έχε το νου σου στο παιδί..




Σάββατο 7 Ιουλίου 2012

Έτσι αναγκασθήκαμε να γίνουμε λαθρεπιβάτες.

Έτσι αναγκασθήκαμε να γίνουμε λαθρεπιβάτες.

Ένας μεγάλος πλάτανος και μπροστά η θάλασσα. Πάνω στο τραπεζάκι σαρδέλες ψητές και ούζο.
Η Ζιζέλ νιαουρίζει μαζί με τη γάτα, που χαϊδεύει τα πόδια της. Όλο και λιγουρεύεται μια ολόκληρη σαρδέλα έτσι που με κοιτάει στα μάτια τώρα, με κείνο το ναζιάρικο ύφος, αλλά εγώ αμετανόητος της δίνω μόνο τα αγκάθια. Χτες η κοιλιά της ήταν όσο κι ο λογαριασμός. Την τάισα του σκασμού. Ποτέ μη καλομαθαίνεις μια γάτα. Όσο κι αν την αγαπάς.
Ήρθαμε στο νησί με τη Ζιζέλ εδώ και τρείς μέρες, λαθρεπιβάτες. Μια σκηνή, τα μαγιό μας και την οδοντόβουρτσα. Και ελάχιστα χρήματα. Για ούζο και σαρδέλες ψητές. Και η Ζιζέλ κι εγώ τρελαινόμαστε για σαρδέλες ψητές. Και η γάτα που μπήκε στα πόδια μας. Την νύχτα μας έπαιρνε μάτι την ώρα που κάναμε έρωτα στη σκηνή. Πρώτη φορά είδα γάτα να παίρνει μάτι ανθρώπους. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να παίρνουν μάτι γάτες.
Συζητούσαμε για τα βιβλία που διαβάσαμε το χειμώνα. Λίγα, πολύ λίγα. Όλα ήταν λίγα φέτος. Ακόμα και οι διακοπές μας. Είναι αδικία να δουλεύεις έντεκα μήνες και ένα μήνα διακοπές. Το αντίθετο έπρεπε να συμβαίνει. Δεν είναι βέβαια η μοναδική αδικία που συμβαίνει σ’ αυτόν τον κόσμο. Σκέψου και τον Αντώνη που διάβαζε απανωτά και φέτος με το μάτι του, δεν άγγιξε λέξη. Η Ζιζέλ διάβαζε ''ένα βιβλίο για πέταμα'' του Paul Desalmand απ’ τις εκδόσεις Πόλις. Μου διάβαζε τώρα το οπισθόφυλλο και σχεδόν φαινόταν η ρώγα της απ’ το μικροσκοπικό μαγιό της. Η Ζιζέλ είναι μια όμορφη γυναίκα, κοντά μαύρα μαλλιά, μεγάλα μάτια, μεγάλο χαμόγελο, μεγάλη ψυχή, μεγάλη αγκαλιά ,διάβαζε και εγώ πρόσεχα τα φιλήδονα χείλη της. Άκου, το τελειώνω, να το διαβάσεις μετά. Θα το ρουφήξεις. Εγώ βέβαια άλλα ήθελα να ρουφήξω εκείνη τη στιγμή, αλλά την άφησα να διαβάζει κι έκανα πως την άκουγα:

‘Ένα βιβλίο σκύβει πάνω από το παρελθόν του• είκοσι χρόνια πολυτάραχου βίου, από το τυπογραφείο μέχρι το ταξίδι του στην Αφρική. Αγαπά, το αγαπούν, γνωρίζει αναγνώστες και αναγνώστριες, συζητά με άλλα βιβλία σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες, αντικρίζει κατάματα τον θάνατο, θέτει ερωτήματα για τη χαοτική πορεία του κόσμου. Κι όλα αυτά, με παιγνιώδες ύφος που αγγίζει συχνά τα όρια του τραγικού.
Σε πρώτο επίπεδο, το βιβλίο μοιάζει με περιπετειώδες μυθιστόρημα γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές. Αλλά ταυτοχρόνως αποτελεί:
- Σάτιρα του εκδοτικού χώρου - Στοχασμό για τη γραφή και την ανάγνωση - Κριτική ανάλυση των σχέσεων Δύσης-Τρίτου Κόσμου - Μεταφορά για τον θάνατο - Παιχνίδι πάνω στη μυθοπλασία - Παιχνίδι πάνω στη διακειμενικότητα (όλες οι παραπομπές και οι αναφορές, ομολογημένες ή όχι, βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.quidamediteur.com)’’

Σαχλαμαρίζουμε γενικώς, ότι κάνουμε στις διακοπές, ήταν μία το μεσημέρι και είχαμε πιει τρία μπουκαλάκια ούζο Μετέωρα. Κάθε λίγο κάναμε μια βουτιά στη θάλασσα, ο ήλιος έκαιγε, η άμμος έκαιγε, όλα έκαιγαν. Μόνο ο πλάτανος δρόσιζε και το αλμυρό θαλασσινό νερό.

Μπήκαμε στη θάλασσα και κολυμπάμε κατά μήκος της παραλίας. Πίσω απ’ το βουνό θα είμαστε κρυμμένοι, τα βράχια μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα, μια σπηλιά μες τα βράχια εξάπτει τη φαντασία μου. Η Ζιζέλ είναι πειρασμός όλες τις ώρες. Αυτή η τρέλα του μεσημεριού, ανακατεμένη με ούζο, με τα βυζιά της Ζιζέλ και την ατέλειωτη θάλασσα μέσα μας και έξω μας, προδίκαζε τα ηφαιστιογενή βράχια.
Η Ζιζέλ ακούμπησε τους αγκώνες της πάνω σ’ ένα βράχο που λες και τα κύματα τον έπλασαν επίτηδες. Απλώθηκε προς τα πίσω.. Μπήκα σχεδόν βίαια. . Στο τέλος ακούσθηκε μια παρατεταμένη ηδονική κραυγή, ταυτόχρονη, λες και άδειασε η θάλασσα . Κοίταξα πίσω τη θάλασσα, ήταν εκεί, κυμάτιζε ήρεμα τα πράσινα διαυγή νερά της. Πλημμυρισμένοι στον ιδρώτα, χωθήκαμε στην αγκαλιά της.
Και κολυμπήσαμε ως το απέναντι μικρό ακατοίκητο νησάκι.
Είναι όμορφο να βλέπεις τη στεριά απ΄ τη θάλασσα. Είναι σαν να βλέπεις τη γη απ’ το φεγγάρι.
Πριν φύγουμε με τη Ζιζέλ, ο γιατρός μου είπε με αυστηρό τόνο στη φωνή του:
Πρέπει επιτέλους στην ηλικία που είσαι, να μάθεις να βλέπεις τη γη απ’ το φεγγάρι. Σωματοποιημένο άγχος. Εκδηλωμένο στους αγκώνες απ’ τα χέρια σου, η θάλασσα θα σου κάνει καλό.
Έψαξα να βρω εισιτήριο για το φεγγάρι. Δεν βρήκα. Έτσι αναγκασθήκαμε να γίνουμε λαθρεπιβάτες.
Φθάναμε πάλι στην ακτή. Το τραπεζάκι με τις μπλε καρέκλες ήταν εκεί. Πάνω του ένα βιβλίο για πέταμα.
Κι η μουσική απ’ τα ηχεία, πάνω στον πλάτανο.
Κ.Τ.

https://www.youtube.com/watch?v=dNqf3qrO6M0&feature=relmfu


Φωτογραφία: Έτσι αναγκασθήκαμε να γίνουμε λαθρεπιβάτες.

Ένας μεγάλος πλάτανος και μπροστά η θάλασσα. Πάνω στο τραπεζάκι σαρδέλες ψητές και ούζο. 
Η Ζιζέλ νιαουρίζει μαζί με τη γάτα, που χαϊδεύει τα πόδια της. Όλο και λιγουρεύεται  μια  ολόκληρη σαρδέλα έτσι που με κοιτάει στα μάτια τώρα, με κείνο το ναζιάρικο ύφος, αλλά εγώ αμετανόητος της δίνω μόνο τα αγκάθια.  Χτες η κοιλιά της ήταν όσο κι ο λογαριασμός. Την τάισα του σκασμού. Ποτέ μη καλομαθαίνεις μια γάτα. Όσο κι αν την αγαπάς. 
Ήρθαμε στο νησί με τη Ζιζέλ εδώ και τρείς μέρες, λαθρεπιβάτες. Μια σκηνή, τα μαγιό μας και την οδοντόβουρτσα. Και ελάχιστα χρήματα. Για ούζο και σαρδέλες ψητές. Και η Ζιζέλ κι εγώ τρελαινόμαστε για σαρδέλες ψητές. Και η γάτα που μπήκε  στα πόδια μας. Την νύχτα μας έπαιρνε μάτι την ώρα που κάναμε έρωτα στη σκηνή. Πρώτη φορά είδα γάτα να παίρνει μάτι ανθρώπους. Έχω δει πολλούς ανθρώπους να παίρνουν μάτι γάτες.
Συζητούσαμε για τα βιβλία που διαβάσαμε το χειμώνα. Λίγα, πολύ λίγα. Όλα ήταν λίγα φέτος. Ακόμα και οι διακοπές μας. Είναι αδικία να δουλεύεις έντεκα μήνες και ένα μήνα διακοπές. Το αντίθετο έπρεπε να συμβαίνει. Δεν είναι βέβαια η μοναδική αδικία που συμβαίνει σ’ αυτόν τον κόσμο. Σκέψου και τον Αντώνη που διάβαζε απανωτά και φέτος με το μάτι του, δεν άγγιξε λέξη.  Η Ζιζέλ διάβαζε ''ένα βιβλίο για πέταμα'' του Paul Desalmand απ’ τις εκδόσεις Πόλις. Μου διάβαζε τώρα το οπισθόφυλλο και σχεδόν φαινόταν η ρώγα της απ’ το μικροσκοπικό μαγιό της. Η Ζιζέλ είναι μια όμορφη γυναίκα, κοντά  μαύρα μαλλιά, μεγάλα μάτια, μεγάλο χαμόγελο, μεγάλη ψυχή, μεγάλη αγκαλιά ,διάβαζε και εγώ πρόσεχα τα φιλήδονα χείλη της. Άκου, το τελειώνω, να το διαβάσεις μετά. Θα το ρουφήξεις. Εγώ βέβαια άλλα ήθελα να ρουφήξω εκείνη τη στιγμή, αλλά την άφησα να διαβάζει κι έκανα πως την άκουγα:

‘Ένα βιβλίο σκύβει πάνω από το παρελθόν του• είκοσι χρόνια πολυτάραχου βίου, από το τυπογραφείο μέχρι το ταξίδι του στην Αφρική. Αγαπά, το αγαπούν, γνωρίζει αναγνώστες και αναγνώστριες, συζητά με άλλα βιβλία σε βιβλιοπωλεία και βιβλιοθήκες, αντικρίζει κατάματα τον θάνατο, θέτει ερωτήματα για τη χαοτική πορεία του κόσμου. Κι όλα αυτά, με παιγνιώδες ύφος που αγγίζει συχνά τα όρια του τραγικού. 
Σε πρώτο επίπεδο, το βιβλίο μοιάζει με περιπετειώδες μυθιστόρημα γεμάτο εκπλήξεις και ανατροπές. Αλλά ταυτοχρόνως αποτελεί: 
- Σάτιρα του εκδοτικού χώρου - Στοχασμό για τη γραφή και την ανάγνωση - Κριτική ανάλυση των σχέσεων Δύσης-Τρίτου Κόσμου - Μεταφορά για τον θάνατο - Παιχνίδι πάνω στη μυθοπλασία - Παιχνίδι πάνω στη διακειμενικότητα (όλες οι παραπομπές και οι αναφορές, ομολογημένες ή όχι, βρίσκονται στην ιστοσελίδα www.quidamediteur.com)’’

Σαχλαμαρίζουμε γενικώς, ότι κάνουμε στις διακοπές, ήταν μία το μεσημέρι και είχαμε πιει τρία μπουκαλάκια ούζο Μετέωρα. Κάθε λίγο κάναμε μια βουτιά στη θάλασσα, ο ήλιος έκαιγε, η άμμος έκαιγε, όλα έκαιγαν. Μόνο ο πλάτανος δρόσιζε και το αλμυρό θαλασσινό νερό. 
 
Μπήκαμε στη θάλασσα και κολυμπάμε κατά μήκος της παραλίας. Πίσω απ’ το βουνό θα είμαστε κρυμμένοι, τα βράχια μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα, μια σπηλιά μες τα βράχια εξάπτει τη φαντασία μου. Η Ζιζέλ είναι πειρασμός όλες τις ώρες. Αυτή η τρέλα του μεσημεριού, ανακατεμένη με ούζο, με τα βυζιά της Ζιζέλ και την ατέλειωτη θάλασσα μέσα μας και έξω μας, προδίκαζε τα ηφαιστιογενή βράχια. 
Η Ζιζέλ ακούμπησε τους αγκώνες της πάνω σ’ ένα βράχο που λες και τα κύματα τον έπλασαν επίτηδες. Απλώθηκε προς  τα πίσω.. Μπήκα  σχεδόν βίαια. . Στο τέλος ακούσθηκε μια παρατεταμένη ηδονική κραυγή, ταυτόχρονη, λες και άδειασε η θάλασσα . Κοίταξα πίσω τη θάλασσα, ήταν εκεί, κυμάτιζε ήρεμα τα πράσινα διαυγή νερά της.  Πλημμυρισμένοι στον ιδρώτα, χωθήκαμε στην αγκαλιά της. 
Και κολυμπήσαμε ως το απέναντι μικρό  ακατοίκητο νησάκι. 
Είναι όμορφο να βλέπεις τη στεριά απ΄ τη θάλασσα.  Είναι σαν να βλέπεις τη γη απ’ το φεγγάρι. 
Πριν φύγουμε με τη Ζιζέλ, ο γιατρός μου είπε με αυστηρό τόνο στη φωνή του:
Πρέπει επιτέλους στην ηλικία που είσαι, να μάθεις να βλέπεις τη γη απ’ το φεγγάρι. Σωματοποιημένο άγχος. Εκδηλωμένο στους αγκώνες απ’ τα χέρια σου, η θάλασσα θα σου κάνει καλό. 
 Έψαξα να βρω εισιτήριο για το φεγγάρι. Δεν βρήκα. Έτσι αναγκασθήκαμε να γίνουμε λαθρεπιβάτες. 
Φθάναμε πάλι στην ακτή. Το τραπεζάκι με τις μπλε καρέκλες ήταν εκεί. Πάνω του ένα βιβλίο για πέταμα.
Κι η μουσική απ’ τα ηχεία, πάνω στον πλάτανο.

https://www.youtube.com/watch?v=dNqf3qrO6M0&feature=relmfuΚ.Τ.
Ανώτεροι άνθρωποι

Αυτός εδώ ανυψώνεται -- του πρέπειν να τον
επαινούμε!
Και όμως ένας άλλος έρχεται πάντα από ψηλά.
Και ζει εκεί όπου ποτέ δεν φτάνει έπαινος --
είναι από ψηλά.

Ecce Homo

Ναι, ξέρω από πού έρχομαι!
Αχόρταγος σαν την φωτιά
καίγομαι και αναλώνω τον εαυτό μου.
Ό,τι πιάνω γίνεται φως
Ό,τι αφήνω γίνεται στάχτη:
Φλόγα είμαι, σίγουρα!

Ο ταξιδιώτης

«Δεν υπάρχει πια μονοπάτι! Άβυσσος γύρω,
νεκρική σιγή!».
Εσύ το θέλησες! Γιατί παράτησες το μονοπάτι;
Μείνε τώρα ψύχραιμος και διαυγής, ω ξένε
γιατί χάθηκες αν πιστέψεις στον κίνδυνο.

Ο Ατρόμητος

Όπου κι αν βρίσκεσαι, σκάψε βαθιά!
Εκεί κάτω είναι η πηγή!
Άσε τους σκοταδιστές να ωρύονται:
«Κάτω υπάρχει μονάχα η Κόλαση!»
http://youtu.be/inHxwL1q5GE

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου