έχουν απήχηση οι νεοναζιστές. Δεν είναι, βέβαια, οι μετανάστες που σήκωσαν τη Χρυσή Αυγή, γιατί οι μετανάστες εμφανίζονται ως πρόβλημα στην κοινωνία από το 1990, ενώ η Χρυσή Αυγή, επί μία εικοσαετία, μέχρι το 2009, είναι ανύπαρκτη. Η άνοδος της συμπίπτει με τη χρεοκοπία του παλιού κόσμου, τη χρεοκοπία των κομμάτων εξουσίας, τη γενικότερη ηθική κατάπτωση και την ανάδυση στην επιφάνεια ό,τι σάπιου έχει αναπτυχθεί μέσα στο κοινωνικό σώμα. Η καλλίγραμμη Τζούλια, ο ατσούμπαλος Άδωνις, ο πρετεντερικός τύπος δημοσιογράφου και ο –γυαλίζει το μάτι του- Κασιδιάρης είναι έκφραση και αντανάκλαση ενός νέου τύπου πολίτη, ανθρωποφάγου, μισογύνη, φτηνιάρη, κακόγουστου, κομπλεξικού και άπληστου.
Κι αυτή η αξιοθρήνητη πραγματικότητα συμπληρώνεται, δυστυχώς, με τσόντες από τα αριστερά.
Στέλιος Ελληνιάδης
Υ.Γ. Η ανάκτηση του χαμένου εδάφους στον πολιτισμό, προϋπόθεση για την ανάσχεση του κοινωνικού εκτραχηλισμού και της φασιστικοποίησης, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου όχι μόνο για την Αριστερά, αλλά για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Εδώ και καιρό, τρίζουν όχι μόνο τα κόκαλα του Γιάννη Ρίτσου, αλλά και του Μάνου Χατζιδάκι.
http://tinyurl.com/np7b9fm






“Σας έγραψα μικρής διάρκειας ιστορίες που μου αρέσει να διηγούμαι στις παρέες σαν παραμύθια. Σαν παραμύθια σύγχρονα, για μεγάλους. Σαν παραμύθια αληθινά, όπως όλα τα παραμύθια. Μαλακά και σκληρά, σαν τις ουσίες. Με καλούς και κακούς. Με αγάπη και μοναξιά. Διαπλεκόμενα. Απρόβλεπτα. Όλα προσωπικά και όλα νυχτερινά, που τα αισθάνεται κανείς πιο έντονα, σαν κομήτες που περνώντας φωτίζουν ή τσουρουφλίζουν. Παραμύθια που τελειώνουνε και παραμύθια που συνεχίζουνε. Παραμύθια, κυρίως του δρόμου.”

Συγγραφέας: Στέλιος Ελληνιάδης
Εκδότης: ΝΤΕΦΙ
Ημερ/νία έκδοσης: 2007


ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΕΛΛΗΝΙΑΔΗΣ "Ζωγραφιζει" κάθε Σάββατο και Κυριακή στο σταθμο
ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ 105,5,   12 με 1 μεσημερι






Στελιο!!!!!!!!!
Χθες η καλυτερη στιγμη μου στο αντιρατσιστικο φεστιβαλ, ηταν οταν ηρθα και σ αγκαλιασα και σε φιλησα ετσι αυθορμητα.
Ο,τι σου ειπα δεν ηταν λογια κολακειας.
Να, θα το ξαναπω και ας χαμηλωνεις τα ματια με τη σεμνοτητα που σε διακατεχει...
Εχεις τον πιο ανθρωπινο ευαισθητο λογο που εχω ακουσει.
Ναξερες ποσα μας δινεις!
Σε παρακολουθω, τρεχεις παντου μιλας με αγωνια εναντια στο φασισμο ...βιντεοσκοπεις των ανθρωπων τις απλες στιγμες ...κανεις προτασεις!!!!!!!!!!!
Μιλας μεσα απο τις εκπομπες σου για ΟΛΑ!!!!!!!!!!
Μεσα απο την καρδια μου Σ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Ο λογος που ηρθα να σου γραψω τωρα δα, ειναι οτι δεν βρισκω τις εκπομπες σου (στο κοκκινο 105,5 , καθε Σαββατο και Κυριακη 12 με 1 το μεσημερι) ενω παλια υπηρχαν!
Στελιο, θελω να τις μοιρασω, να τις ΜΟΙΡΑΣΩ παντου!!!!!!!!!!!
Συνεχισε ετσι, Στελιους Ελληνιαδηδες εχει ο κοσμος αναγκη, οχι "κουτακια"...:)
Κοιτα τον Οικονομιδη πως σου παιζει το βιολι του ...και γαμωτο δεν ημουν εκει , δεν το ηξερα ...(Τον Οικονομιδη και τη Σπανου , πολυ τους εκτιμω...ασε που και η καταγωγη μου ειναι απο Κυκλαδες)
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ Σ Τ Ε Λ Ι Ο Μ Α Σ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

γεια σου Στελιο Ελληνιαδη σου φωναζει ο Νικος!!!!!! :)

">


Ησουν εκει, καμαρωνες τα παιδια σε ΚΥΚΛΟ.....ειπες στην εκπομπη Σου την Κυριακη!!

Να λοιπον, τι θα Σου χαρισω μεσα απ την καρδια μου....
Μεγαλωσε την οθονη και κοιτα ενα εκπληκτικο βιντεο κοιτα
μια
απιθανη καταγραφη μυσταγωγιας...
Κοιτα τον κοσμο...ΣΤΕΛΙΟ ΜΑΣ!!!!

"Ικαρία, Εύδηλος, ξημέρωμα ολονυχτίας, υπέροχη βιντεοκαταγραφή με μυσταγωγό τον Νίκο Φάκαρο να δένει χέρια και σώματα σε "χορούς κυκλωτικούς κι άλλο τόσο ελεύθερους σαν ποταμούς"...
Από τις καλύτερες λήψεις που έχω δει. Ζήλεια, λαχτάρα και άσπρο πάτο αυτό το μεθυστικό βιντεάκι (ΟΛΟ!) για ανάσα. Αντι-Κρισιακή θεραπεία, (κατά πως λέει και ο δημιουργός του)."


">
"Κλαίω γαμώτο.
Κλαίω
Και γελάω μαζί γιατί ΝΑ, αυτά ακόμα κάπου, κάπως, κρατάνε λίγη από την ομορφιά αυτού του πολιτισμού που θέλουν να πνίξουν στο γκρίζο κι ανάλατο οι βάρβαροι."

σαν ν ακουσα ΕΣΕΝΑ στην παραπανω φραση του αδελφου μου (ο οποιος ταυτιζεται απολυτα με τη ματια ΣΟΥ ...να σου τον συστησω?:)

http://rigasili.blogspot.gr/2010/11/blog-post_6884.htl

http://rigasili2.blogspot.gr/


"Είναι το πλήθος των νέων παιδιών, είναι η ώρα, είναι η ζωντανή κάμερα που μεταφέρει όλο το κλίμα καταγράφοντας χέρια, πόδια, σώματα, πρόσωπα φωτεινά, τα άδεια τραπέζια μετά το ολονύχτο γλέντι, μπαίνει μέσα στο χορό, τρέχει να βρεί τον μυσταγωγό με το βιολί, ξαναγυρνάει στον χορό, πάλι σώματα, χέρια, πρόσωπα, ουρανός... Κι αυτές οι παύσεις και οι αλλαγές έντασης στο βιολί... Παύσεις ανάσας, ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑΣ... Κι ο χορός συνεχίζει να χορεύει... Και αυτά τα λόγια "δώστου πέρα, δώστου του φουστανιού σου αέρα..."... γιατί... "τούτη η γη που την πατούμε όλοι μέσα θε να μπούμε"... Το αλάτι της γης...
πέρα στου χωριού τη βρύση
Ικαριώτικο έχω στήσει
και χορεύουν κοπελούδια
σαν τα δροσερά λουλούδια
Τον καριώτικο χορό
πώς τον αγαπώ εγώ
να χορεύω με χαρά
δίπλα σ' όμορφη κερά
Χόρεψε πανάθεμά σε
τα τακούνια μη λυπάσαι
χόρεψε και δώσ' του πέρα
δώσ' του φουστανιού σου αέρα
Δώσ' του, δώσ' του παλικάρι
σύρε το χορό με χάρη
να χορεύεις με χαρά
δίπλα σ' όμορφη κερά
Ικαριώτικο χορεύω
κι όσο ημπορώ σαλτεύω
να χορεύω με χαρά
δίπλα σ' όμορφη κυρά
Πώς χορεύουν οι λωλοί
δίχως λύρα κια βιολί
Στου Ικάρου το νησί
βγαίνει μπρούσκο το κρασί
κι όποιος το ηπιεί μεθάει
κι όλη νύχτα τραγουδάει
Τούτη η γης που την πατούμε
ούλοι μέσα θε να μπούμε
τούτη η γης με τα χορτάρια
τρώει νιες και παλικάρια
...
Πόσο πόσο πόσο όμορφο βίντεο...
Τρελαίνομαι με αυτές τις παύσεις... Που ΔΕΝ είναι παύσεις..."

συνεχιζε να μου λεει χθες βραδυ , ο Χαρης τ αδελφακι μου......
του ειπα...Ο Στελιος Ελληνιαδης ελεγε τα ιδια...
ΣΕ ΗΞΕΡΕ .......ΣΕ ΞΕΡΕΙ......... !!!!

και χορευουν κοπελουδια σαν τα δροσερα λουλουδιαααααααα

σιγα μη τρελλαθουμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε


ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ .....
Τι καταλαβαινουν οι ανεγκεφαλοι οι ΑΜΟΡΦΩΤΟΙ ΤΑ ΠΟΥΛΗΜΕΝΑ ΤΟΜΑΡΙΑ απο το ΑΛΑΤΙ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΑΣ;;;;
ΕΚΕΙ σιχαματααααααααααααααα θα ανασαινουμεεεεε


">

Εκατο ψυχες μοναχα θαλασσοδαρμενα βραχια, να μας λεει το αστερι , πότε θάρθει "καλοκαιρι".....

">


 


Αυτό το κλίμα που ΔΕΝ υπάρχει στη Νάξο...που λατρεύω όχι γιατί είναι οι γονείς μου απο κει, αλλά γιατί μου έμαθαν χωρίς να το ξέρουν το ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ....




Όπου έχω δει Ικαριώτες χορεύουν ΟΛΟΙ μαζί, όχι επίδειξη, όχι,
ΟΛΟΙ μαζί... Με κατανυκτικότητα... Γαλατικό χωριό...

Νασαι καλα Στελιο , μη ΚΟΥΡΑΣΤΕΙΣ να δινεις στους Ανθρωπους...

"Στην οδό της τρέλας
στον αριθμό μηδέν..."
που λεει και ο αγαπημενος σου, ο αλλος Στελιος :),
ο αγωνας συνεχιζεται, τιποτα δεν παει χαμενο !!!!!!!!!!!
Σ ευχαριστουμε...

ΥΓ Να , δες και το χωριο του πατερα μου και της μανας μου....
">


">


">






ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ ... απο το φιλο μου τον Ιωακειμ!!!!!

Odilon Redon


Πόσα φεγγάρια είχαν ονειρευτεί τον ερχομό σου
προτού γινούν η θλίψη των αγαλμάτων……
πόσα τυφλά πρωινά ψάχναν το φως σου…
προτού σβήσουν στη σκόνη του χρόνου
Χαμένων βημάτων ψυχές σε ανεπίστρεπτους δρόμους
έγιναν άνεμος που στοιχειώνει τι
ς ακατοίκητες μέρες,
τρυπώντας βαθιά τη γύμνια της σάρκας
τυλιγμένης τις σκόρπιες στάχτες των κέδρων

Άστρα σβησμένα τα όνειρα
που σ’ αναζητούσαν τις νύχτες
σε χρόνους άνυδρους
στην παγωνιά του κενού
στην αθέατη πλευρά της ζωής
πέρα από πετρωμένα, ανεκπλήρωτα δάση
Έψαχνα να σε βρω, άλλη μου όχθη
εκεί που ταξιδεύαν τα αποδημητικά μου όνειρα
εκεί που ξεδιψούν τα πεφταστέρια
ποτάμι μου
να βαπτιστώ στα νερά σου
να χυθούμε στην θάλασσα
λευκά πανιά της αβύσσου μου
κι ένα πέλαγος να πάρει το όνομα μας

Νύχτες ατέλειωτες
να με ονειρεύομαι…
ανάμεσα στον άνεμο και την πορεία
Με φουσκωμένα όλα του στήθους τα πανιά
Να σχίζω τα νερά στο πελαγίσιο σώμα σου
με την ορμή της πλώρης
Δελφίνια τα χέρια σου που παιχνιδίζουν
να μ΄ οδηγούν σ΄ένα ακρογιάλι στην άκρη του κόσμου
Να σε ονειρεύομαι
Να ΄ρχεσαι ακροπατώντας στις κυματοκορφές
να στάζεις φιλιά
στις ανοιχτές παλάμες των μύριων κοχυλιών μου
που τραγουδούν για σένα αέναους στροβιλισμούς
Να σμίξουν οι ήλιοι μας στα μάτια
Να βρουν οι θύελλες αναπαμό ..
Μας ονειρεύομαι ..
Εκεί ψηλά που σμίγει η απεραντοσύνη
με το μυστικό ιδίωμα των αγγέλων
οι γλώσσες της φωτιάς μου
ψηλαφούσαν τις πτυχές του ουρανού
να βρούνε το βλέμμα σου, να δούνε τη μορφή σου καθαρή
υφασμένη από ανάσες μυριάδων πουλιών
Να σε προσμένω.
Μια αχανής
ρευστή
ανέγγιχτη αγκαλιά…….
Γυρεύοντας το φως
Γύρευα εσένα
Κι ο ίσκιος μου να ματώνει
αποζητώντας σε σε όλα τα όνειρα

Μα πες μου Όνειρο ! Θα υπάρξεις για μένα τρυφερό
ή θα σκορπίσεις, άδειου ανέμου έρμαιο ;
οι λίγοι στίχοι που γράφονται απ την καταιγίδα
κι από τον ίλιγγο του θαλασσοδαρμού ;
Όση βροχή μαζέψω με τις στάλες της δροσιάς
που αφήνει το σκίρτημα τις νύχτες
πάνω στα φύλλα της καρδιάς;;

Ρώτα πως νιώθουν οι ρίζες του κομμένου κορμού μου
που σε ψάχνουν στα βάθη της δίψας...
Διάβασε στα νερά της λιωμένης καρδιάς του
την ηλικία του πόνου...
Για την πορεία άκου την κορυφογραμμή
που ασκητεύει στο άπειρο με πείνα ψυχής μοναχού...
Ακολουθώ τα ίχνη της λάμψης σου
στους ήλιους των παιδικών μου ζωγραφιών
στην πρώτη πινελιά ζωγράφου εκστατικού
και στην αγρύπνια των ματιών
το φως σου Όνειρο, ακολουθώ στο αχανές.
Να σε προσμένω Αγάπη μου
Είσαι το λιγοστό δίκοπο νερό , είσαι κι η δίψα που επέρχεται
Να σε προσμένω .
Να σκάβω τις νύχτες με τα νύχια
για ένα κομμάτι πέτρας που σου μοιάζει
Θεμέλιο για ένα στέρεο αύριο ..

Στη διάλεκτο του αίματος
κρύβω σαράντα παραμύθια για το νόημα σου,
μονάχα το φως σου για όλα τα όνειρα,
για όλα τα μελλούμενα ταξίδια.
Απόμεινα μάτια που μαίνονται
δάσος, φωτιά κι αγέρας ένα.
Δύο μικρές απλωμένες παλάμες
έρημοι αχανείς στην απουσία σου.
Σκάλισα τρύπες στα οστά μου
να 'χει ένα φλάουτο στα χείλη η ψυχή
να ακούγεται ο θρήνος του άπειρου
να συγκλονίσει το άδειο.

Ήμουν η θλίψη στο πρόσωπο τ’ ουρανού
μα η δίψα για το χώμα σου
με μοίραζε στις άπειρες σταγόνες της βροχής
Σε σκόρπιζα στους γαλαξίες
μα επέστρεφε η λάμψη σου σε σμήνη περιστεριών
Στο μάργαρο της, σάρκα
τύλιξε τις σπίθες φεγγαρόφωτο
ώσπου ολοκάθαρη πλάστηκες εσύ
το μαργαριταρένιο μου όνειρο

Κι ήρθες Αγάπη μου. Φέγγιζες αναδυόμενη στην κατακόκκινη στιγμή
Όλα ακινητούσανε σε μίσχους που ορθώθηκαν στο θαύμα
Στο έναστρο σώμα σου
τα άκρα οι αχτίδες του φεγγαριού σου από σάρκα
Σε ονόμασα ευγένεια της χλόης
καταρράκτη από φως
Στο χώμα μου, έκλεισα το πρώτο σου βλέμμα σπόρο
Το πρώτο σου φιλί βροχή
Κι απλώθηκες ,
μια λεμονιά αξερίζωτη ..
μια άνοιξη μέσα μου παντού ..
Ανυπεράσπιστος σου παραδόθηκα,
Πλημμύρισα,
ξεχείλισα απ’ τα μάτια
μια αστραπή από τα στήθια της αβύσσου
φωτίζοντας κοπάδια αισθημάτων που σαλεύανε

Ω! φλεγόμενό μου όνειρο
στη θάλασσα μου από φώσφορο
Σελήνη μου ,
μετάσταση φωτός στης σάρκας τα σκοτάδια μου
Βαθύ πηγάδι σβήνεις τη δίψα μου
σμίγεις χλωρή με τις μαρμαρυγές των τρυφερότερών μου ονείρων
Πνέεις μέσα μου και τα φυλλώματα των χεριών
σε αγγίζουνε με όλα τους τα ρίγη
Καθρεφτισμένος στις λάμψεις σου
γίνομαι η η θάλασσα πλάι σου
Κυματίζω, τυλίγω τα άκρα σου, κεντάω το κορμί σου με στρείδια στεναγμούς
μαργαριτάρια κοχύλια
που αχολογούν τις άγριες τρικυμίες του πόθου μου
Ολόκληρος , μια ατέρμονη γέννα
ένας σφυγμός, δελφίνι μεσοπέλαγα στο αίμα
Ανασκαμμένος απ’ τα χέρια σου
διεσταλμένος από τις ρίζες σου
ακούω τη ροή από ραγισμένα ποτάμια
Μήτρα βαθιά μου
όπου ανασταίνομαι από τον ουράνιο λώρο του λογισμού
διπλωμένος στην ύπαρξη σου
τυλιγμένος στο βυθό σου
πλάθω τα αγγεία μου να κυλήσει η ψυχή
τα μάτια μου απ’ όλα τα όνειρα ενός έρωτα
τη σάρκα μου από κόκκινες νύχτες
Και απ’ το δέρμα που είχα κλέψει στο πρώτο σου άγγιγμα
ράβω στα μάτια μου μόσχευμα
Γεννιέμαι ξανά. πρωτόπλαστος μέσα στα ρίγη του πόθου μου
Στην απεραντοσύνη της νύχτας
με την πίστη στο πάθος και το πάθος της πίστης σου
σκορπώ καρδιοχτύπια αγίασμα
να ευλογήσει τα όνειρα
που ευωδιάζουν λιβάδια, βυθό κι ουρανό.
Ανάβω λαμπάδα το σώμα μου
τάμα στην παναγία σου ύπαρξη
που θαυματουργεί
να πετάει το χώμα μου
να ανθίζουν τα πουλιά μου.

Και ξεπηδάει απ τα σπλάχνα μου κραυγή
Έλα και ξέσπασε ! των σωθικών μου σεισμέ
Ράγισε μου όλα τα βράχια
Να κυλήσει το χρυσάφι του πόθου μου.
Έλα και κάψε με
Φωτιά που γλύφει τη φωτιά μου
λάβα που σβήνει στο αίμα μου ..
Έλα
και χάρισέ μου του κορμιού μου τη μνήμη
Δες με.. .Δακρύζω γάλα αθήλαστο απ όλους τους πόρους
Αιμορραγούν τα ούλα μου πόθο
Έλα
Στις φλέβες να τρέξουν ροδοπέταλα.
Δες με ..
Στα χέρια μου φτεροκοπούνε περιστέρια
Διψούνε τον ουρανό σου….
Έλα..
Σάρκινε άνεμε μου
έλα και πάρε με...
χάραξε στο κορμί μου τη ροδοδάχτυλη αυγή σου
΄Ελα να φέρουμε τους ποντισμένους αμφορείς
ξέχειλους μέλι επιθυμίας στων χειλιών μας το φως.
Τις αστραπές πίσω στους ουρανούς.
Να κλείσουμε πια δικαιωμένα
τα βλέφαρα των αδικοπνιγμένων ναυαγών ονείρων ..
Έλα!
Είμαι τα χίλια ασβεστωμένα σκαλοπάτια
είσαι το εκκλησάκι στην κορφή.
Έλα, να πλέξω με τη κώμη σου σχοινιά
για τις καμπάνες που στέκουνε βουβές
με όλα τα ρίγη τους αβάπτιστα
στο χάος της αγάπης.
΄Ελα! ΄Εχω συλλέξει όλο το φως
από τα βλέφαρα των ονείρων.
Και παραμύθια για κάθε σου λάμψη.
Και λάμψεις χιλιάδες για κάθε σου άγγιγμα.
΄Ελα και τύφλωσε με.
Μονάχα να σε αισθάνομαι
άνεμο στα ριγητά των φύλλων μου.
Τύλιξε μου το φεγγάρι σου
να μείνω αναλλοίωτος.
Ξετύλιξε τη γύμνια σου, το ναυτικό μου χάρτη
να είμαι το ακρωτήρι σου
κι εσύ το πέλαγος τριγύρω
Σε καρτερούν χίλια μου χτυποκάρδια
σε μια κρατημένη ανάσα
Μυριάδες τα μάτια των ονείρων μου
φωταγωγούν τον ερχομό σου
Την ώρα που στολισμένη μονάχα το φεγγαρόφωτο σου
γέρνεις στους κήπους του πόθου
μέσα σε φλογισμένα ροδοπέταλα
Και οι σπασμοί μας λαξεύουν στο κορμί μου
το σχήμα του δικού σου
Ψυχή μου χάρισες να υπάρχω
Εγώ είμαι εσύ
Εντός μου ανασαίνεις
Ήσουν το κάλεσμα του ρόχθου σε αγέννητα νησιά.
Με γέμισες κοιλάδες αχανείς . Τρεχούμενα νερά.
Πηγές που αναβλύζουν γάλα. Και καταρράκτες λάμψης.
Και δέντρα από φλόγες. Λίμνες με φως….
Με τα ζαρκάδια σου ν ακροπατούν στα χαμομήλια των ματιών…
Δες πώς χλόισε το στήθος!
Είμαι ο αυλός, είσαι οι άπειρες πνοές
Είμαι οι χορδές , είσαι τ΄αόρατα χέρια
στη μυστική μελωδία νιογέννητων άστρων
Μετράω το φως με το τρέμισμα των φτερούγων
Από τον πιο μικρό στεναγμό των μπουμπουκιών
Ίσαμε την ακούραστη επιμονή της ρίζας
Βαθαίνω στο χώμα πλεγμένος μαζί σου
Ρουφάω αχόρταγα τους χυμούς σου
Και μεγαλώνω στους βλαστούς
Εσύ δροσιά ανέμου στις κορφάδες
κι εγώ όλες οι άνοιξες που θα ρθουν
Υψώνομαι απροσμέτρητος
Κορφογραμμές που πανε και πανε……
Συνδιαλέγομαι το αχανές με τη λαλιά του απέραντου
Οι μέρες μου εσύ , οι νύχτες μου εσύ
το στερέωμά μου εσύ , τα είκοσι φεγγάρια του πόθου μου εσύ
Χαράζουν τα μάτια σου κι ανατέλλει η ανέλπιστη πίστη…
Ω! θρησκεία των σπλάχνων μου!
Εκεί που σώθηκε η αλήθεια μου
κτίζω το σώμα μου εκκλησιά
Ασπροβαμμένη με τις λάμψεις της πιο βαθιάς ροής
Αγγελοι τα λόγια σου, με αγιογραφούν
εικόνες που δακρύζουν θαύματα,
σεπτές μορφές ονείρων
με τάματα σιωπές ασημωμένες
Το στήθος μου τέσσερεις κίονες που ορθώνονται
ίσαμε το θόλο όπου χάραξα τη μορφή σου ανεξάλειπτη
Ιερουργείς
Εκκλησιάζομαι…
Σε δέομαι γονυκλινής
γίνομαι ολάκερος μια προσευχή
που αγγίζει το θεό της….

Εσύ η Αγάπη μου...
Κοιλάδα στο σώμα μου βαθιά
πλασμένη από ένα δικό σου κομμάτι Απρίλη.
Βροχή πυρωμένη
από σμιξίματα ουρανού και αβύσσου
που ξεσπάει από ύψη
και τη γεμίζει ριγητά
τρεχούμενα νερά για διψασμένα κοπάδια ελάφια μάτια.
Εσύ η Αγάπη μου, η σιγαλιά της νύχτας
το υψίφωνο τρυγόνι που εισάγει το ορατόριο
η παιδική χορωδία του στήθους
που ξεσπά σε αλληλούια
το θαύμα σου να υμνήσει.
Σε αγαπάω
γιατί στα μάτια σου βρήκα τα πεφταστέρια
ζωντανά ακόμα να ανασαίνουν.
Σε αγαπάω
γιατί για σένα επέστρεψαν τα χελιδόνια
και χτίσανε ονειροφωλιές βαθιά μες στην καρδιά μου.
Γιατί είσαι μια κιονοστοιχία ανάμεσα στους σταυρούς.
Γιατί είσαι η αστροφεγγιά
στα καθημερινά μου άδεια ομοιώματα.
Σε αγαπάω
γιατί μια ολόκληρη έρημος
γίνεται ένα τρεμάμενο πουλί μες στις παλάμες σου.
Γιατί γεννάς τρακόσιες καρδιές στο ένα μου σώμα.
Σε αγαπάω .
Και γίνομαι άνοιξη ανάμεσα στις αμυγδαλιές σου..

Και άλλο – θυμήσου - δε ζητώ, παρά μόνο..
Να κρατάω το χέρι σου
το κοχύλι στην άκρη του κόσμου μου ..
Ν΄ανασαίνει η ψυχή
στον αχό του πελάγους σου
θάλασσά μου ..
Μόνο
Να σφίγγεις το χέρι μου
Να πάψει το μάτωμα
της καρδιάς που κρατάω για σένα..
καρδιά μου ..
Μόνο..
Να με κρατάς σφιχτά
Να σωθώ ..
Να βαθαίνει η γραμμή
της ζωής που μου δίνεις
ζωή μου..

Εμείς το τελευταίο δρομολόγιο για παράδεισο
Μαζί . Να φυγαδεύσουμε τα εναπομείναντα πουλιά….
Να αλλάξουμε το πεπρωμένο.
Κι ο ρυθμός της αγάπης μας να σμιλέψει το χρόνο
ν΄ αναδυθεί αιώνιο γλυπτό το αγκάλιασμα
Μορφή μοναδική .
Απόκριση . Ζωής στη ζωή .
Κι απάντηση . Ζωής στο θάνατο

Σε αγαπάω .
Κι είναι γραφτό Στα σπλάχνα μου.
Να σ’ αγαπάω ίσαμε
δεν θα είμαι παρά
πνοή
για να προφέρω το όνομα σου…
Το όνομα σου…
Η δική μου
Κατάδικη μου προσευχή
Στην απεραντοσύνη σου
………………………..
Κι αν κάποτε χαθώ ..χαθείς
Θυμήσου .
Στον άλλο μας ουρανό
θα πνεύσω να σε βρω….
Θυμήσου .. Να με γνωρίσεις,
να καταλάβεις ότι είμαι εγώ
εκείνη η κόκκινη ψυχή
με τη γαλάζια φλόγα
στο ανεξίτηλο εντύπωμα
που μου έχει αφήσει η μορφή σου
Θυμήσου ..
Θα πνεύσω να σε βρω
Για να σε σφιχταγκαλιάσω
Για μια στιγμή και πάλι..


Ιωκείμ Παπαχρόνης

Odilon Redon


https://www.facebook.com/ioakim.papachronis?hc_location=timeline


και εγώ με τη σειρά μου ...
μουσικο χαλι να πατησει πανω το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΤΟΥ!!!
">

:)
Iωακειμακο μου νασαι παντα ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ!!!