Κυριακή . .

ΣΑΒΒΑΤΟ

Μίλα

Θα γίνω οπαδός της σιωπής
Μη ξυπνήσω την πόλη
Άκου τη βροχή στην μαρκίζα
Βελόνες οι στάλες
Σιώπα, μη γελάς
Δες πως μοιάζουμε στη θλίψη
Μας ομορφαίνει αυτός ο καιρός
Σιώπα, ανθίζει η άνοιξη
Σιώπα
Η μνήμη πονάει, μην την αγγίζεις
Σιώπα
Και τ’ όνειρο πονεί, μη τ’ ακουμπάς
Μέθα γυμνή τη στιγμή
Μη μιλάς, μίλα με τη σιωπή
Μίλα με τα μάτια, στα ίσα
Σαν ενάντιος έρωτας του Μπρετόν
Μίλα.

Ταξιδευτής










Νύχτα με το που έρχεσαι
Σέρνεις μαζί σου πειρασμούς
Σέρνεις μαζί σου πάθος
Νύχτα με το που χάνεσαι
Γράφω στο δίπλα της καρδιάς
Κι ένα καινούργιο λάθος.

Κάθε που θα 'ρθει δειλινό
Νιώθω στο αίμα ανατριχίλα
Μάης κι Απρίλης πονηρός
Ταράζουν της καρδιάς τα φύλλα.

Μα μόλις φύγεις και χαθείς
Θέλω πολύ να ξαναρθείς
Νύχτα ονειρομάνα
Στήνω καρτέρι πρωινό
Για να φανεί το δειλινό
Ν' ακούσω την καμπάνα.

Κάθε που θα 'ρθει δειλινό
Νιώθω στο αίμα ανατριχίλα
Μάης κι Απρίλης πονηρός
Ταράζουν της καρδιάς τα φύλλα.



Πάλι χαράματα ..







ΚΥΡΙΑΚΗ..


Να ψάξω τα πινέλα μου...

A golden grove has ceased at last its chatter
In a merry accent of its birches' tongue.
Afar, a flight of cranes, dejected, flutter,
No more lamenting over anyone.

Who to lament for? In this world, we're strangers:
Go by, come in and leave the house anon.
The gone are summoned up by but a hemp-close
And a harvest moon above a bluish pond.

I'm all alone amid a barren flatland.
A gust of wind is carrying cranes away.
It is my joyful youth that I'm intent on,
But nothing in the gone do I bewail.

I don't feel sorry for the years being squandered,
Or for a lilac thriving of my soul.
A fire of rowan berries, in the courtyard,
Is burning red albeit unable to warm.

The rowan berry clusters will not scorch, and
The grass won't perish from the yellow dry.
Like trees are slowly shedding their foliage,
So am I shedding doleful words of mine.

And if the time, when sweeping with an airflow,
Should grab them all in one unwanted lump,
Then say as follows... that a golden birch grove
Has ceased its chatter in a lovely tongue.

Την απόλυτη σιωπή
ακολουθεί το ουρλιαχτό σου
μα δέν είναι κανείς να σ’ ακούσει.
Δέν ωφελεί το ανάθεμα·
τί ν’ ακούσει ο κανένας;
Τα ήσυχα βράδια του θέρους
τσακάλια διαφεντεύουν τους λόφους,
δέν τ’ ακούει κανείς·
τί ν’ ακούσουν τα πτώματα;
Αθώοι θώες
αθόρυβοι πτωματοφάγοι
θηρευτές ασπάλακων και αρουραίων
βάλσαμο της γης,
σιωπή γραμμένη με αίμα
κι αλίμονο στα τρωκτικά!

Βαγγέλης Γιαννελάκης
http://vgiannelakis.wordpress.com/2014/04/27/%ce%b1%ce%b8%cf%8e%ce%bf%ce%b9-%ce%b8%cf%8e%ce%b5%cf%82/

">

ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΛΙΝΑΚΙ ΜΟΥ Σ Ε Υ Χ Α Ρ Ι Σ Τ Ω !
https://www.facebook.com/lina.fitili?hc_location=timeline

''Κι είναι ο κήπος μας κήπος μελαγχολίας'' - Κ. Καρυωτάκης