έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

Αν και με τρομάζεις Εσύ,..η πλατεία θα ξανάχει γιορτή!!

Λοιπόν αγρίεψε ο κόσμος σαν καζάνι που βράζει,
σαν το αίμα που στάζει, σαν ιδρώτας θολός.
Πότε πότε γελάμε, πότε κάνουμε χάζι
και στα γέλια μας μοιάζει να γλυκαίνει ο καιρός.
Mα όταν κοιτάζω τις νύχτες τις ειδήσεις να τρέχουν
ξέρω ότι δεν έχουν νέα για να μου πουν.
Ήμουν εγώ στη φωτιά κι ήμουν εγώ η φωτιά
είδα το τέλος με τα μάτια ανοιχτά.

Είδα τον πόλεμο φάτσα, τη φυλή και τη ράτσα
προδομένη από μέσα απ΄τους πιο πατριώτες
να 'χουν τη μάνα μου αιχμάλωτη με το όπλο στο στόμα
τα παιδιά τους στολίζουν σήμερα τη Βουλή.
Κάτω από ένα τραπέζι, το θυμάμαι σαν τώρα,
με μια κούπα σταφύλι στου βομβαρδισμού την ώρα
είδα αλεξίπτωτα χίλια στον ουρανό σαν λεκέδες
μου μιλούσε ο πατέρας μου να μη φοβηθώ.
"Κοίταξε τι ωραία που πέφτουν,
τι ωραία που πέφτουν....".

Είδα γονείς ορφανούς, ο ένας παππούς απ'τη Σμύρνη
στη Δράμα πρόσφυγας πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα
κι ο άλλος Κύπριος φυγάς στο μαύρο τότε Λονδίνο
στα 27 του στα δύο τον κόψανε οι Ναζί.
Είδα μισή Λευκωσία, βουλιαγμένη Σερβία
στο Βελιγράδι ένα φάντασμα σ'άδειο ξενοδοχείο
αμερικάνικες βόμβες και εγώ να κοιμάμαι
αύριο θα τραγουδάνε στης πλατείας τη γιορτή.
Είδα κομμάτια το κρέας μες στα μπάζα μιας πόλης
είδα τα χέρια, τα πόδια, πεταμένα στη γη.
Είδα να τρέχουν στο δρόμο με τα παιδιά τους στον ώμο
κι εγώ τουρίστας με βίντεο και φωτογραφική.

Εδώ στην άσχημη πόλη που απ'την ανάγκη κρατιέται
ένας λαός ρημαγμένος μετάλλια ντόπα ζητάει Ολυμπιάδες
κι η χώρα ένα γραφείο τελετών.
Θα σου ζητήσω συγγνώμη που σε μεγάλωσα εδώ.
Τους είχα δει να γελάνε οι μπάτσοι
κι απ'την Ομόνοια να πετάν' δακρυγόνα στο πυροσβεστικό
στο παράθυρο εικόνισμα άνθρωποι σαν λαμπάδες
και τα κανάλια αλλού να γυρνούν το φακό.
Και είδα ξεριζωμένους να περνούν τη γραμμή
για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα.
Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας,η καημένη,
ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή.

Δεν θέλω ο εαυτός μου να 'ναι τόπος δικός μου
ξέρω πως όλα αν μου μοιάζαν, θα 'ταν αγέννητη η γη
δε με τρομάζει το τέρας ούτε κι ο άγγελός μου
ούτε το τέλος του κόσμου.
Με τρομάζεις εσύ.
Με τρομάζεις,ακόμα, οπαδέ της ομάδας
του κόμματος σκύλε, της οργάνωσης μάγκα
διερμηνέα του Θεού, ρασοφόρε γκουρού
τσολιαδάκι φτιαγμένο, προσκοπάκι χαμένο
προσεύχεσαι και σκοτώνεις
τραυλίζεις ύμνους οργής
Έχεις πατρίδα το φόβο, γυρεύεις να βρεις γονείς
μισείς τον μέσα σου ξένο.
Κι όχι, δεν καταλαβαίνω
δεν ξέρω πού πατώ και πού πηγαίνω.






ΚΡΑΥΓΗ

από Ioakim Papachronis, Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012 στις 12:07 μ.μ.
·

Αιθάλη από καμένα όνειρα σκεπάζει τον άδειο ορίζοντα…. Στον ακατάληπτο πόλεμο, τα όνειρα απαξιωμένα χαρτονομίσματα με μόνο αντίκρισμα το τίποτα…. Φαύλος κύκλος: κέρδη, αποκτήνωση, εκμετάλλευση, μείωση κερδών, μείωση κερδών! , αποκτήνωση, εκμετάλλευση, κέρδη. Και μεις, πιασμένοι στο φαύλο κύκλο του εαυτού μας, ανέτοιμοι από καιρό… σαν τούτη η οξείδωση ανεπαισθήτως συντελέσθη… έρχεται όμως κάποτε η στιγμή που η κραυγή βρίσκει το σώμα σου ζητώντας το δίκιο της, το δίκαιο της γέννας , εκεί που πόνος και θυμός γίνονται λέξεις . Και ουρλιάζουν.

Άντε γαμηθείτε ποιήματα! Χάρτινα καραβάκια στα μαύρα νερά του τρόμου, κωφάλαλοι μονόλογοι επί σκηνής σε άδειο θέατρο, χρυσές κλωστές αράχνης που βαλσαμώνετε ψυχές… Να γράφει το αίμα στους δρόμους τις κραυγές κι εσείς μελάνη κόκκινη ξερή .. να γράφετε σιωπή……

Άντε γαμηθείτε θεοί του φόβου και του θάνατου
μάσκες στην απελπισία μας
τρόμοι σκαλισμένοι στο μυαλό μας
δεν θέλω έναν τυφλό κυνηγό του κακού ,τιμωρό ενός ανύπαρκτου παράδεισου.
Θέλω τη ζωή μου εδώ. Επί της γης.

Άντε γαμήσου καπιταλιστή, που αλέθεις το μέλλον μας για να ταϊσεις τα γουρούνια σου, που στοιβάζεις τα όνειρα σε τρένα αόρατα οδηγώντας τα σ΄ αθέατο θάνατο.. Γαμήσου κι εσύ κομμουνιστή της κοινοκτημοσύνης του τίποτα , με την άπλετη θέα στο επαναστατικό σου σκοτάδι, που καρφώνεις με ηρωικά σφυροδρέπανα πρόκες στα φέρετρα της ελευθερίας μας, και εσύ σοσιαλληστή, ιδεολογικέ τραβεστί με σώμα από οιστρογόνα απληστίας και όλους εμάς στην άκρη του πιρουνιού του ανεκπλήρωτου, για κοίτα ρε πως γλύφει τα χείλη του το τίποτα…..

Άντε γαμήσου πολιτικάντη, με τσέπη για ψυχή, που βγαίνεις στους δρόμους πρεζόνι για τη δόση εξουσίας σου, ανθρωποκαρέκλα με γυψοσανίδες λόγων και στοκ ψεμάτων να ξεπουλάς και τα παιδιά σου
- για τη μάνα σου, ούτε λόγος-
Και συ το ίδιο , οπαδέ, βολεμένε στο στάδιο του πτυελοδοχείου, με ορίζοντα μια τρύπα που από το σκύψιμο έχεις χωθεί βαθιά μέσα της….

Άντε γαμήσου κατατρεγμένε ελληναρά, κάθε εσύ και μια κερκόπορτα του Εφιάλτη, μοίρασες την πατρίδα σου λάφυρο σ' αιώνιους Πέρσες, κι ό,τι απέμεινε το λεηλάτησες κι αυτό μονάχος σου, νικητής της ήττας σου, μα τώρα που ο καθρέφτης σου ράγισε με πάταγο ψεμάτων, βλέπεις πόσο γνωστοί είμαστε εμείς οι άγνωστοι εισβολείς - καταπατητές του μέλλοντός σου.

Και γαμηθείτε κι εσείς, φύλακες του ονειροκομείου που βιάζατε κρυφά στο άσυλο μια καθυστερημένη ελλαδίτσα , γελώντας που γένναγε παιδιά που δεν μπορούσε να τα θρέψει…

Άντε γαμήσου γιατρέ, πιστέ στον όρκο του πλουτοκράτη, στρατηγέ, φορτωμένε κομματικά παράσημα, παροξύτονε νέε που αποθεώνεις το τεράστιο ξύλινο άλογο του προαναγγελθέντος χαμού σου έξω από τη πύλη της ζωής σου , αργυρώνητε δημοσιογράφε, χαφιέ που εμπορεύεσαι τις τυφλές κραυγές της αγωνίας μας, κι εσύ αυτιστικέ καλλιτέχνη, που παίζεις το βιολί σου στην ορχήστρα του Τιτανικού μας, γαμήσου κι εσύ μισαλλόδοξε πνευματικέ, με μάτια λογότυπα της ιδιοτέλειας και στην καρδιά για φυλαχτό, μαχαίρια .. Διανοούμενε της ανυπαρξίας, λυσσίατρε των ονείρων μας, ορθοπεδικέ του συστήματος κομίζεις γύψο στις ψυχές μας, τούτη την καμία ώρα που συμμορίες ιδεών λυμαίνονται το φως. Κι εσύ αδιάφορε δάσκαλε , ταϊστρα μυρηκασμένου φυράματος , τέκτονα συνειδήσεων με ιδέες προκάτ , φάρε παροπλισμένε κι απ το δικό σου χέρι, σβήνεις κι αφήνεις καράβια λευκά να τσακίζονται σ όλα τα αύριο ..

 Άντε γαμήσου αντιδραστικέ μπαχαλάκια, κοπρόμυγα δραστήρια μονάχα στη σαπίλα που σε τρέφει. Άντε γαμήσου μπάτσε, απόφυση του γκλομπ σου, κουφάρι πρησμένο μιας πνιγμένης συνείδησης .. αντί άνθρωπος έγινες σκιά να ξαποσταίνουν τα ζώα της εξουσίας….
Κι εσύ, κρυφόμπατσε, στη μούχλα του μυαλού που πουλάς προστασία στους εκπορνευμένους εαυτούς μας και χαίρεσαι να πνίγεις το άρωμα γιασεμιών καρδιών στη στυφή σου βαρβατίλα.
Γαμήσου κι εσύ μαλάκα μπάτσε εαυτέ μου , που μου τη στήνεις σε κάθε στροφή που πάει η καρδιά για να ξεφύγει .. απαθή κλεπταποδόχε του κενού, συνωμότη του τίποτα , με τον δικό σου ύπνο βλέπουμε όλοι εφιάλτες, όταν άλλοι καταδικάζονται ερήμην σου σε θάνατο αργό εσύ είσαι ο προδότης, φυγόδικε δραπέτη της μοίρας μου, τώρα που οι τοίχοι πλησιάζουν, νομίζεις θα ξεφύγεις;
Θ΄ αντέξεις τη ζωή σου ως το τέλος.


Άντε γαμήσου είδωλο και καθρέφτισμά μου .. συνέπεια της ασυνέπειας μου…. Λαθρεπιβάτη της ζωής μου.. εσύ η παγίδα μου εσύ και το τυρί που μου έβαλες για να πιαστείς…. σε τούτον το πόλεμο οι σφαίρες ανάκουστες σχίζουν αργά αργά τον αέρα , σε διαπερνούν για χρόνια και σκάνε στο είναι σου με μια σκοτεινή αντίστροφη έκρηξη….
Το πανηγύρι σου ήσουν εαυτέ μου. Που τέλειωσε.

Άντε γαμήσου λοιπόν εαυτέ, αδερφέ και πλησίον μου , κι εσύ κι εγώ , μελλοζώντανοι ενδόμυχου θανάτου… Γιατί παραγραφή στη θέληση δεν υπάρχει . Γιατί πέρα από την απάθεια που βαλσαμώνει, πίσω απ΄ το μάταιο που επελαύνει, υπάρχει μια κραυγή που μας καλεί, ανένδοτη, ένα άσπιλο φως επιλογής, μια απόφαση -στοά μυστική στη σωτηρία…. θαμμένες νάρκες για σκοτάδι είμαστε σ έναν πόλεμο που δεν τελειώνει, για το φως…. Το χείλος του γκρεμού το μοιραζόμαστε όλοι. Κι είναι εύκολο το βήμα. Να ξαναφτιάξεις όμως ήλιο θέλει δουλειά πολύ…
Θέλει την ψυχή σου αξίνα, να σκάβει στοά στον προσωπικό σου λαβύρινθο , τη θέλει φωτιά να καίει τις φωλιές των φιδιών που θα ξετρυπώνει, τη θέλει πλημμύρα να διώχνει τα ποντίκια από τον παράδεισο μας.
Σκάβοντας μόνο διασώζονται οι θαμμένες αξίες, που ζωντανές, ακόμα ανασαίνουν. Σκάβοντας κάποτε θα κυλήσει το φως…είναι δύσκολες οι μάχες… τα ίδια μας τα μάτια πεινάνε ξεγελασμένα απ την ψεύτικη ζεστασιά που αναδίδει ένα κομμάτι άδειου….

Όχι όμως άλλο… όχι .. τόσους θανάτους κόστισε τούτη η ζωή μας… πορεία άλλη πέρα απ΄ την κάθοδο στον Άδη των πραγμάτων δεν υπάρχει. Ο κόσμος μπορεί να είναι τόσο άσχημος που σου ραγίζει τα μάτια, την ίδια στιγμή όμως οι δυνατότητες του τα γιατρεύουν… Θυμήσου ! Μαθητεύω στη φλόγα σημαίνει να καίγομαι μέσα της…

Γι αυτό λοιπόν , Κρατήσου ! η ζωή είναι τόσο μικρή που το μόνο που αξίζει να κάνει κανείς είναι να τη χαρίζει… Σήκω και Κρατήσου! Μόνο σαν αθροιστούν οι κραυγές μας θα ΄ρθει κι η κατολίσθηση τους… Δώσε μου τα χέρια σου, να γίνουμε θηλιά στο λαιμό αυτού του μαύρου σκοταδιού…
Γιατί απ΄ το θάνατο, η απόσταση έχει το σχήμα σου, εαυτέ μου κι αδερφέ μου..
Των καιρών το μαχαίρι διαπερνά και τους δυο, και μας κρατά ενωμένους στη ζωή ..
Αν αποτραβηχτείς, θα σβήσουμε κι οι δυο ..
Γι αυτό , Κρατήσου .
Να μη σβήσουμε

Να ζήσουμε.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
H ΚΡΑΥΓΗ είναι......




ΔΡΟΜΟΣ!!


"Εγω σε αυτή την Ελλάδα πιστεύω...Σε αυτόν τον κόσμο που ήταν σήμερα στους δρόμους...Σας ευχαριστούμε..!~ΧΑΡΑ"




καλή συνέχεια ΜΑΣ!!





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου