Έρωτα σε λένε.

Πιστεύω τον φίλο, πιστόν φίλο εν κινδύνοις γιγνώσκεις...

Στο δημοτικό μάθαμε καθαρεύουσα και ντοπιολαλιά. Όσοι από μας γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε χωριό. Ο δάσκαλος, ένας φασίστας του κερατά, έλεγε στους γονείς μου, τούτος μιλάει πιο χωριάτικα και από σας.
Στο γυμνάσιο ήρθαν τα αρχαία, η γλώσσα της πόλης, άντε να μη πετάξεις κανένα ακαταλαβίστικο στην τάξη, μετά ήρθε η δημοτική, το 76-77, έπρεπε να ισορροπήσουμε, αρχίσαμε να μαθαίνουμε αγγλικά στο φροντιστήριο και γαλλικά στο σχολείο.
Ήρθαν και οι άτονες λέξεις, ήρθαν όλα μαζί. Η τυποποιημένη δημοσιογραφική γλώσσα και η ξύλινη των κομμάτων, ήρθαν και τα Greekenglish και κει τα κάναμε σαλάτα.
Ποιά είναι η γλώσσα που σκεφτόμαστε σήμερα;
Η ρίζα μας. Πως μεγαλώνει ένα δέντρο χωρίς τη ρίζα του;
Πως απλώνει κλαδιά να κελαηδήσουν την Άνοιξη οι κούκοι;
Η γλώσσα είναι που μας δημιουργεί τη σκέψη και η σκέψη τη γλώσσα.
Άμα η γλώσσα μας είναι φτωχή, αν οι λέξεις χάσουν το νόημα τους, και η ταυτότητα χάνεται.
Από πού ήρθαμε;
Γιατί ήρθαμε;
Ποιοι είμαστε, που πάμε;
Τι θέλουμε;
Τι θα απογίνουμε;
Ο έρωτας και ο θάνατος η διαδρομή μας, όλα τα άλλα το όχημα.
Όπως το σώμα είναι της ψυχής και της σκέψης το τρένο, όπως τα άνθη πάνω στα κλαριά, γεννιούνται καρπό να κάνουν.
Που ξοδευόμαστε;
Γιατί; Να προλάβουμε τον θάνατο. Μα αυτός θαρθεί στην ώρα του.
Ως τότε, απομένει ο Έρωτας.
Ο έρωτας για τη Φύση. Για τη φύση του Ανθρώπου.
Για σένα, για μένα, για κάθε τι που αναπνέει.



                                                                               






Κοίτα τα κύματα Αγαπημένη
Κοίτα πως τα ζωγράφισες
Τι απεραντοσύνη τους έδωσες
Κοίτα το μονοπάτι της θάλασσας
Πόσες νότες το στόλισαν
Ιριδισμοί από το χρώμα των ματιών σου
Τρυφερό απ'τα χείλη σου
Γαλάζιο, μπλέ βαθύ από το βάθος της ψυχής
Κατακόκκινο ηλιοβασίλεμα από τα Ο νειρα
Κι ένα φεγγάρι Ο λόγιομο
Για την περπατησιά Σου
Κοίτα Αγαπημένη

">
πηγή:https://www.facebook.com/kostes.taxideuon

Περπάτησα εψές το ροδώνα των ονείρων μου.
Χειμώνας.
Έπεσαν τα φύλλα,
ρόδια γεύτηκαν παιδιά κι ερωτευμένοι.
Τί γλυκός θόρυβος, κράκ, όταν σπάει το ρόδι!
Σκαστό φιλί θαρρείς.
Οι χούφτες γιομάτες ζουμερές ρώγες.
Σπλάτς και, χυμοί ερεθίζουν τους κάλυκες της γεύσης
στη βάση της γλώσσας.
Ολες οι γεύσεις στη γλώσσα χορεύουν.
Κι ο έρωτας μιά γεύση είναι.
Γιατί όμως;
Γιατί εσένα κι όχι άλλην;
Τί τρέχει;
Ανοίγω τα πανεπιστήμιά μου και διαβάζω:
“Το μέγεθος των υποδοχέων, μπλα, μπλα, μπλα…”
Και τί με νοιάζει εμένα βρε επιστήμη;
Εγώ, γεύομαι τα φιλιά της,
μαγεύομαι στην αγκαλιά της!
Αυτό μου αρκεί.
-Γιά κάτσε μπρε, των γκιούλμπαχτσέδων γιατρέ.
Τόσο κρύο,
φοβερή παγωνιά
και του Μαγιού, πανέμορφα μπουμπούκια!
-Εαρινοποίηση. Αυτό είναι.
Η αγκαλιά των χειμώνων στους γυμνούς κλάδους της ροδιάς
όταν ο έρωτας κουκουλώνεται τα σπάργανα των ληθάργων.
Ξυπνώ το πρωί καί, καρδιά μου σε νιώθω ανθισμένη!
Μα τί ‘ναι τούτος ο φράχτης με μύρια μυρωδάτα μπουμπούκια;
Άνοιξη είναι.
Ολόλευκα ανθισμένα γιασεμιά,
μπουγαρίνια ευωδιαστά.
Μόλις διέκρινα τη μορφή σου.
Έρωτα σε λένε.
Έρωτα των χειμώνων!

πηγή: http://vgiannelakis.wordpress.com/2012/12/12/%cf%8c%ce%bd%ce%b5%ce%b9%cf%81%ce%b1-%cf%84%cf%89%ce%bd-%cf%87%ce%b5%ce%b9%ce%bc%cf%8e%ce%bd%cf%89%ce%bd/

Εαρινοποίηση. Αυτό είναι.
Η αγκαλιά των χειμώνων στους γυμνούς κλάδους της ροδιάς
όταν ο έρωτας κουκουλώνεται τα σπάργανα των ληθάργων. Ξυπνώ το πρωί καί, καρδιά μου σε νιώθω ανθισμένη!
Μα τί ‘ναι τούτος ο φράχτης με μύρια μυρωδάτα μπουμπούκια;
Άνοιξη είναι.
Ολόλευκα ανθισμένα γιασεμιά,
μπουγαρίνια ευωδιαστά.
Μόλις διέκρινα τη μορφή σου.
Έρωτα σε λένε.
Έρωτα των χειμώνων!

Έρωτα σε λένε.

Από την συγκλονιστικότερη, ίσως, σωζόμενη αρχαία τραγωδία, ένα πολύ γνωστό απόσπασμα:

Χορός

Έρως ανίκατε μάχαν,
Έρως, ός εν κτήμασι πίπτεις,
ός εν μαλακαίς παρειαίς
νεάνιδος εννυχεύεις,
φοιτάς δ' υπερπόντιος
εν τ' αγρονόμοις αυλαίς·
καί σ' ούτ' αθανάτων φύξιμος ουδείς
ούθ' αμερίων σέ γ' ανθρώπων.
Ο δ' έχων μέμηνεν.
Σύ καί δικαίων αδίκους
φρένας παρασπάς επί λώβα,
σύ καί τόδε νείκος ανδρών
ξύναιμον έχεις ταράξας·
νικά δ' εναργής βλεφάρων
ίμερος ευλέκτρου νύμφας,
τών μεγάλων πάρεδρος
εν αρχαίς θεσμών.
'Αμαχος γάρ εμπαίζει Θεός, Αφροδίτα.
Νυν δ' ήδη 'γώ κ'αυτός θεσμών
έξω φέρομαι τάδ' ορών ίσχειν δ'
ουκέτι πηγάς δύναμαι δάκρυ
τόν παγκοίτην όθ' ορώ θάλαμον
τήνδ' Αντιγόνην ανύτουσαν.

....................................................................

Έρωτα, ανίκητε σε κάθε μάχη,
συ που κυριαρχείς όπου κι αν πατήσεις,
συ που ξενυχτάς τα κορίτσια
με τα τρυφερά μάγουλα,
που δρασκελάς πάν' από θάλασσες
και τρυπώνεις στους κήπους,
κανείς δε γλυτώνει από 'σε,
μήτε Θεός μήτε θνητός.
Όποιον αγγίξεις, τονε παλαβώνεις.
Συ, άνθρωπο φρόνιμον εξωθείς
στ' αδικο και στο χαμό,
συ π' άναβεις ταραχή κι αμάχη
ανάμεσα σε γιο και πατέρα,
νικά πόθος και λαχταρα για τη γλυκομάτα νύφη,
κόντρα σ' όλους τους μεγάλους νόμους.
Σαν ατάραχος Θεός τους περγελάς, ω Αφροδίτη.
Ήδη τώρα κι εγώ παρανομώ
που δε μπορώ να κρατήσω τα δάκρυα,
βλέποντας τη δύστυχη Αντιγόνη
να τη σέρνουν άκαιρα στον τάφο
που μέσα του μια μέρα όλοι θα μπούμε.

Δεν ξέρω τίνος είναι η μετάφραση...






">

Για τον Βαγγέλη...
Τὰ δῶρα

Σήμερα φόρεσα ἕνα
ζεστὸ κόκκινο αἷμα
σήμερα οἱ ἄνθρωποι μ᾿ ἀγαποῦν
μιὰ γυναίκα μοῦ χαμογέλασε
ἕνα κορίτσι μοῦ χάρισε ἕνα κοχύλι
ἕνα παιδὶ μοῦ χάρισε ἕνα σφυρί
Σήμερα γονατίζω στὸ πεζοδρόμιο
καρφώνω πάνω στὶς πλάκες
τὰ γυμνὰ ποδάρια τῶν περαστικῶν
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κανεὶς δὲν τρομάζει
ὅλοι μείναν στὶς θέσεις ποὺ πρόφτασα
εἶναι ὅλοι τους δακρυσμένοι
ὅμως κοιτάζουν τὶς οὐράνιες ρεκλάμες
καὶ μιὰ ζητιάνα ποὺ πουλάει τσουρέκια
στὸν οὐρανό
Δυὸ ἄνθρωποι ψιθυρίζουν
τί κάνει τὴν καρδιά μας καρφώνει;
ναὶ τὴν καρδιά μας καρφώνει
ὥστε λοιπὸν εἶναι ποιητής
Μίλτος Σαχτούρης

Για τον Kωστή...

Ὅμως ὑπάρχουν ἀκόμα
λίγοι ἄνθρωποι
ποὺ δὲν εἶναι κόλαση
ἡ ζωή τους

ὑπάρχει τὸ μικρὸ πουλὶ ὁ κιτρινολαίμης
ἡ Fraülein Ramser
καὶ πάντοτε τοῦ ἥλιου οἱ ἀπομείναντες
οἱ ἐρωτευμένοι μὲ ἥλιο ἢ μὲ φεγγάρι

ψάξε καλὰ
βρές τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικὰ
γιατί ὅσο πᾶν καὶ λιγοστεύουν

λιγοστεύουν

(Μίλτος Σαχτούρης )

Πηγή φωτογραφιών :Kωστής Ταξιδεύων

Σαν το δάσος του Αμαζονίου
Οξυγόνο και Ο μορφιά
Ποτάμι των ποταμών

Χρυσός και διαμάντια.
Τεράστιο ποτάμι , το μεγαλύτερο της γης
Ελπίδα ακατέργαστη,
Τίποτα δεν θα στερέψει πια.
Ο κισσός απλώνεται στο δέντρο
Η Αγάπη στο κορμί
Πράσινο φεγγάρι υφαίνει τα μάτια σου
Ξαγρυπνά τις νύχτες, μη χαθεί κάποια πολύτιμη στιγμή
Κάποια σταγόνα νερού που παράπεσε,
Κάποιο κλάμα παιδιού που δεν γεννήθηκε

Μη δε φωτίσει κάποιο Ο νειρο
Μη  χαθεί κάποια ελπίδα
Ένα έλατο καρφώνει τον Ο υρανό
Μια ρώγα σταφύλι στο στήθος μου
Ένα πινέλο που δεν πλύθηκε ποτέ, απ’ την τελευταία ζωγραφιά σου
Ήταν το χρώμα της Αγάπης είπες που θαρθεί
Ήταν Ο λη η τύχη του κόσμου στα χέρια σου
Πράσινο τσάι της πρώτης συνάντησης
Να ηρεμήσει η θάλασσα της ψυχής
Και μετά , μετά, δυό βήματα  πάνω σ’ ένα καταπράσινο λιβάδι
Πιο απέραντο απ΄ τη άκρη της ματιάς , σαν  έναν κόσμο που πλάθεται να αναγεννηθεί
Απ’ την Αρχή του Σύμπαντος
Έναν κόσμο με φωτεινές λέξεις, αξιοπρέπεια , δικαιοσύνη, αλληλεγγύη
Χωρίς όπλα , δίχως παιδιά να πεινάνε, δίχως θάνατο μες τη ζωή.
Κι ένα ποτάμι να κυλάει να ποτίζει όλη τη γη
Μια καταπράσινη γη
Μια καταγάλανη θάλασσα

Ένας ανοιχτός μπλε Ο υρανός

Σαν το δάσος του Αμαζονίου
Οξυγόνο και Ο μορφιά
 
Έρωτας
K.T.

«Να ζεις με ορμή τη ζωή σου και να ετοιμάζεσαι ήρεμα για τον θάνατο. Να είσαι έτοιμος να πεθάνεις κάθε στιγμή. Με επιθυμίες ανεκπλήρωτες».


ΣΤΑΘΜΟΣ


">