έχε το νου σου στο παιδί..




Τετάρτη 11 Ιουλίου 2012

τα"σαγονια του καρχαρια"....:)



Καλοκαίρι 1976

Ήταν μόλις ένα μήνα μεγαλύτερη, η μπαλαρίνα ξαδέρφη μου. Έκανε μπαλέτο ολημερίς και διάβαζε ολονυχτίς. Το αγαπημένο της σπορ ήταν να τρομάζει εμένα. Τον εξάδελφό της. Ιστορίες με δράκους και φαντάσματα, ιστορίες που μεγέθυναν τον φόβο της ενηλικίωσης. Άλλες φορές ερχόταν κρυφά από πίσω και μου έκλεινε τα μάτια. Πόση φρεσκάδα και ιδρώτα μπαλαρίνας μύριζαν τα χέρια της. Ήταν αδύνατο να μην την αναγνωρίσω. Σ’ αυτή εξ’ άλλου όφειλα το υπερατλαντικό καλοκαίρι μου.
Είχε το όνομα της γιαγιάς, εγώ του παππού. Είχε το πάνω χέρι και τον σπινθήρα της πανέξυπνης, ευλύγιστης στο νου και στο σώμα, λίγο πιο ψηλή από μένα, στα δεκάξι μας. Έπαιρνε τη θάλασσα και την άδειαζε πάνω μου, έπαιρνε την παιδική μου αθωότητα και την πονήρευε. Είδες πως σε κοιτάει , η Μπέττυ; Μου είπε ότι είναι ερωτευμένη μαζί σου- ψέματα- θα της ξεκουμπώσω με τρόπο το κουμπάκι απ’ το πουκαμισάκι της, έλα να δεις το βυζάκι της. Της το ξεπλήρωνα με μπουγελώματα, δεν είχα την ευστροφία και την άνεση στα λόγια Ήταν και η γλώσσα, καταλάβαινε τα ελληνικά μου, αλλά μου μιλούσε Αγγλικά.
Εκείνη τη μέρα το παράκανε με τις ιστορίες τρόμου, είχε μια καταπληκτική άνεση να κάνει τα φαντάσματα να κάθονται στην διπλανή καρέκλα, τους κλέφτες να έρχονται με μάσκες και πιστόλια στον ύπνο σου, τα σαγόνια του καρχαρία να σε καταβροχθίζουν στη κοιλιά του κήτους, ο King Kong να σε περιφέρει μες την παλάμη του πάνω απ’ τις συνοικίες της Νέας Υόρκης, ο Τζακ ο μαχαιροβγάλτης να ξεκληρίζει ολόκληρη τη γειτονιά, παράξενα έντομα να σου επιτίθενται στον κήπο, για ρουφήχτες στην χαμένη Ατλαντίδα, για κυνηγητά συμμοριών της μαφίας, για τα διπλανά σπίτια που δεν άφησαν ούτε ένα να μην το ληστέψουν, για δεμένα χέρια, στόματα, πόδια μπροστά στην αναμμένη τηλεόραση, για κομμένα κεφάλια σε γωνιές της Βοστώνης, για εξωγήινους που που προσγειώθηκαν μια νύχτα στην αυλή, για τα βιβλία του Στήβεν Κινκ, για την εναλλακτική λύση τρία και για επαφές τρίτου τύπου.
Η ξαδέλφη μου, είχε τον τρόπο, ήθελε να γίνει συγγραφέας ιστοριών τρόμου. Τελικά είναι η στρίγκλα που έγινε αρνάκι. Μια συνηθισμένη πλούσια αμερικανίδα. Έκοψα εδώ και χρόνια επαφή μαζί της. Ζει μες τη χλιδή, με τον εκατομμυριούχο σύζυγό της.
Αλλά την αγαπάω ακόμα, όπως και εκείνη εμένα. Αλλάζουμε μια κάρτα τα Χριστούγεννα και μία το Πάσχα.
Ήταν το πιο εφιαλτικό βράδυ στην ζωή μου.
Ο Θείος με τη θεία θα πήγαιναν σ’ ένα πάρτυ πάνω σε πλοίο. Η εξαδέλφη θα πήγαινε κι αυτή με τον Nick, τον φίλο της, σε κάποιο club.
Έμεινα σπίτι με τις δυό μικρότερες ξαδέλφες που έτρωγαν chips και έβλεπαν τηλεόραση. Και με τον mex, το μικρό κανίς να κουνάει την ουρά και να κάνει βόλτες πάνω στην τυρκουάζ μοκέτα του καθιστικού.
Εγώ είχα πάρει αγκαλιά το παράθυρο και περίμενα τους ληστές. Είχα μια προαίσθηση ότι όλα θα συμβούν απόψε. Φρόντισε η αγαπημένη εξαδέλφη γι’ αυτό. Όταν φάνηκαν οι ''ληστές'', μακριά ακούγονταν σειρήνες και περιπολικά. Τα σπίτια στην περιοχή απέχουν τουλάχιστον μισό μίλι το ένα από το άλλο. Τότε κατάπιε την μοναδική μύγα που υπήρχε στο χώρο ο mex, τη ίδια στιγμή άρχισαν και οι τσιρίδες της Joannas ότι θα πεθάνει τώρα ο mex. Του άνοιγε το στόμα να την ψάξει. Η μύγα μάλλον είχε πάει στην κοιλιά του.
Μια μεγάλη μαύρη Plymoyth έκανε βόλτες μπροστά στη βίλλα, απέναντι η θάλασσα φαινόταν σκοτεινή. Την παρακολουθούσα από ώρα πριν σταματήσει. Οι ληστές ήταν έτοιμοι να χτυπήσουν. Άμπωτης και παλίρροια η θάλασσα, τρικυμία στην καρδιά μου.
Η εξαδέλφη με είχε συμβουλέψει. Αν διαπιστώσεις κάτι ύποπτο το βράδυ, που θα είσαι μόνος σου με τις μικρές, θα ανέβεις στο δωμάτιο των γονιών μου και θα κλειδωθείτε στο μπάνιο, εκεί είστε σίγουρα ασφαλείς, η πόρτα είναι αλεξίσφαιρη και απαραβίαστη.
Αυτό έκανα. Πήρα αμέσως τηλέφωνο στον θείο. Με καθησύχασε. Είναι όμορφη η βραδιά και το τοπίο και έρχονται πολλοί τη νύχτα να τα απολαύσουν Αν συμβεί κάτι πάρε με τηλέφωνο, να πάρω την αστυνομία.
Η Joanna έκλαιγε, έχοντας στην αγκαλιά τον mex, η Christine διάβαζε ατάραχη το παραμύθι της και ήθελε να κατέβει να δει τη συνέχεια στην τηλεόραση, εγώ είχα αλλάξει εκατό χρώματα και άκουγα παντού θορύβους. Οι ληστές ήταν μες το σπίτι τώρα. Πρόεδρος της Αμερικής ο φιστικάς Τζίμυ Κάρτερ.
Όταν κοντά στο πρωί γύρισαν ο θείος και η θεία, χτυπούσαν δυνατά την πόρτα του μπάνιου. Να ανοίξουμε. Είχαμε αποκοιμηθεί στο πάτωμα και οι τέσσερις.
Την άλλη μέρα η εξαδέλφη μου μίλαγε για νότες στο πιάνο. Μου έμαθε τα βασικά . Ντο ρε μι φα σο λα σι. Το χολιγουντιανό σπίτι ήταν εκεί.
Ήταν ο φόβος της ενηλικίωσης και τα σαγόνια του καρχαρία η δεύτερη ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ.
Εκείνο το καλοκαίρι οι Αμερικανοί έκαναν ουρές στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Τρεις μέρες νωρίτερα ήταν που το είχα δει, μαζί με την εξαδέλφη. Καλοκαίρι 1976.
Πολύ αργότερα ασχολήθηκα με τους καρχαρίες της ξηράς.



Pablo Neruda

Για ν' ακούς μόνο εμένα
τρυφερεύουν ώρες ώρες
τα λόγια μου
και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων
στην άμμο του γιαλού...



Είναι θύελλες ζαλωμένο το πρωινό
μες στο κατακαλόκαιρο.
Σαν άσπρα μαντηλάκια αποχαιρετισμών
σαλπάρουν τα σύννεφα,
και, εκεί, τ' αρπάζει ο άνεμος
και τα σηκώνει με τα χέρια του τα ταξιδιάρικα.
Αρίφνητη η καρδιά του ανέμου
που χτυπάει μες στην ερωτοδέσμια σιωπή μας.
..


Ω πευκώνα μου, εσύ, απέραντε, φλοίσβε των παρόχθιων κυμάτων,
σιγανό πηγαινέλα των φώτων,
της εκκλησιάς καμπάνα κατάμονη,
στάλα εσπερινή που ραντίζεις τα δικά σου τα μάτια,
παναγιά μου, κουκλί μου πεντάμορφο,
της στεριάς αχιβάδα, μάσα σου εσένα τραγουδάει το χώμα!
..

Από τ' αμπέλια του ήλιου
πέφτει μια ρώγα στο σκούρο φουστάνι σου.
Της νύχτας οι πελώριες ρίζες
θρασεύουν απότομα και βγαίνουν από την ψυχή σου,
κι έτσι επιστρέφεις στον έξω κόσμο
ότι είχες μέσα σου κρυμμένο,
κι έρχονται σμάρια εκεί, σμάρια γαλαζωπά,
που εσύ εγέννησες κι εσύ τα τρέφεις.
..

Στη στερνή αναλαμπή του το φως σε τυλίγει...



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου