Ήταν η εποχή της νιότης
Θα γυρίζαμε όλο τον κόσμο. Θα αλλάζαμε τον κόσμο. Περπατούσαμε νύχτα στους δρόμους και τραγουδούσαμε. Να την κάνουμε μέρα. Τραγούδια του έρωτα και της επανάστασης γεμάτα φλόγα, μας έλιωναν, σαν κεριά. Γράφαμε ποιήματα και νομίζαμε θα γίνουμε ποιητές. Ερωτευόμασταν και κατακτούσαμε την αιωνιότητα.
Ήταν εκείνα τα απόβραδα της άνοιξης, το αεράκι παραμέριζε τις ανάλαφρες κουρτίνες και έμπαινε στα δωμάτια της ψυχής μας. Εκείνα τα καλοκαίρια που καταπίναμε βιβλία και όνειρα. Τα μπλουζ που ενώναμε τα κορμιά μας.
Ήταν η εποχή της νιότης. Έρωτας, αμφισβήτηση, επανάσταση. Στίχοι για ένα καλύτερο μέλλον, ωδές για καινούρια εποχή.
Ήταν τα καλύτερα μας χρόνια, στον κινηματογράφο, φράουλες και αίμα, στο εξπρές του μεσονυκτίου. Τριαντάφυλλα στον πάγο που άντεχαν, ως τη χρυσή λίμνη των γηρατειών. Σημάδια του παραδείσου, χαρακιές της πρώτης νιότης.
Ήταν μια μεγάλη εποχή, ποτισμένη με το όνειρο, κρατημένη από την ουτοπία, ο κόσμος άλλαζε, αλλάζαμε κι εμείς. Τις νύχτες ξημερώναμε. Γκρεμίζαμε τον παλιό κόσμο, φτιάχναμε τον καινούριο.
Μεγαλώναμε, αφήναμε πίσω την εποχή της δικτατορίας. Ελπίσαμε στη μεταπολίτευση. Κι απογοητευτήκαμε.Ελπίσαμε στο σοσιαλισμό και απογοητευτήκαμε. Ελπίσαμε στην Ευρώπη. Κι απογοητευτήκαμε. Ελπίσαμε στην ειρήνη, στη δικαιοσύνη, στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Κι απογοητευτήκαμε. Ελπίσαμε στη θάλασσα, στον ήλιο, στην ατέλειωτη ομορφιά της. Και κρατηθήκαμε!
Δεν ήμασταν καχύποπτοι, δεν βλέπαμε πόσο ύπουλα έστρωναν το χαλί οι άλλοι να πατήσουν πάνω μας.
Ήθελαν να κλέψουν τη νιότη μας. Αυτός πάντα είναι ο στόχος, εκεί σημαδεύουν, έγραφε η Κατερίνα. Στο μυαλό.
Πως γίνεται και πάντα, οι μεγάλοι να κλέβουν τα όνειρα των μικρών;
Θα γυρίζαμε όλο τον κόσμο. Θα αλλάζαμε τον κόσμο. Περπατούσαμε νύχτα στους δρόμους και τραγουδούσαμε. Να την κάνουμε μέρα. Τραγούδια του έρωτα και της επανάστασης γεμάτα φλόγα, μας έλιωναν, σαν κεριά. Γράφαμε ποιήματα και νομίζαμε θα γίνουμε ποιητές. Ερωτευόμασταν και κατακτούσαμε την αιωνιότητα.
Ήταν εκείνα τα απόβραδα της άνοιξης, το αεράκι παραμέριζε τις ανάλαφρες κουρτίνες και έμπαινε στα δωμάτια της ψυχής μας. Εκείνα τα καλοκαίρια που καταπίναμε βιβλία και όνειρα. Τα μπλουζ που ενώναμε τα κορμιά μας.
Ήταν η εποχή της νιότης. Έρωτας, αμφισβήτηση, επανάσταση. Στίχοι για ένα καλύτερο μέλλον, ωδές για καινούρια εποχή.
Ήταν τα καλύτερα μας χρόνια, στον κινηματογράφο, φράουλες και αίμα, στο εξπρές του μεσονυκτίου. Τριαντάφυλλα στον πάγο που άντεχαν, ως τη χρυσή λίμνη των γηρατειών. Σημάδια του παραδείσου, χαρακιές της πρώτης νιότης.
Ήταν μια μεγάλη εποχή, ποτισμένη με το όνειρο, κρατημένη από την ουτοπία, ο κόσμος άλλαζε, αλλάζαμε κι εμείς. Τις νύχτες ξημερώναμε. Γκρεμίζαμε τον παλιό κόσμο, φτιάχναμε τον καινούριο.
Μεγαλώναμε, αφήναμε πίσω την εποχή της δικτατορίας. Ελπίσαμε στη μεταπολίτευση. Κι απογοητευτήκαμε.Ελπίσαμε στο σοσιαλισμό και απογοητευτήκαμε. Ελπίσαμε στην Ευρώπη. Κι απογοητευτήκαμε. Ελπίσαμε στην ειρήνη, στη δικαιοσύνη, στην αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Κι απογοητευτήκαμε. Ελπίσαμε στη θάλασσα, στον ήλιο, στην ατέλειωτη ομορφιά της. Και κρατηθήκαμε!
Δεν ήμασταν καχύποπτοι, δεν βλέπαμε πόσο ύπουλα έστρωναν το χαλί οι άλλοι να πατήσουν πάνω μας.
Ήθελαν να κλέψουν τη νιότη μας. Αυτός πάντα είναι ο στόχος, εκεί σημαδεύουν, έγραφε η Κατερίνα. Στο μυαλό.
Πως γίνεται και πάντα, οι μεγάλοι να κλέβουν τα όνειρα των μικρών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου