έχε το νου σου στο παιδί..




Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

της καρδιάς μου...20-11-2012...

απόσπασμα από το βιβλίο του Χρόνη Μίσσιου "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς"

"Θυμάμαι πόσο βαθιά πληγώθηκα όταν ύστερα από κάποιους μήνες στην ασφάλεια, με πετάξαν σ' ένα τζιπ, δεμένο με χειροπέδες παρόλο που δεν μπορούσα να σταθώ όρθιος, περπάταγα με τα τέσσερα... Με φορτώνουν, που λες, σ' ένα τζιπ για το Γεντί Κουλέ. Ήξερα ότι πάω για θάνατο μου το 'χαν πει σε όλους τους τόνους στην ασφάλεια.

Ήταν Σάββατο απόγευμα καλοκαίρι.Θα 'χε μπει για τα καλά ο Ιούλιος. Περνάγαμε απ'το Βαρδάρη, είχαν σκολάσει τα μαγαζιά, ο κόσμος μυρμήγκιαζε στους δρόμους, φορτωμένος ψώνια. Ακούμπησα τα χέρια μου με τις χειροπέδες στο παραπέτο του τζιπ, μια ματιά, μια ματιά... Ο ένας από τους χαφιέδες με κατάλαβε. «Βλέπεις ρε μαλάκα; Ποιος νοιάζεται για σένα, μαλάκα; Λες ότι πας να πεθάνεις γι' αυτούς, ποιος σε ξέρει; Τους βλέπεις; Κάνουν τα ψώνια τους, θα πάνε σπίτι τους, αύριο στα βαποράκια, Περαία, Μπαξέ, Αρέτσου, θάλασσα, παιχνίδι, κορίτσια, ποιος νοιάζεται για σένα, μαλάκα; Πας για εκτέλεση, κι είσαι μονάχα δεκάξι χρονών»...

Ένιωσα τέτοια απελπισία, τόση δυστυχία, ώστε μόλις αντάμωσα τους άλλους στην φυλακή, έβαλα τα κλάμματα. Ε, έπρεπε να περάσω πολλά και να διαβάσω πολύ, για να καταλάβω πόσο μοναδικός και πόσο μοναχικός είναι ο δρόμος του επαναστάτη."

Οι Άγιοι

Σα να μην γεννήθηκαν ποτέ,
σα να 'ταν ένα ψέμα
άνθρωποι που δώσαν την χαρά,
που 'φτασε και σε μένα.

Άγιοι που δεν θα γιορταστούν
γιατί δεν θα τους βρουν
ημέρα που ταιριάζει.

Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά
για να 'χει τ' όνειρο
φωλιά για να κουρνιάζει.

Δεν τους πρέπουν εικονίσματα
κεριά και καντηλέρια
τις χοές μας που και που στη γη
και τη ματιά στ' αστέρια.

Μέσα στης ζωής τον πανικό
ασίκικο χορό
χορεύουν οι ψυχές τους

Αχ καρδούλα δως μου δύναμη
να βρω κάποια στιγμή
κι εγώ τις αντοχές τους......



Εδώ...πατήστε:
http://ahinoula.blogspot.com/2012/02/blog-post.html


«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας»



4 σχόλια:

  1. εσένα σκέφτηκα αμέσως, Αδελφούλα μου, μόλις έφτασαν τα μαντάτα και σε μένα... δε γνώρισα άνθρωπο άλλον να του τρέφει τόση αγάπη και εκτίμηση, να μιλά τόσο τρυφερά και με τέτοιο σεβασμό γι' αυτόν... το άξιζε όμως, το αξίζει... όχι, δεν θλιβόμαστε, έχουμε κληρονομιά να διαχειριστούμε, μην το ξεχνάς...
    φιλιά, καρδούλα μου, γαλήνια η νύχτα σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Χρονης θα ΖΕΙ παντα, αδελφουλα μου, μεσα ΜΑΣ...
    Για φαντασου, να σκεφτοταν ολος ο κοσμος σαν αυτον τον "Αγιο"...
    ΔΕΝ Θαχαμε φτασει, εδω που φτασαμε...
    Σαγαπω..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ξέρεις ότι δεν συμφωνώ με ΟΛΑ όσα είπε, αλλά λείπουν σαφέστατα μυαλά και λόγος σαν τον δικό του!... αν μη τι άλλο, για να προβληματισθούμε, να κουβεντιάσουμε, να διαφωνήσουμε, να συμφωνήσουμε, να βγάλουμε συμπεράσματα και να προσωρήσουμε... έστω και τώρα, στο χείλος του γκρεμού, έστω και τώρα που έφυγε...
    κι εγώ σ' αγαπώ, πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή