"Λόγια του οχυρωμένου έρωτα όπως το πετραδάκι μες στο στρείδι που δεν γίνεται μαργαριτάρι".

Μα πόσα λόγια φτάνουν στον προορισμό τους ?
Αραγε πόσα λόγια έχουν αποδέκτη?
Λόγια του τρεχούμενου νερού
με λειασμένα βότσαλα της ακροποταμιάς
Λόγια φιλάργυρα της στάλας
που πέφτει από τη σφιγμένη βρύση
Λόγια κλεισμένα στο ανήλιαγο δωμάτιο
σαν χέλια αργά και ράθυμα στη στέρνα
Λόγια με μυρωδιά σκουριάς της υδροφόρου

που περιμένουν στο νησί
Λόγια που ευφραίνουν,
ανέλπιστο δώρο ξεχασμένων γενεθλίων
………………………
Λόγια που μαγνητοσκοπούν τα μύχια της ψυχής
όπως ο καθετήρας μες στις αρτηρίες
Λόγια περίσφιχτων σωμάτων που διατηρούν
την ηδονή ακόμα και στις αναμνήσεις
……………………..
Λόγια του οχυρωμένου έρωτα όπως το πετραδάκι
μες στο στρείδι που δεν γίνεται μαργαριτάρι
………………………
Λόγια της ανοιγμένης μπλούζας,
του ξεκούμπωτου παντελονιού,
του σηκωμένου φουστανιού,
του οργασμού που συγχρονίζεται
όπως το πιάνο κι’ η ορχήστρα στο 4ο κοντσέρτο
………………………
Λόγια του καθυστερούμενου μισθού,
του χρέους που έχει λήξει,
μικρούλικα λόγια σε συμβάσεις
με ανάληψη υποχρεώσεων και παραίτηση δικαιωμάτων
……………………….
Λόγια των ποδοσφαιρικών γηπέδων, των λαϊκών αγορών,
των συνταρακτικών αποκαλύψεων,
ίδια με την όγδοη επανάληψη τηλεοπτικής σειράς
……………………….
Λόγια της τρέλας που αγκιστρώνεται με απόγνωση
στη δική της λογική και λόγια φρονιμάδας
που ψύχραιμα υποδύεται την τρέλα
……………………….
Λόγια παροδικών υπουργών που ονειρεύονται
μακρόβιες σπουδαίες θέσεις, όπως τα παιδιά
ονειρεύονται κατορθώματα για όταν θα μεγαλώσουν
Λόγια ισόβιων αρχιερέων που προσπαθούν να περιθάλψουν
διψώντας για εξουσίες υπουργών
………………………
Λόγια που θέλουν να καινοτομούν,
ζυγίζοντας ποιούς θα δυσαρεστήσουν,
λόγια που αναπέμπονται στον ουρανό
και ξαναπέφτουν σταν λασπωμένες στάλες
Λόγια που φέρνουν χωρισμούς όπως τα ρήγματα
που ανοίγουν οι σεισμοί κι αργότερα λησμονιούνται
Λόγια όπως γάντζοι, άρπαγες, δίχτυα,
που συνενώνουν έστω και αν δεν το επιθυμούμε
……………………….
Λόγια που λέγονται μέσα μας ακόμα και όταν μένουμε αμίλητοι

Αλίμονο, η βαρύτερη τιμωρία είναι να μην μπορείς
να βρεις τα λόγια για όσα πράγματα θα ήθελες να πεις.

ΤΙΤΟΣ ΠΑΤΡΙΚΙΟΣ (Η ΝΕΑ ΧΑΡΑΞΗ)

Ρένα εκείνη η ιστορία που σου έλεγα, με τον επιβάτη ενός τρένου που ταξιδεύει ανά τον κόσμο;

Μόνος. Κάθεται δίπλα στο παράθυρο και παρατηρεί. Η γη στρόγγυλη σαν μπάλα κι αυτός κολλημένος πάνω της, σαν σαλιγκάρι. Με δυό κεραίες ανοιχτές. Στις άπειρες διαδρομές του νου. Το τρένο από πάνω, από κάτω, από πλάι, οριζόντια, κάθετα, κατηφορικά, ανηφορικά, ζαλίζεται στην περιδίνηση, άλλοτε της βραδυπορίας και άλλοτε της ιλιγγιώδους ταχύτητας. Φοράει ακουστικά ακούγοντας τη δική του μουσική, απομονώνοντας έτσι τον θόρυβο της αμαξοστοιχίας. Ένας τεράστιος συρμός πάνω σε δυό ράγες.
Πλήθος ανθρώπων ανεβαίνει, κατεβαίνει, γεμάτο το βαγόνι από κόσμο, αδειάζει και αναπνέει, ξαναγεμίζει ασφυκτικά. Αυτός εκεί.
Άνθρωποι κάθε ηλικίας, παιδιά, έφηβοι, μεσήλικες, γερασμένοι. Άνθρωποι κάθε χρώματος, λευκοί, ασπρουλιάρηδες, ξανθοί, καστανοί, άνθρωποι μελαψοί, μαύροι, κίτρινοι, άνθρωποι με διάφορα χρώματα στα μαλλιά, ατέλειωτες αποχρώσεις, φτωχοί, πλούσιοι, εργάτες, γιάπηδες, χωρικοί, αστοί, άνθρωποι που πάνε στη δουλειά τους, τουρίστες, σπουδαστές, επιχειρηματίες με τσάντες στα χέρια, άνθρωποι με άδεια χέρια, άλλοι κοιμούνται, άλλοι διαβάζουν ένα κουτσομπολίστικο περιοδικό, άλλοι ένα βιβλίο, άλλοι πίνουν καφέ, μασάνε τσίχλα, κάποιοι τρώνε ένα σάντουιτς, άνθρωποι που συζητάνε χαμηλόφωνα, άλλοι δυνατά ενοχλητικά, άλλοι σωπαίνουν, κάποιοι μόνοι τους, κάποιοι οικογένειες, δυό φίλοι, μια παρέα αντρών , ζευγάρια, όμορφες γυναίκες, ρυτιδιασμένοι άντρες, άλλοι παίζουν χαρτιά, γελαστά πρόσωπα, θλιμμένα πρόσωπα, σοβαροί κύριοι με γραβάτες, απλοί άνθρωποι με μακό φανελάκια, καλοντυμένοι, κακοντυμένοι, κατσούφηδες, χαμογελαστοί, ερωτευμένοι, ανέραστοι, άνθρωποι που πάνε κάπου, άνθρωποι που δεν πάνε πουθενά, άνθρωποι που ξέρουν που πάνε, άνθρωποι που δεν ξέρουν, άλλους τους περιμένει κάποιος, άλλους δεν τους περιμένει κανένας, άλλοι κάνουν μικρές διαδρομές δύο στάσεων , άλλοι μεγάλες από πόλη σε πόλη, από χώρα σε χώρα, από ήπειρο σε ήπειρο, άνθρωποι με προβλήματα, άνθρωποι χωρίς προβλήματα, άλλοι φοράν γυαλιά μυωπίας, άλλοι γυαλιά ηλίου, άλλοι ακούνε καλά , άλλοι φοράνε ακουστικά βαρηκοΐας, άλλοι πεινάνε και σκέφτονται πότε θα φτάσουν, άλλοι διψάνε και κρατάνε μπουκαλάκια με νερό, άλλοι νοσταλγούν, άλλοι ονειρεύονται, άλλοι ελπίζουν, άλλοι δεν ελπίζουν, κάποιοι κάνουν εμετό ζαλισμένοι, ξυρισμένοι και αξύριστοι άντρες, χτενισμένες γυναίκες, άλλοι ιδρώνουν πιο εύκολα από άλλους, άλλοι κοιτάνε λοξά, άλλοι ίσα, κάποιοι ανοίγουν το πορτοφόλι και δίνουν στον ακορντεονίστα οβολό, άλλοι δυσανασχετούν, άνθρωποι με κάποια ελιά στο πρόσωπο, άνθρωποι με σχιστά μάτια, άνθρωποι με μεγάλα αυτιά, με μακριά μύτη, άντρες με φαλάκρα, κάποιοι με αλογοουρά, μωρά που κλαίνε, μωρά που δεν κλαίνε, άνθρωποι που πάνε σε κάποιο γιατρό, άλλοι που πάνε σε κάποια κηδεία, μαμάδες που πάνε στις κόρες τους που πρόκειται να γεννήσουν, παππούδες που πάνε στα εγγόνια τους, συγγραφείς που γράφουν σε μπλοκάκια , άλλοι που δεν γράφουν, πολλοί έχουν λάπτοπ, άλλοι δεν έχουν, άνθρωποι που μιλάνε στα κινητά, άνθρωποι που δεν έχουν κινητά, άλλοι γελάνε δυνατά, άλλοι δεν γελάνε καθόλου, άνθρωποι που τα παράτησαν, άλλοι δεν τα παράτησαν, μερικοί παίρνουν χάπια, άλλοι δεν παίρνουν χάπια, άνθρωποι με κάποια σωματική αναπηρία, άνθρωποι με κάποια ψυχική αναπηρία, άνθρωποι με φωτεινό πρόσωπο, άλλοι με σκοτεινό, άνθρωποι με καπέλα, οι άνθρωποι του τρένου με τα μηχανήματα που τρυπάνε τα εισιτήρια στο χέρι, ξυπνάνε όσους κοιμούνται, αμίλητα τρυπάνε όσους δεν κοιμούνται, κάποιοι κατουριούνται και πάνε στις τουαλέτες , άλλοι κρατιούνται, άλλοι σφίγγονται, άλλοι ξεσφίγγονται…Η μελαχρινή γυναίκα που κάθεται απέναντί του, ξεκουμπώνει με διακριτικό τρόπο το σουτιέν της, το πρόσωπο της έχει εξάψεις. Την παρατηρεί κι αυτός διακριτικά. Ίσως είναι στην εμμηνόπαυση σκέφτεται. Ένα μικρό άσπρο ύφασμα, το τραβάει ακόμα πιο διακριτικά κάτω από το άσπρο φούτερ που φοράει και το βάζει στη τσάντα της.

Αυτός εκεί.
Κοιτάει πότε τους ανθρώπους, πότε τη διαδρομή. Τα βουνά, τα λαγκάδια, τις λίμνες, τα ποτάμια, οι γέφυρες, άλλες μεγάλες, άλλες μικρές, τα τούνελ, άλλα μεγάλα, άλλα μικρά, τους σταθμούς, άλλοι μεγάλοι και άλλοι μικροί, αφίξεις, αναχωρήσεις, οι σταθμοί των τρένων πάντα του άρεσαν, σε απόκρημνες πλαγιές ο συρμός, σε απέραντες πεδιάδες που έβοσκαν αγελάδες, δίπλα σε θάλασσες με κύμα μεγάλο, σε άλλες χωρίς κύμα, σε ερημικές παραλίες , σε παραλίες γεμάτο κόσμο που φορούσαν μόνο τα μαγιό τους, άλλοι κάτω από ομπρέλες και άλλοι έτοιμοι πάνω σε βράχους να κάνουν βουτιά, σε μικρά χωριά , σε μεγάλα χωριά , σε μικρές πόλεις , σε μεγάλες πόλεις, πότε στην ανατολή, πότε στη δύση, πότε στη μέρα , πότε στη νύχτα, πότε με φεγγάρι, πότε χωρίς φεγγάρι, πότε με ήλιο, πότε με βροχή, παρατηρούσε τον καθαρό ουρανό, πότε τα σύννεφα δεν άφηναν καθόλου ουρανό, άκουγε το σφύριγμα του τρένου όταν έφευγε, και όταν έφτανε, ποτέ δεν έφτανε , πάντα έφευγε…

(συνεχίζεται)


````````````````````````````````````````````````````````````

Ναι Κωστη, εκεινη η ιστορια που μου ελεγες, με τον επιβατη ενος τρενου που ταξιδευει ανα τον κοσμο.
Και μονο που εκατσες και την εγραψες... Σε ευχαριστω να πω, μα τοσο τυπικο και λιγο....
*Παντα εφευγε, ποτε δεν εφτανε...
Καποτε θαθελα και τη συνεχεια, μια και ΕΣΥ την εβαλες!

Το τρενο φευγει στις ....ουτε που ξερω ωρα.
Χερια ξεπροβαλουν απο τα παραθυρα και χαιρετουν.
Οικογενειες, φανταροι, φοιτητριες φοιτητες με βαλιτσες, μωρα, φρικια, παρεες που δεν μιλουν μεταξυ τους ο καθενας ακουστικα στ αυτια, κεφτεδακια σε γιαλινα ταπερ, παππουδες με κεινη τη μυρωδια του χωραφιου...
βουνα πεδιαδες, διαφορετικα τοπια, ραγες, ραγες , ατελειωτες ραγες, ερημοι σταθμοι, σταθμοι γεματοι κοσμο, αντε παλι καινουργιες φατσες, ομιλιες, ψιθυροι, πολιτικες συζητησεις, αμπελοφιλοσοφιες, πως καταντησε η ελλαδα, ξυνισμενο αλκοολ...
Περαστικοι, δεν ανηκουν στον μικροκοσμο σου, στην καθημερονοτητα σου,τους παρατηρεις, τα προσωπα τους μια κουραση, μια απελπισια, σκεφτικοι, ενα συγκαβατικο χαμογελο που σε δευτερολεπτα παει περιπατο και χαιρεσαι για τοσοδουλι...

Αραγε Κωστη εχεις αναρωτηθει εκεινοι πως σε βλεπουν?

Ολο και καποιος θα σε περιεργαζεται.

Αυτο εκανα στα λεωφορεια παλια που τα επαιρνα δυο δυο με διακεκομενο ωραριο σαν δουλευα (οχι τον κοσμο).
Περιεργαζομουν τους ανθρωπους , τις κινησεις τους, απο τα προσωπα τους επλαθα ολοκληρες ιστοριες για τις ζωες τους, ετσι οι διαδρομες ηταν απιθανα ευχαριστες. Ενας λογος που μισω το μετρο, ειναι το "πατ κιουτ", δεν προλαβαινω στα γρηγορα, παντα ημουν του αργου, του μερακλιδικου συρτου.

Δεν εχω ταξιδεψει ποτε με τρενο Κωστη, τοχω απωθημενο. Ποσα θαθελα να πω τουτη τη στιγμη...δεν λεω, με κομπλαρε η ταχυτητα σου χωρις τελεια , τα ειπες ΟΛΑ, περιεγραψες τα παντα με το συναισθημα σου!!
Οι σταθμοι ... Αυτους λατρευω πιο πολυ, μα και το ταξιδι που δεν εχω κανει ακομα. Ονειρευομαι και αυτο μου φτανει? ΟΧΙ ...
Το μονο τρενο που μουχει μεινει σταθμος στη ζωη μου, ηταν στην Στ Γυμνασιου. Ειχαμε σπασει το καδρο της 21ης Απριλιου μεσ τη ταξη, τοτε που περιμεναμε τους μπατσους να παρουν ανακριση, (σιγα μη μαθανε ποτέ ποια ηταν, -Θηλεων ημασταν- τρεις τρεις καθομασταν στα θρανια) , ξαφνου η Αλεξανδρα στο πισω το θρανιο, αρχισε να σιγοτραγουδα....
Το τρένο φεύγει στις οχτώ
ταξίδι για την Κατερίνη
Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει
να μη θυμάσαι στις οχτώ
να μη θυμάσαι στις οχτώ
το τρένο για την Κατερίνη
Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει

Σε βρήκα πάλι ξαφνικά
να πίνεις ούζο στου Λευτέρη
νύχτα δε θα 'ρθει σ' άλλα μέρη
να 'χεις δικά σου μυστικά
να 'χεις δικά σου μυστικά
και να θυμάσαι ποιος τα ξέρει
νύχτα δε θα 'ρθει σ' άλλα μέρη

Το τρένο φεύγει στις οχτώ
μα εσύ μονάχος σου έχεις μείνει
σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη
μεσ' στην ομίχλη πέντε οχτώ
μεσ' στην ομίχλη πέντε οχτώ
μαχαίρι στη καρδιά σου εγίνει
σκοπιά φυλάς στην Κατερίνη

ε, απο τοτε αγαπησα τα τρενα..το πολυτεχνειο, τους ανθρωπους, την ελευθερια, τα ταξιδια διχως προορισμο, το Ολοι Μαζι, το Ο νειρο που εξατμιστηκε σαν τον καπνο τουτου του τρενου που εφυγε μεσ την ομιχλη και χαθηκε? Ποιος ξερει?
η Ελπιδα πεθαινει τελευταια.
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΩΣΤΗ

* Μάρεσε το σχολιό σου Παναγιώτη, το έβαλα σαν τίτλο....