Πράσινοι αγροί

https://www.facebook.com/131360524263/videos/1194684840487/?type=1&theater

Είναι η Σελήνη και η Αφροδίτη, τραβηγμένη πάνω στο Πάικο όρος, στα 1000 μ. περίπου.

[....Ήταν στα δεκάξι τους
«Μεγάλωσα πια, ώστε να απαρνηθώ τα όνειρα της νιότης. Τα κουβάλησα ολόκληρη τη ζωή μου. Δεν θα αποστάσω τώρα Αγαπημένη μου.
Αυτό το δισάκι στον ώμο μου, είναι καιρός τώρα να το αναστρέψω. Από την χωρική μάνα μου έμαθα τα πιο σοφά πράγματα. Ο κάθε άνθρωπος έχει στον ώμο του ένα δισάκι έλεγε, βλέπει τα λάθη των άλλων, πίσω είναι τα δικά του. Όσα λάθη και αν έκανα δεν μετανιώνω για τίποτα. Πάλι τα ίδια θα έκανα. Ούτε θα απαριθμήσω τώρα μπροστά στα μάτια σου, σωστά και λάθη. Αυτό το θεατράκι είναι στη κορυφή ενός λόφου. Να η μια πλευρά του, την ανεβήκαμε. Να η άλλη που θα κατεβούμε. Εδώ είναι η απεραντοσύνη του κόσμου. Εδώ είναι το Όλον της ύπαρξής μας. Η γεύση του κόσμου. Άκου αυτό το ανεπαίσθητο αεράκι προμήνυμα της Άνοιξης. Το χάιδεμα των ματιών μας φτερουγίζει την ψυχή μας. Το άρωμα των πεύκων. Το μακρινό ταξίδι των ματιών μας.
Η ανθρώπινη ψυχή είναι φτιαγμένη από λογική, βούληση και επιθυμία , είπε ο Πλάτωνας. Με κατηγορούν οι γνωστοί και οι φίλοι μου ότι είμαι θεωρητικός. Πλατωνικός. Μπορείς να φαντασθείς ένα κόσμο χωρίς φαντασία;
Δεν ξέρω σε ποιόν κόσμο έζησα περισσότερο στον φαντασιακό ή της πραγματικότητας. Η λογική είναι η καταστολή της φαντασίας. Η κόλαση του κόσμου.
Η απόδραση από τον πόλεμο είναι η Ειρήνη. Οι περισσότεροι άνθρωποι αποδέχονται συμβατικά τη λογική και τη θεωρούν υπέρτατο αγαθό του ανθρώπου.
Τι θα ήταν η λογική όμως αν δεν υπήρχε η φαντασία. Το Όνειρο.
Η λογική αποσκοπεί στο κέρδος. Η φαντασία αναγεννάει τη ζωή.
Τούτος ο κόσμος της λογικής είναι ο παλιός, σημαδεύτηκε από χρόνια. Πόλεμοι, θηριωδίες, εμπόριο θανάτου, ο άνθρωπος μηχανή.
Η ζωή Αγαπημένη μου είναι αλλού. Ένας καινούριος κόσμος ανατέλλει »
Άρχισε να χειροκροτεί, με όλο το χαμόγελό της σε οργασμό. Όπως όταν ένα παιδί απαγγέλει ένα ποίημα. Ο ήλιος έκαιγε. Το πρώτο σύννεφο είχε πλευρίσει τον ήλιο. Κατάλαβε ότι η ερωτική διάθεση βάραινε. Ένα ζευγάρι ξεμοναχιασμένα άσπρα περιστέρια φτερούγιζαν πάνω τους. Προσγειώθηκαν δίπλα τους. Λες και τα προσκάλεσαν. Τικ τακ το ξύλινο πάτωμα του θεάτρου, έψαχναν ψίχουλα, κουνούσαν με φόβο τα κεφάλια τους. Τα πουλιά όταν βλέπουν τους ανθρώπους πετάνε μακριά. Αυτά δεν πέταξαν. Έμειναν εκεί.
Σειρά σου τώρα, της είπε.
Πήγε στη μέση της σκηνής, όπως και εκείνος.
« Είχα μόνο ένα Όνειρο. Να δίνω. Μόνο όταν έδινα έπαιρνα. Τίποτα δεν ήταν εύκολο. Όμως συνέχιζα να χαρίζω χαμόγελα. Όταν ζωγράφιζα με τα παιδιά, ήταν σαν να ζωγράφιζα έναν άλλο κόσμο. Τα δέντρα στις πλαγιές των βουνών, ήταν το πράσινο στο γκρίζο της πόλης. Το μπλε της θάλασσας ήταν, το μακρινό ταξίδι από τη φυλακή της οικογένειας. Το κόκκινο στα τριαντάφυλλα ο έρωτας της νιότης.
Κατέβαινα στη θάλασσα για να δω τον Ορίζοντα. Ρόδιζε η ψυχή μου. Κάποτε ερωτεύτηκα την ελευθερία του γλάρου. Ήμουν μικρή ακόμα. Ναι. Ο γλάρος ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Ούτε δέκα χρονών δεν ήμουν. Κάθονταν πάνω σ’ ένα βράχο και αγνάντευε το κύμα, πάφλαζε το κύμα μέσα μου, φτερούγιζε από την μια άκρη στην άλλη. Περπάταγα με τις ώρες στην παραλία και του μίλαγα. Οι μεγάλοι δεν μ’ άκουγαν, νόμιζαν ότι τα ξέρουν όλα και με διάταζαν. Εγώ έκανα πως τους άκουγα. Αλλά ποτέ δεν τους άκουγα. Έκανα αυτό που ήθελα. Ο γλάρος με αποφυλάκισε.
Ο πατέρας μου είχε φυτέψει δέντρα στην αυλή. Από το παράθυρο έβλεπα τη λεμονιά. Έρχονταν τα πουλιά. Από μικρή λάτρεψα τη μουσική.
Ήμουν δεκαεπτά χρονών όταν δοκίμασα το πρώτο φιλί στο στόμα. Από τότε ο έρωτας με καθόρισε. Στα είκοσι το έσκασα από το σπίτι με κάτι φίλους. Ζήσαμε σε στη σπηλιά ενός βουνού πάνω από μια βδομάδα. Από τότε έμαθα την ανεξαρτησία
Στα είκοσι έκανα ωτοστόπ σε μια νταλίκα. Ταξίδεψα μαζί του ως την Ιταλία. Από τότε αγάπησα τα ταξίδια. Στα είκοσι τρία κατέβηκα στην πρώτη διαδήλωση. Από τότε ήθελα να αλλάξω τον κόσμο.
Μπορεί να μην άλλαξε ο κόσμος, αλλά άλλαξα εγώ.
Ο δρόμος για την Ουτοπία. Είναι μια κάποια ελευθερία.
Εκεί συνάντησα τη ζωή . Εκεί αγάπησα τη ζωή.
Εκεί Αγαπημένε μου συνάντησα και σένα.»
Αυτός καμάρωνε.
Τα δύο περιστέρια πέταξαν. Ο ήλιος πήγαινε στα βουνά, στην αιώνια διαδρομή του.
Το ρολόι χτύπησε δεκάξι φορές.
Ήταν στα δεκάξι τους.  ...]


.http://ahinoula.blogspot.gr/2011/10/blog-post.html
Για Σένα

Greenfields

Once there were green fields
kissed by the sun
Once there were valleys
where rivers used to run
Once there were blue skies
with white clouds high above
Once they were part of
an everlasting love
We were the lovers
who strolled through green fields
Green fields are gone now,
parched by the sun
Gone from the valleys
where rivers used to run
Gone with the cold wind
that swept into my heart
Gone with the lovers
who let their dreams depart
Where are the green fields
that we used to roam ?
I'll never know what made you run away
How can I keep searching
when dark clouds hide the day ?
I only know there's nothing here for me
Nothing in this wide world, left for me to see
But I'll keep on waiting until you return
I'll keep on waiting until the day you learn
You can't be happy
while your heart's on the roam
You can't be happy until you bring it home
Home to the green fields and me once again

Πράσινοι αγροί

Κάποτε υπήρχαν πράσινοι αγροί
που τους φιλούσε ο ήλιος
Κάποτε υπήρχαν κοιλάδες
όπου έρρεαν ποτάμια
Κάποτε υπήρχαν γαλάζιοι ουρανοί
με λευκά σύννεφα ψηλά
Κάποτε όλα τους ήταν μέρος
μιας παντοτινής αγάπης
Ήμασταν οι ερωτευμένοι
που τριγύριζαν στους πράσινους αγρούς
Οι πράσινοι αγροί χάθηκαν τώρα,
ξεράθηκαν από τον ήλιο
Έφυγαν από τις κοιλάδες
που τα ποτάμια έρρεαν
Έφυγαν με τον παγωμένο άνεμο
που σάρωσε μέσα τη καρδιά μου
Έφυγαν με τους ερωτευμένους
οι οποίοι αφήνουν τα όνειρά τους να χάνονται
Πού είναι οι πράσινοι αγροί
που περιπλανιόμασταν ;
Ποτέ δεν θα ξέρω τι σε έκανε να το σκάσεις
Πώς μπορώ να συνεχίσω να ψάχνω
όταν σκούρα σύννεφα κρύβουν την ημέρα ;
Το μόνο που ξέρω είναι πως δεν υπάρχει τίποτα για μένα εδώ
Τίποτα σ'αυτόν το κόσμο, δεν έμεινε για μένα να δώ
Μα θα συνεχίσω να περιμένω μέχρι να γυρίσεις
Θα συνεχίσω να περιμένω μέχρι τη μέρα που θα μάθεις
Δε γίνεται να είσαι χαρούμενη
την ώρα που η καρδιά σου είναι στη περιπλάνηση
Δεν γίνεται να είσαι χαρούμενη μέχρι να τη φέρεις πίσω
Πίσω στους πράσινους αγρούς και σε εμένα ξανά

Κυνηγητές εμείς της γοητείας των ονείρων
Του προορισμού που πάει και πάει μα δεν στέκει
Όπως δεν στέκουν τα χαράματα
Όπως δεν στέκουν τα ρίγη
Όπως δεν στέκουν και τα κύμματα
Όπως δεν στέκουν κι οι αφροί των βαποριών
Μήτε και τα τραγούδια μας για τις γυναίκες που αγαπάμε.
ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΜΠΕΙΡΙΚΟΣ

Φινάλε..


"Ζωή
Μισός στη χαρά, ο άλλος μισός στη θλίψη
Στον έρωτα ολόκληρος.
Μισός στη ζωή, ο άλλος μισός στο θάνατο
Στο τέλος ο απολογισμός θα είναι ένας ολόκληρος
Θάνατος."


κραυγή αγωνίας για ΖΩΗ;;;

Ανοιχτό παράθυρο τη νύχτα

Απέναντι η Ακρόπολη, από πάνω το φεγγάρι
Ένα άδειο δωμάτιο, στο πάτωμα ένα στρώμα
Και το Μονόγραμμα του Ελύτη
Για Σένα, έγραφε στο πρώτο φύλλο
Δυό άνθρωποι χωρίς φύλο
Χωρίς ιδιότητες
Δίχως σώμα, δίχως άλλες ανάγκες
Ούτε φαί, ούτε νερό,
Από παλιά εραστές, στα χρόνια του Πλάτωνα
Μόνο είχαν μάτια το φεγγάρι
Και το παράθυρο ήταν ανοιχτό
Στην απεραντοσύνη της ομορφιάς
Της νύχτας που θα χάραζε.

Καληνύχτα..