έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

οι Γερανοί

















">

Ρωσικό τραγούδι
Πρωτότυπος τίτλος: Zhuravli = γερανοί (Журавли)
Αρχικοί στίχοι με έρεισμα το μνημείο της Sadako Sasaki: Ρασούλ Γκαμζάτοβ (Расу́л Гамза́тов)


Μετάφραση στα ρωσικά: Ναούμ Γκρέμπνεφ (Наум Гребнев)
Διασκευή στίχων: Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Μουσική: Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель)
Πρώτη εκτέλεση (1969): Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с)
Απόδοση στα Ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος.
Πρώτη ερμηνεία στα Ελληνικά (1977): Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.
">










Δεν μαρεσει η λεξη, Συντροφος.
Δεν μαρεσει η λεξη, Μοναξια.
Μαρεσουν οι λεξεις... "ΦΙΛΕ δωσε το χερι Σου".
Δεν εχεις την πολυτελεια να εχεις βαρεθει και να κλαις με τη σκια σου.
Βγες εξω αν νοιωθεις ετσι.
Δες με τα ματια της ενθαρρυνσης και της Αγαπης.
Ακομα εισαι σε καλυτερη "μοιρα" απ το συναθρωπο σου, που δεν εχει να φαει, που δεν εχει ενα κρεβατι για να κοιμηθει, που ξεσκατωνει ηλικιωμενους και εχει να δει δικο του ανθρωπο χροοοονια και ομως χαμογελα.

Κατεκρινε το βρωμοσυστημα ,
ΚΑΤΗΓΓΕΙΛΕ με θαρρος, με οποιο τροπο,
στα λογια και στις πραξεις.
Μη τους φοβασαι τους ΠΡΟΔΟΤΕΣ
μας εξαθλιωσαν.
Η καταθλιψη στις μερες μας, ειναι πολυτελεια, μ ακους ?
Αν σε λυτρωνει να γραφεις, να βγαζεις τη ψυχη σου,
καντοΟΟΟ ,
ερωτευμενοι Ο λοι με τη ΖΩΗ ειμαστε αλλωστε,
τ Ο νειρο τις νυχτες δεν πεθαινει..
Αλλα, αλλα ... εχε το ΝΟΥ ΣΟΥ,
οτι εχουμε ΠΟΛΕΜΟ.
Μην "αυτοκτονεις" τον εαυτο σου, παρε δυναμη απο αυτο που Δινεις, που Δ Ι Ν Ε Ι Σ,
μεσα και εξω απο το φεις..
Πως αλλιως να σου πω , πως ΣΑΓΑΠΩ..;;

 ♥
Άκουσα την καληνύχτα Σου για καλημέρα
Και είθε να είναι μια καλή μέρα. Everloving.
Οι ήχοι του βιολιού, το απόσταγμα του κοχυλιού, ο ήλιος που ζεσταίνει τον χειμώνα, τα χέρια που περπατάνε μαζί, στιγμές που μένουν ανεξίτηλες, όπως η αμυγδαλιά που προμη
νύει, τα χέρια του εργάτη, το χωράφι του αγρότη, όπως η Παναγιά της θάλασσας.
Μετά τον Μεσαίωνα η Αναγέννηση.
Οι βασιλιάδες και οι ευγενείς, οι αφεντάδες και οι δούλοι, η ιερά εξέταση και οι αποκεφαλισμοί δεν θα κρατήσουν για πολύ…
Η χώρα μας αποδεκατίζεται, οι νόμοι φτιάχνονται να πλουτίζουν αυτοί, εξορίζουν τους νέους, φορολογούν τη γέννηση παιδιών, αποκλείουν το πετρέλαιο από τους φτωχούς να πεθάνουν, φωνάζουν τους εμίρηδες να μας αγοράσουν για δούλους, το καταστροφικό τους σχέδιο προχωράει με τον λαό εν υπνώσει…
Χωρίς νέους ανθρώπους που πάει η χώρα;
Η γενιά μας ξοφλημένη. Πέθανε. Παραδόθηκε αμαχητί.
Μια νέα καλημέρα, μόνο από εκεί μπορούμε να περιμένουμε.
Πόσο ακόμα λίπος έχουν οι σάρκες μας, να ταΐζουν την αρρώστια που απλώνεται σαν πανούκλα;
Αυτός ο πόλεμος δυστυχώς μας θεωρεί από χέρι ηττημένους.
Χορεύουν οι παπαγάλοι στο δικό τους ρυθμό.
Τελειώνει κι ο Γενάρης.
Η Άνοιξη πότε;











Τέλη Γενάρη. Ηλιόλουστη μέρα.
Έκανα ένα μακρινό περίπατο, δυό μεγάλα άσπρα σύννεφα στον Ουρανό και ένα σμήνος από γερανούς.
Το σήμα της νίκης. Ένα βέλος.
Έρχονταν από μακριά, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ασκληπιός, ο Λεωνίδας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρών
ης, ο Βελουχιώτης, ο Παναγούλης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης γέμισαν τον Ουρανό.
Ήταν κι άλλοι πολλοί, αμέτρητοι, ατέλειωτοι.
Δεν είδα κανέναν εν ζωή. Οι καιροί άλλαξαν.
Ο ήλιος στο δειλινό χρωμάτιζε τις σκέψεις μου. Δίπλα η θάλασσα. Πάνω ο Όλυμπος. Οι θεοί. Η Βεργίνα , το Δίον, το Κάστρο του Παντελεήμονα.
Ήλιος και θάλασσα, εύφορη γη και Ιστορία η χώρα μου.
Μπήκα στο σπίτι.
Κι έβγαλα το καπέλο μου, όταν ήρθα σε Σένα.














 






























">



ΟΤΑΝ ΠΕΤΟΥΝ ΟΙ ΓΕΡΑΝΟΙ
Η ταινία «Όταν Περνούν οι Γερανοί» ήταν η πρώτη σοβιετική παραγωγή που έδειξε με συγκινητικό τρόπο τον αντίκτυπο του πολέμου πάνω στους απλούς πολίτες. Η ελπίδα και ο χαμός των αγαπημένων προσώπων και τα βάσανα του απλού πολίτη μπαίνουν στο κινηματογραφικό παιχνίδι και το αποτέλεσμα ήταν μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του σοβιετικού σινεμά. Ο Mikhail Kalatozov παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας με τα εκπληκτικά πλάνα και τις ευρηματικές γωνίες λήψης. Όλη η συγκίνηση αιχμαλωτίζεται στο φακό μέσα από την εύθραυστη ερμηνεία της πανέμορφης Tatyana Samojlova. Η ταινία είχε τεράστια απήχηση και στη δύση, κερδίζοντας το Χρυσό Φοίνικα στο φεστιβάλ των Κανών. Βρισκόμαστε στο Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Βερόνικα και ο αγαπημένος της Μπόρις ζούνε στιγμές ευτυχίας. Οι Γερμανοί εισβάλλουν και κηρύσσεται γενική επιστράτευση. Παρά τη θέληση όλης της οικογένειάς του και της Βερόνικα, ο Μπόρις κατατάσσεται εθελοντής και φεύγει για το μέτωπο. Μετά από ένα τρομερό βομβαρδισμό, η Βερόνικα χάνει τους δικούς της και καταφεύγει στην οικογένεια του Μπόρις. Ο αδερφός του όμως τη βιάζει και παντρεύονται. Τα γερμανικά στρατεύματα προελαύνουν, η οικογένεια μετακινείται στην Σιβηρία και ο Μπόρις σκοτώνεται στο μέτωπο. Αλλά κανείς δεν μπορεί να τους ενημερώσει για το τραγικό γεγονός.
Ζήσης Μπαρτζώκας

Μεταποιώντας τις διδακτικές αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού σε σκηνοθετική γεωμετρία που κόβει την ανάσα, ο Μιχαήλ Καλατόζοφ αφηγείται μια μελοδραματική ιστορία αποχωρισμού-απώλειας-ελπίδας στο πλαίσιο του Β΄ Παγκοσμίου με έναν δωρικό λυρισμό που συχνά θυμίζει Eisenstein. Βαθιά και απόλυτα σοβιετικό αλλά με ένα πανέντιμο πλησίασμα στην οπτική του πληγωμένου ατόμου, το «Όταν πετούν οι γερανοί» ενθουσίασε με τον ρομαντισμό και τις κάποιες ρητορικές του τάσεις προς το φινάλε μέχρι και το δυτικό κοινό της εποχής.
Κωνσταντίνος Σαμαράς
(cine.gr)

```````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````

7 του Μάη 2014 με ένα ευχαριστώ στο Δημήτρη:
https://www.facebook.com/dimitris.houndimi

"Ανάρτηση εμπνευσμένη από το post του φίλου Tepotenios Vladimiros, που την είδα τα μαύρα χαράματα και κόλλησα για να χάσω τον ύπνο μου πάλι.
Το 1969 ο Mark Bernes (Ма́рк Берне́с) έσβηνε από καρκίνο στον πνεύμονα. Το καλοκαίρι του'69, ηχογράφησε το τελευταίο του τραγούδι, την υπέροχη αυτή μπαλάντα για τους Γερανούς, που έγινε η διαθήκη του πριν το θάνατο.
Ο Bernes, διασκεύασε και τραγούδησε μοναδικά το τραγούδι της περίφημης ταινίας του Mikhail Kalatozov Letyat zhuravli [The Cranes Are Flying,1957,// “Όταν περνούν (πετούν) οι γερανοί”], που ακουγόταν στο έργο με τον πρωτότυπο τίτλο: Zhuravli = γερανοί (Журавли), σε αρχικούς στίχους του Ρασούλ Γκαμζάτοβ (Расу́л Гамза́тов) με έρεισμα το μνημείο της Sadako Sasaki:
Η Sasaki Sadako (7 Ιανουαρίου, 1943 - 25 Οκτωβρίου 1955), ήταν ένα μικρό κορίτσι από την Ιαπωνία, που ήταν δύο ετών όταν η ατομική βόμβα έπεσε, στις 6 Αυγούστου 1945, κοντά στο σπίτι της στην Misasa Bridge στην Χιροσίμα. Η μικρή Sadako έχει μείνει στη μνήμη μέσα από την ιστορία, που έγινε βιβλίο, των χιλίων χάρτινων γερανών (origami) που δεν πρόλαβε να τελειώσει (έφτασε ως τους 644), καταπονημένη από την λευχαιμία, πριν πεθάνει λίγο μετά, τον Οκτώβρη του 1955. Οι συμμαθητές της, συντετριμμένοι, ολοκλήρωσαν το έργο, προς τιμήν της και η ίδια είναι ως σήμερα ένα σύμβολο των αθώων θυμάτων του πολέμου.
Στην αξέχαστη ταινία του Καλατόζωφ, που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα του φεστιβάλ Καννών του 1958, πρωταγωνιστούσαν η ελαφίνα Τατιάνα Σαμοίλοβα (Βερόνικα) και ο ωραίος Αλεξέι Μπατάλοφ (Μπόρις) όμως ο αληθινός σταρ της ταινίας είναι ο διευθυντής φωτογραφίας Sergei Urusensky. Με τα συγκλονιστικά πλάνα του με γερανό ή με κινητή κάμερα ο Urusensky (ο οποίος είχε δουλέψει με τον Ντοβζένκο στο θαυμάσιο πολεμικό ντοκιμαντέρ Η Μάχη της Ουκρανίας) δίνει την αίσθηση ενός κόσμου που είχε χάσει τα στηρίγματά του ή οποιοδήποτε άλλο σταθερό σημείο αναφοράς , ηθικό, πολιτικό κλπ.
Η σύνθεση είναι του Ιάν Φρένκελ (Ян Френкель) και η πρώτη εκτέλεση (1969): Μαρκ Μπερνές (Ма́рк Берне́с). Το τραγούδι ερμήνευσε για πρώτη φορά στα ελληνικά η Μαργαρίτα Ζορμπαλά, 1977, σε ποιητική απόδοση του Γιάννη Ρίτσου, από τον πρώτο προσωπικό της δίσκο, "12 ρούσικα λαϊκά τραγούδια". Ο Μπέρνες λέει στο τραγούδι του ότι οι στρατιώτες που χάνονται στον πόλεμο γίνονται γερανοί που ακόμα πετούν και γρήγορα κι αυτός θα ενωθεί με τις γραμμές τους. Πέθανε τον Άυγουστο του 1969 και η μπαλάντα των γερανών παίχτηκε στην κηδεία του.

Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.

Πετούν και μας καλούν με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.

Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.

Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.

Με αφορμή την ναζιστική παλινόρθωση στην Ουκρανία, ας θυμηθούμε τον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο των Σοβιετικών και των εκατομμυρίων “γερανών” που θυσιάστηκαν στον πόλεμο ενάντια στο ναζισμό.

[ επειδή ήταν η αγαπημένη ταινία της μάνας μου και του γέρου μου, τους αφιερώνω αυτήν την ανάρτηση εκεί που πετούν πια με τους γερανούς,,,]"


1 σχόλιο:

  1. Τέλη Γενάρη. Ηλιόλουστη μέρα.
    Έκανα ένα μακρινό περίπατο, δυό μεγάλα άσπρα σύννεφα στον Ουρανό και ένα σμήνος από γερανούς.
    Το σήμα της νίκης. Ένα βέλος.
    Έρχονταν από μακριά, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, ο Ασκληπιός, ο Λεωνίδας, ο Καραϊσκάκης, ο Κολοκοτρώνης, ο Βελουχιώτης, ο Παναγούλης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Σεφέρης γέμισαν τον Ουρανό.
    Ήταν κι άλλοι πολλοί, αμέτρητοι, ατέλειωτοι.
    Δεν είδα κανέναν εν ζωή. Οι καιροί άλλαξαν.
    Ο ήλιος στο δειλινό χρωμάτιζε τις σκέψεις μου. Δίπλα η θάλασσα. Πάνω ο Όλυμπος. Οι θεοί. Η Βεργίνα , το Δίον, το Κάστρο του Παντελεήμονα.
    Ήλιος και θάλασσα, εύφορη γη και Ιστορία η χώρα μου.
    Μπήκα στο σπίτι.
    Κι έβγαλα το καπέλο μου, όταν ήρθα σε Σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή