έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012

Ένα κι ένα κάνουν δυο...


Της Ευγενίας Λουπάκη

"Στα Carrefour δεν ψωνίζει η Εκάλη. Ούτε το Ψυχικό. Ψωνίζουν αυτοί που κρατάνε σφιχτά στο χέρι το χαρτάκι με τη λίστα, κάθε φορά μικρότερο.
Στα Carrefour δεν πάνε αυτές που έχουν τα κοσμήματά τους σε θυρίδες, πάνε αυτές που έχουν σ’ ένα μικρό παλιό κουτάκι το δαχτυλίδι της μάνας. Το ανοίγουν, το κοιτάζουν κι αν το φορέσουν, είναι μοναχά μέσα στο σπίτι, μη γίνει καμιά στραβή... Γιατί τα πράγματα αυτά δεν είναι πράγματα, δεν έχουν ανταλλακτική αξία, το δαχτυλίδι της μάνας, το ρολόι του πατέρα, έσχατο συναισθηματικό καταφύγιο, έσχατη υπόμνηση των παιδιών που υπήρξαμε, όταν εκείνοι, οι γονείς μας, έχουν φύγει.
Στα Carrefour άνοιξε πρόσφατα γκισέ μια από τις εταιρείες μαυραγοριτισμού που ξεφύτρωσαν σαν τα μανιτάρια στη χώρα μας τα δύο τελευταία χρόνια. Σοφή επιχειρηματική κίνηση. Από δύο απόψεις: Πρώτον, διότι εκεί η συναλλαγή μπορεί να γίνει πιο διακριτικά (άλλο να σε δει ο γείτονας να μπαίνεις στο τοπικό “υποκατάστημα” αγοράς χρυσού) και, δεύτερον, διότι εκεί, δίπλα στα φορτωμένα ράφια, μπορεί να φτάσεις στο σημείο να δώσεις και το δαχτυλίδι της μάνας -αν δεν έχεις πια τρόπο να ταίσεις τα παιδιά σου. Και κάπως έτσι φαντάζομαι και την υποθετική διαφήμιση:
“Δεν σας έμεινε μία;;; (Συγγνώμη, “ένα” εννοούσα.) Μην ανησυχείτε! Στα Carrefour μπορείτε τώρα να ανταλλάξετε άμεσα ό,τι χρυσό έχετε! Και να γυρίσετε σπίτι με τις τσάντες φορτωμένες! Μπαίνετε με άδεια χέρια, φεύγετε με του πουλιού το γάλα!”
Με του πουλιού το γάλα, μείον το δαχτυλίδι της μάνας...
Η εταιρεία που έκανε την έξυπνη κίνηση έχει ήδη 22 υποκαταστήματα στην Ελλάδα. Υπάρχουν, βέβαια, πολύ περισσότερα, πολλαπλασιάζονται σαν μολυσματική ασθένεια. Με άγνωστο νομικό καθεστώς, χωρίς να εμποδιστούν από καμία γραφειοκρατία, χωρίς να χρειαστούν κανένα fast track. Και χωρίς ν’ αποδίδουν φόρους, όπως γράφτηκε πρόσφατα. Τί άλλη νομιμοποίηση χρειάζονται, όταν διαφημίζονται ανοιχτά σε μεγάλα κανάλια; Ξεφυτρώνουν λοιπόν, ανενόχλητα και καμία προστάτις των αδυνάτων Χρυσή Αυγή δεν μπουκάρει όπως στους πάγκους των “παράνομων” μικροπωλητών. Διότι εδώ έχουμε “καθαρούς” Έλληνες. Με βαθιές ρίζες.
Θυμήθηκα χθες, μερικά πλάνα του Αγγελόπουλου, από τον Θίασο: Η κοπέλα βαδίζει βιαστικά μ' ένα μπουκάλι στον κόρφο της -άδειο μπουκάλι. Στο πρώτο πλάνο χτυπάει μια πόρτα που δεν ανοίγει κανείς. Μπαίνει απ' την αυλή, κρυφοκοιτάει και βλέπει τον ιδιοκτήτη παρέα με δυο ναζί. Στο επόμενο πλάνο, η κοπέλα ξανάρχεται, η πόρτα ανοίγει, την οδηγεί στο υπόγειο, γεμάτο βαρέλια και σακιά. Της γεμίζει το μπουκάλι με λάδι. Εκείνη, κρατώντας σφιχτά το μπουκάλι, αρχίζει να γδύνεται και να τραγουδάει με σπασμένη φωνή. Ο μαυραγορίτης κάθεται στην πολυθρόνα και αυτοϊκανοποιείται, αγκομαχώντας. Η κοπέλα φεύγει τρέχοντας και μόλις στρίβει τη γωνία, δυο τύποι περνάνε σιωπηλοί. Αντηχούν δυο πυροβολισμοί κι ο μαυραγορίτης πέφτει. Δεν ακούγεται ούτε λέξη.
Προφανώς, τρομοκράτες..."
πηγη:
http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=735630

ΟΛΗ Η ΤΑΙΝΙΑ ΕΔΩ... και η σκηνη η παραπανω : 1:23:02


"Το πουλί του Σκόμπι/ είναι κόμποι κόμποι/
κι έβγαλε φιρμάνι/ για να ξεθυμάνει/
μες στο Κολωνάκι/ ψάχνει για αγοράκι/
το πουλί του Σκόμπι/ είναι κόμποι κόμποι/
κι αν λυθούν οι κόμποι/ τι θα γίνει, Σκόμπι/ με την αγγλική πολιτική.
Στράτηγε μου Σκόμπι/ θα ρθουν κι άλλοι κόμποι/
Κάνε χίλια κόλπα/ Μάζεψες τα όπλα /
Βάσιλια να φέρεις/ δε θα καταφέρεις /
Ο λαός δε τρώει φασισμό/ από σόι /
Θα σηκώσει πάλι/ πάνω το κεφάλι / απ την αγγλική πολιτική
-Των άγγλων τα κανόνια/ κι η νέα διαταγή/ εκάναν τους αντάρτες/ να τρέχουν σαν λαγοί/ την κόκκινη αρκούδα/ να παρει τα βουνά/ ω, γενναίε βασιλιά.
-Δεν μας τρομάζουν/ των άγγλων τα κανόνια/ ούτε του Σκόμπι/ η νέα διαταγή./ Το χουμε γράψει/ στο Σύνταγμα με αίμα/ ελευθερία και όχι κατοχή.
-Έτσι θέλουμε/ και θα τον φέρουμε/ τον βασιλιά, τον βασιλιά/ που θα μας φέρει λευτεριά.
- Γιουπι για-για-, γιούπι-γιούπι για/ δεν τον θέλουμε τον βασιλιά/ θέλουμε λαοκρατία/ λαϊκή κυριαρχία/ γιούπι για-για, γιούπι-γιούπι για.

"Με το μισθο στα 400 ευρω το μηνα ,καπου εκει θα γυρισουμε(1946).
Χωρις ομως ΤΗΝ ΨΥΧΗ αυτων των ανθρωπων !!!"
Τι λεει? ...
«ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 1946»...;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
OXI to 2013;;;;;;;;
..


"Ο ΓΡΙΦΟΣ ΤΟΥ «ΓΙΑΞΕΜΠΟΡΕ» ΚΑΙ ΤΟ «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ 1946»
Χαρακτηριστικό ηχητικό μοτίβο της ταινίας είναι το τραγούδι «Γιαξεμπόρε». Η φράση «Γιαξεμπόρε» ήταν ένας χαιρετισμός-παραφθορά του «Γεια σου αμόρε» που φώναζαν οι Ιταλοί θεατρίνοι και τραγουδιστές – πρώτοι δάσκαλοι του βαριετέ στην Ελλάδα – προς τους θαμώνες των καφέ-σαντάν. Με αυτοσχέδιους στίχους και σχεδόν πάντα την ίδια μουσική, το «Γιαξεμπόρε» πέρασε στα ελληνικά μπουλούκια ως κάλεσμα, δηλαδή ως επιθεωρησιακός πρόλογος για την προσέλκυση θεατών πριν από την παράσταση. Ο Κηλαηδόνης εξηγεί: «Το τραγούδι σπονδυλώνεται στα διάφορα μοτίβα, που προσθέτονται ή αφαιρούνται, ανάλογα με τις ανάγκες του Θιάσου. Μας τραγούδησε κάποτε κάποιος παλιός μπουλουκτσής δύο μοτίβα του τραγουδιού που θυμότανε. Ξεκινώντας από τα μοτίβα αυτά, έγραψα 4-5 μοτίβα ακόμα, στο ύφος των άλλων, τα οποία υπήρξαν και καθοριστικά για το όλο ύφος του τραγουδιού. Προσπάθησα το τραγούδι να κρατήσει το Σλάβικο χαρακτήρα του (ο ρυθμός του είναι χασαποσέρβικος), και, παράλληλα, ν’ απαντήσει μουσικά τις μνήμες από παλιούς ιταλικούς και γαλλικούς Θιάσους που περιόδευαν την Ελλάδα στις αρχές του αιώνα και που υπήρξαν οι πρώτοι δάσκαλο του είδους ‘μπουλούκι’».

Στον Θίασο, τα τραγούδια «γράφουν» στην κυριολεξία ιστορία· μια ιστορία γραμμένη με αίμα αλλά και με νότες. Μία χαρακτηριστική σκηνή, που έχει καταγραφεί ως μία απ’ τις κορυφαίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου, είναι η σκηνή του κέντρου διασκέδασης, όπου βρίσκεται η τραγουδίστρια του μαγαζιού και τραγουδά το «Εγώ θα σ’ αγαπώ και μη σε νοιάζει» των Γιώργου Μουζάκη-Κώστα Κοφινιώτη, κάτω από την επιγραφή «ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 1946». Ήδη στο μαγαζί βρίσκεται μια παρέα βασιλόφρονων αντρών ντυμένων με παλτά και ρεπούμπλικες. Η εύθυμη ατμόσφαιρα διακόπτεται με την είσοδο μιας παρέας από νεαρά ζευγάρια η οποία κάθεται απέναντι (κομμουνιστές). Η ομάδα των βασιλοφρόνων διακόπτει την τραγουδίστρια. Η “μάχη” με τραγούδια ξεκινάει με το ρεφραίν από το τραγούδι «Του αητού ο γιος», ενώ η απάντηση των αριστερών έρχεται με το αντιστασιακό τραγούδι «Είμαστ’ εμείς Ελλάδα τα παιδιά σου». Οι παρακρατικοί απαντούν με μια παραλλαγή στο κουπλέ από το «Του αητού ο γιος», για να έρθει η απόκριση της παρέας των κομμουνιστών με το γνωστό προσκοπικό τραγούδι «Γιουπι-για-για», με παραλλαγένους τους στίχους του υπέρ της λαϊκής κυριαρχίας. Το ίδιο τραγούδι ακούγεται ξανά, αυτή τη φορά με στίχους υπέρ της ακροδεξιάς, παρακρατικής οργάνωσης «Χ». Η σκηνή τελειώνει με μια εκδοχή του τραγουδιού ‘In the mood’ των Andy Razaf - Joe Garland. Η ελληνική εκδοχή των Νίκου Γκάτσου, Αγγελόπουλου και Κηλαηδόνη αναφέρεται στο σήμα που έφεραν τα βρετανικά στρατεύματα στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση, υπό την ηγεσία του Στρατηγού Σκόμπυ, το οποίο παρίστανε έναν πελαργό σε κύκλο. Τελικά, ο μουσικός διάλογος διακόπτεται με τον κρότο ενός πιστολιού, το οποίο κραδαίνει ένας από τους βασιλόφρονες. Με αργές κινήσεις, η άοπλη παρέα των αριστερών φεύγει από το κέντρο..."
(πηγη, μουσικα προαστεια)



Ένα κι ένα κάνουν δυο
δεν θέλει δα πολύ μυαλό
ένα κι ένα κάνουν δυο
δεν θέλει δα πολύ μυαλό
Ένα και δύο κάνουνε τρία
σαν δε σου φτάνουν, κάνε απεργία
Δέκα σου παίρνει, ένα σου δίνει
ποιος θα το πει αυτό δικαιοσύνη
δέκα σου παίρνει, ένα σου δίνει
ποιος θα το πει αυτό δικαιοσύνη
..................................

Ποιος νόμος τάχα τα χέρια σου δένει
όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι


Ένα κι ένα κάνουν δυο...

Λουκιανος Κηλαηδόνης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου