17 Νοεμβρη....λιγα γαρουφαλλα...
και εγω περιμενω...σαν αγκυροβολημενο φορτηγο...μες τα λογια δεκαδων ανθρωπων διχως νου, διχως πραξεις..
δες, χειμωνιασε...:
«ΜΟΥ ΔΙΩΧΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ. ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ!»
Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ. Τι ωραία; Μαγικά είναι. Έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε. Εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι Νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μία μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα, - αυτά τα λίγα που υπάρχουν - εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ, στο δωμάτιο μου, μας είχε βρει η μάνα μου λιωμένες μ’ ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια. Θυμάσαι; Eδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε, μετά ακούσαμε για «επανάσταση». Μετά τα όνειρα άλλαξαν. Εδώ φάγαμε χημικά , εδώ τρέξαμε, εδώ σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας τότε που πέρασαν τα μέτρα και ψέκασαν έναν παππού μπροστά μου και φώναζε από το τηλέφωνο η μάνα σου να ΄ρθεις με το αυτοκίνητο (!) στο αποκλεισμένο Σύνταγμα να με μαζέψεις γιατί είμαι "βλαμμένο". Εδώ είδαμε το δίκιο, εδώ και το άδικο, εδώ ανατριχιάσαμε μ’ ένα σύνθημα και γελάσαμε με το "μωρό μου είσαι όμορφη σαν τράπεζα που καίγεται"… Τώρα φεύγεις. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία.
και εγω περιμενω...σαν αγκυροβολημενο φορτηγο...μες τα λογια δεκαδων ανθρωπων διχως νου, διχως πραξεις..
δες, χειμωνιασε...:
«ΜΟΥ ΔΙΩΧΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ. ΕΓΩ ΘΑ ΜΕΙΝΩ!»
Μεγαλώσαμε εδώ, είναι ωραία εδώ. Τι ωραία; Μαγικά είναι. Έχει ήλιο, έχει θάλασσα, έχει αλάτι στα μαλλιά, άμμο κρυμμένη στα πιο παράξενα σημεία μιας τσάντας που δεν τινάξαμε. Εδώ φοράμε σκούφους μονάχα επειδή έτσι γουστάρουμε, εδώ είναι Νοέμβρης και δεν χρειάζεσαι μπουφάν, εδώ τρώμε σουβλάκια στο όρθιο, πίνουμε τσίπουρα και γελάμε, εδώ κλαίγαμε για αγόρια που δεν μας ήθελαν, μετά πετούσες μία μαλακία και σκάγαμε στα γέλια, εδώ έκλαψαν επειδή δεν τους θέλαμε, εδώ χαράξαμε τα ονόματα μας σε δέντρα, - αυτά τα λίγα που υπάρχουν - εδώ κάναμε κοπάνες, εδώ μεθύσαμε και ξερνούσαμε στο μπάνιο κάποιου φίλου, εδώ, στο δωμάτιο μου, μας είχε βρει η μάνα μου λιωμένες μ’ ένα μπουκάλι τεκίλα και κάτι φλούδες από λεμόνια. Θυμάσαι; Eδώ ξεκινήσαμε να ονειρευόμαστε, μετά ακούσαμε για «επανάσταση». Μετά τα όνειρα άλλαξαν. Εδώ φάγαμε χημικά , εδώ τρέξαμε, εδώ σε πήρα τηλέφωνο κλαίγοντας τότε που πέρασαν τα μέτρα και ψέκασαν έναν παππού μπροστά μου και φώναζε από το τηλέφωνο η μάνα σου να ΄ρθεις με το αυτοκίνητο (!) στο αποκλεισμένο Σύνταγμα να με μαζέψεις γιατί είμαι "βλαμμένο". Εδώ είδαμε το δίκιο, εδώ και το άδικο, εδώ ανατριχιάσαμε μ’ ένα σύνθημα και γελάσαμε με το "μωρό μου είσαι όμορφη σαν τράπεζα που καίγεται"… Τώρα φεύγεις. Ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία.
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά τον άλλο φεύγουν, ο ένας Λονδίνο, η άλλη Βέλγιο, Βερολίνο, ο άλλος Ολλανδία, Αμερική, διάφοροι οικονομικοί μετανάστες. Ποιοι; Οι δικοί μου οι φίλοι. Αυτοί με τους οποίους σπούδασα, αυτοί με τους οποίους ονειρεύτηκα τις δουλειές και τις ζωές «των ονείρων» μας. Όνειρο γιόκ. Στην καλύτερη περίπτωση θα δουλεύουμε, όσοι είμαστε τυχεροί, δωδεκάωρα για ένα μισθό "χέσε μέσα". Ούτε ταξίδια, ούτε λεφτά, ούτε φοβεροί έρωτες (πού χρόνος για έρωτες, δεν βλέπεις τι γίνεται!), ούτε μέλλον. Έτσι θέλουν! Μία και σήμερα, όπως στο στρατό, κάθε μέρα γίνεται «μία και σήμερα». Σκατά! Το ξέρω πως δεν θες να ζεις μ’ ένα 500άρικο, πως έχεις όνειρα. Τα ίδια όνειρα έχουμε.
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά τον άλλο αγανακτούν, και φεύγουν. Έχουν γαμάτα βιογραφικά οι φίλοι μου. Τους προσλαμβάνουν εύκολα έξω.. Χαίρομαι. Λυπάμαι, όμως, που σκορπιζόμαστε. Λυπάμαι που μένω εδώ και οι άλλοι φεύγουν για ένα μέλλον, που για να το ζήσουν θα πρέπει να μηδενίσουν το κοντέρ τους. Ένα κοντέρ που τις ταχύτητες του τις ανεβάσαμε μαζί τόσα χρόνια. Φεύγεις, θα σε στηρίξω, αλλά ρε γαμώτο, μη φύγεις! Δες πόσα καταφέραμε σε τόσο λίγο διάστημα. Πίστευες τι θα συνέβαινε το 2008; Πίστευες ότι θα μαζευόμασταν εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα επί τόσους μήνες; Πίστευες ότι θα πιανόμασταν χέρι - χέρι για να μη χαθούμε μες τον κόσμο; Πίστευες ότι θα πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και δεν θα ΄μαστε τρεις κι ο κούκος; Πίστευες το αποτέλεσμα των εκλογών όταν γιορτάζαμε το βράδυ στο περίπτερο, στο Πανεπιστήμιο και ήταν αυτό το αστείο παιδί με την πορτοκαλάδα που δεν μιλούσε. Έλα πες, πιστεύεις την απόσταση που έχουμε διανύσει;
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά τον άλλο πακετάρουν, γαμωσταυρίζουν, δακρύζουν και επιβιβάζονται σ’ ένα αεροπλάνο – όχι για ένα χρόνο που διαρκεί το μάστερ - για όσο……….Η μάνα τους κλαίει, από το τηλέφωνο τι να πει; Λέει μόνο «Καλή τύχη». Και όλο και περισσότερο ακούω το «Η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές»! Όχι ρε! Δεν είναι μόνο για διακοπές, γιατί αν αρχίσεις να το πιστεύεις, τότε θα την καταντήσουν μόνο για διακοπές, αλλά για τις διακοπές που θα σιχαίνεσαι να κάνεις.
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά τον άλλο βλέπουν την πόλωση, τους φασίστες, την επικείμενη σύγκρουση. Μου είπες ότι κάτι μπάτσοι είχαν στριμώξει έναν μετανάστη, ότι τους έδειξε τα χαρτιά του και του τα ΄σκισαν, μου είπες ότι στους φίλους του Δ., που τους έπιασαν, τους ξερίζωσαν τις τζίβες μία μία. Σοκαρίστηκες. Το ξέρω πως κάθε βράδυ ακούς για επιθέσεις χρυσαυγιτών σε μετανάστες, το ξέρω πως εσύ ήθελες να σώζεις γατάκια μην τα πατήσουν αυτοκίνητα και τώρα ασχολείσαι με τέτοια. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι αυτό αλλά να που έτυχε. Και τώρα τι; Έτσι απλά, δεν ζεις εδώ, όπως θα ΄θέλες και φεύγεις. Φεύγοντας, όμως, από το πρόβλημα δε λύνεται. Μήπως πάντα φεύγαμε, αναζητώντας την προσωπική διάσωση; Μήπως φτάσαμε εδώ, επειδή συναινέσαμε σε αυτή τη λάθος λογική; Και αν εκεί, που πας, γίνουν σε λίγο καιρό τα ίδια, τι θα κάνεις; Θα πας αλλού; Θα γυρνάς με μία βαλίτσα τον πλανήτη για να βρεις κάπου που δεν έχει κρίση, μπας και ζήσεις; Μία ζωή φευγάτη; Μπας κι εδώ φευγάτη δεν ήσουν; Μήπως όταν αδιαφόρησες- αστάθμητος παράγοντας βλέπεις η αδιαφορία - έφταιξες κι εσύ; Όπως κι εγώ. Τώρα, έκλεισες και τα εισιτήρια.
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά το άλλο, μιλούν από το skype, φορώντας πυτζάμες μπροστά σε μία κάμερα, με τους φίλους που τους έδιωξε η χώρα τους. Μας είπανε ότι όλα γίνονται για «τη σωτηρία της πατρίδας». Ποια πατρίδα ρε, η πατρίδα μπαίνει σε αεροπλάνο και μετακομίζει αλλού. Στη βαλίτσα της έχει έναν Πουλαντζά (δανεικό κι αγύριστο), τον Τρυποκάρυδο του Ρόμπινς και μία μπλούζα μου. Ποια "πατρίδα" χωρίς τους φίλους μου; Το πιο φιλόδοξο όνειρο είναι το δύσκολο. Κι εδώ μένουμε λίγοι, όλο και λιγότεροι. Δυναμώνουμε τη φωνή μας (πάει μαζί με την οργή αυτό), αλλά δεν μπορώ να φωνάζω για δύο, για τρεις για δέκα. Μένουμε λίγοι! Καταφέρνουν αυτό που θέλουν! Μας αποδεκατίζουν, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν γίνεται να φύγεις και να μείνουμε εμείς οι λίγοι με τα παππούδια που ψήφισαν Σαμαρά. Θα μας κάνουν τα ίδια και χειρότερα! Μείνε να το παλέψουμε. Μείνε να τους διώξουμε και να φτιάξουμε τον κόσμο μας, όπως μας αξίζει, καλύτερο! Ονειρέψου με μάτια ανοιχτά εδώ. Δεν μπορώ μόνη μου. Μείνε, να μη μείνουμε λίγοι!
Εγώ θα μείνω!
Anna Mana
..............................................................................................
Ο ένας μετά τον άλλο φεύγουν, ο ένας Λονδίνο, η άλλη Βέλγιο, Βερολίνο, ο άλλος Ολλανδία, Αμερική, διάφοροι οικονομικοί μετανάστες. Ποιοι; Οι δικοί μου οι φίλοι. Αυτοί με τους οποίους σπούδασα, αυτοί με τους οποίους ονειρεύτηκα τις δουλειές και τις ζωές «των ονείρων» μας. Όνειρο γιόκ. Στην καλύτερη περίπτωση θα δουλεύουμε, όσοι είμαστε τυχεροί, δωδεκάωρα για ένα μισθό "χέσε μέσα". Ούτε ταξίδια, ούτε λεφτά, ούτε φοβεροί έρωτες (πού χρόνος για έρωτες, δεν βλέπεις τι γίνεται!), ούτε μέλλον. Έτσι θέλουν! Μία και σήμερα, όπως στο στρατό, κάθε μέρα γίνεται «μία και σήμερα». Σκατά! Το ξέρω πως δεν θες να ζεις μ’ ένα 500άρικο, πως έχεις όνειρα. Τα ίδια όνειρα έχουμε.
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά τον άλλο αγανακτούν, και φεύγουν. Έχουν γαμάτα βιογραφικά οι φίλοι μου. Τους προσλαμβάνουν εύκολα έξω.. Χαίρομαι. Λυπάμαι, όμως, που σκορπιζόμαστε. Λυπάμαι που μένω εδώ και οι άλλοι φεύγουν για ένα μέλλον, που για να το ζήσουν θα πρέπει να μηδενίσουν το κοντέρ τους. Ένα κοντέρ που τις ταχύτητες του τις ανεβάσαμε μαζί τόσα χρόνια. Φεύγεις, θα σε στηρίξω, αλλά ρε γαμώτο, μη φύγεις! Δες πόσα καταφέραμε σε τόσο λίγο διάστημα. Πίστευες τι θα συνέβαινε το 2008; Πίστευες ότι θα μαζευόμασταν εκατοντάδες χιλιάδες στο Σύνταγμα επί τόσους μήνες; Πίστευες ότι θα πιανόμασταν χέρι - χέρι για να μη χαθούμε μες τον κόσμο; Πίστευες ότι θα πηγαίνουμε σε συγκεντρώσεις και δεν θα ΄μαστε τρεις κι ο κούκος; Πίστευες το αποτέλεσμα των εκλογών όταν γιορτάζαμε το βράδυ στο περίπτερο, στο Πανεπιστήμιο και ήταν αυτό το αστείο παιδί με την πορτοκαλάδα που δεν μιλούσε. Έλα πες, πιστεύεις την απόσταση που έχουμε διανύσει;
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά τον άλλο πακετάρουν, γαμωσταυρίζουν, δακρύζουν και επιβιβάζονται σ’ ένα αεροπλάνο – όχι για ένα χρόνο που διαρκεί το μάστερ - για όσο……….Η μάνα τους κλαίει, από το τηλέφωνο τι να πει; Λέει μόνο «Καλή τύχη». Και όλο και περισσότερο ακούω το «Η Ελλάδα είναι μόνο για διακοπές»! Όχι ρε! Δεν είναι μόνο για διακοπές, γιατί αν αρχίσεις να το πιστεύεις, τότε θα την καταντήσουν μόνο για διακοπές, αλλά για τις διακοπές που θα σιχαίνεσαι να κάνεις.
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά τον άλλο βλέπουν την πόλωση, τους φασίστες, την επικείμενη σύγκρουση. Μου είπες ότι κάτι μπάτσοι είχαν στριμώξει έναν μετανάστη, ότι τους έδειξε τα χαρτιά του και του τα ΄σκισαν, μου είπες ότι στους φίλους του Δ., που τους έπιασαν, τους ξερίζωσαν τις τζίβες μία μία. Σοκαρίστηκες. Το ξέρω πως κάθε βράδυ ακούς για επιθέσεις χρυσαυγιτών σε μετανάστες, το ξέρω πως εσύ ήθελες να σώζεις γατάκια μην τα πατήσουν αυτοκίνητα και τώρα ασχολείσαι με τέτοια. Δεν ήμασταν προετοιμασμένοι γι αυτό αλλά να που έτυχε. Και τώρα τι; Έτσι απλά, δεν ζεις εδώ, όπως θα ΄θέλες και φεύγεις. Φεύγοντας, όμως, από το πρόβλημα δε λύνεται. Μήπως πάντα φεύγαμε, αναζητώντας την προσωπική διάσωση; Μήπως φτάσαμε εδώ, επειδή συναινέσαμε σε αυτή τη λάθος λογική; Και αν εκεί, που πας, γίνουν σε λίγο καιρό τα ίδια, τι θα κάνεις; Θα πας αλλού; Θα γυρνάς με μία βαλίτσα τον πλανήτη για να βρεις κάπου που δεν έχει κρίση, μπας και ζήσεις; Μία ζωή φευγάτη; Μπας κι εδώ φευγάτη δεν ήσουν; Μήπως όταν αδιαφόρησες- αστάθμητος παράγοντας βλέπεις η αδιαφορία - έφταιξες κι εσύ; Όπως κι εγώ. Τώρα, έκλεισες και τα εισιτήρια.
Εγώ θα μείνω!
Ο ένας μετά το άλλο, μιλούν από το skype, φορώντας πυτζάμες μπροστά σε μία κάμερα, με τους φίλους που τους έδιωξε η χώρα τους. Μας είπανε ότι όλα γίνονται για «τη σωτηρία της πατρίδας». Ποια πατρίδα ρε, η πατρίδα μπαίνει σε αεροπλάνο και μετακομίζει αλλού. Στη βαλίτσα της έχει έναν Πουλαντζά (δανεικό κι αγύριστο), τον Τρυποκάρυδο του Ρόμπινς και μία μπλούζα μου. Ποια "πατρίδα" χωρίς τους φίλους μου; Το πιο φιλόδοξο όνειρο είναι το δύσκολο. Κι εδώ μένουμε λίγοι, όλο και λιγότεροι. Δυναμώνουμε τη φωνή μας (πάει μαζί με την οργή αυτό), αλλά δεν μπορώ να φωνάζω για δύο, για τρεις για δέκα. Μένουμε λίγοι! Καταφέρνουν αυτό που θέλουν! Μας αποδεκατίζουν, δεν το καταλαβαίνεις; Δεν γίνεται να φύγεις και να μείνουμε εμείς οι λίγοι με τα παππούδια που ψήφισαν Σαμαρά. Θα μας κάνουν τα ίδια και χειρότερα! Μείνε να το παλέψουμε. Μείνε να τους διώξουμε και να φτιάξουμε τον κόσμο μας, όπως μας αξίζει, καλύτερο! Ονειρέψου με μάτια ανοιχτά εδώ. Δεν μπορώ μόνη μου. Μείνε, να μη μείνουμε λίγοι!
Εγώ θα μείνω!
Anna Mana
..............................................................................................
κείμενο που τσούζει, πονάει αλλά και προβληματίζει!... για μένα εντάσσεται απόλυτα μέσα στο πνεύμα της σημερινής μέρας, στο μήνυμα του Πολυτεχνείου...
ΑπάντησηΔιαγραφήεξαιρετική και η μουσική σου επιλογή!