Λαμπει!!
Σε σκεφτομουν ολες τις ωρες που εκανα δουλειες..
εκανα και το μπανιο και την κουζινα
ουτε που το καταλαβα
γιατι σκεφτομουνα Ε Σ Ε Ν Α.
Μακαρι να ειχα ενα μολυβι και οτι σκεψη περνουσε να στην εστελνα..
αλλη φορα αυτο θα κανω.
Καλπαζε η φαντασια μου
...
Ανοιξα τα ματια μου , σχεδον κοιμομουν
ηταν ομως Σαββατο
η μερα που ειμαι μονη μου στο σπιτι.
Απο μικρη σαν εφευγε η μανα μου για ψωνια στην αθηνα
εκανα την κοιμισμενη μη και με δει για να με τραβολογα μαζι της
Τις βαριομουν εκεινες τις βιτρινες
πανω κατω στην ερμου και νευρα η κυρα Θοδωρα
Για ποιον κατεβηκα, θα κοιταξεις κανα φορεμα, Πασχα ερχεται αν οχι, το περισυνο θα βαλεις.
Κι εγω απτοητη απο τις "απειλες" της, χαζευα τους περαστικους
Φρικαρε η μανα μου
Ας μου μοιαζες λιγακι...εσυ εισαι ιδια ο πατερας σου!
Αμπλαουμπλα μ ελεγε εκφραση απ το χωριο; ποιος ξερει, να θυμηθω να τη ρωτησω τι σημαινει, αργα το θυμηθηκα, τωρα που η μνημη της εχει χαθει...
Κοκετα εκεινη παντα με τα ασορτι , τσαντα παπουτσι ταγιερ , μαλακι κρανος κοκκαλωμενο με λακ και κολωνια παντα ΤΟΣΚΑ.
Ατιμελητη εγω παντα να κολυμπω στα ρουχα μου , εκανα πως επλενα τα δοντια, που να της μοιασω, σε καθε τσαντικο της ειχε και απο μια μινι οδοντοβουρτσα . Ταπλενε 3 φορες και αν βγαιναμε εξω αλλες τοσες στο ενδιαμεσο. Γιαυτο και ταχει ακομα ετων 85.
Ναι εκανα την κοιμισμενη. Η καλυτερη μου!
Ελευθερια μεσα στο σπιτι. Θα ξαπλωνα στην κρεβαταρα της ,τρανζιστορ Μπλεκ Ταρζαν Ποπαι, ξυπολητη θα γυρναγα μεσα στο γιαλιστερο απο παρκε μωσαικο του σαλονιου ,χωρος απαγορευτικος, σαν σε μουσειο για τους ξενους! Εγλειφες τις γωνιες δεν εβρισκες ιχνος σκονη, η κρεβατοκαμαρα της παντα αερισμενη με κεινα τα κολαριστα δαντελοσεντονα που γυρναγαν στο προσκεφαλι, πανω απο τη σατεν κουβερτα σαν σε κρεβατι γαμου , σιγα μην αφηνε να κατσουμε..
Ξυπναγα απο την αναμεικτη μυρωδια Λακ και Τοσκας γυρω στις 7
Μεσημεριανη εγω στο σχολειο. Μπαιναμε στις δυο και τεταρτο..
ουουου εφτα ζωες φαινοντουσαν οι εφτα ωρες ελευθεριας!
Οταν δεν εφευγε δεν ξυπναγα ποτες.
Για καποιο λογο παντα, παντα το ματι ανοιχτο να το παιζω κοιμισμενη σαν ητανε να παει για ψωνια στην Ερμου...
Ετσι και τωρα , οσο κι αν ξενυχτω τη προηγουμενη, χτυπαει καμπανακι μεσα στο νου χωρις κανενα ξυπνητηρι και σηκωνομαι.
Μολις εκλεισε η εξωπορτα.
Πεταξα το παπλωμα, σχεδον κοιμισμενη βαζω καφε διχως να εχω ξυπνησει..ανοιγω ραδιοφωνο...
Ειναι ακριβως 9.30
Παω στο δευτερο προγραμμα...
Στιγμές στιγμές θαρρώ πως οι στρατιώτες
που πέσανε στη ματωμένη γη
δεν κείτονται, θαρρώ, κάτω απ' το χώμα
αλλά έχουν γίνει άσπροι γερανοί.
Πετούν και μας καλούν
με τις κραυγές τους
απ' τους καιρούς αυτούς τους μακρινούς
κι ίσως γι' αυτό πολλές φορές σιωπώντας
κοιτάμε τους θλιμμένους ουρανούς.
Πετάει ψηλά το κουρασμένο σμάρι
στης δύσης τη θαμπή φεγγοβολή
και βλέπω ένα κενό στη φάλαγγά του
και είναι ίσως η δική μου η θέση αυτή.
Θα 'ρθεί μια μέρα που μ' αυτό το σμάρι
στο μέγα θάμπος θα πετώ κι εγώ
σαν γερανός καλώντας απ' τα ουράνια
όλους εσάς που έχω αφήσει εδώ.
">
...ηθελα να σουλεγα τη φαντασιωση μου
τη φρικαλεα
δεν γινεται, δεν γινεται αγαπη μου
θα σου πω στα βιαστικα -πρεπει να φυγω-μονο το φιναλε ναι;;
Εσυ νεκρος μεσα σε κασα..
Θελω να σ ακουμπησω παγωμενο
..................................
Σε θαβουν.........
την ωρα που σε κατεβαζουν θελω μαζι σου για να μπω στο ταφο
..........................
ΔΕΝ ΠΕΦΤΩ
..
περιμενω να φυγουν ολοι
..θελω να μεινω μονη μου ΜΑΖΙ ΣΟΥ...
..
Ειναι αρχες Δεκεμβρη ο ουρανος καταμαυρος..
φευγουν οι νεκροθαφτες ,
σωρος λουλουδια πανω απο το φρεσκοσκαμμενο ταφο..
Και τοτε εγω...
αρχιζω σκαβω σκαβω σκαβω σκαβω σ κ α β ω ΣΚΑΒΩ...
Σ Κ Α Β Ω...
φτανω Αγιο Ξυλο
Ανοιγω
σε κοιτω...
Εισαι μεσα μου
.... ακουμπω στο κρυο προσωπο Σου τρυφερα το στομα μου
..
Σε μουσκευω με τα δακρυα μου
..
Σου ψιθυριζω
αγαααααααπη μου αγααααααααπη μου
..
Σε ζεσταινω με την ανασα μου
ΑΝΑΣΑ μου
..
Ανοιξε τα ομορφα ματια Σου
κοιταξε με..
μονο αυτο...
..
Τ ανοιγεις αργα αργα
........
Βρεχει Βροχη μου.. μου λες, με κεινη τη φωνη που αγαπησα οσο τιποτα στον κοσμο...
..
Ο υρανε μου ..Σου ψιθυριζω ,
μισοσβησμενη η φωνη μου..
Σου φιλω τα ματια..
..
Μη ,μη τα φιλας τα ματια μου..θυμησου τα τραγουδια ΜΑΣ
μου λες..
..
Εκεινη τη στιγμη ανοιγει ο Ο υρανος
πεφτουν χοντρες σταγονες με λυσσα με ορμη για το αδικο του κοσμου..
Σε σκεπαζω με τα φτερα του, να Σε προστατευσω απο τη μπορα..
Σε σφιγγω..Σε σφιγγω..
..
Η Βροχη σταματησε...
Ο ταφος εκει φρεσκοσκαμμενος
δεκααααααααααδες πολυχρωμες ανεμωνες
ΑΝΘΙΖΟΥΝ πανω Του..
..
κοιτω ψηλα
..Σε βλεπω
ΣΕ ΚΟΙΤΩ .....
Οι γερανοι δεν κανουν σχημα ΝΙ
ΑΩ Ο ...
..
Αγαααααααααπη μου αγαααααααπη μου
δεν ξανακοιταζω οτι εγραψα ,
πρεπει να κλεισωωωωωωωωω
σε δευτερολεπτα σου εγραψα , ακουγοντας τους Γερανους
που σαν πεθανω, αυτο θελω ν ακουγεται και ναν Δεκεμβρης..
Ηταν μια φαντασιωση μου ..
Χτυπαω ΞΥΛ ΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ
Ψυχηηηηηηη μου....
..
Ειμαστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ακου, τι παιζει ο σταθμος μας
....Να ερωτεύεσαι...
NA AΓΑΠΑΣ.. χωρίς ποτέ να προσμένεις, να δίνειs μόνο για να δώσεις πάντοτε....
κι ακόμη περισσότερο!
Αγάπα
για να μπορείς να αγωνίζεσαι κόντρα στον άνεμο και να πετάς
για να ανακαλύπτεις την ομορφιά της θάλασσας....
">
Αιώνες τώρα
Οι φωνές σώπασαν.
Άκρα του τάφου σιωπή. Μόνο ένας λυγμός.
Ο λα σκοτάδι. Ένοιωθα ήρεμος, παγωμένος.
Μόνο το γλάρο, εκείνο τον άσπρο γλάρο που αγαπήσαμε ένοιωθα μέσα μου. Άσπρος να πετάει πάνω στο γαλανό Αιγαίο.
Σαν κύματα έσκαβες την ψυχή μου. Η ανάσα σου όλο πλησίαζε. Πιο δυνατή, λαχανιασμένη. Δεν σε έβλεπα. Μόνο σε ένοιωθα.
Η ανάσα σου όλο πιο δίπλα μου, σχεδόν πάνω μου. Ράγιζε η γη. Εσύ.
Όταν άνοιξες την κάσα, ο γλάρος φτερούγισε, έκανε ένα γύρω πάνω μας, Ένας ξύλινος άσπρος γλάρος, έκανε μια ολόκληρη στροφή στον συννεφιασμένο ουρανό, ήρθε και κάθισε πάλι στον γερμένο πάνω μου ώμο σου.
Τα μάτια μου ήταν κλειστά, άκουγα τους ήχους.
Με φίλησες στα μάτια. Αργά, αργά άνοιγαν. Μη τα φιλάς τα μάτια μου σου είπα, και τεντώθηκα. Το χέρι μου έσφιγγε ένα ξύλινο σημειωματάριο. Μύρισε όλος ο τάφος το άρωμα σου. Στα χείλη μου έσταξες ροδόσταμο. Με τα δικά σου.
Μια σταγόνα βροχής έπεσε στο μάγουλο σου. Διψούσα. Την ήπια.
Πάμε μου είπες και με πήρες στην αγκαλιά σου. Μας περιμένουν οι φίλοι μας. Είναι όλοι εδώ.
Ξαφνικά ένοιωσα να ανακτώ δύναμη. Με κράτησες στα χέρια σου. Πάτησα στα πόδια μου. Κάναμε μια βόλτα μες το νεκροταφείο. Αναμμένα κεράκια. Ψιχάλιζε. Το χώμα έγινε υγρό. Αφήναμε τα πατήματα μας. Ο γλάρος ήρθε στον δικό μου ώμο. Οι ανεμώνες μεγάλωναν μέσα στο φρεσκοσκαμμένο χώμα.
Περπατήσαμε αγκαλιά προς την πλαγιά με τα πεύκα. Σου διάβασα ένα στίχο που άφησε ένας φίλος. «Όταν μετά αιώνες οι σκαπάνες, σε αρχαίο τάφο βρίσκοντας τα οστά μου, θα δούνε πάνω τους να φωσφορίζει τ όνομα σου, άραγε θα ξαφνιαστούν; θα καταλάβουν πόσο σ’ αγάπησα; (Εκτωρ Κακναβάτος).
Γέμισε η πλαγιά του βουνού με τα φιλιά μας. Ξαφνικά. Η πόλη κάτω λυπημένη βροχή. Εμείς μούσκεμα.
Τώρα πρέπει να γυρίσουμε, σου είπα. Να έρχεσαι κάθε βράδυ. Να αγαπάς τους φίλους μας, Να μου λες τα νέα τους.
Φορούσες το άσπρο σου φόρεμα, το μακρύ, και το χαμόγελο σου.
Μπήκα ξανά μέσα, με φίλησες, με σκέπασες. Τρυφερά με την ανάσα σου. Ένοιωθα ευτυχισμένος. Φιληθήκαμε στο στόμα.
Θα έρχομαι αιώνια μου είπες.
Αιώνια θα σε περιμένω, Σου είπα.
Αυτή η βόλτα που κάνουμε κάθε βράδυ στη πλαγιά με τα πεύκα, άλλοτε με ήλιο, άλλοτε με βροχή, πότε με το φεγγάρι, πότε στη σκοτεινιά, είναι η σταγόνα της ευτυχίας μας.
Βέβαια είναι και εκείνο το αστέρι. Αιώνες τώρα.
Ειναι κατι στιγμες
..
~Όμορφη δεν είναι η ζωή;
~Καλή είναι..
~Πάμε τώρα;
~Πάμε..
Αιώνες τώρα.
Ένα αστέρι πέφτει πέφτει
το κοιτώ στον ουρανό
μια ευχή κάνω για σένα
τελευταία μου ελπίδα
τον Θεό παρακαλώ
Ένα αστέρι πέφτει πέφτει
το κοιτώ στον ουρανό
Μήπως το 'στειλε η ψυχή σου
μήπως το 'στειλε η καρδιά σου
τ' άστρο αυτό το φωτεινό
κι ήρθε να μου φέρει δάκρυ
ή για να μου φέρει ελπίδα
μες στην ώρα που πονώ
Ένα αστέρι πέφτει πέφτει
το κοιτώ στον ουρανό...
..........................
">
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου