έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

τα καλά του facebook...

"Ρωτάς, ανθρωπάκο, πότε επιτέλους θα έχεις μια καλή, μια εξασφαλισμένη ζωή.
Θα 'χεις μια καλή, εξασφαλισμένη ζωή όταν το δώρο της ζωής θα σημαίνει για σένα περισσότερα από την εξασφάλιση,
ο έρωτας περισσότερα από το χρήμα,
η ελευθερία σου περισσότερα από την κοινή γνώμη-
όταν το αίσθημα που εμπνέει η μουσική του Μπετόβεν ή του Μπαχ γίνει το κυρίαρχο αίσθημα της ζωής σου -το έχεις μέσα σου, ανθρωπάκο, κάπου βαθιά, στα μύχια της ύπαρξής σου.

Όταν το σκεπτικό σου εναρμονισ

τεί, αντί να συγκρούεται, με τα συναισθήματά σου
όταν μάθεις να αναγνωρίζεις δυο πράγματα στον καιρό τους, τα χαρίσματά σου και το πέρασμα του χρόνου από πάνω σου.
Όταν θα επιτρέψεις στον εαυτό σου να καθοδηγείται από τις σκέψεις των μεγάλων σοφών κι όχι από τα εγκλήματα των μεγάλων πολεμιστών.
Όταν θα πάψεις να δίνεις περισσότερο βάρος στα πιστοποιητικά γάμου, παρά στον έρωτα μεταξύ του άντρα και της γυναίκας.
Όταν θα μάθεις να αναγνωρίζεις έγκαιρα τα λάθη σου κι όχι κατόπιν εορτής, όπως κάνεις σήμερα.
Όταν θα πληρώνεις τους άντρες και τις γυναίκες που διδάσκουν τα παιδιά σου περισσότερα από όσα δίνεις στους πολιτικούς σου.
Όταν θα σε εμπνέουν οι αλήθειες και οι τυπικότητες θα σε αηδιάζουν
Όταν τα ανθρώπινα πρόσωπα που θα συναντάς στο δρόμο, δε θα είναι τραβηγμένα από τη δυστυχία και τη θλίψη αλλά θα λάμπουν από αίσθημα ελευθερίας, ζωτικότητα κι εσωτερική γαλήνη.
[...]
Σε φωνάζουν Ανθρωπάκο, κοινό άνθρωπο..
Σου προσφέρουν το μέλλον σου μα δε ρωτούν για το παρελθόν σου.


Και όμως είσαι κληρονόμος ενός τρομερού παρελθόντος .

Τούτη η κληρονομιά καίει σαν πυρωμένο διαμάντι στη χούφτα σου. Αυτό έχω μόνο να σου πω..."

Βίλχελμ Ράιχ

( Wilhelm Reich 1897-1957)
" Άκου Ανθρωπάκο"



"Κύριοι,
Σκοτώστε την μνήμη. Ξεκινήστε απ' την αρχή.

Μονάχα έτσι μπορούμε να ελπίσουμε σε μια θαρραλέα ένταξη μας στους χρόνους τους μελλοντικούς

ενός κόσμου,
που θα γελάει κάποτε μαζί μας,
γιατί μας συγκινούσαν ιδιαίτερα οι νεκροί,
οι μουσικές
και τ' άστρα."


"Καμία ποίηση δεν ξεσηκώνει τις μάζες πλέον"οι επαναστάτες μείνανε με τις χαίνουσες πληγές τους.
Κι ομως...:

"Μέσα στη θλίψη της απέραντης
μετριότητας που μας πνίγει από παντού,
παρηγοριέμαι ότι κάπου,
σε κάποιο νησάκι,
κάποιοι πεισματάρηδες
αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά..."
Οδυσσέας Ελύτης

Φωτογραφία: "Μέσα στη θλίψη της απέραντης
μετριότητας που μας πνίγει από παντού,
παρηγοριέμαι ότι κάπου, 
σε κάποιο νησάκι, 
κάποιοι πεισματάρηδες
αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά..."

Οδυσσέας ΕλύτηςΥπάρχουν ακομα τέτοιοι Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Ι σαν την Τούλα, με οραματα...!!??

"Το όραμα της Τούλας Μπαρνασά και των συνδημιουργών του κινήματος ΑΙΤΙΟΝ σαρκώνεται χωρικά, για να αποτελέσει μεταλλείο πνευματικό και χαράξει σε πρωτόπλαστο σχήμα τη ρότα προς τους ευγενείς του στόχους, επιστημονικούς και καλλιτεχνικούς. Η θεωρία θα στηρίξει την πράξη και η πράξη θα επιβεβαιώσει τη θεωρία."

Οι εργασίες στο χώρο που θα στεγάσει τις βασικές δραστηριότητες τού Κινήματος Τέχνης, Πολιτισμού και Επιστημών "Αίτιον" στην οδό Τζιραίων 8, λίγα μόλις μέτρα από το σταθμό του Μετρό "Ακρόπολη", συνεχίζονται με εντατικούς ρυθμούς. Ελπίζουμε να ανοίξει τις πόρτες του πριν τα Χριστούγεννα! Σας περιμένουμε όλους στα εγκαίνια που θα ανακοινωθούν σύντομα!https://www.facebook.com/aition.kinima
http://www.facebook.com/groups/359343860819516/

Π ρ ό σ κ λ η σ η


«Ένα βιβλίο είναι ένας κήπος που μπορείς να έχεις πάντα στην τσέπη σου»,
λέει μια αραβική παροιμία,
και ο Μπόρχες φανταζόταν τον Παράδεισο σαν μιαν απέραντη βιβλιοθήκη.

Εμείς , καλούμε τα μέλη και τους φίλους του "Αίτιον", συγγραφείς και ποιητές, που επιθυμούν να φιλοξενηθούν οι εκδόσεις τους στη βιβλιοθήκη του χώρου που θα στεγάσει τις κύριες δραστηριότητες του Κινήματος, ν΄ αποστείλουν ένα αντίτυπο στη διεύθυνση:

"Αίτιον"
Τζιραίων 8-10
117 42 Αθήνα
(υπόψιν κ. Τούλας Μπαρνασά)

Στο χώρο θα λειτουργεί παράλληλα και ένα μικρό βιβλιοπωλείο στο οποίο θα μπορούν κατόπιν συνεννόησης να διακινούνται τα εν λόγω έργα

Ας είναι κάθε βιβλίο σας
μια πόρτα προς τη γνωριμία σας,
κι ένας δίαυλος στην επικοινωνία μας

Σας ευχαριστούμε

Φωτογραφία: Είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε πως ξεκίνησαν οι εργασίες διαμόρφωσης του χώρου που θα στεγαστούν οι κύριες δραστηριότητες τού Κινήματος Τέχνης, Πολιτισμού και Επιστημών "Αίτιον" στην οδό Τζιραίων, λίγα μόλις μέτρα από το σταθμό του Μετρό "Ακρόπολη". Ευελπιστούμε να ανοίξει τις πόρτες του σε όλους σας κατά την περίοδο των γιορτών των Χριστουγέννων. Θα γίνουν βέβαια οι σχετικές ανακοινώσεις. Σας περιμένουμε όλους!
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ολα τα παρακατω τ αντεγραψα απο...https://www.facebook.com/aition.kinima

ΓΙΑ ΜΕΝΑ, για οποιονδηποτε που  ανοιξει το μπλοκ μου...:

.....................


"Να λυπάσαι το έθνος με το πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία.
Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε
το κρασί του δεν γίνηκε απ’ τις δικές του πατούσες.

Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ’ εγκώμια
τον τραμπούκο σαν ήρωα
και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη
θεωρεί ευεργέτη.

Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους
μοναχά στα ονείρατα
μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει.

Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή
σε κηδείες μονάχα
και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία.
Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως
ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι.
Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού
τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του
και που η τέχνη του είναι τέχνη
πιθηκισμού και μπαλωμάτων.

Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται
κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες
και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα»
για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.

Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν
κι οι σπουδαίοι του άντρες είν’ ακόμα στην κούνια.

Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια
και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνος."

Χαλίλ Γκιμπράν
[1883-1931]
από τον "Προφήτη"
έργο , γραμμένο στα 1923
Φωτογραφία: "Να λυπάσαι το έθνος με το πλήθος τα δόγματα και την κούφια θρησκεία.
Να λυπάσαι το έθνος οπού ρούχα φορεί που δεν ύφανε το ίδιο
ψωμοτρώει από στάρι που εκείνο δε θέρισε
το κρασί του δεν γίνηκε απ’ τις δικές του πατούσες.

Να λυπάσαι το έθνος που δοξάζει μ’ εγκώμια
τον τραμπούκο σαν ήρωα
και τον κατακτητή του με την κίβδηλη λάμψη
θεωρεί ευεργέτη.
Να λυπάσαι το έθνος που αψηφά τους κινδύνους
μοναχά στα ονείρατα
μα και πάλι κιοτεύει το πρωί σαν ξυπνήσει.

Να λυπάσαι το έθνος που υψώνει φωνή
σε κηδείες μονάχα
και φουσκώνει σα διάνος σε ερείπια αρχαία.
Και που δεν ξεσηκώνεται παρά μόνο ανίσως
ο λαιμός του βρεθεί ανάμεσα σε σπαθί και κουτσούρι.
Να λυπάσαι το έθνος που έχει πολιτικό την αλεπού
τον σαλτιμπάγκο για φιλόσοφό του
και που η τέχνη του είναι τέχνη
πιθηκισμού και μπαλωμάτων.

Να λυπάσαι το έθνος που δέχεται
κάθε νέο αφέντη με σάλπιγγες
και τον διώχνει πνιγμένο στα «γιούχα»
για να φέρει μετά τον επόμενο με σαλπίσματα πάλι.

Να λυπάσαι το έθνος που οι σοφοί του από χρόνια βουβάθηκαν
κι οι σπουδαίοι του άντρες είν’ ακόμα στην κούνια.

Να λυπάσαι το έθνος που έχει γίνει κομμάτια
και που κάθε κομμάτι του παριστάνει το έθνος."

Χαλίλ Γκιμπράν 
[1883-1931] 
από τον "Προφήτη" 
έργο , γραμμένο στα 1923

" ...
9.
Πώς σε κατάντησαν πατρίδα οι δημοκόποι, πώς...
με περιούσιο λαό χωρίς περιουσία
σε εξαπάτησαν με ψεύτικα φτιασίδια
σε κλείσανε στα τείχη τους
σε αλωνίζουν οι προστάτες
κι έγινες η περήφανη εσύ
τώρα ζητιάνα των βαρβάρων

που της στερήσανε το φως
για να εισπράξουμε έστω αργά
πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή
από την ανοχή μας
Α, οι δημοκόποι
πατρίδα πώς...

10.
Νόμισες δεν είναι πόλεμος
γιατί δεν είδες αίματα και τραυματίες
όμως είδες εκείνους τους νεκρούς
σκυμμένους σε κάδους σκουπιδιών
καταμεσήμερο στο κέντρο της πρωτεύουσας
ικέτες στα απορρίμματα μεγακαταστημάτων
τους πεινασμένους, τους εξάγγελους
νεκρούς να επαιτούν
τους είδες

11.
Πόλεμος σου λέω, πόλεμος.. "


Γιώργος Δουατζής
(από το σπονδυλωτό ποίημα
"Πατρίδα των Καιρών" )

Φωτ. :Hengki Koentjoro
Φωτογραφία: " ...
9.
Πώς σε κατάντησαν πατρίδα οι δημοκόποι, πώς...
με περιούσιο λαό χωρίς περιουσία
σε εξαπάτησαν με ψεύτικα φτιασίδια
σε κλείσανε στα τείχη τους
σε αλωνίζουν οι προστάτες
κι έγινες η περήφανη εσύ
τώρα ζητιάνα των βαρβάρων
που της στερήσανε το φως
για να εισπράξουμε έστω αργά
πως δεν υπάρχει πιο μεγάλη ενοχή
από την ανοχή μας
Α, οι δημοκόποι
πατρίδα πώς...

10.
Νόμισες δεν είναι πόλεμος
γιατί δεν είδες αίματα και τραυματίες
όμως είδες εκείνους τους νεκρούς
σκυμμένους σε κάδους σκουπιδιών
καταμεσήμερο στο κέντρο της πρωτεύουσας
ικέτες στα απορρίμματα μεγακαταστημάτων
τους πεινασμένους, τους εξάγγελους
νεκρούς να επαιτούν
τους είδες

11.
Πόλεμος σου λέω, πόλεμος..  "


Γιώργος Δουατζής
(από το σπονδυλωτό ποίημα
"Πατρίδα των Καιρών" )

Φωτ. :Hengki Koentjoro

" Oι άνθρωποι φαίνονται να εκπλήσσονται και να γοητεύονται όταν μιλάω για την επίδραση που είχε πάνω μου αυτό το ταξίδι μου στην Ελλάδα. Λένε ότι με ζηλεύουν και ότι εύχονται να μπορέσουν μια μέρα να πάνε κι αυτοί εκεί.
Γιατί δεν πάνε; Διότι κανένας δεν μπορεί να χαρεί την εμπειρία που ποθεί αν δεν είναι έτοιμος γι' αυτή.

Οι άνθρωποι σπάνια εννοούν αυτό που λένε.

Όποιος λέει ότι φλέγεται να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει ή να βρεθεί κάπου αλλού αποκεί που είνα

ι ψεύδεται στον ίδιο του τον εαυτό του.

Το να επιθυμείς δεν είναι μόνο το να εύχεσαι.

Το να επιθυμείς είναι να γίνεις αυτό που ουσιαστικά είσαι..."


Χένρι Μίλλερ
(Henry Miller 1891-1980)

από το βιβλίο του " Ο Κολοσσός του Μαρουσιού"
Φωτογραφία: " Oι άνθρωποι φαίνονται να εκπλήσσονται και να γοητεύονται όταν μιλάω για την επίδραση που είχε πάνω μου αυτό το ταξίδι μου στην Ελλάδα. Λένε ότι με ζηλεύουν και ότι εύχονται να μπορέσουν μια μέρα να πάνε κι αυτοί εκεί. 
Γιατί δεν πάνε; Διότι κανένας δεν μπορεί να χαρεί την εμπειρία που ποθεί αν δεν είναι έτοιμος γι' αυτή. 

Οι άνθρωποι σπάνια εννοούν αυτό που λένε.

 Όποιος λέει ότι φλέγεται να κάνει κάτι διαφορετικό από αυτό που κάνει ή να βρεθεί κάπου αλλού αποκεί που είναι ψεύδεται στον ίδιο του τον εαυτό του. 

Το να επιθυμείς δεν είναι μόνο το να εύχεσαι. 

Το να επιθυμείς είναι να γίνεις αυτό που ουσιαστικά είσαι..."


Χένρι Μίλλερ 
(Henry Miller 1891-1980) 

από το βιβλίο του " Ο Κολοσσός του Μαρουσιού"


" Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.

Ετούτων των αμίλητων το πετσί,

περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.

Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.

Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;

Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,
πώς να αποχωριστούνε;

Μισή ώρα -κι αν- βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!

Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει. "

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι
(Влади́мир Маяко́вский 1893-1930 )

Φωτογραφία: " Την ώρα που αεροκοπανάνε οι άρχοντες περί δημοκρατικής τάξης,
ανάμεσά μας οι αμίλητοι ζούνε.

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί,
οι ηγεμόνες δυναμώνουν,
ξεσκίζουν, βιάζουν, ληστεύουν,
των ανυπόταχτων τα μούτρα τσαλακώνουν.

Ετούτων των αμίλητων το πετσί,
περίεργα θα ’λεγες είναι φτιαγμένο.

Τους φτύνουνε καταπρόσωπο
κι αυτοί σκουπίζουνε σιωπηλά το πρόσωπο το φτυμένο.

Να αγριέψουνε δεν το λέει η ψυχούλα τους,
και που το παράπονό τους να πούνε;

Απ’ του μισθού τα ψίχουλα,
πώς να αποχωριστούνε;

Μισή ώρα -κι αν-  βαστάει το κόχλασμά τους,
μετά αρχινάνε το τρεμούλιασμά τους.

Ει! Ξυπνήστε κοιμισμένοι!

Από την κορυφή ως τα νύχια ξεσκεπάστε τους,
άλλο δε μας μένει. " 

Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι
 (Влади́мир  Маяко́вский 1893-1930 )

" Όλα καλά;

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε. Και λέω να πάρουμε τις σκέψεις μας απ την αρχή.
Να γυρίσουμε πίσω δηλαδή. Στα δύσκολα παιδικά μας χρόνια με τις άπειρες απαγορεύσεις και τις πιο πολλές ακόμα στερήσεις . Υλικές και πνευματικές.
Υ
πήρχε όμως ένα περίσσευμα αγάπης. Τα κάλυπτε όμως όλα αυτά; στις λιόχαρες πλαγιές της νιότης δε φτάνει τίποτα γιατί δεν χωράς πουθενά και γιατί οι πλαγιές είναι σαν γη, κι εσύ θες να 'χεις φτερά, να πετάξεις στις κορφές, να εκραγείς στο σύμπαν.
Πάντα βέβαια υπήρχαν και καλά παιδιά... Σ’ αυτά έφταναν τα πάντα, από πάντα.

Κι ύστερα αλλάξανε τα πράγματα και φύσηξε αλλιώς η Εποχή, κι άρχισαν τα αφειδώς. κι αντιστράφηκαν όλα. Άπειρες δυνατότητες να προσεγγίσεις, να ταξιδέψεις, να ζυμωθείς, να επιλέξεις.
Μειώθηκε βέβαια η συναισθηματική παροχή,
γιατί είναι αλήθεια πως δεν αγαπάς το ίδιο ό,τι δεν πονάς, κουράζεσαι για να το αποκτήσεις.
Η θυσία δίνει το χρώμα στην αγάπη. Και το μέτρο. Θυσίες δεν υπάρχουν σήμερα.

Κάνω να μετρήσω λοιπόν μείον τότε, μείον και τώρα. Μόνο μια ψυχή μας έμεινε.
Και μ αυτήν αγωνιζόμαστε . Γιατί όσο αντέχει η ψυχή να σκέφτεται και να επιλέγει, μπορούμε ακόμα να προσδοκούμε. Όχι χάνοντας το παρόν. Αλλά συνεκτιμώντας με ακμαίο φρόνημα. Γιατί ποτέ δεν μπορεί να΄ναι καλά από μόνα τους .
Καλά είναι όταν μοχθήσεις να γίνουν καλύτερα.
Όταν δεν εξαντλείσαι στο εφήμερο."

Noramiri Blogspot *
http://www.facebook.com/noramiri.blogspot

Φωτογραφία: " Όλα καλά;

Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε. Και λέω να πάρουμε τις σκέψεις μας απ την αρχή. 
Να γυρίσουμε πίσω δηλαδή. Στα δύσκολα παιδικά μας χρόνια με τις άπειρες απαγορεύσεις και τις πιο πολλές ακόμα στερήσεις . Υλικές και  πνευματικές. 
Υπήρχε όμως ένα περίσσευμα αγάπης. Τα κάλυπτε όμως όλα αυτά; στις λιόχαρες πλαγιές της νιότης δε φτάνει τίποτα γιατί δεν χωράς πουθενά και γιατί οι πλαγιές είναι σαν γη, κι εσύ θες να 'χεις φτερά, να πετάξεις στις κορφές, να εκραγείς στο σύμπαν. 
Πάντα βέβαια υπήρχαν και καλά παιδιά... Σ’  αυτά έφταναν τα πάντα, από πάντα.  

Κι ύστερα αλλάξανε τα πράγματα και φύσηξε αλλιώς η Εποχή, κι άρχισαν τα αφειδώς. κι αντιστράφηκαν όλα.  Άπειρες δυνατότητες να προσεγγίσεις, να ταξιδέψεις, να ζυμωθείς, να επιλέξεις. 
Μειώθηκε βέβαια η συναισθηματική παροχή,
γιατί είναι αλήθεια πως δεν αγαπάς το ίδιο ό,τι δεν πονάς, κουράζεσαι για να το αποκτήσεις. 
Η θυσία δίνει το χρώμα στην αγάπη. Και το μέτρο. Θυσίες δεν υπάρχουν σήμερα. 

Κάνω να μετρήσω λοιπόν μείον τότε, μείον και τώρα. Μόνο μια ψυχή μας έμεινε. 
Και μ αυτήν αγωνιζόμαστε . Γιατί όσο αντέχει η ψυχή να σκέφτεται  και να επιλέγει, μπορούμε ακόμα να προσδοκούμε.  Όχι χάνοντας το παρόν. Αλλά συνεκτιμώντας με ακμαίο φρόνημα. Γιατί ποτέ δεν μπορεί να΄ναι καλά από μόνα τους . 
Καλά είναι όταν μοχθήσεις να γίνουν καλύτερα. 
Όταν δεν εξαντλείσαι στο εφήμερο."

Noramiri Blogspot *

"
Σαν χειραφετηθείς απ' τα μεγέθη
που την επιφάνειά τους μόνο επιτρέπουν να βλέπεις,
που ταξινομούν ό,τι απ' αυτά κι έξω απ' αυτά προκύπτει,
βεβαιώσου και για το ότι δεν είσαι επινόημα
του μικρόκοσμου που ενδύεται αυτάρεσκα

ένα μεγεθυσμένο για τον εαυτό του είδωλο,
ένα συμβάν του μύθου
που την εξίσωσή του δεν επαληθεύει

Σαν χειραφετηθείς,
ακόμη και ως άσκηση πεποίθησης,
θα δεις να συντελούνται δρώμενα
πέρα απ' τη μιμητική πλεκτάνη,
μια άλλη έκφραση - πιο πέρα κι απ' το βλέμμα,
σελίδας γύρισμα που καταπίνει το φορτίο της

Σαν χειραφετηθείς θα δεις,
τα μεγέθη είναι θέμα αποστάσεως"

" Τα Μεγέθη "
από τον Μανώλη Μεσσήνη (c) *https://www.facebook.com/manolismessinis

(φωτ. Dariusz Klimczak)
Φωτογραφία: " 
Σαν χειραφετηθείς απ' τα μεγέθη
που την επιφάνειά τους μόνο επιτρέπουν να βλέπεις,
που ταξινομούν ό,τι απ' αυτά κι έξω απ' αυτά προκύπτει,
βεβαιώσου και για το ότι δεν είσαι επινόημα
του μικρόκοσμου που ενδύεται αυτάρεσκα
ένα μεγεθυσμένο για τον εαυτό του είδωλο,
ένα συμβάν του μύθου
που την εξίσωσή του δεν επαληθεύει

Σαν χειραφετηθείς,
ακόμη και ως άσκηση πεποίθησης,
θα δεις να συντελούνται δρώμενα
πέρα απ' τη μιμητική πλεκτάνη,
μια άλλη έκφραση - πιο πέρα κι απ' το βλέμμα,
σελίδας γύρισμα που καταπίνει το φορτίο της

Σαν χειραφετηθείς θα δεις,
τα μεγέθη είναι θέμα αποστάσεως"

" Τα Μεγέθη " 
από τον Μανώλη Μεσσήνη (c) *

(φωτ. Dariusz Klimczak)
"Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής
που όλο πλήθαινε στις πολιτείες μας με την πάλη των τάξεων,
μερικοί από μας, αποφασίσαμε τα χρόνια τούτα
να μη μιλάμε πια για πολιτείες θαλασσινές,
για χιόνια πάνω στη σκεπή, για τις γυναίκες,
για τ' άρωμα των ώριμων μήλων στο κελάρι,
για της σάρκας τις αισθήσεις
για όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο απαλό κι ανθρώπινο.

Αλλά να μιλάμε πια μονάχα για την αναταραχή
δηλαδή να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί,
μπλεγμένοι στα γρανάζια της πολιτικής
και στο στεγνό, “άπρεπο” λεξιλόγιο της διαλεκτικής οικονομίας.
Έτσι που η τρομερή τούτη
πνιγερή συνύπαρξη χιονιού που πέφτει
(δεν είναι μόνο παγωνιά, το ξέρουμε)
εκμετάλλευσης του ανθρώπου,
πλανεμένης σάρκας και ταξικής δικαιοσύνης,
να μη γεννήσει μέσα μας την έγκριση για έναν κόσμο έτσι πολύπλευρο,
την ηδονή απ' τις αντιφάσεις μιας ζωής τόσο ματωμένης.
Καταλαβαίνετε.."


"Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής"
το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ
γραμμένο το 1934

(Berthold Friedrich Brecht 1898-1956)
Φωτογραφία: "Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής 
που όλο πλήθαινε στις πολιτείες μας με την πάλη των τάξεων,
μερικοί από μας, αποφασίσαμε τα χρόνια τούτα
να μη μιλάμε πια για πολιτείες θαλασσινές,
για χιόνια πάνω στη σκεπή, για τις γυναίκες,
για τ' άρωμα των ώριμων μήλων στο κελάρι,
για της σάρκας τις αισθήσεις
για όλα όσα κάνουν τον άνθρωπο απαλό κι ανθρώπινο.

Αλλά να μιλάμε πια μονάχα για την αναταραχή
δηλαδή να γίνουμε μονόπλευροι, ξεροί, 
μπλεγμένοι στα γρανάζια της πολιτικής 
και στο στεγνό, “άπρεπο” λεξιλόγιο της διαλεκτικής οικονομίας.
Έτσι που η τρομερή τούτη 
πνιγερή συνύπαρξη χιονιού που πέφτει 
(δεν είναι μόνο παγωνιά, το ξέρουμε)
εκμετάλλευσης του ανθρώπου,
πλανεμένης σάρκας και ταξικής δικαιοσύνης,
να μη γεννήσει μέσα μας την έγκριση για έναν κόσμο έτσι πολύπλευρο,
την ηδονή απ' τις αντιφάσεις μιας ζωής τόσο ματωμένης.
Καταλαβαίνετε.."


"Μόνο και μόνο εξαιτίας της αναταραχής" 
το ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ 
γραμμένο το 1934

(Berthold Friedrich Brecht  1898-1956)


"...Κατά τύχη, όπως λένε, βρήκα ξαφνικά ένα περίεργο καταφύγιο.
ΜΑ δεν υπάρχουν τέτοιες τύχες.
Όταν κανείς χρειάζεται κάτι και επιδιώκει να το έχει, δεν είναι η τύχη που του το δίνει,
αλλά η δική του επιθυμία
και η προσπάθεια που κάνει

να το γυρέψει..."

Χέρμαν Έσσε
(Hermann Esse 1877-1962)
από το "Ντέμιαν"
Φωτογραφία: "...Κατά τύχη, όπως λένε, βρήκα ξαφνικά ένα περίεργο καταφύγιο. 
ΜΑ δεν υπάρχουν τέτοιες τύχες. 
Όταν κανείς χρειάζεται κάτι και επιδιώκει να το έχει, δεν είναι η τύχη που του το δίνει, 
αλλά η δική του επιθυμία 
και η προσπάθεια που κάνει να το γυρέψει..." 

 Χέρμαν Έσσε 
(Hermann Esse 1877-1962) 
από το "Ντέμιαν"
"Κάθεσαι και παίζεις με τα λόγια ενώ γύρω σου σκοτεινιάζει το σύμπαν;
Και σα να μην έφτανε η αναλγησία των επωδών σου
κατασκευάζεις ρήγματα ισότιμα της αβύσσου που μας χωρίζει
Ξυπνώ κάθε μέρα με το κεφάλι μου στα χέρια
Καμιά σκέψη δε στέκει
στέρεα στους ώμους μου
Τι κι αν αντιστέκομαι σθεναρά στα καλέσματα της άνεσης
καθορισμένη από χιλιάδες μοντέλα επιβίωσης
κι αναπαραγωγής προτύπων
Το αρχέτυπο της οργής που σαπίζει στα κύτταρά μου
αναδύει την οσμή του κρυμμένου δράματος.

Τραγικός, δεν είν' αυτός που προκαλεί το χαμό του
και ρίχνει το φταίξιμο στους θεούς
Είναι αυτός με το ημίψηλο εγώ, που
κάνει ίντριγκα με τα περιβάλλοντα ήθη
για μια σταλιά αναγνώρισης και επιτυχείς προσόδους.
Ιλουστρασιόν ευαίσθητος και διαμελισμένος.

Χωρίς τη σημασία της κληροδοτημένης μας συνέχειας
αφανιζόμαστε -ίδια Ατλαντίδα- στα βάθη της άγραφης ιστορίας
δίνοντας διαστάσεις μυθικές στην άφθαρτη ομορφιά
αναζητώντας μάταια τη μοναδικότητα της στιγμής

Μπορώ να σου περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια
τ’ απέναντι αντικριστά μπαλκόνια
(μ’ ένα κομμάτι ουρανού σε σχήμα Ταυ ανάμεσά τους)
λέγοντας πόσο διαστέλλουν την καρδιά μου
όταν λυγίζουν απ’ τον άνεμο της φαντασιακής μου τρέλας
Και πόσο γκρίζο τότε γίνεται αυτό
το παραμορφωμένο Ταυ της άτυχής μου άνοιξης
Μα, δε θα ‘μουνα για γέλια, καθώς
δράματα ανάλογα συμβαίνουν και απέναντι
όνειρα όπως εδώ ή παραπέρα. Τόσο, που φοβάμαι
πως τα φυτά είναι από συνήθεια πράσινα
και τα λουλούδια κεχρωσμένα τεχνηέντως."

Απόσπασμα από το " Αφανείς Περιπλανώμενοι και Πένητες"
της Στέλλας Γεωργιάδου *https://www.facebook.com/stella.georgiadou
Φωτογραφία: "Κάθεσαι και παίζεις με τα λόγια ενώ γύρω σου σκοτεινιάζει το σύμπαν;
Και σα να μην έφτανε η αναλγησία των επωδών σου
κατασκευάζεις ρήγματα ισότιμα της αβύσσου που μας χωρίζει
Ξυπνώ κάθε μέρα με το κεφάλι μου στα χέρια
Καμιά σκέψη δε στέκει στέρεα στους ώμους μου
Τι κι αν αντιστέκομαι σθεναρά στα καλέσματα της άνεσης
καθορισμένη από χιλιάδες μοντέλα επιβίωσης
κι αναπαραγωγής προτύπων
Το αρχέτυπο της οργής που σαπίζει στα κύτταρά μου
αναδύει την οσμή του κρυμμένου δράματος.

Τραγικός, δεν είν' αυτός που προκαλεί το χαμό του
και ρίχνει το φταίξιμο στους θεούς
Είναι αυτός με το ημίψηλο εγώ, που
κάνει ίντριγκα με τα περιβάλλοντα ήθη
για μια σταλιά αναγνώρισης και επιτυχείς προσόδους.
Ιλουστρασιόν ευαίσθητος και διαμελισμένος.

Χωρίς τη σημασία της κληροδοτημένης μας συνέχειας
αφανιζόμαστε -ίδια Ατλαντίδα- στα βάθη της άγραφης ιστορίας
δίνοντας διαστάσεις μυθικές στην άφθαρτη ομορφιά
αναζητώντας μάταια τη μοναδικότητα της στιγμής

Μπορώ να σου περιγράψω με κάθε λεπτομέρεια
τ’ απέναντι αντικριστά μπαλκόνια
(μ’ ένα κομμάτι ουρανού σε σχήμα Ταυ ανάμεσά τους)
λέγοντας πόσο διαστέλλουν την καρδιά μου
όταν λυγίζουν απ’ τον άνεμο της φαντασιακής μου τρέλας
Και πόσο γκρίζο τότε γίνεται αυτό
το παραμορφωμένο Ταυ της άτυχής μου άνοιξης
Μα, δε θα ‘μουνα για γέλια, καθώς
δράματα ανάλογα συμβαίνουν και απέναντι
όνειρα όπως εδώ ή παραπέρα. Τόσο, που φοβάμαι
πως τα φυτά είναι από συνήθεια πράσινα
και τα λουλούδια κεχρωσμένα τεχνηέντως."

Απόσπασμα από το " Αφανείς Περιπλανώμενοι και Πένητες"  
της  Στέλλας Γεωργιάδου *


"Πολιορκούμεθα λοιπόν

Πολιορκούμεθα από ποιον

Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα

Πολιορκούμεθα στενά

Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική


Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,

Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους

Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά

Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία

Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά

Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες

Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,

Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές

Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,

Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις

Της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,

Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,

Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς

Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων, πολιορκούμεθα από τους βάναυσους

Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας. Από τον εαυτό μας

Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά."


Νάνος Βαλαωρίτης
"Κατάσταση πολιορκίας"
Φωτογραφία: "Πολιορκούμεθα λοιπόν

Πολιορκούμεθα από ποιον

Από σένα κι από μένα απ’ τον τάδε και τον δείνα

Πολιορκούμεθα στενά

Από σύνορα, τελωνεία, ελέγχους διαβατηρίων, την Ιντερπόλ, τη στρατιωτική

Αστυνομία, τα τανκς, τη ρητορεία, τη βλακεία,

Απ’ τα παράσημα, τις στολές, τους εκφωνηθέντας λόγους

Τις υποσχέσεις, τις ψευτιές, την κουτοπονηριά

Τη δήθεν αγανάκτηση των ιθυνόντων, την υποκρισία

Την τηλεόραση, τη ραδιοφωνία, τα σαπούνια, τ’ απορρυπαντικά

Τις διαφημίσεις, τον τουρισμό, τα οργανωμένα ταξίδια, τις κρουαζιέρες

Τις γκαζιέρες, τα ψυγεία, τις κατασκηνώσεις, τους προσκόπους,

Τ’ άρθρα για την εκπαίδευση, την πολυκοσμία, τη σκόνη, τις ποιητικές συλλογές

Την έλλειψη ύδατος, τα λιπάσματα, τα νεύρα, την κακή χώνεψη, τη φαλάκρα,

Τους εφοπλιστές, το ποδόσφαιρο, τα λεωφορεία, την ακρίβεια, τις παθήσεις

Της σπονδυλικής στήλης, τη γραφειοκρατία, την καθυστέρηση, τις διαβεβαιώσεις,

Τις κριτικές, την εκκλησία, τα βασανιστήρια, τους καιροσκόπους,

Την υποψία, τους κατατρεγμούς, το φόβο, τη θρασύτητα, τους διαγωνισμούς

Καλλονής, την έλλειψη χρημάτων, την έλλειψη δικαιωμάτων, πολιορκούμεθα από τους βάναυσους

Τους άναρθρους, από τις μαύρες σκέψεις μας. Από τον εαυτό μας

Κι απ’ ό,τι άλλο βάλει ο νους σας πολιορκούμεθα στενά."


Νάνος Βαλαωρίτης 
"Κατάσταση πολιορκίας"

" Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος,
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.

Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία ...

Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.

Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα "

Μίλαν Κούντερα
(Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)
Φωτογραφία: " Το πρώτο βήμα για να εξοντώσεις ένα έθνος,
είναι να διαγράψεις τη μνήμη του.
Να καταστρέψεις τα βιβλία του,
την κουλτούρα του, την ιστορία του.

Μετά να βάλεις κάποιον να γράψει νέα βιβλία,
να κατασκευάσει μια νέα παιδεία,
να επινοήσει μια νέα ιστορία ...

Δεν θα χρειαστεί πολύς καιρός
για να αρχίσει αυτό το έθνος
να ξεχνά ποιο είναι και ποιο ήταν.

Ο υπόλοιπος κόσμος γύρω του
θα το ξεχάσει ακόμα πιο γρήγορα "

Μίλαν Κούντερα 
(Το βιβλίο του γέλιου και της λήθης)


"άπλωσε τη χωμάτινη πετσετούλα του φθινοπώρου στα πόδια
και προσφάιζε τις αγωνίες του καιρού με προσοχή
να μη λερώσει τη φρεσκοσιδερωμένη επικαιρότητα
να μην τρομάξει τα πουλιά της ευσπλαχνίας
που μαζεύτηκαν να κολατσίσουν τα ψίχουλα της α
νάγκης

το βραδάκι ήταν που γονάτισε
στα πόδια μιας κουμαριάς
κι εξομολογήθηκε
τ’ ανεφάρμοστα σχέδια της νεότητας
και τις βαθιές συνθηκολογήσεις
των μέσων χρόνων

εξέγερση είναι η τυφλόμυγα στη γειτονιά των ενοράσεων

βγήκε στο δρομάκι μιας ιδέας
από ‘δω μετανάστευαν στη μοιρολατρία
οι ξεθυμασμένες κραυγές
και οι ωδίνες στεφανωμένες την ήττα

από το παράθυρο του τρίτου
χύθηκε το κλάμα του μωρού
και φύτεψε στους λόφους τ’ ουρανού
αστάρωτες ιδέες
και κορδέλες μ’ αιώνια αιτήματα

μπήκε στη στενή κάμαρα της αυγής
κι έγειρε δεξιά το κεφάλι
στον ορίζοντα έλιωνε o μισότριβος Νοέμβρης
από το βάρος της αχόρταγης ευθύνης
και τη φθορά της αλόγιστης χρήσης


- ρυάκι είμαι που αγωνίζεται να βγει στη θάλασσα πριν το εξατμίσει το μακρύ ταξίδι και η ξεραΐλα των καιρών "

" Σάσωνος"
από τον Ελισσσαίο Βγενόπουλο *https://www.facebook.com/elissaiosb
Φωτογραφία: "άπλωσε τη χωμάτινη πετσετούλα του φθινοπώρου στα πόδια 
και προσφάιζε τις αγωνίες του καιρού με προσοχή
να μη λερώσει τη φρεσκοσιδερωμένη επικαιρότητα
να μην τρομάξει τα πουλιά της ευσπλαχνίας
που μαζεύτηκαν να κολατσίσουν τα ψίχουλα της ανάγκης

το βραδάκι ήταν που γονάτισε
στα πόδια μιας κουμαριάς
κι εξομολογήθηκε 
τ’ ανεφάρμοστα σχέδια της νεότητας
και τις βαθιές συνθηκολογήσεις
των μέσων χρόνων

εξέγερση είναι η τυφλόμυγα στη γειτονιά των ενοράσεων

βγήκε στο δρομάκι μιας ιδέας
από ‘δω μετανάστευαν στη μοιρολατρία
οι ξεθυμασμένες κραυγές
και οι ωδίνες στεφανωμένες την ήττα

από το παράθυρο του τρίτου
χύθηκε το κλάμα του μωρού
και φύτεψε στους λόφους τ’ ουρανού
αστάρωτες ιδέες 
και κορδέλες μ’ αιώνια αιτήματα

μπήκε στη στενή κάμαρα της αυγής
κι έγειρε δεξιά το κεφάλι 
στον ορίζοντα έλιωνε o μισότριβος Νοέμβρης 
από το βάρος της αχόρταγης ευθύνης
και τη φθορά της αλόγιστης χρήσης 


- ρυάκι είμαι που αγωνίζεται να βγει στη θάλασσα πριν το εξατμίσει το μακρύ ταξίδι και η ξεραΐλα των καιρών "

" Σάσωνος" 
από τον Ελισσσαίο Βγενόπουλο *

"Ο Προαστειακός είναι σιδηρόδρομος.
Συμβαίνει συνήθως αναπάντεχα.
Εκτελεί το δρομολόγιο
ανάμεσα στα μάτια
και στην μεγαλύτερη διάψευση,
το χάδι που δεν.

Συνέχεια αναχωρεί
σπάνια όμως αναγγέλλεται
μια άφιξη.
Είναι το τρένο που όλοι περιμένουμε.
Από τα παράθυρά του
κρέμονται άνθρωποι
που σείουν ολόλευκα μαντήλια
και ο οδηγός
φοράει γυαλιστερή στολή που τρίζει.
Μερικές φορές κλείνει το μάτι
και γελάει με ένα αστείο
που γνωρίζει μόνο αυτός.
Ο Προαστειακός συνήθως φτάνει
σε μια πόλη που έχει φύγει.
Συνδέει τον χρόνο
μεταξύ του ίσως
και του όχι.
Εντελώς αναξιόπιστος
περνάει από το τούνελ του κορμιού μας
ανεξέλεγκτος.
Γι αυτό πρέπει κανείς
να επιβιβάζεται
μόνο σε τρένα υψίστης ασφαλείας."https://www.facebook.com/lidaalel
Φωτογραφία: "Ο Προαστειακός είναι σιδηρόδρομος.
Συμβαίνει συνήθως αναπάντεχα.
Εκτελεί το δρομολόγιο
ανάμεσα στα μάτια
και στην μεγαλύτερη διάψευση,
το χάδι που δεν.
Συνέχεια αναχωρεί
σπάνια όμως αναγγέλλεται
μια  άφιξη.
Είναι το τρένο που όλοι περιμένουμε.
Από τα παράθυρά του
κρέμονται άνθρωποι
που σείουν ολόλευκα μαντήλια
και ο οδηγός
φοράει γυαλιστερή στολή που τρίζει.
Μερικές φορές κλείνει το μάτι
και γελάει με ένα αστείο
που γνωρίζει μόνο αυτός.
Ο Προαστειακός συνήθως φτάνει
σε μια πόλη που έχει φύγει.
Συνδέει τον χρόνο
μεταξύ του ίσως
και του όχι.
Εντελώς αναξιόπιστος
περνάει από το τούνελ του κορμιού μας
ανεξέλεγκτος.
Γι αυτό πρέπει κανείς
να επιβιβάζεται 
μόνο σε τρένα υψίστης ασφαλείας."

" Ο Προαστειακός" 
από τη Χλόη Κουτσουμπέλη *

‘’Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.

Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…

Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις.
Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις.
Γιατί αλλάζουν πράγματα.

Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα. Ίσως, πρέπει

να είναι τρελοί.
Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης;
Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;
Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες.

Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο,
είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν. ‘’

Τζακ Κέρουακ
(Jean-Louis Lebris de Kerouac, 1922-1969 )
Φωτογραφία: ‘’Aς πιούμε στην υγειά των τρελών, των απροσάρμοστων, των επαναστατών, των ταραχοποιών.

Σε αυτούς που βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά, που δεν τιμούν τους κανόνες, που δεν σέβονται την τάξη…

Μπορεί να τους επαινέσεις, να διαφωνήσεις, να τους τσιτάρεις, να δυσπιστήσεις, να τους δοξάσεις ή να τους κακολογήσεις. 
Αλλά δεν μπορείς να τους αγνοήσεις. 
Γιατί αλλάζουν πράγματα.

Βρίσκουν, φαντάζονται, βοηθάνε, ερευνούν, φτιάχνουν, εμπνέουν. Σπρώχνουν μπροστά τα πάντα. Ίσως, πρέπει να είναι τρελοί. 
Πώς αλλιώς θα κοιτάξουν ένα άδειο καμβά και θα δουν έργο τέχνης; 
Ή θα καθίσουν στη σιωπή και θ’ ακούσουν τραγούδι που δεν έχει γραφτεί;
Εκεί που κάποιοι βλέπουν τρελούς, εμείς βλέπουμε μεγαλοφυΐες. 

Γιατί οι άνθρωποι που είναι αρκετά τρελοί για να πιστεύουν ότι μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, 
είναι αυτοί που στο τέλος το κάνουν. ‘’

Τζακ Κέρουακ 
 (Jean-Louis Lebris de Kerouac, 1922-1969 )


" Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται από το δόγμα :
αγωνίζεσθαι περί πάρτης.
Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο.
Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι.
Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για μένα μι

α θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο.

Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας καταστείλουν...
Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω από τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι από την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας,
συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου,
κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ένα αμοράλ
το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη."


Μανώλης Ρασούλης
Απ το προσωπικό του ιστολόγιο «Ειρήνη Υμίν»
Φωτογραφία: " Η κεκτημένη ταχύτητα παρασύρει το μέσο πολίτη ο οποίος είναι αρπαγμένος και ηδονείται από το δόγμα : 
αγωνίζεσθαι περί πάρτης. 
Διότι στη δράση κολλάει το σίδερο. 
Η αντίδραση είναι μεν αναπόφευκτη, όμως ανίκανη να λύσει κάτι.
Πριν την οικονομική μας νεκροφάνεια, προϋπήρξε η πνευματική μας και ιδεολογική μας. Τώρα δεν έχει ούτε ελπίδα η χώρα, ούτε ρυθμό ούτε στυλ. Είναι το μαύρο πρόβατο, ο άσωτος, χωρίς πατέρα να σφάξει τον ταύρο το σιτευτό άμα τη επιστροφή, και για μένα μια θλίψη, ένας θυμός κι ένα γαμώτο.

Γιατί εμείς, οι... εξωτικοί και συνήθεις ύποπτοι, πιάσαμε το θέμα της ψυχολογίας στις ενθάδε μάζες και στον καθένα πολίτη χωριστά. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε αντίβαρα και μετά να εκφράσουμε το αντίδοτο. Απίστευτοι μηχανισμοί ενεργοποιήθηκαν για να μας καταστείλουν... 
Με απίστευτη λύσσα και τεχνική οι πραίτορες του Κόμοδου, χτυπώντας ανηλεώς κάτω από τη ζώνη, συνεπικουρούμενοι από την πλειοψηφία των πολιτικών και των άχρηστων επιχειρηματιών μας, 
συμβιβασμένοι με τα χουνέρια του πλήθους -μαζική παραγωγή, μαζική καταστροφή- και του μεταμφιεσμένου όχλου, 
κατόρθωσαν να επιβάλλουν παντίοις τρόποις έναν διυλισμένο χουλιγκανισμό, μια αμετροέπεια, ένα αμοράλ 
το οποίο σαν καρκίνος έφαγε τον κοινωνικό ιστό κι έμεινε το Ελλάντα μια χώρα άχωρη."


Μανώλης Ρασούλης 
Απ το προσωπικό του ιστολόγιο «Ειρήνη Υμίν»

"Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών,
ούτε οι λογικοί και πραχτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους,
ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία μα χωρίς μακρινά οράματα και καμιά ανησυχία στην ψυχή,
ούτε οι μικροί φιλόδοξοι, που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους, τους επαίνους των πρεσβυτέρων, την κοινωνική υπόληψη κι ένα τιμητικ

ό αξίωμα.

Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας
κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί,
η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο.
Η Ελλάδα -ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο.

Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι,
οι ανικανοποίητοι,
οι τυχοδιώκτες της ψυχής και τους πνεύματος,
οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους.
Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός.
Αν αυτός λείψει, ο τόπος σας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά."


Γιώργος Θεοτοκάς
Από το δοκίμιο ‘’Ελεύθερο Πνεύμα’’ που έγραψε το 1929,
σε ηλικία 24 ετών
Φωτογραφία: "Τη φωτιά της δημιουργίας δεν την συντηρούν οι φυλακισμένοι φύλακες της κληρονομιάς των νεκρών, 
ούτε οι λογικοί και πραχτικοί που περπατούν πάντα στα σίγουρα και αποφεύγουν να κάνουν ένα βήμα εκεί που το έδαφος κουνιέται κάτω από τα πόδια τους, 
ούτε οι ήρεμοι επιστήμονες οι φορτωμένοι σοφία μα χωρίς μακρινά οράματα και καμιά ανησυχία στην ψυχή, 
ούτε οι μικροί φιλόδοξοι, που έταξαν ως σκοπούς της ζωής τους, τους επαίνους των πρεσβυτέρων, την κοινωνική υπόληψη κι ένα τιμητικό αξίωμα. 

Είναι γεμάτοι τέτοιους ανθρώπους οι δρόμοι της Αθήνας 
κι ωστόσο η Ελλάδα δε δημιουργεί, 
η Ελλάδα δεν πραγματοποιεί τίποτα όμορφο. 
Η Ελλάδα -ας πω την τρομερή λέξη- δεν επιδιώκει τίποτα το μεγάλο. 

Τη φωτιά την συντηρούν οι ανυπόταχτοι, 
οι ανικανοποίητοι, 
οι τυχοδιώκτες της ψυχής και τους πνεύματος, 
οι άνθρωποι που τους σέρνει το πλεόνασμα των δυνάμεών τους, πιο μακριά από τους ορίζοντες και πιο υψηλά από το επίπεδο του πλήθους. 
Τη συντηρεί ο Άσωτος Υιός. 
Αν αυτός λείψει, ο τόπος σας όσο κι αν τον νοικοκυρέψετε δε θα αξίζει πολλά."


Γιώργος Θεοτοκάς 
Από το δοκίμιο ‘’Ελεύθερο Πνεύμα’’  που έγραψε το 1929, 
σε ηλικία 24 ετών
"Απανθρωπιές και τραγωδίες
δεν μου είναι άγνωστες.
Διά πυρός και σιδήρου τις έζησα.
Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια.
Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις
τα κουβαλάω στις αποσκευές μου.

Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές
για δοκιμασίες που άντεξα.
Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ
και να βιώσω τα φωτεινά και τα χαρούμενα.
Το συναπάντημα, το βύθισμά μου στη χαρά
- που τόσο σπάνια συμβαίνει-
είναι δικαίωμα και κερδισμένος χρόνος.
Δεν έχω ενοχές για τις εξάρσεις της χαράς."


"Οι αποσκευές μου"

της Αλεξάνδρας Μπακονίκα *https://www.facebook.com/alexandra.bakonika
( από τη συλλογή "Θείο κορμί " Διαγώνιος, 1994 )
Φωτογραφία: "Απανθρωπιές και τραγωδίες
δεν μου είναι άγνωστες.
Διά πυρός και σιδήρου τις έζησα.
Αν με ψάξεις θα βρεις τα βαθιά τους σημάδια.
Σκοτάδια, καταχνιές και θλίψεις
τα κουβαλάω στις αποσκευές μου.
 
Έχω πιστοποιητικά, συστατικές επιστολές
για δοκιμασίες που άντεξα.
Παίρνω, λοιπόν, το δικαίωμα να στραφώ
και να βιώσω τα φωτεινά και τα χαρούμενα.
Το συναπάντημα, το βύθισμά μου στη χαρά
- που τόσο σπάνια συμβαίνει-
είναι δικαίωμα και κερδισμένος χρόνος.
Δεν έχω ενοχές για τις εξάρσεις της χαράς."
 

"Οι αποσκευές μου" 

της Αλεξάνδρας Μπακονίκα *
( από τη συλλογή "Θείο κορμί " Διαγώνιος, 1994 )

" δεν θυμάμαι
πότε ακριβώς
έκλεισε ο κύκλος του νερού
μέσα μας.
θυμάμαι μόνο
τις πένθιμες φωταψίες
των τελευταίων καραβιών
με τους απλούς στρατιώτες,
τους ήρωες
και τους μετανάστες
που επέστρεφαν ηλικιωμένοι
στις πατρίδες τους.
ξηρός ,έκτοτε,
εκκρίνεται ο ιδρώτας
και το αίμα εξατμισμένο
-τετρακόσια μέτρα
κάτω απ΄του κόσμου την ίσαλο-
μια θάλασσα Ερυθρά κάποτε,
τώρα αψύ, τραγανό αλάτι
που ψήνει ένα καύκαλο
σαν από συγκατάβαση,
σαν από αναγκαία φιλανθρωπία."

Ο κύκλος του νερού

από τη Λίλιαν Μπουράνη https://www.facebook.com/lilian.bourani
Φωτογραφία: " δεν θυμάμαι
πότε ακριβώς
έκλεισε ο κύκλος του νερού
μέσα μας.
θυμάμαι μόνο
τις πένθιμες φωταψίες
των τελευταίων καραβιών
με τους απλούς στρατιώτες,
τους ήρωες
και τους μετανάστες
που επέστρεφαν ηλικιωμένοι
στις πατρίδες τους.
ξηρός ,έκτοτε,
εκκρίνεται  ο ιδρώτας
και το αίμα εξατμισμένο
-τετρακόσια μέτρα
κάτω απ΄του κόσμου την ίσαλο-
μια θάλασσα Ερυθρά κάποτε,
τώρα αψύ, τραγανό αλάτι
που ψήνει ένα καύκαλο
σαν από συγκατάβαση,
σαν από αναγκαία φιλανθρωπία."

Ο κύκλος του νερού 

από τη Λίλιαν Μπουράνη *

“Επανάσταση δε σηµαίνει χείµαρρους αίµατος, την κατάληψη των Χειµερινών Ανακτόρων κοκ. Επανάσταση σηµαίνει τον ριζικό μετασχηµατισµό των θεσµών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά είµαι επαναστάτης
[…]

…μας χρειάζεται αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμαζε φρόνηση.
Η φρόνηση είναι η δύναμη η οποία σας επιτρέπει να βρείτε τη σωστή απάντηση εκεί όπου ένας καθαρά λογικός υπολογισμός δεν σας δίνει απάντηση, σας δίνει τριακόσιες δυνατότητες.
Η πείρα δείχνει ότι η σημερινή τεχνογ

ραφειοκρατία το τελευταίο πράγμα που κατέχει φυσικά είναι η φρόνηση. Διότι αυτή η τεχνογραφειοκρατία η ίδια κατέχεται από το παραλήρημα της απεριόριστης επέκτασης.
[…]

Η μόνη λύση είναι μια πραγματική δημοκρατία, η εγκαθίδρυση μιας κριτικής σκέψης όσο πιο πλατιάς και ανοιχτής γίνεται, όπου να συμμετέχουν οι πολίτες στο σύνολο τους.
Κι αυτό δεν είναι δυνατόν
παρά μόνο αν οι πολίτες διαθέτουν πραγματική πληροφόρηση, πραγματική παιδεία,
όχι απλώς “γνώσεις”


Κορνήλιος Καστοριάδης
Φωτογραφία: “Επανάσταση δε σηµαίνει χείµαρρους αίµατος, την κατάληψη των Χειµερινών Ανακτόρων κοκ.  Επανάσταση σηµαίνει τον ριζικό μετασχηµατισµό των θεσµών της κοινωνίας. Με αυτή την έννοια, φυσικά είµαι επαναστάτης
[…]

…μας χρειάζεται αυτό που ο Αριστοτέλης ονόμαζε φρόνηση. 
Η φρόνηση είναι η δύναμη η οποία σας επιτρέπει να βρείτε τη σωστή απάντηση εκεί όπου ένας καθαρά λογικός υπολογισμός δεν σας δίνει απάντηση, σας δίνει τριακόσιες δυνατότητες. 
Η πείρα δείχνει ότι η σημερινή τεχνογραφειοκρατία το τελευταίο πράγμα που κατέχει φυσικά είναι η φρόνηση. Διότι αυτή η τεχνογραφειοκρατία η ίδια κατέχεται από το παραλήρημα της απεριόριστης επέκτασης.
[…]

Η μόνη λύση είναι μια πραγματική δημοκρατία, η εγκαθίδρυση μιας κριτικής σκέψης όσο πιο πλατιάς και ανοιχτής γίνεται, όπου να συμμετέχουν οι πολίτες στο σύνολο τους. 
Κι αυτό δεν είναι δυνατόν 
παρά μόνο αν οι πολίτες διαθέτουν πραγματική πληροφόρηση, πραγματική παιδεία, 
όχι απλώς “γνώσεις”


Κορνήλιος Καστοριάδης

"Υπάρχουν όνειρα που πουλιούνται στην αγορά, συσκευασμένα ή νωπά, σε τιμές ευκαιρίας,
όνειρα εισαγωγής ή και ντόπια, αφορολόγητα, εγχώριας κατασκευής, όνειρα που βγαίνουν ανάλογα με τις εποχές, όπως τα φρούτα, κι άλλα στην ψυχραποθήκη, που τα βρίσκεις όλη τη χρονιά,
όνειρα σε λαϊκές αγορές και πολυκαταστήματα, άλλα μεγαλωμένα με χημικά λιπάσματα κι άλλα με κοπριά ζώων, δηλαδή αγνά, όνειρα θερμοκηπίων κι όνειρα ελευθέρας βοσκής,
όνειρα με δόσεις και μισοτιμής (στο Μοναστηρά

κι πουλιούνται παλιά όνειρα τις Κυριακές, που τα ψάχνουν οι συλλέκτες όνειρα αντίκες στο Γιουσουρούμ, σαν παλιωμένοι δίσκοι ή δυσεύρετα βιβλία),

υπάρχουν όνειρα πολιτικά, προπαγανδιστικά ενός κόμματος ή μιας ιδεολογίας, όνειρα καταστροφολογικά, όπως οι ταινίες με τους σεισμούς, που κάνουν την αίθουσα ολόκληρη να τρέμει (ή το νομίζεις εσύ, ο θεατής) και στον πνιγμό τους βρέχεσαι, καταποντίζεσαι και ξυπνάς με ουρλιαχτά¨
όνειρα της πάχνης, του σύννεφου, του χιονιά, κρυσταλλικά σαν τις νιφάδες, μεταξωτά σαν τα μαλλιά, όνειρα με σκάλες κι όνειρα με σκαλωσιές, όνειρα με φύλλα κι όνειρα με φυλλωσιές,
υπάρχουν ακόμα όνειρα μουσικά, της τζαζ, των μπλουζ, όνειρα "χαρντ ροκ", της όπερας, με σκηνικά θεσπέσια, που έχουν βάθος, κι άλλα μονοδιάστατα, που ξετυλίγονται σ' ένα γυμνό μαύρο φόντο, όνειρα στερεοφωνικά ή και σε βίντεο,
παντού θα βρεις τα όνειρα, στις πέντε ηπείρους, στο Διάστημα (εκεί μονάχα είναι άβαρα, γιατί δεν τα καταπιέζει ο όγκος της ατμόσφαιρας), όνειρα διουρητικά, χωνευτικά, της "πέπσι" και της "κόλας", όνειρα οδυνηρά σαν τους κολικούς κι άλλα βραδυφλεγή, όνειρα πυρομανών, Εσκιμώων, των Ισημερινών, όνειρα που μοιάζουν με τη διάταξη της Μικρής και της Μεγάλης Άρκτου, υπάρχουν ακόμα όνειρα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, της τέχνης του λόγου και της τεχνολογίας, με άπειρα σωμάτια ενσωματωμένα μέσα τους, όπως στα τρανζίστορς

[...]

- Πάρτε μου τη ζωή, είπε στο δικαστήριο ο κατηγορούμενος, αλλά μη μου πάρετε το όνειρό μου. Αυτό δεν μπορείτε. Ακόμα κι αν το θέλετε.

Κι οι συνοφρυωμένοι πάρεδροι, αφού το σκέφτηκαν, πάνω στα κιτάπια τους, που ήταν αποστεωμένα όνειρα, λευκές αχιβάδες ονείρων που φύγαν, τάπητες όπου τα όνειρα ματώσαν αφήνοντας την παρθενιά τους, αποφάνθηκαν:

- Αφού δεν μπορούμε να του πάρουμε το όνειρο,
τι να την κάνουμε τη ζωή του; "
[...]


Βασίλης Βασιλικός

«Όναρ ημερόφαντον» - Απόσπασμα

Bασίλης Βασιλικός
Φωτογραφία: "Υπάρχουν όνειρα που πουλιούνται στην αγορά, συσκευασμένα ή νωπά, σε τιμές ευκαιρίας, 
όνειρα εισαγωγής ή και ντόπια, αφορολόγητα, εγχώριας κατασκευής, όνειρα που βγαίνουν ανάλογα με τις εποχές, όπως τα φρούτα, κι άλλα στην ψυχραποθήκη, που τα βρίσκεις όλη τη χρονιά, 
όνειρα σε λαϊκές αγορές και πολυκαταστήματα, άλλα μεγαλωμένα με χημικά λιπάσματα κι άλλα με κοπριά ζώων, δηλαδή αγνά, όνειρα θερμοκηπίων κι όνειρα ελευθέρας βοσκής, 
όνειρα με δόσεις και μισοτιμής (στο Μοναστηράκι πουλιούνται παλιά όνειρα τις Κυριακές, που τα ψάχνουν οι συλλέκτες όνειρα αντίκες στο Γιουσουρούμ, σαν παλιωμένοι δίσκοι ή δυσεύρετα βιβλία), 

υπάρχουν όνειρα πολιτικά, προπαγανδιστικά ενός κόμματος ή μιας ιδεολογίας, όνειρα καταστροφολογικά, όπως οι ταινίες με τους σεισμούς, που κάνουν την αίθουσα ολόκληρη να τρέμει (ή το νομίζεις εσύ, ο θεατής) και στον πνιγμό τους βρέχεσαι, καταποντίζεσαι και ξυπνάς με ουρλιαχτά¨
 όνειρα της πάχνης, του σύννεφου, του χιονιά, κρυσταλλικά σαν τις νιφάδες, μεταξωτά σαν τα μαλλιά, όνειρα με σκάλες κι όνειρα με σκαλωσιές, όνειρα με φύλλα κι όνειρα με φυλλωσιές, 
υπάρχουν ακόμα όνειρα μουσικά, της τζαζ, των μπλουζ, όνειρα "χαρντ ροκ", της όπερας, με σκηνικά θεσπέσια, που έχουν βάθος, κι άλλα μονοδιάστατα, που ξετυλίγονται σ' ένα γυμνό μαύρο φόντο, όνειρα στερεοφωνικά ή και σε βίντεο, 
παντού θα βρεις τα όνειρα, στις πέντε ηπείρους, στο Διάστημα (εκεί μονάχα είναι άβαρα, γιατί δεν τα καταπιέζει ο όγκος της ατμόσφαιρας), όνειρα διουρητικά, χωνευτικά, της "πέπσι" και της "κόλας", όνειρα οδυνηρά σαν τους κολικούς κι άλλα βραδυφλεγή, όνειρα πυρομανών, Εσκιμώων, των Ισημερινών, όνειρα που μοιάζουν με τη διάταξη της Μικρής και της Μεγάλης Άρκτου, υπάρχουν ακόμα όνειρα εικαστικά, αρχιτεκτονικά, της τέχνης του λόγου και της τεχνολογίας, με άπειρα σωμάτια ενσωματωμένα μέσα τους, όπως στα τρανζίστορς

[...]

- Πάρτε μου τη ζωή, είπε στο δικαστήριο ο κατηγορούμενος, αλλά μη μου πάρετε το όνειρό μου. Αυτό δεν μπορείτε. Ακόμα κι αν το θέλετε.

Κι οι συνοφρυωμένοι πάρεδροι, αφού το σκέφτηκαν, πάνω στα κιτάπια τους, που ήταν αποστεωμένα όνειρα, λευκές αχιβάδες ονείρων που φύγαν, τάπητες όπου τα όνειρα ματώσαν αφήνοντας την παρθενιά τους, αποφάνθηκαν:

- Αφού δεν μπορούμε να του πάρουμε το όνειρο, 
τι να την κάνουμε τη ζωή του; "
[...]


Βασίλης Βασιλικός 

«Όναρ ημερόφαντον»  - Απόσπασμα 

Bασίλης Βασιλικός


" Έρχεται πάντα μια στιγμή όπου πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στη σκέψη και τη δράση.
Αυτό σημαίνει ότι γίνεται άνθρωπος. Τέτοιοι διχασμοί είναι φοβεροί.

Μα για μια περήφανη καρδιά δεν υπάρχει μέσος όρος.
Υπάρχει ο Θεός ή ο χρόνος , αυτός ο σταυρός ή αυτό το σπαθί. Τούτος ο κόσμος έχει ένα νόημα υψηλό που ξεπερνά τις ταραχές του, ή τότε τίποτε άλλο δεν είναι αληθινό παρά πεθαίνει μαζί του ή να παραιτηθεί απ' αυτόν για μια πιο ενδιαφέρουσα ζωή.
Ξέρω ότι μπορούμε να συ
μβιβαστούμε κι ότι μπορούμε να ζήσουμε στον αιώνα μας και να πιστεύουμε στο αιώνιο. Αυτό σημαίνει αποδέχομαι.

Αλλά τούτο τον όρο τον απεχθάνομαι και θέλω τα πάντα ή τίποτα.

Αν επιλέξω τη δράση, μη νομίσετε ότι η σκέψη είναι για μένα μια άγνωστη γη. Δε μπορεί ωστόσο να μου δώσει τα πάντα και, στερημένος από το αιώνιο, θέλω να συμμαχήσω με το χρόνο . Δε θέλω να επιβαρύνω το λογαριασμό μου με πίκρα μήτε με νοσταλγία, θέλω μόνο να βλέπω καθαρά.
Σας το λέω, αύριο θα κινητοποιηθείτε .Για σας και για μένα, αυτό είναι μια λύτρωση.

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα και εντούτοις είναι ικανός για τα πάντα.
Σε τούτη την υπέροχη ελευθερία, καταλαβαίνετε γιατί τον εξυμνώ και ταυτόχρονα τον συντρίβω.
Του δίνω όλα τα δικαιώματά του.

[...]

Να λοιπόν τι περίπου ένιωσα στα μύχια της ψυχής μου.
Σε κάθε αποτυχημένη μορφή στα χαρακώματα ,σε κάθε πινελιά, αλληγορία ή προσευχή, το αιώνιο, τσακισμένο από το ατσάλι, χάνει μια παρτίδα. Έχοντας συνείδηση ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από την εποχή μου, αποφάσισα να ενσωματωθώ σ' αυτή. Γι ' αυτό το λόγο υπολογίζω τόσο πολύ το άτομο, μόνο επειδή μου φαίνεται ασήμαντο και ταπεινωμένο.

Γνωρίζοντας πως δεν υπάρχουν νικηφόρες υποθέσεις, προτιμώ τις χαμένες υποθέσεις :
απαιτούν μια ακέραια ψυχή, ίδια κι απαράλλαχτη απέναντι στην ήττα όπως και στις εφήμερες νίκες της. "

Albert Camus
(απόσπασμα από '' Ο Μύθος του Σίσυφου’’ )
Φωτογραφία: " Έρχεται πάντα μια στιγμή όπου πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στη σκέψη και τη δράση. 
Αυτό σημαίνει ότι γίνεται άνθρωπος. Τέτοιοι διχασμοί είναι φοβεροί. 

Μα για μια περήφανη καρδιά δεν υπάρχει μέσος όρος. 
Υπάρχει ο Θεός ή ο χρόνος , αυτός ο σταυρός ή αυτό το σπαθί. Τούτος ο κόσμος έχει ένα νόημα υψηλό που ξεπερνά τις ταραχές του, ή τότε τίποτε άλλο δεν είναι αληθινό παρά πεθαίνει μαζί του ή να παραιτηθεί απ' αυτόν για μια πιο ενδιαφέρουσα ζωή. 
Ξέρω ότι μπορούμε να συμβιβαστούμε κι ότι μπορούμε να ζήσουμε στον αιώνα μας και να πιστεύουμε στο αιώνιο. Αυτό σημαίνει αποδέχομαι. 

Αλλά τούτο τον όρο τον απεχθάνομαι και θέλω τα πάντα ή τίποτα. 

Αν επιλέξω τη δράση, μη νομίσετε ότι η σκέψη είναι για μένα μια άγνωστη γη. Δε μπορεί ωστόσο να μου δώσει τα πάντα και, στερημένος από το αιώνιο, θέλω να συμμαχήσω με το χρόνο . Δε θέλω να επιβαρύνω το λογαριασμό μου με πίκρα μήτε με νοσταλγία, θέλω μόνο να βλέπω καθαρά. 
Σας το λέω, αύριο θα κινητοποιηθείτε .Για σας και για μένα, αυτό είναι μια λύτρωση. 

Ο άνθρωπος δεν μπορεί να κάνει τίποτα και εντούτοις είναι ικανός για τα πάντα.  
Σε τούτη την υπέροχη ελευθερία, καταλαβαίνετε γιατί τον εξυμνώ και ταυτόχρονα τον συντρίβω. 
Του δίνω όλα τα δικαιώματά του.

[...]

Να λοιπόν τι περίπου ένιωσα στα μύχια της ψυχής μου. 
Σε κάθε αποτυχημένη μορφή στα χαρακώματα ,σε κάθε πινελιά, αλληγορία ή προσευχή, το αιώνιο, τσακισμένο από το ατσάλι, χάνει μια παρτίδα. Έχοντας συνείδηση ότι δεν μπορώ να ξεφύγω από την εποχή μου, αποφάσισα να ενσωματωθώ σ' αυτή. Γι ' αυτό το λόγο υπολογίζω τόσο πολύ το άτομο, μόνο επειδή μου φαίνεται ασήμαντο και ταπεινωμένο. 

Γνωρίζοντας πως δεν υπάρχουν νικηφόρες υποθέσεις, προτιμώ τις χαμένες υποθέσεις : 
απαιτούν μια ακέραια ψυχή, ίδια κι απαράλλαχτη απέναντι στην ήττα όπως και στις εφήμερες νίκες της. "

 Albert Camus  
(απόσπασμα από  '' Ο Μύθος του Σίσυφου’’  )

".....
Φαντάζομαι πάλι τον Σίσυφο να επιστρέφει προς το βράχο του και την οδύνη ν' αρχίζει. Όταν οι εικόνες της γης παραμένουν πολύ έντονες στη μνήμη, όταν το κάλεσμα της ευτυχίας γίνεται πολύ επιτακτικό, στην καρδιά του ανθρώπου γεννιέται η θλίψη: είναι η νίκη του βράχου, γίνεται ο ίδιος ο βράχος.
Η απέραντη απόγνωση είναι αβάσταχτη. Είναι οι νύχτες μας στη Γεσθημανή.
Μα οι συντριπτικές αλήθειες χάνονται όταν αναγνωρίζονται.
[…]

…..Συμβαίνει ωστόσο, το συναίσθημα του παρά

λογου να γεννιέται από την ευτυχία. "Κρίνω ότι όλα είναι καλά", λέει ο Οιδίπους, κι αυτά τα λόγια είναι ιερά. Αντηχούν στο άγριο και πεπερασμένο σύμπαν του ανθρώπου. Του μαθαίνουν ότι δεν έχουν όλα εξαντληθεί. Διώχνουν από τούτο τον κόσμο ένα θεό που παρεισέφρυσε ανικανοποίητος και που αρέσκεται σε ανώφελους πόνους. Καθιστούν τη μοίρα μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει να ρυθμίζεται από τον άνθρωπο και μόνο.
[…]


Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Η μοίρα του του ανήκει. Ο βράχος του είναι δικός του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τον παράλογο άνθρωπο : όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν. Σ' αυτό το σύμπαν , παραδομένο αίφνης στη σιωπή, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές, έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητα και μυστικά καλέσματα, προσκλήσεις όλων των προσώπων, αποτελούν την απαραίτητη ανάποδη όψη του νομίσματος και το της νίκης.

Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα.

Ο παράλογος άνθρωπος λέει "ναι" και ο αγώνας του δεν θα 'χει τελειωμό. Αν υπάρχει μια προσωπική μοίρα, δεν υπάρχει κανένα ανώτερο πεπρωμένο, ή τουλάχιστον υπάρχει εκείνο μόνο που ο άνθρωπος κρίνει μοιραίο και αξιοκαταφρόνητο. Για όλα τ' άλλα, ξέρει ότι είναι ο κύριος των ημερών του. Τούτη τη κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τον απολογισμό της ζωής του, ο Σίσυφος, επιστρέφοντας προς το βράχο του, παρατηρεί αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που φτιάχνει το πεπρωμένο του, δημιουργημένο από τον ίδιο, συσπειρωμένο κάτω από το βλέμμα της μνήμης του και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του
Έτσι, πεπεισμένος για την απόλυτα ανθρώπινη έλευση κάθε ανθρώπινου πράγματος, σαν τυφλός που λαχταρά το φως του και που γνωρίζει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, πορεύεται συνέχεια.
Ο βράχος κυλάει πάντα.

Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού!
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του.

Αλλά ο Σίσυφος διδάσκει την ύψιστη πίστη που αρνείται τους θεούς και σηκώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Τούτο το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άγονο ούτε ασήμαντο. Κάθε κόκκος αυτής της πέτρας, κάθε ορυκτό θραύσμα αυτού του πλημμυρισμένου από νύχτα βουνού ,σχηματίζει από μόνο του ένα κόσμο.

Ο αγώνας και μόνο προς την κορυφή
αρκεί για να γεμίσει μιαν ανθρώπινη καρδιά.

Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο."


Αλμπέρ Καμύ

"Ο μύθος του Σίσυφου"
(αποσπάσματα)
Φωτογραφία: ".....
Φαντάζομαι πάλι τον Σίσυφο να επιστρέφει προς το βράχο του και την οδύνη ν' αρχίζει. Όταν οι εικόνες της γης παραμένουν πολύ έντονες στη μνήμη, όταν το κάλεσμα της ευτυχίας γίνεται πολύ επιτακτικό, στην καρδιά του ανθρώπου γεννιέται η θλίψη: είναι η νίκη του βράχου, γίνεται ο ίδιος ο βράχος. 
Η απέραντη απόγνωση είναι αβάσταχτη. Είναι οι νύχτες μας στη Γεσθημανή. 
Μα οι συντριπτικές αλήθειες χάνονται όταν αναγνωρίζονται.
[…]

…..Συμβαίνει ωστόσο, το συναίσθημα του παράλογου να γεννιέται από την ευτυχία. "Κρίνω ότι όλα είναι καλά", λέει ο Οιδίπους, κι αυτά τα λόγια είναι ιερά. Αντηχούν στο άγριο και πεπερασμένο σύμπαν του  ανθρώπου. Του μαθαίνουν ότι  δεν έχουν όλα εξαντληθεί. Διώχνουν από τούτο τον κόσμο ένα θεό που παρεισέφρυσε ανικανοποίητος και που αρέσκεται σε ανώφελους πόνους. Καθιστούν τη μοίρα μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει να ρυθμίζεται από τον άνθρωπο και μόνο.
[…]

 
Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Η μοίρα του του ανήκει. Ο βράχος του είναι δικός του. 
Το ίδιο συμβαίνει και με τον παράλογο άνθρωπο :  όταν στοχάζεται μπροστά στο μαρτύριό του, όλα τα είδωλα σωπαίνουν. Σ' αυτό το σύμπαν , παραδομένο αίφνης στη σιωπή, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές, έκθαμβες φωνές της γης. Ασυνείδητα και μυστικά καλέσματα, προσκλήσεις όλων των προσώπων, αποτελούν την απαραίτητη ανάποδη όψη του νομίσματος και το της νίκης. 

Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα. 

Ο παράλογος άνθρωπος λέει "ναι" και ο αγώνας του δεν θα 'χει τελειωμό. Αν υπάρχει μια προσωπική μοίρα, δεν υπάρχει κανένα ανώτερο πεπρωμένο, ή τουλάχιστον υπάρχει εκείνο μόνο που ο άνθρωπος κρίνει μοιραίο και αξιοκαταφρόνητο. Για όλα τ' άλλα, ξέρει ότι είναι ο κύριος των ημερών του. Τούτη τη κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος κάνει τον απολογισμό της ζωής του, ο Σίσυφος, επιστρέφοντας προς το βράχο του, παρατηρεί αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που φτιάχνει το πεπρωμένο του, δημιουργημένο από τον ίδιο, συσπειρωμένο κάτω από το βλέμμα της μνήμης του και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του 
Έτσι, πεπεισμένος για την απόλυτα ανθρώπινη έλευση κάθε ανθρώπινου πράγματος, σαν τυφλός που λαχταρά το φως του και που γνωρίζει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, πορεύεται συνέχεια. 
Ο βράχος κυλάει πάντα.

Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού! 
Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. 

Αλλά ο Σίσυφος διδάσκει την ύψιστη πίστη που αρνείται τους θεούς και σηκώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Τούτο το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άγονο ούτε ασήμαντο. Κάθε κόκκος αυτής της πέτρας, κάθε ορυκτό θραύσμα  αυτού του πλημμυρισμένου από νύχτα βουνού ,σχηματίζει από μόνο του ένα κόσμο. 

Ο αγώνας και μόνο προς την κορυφή 
αρκεί για να γεμίσει μιαν ανθρώπινη καρδιά. 

Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο."


Αλμπέρ Καμύ  

"Ο μύθος του Σίσυφου"
(αποσπάσματα)
" Ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου,
μια φυσική ίσως αθλιότητα, δεν είναι απλά κοινωνική ή περιπτωσιακή.
Είναι και αυτά, αλλά μαζί είναι και κάτι άλλο πιο οριστικά αδικημένο.

Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της αυτή την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου, να τη δουλεύει και να την επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους.
Αλλά αυτή τη φορά να την παραδίδει μέσα σε μια λαμπερ
ή φαντασμαγορία, τεντωμένη από ένα δίκαιο όσο και συγκινητικό μεγαλείο, μέσα σε μια απέραντη ευφορία.
[…]
Όλα αυτά η Τέχνη δεν τα κάνει φιλάνθρωπα, παρηγορητικά.
Γιατί χρωστάει αυτή τη δικαίωση του ανθρώπου.
Γιατί κάποιος πρέπει να του την χρωστάει αυτή τη δικαίωση.
Γιατί αυτό το μέγα, αυτή η φαντασμαγορία, αυτό το μέγα του Ελύτη, του Αισχύλου, του Ηράκλειτου, αυτό το μέγα υπάρχει πραγματικά στη ζωή των ανθρώπων και η Τέχνη είναι για να το βγάζει στο φως, να το αποκαλύπτει, να το καθαρίζει, να το παρουσιάζει, αργά, επιδεικτικά, στους ανθρώπους, εκθαμβωτικό, πελώριο, εκκωφαντικό.
[…]

Είπα κάποτε ότι η Τέχνη δεν είναι η πραγματικότητα. Πως η Τέχνη είναι ένα σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να νοηθεί ως τετελεσμένη, αν δε δευτερολογηθεί από ένα τέτοιο σχόλιο τέχνης. Θεωρώ αυτό το σχόλιο της Τέχνης πολύ πιο πραγματικό από την ίδια την πραγματικότητα, γιατί ακριβώς αποκαλύπτει εκείνες τις κρυφές όσο και ουσιαστικές διεργασίες που αναπαράγουν συνεχώς την συγκινησιακή πραγματικότητα του ανθρώπου.
Αυτή για την οποία μιλά κυρίως η Τέχνη.
Αυτή με την οποία αποκλειστικά υπάρχει ο άνθρωπος.

Θεωρώ τον λόγο σαν ένα χαρισματικό όργανο, περισσότερο από όλα τα άλλα.
Γιατί ακριβώς ο λόγος έχει τη δυνατότητα να συλλαμβάνει και να φανερώνει όλες τις δυνατές νοηματικές και συναισθηματικές αντηχήσεις που γεννά μέσα στο νου και την ψυχή του ανθρώπου η εμπειρία της ζωής.
Εννοώ κάτι σαν την εξαίσια ακινησία της ζωγραφικής, ή τη δαιμονική κινητικότητα της μουσικής.

Εννοώ ακριβώς ένα λόγο που είναι και ζωγραφική και μουσική και όλα όσα μπορεί να εκφράσει ένας άνθρωπος.

Κυρίως όσα δεν μπορεί. "


Γιώργος Χειμωνάς *

* Απόσπασμα κειμένου του Γ. Χειμωνά

που δημοσιεύθηκε στο τεύχος 63 (Μάιος-Ιούλιος 2001) του περιοδικού 'Η Λέξη',
με την υποσημείωση:
«Ανέκδοτο κείμενο, από την εκπομπή “Μονόγραμμα” της Ηρώς και του Γιώργου Σγουράκη (1983)».
Φωτογραφία: " Ο σκοπός της Τέχνης είναι ένα πράγμα πάρα πολύ συγκεκριμένο. Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της το ανεκπλήρωτο όραμα του ανθρώπου, 
μια φυσική ίσως αθλιότητα, δεν είναι απλά κοινωνική ή περιπτωσιακή.
Είναι και αυτά, αλλά μαζί είναι και κάτι άλλο πιο οριστικά αδικημένο. 

Η Τέχνη είναι για να παίρνει στα χέρια της αυτή την αθεράπευτη στέρηση του ανθρώπου, να τη δουλεύει και να την επιστρέφει πάλι στους ανθρώπους. 
Αλλά αυτή τη φορά να την παραδίδει μέσα σε μια λαμπερή φαντασμαγορία, τεντωμένη από ένα δίκαιο όσο και συγκινητικό μεγαλείο, μέσα σε μια απέραντη ευφορία. 
[…] 
Όλα αυτά η Τέχνη δεν τα κάνει φιλάνθρωπα, παρηγορητικά. 
Γιατί χρωστάει αυτή τη δικαίωση του ανθρώπου. 
Γιατί κάποιος πρέπει να του την χρωστάει αυτή τη δικαίωση. 
Γιατί αυτό το μέγα, αυτή η φαντασμαγορία, αυτό το μέγα του Ελύτη, του Αισχύλου, του Ηράκλειτου, αυτό το μέγα υπάρχει πραγματικά στη ζωή των ανθρώπων και η Τέχνη είναι για να το βγάζει στο φως, να το αποκαλύπτει, να το καθαρίζει, να το παρουσιάζει, αργά, επιδεικτικά, στους ανθρώπους, εκθαμβωτικό, πελώριο, εκκωφαντικό.
[…]

 Είπα κάποτε ότι η Τέχνη δεν είναι η πραγματικότητα. Πως η Τέχνη είναι ένα σχόλιο πάνω στην πραγματικότητα, πως η πραγματικότητα δεν μπορεί να νοηθεί ως τετελεσμένη, αν δε δευτερολογηθεί από ένα τέτοιο σχόλιο τέχνης. Θεωρώ αυτό το σχόλιο της Τέχνης πολύ πιο πραγματικό από την ίδια την πραγματικότητα, γιατί ακριβώς αποκαλύπτει εκείνες τις κρυφές όσο και ουσιαστικές διεργασίες που αναπαράγουν συνεχώς την συγκινησιακή πραγματικότητα του ανθρώπου. 
Αυτή για την οποία μιλά κυρίως η Τέχνη. 
Αυτή με την οποία αποκλειστικά υπάρχει ο άνθρωπος. 

Θεωρώ τον λόγο σαν ένα χαρισματικό όργανο, περισσότερο από όλα τα άλλα. 
Γιατί ακριβώς ο λόγος έχει τη δυνατότητα να συλλαμβάνει και να φανερώνει όλες τις δυνατές νοηματικές και συναισθηματικές αντηχήσεις που γεννά μέσα στο νου και την ψυχή του ανθρώπου η εμπειρία της ζωής. 
Εννοώ κάτι σαν την εξαίσια ακινησία της ζωγραφικής, ή τη δαιμονική κινητικότητα της μουσικής. 

Εννοώ ακριβώς ένα λόγο που είναι και ζωγραφική και μουσική και όλα όσα μπορεί να εκφράσει ένας άνθρωπος. 

Κυρίως όσα δεν μπορεί. "


Γιώργος Χειμωνάς *

"Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία του λόγου του.

Άνθρωπος σημαίνει λόγος, όπως πουλί σημαίνει πέταγμα και σκορπιός δηλητήριο.

Η καταγωγή και η αρχή του λόγου, δηλαδή ο λόγος σαν απόκτημα του Είδους και ο λόγος σαν απόκτημα του Προσώπου, ανήκουν στην προϊστορία της ομαδικής και ατομικής ολοκλήρωσης.
Ο λόγος ρίζωσε μέσα στο ανθρώπινο σώμα, έγινε στέρεος εγκεφαλικός οργανισμός
[...]
Πολλοί ορίζουν τι είναι λόγος: μέσο με το οποίο οι άνθρωποι ανακοινώνουν και ανταλλάσσο

υν τη σκέψη τους και χάρη στο οποίο προοδεύει η σκέψη και δένονται νοημοσύνη και προσωπικότητα [...]
Εργαλείο της σκέψης και μέσο επικοινωνίας, ουσιαστικό στοιχείο της αμοιβαίας κατανόησης

Έξω αμφιβολίας ότι ο λόγος γεννάται και τρέφεται από την επικοινωνία, παίρνει τη μορφή που αυτή επιβάλλει, πλουτίζεται όσο αυτή επιτρέπει. …
[...]

Δεν υπάρχει γλώσσα ατομική.
Υπάρχει γλώσσα ομαδική, σύστημα στοιχείων που συνδυάζονται, διασπώνται, ξεναενώνονται σε αναρίθμητους σχηματισμούς κοινής κατανόησης –αυτό μοιάζει να είναι ο λόγος, η πρόταση η λέξη:
μία κατασκευή
που κρύβει κάτω απ’ τη σφαιρική, λεία μορφή της
τον ίλιγγο των χιλιάδων αεικίνητων συστατικών της "

Γιώργος Χειμωνάς *

από το βιβλίο του "Έξι Μαθήματα για το Λόγο "

Φωτογραφία: "Η ιστορία του ανθρώπου είναι η ιστορία του λόγου του.

 Άνθρωπος σημαίνει λόγος, όπως πουλί σημαίνει πέταγμα και σκορπιός δηλητήριο.

Η καταγωγή και η αρχή του λόγου, δηλαδή ο λόγος σαν απόκτημα του Είδους και ο λόγος σαν απόκτημα του Προσώπου, ανήκουν στην προϊστορία της ομαδικής και ατομικής ολοκλήρωσης. 
Ο λόγος ρίζωσε μέσα στο ανθρώπινο σώμα, έγινε στέρεος εγκεφαλικός οργανισμός
[...]
Πολλοί ορίζουν τι είναι λόγος: μέσο με το οποίο οι άνθρωποι ανακοινώνουν και ανταλλάσσουν τη σκέψη τους και χάρη στο οποίο προοδεύει η σκέψη και δένονται νοημοσύνη και προσωπικότητα [...]
Εργαλείο της σκέψης και μέσο επικοινωνίας, ουσιαστικό στοιχείο της αμοιβαίας κατανόησης

 Έξω αμφιβολίας ότι ο λόγος γεννάται και τρέφεται από την επικοινωνία, παίρνει τη μορφή που αυτή επιβάλλει, πλουτίζεται όσο αυτή επιτρέπει. …
[...]

Δεν υπάρχει γλώσσα ατομική. 
Υπάρχει γλώσσα ομαδική, σύστημα στοιχείων που συνδυάζονται, διασπώνται, ξεναενώνονται σε αναρίθμητους σχηματισμούς κοινής κατανόησης –αυτό μοιάζει να είναι ο λόγος, η πρόταση η λέξη: 
μία κατασκευή 
που κρύβει κάτω απ’ τη σφαιρική, λεία μορφή της 
τον ίλιγγο των χιλιάδων αεικίνητων συστατικών της "

Γιώργος Χειμωνάς *

από το βιβλίο του  "Έξι Μαθήματα για το Λόγο "
" Παλιότερα, από τα εφηβικά μου χρόνια κιόλας,
πλησίαζα κάθε τόσο το έργο του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι με μια αίσθηση δέους.
Σαν να επισκεπτόμουν ναό, εργαστήριο αλχημιστή, υποφωτισμένη αίθουσα ανατομίας.
Υπήρχε κάτι σ’ αυτόν πο

υ με ξεπερνούσε και ταυτόχρονα με συμπεριελάμβανε ως το ελαχιστότατο κύτταρο μου.
Έδειχνε να γνωρίζει τι κρυβόταν πίσω από τα (και για μένα τον ίδιο) κλειδωμένα δώματα της ψυχής μου. Έμοιαζε σαν να είχε ψηλαφήσει, πριν κι από τη γέννησή μου ακόμα, τις όποιες εσωτερικές μου σκοτεινιές, αλλά με έναν τρόπο τόσο οδυνηρά συμπονετικό που έφτανε ως τα όρια της παρότρυνσης (ίσως και της επιβολής) να τις αγγίξω κι εγώ.

Θέλω να πω ότι η γραφή του μου δημιουργούσε την εντύπωση ότι ο παράξενος αυτός Ρώσος όχι μόνο με έβλεπε και με προέβλεπε, αλλά και με προδιέγραφε.
Όπως, άλλωστε, εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, έκανε και κάνει (σήμερα, μάλιστα, με μεγαλύτερη ένταση) με εκατομμύρια άλλους, μια που κάθε καινούργια γενιά τον ανακαλύπτει από την αρχή και του παραδίνεται.
Έλεγα συχνά από μέσα μου ότι σε εκείνο το επίπεδο όπου το ‘‘δυνητικό’’ συναντάται και συμπορεύεται με το ‘‘πραγματικό’’ (αυτό, δηλαδή, που η ζωή και η μοίρα, το τυχαίο και το αναγκαίο επέτρεψαν να πραγματωθεί), είμαι κι εγώ ένας ‘‘ήρωάς’’ του, είμαι ‘‘’όλοι οι ήρωές’’ του πέρα από κάθε θετικό ή αρνητικό πρόσημο, είμαστε όλοι μας ‘‘όλοι οι ήρωές’’ του.
Και το μόνο που μας διαφοροποιεί είναι μια δευτερεύουσας σημασίας αλλαγή στις αναλογίες και τις δόσεις των αρχικών υλικών, έτσι όπως αυτά έχουν περιγραφεί, αποκαλυφθεί και προσδιοριστεί με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια από την πένα-νυστέρι του τρισμέγιστου Ρώσου κλασικού. Ο οποίος, από την αρχή κιόλας της συγγραφικής του πορείας, είχε θέσει ως πρωταρχικό του στόχο (αλλά και ως ‘‘ψυχαγωγία’’) το να ‘‘μελετά τη ζωή των ανθρώπων’’.
Και τελικά τα κατάφερε.
Κατάφερε να ανακαλύψει με ‘‘απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο τον άνθρωπο μέσα στον άνθρωπο’’, αν και είχε πλήρη συνείδηση της τεράστιας δυσκολίας του εγχειρήματός του, μια που ‘‘ο άνθρωπος είναι αίνιγμα που πρέπει να λυθεί’’. Κι ας παραπονιόταν ότι αυτά που η ταλαίπωρη ζωή του και οι συγκυρίες τού επέτρεψαν να εκφράσει δεν ήταν παρά μια ασήμαντη υποδιαίρεση των προθέσεων και των δυνατοτήτων του.
Πώς να πλησιάσεις με άνεση έναν τέτοιον άνθρωπο που ξέρει το πώς είναι και χωρίς τα εφτά πέπλα της η Ηρωδιάδα-ψυχή σου; Πώς να μη βγεις από τα κείμενά του κυριολεκτικά συγκλονισμένος, άναυδος ενεός;

Δεν τους αγαπάς αυτούς τους συγγραφείς.
Τους φοβάσαι.
Κι ας τους επισκέπτεσαι συχνά με εκείνη την μαζοχιστική επιθυμία της γλώσσας που βασανίζει το πονεμένο δόντι ή, ακόμα χειρότερα
(αλλά και πιο λυτρωτικά),
με το πάθος της πεταλούδας να χορέψει γύρω και μέσα στη φλόγα που θα την απανθρακώσει."

[...]


Πάνος Σταθόγιαννης *https://www.facebook.com/notes/%CF%80%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82-%CF%83%CF%84%CE%B1%CE%B8%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%BD%CE%B7%CF%82/%CE%B1%CF%80%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B5%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7/10151218198054248

Απόσπασμα
από το Εισαγωγικό σημείωμα στο
"ΕΓΩ, Ο ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ" (Εκμυστηρεύσεις και στοχασμοί) εκδόσεις PRINTA, 2011.
Φωτογραφία: " Παλιότερα, από τα εφηβικά μου χρόνια κιόλας, 
πλησίαζα κάθε τόσο το έργο του Φιοντόρ Μιχαήλοβιτς Ντοστογιέφσκι με μια αίσθηση δέους. 
Σαν να επισκεπτόμουν ναό, εργαστήριο αλχημιστή, υποφωτισμένη αίθουσα ανατομίας. 
Υπήρχε κάτι σ’ αυτόν που με ξεπερνούσε και ταυτόχρονα με συμπεριελάμβανε ως το ελαχιστότατο κύτταρο μου.
 Έδειχνε να γνωρίζει τι κρυβόταν πίσω από τα (και για μένα τον ίδιο) κλειδωμένα δώματα της ψυχής μου. Έμοιαζε σαν να είχε ψηλαφήσει, πριν κι από τη γέννησή μου ακόμα, τις όποιες εσωτερικές μου σκοτεινιές, αλλά με έναν τρόπο τόσο οδυνηρά συμπονετικό που έφτανε ως τα όρια της παρότρυνσης (ίσως και της επιβολής) να τις αγγίξω κι εγώ.

Θέλω να πω ότι η γραφή του μου δημιουργούσε την εντύπωση ότι ο παράξενος αυτός Ρώσος όχι μόνο με έβλεπε και με προέβλεπε, αλλά και με προδιέγραφε.
 Όπως, άλλωστε, εδώ και πάνω από εκατό χρόνια, έκανε και κάνει (σήμερα, μάλιστα, με μεγαλύτερη ένταση) με εκατομμύρια άλλους, μια που κάθε καινούργια γενιά τον ανακαλύπτει από την αρχή και του παραδίνεται.
 Έλεγα συχνά από μέσα μου ότι σε εκείνο το επίπεδο όπου το ‘‘δυνητικό’’ συναντάται και συμπορεύεται με το ‘‘πραγματικό’’ (αυτό, δηλαδή, που η ζωή και η μοίρα, το τυχαίο και το αναγκαίο επέτρεψαν να πραγματωθεί), είμαι κι εγώ ένας ‘‘ήρωάς’’ του, είμαι ‘‘’όλοι οι ήρωές’’ του πέρα από κάθε θετικό ή αρνητικό πρόσημο,  είμαστε όλοι μας ‘‘όλοι οι ήρωές’’ του. 
Και το μόνο που μας διαφοροποιεί είναι μια δευτερεύουσας σημασίας αλλαγή στις αναλογίες και τις δόσεις των αρχικών υλικών, έτσι όπως αυτά έχουν περιγραφεί, αποκαλυφθεί και προσδιοριστεί με τη μέγιστη δυνατή ακρίβεια από την πένα-νυστέρι του τρισμέγιστου Ρώσου κλασικού. Ο οποίος, από την αρχή κιόλας της συγγραφικής του πορείας, είχε θέσει ως πρωταρχικό του στόχο (αλλά και ως ‘‘ψυχαγωγία’’) το να ‘‘μελετά τη ζωή των ανθρώπων’’. 
Και τελικά τα κατάφερε.
Κατάφερε να ανακαλύψει με ‘‘απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο τον άνθρωπο μέσα στον άνθρωπο’’, αν και είχε πλήρη συνείδηση της τεράστιας δυσκολίας του εγχειρήματός του, μια που ‘‘ο άνθρωπος είναι αίνιγμα που πρέπει να λυθεί’’. Κι ας παραπονιόταν ότι αυτά που η ταλαίπωρη ζωή του και οι συγκυρίες τού επέτρεψαν να εκφράσει δεν ήταν παρά μια ασήμαντη υποδιαίρεση των προθέσεων και των δυνατοτήτων του.
Πώς να πλησιάσεις με άνεση έναν τέτοιον άνθρωπο που ξέρει το πώς είναι και χωρίς τα εφτά πέπλα της η Ηρωδιάδα-ψυχή σου; Πώς να μη βγεις από τα κείμενά του κυριολεκτικά συγκλονισμένος, άναυδος ενεός;

Δεν τους αγαπάς αυτούς τους συγγραφείς. 
Τους φοβάσαι. 
Κι ας τους επισκέπτεσαι συχνά με εκείνη την μαζοχιστική επιθυμία της γλώσσας που βασανίζει το πονεμένο δόντι ή, ακόμα χειρότερα 
(αλλά και πιο λυτρωτικά), 
με το πάθος της πεταλούδας να χορέψει γύρω και μέσα στη φλόγα που θα την απανθρακώσει."

[...]


Πάνος Σταθόγιαννης *

Απόσπασμα 
από το  Εισαγωγικό σημείωμα στο 
"ΕΓΩ, Ο ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ" (Εκμυστηρεύσεις και στοχασμοί)  εκδόσεις PRINTA, 2011.
" Δρομέας μεγάλων αποστάσεων η ελπίδα
τερματίζει ξέπνοη στα χαρτιά των ποιητών
λύνει τα κορδόνια των παπουτσιών της
κάθεται στον γκρίζο καναπέ τους
ρουφάει τ΄ άφιλτρα και
ναυαγεί μέσα στην τρέλα τους

της δίνουν το φιλί της ζωής
ένα στίχο
με μια λέξη
ή μια τορπίλη
την ξεγελούν
μέχρι να βυθιστεί για πάντα

αν και γνωρίζουν τα ίσαλα των ποιημάτων
ποτέ κανένας τους δεν ομολογεί τούτο το ναυάγιο

πρώτα σωπαίνουν οι ποιητές
κι ύστερα η ελπίδα
πεθαίνει τελευταία"

Τζούλια Φορτούνη*https://www.facebook.com/julia.fortouni
Φωτογραφία: " Δρομέας μεγάλων αποστάσεων η ελπίδα
τερματίζει ξέπνοη στα χαρτιά των ποιητών
λύνει τα κορδόνια των παπουτσιών της
κάθεται στον γκρίζο καναπέ τους
ρουφάει τ΄ άφιλτρα και
ναυαγεί μέσα στην τρέλα τους
 
της δίνουν το φιλί της ζωής 
ένα στίχο
με μια λέξη
ή μια τορπίλη
την ξεγελούν
μέχρι να βυθιστεί για πάντα
 
αν και  γνωρίζουν τα ίσαλα των ποιημάτων
ποτέ κανένας τους δεν ομολογεί τούτο το ναυάγιο
 
πρώτα σωπαίνουν οι ποιητές
κι ύστερα η ελπίδα
πεθαίνει τελευταία"

Τζούλια Φορτούνη*
"Μαζί σας

Στη μεγάλη πρωτεύουσα η νύχτα ήταν πολύχρωμη και οι άνθρωποι κοίταζαν χωρίς να βλέπουν• ήταν η άλλη μοναξιά, παράξενη. Είχαν εκεί οι πόρτες πτερύγια και οι δρόμοι αιθάλη. Κι ένα μουρμουρητό ατέλειωτο πίσω απ’ τον ήχο των μηχανών. Έμοιαζε να είχε χαθεί ο ήλιος πάνω απ’ τα ψηλά σπίτια• έμοιαζε να μην έχει αστέρια ο ουρανός, να μην έχει ουρανό ο τόπος. Να μην έχει χώμα η γη, συνάνθρωπο ο ά

νθρωπος. Κι έκρυβε φόβο η μεγάλη πόλη και ντροπή. Ώσπου ακούστηκε στον κήπο η φωνή. Και είδα σημάδι συγγενικό στα ξένα πρόσωπα: μια φλόγα κρυφή κάτω απ’ τα βλέφαρα.Σκόρπισε ο φόβος. Και η ντροπή χρόνια κρυμμένη στη σιωπή έγινε οργή που χύθηκε στον άνεμο από χιλιάδες στόματα, ψυχές.
— Ελευθερία!
Φούντωσε η ορμή:
— Ήρθα ως ανυπότακτος του ονείρου. Ταξιδευτής και ζηλωτής. Έτσι στοχάστηκα. Και καθώς η φύση με προίκισε με τ’αγριμιού τη φόρα, δεν έκατσα ξανά να λογαριάσω και να μετρηθώ: Ποιος είμαι, τι μου πρέπει; Ένιωσα την ανάσα των ωραίων στο πρόσωπό μου και υψώνοντας γροθιά την απόφασή μου, έστειλα μήνυμα πορφυρό:
— Μαζί σας!
Ήταν ένα φθινόπωρο, όπου η άνοιξη είχε κυριέψει τα κτήρια, τις αυλές και τους δρόμους• κι έμπαινε ύστερα βαθιά μες στις καρδιές. Κι έσκαγε ένα μπουμπούκι, πρόωρο. Και πλημμύριζαν τα πρόσωπα φωτεινά χαμόγελα• και πλημμύριζαν τον άνεμο τα μηνύματα• και δεν είχε νύχτα η πόλη.Και δεν είχαν εξουσία οι σιδερόφρακτοι. Γιατί το αίμα είχε αποκτήσει την αθανασία των μεγάλων στιγμών και στο θυσιαστήριο ανέμιζε αμόλυντη η γαλανή σημαία. Ήμουν εκεί δέκα εννιά. Και ήταν στα κάγκελα ψηλά οι έφηβες που έπεφταν στις αγκαλιές των αγοριών μισόγυμνες. Όλες οι σάρκες αδελφές και οι ψυχές μανάδες-κόρες. Και ήταν το κουλουράκι του πρωινού που μοιραζόταν σε δεκάδες κομμάτια. Έστω ένα ψίχαλο• να φτάσει• σ’ όλους να φτάσει. Να λιγοστέψει η πείνα και η αγάπη να υψωθεί, η αγάπη!
Και ήταν εκεί η φοινικιά• ο ίσκιος. Και το χορτάρι νιο και πράσινο• και το κορμί μας νιο κι ατρόμητο. Και το τραγούδι, κρυφός λυγμός κι ανάταση και πέταγμα. Κι όσο δάκρυζαν τα μάτια, τόσο οι φωνές γίνονταν στον αέρα φωτιές• κι όσο ηχούσαν οι ριπές, όρθωνε η αφοβία τα στήθη. Κι όταν το σίδερο σύρθηκε έρποντας, ακούστηκε το γρύλισμα επαίσχυντο. Μα ήταν αναστημένη η Ιστορία, λυγερόκορμη, ψηλή, ατίθαση κι ωραία! Ήταν ο λαός της νέος, όμορφος και νικητής. Ήταν ο άνθρωπος θριαμβευτής μες στη θυσία του.Ήταν το ολοκαύτωμα η πυρκαγιά που φώτιζε τους διαδρόμους του μέλλοντος…"

Βαγγέλης Φίλος *https://www.facebook.com/vfilos2
.............................................................
Φωτογραφία: "Κράτος και εξουσία είναι μια συγχωνευμένη συνωμοσία.
Mας κυβερνούν άνθρωποι δευτέρας κατηγορίας ,
με ημιτελή νοημοσύνη και ερασιτεχνισμό.

Οι ιθύνοντες νοικιάζουν τη γνώση στην εμπορία,
δίχως να ενδιαφέρονται για την ουσία της.
Κερδοσκοπώντας , σπρώχνουν τον πολιτισμό
σε ένα ανερμάτιστο παραλήρημα.

Κατακάθια ,σαβουρώματα και χρηματοδιάκονοι
της εξουσίας,  κατάφεραν ασελγώντας και κακουργώντας ,
να λοβοτομήσουν ολάκερη την ανθρωπότητα.

Η νοημοσύνη όμως, δεν φαίνεται να προορίζεται
από το σύμπαν, για να στηρίξει αυτή τη Βαβέλ της τρέλας.

Επειδή ο άνθρωπος, υψώνει απέναντι στο χρόνο
την ερωθάνατη βούλησή του, θα συνεχίσει να τεντώνει 
το νοητικό πόνο του .

Ίσως αυτό το πικρό και ακριβό υπαρξιακό αντίδοτο,
να φέρει την κάθαρση και να θεραπεύσει το τραύμα
της υπερκαταναλωτικής και ψεύτικης ζωής μας .

Γιατί γλιστρήσαμε και χωρίς να το καταλάβουμε,
γίναμε απαίδευτοι χρήστες σάπιων απολαύσεων,
παρέχοντας αξίες . Τώρα είμαστε πλέον ιστορικό παράδειγμα 
για τις επερχόμενες γενιές .

Ας μας δουν επιτέλους πληγωμένους, χαμένους, οργισμένους, 
μετανοιωμένους, για να καταλάβουν, 
πως δεν υπάρχει  χειρότερος εξευτελισμός για τον άνθρωπο 
από  το να ξεπουλάει τη φθορά του.
........."


Τούλα Μπαρνασά

"Κράτος και εξουσία είναι μια συγχωνευμένη συνωμοσία.
Mας κυβερνούν άνθρωποι δευτέρας κατηγορίας ,
με ημιτελή νοημοσύνη και ερασιτεχνισμό.

Οι ιθύνοντες νοικιάζουν τη γνώση στην εμπορία,
δίχως να ενδιαφέρονται για την ουσία της.

Κερδοσκοπώντας , σπρώχνουν τον πολιτισμό
σε ένα ανερμάτιστο παραλήρημα.

Κατακάθια ,σαβουρώματα και χρηματοδιάκονοι
της εξουσίας, κατάφεραν ασελγώντας και κακουργώντας ,
να λοβοτομήσουν ολάκερη την ανθρωπότητα.

Η νοημοσύνη όμως, δεν φαίνεται να προορίζεται
από το σύμπαν, για να στηρίξει αυτή τη Βαβέλ της τρέλας.

Επειδή ο άνθρωπος, υψώνει απέναντι στο χρόνο
την ερωθάνατη βούλησή του, θα συνεχίσει να τεντώνει
το νοητικό πόνο του .

Ίσως αυτό το πικρό και ακριβό υπαρξιακό αντίδοτο,
να φέρει την κάθαρση και να θεραπεύσει το τραύμα
της υπερκαταναλωτικής και ψεύτικης ζωής μας .

Γιατί γλιστρήσαμε και χωρίς να το καταλάβουμε,
γίναμε απαίδευτοι χρήστες σάπιων απολαύσεων,
παρέχοντας αξίες . Τώρα είμαστε πλέον ιστορικό παράδειγμα
για τις επερχόμενες γενιές .

Ας μας δουν επιτέλους πληγωμένους, χαμένους, οργισμένους,
μετανοιωμένους, για να καταλάβουν,
πως δεν υπάρχει χειρότερος εξευτελισμός για τον άνθρωπο
από το να ξεπουλάει τη φθορά του.
........."


Τούλα Μπαρνασά

"Στο όνομα όσων πελέκησαν τα νταμάρια της άνοιας,
στη διάρκεια της ιστορίας, ας καταλάβουμε
πως το "περνάμε καλά", ήταν διάγνωση κωλογιατρού
και μας οδήγησε στον τάφο.

Η απληστία, η παντελής έλλειψη παραγωγής, οι αλόγιστες

εισαγωγές και η υπερκατανάλωση, μας κρέμασαν στις πλεξούδες
της μωρίας .

Τώρα οι εξουσιαστές έβγαλαν το "τυράκι " από τη φάκα
και ζητώντας γη και ύδωρ,
μας στέλνουν εκβιαστικά να παραφρονήσουμε
στα βουνά και στα όρη.

Γύρω μας πουλημένοι τιμωροί της προσωπικής δικαιοκρισίας μας,
δε διακονούν πλέον το σύνταγμα
αλλά προσκολλήθηκαν αβοητί ,
στην υπηρεσία του θηρίου της παγκόσμιας χρηματοδουλείας.

... ... "

Τούλα Μπαρνασά
Φωτογραφία: "Στο όνομα όσων πελέκησαν τα νταμάρια της άνοιας,
στη διάρκεια της ιστορίας, ας καταλάβουμε
πως το "περνάμε καλά", ήταν διάγνωση κωλογιατρού
και μας οδήγησε στον τάφο.

Η απληστία, η παντελής έλλειψη παραγωγής, οι αλόγιστες
εισαγωγές και η υπερκατανάλωση, μας κρέμασαν στις πλεξούδες
της μωρίας .

Τώρα οι εξουσιαστές έβγαλαν το "τυράκι " από τη φάκα 
και ζητώντας γη και ύδωρ, 
μας στέλνουν εκβιαστικά να παραφρονήσουμε
στα βουνά και στα όρη.

Γύρω μας πουλημένοι τιμωροί της προσωπικής δικαιοκρισίας μας,
δε διακονούν πλέον το σύνταγμα 
αλλά προσκολλήθηκαν αβοητί ,
στην υπηρεσία του θηρίου της παγκόσμιας χρηματοδουλείας.

... ... "

Τούλα Μπαρνασά
Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ

"Στάθηκε μπροστά μου ένας νεκρός, από ένα κύμα πλήθους ξεβρασμένος.
Χώμα φαγωμένο από τις προδοσίες των ζωντανών. Δίχως καμία λάμψη στεφανωμένος.

«Χιλιάδες θαμμένα μαζί μου πρωινά ζητούνε το φως σας στα μάτια σας, να ζήσουν για λίγο. Χάρισε μου για λίγο υπόσταση με την αφή των ονείρων σας.
Εμείς, εκεί κάτω, δεν βλέπουμε όνειρα.
Μονάχα το θάνατό μας στην ερημιά του θεού»

Δεν ήξερ

α τι να του πω. Ήμουν κι εγώ μια φθαρμένη, ξεραμένη σφραγίδα ανάμεσα στις άλλες.

«Τι να τις κάνω τις μνήμες σου; Είναι ένας άνεμος άδειος, που με παγώνει και χάνεται»

Φύσαγε αποξένωση από τα μάτια του πλήθους

«Προς τι όλο το χώμα μου, αφού δεν μπόρεσε να σας ριζώσει ανθρώπους;» είπε και χάθηκε.

Δεν είχα ούτε ένα τόσο δα ακρογιάλι να χαράξω τη μορφή του.
Η πίκρα του,
καρφώθηκε με βλέφαρα ανοιχτά πάνω στον δρόμο."

Ιωακείμ Παπαχρόνης
....................................................................
"Ο άντρας ονειρεύεται.  Ξανά. Τούτη τη νύχτα όμως δεν τον καλούν καταρράχτες διάφανοι, ούτε νερά  γάργαρα  έρχονται ξεδίψασμα στον ύπνο του. Αντίθετα, κινείται -όχι .. μεταφέρεται - σε  δάσος σκοτεινό, σε μονοπάτια δύσβατα,  παγωμένος, μ΄ όλο  το αίμα στις φλέβες του σταματημένο, ακούγοντας φύλλα ξερά να σπάζουν κάτω από βήματα που δεν είναι δικά του , νιώθοντας παρά βλέποντας  σκιές να γλιστρούν ανάμεσα από κλαδιά γυμνωμένα που απλώνονται και σφίγγουν γύρω του κλοιός σε μια νύχτα δίχως φεγγάρι  σ΄ έναν ουρανό δίχως χρώμα, γεμίζοντας τα ρουθούνια του χώμα και απειλή και σκόνη..  και μυρωδιά, ενός τρόμου που καιροφυλακτεί.. που τον περιμένει..  Το ξέρω τούτο το σκοτάδι. Είναι ο τόπος που εκατομμύρια χρόνια τώρα θάβω τα όνειρά μου,  ο τόπος που χουν σιγήσει  τα πουλιά.

Μορφές γύρω του θολές  κι εγώ μορφή δίχως ύπαρξη  κλαδιά γέρνουν απειλητικά πάνω του στο παγωμένο φως του φεγγαριού δεν είναι φεγγάρι φώτα νέον χειρουργείου είναι, κι ο προβολέας που σαρώνει είναι ,  και φύλακες είναι που περιπολούν με τα κομμένα χέρια μου  οπλισμένα , σφυγμοί σταματημένοι  σε μιαν ακίνητη ανάσα πώς βρέθηκα εδώ   "Σφραγίστε τον"   απάντηση μεταλλική σφραγίστε τον είναι πια αργά για  ο,τιδήποτε  καταδίκη οριστική αδύνατον .. κάτι είναι λάθος δείτε με!  οι ίσκιοι τώρα σιωπούν  ξέρουν   κι αυτός ακίνητος ξέρουν τι μου συνέβη και στο δικό μου κορμί κατέληξα ένας ξένος   αμετακίνητος  νεκροφανής , μισός ,πάλι μισός , μισός νεκρός μισός ανήμπορος να γεννηθεί  κι όμως είμαι ζωντανός  ηχώ θανάτου είναι αργά ..  αργά ..   αργά.. 
Αργά. Και τα δόντια μιας συρραφής κλείνουν το ένα μέσα στο άλλο σφραγίζοντας τον ερμητικά όμως  δεν πέθανα,  δεν πέθανα ,  κανείς δε βλέπει; 
Κανείς δε βλέπει ..
Ασφυξία .. εγώ μια γέννα ονειρευόμουν  τώρα αιωρείται σ ένα φως απόκοσμο που όμως φως δεν είναι, γλιστρά  χάνομαι στο ανέγγιχτο   κάνει ν απλώσει χέρια, να κρατηθεί, χέρια που παραμένουν ματαιωμένα,  βαλσαμωμένα,  κάποτε τα ονειρεύτηκα φτερά   η κίνηση τώρα σταματά , γίνεται κάθοδος  βουλιάζω  σκέφτεται  βουλιάζω μ όλο το βάρος των χαμένων στιγμών  κι ένα μοναχικό ουρλιαχτό τρυπώνει στο μυαλό του ανάκουστο ο σπαραγμός των μελλοθάνατων μέσα μου βουβός..    μια καταβύθιση δίχως τέλος, δείχνει το βάθος πληγής στο πρόσωπο του κόσμου  ας με τρυπήσει κάποιος  κραυγή   όπου κοπώ  θ αναβλύσει ζωή   κραυγή βουβή  κανείς δεν ακούγεται, κανείς δεν ακούει, όλα σβήνουν  το πρόσωπό μου χάνεται   σιωπούν
χάνονται ..  και το φως .. 
μ εγκαταλείπει  κι αυτό  στη σκιά μου .. 
Απόγνωση.
Μόνο ένας  ήχος υπόκωφος να γδέρνει ξανά και ξανά τη σιωπή .. και κάθε φούχτα χώμα  κι ένα ψυχρό, αδιάφορο  καρφί στο σφράγισμα όλων των σκοταδιών
αυτό ήταν..  
το τέλος ...  
Ο άντρας τώρα ονειρεύεται ότι κλαίει  σφίγγω τα αγκάθια μιας ελπίδας και πονάω  μα αντί  για δάκρυα  η βεβαιότητα του χαμού κυλά σκαρί περήφανο λαχτάρας ήμουν  λυγμός που πνίγεται στο αταξίδευτο  τώρα καρίνα  μ όλο το βάρος πόνου σιδερένιου να μπήγομαι βουβά στο βυθό της ζωής ,θαμμένη στο υγρό άπειρο των καιρών σκιά  ν΄ αποχωρίζομαι το φως του εαυτού μου  σβήνει στα μάτια η τομή της υστερεκτομής του χρόνου κι εγώ θα μείνω εδώ, στο βάθος της σιωπής, καταδικασμένος, με τα χαμένα και με τα ανύπαρκτα,
εδώ, σ αυτόν τον οριστικό εφιάλτη  δίχως σημάδι επιστροφής ..
απόκριση καμιά
καταδικασμένος.. 
Εδώ.

Δυο συλλαβές ανελέητες  σε μια  νύχτα  χωρίς υπόσχεση αυγής .. σ΄ ένα σκοτάδι που δε θα το βρει πια  φως ..  κι ό,τι θα μείνει από μένα  θα ναι σκόνη. .. σκόνη και κόκαλα. κι όμως κάπου είναι ταγμένος να υπάρξει... ένα φάντασμα που θα κλαίει στον άνεμο τόση τρυφερότητα στα χέρια πώς να χαθεί ..μέχρι που μια ριπή θα το σκορπίσει . δεν υπάρχουν αθάνατες ψυχές ."  

 Ιωακείμ Παπαχρόνης

............................................

" Τα βιβλία είναι τοπία εποχών μέσα στο χρόνο
προσποιούμενα ακινησία.

Οι δημιουργοί τους έχουν υπάρξει σ’ αυτά πριν από εμάς.

Τοπία εποχών επί χάρτου που σου παρέχεται η δυνατότητα
να τα ξεφυλλίσεις και να προσπεράσεις μέρες, μήνες, ακόμα και έτη.
Να βρεθείς ανάλογα με τη διάθεσή σου σε θάλασσες δακρύων
ή σε λειμώνες παράφορης χαράς.

Να γινόταν αυτό και στην πραγματική ζωή!

Από πού αρχίζει ο χρόνος του βιβλίου και πού τελειώνει,
είναι μέγα μυστήριο.
Οι σελίδες του πεδιάδες σπαρμένες λεξόφυτα αναμένουν
τους ποταμούς
των ματιών μας για να τις διασχίσουν.

Το βιβλίο έχει κι αυτό σημεία του ορίζοντα.

Ο αναγνώστης είναι ο ανεμοδείκτης.

Αν ο άνεμος της ανάγνωσης που θα σηκωθεί
τον στρέψει και τον προσανατολίσει,
προς στον ερχόμενο συγκλονισμό των αισθήσεων,
αυτό εξαρτάται από τη μορφή της ποιότητας των λέξεων
και των νοημάτων.

Το βιβλίο είναι ένας μικρός αυτοσχέδιος χρόνος
που ανασαίνει μέσα στον μεγάλο, τον άλλο χρόνο. "

Γιάννης Τόλιαςhttps://www.facebook.com/profile.php?id=1046806512
Φωτογραφία: " Τα βιβλία είναι τοπία εποχών μέσα στο χρόνο
προσποιούμενα ακινησία.

Οι δημιουργοί τους έχουν υπάρξει σ’ αυτά πριν από εμάς.

Τοπία εποχών επί χάρτου που σου παρέχεται η δυνατότητα
να τα ξεφυλλίσεις και να προσπεράσεις μέρες, μήνες, ακόμα και έτη.
Να βρεθείς ανάλογα με τη διάθεσή σου σε θάλασσες δακρύων
ή σε λειμώνες παράφορης χαράς.

Να γινόταν αυτό και στην πραγματική ζωή!

Από πού αρχίζει ο χρόνος του βιβλίου και πού τελειώνει,
είναι μέγα μυστήριο.
Οι σελίδες του πεδιάδες σπαρμένες λεξόφυτα αναμένουν
τους ποταμούς
των ματιών μας για να τις διασχίσουν.

Το βιβλίο έχει κι αυτό σημεία του ορίζοντα.

Ο αναγνώστης είναι ο ανεμοδείκτης.

Αν ο άνεμος της ανάγνωσης που θα σηκωθεί
τον στρέψει και τον προσανατολίσει,
προς στον ερχόμενο συγκλονισμό των αισθήσεων,
αυτό εξαρτάται από τη μορφή της ποιότητας των λέξεων
και των νοημάτων.

Το βιβλίο είναι ένας μικρός αυτοσχέδιος χρόνος
που ανασαίνει μέσα στον μεγάλο, τον άλλο χρόνο. "

Γιάννης Τόλιας

"Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".


Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά ,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα.
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει:
ΜΙΛΑ! "

Ασίζ Νεσίν (1916-1995)
Φωτογραφία: "Σώπα, μη μιλάς , είναι ντροπή
κόψ' τη φωνή σου 
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός
η σιωπή είναι χρυσός.

Τα πρώτα λόγια που άκουσα από παιδί
έκλαιγα,γέλαγα,έπαιζα μου λέγανε:
"σώπα".

Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή, 
μου λέγανε :"εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!"

Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
"κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ....σώπα!"

Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.

Ο λόγος του μεγάλου 
η σιωπή του μικρού.

Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
"Τι σε νοιάζει εσένα;", μου λέγανε,
"θα βρείς το μπελά σου, σώπα".

Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
"Μη χώνεις τη μύτη σου παντού, 
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις ,σώπα"

Παντρεύτηκα , έκανα παιδιά , 
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και 
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή , που της έλεγε "Σώπα".

Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
"Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα"
Μπορεί να μην είχαμε με δαύτους γνωριμίες ζηλευτές, 
με τους γείτονες, μας ένωνε , όμως, το Σώπα.

Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος  σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσα μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του "Σώπα".
και μαζευτήκαμε πολλοί
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη ,αλλά μουγκή!

Πετύχαμε πολλά, φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Εύκολα , μόνο με το Σώπα. 
Μεγάλη τέχνη αυτό το "Σώπα".

Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν'την να σωπάσει.
Κόψ'την σύρριζα. 
Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.

Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες , τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις απο το βραχνά να μιλάς ,
χωρίς να μιλάς να λές "έχετε δίκιο,είμαι σαν κι εσάς"
Αχ! Πόσο θα 'θελα να μιλήσω ο κερατάς.

και δεν θα μιλάς ,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς .

Κόψε τη γλώσσα σου, κόψ'την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός. 
Αφού δε θα μιλήσεις , καλύτερα να το τολμήσεις  Κόψε τη γλώσσα σου.

Για να είσαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσα μου,
γιατί νομίζω πως θα'ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω 
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο , 
με έναν ψίθυρο , με ένα τραύλισμα , με μια κραυγή που θα μου λεει: 
ΜΙΛΑ! "

Ασίζ Νεσίν (1916-1995)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου