τραγουδώντας. Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δεν θυμάσαι. Κι όμως η
νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες, τρέμει μες στο τραγούδι. Στέκεσαι στο
παράθυρο κι ακούς σαν μαγεμένος. Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου, το
τραγούδι σβήνει. Όλα χάνονται. Ησυχία… Τώρα τι θα κάνεις; Η σιωπή κάνει τον
κόσμο πιο μεγάλο. Η θλίψη, πιο δίκαιο.»
">
Βασιλιάς και πιόνι στο ίδιο κουτί μπαίνουν.
Οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα από το πρωί.
Μούσκεψα στη βροχή κοιτάζοντας τον δακρυσμένο Ουρανό, εκεί καθισμένη στο νέο σπίτι του πατέρα. Κοίταζα το ζεστό χρώμα που διάλεξα στο μάρμαρο , ένα με το χαμογελό του..
Μεγάλη Παρασκευή.
Τέτοια μέρα τον θυμόμουν πάντα ,να θέλει να σηκώνει τον επιτάφιο. Η καλύτερή μας , εκείνη η στιγμή με τη μάνα μου. Ξεγλυστρούσαμε από τον κόσμο και τρέχαμε στους "Καλογήρους" στο ζαχαροπλαστείο Μέλισσα, να αγοράσουμε σοκολατάκια μαργαρίτες, φλογέρες σοκολατένιες κι αμυγδαλωτούς εργολάβους για τη Γιορτή του , τη Λαμπρή.
(Τί ενοχές κι εκείνες, της άλλης μέρας απο την Μ. Παρασκευή, σαν έκλεβα τις μαργαρίτες από τη φοντανιέρα... Κι όταν τ ανακάλυπτε η μάνα , της έλεγα.. αφού την ταφόπλακα πρωί Σαββάτου, την βρήκαν ανοιχτή..)
Κοίταζα τη φωτογραφία του , μου χαμογελούσε
..
Μέσα μου, ακουγόταν σε συγχωρδία με τη θλιμμένη καμπάνα , η μουσική του Zbigniew Preisner από την ταινία "η Διπλή Ζωή της Βερόνικα" . Οι νότες πάνω στο πεντάγραμμο του μελαγχολικού Ουρανού , σχημάτιζαν τη λέξη, ΑΠΩΛΕΙΑ.
Απώλεια για τον καλό μου πατέρα.
Απώλεια για το θολωμένο μυαλό πια, της ανάπηρης μητέρας.
Απώλεια για τον Ευαίσθητο Ληστή.
Απώλεια για την ξεπουλημένη Πατριδα.
Απώλεια για την Δύναμη που έχασες τελευταία , σαν σου πέφτουν όλα μαζί, να παλέψεις για το Αύριο.
Όλα συνηγορούσαν σε μια εικόνα , όπου ένα ανθρωπόμορφο τέρας κράταγε τη ματωμένη Γη , μέσα σε ένα μωβ Σύμπαν , καταβροχθίζοντας και τις τελευταίες βιολέτες που αιωρούνταν σ αυτό , ενώ χόρευαν σε αργή κίνηση.
Για μένα είχα πάει..Ναι, για μένα.
Κοίταξα τη φωτογραφία του. Ολοζώντανος μου χαμογελούσε.
"Γιατί δεν έχεις έρθει ούτε μια φορά στον ύπνο μου..; " του παραπονέθηκα.
Χάιδεψα τρυφερά, τα αφημένα πάνω στην ταφόπλακα, κλαράκια από τις λεμονιές του πατέρα, κατάλαβα ποιός τάχε φέρει.. Τα έβαλα στο βάζο να ξεδιψάσουν, μαζί με τους κάτασπρους κρίνους και με τα μούσμουλα από τον κήπο μας. Τα φυτεμένα γεράνια ευχαριστημένα, χαμογελούσαν, Κατακόκκινο χρώμα. Μια γατούλα πιο κει, έπαιζε ανέμελα με το χαλίκι μιας γλάστρας . Μιά κυρία φόρεσε ένα στεφάνι από άσπρα και ροζ τριαντάφυλλα στο σταυρό του αδικοχαμένου παιδιού της. Ένας νεαρός , που αν τον έβλεπα στο δρόμο, θα τον πέρναγα για "αναρχικό" συνόδευε έναν "πάτερ" , παρέα πήγαιναν για τρισάγιο. Ναι το έμαθα κι αυτό, απόρησα με το νέο. (!!) Μούρθε στο μυαλό ο Βίλχεμ Ραίχ στη Δολοφονία του Χριστού, τόχα διαβάσει στην ηλικία τούτου του νέου, άνοιξα τον καπνό να στρίψω ένα τσιγάρο..
" Πώς σε λένε; " μια παιδική χαρούμενη φωνούλα, μου διέκοψε τις σκέψεις, μ έκανε να σηκώσω το κεφάλι , ν αντικρύσω δυό κατάμαυρα πανέμορφα ματάκια που έταζαν Ελπίδα.
" Ρένα , Ρένα απο το Ειρήνη..
Eιρήνη με λένε. Εσένα..;"της χαμογέλασα.
"Γιωργία" μου απάντησε χαριτωμένα και άπλωσε το χεράκι της.
Ένας όμορφος μελαμψός άντρας, ήρθε προς το μέρος μας, της κατέβασε το χέρι αυστηρά.
" Με φωνάζουν Γιάννη, το όνομά μου είναι Χασάν απο τη Συρία. Δεν ΖΗΤΙΑΝΕΥΟΥΜΕ." 'είπε κοιτάζοντας θυμωμένα το πεντάχρονο κοριτσάκι του.
"Αν θέλετε κρατείστε μόνο το τηλέφωνό μου για οποιαδήποτε δουλειά. Κάνω τα πάντα. Αδειάζω αποθήκες, κουβαλώ ο,τι πιο βαρύ, βάφω, καθαρίζω .., οτιδήποτε, οτιδήποτε...είμαστε πολλά χρόνια στην Ελλάδα, έχω οικογένεια..
Κι απο λεφτά, δεν ζητάω μεροκάματο..ότι θέλετε εσείς μου δίνετε, για οποιαδήποτε εργασία."
Πιάσαμε την κουβέντα. Η Καμπάνα συνέχιζε τη θλίψη της , ο λεμονανθός από το βάζο μοσχομύριζε , κοίταζα τις ρυτίδες του βασανισμένου άντρα, τα λαμπερά γεμάτα ΖΩΗ ματάκια της Γιωργίας ..αυτές οι αντιθέσεις με μπλόκαραν , κράτησα το τηλεφωνό του.
Τους έβλεπα ν απομακρύνονται με αξιοπρέπεια , η μικρή να κρατά τον μπαμπά της απ το χέρι (κρίμα που μεσ το σάστισμα δεν ρώτησα το αληθινό της όνομα) κι ενώ σκεφτόμουν κείνα τ άλλα τα παιδάκια που τ άφησαν οι λιμενικοί "μας" να βουλιάξουν ...
..ακούω από μακριά:
" ΓΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗ...!!" ήταν η φωνούλα της που γύρισε κεφαλάκι, να μ αποχαιρετήσει.
Το χαμόγελο του πατέρα μου στην ίδια θέση.
Μέχρι τη Λαμπρή , πατέρα ..ημέρα της γιορτής ΣΟΥ,
40 μέρες από τότε που μου έφυγες
..
Μετά θα προσπαθήσω πάλι.Χορέψετε χορέψετε ..
Τούτη η γης που την πατούμε
όλοι μέσα θε να μπούμε..
Αγαπημένο μας βίντεο μπαμπά μου..">
" ΓΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗ...!!"
..
"Πρέπει να βρούμε ξανά το γέλιο μας
να βρούμε την αποξεχασμένη πράξη μας
να βρούμε τις λέξεις που τις μνημονεύουν
να βρούμε τη φωνή μας
γιατί η αλήθεια θέλει την πράξη μας για να υπάρξει
θέλει τη λέξη μας για να μη σβηστεί
θέλει τη φωνή μας για ν' ακουστεί ως πέρα
(Τ. Πατρίκιος)
Καλή μας ΑΝΑ σταση ..
ΠΕΡΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΘΕΣΙΝΗ αϋπνία μου
λίγο, για μιά στιγμή, μου χαμογέλασε
η θεούλα με τη μωβ κορδέλα
που από παιδάκι μού κυκλοφοράει τα μυστικά
Υστερα χάθηκε πλέοντας δεξιά
να πάει ν' αδειάσει τον κουβά με τ' απορρίμματά μου
-της ψυχής αποτσίγαρα κι αποποιηματάκια-
εκεί που βράζει ακόμη όλο παλιά νεότητα
και αγέρωχο το πέλαγος.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, Απόσπασμα από "Το ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου"
">
Μέρα που βραδιάζει, νύχτα που ξυπνά...
">
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου