Κι εγώ σαν κοντάρι να τρυπάει τον Ουρανό
Λεβάντας άνθη , ηδονική καρτερικότητα ανέμου
Μικρά λουλούδια που απλώνονται την άνοιξη
Χρώμα φθινοπωρινής φαντασίας.
Κλείνω τα μάτια, λούζομαι με σαπούνι, άρωμα πασχαλιάς,
Στο βάθος του μαύρου, μωβ κύκλος .
Ένας λαμπερός διαυγής μωβ κύκλος.
Σαν μωβ μαέστρος ερασιτεχνικής ορχήστρας ονείρων.
Όπως ο ήλιος των μελλοθανάτων της Μασσαλίας.
Άνεργοι, άστεγοι και μετανάστες, εφιάλτες και οράματα
Από παστρικές πόρνες και πότες του λιμανιού.
Μωβίζει είπες.
Ένα παιδί, αγναντεύει απ΄ την ράχη των ματιών του
Μια πόλη γεμάτο σκόνη και μωβ σύννεφα
Το μέλλον της αβεβαιότητας,
Η αβεβαιότητα για το μέλλον.
Ξεβγάζω τα μαλλιά μου, με μπόλικο δροσερό νερό.
Ανοίγω τα μάτια μου, φως, σαν ήχος από μωβ κινητό τηλέφωνο,
Παιδική ζωγραφιά απ΄ τα καλύτερα μας χρόνια.
Γυμνός, ολόγυμνος, τρέχω στην κορυφή της τεράστιας πολυκατοικίας,
ένα παιδί κι εγώ χωρίς ενοχές, απλώνω τα χέρια μου στ’ αστέρια.
Η αγκαλιά μου γέμισε με χαμόγελα , ανάσες, τρυφερά ματωμένα αγγίγματα.
Χορεύαμε σαν δαιμονισμένοι, παραδομένοι στο σύμπαν.
Σαν να χορεύαμε ένα Ο-νειρο.
Τον χορό της αιωνιότητας
Μωβίζει, είπες πάλι..
K.T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου