έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Διάλεξε!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Χορωδία


Δουλειά και χαμαλίκι
και βρώμα κι απλυσιά
μαζεύτηκαν οι λύκοι
να μπουν στην εκκλησιά.

Κοιμάμαι στο χαλίκι
χορταίνω από βρισιά
και μ' έχει σαν σκουλήκι
του κόσμου η μπαμπεσιά.

Πού θα πάμε, πού θα πάμε
τι θα φάμε τι θα φάμε;
Έκλεψα μια λαμαρίνα
με ζεστή-ζεστή φαρίνα.

Σώπα σώπα, σώπα σώπα,
δε μου το 'πες δε σου το 'πα
πάψε πάψε, πάψε πάψε
κι ό,τι βρεις μπροστά σου χάψε.







"Δεν θα ξαναδείς ένα φλιτζάνι καφέ με τον ίδιο τρόπο ξανά .....

Μία νεαρή γυναίκα πήγε στη μητέρα της και της μίλησε για τη ζωή της και πως τα πράγματα ήταν πολύ δύσκολα για εκείνη. Δεν ήξερε πώς να φτιάξει τα πράγματα και ήθελε να εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια, να τα παρατήσει. Είχε κουραστεί να προσπαθεί και να παλεύει. Της φαινόταν πως μόλις λυνόταν ένα πρόβλημα, ένα άλλο νέο προέκυπτε.

Η μητέρα της την πήγε στην κουζίνα. Γέμισε τρία δοχεία με νερό και έβαλε το καθένα σε δυνατή φωτιά. Γρήγορα το νερό στα δοχεία άρχισε να βράζει.
Στο πρώτο δοχείο έβαλε καρότα, στο δεύτερο έβαλε αυγά, και στο τελευταίο έβαλε κόκκους καφέ. Τα άφησε λίγο να βράσουν, χωρίς να πει ούτε μια λέξη.

Περίπου σε είκοσι λεπτά έκλεισε τα μάτια της κουζίνας.
Έβγαλε τα καρότα έξω απ΄το νερό και τα έβαλε σ'ένα μπωλ.
Έβγαλε τα αυγά έξω και τα έβαλε σ'ένα μπωλ.
Μετά έβγαλε τον καφέ έξω και τον έβαλε σε ένα φλιτζάνι.
Γυρνώντας στην κόρη της την ρώτησε: "πες μου τι βλέπεις".

"Καρότα, αυγά και καφέ", της απάντησε η κόρη.
Η μητέρα της την έφερε πιο κοντά και της ζήτησε να αγγίξει τα καρότα.
Το έκανε και παρατήρησε ότι ήταν μαλακά.
Μετά η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πάρει ένα αυγό και να το σπάσει.
Αφού έβγαλε τα τσόφλια, παρατήρησε ότι το αυγό ήταν σφιχτό.
Στο τέλος, η μητέρα ζήτησε απ΄την κόρη της να πιει μια γουλιά απ΄τον καφέ.
Η κόρη χαμογέλασε καθώς μύρισε το πλούσιο άρωμά του.
Μετά η κόρη ρώτησε: "τι σημαίνουν όλα αυτά μητέρα;".

Η μητέρα της της εξήγησε ότι το καθένα απ΄αυτά τα διαφορετικά αντικείμενα είχε αντιμετωπίσει τις ίδιες συνθήκες, δηλαδή βραστό νερό.

Το καθένα όμως αντέδρασε διαφορετικά.
Το καρότο αρχικά μπήκε μέσα στο νερό δυνατό και σκληρό. Εντούτοις, εφόσον τοποθετήθηκε στο βραστό νερό, μαλάκωσε και έγινε αδύναμο.
Το αυγό ήταν εύθραυστο. Το λεπτό εξωτερικό του περίβλημα είχε προστατέψει το υγρό εσωτερικό του, αλλά μετά την τοποθέτησή του σε βραστό νερό, το εσωτερικό του σκλήρυνε.

Όμως οι κόκκοι του καφέ ήταν μοναδικοί. Μετά την τοποθέτησή τους σε βραστό νερό, άλλαξαν το νερό.
"Ποιο απ΄αυτά είσαι εσύ;" ρώτησε την κόρη της.
"Όταν η δυσκολία χτυπάει την πόρτα σου, πώς ανταποκρίνεσαι;" Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;"

Σκέψου το λίγο: Τι απ΄αυτά είσαι εσύ;
Είσαι το καρότο που φαίνεται δυνατό, αλλά με τον πόνο και τις δυσκολίες λυγίζεις και μαλακώνεις και χάνεις τη δύναμή σου;

Είσαι το αυγό που ξεκινάει με μαλακή καρδιά, αλλά αλλάζει με τη θερμότητα; Μήπως είχες "υγρό" πνεύμα, αλλά μετά από έναν θάνατο, έναν χωρισμό, μία οικονομική δυσκολία ή μια άλλη δοκιμασία σκλήρυνες;
Μήπως το περίβλημά σου μοιάζει το ίδιο, αλλά μέσα σου έχεις πίκρα και σκληράδα, με σκληρό πνεύμα και σκληρή καρδιά;

Ή μήπως είσαι σαν τον κόκκο του καφέ; Ο κόκκος στην πραγματικότητα αλλάζει το καυτό νερό, δηλαδή τις ίδιες τις συνθήκες που προκαλούν τον πόνο. Όταν το νερό ζεσταίνεται, απελευθερώνει το άρωμα και τη γεύση του.

Εάν είσαι σαν τους κόκκους του καφέ, όταν τα πράγματα δεν είναι στα καλύτερά τους, εσύ γίνεσαι καλύτερος και αλλάζεις την κατάσταση γύρω σου.

Όταν δεν είναι και η καλύτερη στιγμή και οι δοκιμασίες σε συναντούν, ανυψώνεις τον εαυτό σου σε άλλο επίπεδο; Πώς αντιμετωπίζεις τις αντιξοότητες; Είσαι καρότο, αυγό ή κόκκος καφέ;

Ελπίζω να έχεις αρκετή ευτυχία για να σε κάνει γλυκό, αρκετές δοκιμασίες για να σε κάνουν δυνατό, αρκετή λύπη για να παραμείνεις ανθρώπινος και αρκετή ελπίδα
για να σε κάνει ευτυχισμένο.

Οι ευτυχέστεροι των ανθρώπων δεν έχουν απαραιτήτως τα καλύτερα απ΄όλα.
Απλώς κάνουν το καλύτερο που μπορούν με αυτά που τους συμβαίνουν στη διαδρομή τους. Το λαμπρότερο μέλλον πάντοτε θα βασίζεται σε ένα ξεχασμένο παρελθόν. Δεν μπορείς να προχωρήσεις στη ζωή μέχρι ν΄αφήσεις πίσω τις αποτυχίες σου και τους πόνους σου. Όταν γεννήθηκες έκλαιγες και όλοι γύρω σου χαμογελούσαν. Ζήσε τη ζωή σου έτσι ώστε στο τέλος εσύ να είσαι αυτός που θα χαμογελά και όλοι γύρω σου θα κλαίνε."
(Μια ιστορία που βρήκα σε πολλά μλοκς στο διαδύκτιο, αλλά δεν γνωρίζω το δημιουργό της)

αντιθέσεις

ΑΝΟΙΞΗ,η γεννα,"χιλιαδων χρωματων"....σαν ψευτικα σου μοιαζουν..
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ,η ξεγνοιασια, βεγγαλικα, θαλασσα λατρεμενη, με Ο λα τα ηλιοβασιλεματα να σου θυμιζουν κεινο το ανεκπληρωτο....
ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, μελαγχολια του Σεπτεμβρη, ΟΥΡΑΝΟΣ ΣΥΝΝΕΦΑ στο καβαλετο του ζωγραφου ο πιο ομορφος πινακας..να τον θαυμαζεις...
και κεινο κει το βλεμμα του σκυλου ...η αγαπη, που αργησε μια μερα, γιατι ξεχαστηκε η ΦΥΣΗ...
κοιτας εκεινα κει τα καγκελα της γεφυρας και αναρωτιεσαι -υπαρχει τροπος για την απεναντι τη πεερα οχθη?
ΧΕΙΜΩΝΑΣ, η αδεια παιδικη χαρα δεν εχει ουτε εναν τοσο δα χιοναθρωπο , που κρυφτηκαν οι παιδικες φωνουλες?
ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ?
γιατι η ζωη εχαθει?
............
φευγιω?
....τα ΤΡΕΝΑ παντα ειχαν τη ΦΥΓΗ , τα ΠΛΟΙΑ το ταξιδι....

σκεψεις...σκεψεις ...
Τουνελ η πορεια μας...σαν βλεπεις ΟΛΗ την ασχημια...και τη συγκρινεις αθελα σου με την ομορφια,
κοιτα εκεινο το πιθηκακι πως αγκαλιαζει το διαφορετικο!
δεν ειναι απλο?
Πως φθασαμε ως εδω?
ΠΕΙΝΑ-ΚΑΤΟΧΗ του χθες και του σημερα...
στα σωθικα μας στεκεται το γκριζο...
δεν νοσταλγεις...ΦΟΒΑΣΑΙ μην ερθουν μερες σαν και κεινες..
εικονες στροβυλιζονται με ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ....
Κουτσουρα συρματοπλεγματα παντου!
Ενα παζλ μαυροασπρου ελληνικου κινηματογραφου που σαν βρεις τα εγχρωμα κομματια, κομματιαζεσαι και αφηνεσαι στον παραπονιαρικο ηχο του βιολιου....

ολα γυριζουν..και καταληγεις,
στην αναγκαστικη προσγειωση της ΣΤΑΣΙΜΗΣ ΛΙΜΝΗΣ με ενα τεραστιο γ ι α τ ι...????

"Μα μ ένα τόσο ωραίο φεγγάρι.. Και εγώ ονειρεύτηκα έναν καλύτερο κόσμο"
λεει ο Λειβαδιτης...
χωρις την εγκαταλειψη ...
Υπαρχει ΕΛΠΙΔΑ!
κει που οι ανθρωποι ειναι ενα με τη ΦΥΣΗ μακρια απο τουτη τη πολη που καταβαθος τη λατρευεις...γιατι μεσα της, κατασαρκα, εχουν απλωσει οι ριζες σου, δεν θελεις να τις κοψεις!
......
Δυο γλαστρες με γερανια
στο βαθος απεραντο γαλαζιο
το γελιο ενος παιδιου...
υπαρχει ελπιδα?
ποτε δεν ξερεις και ας ξερεις!
Χαμογελω σαν τουτον εδω το σπορο...γιατι ετσι πρεπει...
αυτος σε τιποτα δεν εφταιξε!








Υ.Γ.
ENA KΕΡΑΣΜΑ, από το μπλοκ του Ρηγα...

http://rigasili.blogspot.com/2010/04/albert-lamorisse-le-ballon-rouge-1956.html

Πάτα πάνω στην Ανάσα... και απόλαυσε ένα ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ  για μικρούς και μεγάλους...

Ανάσα...

http://vimeo.com/15187075



'LE BALLON ROUGE".   "Το κόκκινο μπαλόνι "είναι μια μαγική ιστορία για τη φιλία ανάμεσα σε ένα μικρό αγόρι και ένα μπαλόνι, με φόντο το Παρίσι της δεκαετίας του 1950. Ένα αγόρι, καθώς τριγυρίζει στους δρόμους, βρίσκει ένα κόκκινο μπαλόνι δεμένο σε έναν στύλο. Από εκείνη τη στιγμή το μπαλόνι ακολουθεί το παιδί στους δρόμους του Παρισιού, προκαλώντας έκπληξη σε όλη τη γειτονιά αλλά και τη και ζήλια των φίλων του...

"Το κόκκινο μπαλόνι" που σκηνοθέτησε το 1956 ο Αλμπέρ Λαμορίς, διακρίθηκε την ίδια χρονιά με το Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες και έναν χρόνο αργότερα με το βραβείο Σεναρίου στα βραβεία Oscar. Εκτός από την αναγνώριση και την εξαιρετική υποδοχή που έτυχε η ταινία από τους κριτικούς, είχε και εξαιρετικά εμπορική πορεία όπου κι αν προβλήθηκε. "Το κόκκινο μπαλόνι "είναι μια ταινία που έχουν λατρέψει πολλές γενιές παιδιών σε ολόκληρο τον κόσμο με πρωτοποριακά οπτικά εφφέ για την εποχή του.  

Ένα Παρίσι βγαλμένο, λες εξ ολοκλήρου, μέσα από τις σελίδες του παραμυθιού, μεταφέρει το θεατή σε έναν άλλο χρόνο και τόπο, που όλα είναι δυνατά, τίποτα δεν προκαλεί τον ορθολογισμό μας. Πρωταγωνιστής, το κόκκινο μπαλόνι,  το μόνο ζωηρό, το μόνο έντονο αντικείμενο σε ένα κόσμο μουντό, άγευστο, μουχλιασμένο. Εκφραστής μιας στάσης ζωής, μιας οπτικής γωνίας, που λίγα χρόνια μετά, με τον Μάη του '68, θα σαρώσει την Γαλλία, αλλά θα σφραγίσει και την πορεία πολλών κινημάτων σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα σε μια κοινωνία που λειτουργεί με αδράνεια, μονοτονία, ποτισμένη με συντηρητικά αντανακλαστικά, με μια αρρωστημένη επιθετικότητα σε οτιδήποτε ξεφεύγει από τον συνηθισμένο μέσο όρο, η ανιδιοτελής φιλία του μικρού Pascal με το κόκκινο μπαλόνι φαντάζει ξένη, απροσάρμοστη και άρα καταδικαστέα. 

Δεν χρειάζονται τα λόγια που πολλές φορές παραπλανούν. Η κίνηση του μπαλονιού, το παράσυρμα του από τον αέρα, η συμπεριφορά του, ο ερωτισμός του ακόμα, η επιβεβαίωση μιας μοναδικής προσωπικότητας έλκουν το αγόρι. Και το μπαλόνι όμως έλκεται από την τρυφερότητα, την ανθρωπιά, το δόσιμο του μικρού του φίλου.  Πάνω στην τεντωμένη από το φούσκωμα γυαλιστερή επιφάνεια του καθρεφτίζεται ολόκληρη η κοινωνία με τα στραβά και ανάποδα της. Και ο μικρός Pascal, το παιδί που όλοι κρύβουμε μέσα μας, αλλά καταπιέζουμε και δεν βγαίνει ποτέ στην επιφάνεια, γοητεύεται από τον καινούργιο φίλο του. Η σχέση τους όμως προκαλεί. Η ισότιμη φιλία τους ερεθίζει τον περίγυρο. Απορρίπτεται, γιατί δεν γίνεται κατανοητή και πρέπει να σπάσει. Χτυπημένο από την σφεντόνα το μπαλόνι ψυχορραγεί. Σουρώνει, παύει να αντανακλά το φως. Διαλύεται κάτω από την μπότα της καθημερινότητας, της άχαρης, πεζής ζωής. Εσκεμμένα σταματώ εδώ. Ο Albert Lamorisse επιφυλάσσει για τον Pascal αλλά και για όλους μας μια ευχάριστη έκπληξη, που θα ήταν άδικο, να την χαλάσω πρόωρα. Ιδιαίτερη αναφορά χρειάζεται στην μουσική του Maurice Leroux


 .-.-.-.


Η παρουσίαση της ταινίας είναι συρραφή από σχόλια που είχα βρει στο διαδίκτυο. Δυστυχώς δεν είχα κρατήσει τις ιστοσελίδες που τα είχα βρει...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973 - ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2011




ΝΟΕΜΒΡΗΣ 1973 – ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2011
38 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ..
Λες και ήταν σήμερα..
Οι μνήμες ζωντανεύουν 38 χρόνια μετά, και η φωνή της τότε σπουδάζουσας και εργαζόμενης νεολαίας μας σκαλίζει τις μνήμες..
ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ – ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ..
Σας μιλά ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων..
Φωνή αντίστασης και πάλης..
Φωνή αμφισβήτησης κι ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, της χούντας των συνταγματαρχών, του παρα-πολιτισμού, του ΕΛΛΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ, της λαομίσητης δικτατορίας των ανθρωπίσκων..
Σημάδι ανεξίτηλο για κάθε ανήσυχο και ελεύθερο άνθρωπο, σταθμός κι αφετηρία ταυτόχρονα της νεολαίας και του λαού μας..
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΕΝ ΧΑΡΙΖΕΤΑΙ, ΜΑ ΚΑΤΑΧΤΙΕΤΑΙ..
Στους δρόμους, στα πεζοδρόμια, στα οδοφράγματα..
Και οι νέοι μας, οι τότε νέοι μας, ενωμένοι μέσα στη διαφορετικότητά και την αθωότητα τους, άοπλοι μα ψυχωμένοι, βγήκαν στους δρόμους τραγουδώντας για το Δίκιο και τη Λευτεριά, για τον Πολιτισμό, την Παιδεία, τη Δημοκρατία..
Άμεση Δημοκρατία το όραμά τους, και σύμβολό τους η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Αλληλεγγύη, η Ισότητα..
Αναφορά και πρόταση τους, ένα άλλο μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης, που να ικανοποιεί τις ριζικές ανάγκες των ανθρώπων και να στηρίζεται στην κοινωνική αυτοοργάνωση και αυτενέργεια..
Ο Νοέμβρης ‘73 ήταν γιορτή, ανατροπή, αγώνας..
Ήταν πάλη, εξέγερση, αμφισβήτηση..
Ήταν Έρωτας και Ποίηση..
Τα συνθήματα και τα οράματα της γενιάς του Πολυτεχνείου είναι διαχρονικά, σημείο αναφοράς και φάρος φωτεινός πού μας δείχνει το δρόμο για το σήμερα..
Για το πορφυρό, ποθητό κι εξεγερμένο μέλλον..
Για τα Πολυτεχνεία πού έρχονται…
Τιμώντας σήμερα το ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, τιμώντας τον ΝΟΕΜΒΡΗ ΄73, την τότε σπουδάζουσα και εργαζόμενη νεολαία, ας ταράξουμε τα λιμνάζοντα νερά του εφησυχασμού και της απάθειας..
Ας σταθούμε σήμερα απέναντι στη Χούντα των Τροϊκανών, των τραπεζών, των αγορών και των πλουσίων..
Απέναντι στην πολιτική αλητεία που μας κυβερνά κι έχει απλώσει την καταχνιά στην πατρίδα μας, στην κοινωνία, στους συμπολίτες μας..
Απέναντι στην τρομοκρατία της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της βαρβαρότητας..
Αρνούμενοι να "πειστούμε" από την πλύση εγκεφάλου των Μ.Μ.Ε. που μας θέλουν πολίτες αποχαυνωμένους, ανενεργούς και πειθήνιους..
Αρνούμενοι να κλείσουμε το στόμα μας απέναντι σε όλους αυτούς που προσπαθούν να μας χειραγωγήσουν, πλασάροντας το σόφισμα ότι η εξουσία τους είναι νομοτέλεια..
Αρνούμενοι να μένουμε απαθείς και αμέτοχοι στη συστηματική υποβάθμιση της καθημερινής ζωής μας, στην περιβαλλοντική και οικολογική καταστροφή, στα μεταλλαγμένα τρόφιμα, “στην αισθητική τρομοκρατία” και στη λοβοτομή της σκέψης και των συναισθημάτων μας..
Αρνούμενοι να στα¬ματήσουμε να ονειρευόμαστε μια κοινωνία δίκαιη, ελεύθερη, αμεσο-δημοκρατική..
Γιατί για μας η Πολιτική και Κοινωνική ένταξη, η συμμετοχή και η αλληλεγγύη είναι πάνω απ’ είναι στάση ζωής..
Είναι το δικαίωμα στην ελπίδα, στο ταξίδι, στο όνειρο, στη ζωή..
Το φτάνει πιά και το ja basta..
Και το γεμάτο πάθος φιλί των ερωτευμένων στα οδοφράγματα..
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ και αναγκαίος..
Κατά των πολιτικών επιλογών πού κάνει τους φτωχούς φτωχότερους, κατά της ανεργίας και της ακρίβειας, κατά της περιστολής και συρρίκνωσης των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, κατά της κρατικής καταστολής και της τρομολαγνοίας..
Ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς πολέμους και επεμβάσεις, χωρίς φυλετικές, εθνικές και θρησκευτικές διακρίσεις, χωρίς παγκόσμιους χωροφύλακες και διευθυντήρια, ένας κόσμος πολυεθνικός και πολυπολιτισμικός, που να χωράει πολλούς κόσμους..
Εμείς ως εργαζόμενοι, ως οργανικό και αναπόσπαστο κομμάτι του γενικότερου κινήματος κοινωνικής κριτικής και αντίστασης, στεκόμαστε σήμερα, απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό, στον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου, θεωρώντας ότι το δικαίωμα στη διαφορά μπορεί να ασκηθεί ουσιαστικά μόνο σε συνθήκες "ίσης ελευθερίας" και "ελεύθερης ισότητας" και πιστεύοντας ότι ένα άλλο μοντέλο εναλλακτικής κοινωνικής οργάνωσης δεν μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από την κοινωνία στην οποία η ισότητα εξασφαλίζει την ελευθέρία και η ελευθερία εγγυάται την ισότητα..
Αν το δικαίωμα στο Όνειρο, τείνει στους χαλεπούς καιρούς μας, να γίνει “ποινικό αδίκημα”, τότε ας το διαπράξουμε όλοι μαζί..
«Όταν ο Λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυρανίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»..
Για να πάρουν, επιτέλους, όπως μας λέει ο ποιητής, τα “όνειρα εκδίκηση”..
ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Η ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ’73..
ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΕ ΝΕΟΥΣ ΜΑΖΙΚΟΥΣ, ΜΑΧΗΤΙΚΟΥΣ ΚΙ ΕΝΩΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ..

T.T.



 

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

She's like a Rainbow....

Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους

ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι

ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν

λιγοστεύουν
(Μίλτος Σαχτούρης )

Τα πάντα ρει..στη λήθη.



πάντα θα μας γοητεύουν οι γραμμές του τραίνου..πάντα!





ο δρομάκος με τα χρυσά φύλλα






πάω απέναντι, σου είπα....πάνω στη γεφυρα!




.
νερό και φυλλα από πλατάνια.... αυτά έβλεπα και σ' αγαπούσα


τα νερά γυαλίζουν ...ήταν μια συννεφιασμένη κυριακή.

 παιζαμε σαν τα παιδιά...



η κεντρική γεφυρα...

 ασπρο στο γκρίζο..

                                           κιτρινα φύλλα και γκρίζα περιστέρια...
                                                 Φθινόπωρο και χειμώνας μαζί.
I love my Rainbow....
">

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Τελικά το πρόβλημα είναι ο λαός.


Εντάξει, αυτή η ''κυβέρνηση'' είναι εντολοδόχα,
ότι της λένε θα κάνει
φυσικό είναι οι άνθρωποι που κάθησαν να πηδηχτούν
είναι αχυράνθρωποι.
Δεν θα δεχόταν φυσιολογικός άνθρωπος τέτοιο εξευτελισμό.
Ο ''πρωθυπουργός'' ανδρείκελο καριέρας ανθρωπάκι,
δεξιώθηκε όλα τα σκατά του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος.
Αφιέρωσε την ζωή του στην καταδίκη των λαών, μέσω του εργαλείου του δόθηκε.
Σε εκείνο το περιβάλλον ιδέα δεν έχουν για το πως φτιάχνεται το ψωμί, πως βγαίνει το μεροκάματο, ούτε τις λέξεις ισονομία , ισοπολιτεία, δικαιοσύνη, αλληλεγγύη, ξέρουν.
Το μόνο που ξέρουν, είναι ο νόμος της ζούγκλας.
Δεν ξέρω τι έγραψε ο Παπαδήμος, αλλά ποίηση και λογοτεχνία δεν έγραψε. Το έψαξα. Αν έγραψε για την οικονομία της απάτης, δεν με αφορά.
Αφού δεν θα έχει παρά συγκεκριμένες δουλειές να κάνει, τι μας νοιάζει;
Είναι αδιανόητο συμβολικά και μόνο, σε μια χώρα που καταστράφηκε από την συμπεριφορά και τα παιχνίδια της εξουσίας και των τραπεζών, να ανεχθεί έστω και μια μέρα έναν αρχιμαφιόζο.
Έτσι θα αναστηθούμε;
Ήταν σίγουρο το τέρας που θα γεννιόταν. Γεννήθηκε .
Άδωνις και Λοβέρδος χεράκι χεράκι σ’ αυτό τον χορό.
Βορίδης και Σκανδαλίδης και κάθε αρχίδης.

Συμβολικά πάντα!

Το πρόβλημα είναι ότι θα υπογράψουν την καταδίκη
του λαού.

Τους ευλόγησε και ο αρχιεπίσκοπος, τους συνεχάρη και ο πρόεδρος.
Βουρ τώρα. Υπογράψτε ότι βρείτε μπροστά σας.
Αλλά αν ήξεραν, και τι άλλο θα βρουν μπροστά τους!
Οι Φαραώ έβαζαν τον λαό να κτίζει πυραμίδες στην έρημο. Κι άμα πέθαινε, τι έγινε;
Οι κινέζοι αυτοκράτορες τον έβαζε να κτίζει 7.500 μέτρα τείχος, τάχα οι επιδρομές του Τζένγκις Χαν, άλλος καλύτερος.
Ο Μέγας Αλέξανδρος δεν άφηνε τίποτα όρθιο στο πέρασμά του.
Το πρόβλημα των λαών είναι οι αυταπάτες της εξουσίας.
Τελικά το πρόβλημα είναι ο λαός.

(Κωστής Ταξιδεύων)



Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Στο χωριό ποτέ δεν χάνεσαι…...








Αυτές τις μέρες τα αιγοπρόβατα κατέβαιναν στον κάμπο. Τα λιβάδια και οι πλαγιές των πεδινών ξαναγέμιζαν ζωή. Τα σχολικά βιβλία έγραφαν ότι η Ελλάδα είναι χώρα γεωργική και κτηνοτροφική.
‘Τρυφερό πράσινο, αλαφρός μακρόσυρτος κυματισμός, υγρή χεινοπωριάτικη νύχτα στην καρδιά του καλοκαιρού..’’ κάπως έτσι ξεκινάει το βιβλίο του ταξιδεύοντας στην
Αγγλία ο Καζαντζάκης. Ούτε Αγγλία ,ούτε καλοκαίρι. Πολιτική βαρυχειμωνιά.
Το καλοκαίρι τελείωσε, ερχόταν ο χειμώνας. Τα ορεινά θα ερήμωναν περνώντας μέσα απ’ τα χρυσά φύλλα του φθινοπώρου.
Με τις πρώτες βροχές του Οκτώβρη τα τρακτέρ των αγροτών άρχιζαν να οργώνουν το νωπό χώμα.. Ένα τρυφερό πράσινο άπλωνε στην πεδινή γη.
Βελάσματα και κουδούνια, γαυγίσματα από τσοπανόσκυλα και βήματα αλόγων. Ολόκληρη κοινωνία ζωντανών και ανθρώπων άλλαζε λημέρια. Απ’ τα ψηλά βουνά του καλοκαιριού, στις ρεματιές του κάμπου.
Χρόνια φτωχά, αλλά ευτυχισμένα. Απλά και ξεχρεωμένα.
Εγώ μικρός, λιγότερο από δέκα κι ως τα δεκατρία μπροστά με το νεογέννητο αρνάκι και πίσω η προβατίνα. Οι πρώτες γέννες άρχιζαν. Και τα πρώτα κρύα.
Αλλά η φωτιά στο βουνό έπιανε εύκολα ,εμείς ρίχναμε πουρνάρια να ακούμε την προσευχή της. Και η προσευχή έπιανε. Τα χέρια άπλωναν και αγκάλιαζαν τον Ουρανό. Η γη έτσι και αλλιώς ήταν δική μας , ατέλειωτες πεδιάδες τον χειμώνα , ψηλά βουνά το καλοκαίρι.
Ένας θεόρατος έλατος, ολομόναχος, σ’ ένα βουνό γεμάτο κέδρους και φτέρη. Τα μεσημέρια τα πρόβατα στάλιζαν. Τα σύννεφα γέμιζαν τον ουρανό. Άστραφτε και βρόνταγε . Αλεξικέραυνο ήταν ο έλατος. Ούτε μια αστραπή δεν έπεσε. Τις είχαν ξορκίσει οι πελεκητοί σταυροί των βοσκών, από χρόνια έγιναν ένα με το ρετσίνι.
Δίπλα μια πηγή, ένα καρπούζι πράσινο πάντα παγωμένο, όπως το νερό. Και οι τσαντίλες κρεμασμένες γεμάτες φρέσκο τυρί.
Οι φτέρες σκίαζαν το γρασίδι. Σε όλο το βουνό απλωμένα άσπρα πρόβατα ερωτοτροπούσαν με τα κριάρια όλο το καλοκαίρι.
Στα χειμαδιά έρχονταν και οι καρποί του έρωτα, οι κοιλιές των προβάτων ήταν φουσκωμένες.
Τα χωράφια ήταν έτοιμα για σπορά ,οργωμένα. Το τρακτέρ έσερνε τη σπαρτική. Νοέμβρης μήνας .
Ο καινούριος Πρωθυπουργός καλά είναι να τα ξέρει όλα αυτά. Αν είναι ο Παπαδήμος φοβάμαι ότι δεν έχει ιδέα. Εύχομαι να μην είναι. Έστω και πρόχειρος πρωθυπουργός πρέπει να ξέρει από πρόβατα και χωράφια. Η χώρα έχει ανάγκη από επιστροφή. Αυτός θα μας εκτοξεύσει στην εικονική πραγματικότητα του χάους και θα χαθούμε.
Στο χωριό ποτέ δεν χάνεσαι…...

Κωστής Ταξιδεύων


ΦΥΓΑΜΕ!!!