έχε το νου σου στο παιδί..




Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

τα σώψυχα ενός "σαβουάρ βίβρ" !!!

Έρημη χώρα, πως τα κατάφερες έτσι;

Είχαμε τόσα χρόνια

Τόσες ευκαιρίες να κτίσουμε τη Δημοκρατία

Κτίσαμε ένα μπουρδέλο.

Έχεις χρήματα γαμάς,

Δεν έχεις γαμιέσαι.
Και τώρα ...
Και τώρα μιλάμε για εξεγέρσεις, για επαναστάσεις, για ανατροπές στους δρόμους.
Και τώρα μιλάμε για ένδοξους αγώνες, παρελθόντων ετών, για προγόνους που δεν είδαμε ποτέ.. Και τώρα μιλάμε με λέξεις πεθαμένες , απογυμνωμένες, όπως τα νούφαρα στη λίμνη, ομορφαίνουν για λίγο και γίνονται σκουπίδια μετά.
Σκουπίδια και οι λέξεις.
Σκουπίδια στους δρόμους , σκουπίδια στις αυλές μας , θανατηφόρες οθόνες που διαδρομούν σκουλήκια στα σπίτια μας, όπως στα σάπια μήλα της χωματερής.
Δεν ήμασταν εμείς, όχι, δεν ήμασταν εμείς.
Δεν ήμασταν εμείς που σκύβαμε το κεφάλι στ’ αρχίδια του Κουτσόγιωργα , του Τζοχατζόπουλου , του Λαλίωτη , όχι βέβαια στο Γιωργάκη γιατί αυτός δεν έχει.
Ποτέ δεν ταξιδέψαμε με τα κότερα του Βουλγαράκη μέσα σε νερά από οφσορ(sic) εταιρείες, ούτε ακούσαμε ποτέ για Βατοπαίδι, ούτε στείλαμε Καρατζαφέρηδες στη Βουλή, εμείς πάντα κοιτούσαμε να τη βολέψουμε , ιδέα δεν είχαμε.
Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε, ήμασταν φρόνιμα παιδιά , τόσο φρόνιμα που κανείς δεν μας έδινε σημασία. Το σπίτι μας, το φαγάκι μας, το αυτοκινητάκι μας , το κομματάκι μας ,το αλλάζαμε κιόλας να μην το βαριόμαστε ανάλογα με το χαρτζιλίκι, μετά πήραμε και κινητό να μιλάμε απ΄ το δρόμο πολυάσχολοι όπως πάντα, αγωνιστές όπως πάντα. Πάντα υπάκουα παιδιά , έτσι ακριβώς όπως μας ήθελαν, στο ένα χέρι κρατούσαμε το ένα αρχίδι , στο άλλο το άλλο, πιγκ πόγκ παίζαμε με τ’αρχίδια ..πόσες φορές δεν τα κρατήσαμε όλα μαζί και τα πετούσαμε ψηλά σαν ταχυδακτυλουργοί, είδαμε όλα αυτά τα αρχίδια να κάνουν αεροβασίες και μας έμοιαζαν πολύχρωμα μπαλάκια.
Ποτέ οι δημοκρατικές εφημερίδες Νέα , Ελευθεροτυπία και λοιπές δημοκρατικές φυλλάδες δεν υποστήριξαν και δεν έπαιξαν στο υπόγειο παιχνίδι του φασισμού που αλώνιζε ανενόχλητα τη χώρα.. Ποτέ δεν υπήρξε ο Μπόμπολας ήταν ένα φάντασμα στο κεφάλι των ονειροπαρμένων, των εχθρών του συστήματος. Ποτέ δεν υπήρξε χρηματιστήριο , ούτε Παπαντωνίου, πάντα οι τράπεζες ασχολούνταν με την προστασία του Αρκτούρου και με την αναγέννηση του περιβάλλοντος, ποτέ δεν έπιαναν τον κώλο των αμύητων σε ολυμπιακά αθλήματα ταπεινών καλοκάγαθών ανθρώπων από όνειρα θερινής νυχτός πλασμένους.
Ποτέ δεν καταναλώναμε επιδοτώντας μικρομάγαζα και στήνοντας πολυεθνικούς παραδείσους , αυτά στις άκρες των πόλεων που ολημερίς προσκυνάνε οι χριστιανοί μαζικά, όπως οι μωαμεθανοί στο ραμαζάνι.
Εμείς πάντα αγωνιστές, μέσα απ΄ τα ωραία σαλόνια μας, μπροστά στις έγχρωμες οθόνες μας, κτίσαμε σπίτια , ω επενδύσεις που κάναμε, σπίτια με βόθρους τεράστιους να τα νοικιάζουμε αντί καλού μισθού, καθότι από νωρίς βγήκαμε στη σύνταξη, ήμουν δεν ήμουν σαράντα πέντε τότε, από τότε πήρα και τα παραπάνω κιλά μου, από τότε αφού έλυσα κάθε δικό μου οικονομικό πρόβλημα, αγωνίζονται οι άκρες των δακτύλων μου πάνω σε μαύρα πλήκτρα , ρόζους έβγαλαν για το καλό των άλλων , συμπονώντας, μην εξοστρακισθεί καμιά σφαίρα και πάρει και μένα .
Εγώ το δήλωσα απανωτά, δεν έχω σχέση μ’ όλα αυτά, πάω στην Αγία τράπεζα να περάσω τους τόκους μου στο βιβλιάριο των ευχών μου …και μετά , μετά θα συνεχίσω τους αγώνες μου για το καλό της ανθρωπότητας .
Τι νέοι που φτάσαμε ως εδώ..

....
Κ.Τ.




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου