........................................
Το Γέλιο σου
Στέρησέ μου το ψωμί, αν θέλεις,
στέρησέ μου τον αέρα, αλλά
όχι το γέλιο σου
Μη μου στερήσεις το τριαντάφυλλο,
το κομμένο ανθάκι του αγρού,
τον πίδακα που απρόσμενα
εκρήγνυται μες στη χαρά σου,
το άξαφνο ασημένιο κύμα
που μέσα σου γεννιέται.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου
κι επιστρέφω
με τα μάτια κουρασμένα,
φορές έχοντας δει
τον κόσμο που δεν αλλάζει.
Μα μόλις μπώ το γέλιο σου
ανεβαίνει στους ουρανούς να με ψάξει
κι ανοίγει για μένα
όλες τις πόρτες της ζωής.
Αγάπη μου, την πιο σκοτεινή ώρα
πετράδια χύνεται το γέλιο σου
Κι αν ξαφνικά δεις
το αίμα μου να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου
γέλα, γιατί το γέλιο σου θα ναι στα χέρια μου
δροσερό σπαθί
Κάθε φθινόπωρο, πλάι στη θάλασσα
θέλω το γέλιο σου να υψώνει
τον αφρισμένο καταρράκτη του.
Και κάθε άνοιξη, αγάπη,
ποθώ το γέλιο σου όπως
εκείνο το άνθος του ονείρου,
το γαλάζιο λουλούδι, το τριαντάφυλλο
της πολύβουης πατρίδας μου.
Γέλα με τη νύχτα, με τη μέρα,
με το φεγγάρι
γέλα με τα φιδωτά νησιώτικα δρομάκια
γέλα ακόμα
μ αυτό το αδέξιο αγόρι
που σ αγαπά.
Μα κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου
και τα κλείνω πάλι
κάθε φορά που τα βήματά μου φεύγουν
κι επιστρέφουν
αρνήσου μου το ψωμί, τον αέρα
το φως την άνοιξη
αλλά το γέλιο σου ποτέ.
Γιατί δε θα μπορέσω δίχως του
να ζήσω.
Πάμπλο Νερούντα
........................................
Tu risa
Quítame el pan, si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa.
No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de plata que te nace.
Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí todas
las puertas de la vida.
Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, por que tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.
Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.
Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
por que me moriría.
Pablo Neruda
........................................
Ακούγεται το ορχηστρικό κομμάτι Ουρανίδες, απο το δίσκο του Δημήτρη Λάγιου: Ρωγμές
">
είναι λύση η Σιωπή...
ΘΥΜΑΜΑΙ
Μόνο μια φέτα Ο υρανό
Μόνο αυτά ζητήσαμε
Ό- λα θα γίνουν-κάποτε..
Τότε που η γη θα βλαστήσει ένα Ο νειρο
Τότε που η έρημος θα ξεδιψάσει
Τότε που ο άνθρωπος θα αναστηθεί
Πάλι.....
Ερήμωσε η χώρα
ούτε ένα Ο-νειρο
δεν ανθίζει...
Εμείς εγκυμονούμε τ' Ο νειρο
Η χώρα θα ξαναγεννηθεί
Οι καμένη γη θα χορταριάσει ξανά
Ένα κοπάδι γέλια θα απλωθούν πάλι στους κήπους
Ο φασισμός ποτέ δεν έβγαλε λουλούδια
Ο νεκρός θα αναστηθεί
Η μάνα θα δει τον γιό της, πάλι να χαμογελάει
Ο παππούς θα διηγείται πάλι στον εγγονό του, ένδοξες ιστορίες
για πολέμους
Οι ληστές κρεμασμένοι, θα περελαύνουν πάλι στις σελίδες μελλοντικών βιβλίων
Η ιστορία επαναλαμβάνεται....
">
">
ΔΥΝΑΜΩΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ.................
">
">
Λυπάσαι για 'μενα
που δεν αγαπήθηκα όσο μου αξίζει
Λυπήσου για 'κεινον
που χάνει μια μάχη και παύει να ελπίζει....
">
">
Τουλάχιστον να μην βρέξει...Αυτό μόνο, και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν και χειμώνας, γαμώτο... Αλλά έτσι είναι, δεν αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει από δώ, παιδί, αλλά δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος θα μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα. Εκεί που θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα ξεχαστούμε. Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.
Πώς παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πώς πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη φράση των βιβλίων; Κατ΄αρχήν, από πού την πιάνεις; Από πού πιάνεται η ζωή; Από τι ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος στις πατέντες, και αν δεν μου μαγειρέψεις πέθανα! Με τρελαίνει ό,τιδήποτε μηχανικό δεν καταλαβαίνω, παραλύω όταν χαλάνε μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους, που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους, χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας σκέτος χρήστης.
Νύχτα, με κομμένο το ρεύμα παντού και έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρώ κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω ανθρώπους πια, δεν με παίρνει να τα έχω στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για κλάμματα, νυσταγμένα. Πώς διάολο βρίσκεις τον δρόμο;
Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχεις να πεις μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία. Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τις λέξεις, πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης, δημιουργός. Από συνδρομητής, Θεός. Δεν ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει πού έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ. Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να αντέξουμε. Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό. Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί να είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έφυγαν και άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία στην μπρίζα. Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ακόμη ο φακός. "Αν με αγκαλιάσεις πολύ σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω. Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται. Θα νομίζει πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να σταματήσω να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, να μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα...Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι "σαν κι εμάς". Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα πούμε μόνο ένα "πάμε;" και θα πάμε...
">
Το Γέλιο σου
Στέρησέ μου το ψωμί, αν θέλεις,
στέρησέ μου τον αέρα, αλλά
όχι το γέλιο σου
Μη μου στερήσεις το τριαντάφυλλο,
το κομμένο ανθάκι του αγρού,
τον πίδακα που απρόσμενα
εκρήγνυται μες στη χαρά σου,
το άξαφνο ασημένιο κύμα
που μέσα σου γεννιέται.
Είναι σκληρός ο αγώνας μου
κι επιστρέφω
με τα μάτια κουρασμένα,
φορές έχοντας δει
τον κόσμο που δεν αλλάζει.
Μα μόλις μπώ το γέλιο σου
ανεβαίνει στους ουρανούς να με ψάξει
κι ανοίγει για μένα
όλες τις πόρτες της ζωής.
Αγάπη μου, την πιο σκοτεινή ώρα
πετράδια χύνεται το γέλιο σου
Κι αν ξαφνικά δεις
το αίμα μου να λεκιάζει τις πέτρες του δρόμου
γέλα, γιατί το γέλιο σου θα ναι στα χέρια μου
δροσερό σπαθί
Κάθε φθινόπωρο, πλάι στη θάλασσα
θέλω το γέλιο σου να υψώνει
τον αφρισμένο καταρράκτη του.
Και κάθε άνοιξη, αγάπη,
ποθώ το γέλιο σου όπως
εκείνο το άνθος του ονείρου,
το γαλάζιο λουλούδι, το τριαντάφυλλο
της πολύβουης πατρίδας μου.
Γέλα με τη νύχτα, με τη μέρα,
με το φεγγάρι
γέλα με τα φιδωτά νησιώτικα δρομάκια
γέλα ακόμα
μ αυτό το αδέξιο αγόρι
που σ αγαπά.
Μα κάθε φορά που ανοίγω τα μάτια μου
και τα κλείνω πάλι
κάθε φορά που τα βήματά μου φεύγουν
κι επιστρέφουν
αρνήσου μου το ψωμί, τον αέρα
το φως την άνοιξη
αλλά το γέλιο σου ποτέ.
Γιατί δε θα μπορέσω δίχως του
να ζήσω.
Πάμπλο Νερούντα
........................................
Tu risa
Quítame el pan, si quieres,
quítame el aire, pero
no me quites tu risa.
No me quites la rosa,
la lanza que desgranas,
el agua que de pronto
estalla en tu alegría,
la repentina ola
de plata que te nace.
Mi lucha es dura y vuelvo
con los ojos cansados
a veces de haber visto
la tierra que no cambia,
pero al entrar tu risa
sube al cielo buscándome
y abre para mí todas
las puertas de la vida.
Amor mío, en la hora
más oscura desgrana
tu risa, y si de pronto
ves que mi sangre mancha
las piedras de la calle,
ríe, por que tu risa
será para mis manos
como una espada fresca.
Junto al mar en otoño,
tu risa debe alzar
su cascada de espuma,
y en primavera, amor,
quiero tu risa como
la flor que yo esperaba,
la flor azul, la rosa
de mi patria sonora.
Ríete de la noche,
del día, de la luna,
ríete de las calles
torcidas de la isla,
ríete de este torpe
muchacho que te quiere,
pero cuando yo abro
los ojos y los cierro,
cuando mis pasos van,
cuando vuelven mis pasos,
niégame el pan, el aire,
la luz, la primavera,
pero tu risa nunca
por que me moriría.
Pablo Neruda
........................................
Ακούγεται το ορχηστρικό κομμάτι Ουρανίδες, απο το δίσκο του Δημήτρη Λάγιου: Ρωγμές
">
είναι λύση η Σιωπή...
θυμάσαι;
ΘΥΜΑΜΑΙ
Και λοιπόν .. Τι έγινε;
Οι φίλοι μας προχωρήσανε
έφτιαξαν μεγάλα σπίτια, πήραν μεγάλα αυτοκίνητα,
έβαλαν λεφτά στην άκρη για τα γεράματα,
σκέφτηκαν από νωρίς τα γεράματα,
όπως ο δημόσιος τη σύνταξη.
Ε και τι έγινε λοιπόν...
Εμείς έχουμε τα τραγούδια, έχουμε τα πουλιά
που δεν πρόλαβαν να ακούσουν..
Εμείς που μείναμε πίσω
είδαμε την πορεία τους
ανάμεσα σε στίχους ποιητών
και σκοτωμένα πτώματα
από έναν αθέατο πόλεμο.
Τίποτα δεν σήμαιναν οι καινούριες μέρες για μας....
">
ΘΥΜΑΜΑΙ
Μόνο μια φέτα Ο υρανό
Μόνο αυτά ζητήσαμε
Ό- λα θα γίνουν-κάποτε..
Τότε που η γη θα βλαστήσει ένα Ο νειρο
Τότε που η έρημος θα ξεδιψάσει
Τότε που ο άνθρωπος θα αναστηθεί
Πάλι.....
Ερήμωσε η χώρα
ούτε ένα Ο-νειρο
δεν ανθίζει...
Εμείς εγκυμονούμε τ' Ο νειρο
Η χώρα θα ξαναγεννηθεί
Οι καμένη γη θα χορταριάσει ξανά
Ένα κοπάδι γέλια θα απλωθούν πάλι στους κήπους
Ο φασισμός ποτέ δεν έβγαλε λουλούδια
Ο νεκρός θα αναστηθεί
Η μάνα θα δει τον γιό της, πάλι να χαμογελάει
Ο παππούς θα διηγείται πάλι στον εγγονό του, ένδοξες ιστορίες
για πολέμους
Οι ληστές κρεμασμένοι, θα περελαύνουν πάλι στις σελίδες μελλοντικών βιβλίων
Η ιστορία επαναλαμβάνεται....
">
">
ΔΥΝΑΜΩΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ.................
">
">
Λυπάσαι για 'μενα
που δεν αγαπήθηκα όσο μου αξίζει
Λυπήσου για 'κεινον
που χάνει μια μάχη και παύει να ελπίζει....
">
">
Τουλάχιστον να μην βρέξει...Αυτό μόνο, και θα τα καταφέρουμε. Και ας μην ήταν και χειμώνας, γαμώτο... Αλλά έτσι είναι, δεν αλλάζει. Είχα ξαναπεράσει από δώ, παιδί, αλλά δεν θυμάμαι πια τον δρόμο. Αν κάνω λάθος θα μας καταπιούν τα ίδια μας τα βήματα. Εκεί που θα πηγαίνουμε, θα μικραίνουμε, θα χαθούμε, θα ξεχαστούμε. Πρώτη φορά η ζωή μου στα χέρια μου. Σαν ξένο μωρό. Αλλά δεν υπάρχουν ξένα μωρά. Πρέπει να το πάρω στα χέρια.
Πώς παίρνεις την ζωή σου στα χέρια σου; Πώς πραγματώνεται αυτή η ωραία και λεβέντικη φράση των βιβλίων; Κατ΄αρχήν, από πού την πιάνεις; Από πού πιάνεται η ζωή; Από τι ξεκινάς; Άχαρος στα μερεμέτια, ανέπνευστος στις πατέντες, και αν δεν μου μαγειρέψεις πέθανα! Με τρελαίνει ό,τιδήποτε μηχανικό δεν καταλαβαίνω, παραλύω όταν χαλάνε μηχανήματα που δεν κατέχω την λογική τους, που εξαρτώμαι από τους εξειδικευμένους, χαμένος στην έρημο, ένας χρήστης. Αυτό. Ένας σκέτος χρήστης.
Νύχτα, με κομμένο το ρεύμα παντού και έναν φακό στο στόμα, πρέπει να βρώ κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Στα χέρια μου κρατάω ανθρώπους πια, δεν με παίρνει να τα έχω στις τσέπες και να κατεβαίνω τον δρόμο σφυρίζοντας, γκόμενος και άνετος. Υπάρχουν μάτια που με κοιτάζουν, κόκκινα, έτοιμα για κλάμματα, νυσταγμένα. Πώς διάολο βρίσκεις τον δρόμο;
Κάποιος σοφός μου είχε πει κάποτε πως πρέπει οπωσδήποτε στο τέλος να έχεις να πεις μια ιστορία. Τουλάχιστον αυτό, μια ιστορία. Μαντάρω τα ρούχα μου, ρελιάζω τις λέξεις, πρέπει από κάπου να το πιάσω. Από χρήστης, δημιουργός. Από συνδρομητής, Θεός. Δεν ξέρω ούτε τι ώρα είναι. Πόση ώρα έχει πού έχει νυχτώσει και πόσο κρατάει η νύχτα εδώ. Αν κοντεύει να ξημερώσει, μπορεί και να αντέξουμε. Αλλά δεν μπορώ να ελπίζω σε αυτό. Πρέπει άμεσα να βρω κάπου να κοιμηθούμε απόψε. Ναι, αυτό πρώτα από όλα. Μπορεί να είμαστε τυχεροί. Κάποιοι έφυγαν και άφησαν τα σπίτια τους ανοιχτά και τα ψυγεία στην μπρίζα. Δεν ξέρω και πόση μπαταρία έχει ακόμη ο φακός. "Αν με αγκαλιάσεις πολύ σφιχτά, θα βγάλει φως ο λαιμός μου" της λέω. Το κάνει. Με τα παιχνίδια γίνεται. Θα νομίζει πως έχω χαλάσει. Πρέπει να σκεφτώ. Χωρίς να σταματήσω να αισθάνομαι. Αλλά επείγει ένα μέρος να βγει η νύχτα. Σαν ιερή αποστολή, να μας παραδώσω στο μέλλον. Άθικτους.
Το πρωί θα βρούμε κι άλλους. Θα έρχονται από τον ορίζοντα, τις πόλεις, τη θάλασσα...Θα πλησιάσουμε, θα αρχίσουμε πάλι. Να μία φωτεινή σκέψη! Οι άλλοι. Οι "σαν κι εμάς". Σαν αγουροξυπνημένα κουτάβια, με πρησμένα μάτια, έχοντας νικήσει το πιο δύσκολο βράδυ της ζωής μας, θα κηδέψουμε τις απώλειες, θα πούμε μόνο ένα "πάμε;" και θα πάμε...
">
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου