έχε το νου σου στο παιδί..




Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Ο Ελέφαντας


Ο Ελέφαντας

Όταν λέμε Γενική απεργία προφανώς δεν εννοούμε ειδική. Άρα δεν πήρα χαμπάρι, δεν ήξερα, δεν ρώτησα, δεν έμαθα, πάλι δεν νοείται.
Εκείνο που νοείται αβίαστα, είναι ότι στηρίζω την εσωτερική και εξωτερική τρόικα με την χρυσή μου

την καρδιά Για νου δεν συζητάμε τώρα. Αφού το δικό μου σπίτι δεν πήρε φωτιά, ευκαιρία σήμερα να πάρουμε καινούριο καναπέ, μας μένει να διαλέξουμε το χρώμα.
Βγαίνοντας το πρωί απ’ το σπίτι, είδα τη συνηθισμένη εικόνα. Η ουρά του LIdl. Οι λάτρεις των γερμανικών προϊόντων στημένοι να υλοποιήσουν τις νυχτερινές φαντασιώσεις τους. Από τότε που ήρθαν οι Γερμανοί στην Ελλάδα, βρήκαν τον Γερμανό τους. Σήμερα είχε σε προσφορά ανατομικά μαξιλαράκια πλάτης.
Κατεβαίνοντας στην πόλη έβλεπα τα συνοικιακά μαγαζιά ανοιχτά. Ο κρεοπώλης στα ύψη τη χαντζάρα. Τα αρνάκια κρεμασμένα στα τσιγκέλια απ’ έξω. Αυτός δεν φαίνεται να έχει κανένα πρόβλημα. Οι έλληνες δεν στερούνται το κρέας, είπα μέσα μου. Ο κρεοπώλης ένας άντρας αχάλαγος και χαμογελαστός, γύρω στα 40, τη μόνη λόξα που έχει είναι τ’ αυτοκίνητα και ο Παναθηναϊκός. Είτε τον έχει ο Βαρδινογιάννης, είτε ο Αλαφούζος, είτε έλληνες, είτε ξένοι παίζουν στην ομάδα, ο Παναθηναϊκός είναι ιδέα. Κι όταν ακόμα χάνει από τον Πανθρακικό, παίξαμε καλά θα πει. Τα ξέρω όλα αυτά, γιατί παλιότερα ήμουν Παναθηναϊκός και ψώνιζα απ’ αυτόν, εξ αιτίας του Παναθηναϊκού. Μια φορά του έπεσε ο μισός κιμάς στο πάτωμα κι αυτός τον μάζεψε, λέγοντας μόλις σφουγγάρισε με χλωρίνη. Δεν άρεσε καθόλου στη γυναίκα μου και μου είπε σκασίλα μου αν είναι Παναθηναϊκός, δεν ξαναπαίρνω κιμά απ’ αυτόν. Από τότε δεν ξαναπήγα στο μαγαζί του, χαιρετιόμαστε στους γάμους, στις κηδείες και στις βαφτίσεις. Πάντα μου έλεγε, ότι ο έχων μαγαζί πρέπει να είναι παρών σε όλα αυτά. Επειδή όμως εγώ, δεν πάω σε τέτοιες πανέμορφες, δεν λέω, εκδηλώσεις τα τρία τελευταία χρόνια, λόγω μια ελαφριάς κατάθλιψης, που ευτυχώς ξεπερνάω, είχαμε σχεδόν τρία χρόνια να χαιρετηθούμε. Χαιρετηθήκαμε τυχαία σήμερα το πρωί, την ώρα που είχε σηκωμένη τη χαντζάρα.
Ο φούρνος ανοιχτός. Μάλιστα μου μύρισε και χαλβάς, όταν πέρασα απ’ έξω. Κάθε πρωί η κυρία Αφρούλα κάνει κι ένα ταψί χαλβά. Κάθε μέρα λέει ότι είναι φρέσκος. Πετυχαίνω το ταψί στη μέση πάντα. Δεν αγοράζω όμως χαλβά, γιατί έχω αρρωστομανία ότι κάποτε θα γίνω διαβητικός. Κι έχω ακούσει ότι οι διαβητικοί έχουν πρόβλημα στύσης. Κι εγώ θέλω να μου σηκώνεται ως τα γεράματα, λέω στην κυρία Αφρούλα να την αποφύγω και χαζογελάει..
Ο ποδηλατάς ανοιχτός. Αυτός δεν έχει πρόβλημα και δικαίως δεν απεργεί σήμερα. Η πόλη που ζω είναι γεμάτο ποδήλατα και καρφιά. Δεν προλαβαίνει τις φόλες. Το δικό του σπίτι θα αργήσει να πάρει φωτιά. Τώρα με την αύξηση τις βενζίνης, τρίβει τα χέρια του. Τις περισσότερες φορές όμως, είναι απ’ τα γράσα της αλυσίδας.
Απογοητεύτηκα. Μα όλοι ανοιχτά είναι; Και μετά είπα εδώ είναι συνοικία, δεν έχουν προβλήματα.
Συνάντησα ένα γνωστό δικηγόρο μπροστά στην τράπεζα. Με ρώτησε που πάω και του είπα στην πορεία. Έχετε πορεία μου είπε. Ναι έχουμε, είπα. Η γυναίκα του έσπρωχνε την πόρτα της τράπεζας και δεν πάταγε το σωστό κουμπί. Και οι τράπεζες απεργούν; είπε.
Το ΠΑΜΕ ήταν μόνο του στην πλατεία και δεν πήγαινε πουθενά. Μπερδεύτηκα μέσα μου, συμφωνούσα μ’ αυτά που έλεγε στα μεγάφωνα ο ομιλητής, αλλά τα ήξερα όλα και είπα πάμε με τους άλλους. Έπεσα πάνω στο εμπορικό επιμελητήριο. Άκουσα για τον θάνατο του εμποράκου. Και αυτά τα ήξερα. Και το ψήφισμα εντελώς οικείο. Παρακάτω το Εργατικό κέντρο, όλοι οι άλλοι. Πάρα πολλοί σε σχέση με παλιότερα. Πάρα πολύ λίγοι, σε σχέση με το σήμερα.
Δυό ασθενοφόρα μπροστά με τις σειρήνες και πίσω οι ΕΚΑβίτες που έχουν πάθει υπερκόπωση να μεταφέρουν πτώματα. Μπήκαμε όλοι στην πορεία και γέμισε όλος ο δρόμος συνθήματα και κουβέντες με παλιούς φίλους.
Ο Αποστόλης ισχυριζόταν σήμερα, ότι είμαστε ένας κρίκος της αλυσίδας και ότι η κρίση είναι κρίση του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, και ότι δεν θα ξεφύγουμε απ’ αυτή αν δεν το θελήσει ο καπιταλισμός. Μου μιλούσε για την κρίση του 30 και για την κρίση του 70. Μου μιλούσε και για το τι είπε ο Μαρξ τριακόσια χρόνια πριν και εγώ μπερδευόμουν με τους τριακόσιους του Λεωνίδα. Δεν έφταιγε βέβαια ούτε ο Μάρξ, ούτε ο Λεωνίδας που έγινε σοκολατάκια στις Βρυξέλες. Βασικά έφταιγε η ξανθιά γκόμενα, που καθόταν σε ένα απ’ τα ανοιχτά καφέ με ανοιχτά πόδια. Και μεις μες τη πορεία περνούσαμε γελαστοί, ίσως γι’ αυτή να ήμασταν και γραφικοί.
Τα περισσότερα καταστήματα ήταν κλειστά τελικά στην πόλη, εκτός απ’ αυτά που εξυπηρετούσαν τις πρώτες ανάγκες, όπως εσώρουχα, κρέπες, παπούτσια και καφέ με αφρόγαλο. Με ενόχλησε μόνο που το στέκι των Συριζαίων ήταν ανοιχτό, ίσως επειδή έπρεπε οι θαμώνες τους να αναλύσουν την πορεία. Είδα πολλούς και γνώριμους εκεί να αναλύουν την δομή του συστήματος. Καθώς περνούσαμε μπροστά τους μας καμάρωναν. Είναι πολύ σημαντικό τελικά να κατεβαίνεις στην πορεία και να σε καμαρώνουν οι άλλοι, είτε στον δρόμο, είτε απ’ τον καναπέ.
Το Sprider άνοιξε, αλλά το έκλεισαν οι εργαζόμενοι που δεν άνοιξαν. Κανονικά το Sprider έπρεπε να είναι ανοιχτό, όπως όλες οι πολυεθνικές που έβαλαν θηλιά γύρω γύρω στην πόλη. Ήταν αδικία για το πολυκατάστημα που έβλεπε όλες τις αδελφές κυρίες να εργάζονται για τη σωτηρία του έθνους και το έπιασε το παράπονο. Η Ελισάβετ δικαιολογημένα έγραψε στο τοπικό site ότι το Sprider στοχοποίησαν που πουλάει φτηνά αντιιδρωτικά φανελάκια. Η Ελισάβετ, έγραψε κι άλλα, είναι μικρό κορίτσι ακόμα και δικαιολογημένα γράφει ότι ακούει στην τηλεόραση, γιατί ονειρεύεται κάποτε να βγει κι αυτή στο κλαρί της οθόνης. Της κακοφάνηκε πολύ όταν ο πρόεδρος των πολυτέκνων, υποψήφιος καμένος, είπε ότι πρέπει να διώξουμε όλους τους ξένους απ’ τη χώρα και τον γιουχάισαν οι πάντες. Ήταν και ο μπαμπάς ανεξάρτητος υποψήφιος αλλά δεν βγήκε, ίσως γιατί δεν ήταν αρκετά ανεξάρτητος.

Μια ζεστή μέρα σήμερα. Θυμίζει καλοκαίρι.
Γράφω αυτές τις λέξεις μες στο αυτοκίνητο. Στο λάπτοπ, 3 το μεσημέρι.
Βρίσκομαι σε μια ουρά δύο χιλιομέτρων απ’ το σπίτι. Ακούω τοπικό ραδιόφωνο. Εδώ και λίγη ώρα άρχισε ο εκνευρισμός. Όλοι κορνάρουν. Κατεβαίνω, προχωράω εκατό μέτρα με τα πόδια.
Ένας τεράστιος ελέφαντας καταμεσής στο δρόμο. Κάθετα στον δρόμο δεν κάνει βήμα, ούτε αλλάζει κατεύθυνση. Αυτοκίνητα και από τις δυό κατευθύνσεις κορνάρουν δαιμονικά. Κόσμος συγκεντρωμένος τον φωνάζει. Κάποιος με μια σούβλα ψησταριάς τον σπρώχνει. Ακίνητος ο ελέφαντας. Φοβόμαστε να πλησιάσουμε. Η προβοσκίδα και οι χαυλιόδοντες δείχνουν την οργή του, τον θυμό του. Πως βρέθηκε εδώ;
Κάποιος λέει ότι τον ξέχασε εδώ το τσίρκο Medrano, που ήταν την περασμένη εβδομάδα στην πόλη. Κάποιος άλλος ότι είναι διαφήμιση του Jumbo. Αλλά δεν είχε καμία ετικέτα να γράφει κάτι Άλλος είπε, τον έφερε ο Δήμαρχος για τον πύργο των Ξωτικών, για τουριστική ατραξιόν και τον κρατούσε κλεισμένο στην πρώην Πινακοθήκη που δεν πατούσε κανένας τελευταία το πόδι του.
Ο ελέφαντας πατούσε απ’ το ένα πεζοδρόμιο στο άλλο. Δεν έβλεπε τίποτα, δεν άκουγε τίποτα.
Από παράπλευρο δρόμο ήρθε ένας τεράστιος γερανός. Έδεσαν τον ελέφαντα με μεγάλες ειδικές λωρίδες και τον σήκωσαν στον αέρα. Πρέπει να ζύγιζε πάνω από επτά τόνους.
Το θέαμα ήταν μοναδικό.
Ο γερανός έκανε στροφή στον αέρα, ο ελέφαντας ατάραχος κουνούσε ουρά και προβοσκίδα, τον εναποθέτησε στο διπλανό οικόπεδο με αργές κινήσεις. Ένα σύννεφο σκόνης σηκώθηκε. Δεν ήταν πάντως από απότομη κίνηση και είχε καταδικαστική άπνοια.
Ο δρόμος άνοιξε.
Η ροή των αυτοκινήτων γίνεται κανονικά, άκουσα στο τοπικό ραδιόφωνο όταν πήγα στο αυτοκίνητο.

υ. γ Το παραπάνω κείμενο είναι καθαρά προϊόν φαντασίας και ουδεμία σχέση έχει με υπαρκτούς ανθρώπους και πράγματα.
Εξ άλλου η χώρα μας σήμερα ήταν νεκρή.
Αφορμή για να γραφεί ήταν, Τσης γιαγιάς τα παραμύθια, που άκουγα πραγματικά στο ραδιόφωνο την ώρα που γύριζα σπίτι. Μετά την μεγαλειώδη πορεία.
Κ.Τ.
 
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου