"1 Δεκεμβρίου 2011..."

Ακούω την πρωινή σου ανάσα, τώρα!..είμαι σε κατάσταση νιρβανα! Άναψα πάνω φωτιά να ζεσταθούμε ..
Είμαστε ακόμα ζωντανοί..ακΟυω ,τρίζουν Ο λα! Τα ξύλα στη φωτιά , τα παράθυρα, τα μυαλά μας, η καρδιά μας, η μέρα μας, τα Ο νειρά μας, η αλλόκοτες ζωές μας, τρίζουν δημιουργώντας ρωγμές στην πέτρα , να ανοίξουν οι δρόμοι.....να ανοίξουν ρωγμιές- φωτεινές αστραπές- στα σκοτάδια ..




Αγάπη μου...


Εγώ δεν έχω όρεξη να παιξω θέατρο..Μ'ακούς; .... δεν μ' αρκεί να κλέψω τη σκέψη ΣΟΥ..
Παλιά κλέβανε ολόκληρη την νύφη ...

Στη "ΝΑΝΑ" , Μαζι..

"Όταν έρχομαι το πρωί, κάτι βρίσκω από Σένα. Της νύχτας σταλακτίτες. Του έρωτα και της επ- ανάστασης μέσα μας.

Παραμερίζεις αθόρυβα την ασχήμια του κόσμου, διαλέγεις τα πολύχρωμα πετραδάκια. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις πως κτίζεται έτσι ένα σπιτάκι δίπλα στο απέραντο γαλάζιο, είτε του Ουρανού, είτε της Θάλασσας. Εσύ δεν το καταλαβαίνεις, όταν ξεδιπλώνεις την ανεμόσκαλα, αέρινη μορφή, Σ' ακολουθούν αγγέλοι. Έτσι η ψυχή φτερουγίζει, έτσι απομένουν πίσω τα ελάχιστα καθημερινά, κουρδισμένων ρολογιών που ανακυκλώνουν τον χρόνο. Κλεψύδρα ο χρόνος, κάποτε όταν τελειώσει, θα θυμάται μόνο τα χρώματα που σκόρπισε στις ζωές των ανθρώπων...."



καληνύχτα, έρχομαι για καντάδα!



1 Δεκεμβρίου 2012