ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΗΣΥΧΟΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΡΘΟΥΜΕ ΠΝΙΓΗΚΑΜΕ

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Ξανθούλα μου.....

"Πίσω από κάθε κλάμα, υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες πόνου..."

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

 "Άλμπατρος για μένα
σκοτωμένα
δεν είναι πια οι ποιητές
αλλά οι πνιγμένοι
μελαχροινοί αδερφοί
μου
στη θάλασσα
αει γαμήσου κόσμε
Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέπτομαι, πως αυτοί που κλείνουν την πόρτα στους ζητιάνους και σιχαίνονται τους τοξικομανείς που ζητάνε φωτιά στο κέντρο, ή άλλα παρόμοια, ίσως και να χαίρονται κρυφά για τους πνιγμούς. Σου λέει παραδειγματισμός, θα αποθαρρύνει τη συνέχεια, και ψηφίζουν χρυσή αυγή. Σ' αυτό τον βόθρο ζούμε, εδώ συνυπάρχουμε..."
(από την Μαριάννα)
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
"Κάποιοι προλάβαμε τα διαμερίσματα με τα κλειδιά πάνω στην εξώπορτα. (από την έξω πλευρά). Και όταν ακούγαμε τη λέξη "ξένος", το μυαλό μας πήγαινε σε αυτόν που θα ερχόταν σπίτι μας και θα του στρώναμε το καλό τραπεζομάντηλο και θα έτρωγε πάντα "το καλό κομμάτι" και θα κοιμόταν στο δικό μας το κρεβάτι κι εμείς στρωματσάδα. Έτσι μάθαμε κάποιοι τη λέξη "ξένος". Έτσι ακόμη τη θυμόμαστε. Και δεν αναφέρομαι σε "συγγενείς"-ξένους.

Η κτηνωδία του να μη δώσεις όχι όλα τα παραπάνω, αλλά έστω ένα ποτήρι δροσερό νερό και ένα πιάτο καλό φαγητό σε ένα ξένο, με κάνει να αισθάνομαι πως πια δεν χωράω σε αυτόν τον κόσμο.
Νομίζω πως η γενιά μας θα είναι η πρώτη που βιολογικά θα μπορεί να ζήσει περισσότερο από τις προηγούμενες αλλά... δεν θα θέλει. Γιατί κουράστηκε. Γιατί τώρα πια, σε ένα τέτοιο "νέο" κόσμο, εμείς είμαστε οι "ξένοι".
Το κοριτσάκι αυτό είναι "ξένο". Όταν το δείτε, μην το ξεδιψάσετε, μη το ταΐσετε, γιατί όπως είπε και μια πανελληνίου βεληνεκούς τηλεοπτική καραπουτανάρα, "Aν τους δώσεις νερό και φαγητό μαζεύονται κι άλλα".
Κι' αν για ένα λόγο θέλω να εξακολουθήσω να ζω είναι για να δω αυτό το κοριτσάκι να κόβει το λαρύγγι κάθε τέτοιας καραπουτανάρας. (θηλυκής ή αρσενικής)." (απο τον Παύλο)

"Λαθραια" παιδικα ματια... χαμογελουν γιατι αντικρυσαν στερια... Αχ τα ματια σου...

"Κι αν τα μάτια σου δεν κλαίνε
έχουν τρόπο και μου λένε
για τον πόνο που πονούν.
Μ’ ένα βλέμμα λυπημένο
πρωινό συννεφιασμένο
για την άνοιξη ρωτούν.

Με κοιτάζουν μου μιλούν και απορούνε
αχ τα μάτια σου,
για τα όνειρα που κάναμε ρωτούνε
αχ τα μάτια σου.
Μάτια παραπονεμένα
μάτια που `σαστε για μένα
θάλασσες υπομονής,
με κλωστούλες ασημένιες
πλέκω τις κρυφές σας έννοιες
σε τραγούδι της ζωής.

(Νικούλα μου...)

......................................................................................................
Από Σ Λ
Έβλεπα χτες σε ένα τοπικό κανάλι μια συνέντευξη από έναν πρόσφυγα που μένει στα σπιτάκια στο Λιμεναρχείο δίπλα μέχρι να μεταφερθεί στο στρατόπεδο που έχει εδώ.
Ένα παλικάρι ακριβώς όπως τα δικά μας παιδιά,αν περπατούσε στο δρόμο θα τον έλεγες έλληνα φοιτητή.
Σύριος.
19 χρονών,φοιτητής Αγγλικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Δαμασκού.
Δίπλα του μια κοντή ταλαιπωρημένη γυναίκα μ ένα μαντήλι στο κεφάλι,"η μητέρα μου" μας τη σύστησε.
Πατέρας; τον ρωτά ο δημοσιογράφος.
Σκοτώθηκε στο πόλεμο.
Περπάτησαν απ τη Συρία μέχρι τη Σμύρνη με τα πόδια για να βρουν τον περαματάρη.
Θέλει να τελειώσει ο πόλεμος και να γυρίσει πίσω αλλά σπίτι του δεν υπάρχει,έχει καταστραφεί.
-Εκεί πεθαίνουμε,βόμβες,τανκς,ελικόπτερα,βομβαρδισμοί,χίλιοι τρόποι για να πεθάνεις.
-Τί θες εδώ; γιατί ήρθες; πού θες να πας; θες δουλειά;τον ρωτά ο δημοσιογράφος.
Και απαντά:"Ι just want peace.Only peace"
Και άνοιξε τα χέρια σαν πουλί και κοίταξε τον ουρανό της Χίου,χαμογέλασε και είπε "Peace"
"PEACE"
22-4-2015

"Μυτιλήνη,σήμερα στις 6 το πρωί.

Σκάφος με πρόσφυγες βυθίζεται.
Λιμενικοί βουτούν από 2 σκάφη και σώζουν 44 και τους μεταφέρουν στη προκυμαία,ένα παιδί έλειπε.
Οι γονείς του θρηνούν.
Το παιδάκι τους ανασύρεται από λιμενικούς του β σκάφους και παραδίδεται λίγο αργότερα στους γονείς του.
Όποιου δε σπαράζει η καρδιά του απ τις φωτό,δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος."
S.L.

Πνίγηκε.
Δεν πρόλαβε να γνωρίσει τον Πολιτισμό της Ευρώπης.
Δε θα μάθει ποτέ πως υπάρχει Χάρτα Δικαιωμάτων για τους ανθρώπους.
Δεν θα γνωρίσει τους εύπορους ευρωπαίους που στέλνουν τα σκουπίδια και τα χημικά τους απόβλητα στη πατρίδα του.
Ούτε τις Εταιρείες που κλέβουν το πλούτο της πατρίδας του πρόλαβε να γνωρίσει.
Ούτε τους εμπόρους όπλων που στέλνουν τις σοδειές τους στην Αφρική και την καίνε ολόκληρη.
Ούτε στρατό ευρωπαϊκό πρόλαβε να δει αλλά αυτόν τον είδε στη πατρίδα του.
Δεν θα γνωρίσει ποτέ παιδάκια της Ευρώπης, μέσα σε μια φούσκα ευημερίας αλλά παιδιά δυστυχισμένα, δεν έχουν τρέξει στη σαβάνα όπως έτρεχε αυτός πριν φύγουν απ το τόπο τους.
Δε θα δει τις μεγάλες λεωφόρους της Δύσης, τα χωμάτινα δρομάκια του τόπου του ήταν η τελευταία του ανάμνηση.
Δεν θα δει τα φώτα στους δρόμους, μόνο αστέρια έβλεπε στο χωριό του, πίσω.
Ούτε ωραία αυτοκίνητα, πίσω έβλεπε τζιπ στρατιωτικά γεμάτα ανθρώπους με ματσέτες αλλά είχε ένα μικρό γαϊδαράκο και πήγαιναν βόλτες.
Ένα πρόλαβε να δει απ την Ευρώπη.
Τη θάλασσα.
Πρώτη φορά είδε θάλασσα, πλατσούριζε σε ποτάμια βρώμικα απ τα λύματα των πετρελαιοπηγών των Δυτικών στο τόπο του, θάλασσα δεν ήξερε.
Αυτό το γαλάζιο τέρας με τους αφρούς πρώτη φορά το είδε.
Ευρώπη, φώναξε η μάνα του στη βάρκα, Ευρώπη, φτάνουμε.
Το τελευταίο που θυμάται είναι το νερό της θάλασσας.
Αυτό θυμάται το παιδί που δεν πρόλαβε να δει τη Δύση.
Το αλμυρό νερό στο στόμα του θυμάται ενώ ονειρευόταν το σπίτι του που άφησαν πίσω.
Μόνο αυτό.

Για το Νόστιμον ήμαρ: Σοφία Λαμπίκη

Αν αυτο δεν σας θυμιζει κατι..να σας το θυμισω εγω....Κωλοελληνες, που γινατε σημερα ''νοματαιοι'' και ''νοικοκυραιοι''.....

από τον Ηλία

ΑΠΛΑ, ΠΝΙΓΕΙΤΕ ΕΣΕΙΣ ΚΑΘΙΚΙΑΑΑΑΑΑΑΑ

"...ύστερα όλα τελειώνουν-πού να πάς;ή νύχτα σκέπασε την πόλη,
τά χρόνια σε άλλαξαν
κι αυτοί πού θα μπορούσαν να σ'αναγνωρίσουν πέθαναν ή άλλαξαν
κι αυτοί...."Τ.Λ.