έχε το νου σου στο παιδί..




Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Σε βιβλία και δρόμους...

Παρέλαση μαθητών στις ΣκουριέςΕυχαριστούμε Pedro Olalla González de la Vega !

Αντί συνθημάτων ...να παιζόταν σε ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ...

Ένα υπέροχο οπτικοποιημένο κείμενο για όλα εκείνα που αν ήταν πρώτη ύλη στα σχολειά, δεν θα έβρισκε πόρτες ανοιχτές και πρόθυμες η βαρβαρότητα.
Ένα υπέροχο οπτικοποιημένο κείμενο για ό,τι μίσησε και ευτέλισε η νεοελληνική φτήνεια, για ό,τι μισεί και ευτελίζει κάθε μισάνθρωπος, μισαλλόδοξος κρετίνος.
Ένα υπέροχο οπτικοποιημένο κείμενο για ό,τι αγαπήσαμε από αυτόν τον τόπο που μας έλαχε να ζούμε. Όσοι αγαπήσαμε...

("Κάθε βήμα που έκανε ο άνθρωπος προς τον πολιτισμό, τον κατέστησε οφειλέτη της Ελλάδας". Μην χαρίζουμε τα στολίδια της πνευματικής μας πατρίδας στους ανιστόριτους Υβριστές του ελληνικού πολιτισμού. Δείτε το ντοκιμαντέρ. Δείτε το!)

"Αριστούργημα … Ένας Ισπανός, μας μαθαίνει σε 41 λεπτά ποιοι είμαστε και τι έχουμε κληρονομήσει… Αναρωτιέμαι πόσοι από εμάς θα το δούνε ολόκληρο? … Δυστυχώς απαισιοδοξώ…"
Por libros y caminos
Σε βιβλία και δρόμους
(audiovisual)

¿Por qué Grecia?
Γιατί η Ελλάδα;
Why Greece?
(audiovisual)



Σήμερα, ζούμε σε έναν κόσμο όπου υπάρχουν περίπου 6.000 γλώσσες, πάνω από
10.000 έθνη και μόνο καμία διακοσαριά κράτη, που μάλιστα τείνουν προς την
ένταξη σε διεθνείς δομές και υφίστανται την επίδραση της παγκοσμιοποίησης. Άρα, όλα τα κράτη είναι ή θ
α γίνουν πολύ-πολιτισμικά, και, συνεπώς, η πρόκληση των
ημερών μας είναι να δημιουργήσουμε αισθήματα αλληλεγγύης μεταξύ ανθρώπων
πολιτισμικά ετερογενών.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν χωράει πια το τρίγωνο γλώσσα-έθνος-κράτος, και η
ελληνική γλώσσα πρέπει να βρει τον δρόμο της όχι μόνο ως γλώσσα του ελληνικού
λαού, αλλά ως γλώσσα και τροφός μητέρα του δυτικού και του ουμανιστικού
πολιτισμού. Εκεί να βρει συμμάχους για τη διαιώνισή της και να ταχθεί μαζί τους
υπέρ ενός ανυπέρθετου χρέους: την «παγκοσμιοποίηση» του Ανθρωπισμού.

Αυτό που ονομάζουμε Ανθρωπισμό δεν είναι μόνο μια κληρονομιά, είναι προπαντός
μία στάση ζωής: μια στάση άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελληνική γλώσσα και το
ελληνικό πνεύμα από τους πανάρχαιους χρόνους όπου ο Όμηρος άρχισε την
αναζήτηση του πανανθρώπινου στοιχείου. Μια στάση όχι βέβαια αποκλειστικά
ελληνική, που μάλιστα προδόθηκε επανειλημμένως από τους ίδιους τους Έλληνες,
αλλά και που αναμφίβολα επινοήθηκε, καλλιεργήθηκε, υποστηρίχτηκε και
ανακτήθηκε, ξανά και ξανά κατά τον ρου της ιστορίας, ανατρέχοντας κυρίως στο
ελληνικό στοιχείο.
Αυτή η στάση εμπιστοσύνης στον άνθρωπο, στην ικανότητα και στη συνείδησή του
για να επιλέγει ελεύθερα το καλό, είναι η δύναμη που γέννησε την ηθική και
υπερασπίζεται έως σήμερα τη σκέψη. Και χωρίς σκέψη και ηθική δεν υπάρχει
πρόοδος αλλά υποταγή και χάος. Αρμόζει λοιπόν στον Ανθρωπισμό να καλλιεργήσει
την ηθική όχι ως δογματική επιβολή αξιών —όποιες κι αν είναι αυτές— αλλά ως
κριτική και υπεύθυνη άσκηση της ελευθερίας• να μας μυήσει και να μας εκπαιδεύσει
σε μιαν άσκηση σκέψης που να μας οδηγεί να βρούμε λόγους για να προτιμήσουμε
μια συμπεριφορά από μιαν άλλη και να μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι
λόγοι αυτοί δεν είναι κάτι το υπερβατικό, αλλά το έμφυτο στον άνθρωπο.
Αυτή η στάση δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ την προσπάθεια να χτίσει έναν κόσμο
απαλλαγμένο από το δόγμα, ο οποίος να υπάγεται στην αμφισβήτηση, στην ηθική,
στην αισθητική, στη δικαιοσύνη και στην ελευθερία. Και όσοι την καλλιέργησαν,
δεν υπερασπίστηκαν μονάχα όσα πίστευαν ότι υπερασπίζονταν στον καιρό τους,
αλλά και την ελευθερία και την αξιοπρέπεια κι άλλων αγέννητων ακόμη, τη
μελλοντική τους δυνατότητα να γνωρίσουν έναν κόσμο διαφορετικό και μια
πραγματικότητα άλλη από το διεστραμμένο προϊόν της καταπίεσης και του
ψεύδους. Όπως είναι επόμενο, τούτη ήταν ανέκαθεν η στάση των ολίγων: μια
πράξη αντίστασης σε ένα αντίξοο και βάρβαρο περιβάλλον. Ωστόσο, κάθε φορά που έλαμπε στο πέρασμα του χρόνου εν μέσω της αυθαιρεσίας, του σκοταδισμού
και των κατώτερων ορμών του ανθρώπινου είδους, η ανθρωπότητα έκανε ένα βήμα
προς τη σύνεση, προς το μέτρο, προς την αξιοπρέπεια του ανθρώπου πέρα από
συμφέροντα και πιστεύω.
Αυτή η ουμανιστική στάση οφείλει πολλά στην ελληνική γλώσσα, αλλά αληθεύει
επίσης ότι η ελληνική γλώσσα και η εικόνα της Ελλάδας απέναντι στον εαυτό της
και στον κόσμο οφείλουν πολλά σε αυτήν την ουμανιστική στάση. Ασφαλώς, δεν
είναι βέβαιο πως αυτή η κοπιαστική στάση θα θριαμβεύσει τελικά επί της
αυθαιρεσίας και της βαρβαρότητας.
Είναι όμως απολύτως βέβαιο πως η αυθαιρεσία και η βαρβαρότητα θα θριαμβεύσουν με μεγαλύτερη δυσκολία ανάμεσα σε όσους υιοθετούν τούτη τη στάση, παρά ανάμεσα σε όσους την αγνοούν ή την περιφρονούν.

Για αυτό και κάθε προσπάθεια αξίζει τον κόπο.
[...]
Κάποιες φορές, περπατώντας ανάμεσα στις ελιές και στα ερείπια αυτής της χώρας,
αναρωτήθηκα τι θα έμενε από τον πολιτισμό μας αν έσβηνε από αυτόν το ελληνικό
στοιχείο, πώς θα ήμασταν αν στερούμασταν όχι μόνο αυτό το απέραντο
κληροδότημα αλλά και τούτ
η τη γενναία ώθηση, που πάντοτε κινούσε το
ενδιαφέρον προς τον άνθρωπο.
Και τότε αντικρίζω ένα απέραντο κενό.
Τα ερείπια μάς κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, μας κάνουν να συνειδητοποιούμε πόσο εύθραυστος είναι ο πολιτισμός, μας υπενθυμίζουν ότι οι κατακτήσεις του είναι
εφήμερες, ότι πρέπει να τις υπερασπιζόμαστε κάθε μέρα που ξημερώνει,
και ότι ο μόνος εφικτός και άξιος του ονόματός του πολιτισμός είναι εκείνος που ενώνει τους ανθρώπους ενάντια στη βαρβαρότητα.
Αυτό το μάθημα μάς έχει αφήσει το ελληνικό πνεύμα, μαζί με την πρόκληση να μην είμαστε μόνο κληρονόμοι αλλά και συνεχιστές,
να μην κάνουμε μόνο νοσταλγικούς περιπάτους στα χνάρια των αρχαίων
αλλά να μοχθούμε στην δημιουργική αναζήτηση των ίδιων αξιών που οι καλύτεροι από εκείνους έψαχναν.
Για όλους αυτούς τους λόγους, η ελληνική δεν είναι μια ακόμα γλώσσα, δεν είναι
απλώς μια γλώσσα. Και είναι μάλιστα αυτή η πολύτιμη ιδιαιτερότητα ό,τι εμπνέει
στους σώφρονες την υπεράσπισή της. Αν τη χάναμε, ξέρουμε τι θα χάναμε. Η
ερώτηση είναι τώρα: τι θα κερδίζαμε; Θα μπορούσε η προοπτική του ενδεχόμενου
κέρδους να δικαιολογήσει και να αντισταθμίσει την απώλεια; Εν ονόματι τίνος θα
θάψουμε τον ελληνισμό;
Ευχαριστώ πολύ.''

PEDRO OLALLA
Απαντήσεις ενός ξενόγλωσσου ομιλητή
“Γιατί να διδασκόμαστε Αρχαία Ελληνικά στην εποχή της Παγκοσμιοποίησης;
Πολλαπλή χρησιμότητα ή ξεπερασμένη προγονολατρία;”
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
7 Απριλίου 2011

Επίσημος Ιστότοπος του Πέδρο Ολάγια, Ισπανού συγγραφέα και ελληνιστή που ζει στην Αθήνα. Ενημερωμένες πληροφορίες για το επαγγελματικό του προφίλ, βιβλία, ταινίες, δραστηριότητες και νέα. Blog κοινωνικού περιεχομένου.
http://pedroolalla.com/
http://www.pedroolalla.com/








Σα Μιχαλης Συρου 2008.


Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό' τα δάκρυα μου δε σας λένε κάτι. Λοιπόν διηγηθείτε μου τι έγινε εδώ, να βρω ξανά του νήματος την άκρη. Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας που Κάνουν τα καλάμια να λυγίζουν στα όρια των χωραφιών κι-εν μέσω άπνοιας- τα μέτωπα των αγροτών δροσίζουν. Πείτε μου εκείνες τις ιστορίες σας. Φωτογραφίες δείξτε μου αυτών που Κυριακή γεννήθηκαν κι εκείνων που 'χουν πέσει από τη βάρκα λίγο πριν φτάσει στην ακτή γιατί η ζωή τους πια δεν τους αρέσει. Τα τραγούδια πείτε μου που λέτε την αυγή σα σβήνουνε τα φώτα στην πλατεία, καθώς και τ' απογεύματα, μετά την προσευχή και πριν να ξεκινήσει η αλητεία. Τα τραγούδια πείτε μου που λέτε την αυγή. Αν συνεχίζουν πείτε μου, κοιτώντας τη φωτιά, οι άνθρωποι να κάθονται στις φτέρνες και αν οι ομορφότερες γυναίκες, στα κρυφά, κάτω από τη γλώσσα εκτρέφουν σμέρνες. Πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού ο λύκος του θανάτου τους χειμώνες, που, σαν κουνούσε την ουρά. το γάλα έπηζε στα τρομαγμένα στήθη απ' τις λεχώνες. Πείτε μου ακόμα αν έρχεται στην άκρη του χωριού. Πείτε μου μη βρέθηκε κι η σκάφη που παλιά, λουζόμουνα με ήλιο και με χιόνι ή τα μαλλιά που φύλαξε απ' την πρώτη μου κουρά η μάνα, που ακόμα ρούχα απλώνει. Το πτυελοδοχείο του Μπακούνιν το χυτό συντρόφια μήπως βρέθηκε και κείνο, να φτύσω μέσα με οργή, που οι νέες εποχές με κάνουνε να μοιάζω με κρετίνο. Δεν μ' αναγνωρίζετε γιατί έλειπα καιρό.
">


 "..Φοβόμαστε. Είναι ανθρώπινο. Όμως, τι πραγματικά φοβόμαστε; Ότι θα πεινάσουμε; Πεινάσαμε και παλιότερα. Ότι θα κρυώσουμε; Κρυώσαμε χρόνια.  Ότι θα πονέσουμε; Από πόνο άλλο τίποτε… Ότι θα μας κατακτήσουν; Πάντα κατακτημένοι υπήρξαμε.  Θα τα καταφέρουμε, το ξέρουμε καλά! Γιατί, τελικά, το μόνο που φοβόμαστε, είναι το υποχρεωτικό κοίταγμα στον καθρέφτη. Το μόνο που μας φοβίζει, είναι το μόνο που πραγματικά έχουμε: το αληθινό μας πρόσωπο. Ας το ξεθάψουμε, ας το θυμηθούμε, ας το κοιτάξουμε. Ενώ όλοι, φίλοι και εχθροί, μας αγριοκοιτάζουν, ενώ η μάσκα μας πέφτει νεκρή, αυτό θα μας χαμογελάσει."
Αλκίνοος Ιωαννίδηςπηγή:http://aristeroblog.gr/node/1526



ΑΣ ΚΟΙΤΑΧΤΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ ΜΑΣ....


ΘΑ ΕΠΙΛΕΞΟΥΜΕ ΤΑ "ΚΑΛΠΙΚΑ";;; ...σε ό,τι Ο νειρευτήκαμε;;;
........
">

Θα μιλησω για ενα και μοναδικο ποιημα που θαθελα ΣΗΜΕΡΑ να το τραγουδαγαμε... "ΕΜΕΙΣ"!!!
..με λενε ΟΧΙ και ειμαι Ελευθερη Πολιορκημενηηηηηηηηη
Μαμα Ελλαδα..










"Διότι δεν συνεμορφώθην

Στίχοι: Μίκης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μίκης Θεοδωράκης

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

Πέρα από το γαλάζιο κύμα, το γαλάζιο ουρανό
μια μανούλα περιμένει χρόνια τώρα να τη δω.

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει, μες στο σύρμα περπατώ
θα περάσουν μαύρες μέρες δίχως να σε ξαναδώ.

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις.

Αλικαρνασσός, Παρθένι, Ωρωπός, Κορυδαλλός
ο λεβέντης περιμένει της ελευθεριάς το φως.

Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις."



">


Αυτο, http://youtu.be/_ZpCdscAO0Y
το τραγουδαω απο μεσα μου:) :


Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ
γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ' ομολογώ.
Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά,
πάντα πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

Στίχοι: Οδυσσέας Ελύτης
Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Ελευθερία Αρβανιτάκη

Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.

(από Το Παράπονο, Οδ. Ελύτης)


http://youtu.be/_ZpCdscAO0Y

Ζητιανακι!!!!!!!!!!!
Αν το ερμηνευσεις ως πολιτικο ΑΣΜΑ ειναι μια εκδοχη του ΟΧΙ , για το παιδι που σφαδαζει απο τον πονο μεσα του , στη μαμα Ελλαδα..
χαρμολυπη , οτι θελει πλαθει η φαντασια μου...
:):(
Ναι κολησα με αυτο το τραγουδι και οχι δεν μπερδεψα τις επετειους!
Εσεις παρτε το οπως ΣΑΣ αρεσει...
Μεχρι να τα ξαναπουμε,
καλη ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΜΑΣ!

..



Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Είχα πάρει κάτι να τσιμπήσουμε στο σπίτι
κι είδα στα φανάρια ένα δεκάχρονο αλήτη.
Είχε κάτι μάτια μαύρα μαύρα, μαύρο νέφος.
Κάπως έτσι θά 'τανε μπορεί το θείο βρέφος.
Τού 'δωσα τα δυο ευρώ, ενός δεσμού τα ρέστα.
"Χρόνια σου πολλά, μεγάλε" μού 'πε "κι άιντε πες τα
όσα σου απόμειναν τραγούδια της αγάπης".
Έφτυσ' ο πολιτισμός και βγήκανε οι γιάπις.

Έγλυφε τα τζάμια το μελαχρινό αγοράκι.
Δυο ευρώ η αγάπη σου κι εγώ το ζητιανάκι.
Στα καλά καθούμενα τουρμπώνω τα ηχεία,
πλάνταξαν τα σπλάχνα μου μ' αυτήν την αλητεία.

Σ' είχα κάτι νεύρα απ' την Τρίτη που μου είπες
"Μοιάζουν οι αγάπες μες στα χρόνια σαν τις λύπες.
Χαμπαριάζουν τη χαρά με τα καθημερνά τους,
Κυριακή κι απόβραδο φοράνε τα καλά τους".

Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!
Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!

Παίζαν όξω τα μωρά, θρηνούσανε αντάμα.
Στη σακούλα πάγωνε σα φαγητό ένα πράμα.
Θύμωσα που έμεινα και πια δεν είχα λύση.
Λίγο αν μ' αγάπαγες το δρόμο θα 'χα κλείσει.

Πιο πολύ μ' αγάπαγε αυτό το ζητιανάκι
πού 'γλυφε παρμπρίζ απ' το πρωί στην Κατεχάκη.
Πέταξα το γεύμα στο σκυλί κι είχα φορτώσει.
Πιο πολύ μ' αγάπαγε κι εσύ μού 'χεις τελειώσει.

Λύθηκε ο κόμπος στο λαιμό στο παρά τρία.
Σκούζαν τα ραδιόφωνα για την οικονομία
κι έριξα Χριστέ και Παναγιά μου ένα κλάμα
που μιαν ανθρωπότητα φορτώθηκε ο Ομπάμα.

Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!
Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!

Σ' είχα κάτι νεύρα απ' την Τρίτη που μου είπες
"Μοιάζουν οι αγάπες μες στα χρόνια σαν τις λύπες.
Χαμπαριάζουν τη χαρά με τα καθημερνά τους,
Κυριακή κι απόβραδο φοράνε τα καλά τους".

Πιο πολύ μ' αγάπαγε αυτό το ζητιανάκι
πού 'γλυφε παρμπρίζ απ' το πρωί στην Κατεχάκη.
Πέταξα το γεύμα στο σκυλί κι είχα φορτώσει.
Πιο πολύ μ' αγάπαγε κι εσύ μού 'χεις τελειώσει.

Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!
Αχ! Κόσμε φυλακή! Αχ! Μαύρη Κυριακή!


">
............
Τουλάχιστον να μην βρέξει..μόνο αυτό,
και θα τα καταφέρουμε.Και ας μην ήταν
και χειμώνας, γαμώτο..Όμως έτσι είναι, δεν
αλλάζει.Είχα ξαναπεράσει από δω,παιδί, αλλά
δεν θυμάμαι πια τον δρόμο.Αν κάνω λάθος θα
μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα.Εκεί που
θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα
ξεχαστούμε.Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια
μου.Σαν ξένο μωρό.Αλλά δεν υπάρχουν ξένα
μωρά.Πρέπει να το πάρω στα χέρια.
Πώς παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου?Πώς
πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη
φράση των βιβλίων?Κατ΄ αρχήν από πού
την πιάνεις?Από που πιάνεται η ζωή?Από τί
ξεκινάς?Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος
στις πατέντες, και αν δεν μου μαγειρέψεις
πέθανα!Με τρελαίνει ό,τιδήποτε μηχανικό
δεν καταλαβαίνω,παραλύω όλα χαλάνε
μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους,
που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους,
χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας
σκέτος χρήστης μηχανημάτων.
''Πού με πας?''
Νύχτα, με κομμένο το ρεύμα παντού και
έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρω κάπου
να κοιμηθούμε απόψε.Στα χέρια μου κρατάω
ανθρώπους πια, δεν με παίρνει να τα έχω
στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο
σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν
μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για
κλάμματα, νυσταγμένα. Πώς διάολο βρίσκεις
τον δρόμο?
''Πού με πας?''
Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως
πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχεις να πεις
μια ιστορία.Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία.
Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τις λέξεις,
πρέπει από κάπου να το πιάσω.Από χρήστης,
δημιουργός.Από συνδρομητής, Θεός.Δεν
ξέρω ούτε τί ώρα είναι.Πόση ώρα έχει που
έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ.
Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να
αντέξουμε.Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό.
Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε
απόψε.Ναι, αυτό πρώτο απ΄όλα.Μπορεί να
είμαστε τυχεροί.Κάποιοι έφυγαν βιαστικά και
άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία
στην μπρίζα.
''Πού με πας?''
Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ο φακός.
Σοφία, Νικολέτα, ''αν με αγκαλιάσεις πολύ
σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου'' της λέω.
Το κάνει.Με τα παιχνίδια γίνεται.Θα νομίζει
πως έχω χαλάσει.Πρέπει να σκεφτώ.Χωρίς να
σταματήσω να αισθάνομαι.Αλλά επείγει ένα
μέρος να βγει η νύχτα.Σαν ιερή αποστολή,να
μας παραδώσω στο μέλλον.Άθικτους.
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους.Θα έρχονται
από τον ορίζοντα, τις πόλεις, την θάλασσα..
Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι.Να μια
φωτεινή σκέψη!Οι άλλοι.Οι ''σαν κι εμάς''.
Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα
μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ
της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα
πούμε μόνο ένα ''πάμε?'' και θα πάμε..

ΜΟΥΣΙΚΗ : ΚΙΤΡΙΝΑ ΠΟΔΗΛΑΤΑ
ΣΤΙΧΟΙ : ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΑΦΗΓΕΙΤΑΙ Ο ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ

">


">

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου