έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Η Χιονάνθρωπος

 
Η Χιονάνθρωπος

Καταχείμωνο. Τρυφερό πράσινο, τα σπαρμένα με στάρι χωράφια. Ανέτειλαν οι φυτρωμένοι σπόροι. Από το σκοτάδι της σποράς, στο φως του ήλιου.
- Τίποτα δεν πάει χαμένο, μονολόγησε ο Λάμπης. Έσπειρε μες τη νύχτα, δεν ήταν σίγουρος αν του ξέφυγε κομμάτι γης.
Το κρύο περόνιαζε, μουντός χαμηλός ο ουρανός, έπεφταν αραιές σταγόνες χιονόνερου. Είχε ένα μήνα να πάει στο χωράφι του. Δούλευε στα μεταλλεία και το βράδυ γκαρσόν. Μετά ήταν και το χιόνι, που έπεσε πολύ μες τις γιορτές.
Όταν πρόσεξε τον καπνό στο κονάκι του, είπε ένα Τι;
Πλησίασε φοβισμένος. Η πλαγιά του βουνού νύχτωνε.
Ποιος είναι μέσα; Ποια φωτιά;
-Ποιος είναι; Καμιά απάντηση. Είναι κάποιος εδώ; Τίποτα
Έσπρωξε σιγά τρεμάμενος, την παραβιασμένη πόρτα.

Δυό τρία ξύλα στη μέση σιγόκαιγαν. Ο χιονάνθρωπος είχε αρχίσει να λειώνει. Κόκκινο νερό κυλούσε απ’ τις φλέβες του.
Δεν άντεξε άλλο την παγωνιά. Πάει μήνας που ο ταξιδιώτης του χειμώνα του χάρισε το δικό του μαντήλι. Ήταν τώρα σαν παρατημένο λάβαρο, μες τα ανεκπλήρωτα αίματα. Σχεδόν μισό αιώνα, ούτε μια τρυπούλα, το πρόσεχε σαν τα μάτια Του.
Κάποτε αγαπούσε την Λιλή, αλλά παντρεύτηκε την Ελένη.
Η Λιλή ήταν ζωγράφος και έμεινε ζωγράφος.

πηγη:http://kostistaxithevon.blogspot.gr/2013/01/blog-post.html


 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου