Κάτι ...έστω μια καλημέρα.

Κάτι θέλω να γράψω. Έστω μια καλημέρα. Από κάπου να αντλήσω λίγη αισιοδοξία. Δεν μένουν και πολλά. Η κόλαση είναι γύρω μας. Μέσα μας. Τα γραπτά δείχνουν ότι εξαγνίζουν την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα δεν αλλάζει όμως, με τα γραπτά. Γράφουμε γενικά, αόριστα, γράφουμε για τους άλλους. Οι άλλοι, είμαστε όμως εμείς.
Είμαστε μια μικρή χώρα, ευλογημένη απ'τη φύση.
Ζητάμε μια φυσιολογική ζωή. Δεν υπήρξε ποτέ. Δεν υπάρχει. Η ιστορία μας γεμάτη πολέμους, μίση, βία κι αδικία. Και πάνω σ ' αυτά η αναλγησία της πολιτικής, του υπερ-πλούτου και της εκμετάλλευσης. Η σκλαβιά στους Τούρκους 400 χρόνια. Οι εχθροί γείτονες. Ο πόλεμος του 40, ο εμφύλιος μετά. Η δικτατορία. Η μεταπολίτευση. Τα περισσότερα τα ακούσαμε, τα διαβάσαμε. Εκείνοι τα βίωσαν. Ο εφιάλτης του πολέμου. Πόσοι λαοί δεν βιώνουν τον πόλεμο και σήμερα. Η γενιά μας δεν βίωσε τον πόλεμο με όπλα και αίμα. Υποτίθεται όλοι εμείς οι μεσήλικες πια ζήσαμε σ' ένα ειρηνικό περιβάλλον. Κι όμως δεν καταφέραμε τα αυτονόητα . Μας πήρε η μπάλα της παγκοσμιοποίησης. Δεν αντισταθήκαμε. Υποταχθήκαμε. Υποδουλωθήκαμε από μόνοι μας αυτή τη φορά. Γιατί η μεγαλύτερη σκλαβιά είναι τούτη, της οικονομικής υποδούλωσης, με όλα τα δίχτυα της.

Οι ισχυροί και οι αδύνατοι του οικονομικού πλούτου. Του υλικού. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει με την εσωτερική πληρότητα του ανθρώπου. Ένας πλήρης και υγιής συναισθηματικά άνθρωπος δεν έχει στο μυαλό του πως θα κατακτήσει οικονομικά πέρα απ' τα δύο μέτρα γης που του αντιστοιχούν. Ζει το θαύμα της ζωής. Τα απαραίτητα, ένα σπίτι, μια δουλειά και την υγεία του. Και απολαμβάνει τα απλόχερα της ζωής, μέσα από την ελυθερία της σκέψης, μέσα από την ισονομία και τη δικαιοσύνη της πολιτείας που ζει.
Οι ψυχικές αναπηρίες όλων μας, μια μάζα ανθρώπων που πηγαινοέρχεται κατά το δοκούν των πιο διεστραμμένων εγκεφάλων της ανθρωπότητας. Αυτές οι ψυχικές αναπηρίες προσπαθούν να γιατρευτούν με το φαίνεσθε, με την επίδειξη δύναμης, με την κατάκτηση της εξουσίας και τελικά ανάβουν τον πόλεμο. Ματαιοδοξία ο άνθρωπος. Το μη τέλειο δημιούργημα του θεού. Ούτε ο θεός μπόρεσε. Ίσως γιατί δεν υπήρξε ποτέ. Χειρολαβή του ανθρώπου να πιαστεί, μέσα στην απελπισία του θανάτου. Το μεγαλύτερο εμπόριο γίνεται πάνω στην ελπίδα.
Οι περισσότεροι πόλεμοι απόρροια της εξουσίας, του οικονομικού πλούτου και των θρησκειών. Οι ''δυνατοί'' εκμεταλλεύονται τα πλήθη των μαζών. Τους λαούς. Άβουλες και άμοιρες οι μάζες;
Οι Εβραίοι υπέστησαν όσα δεινά απ' τον Χίτλερ και την ναζιστοπαρέα του κι όμως μυαλό δεν έβαλαν. Κάνουν ανάλογα στους Παλαιστίνιους.
Οι Γερμανοί κουβαλάν και θα κουβαλάν το στίγμα του ναζισμού των προγόνων τους. Κι όμως, το παίζουν υπερδύναμη και εξουσία πάνω στους συν-λαούς τους.
Κι εμείς; Εμείς τίποτα δεν καταλάβαμε μετά από όλα αυτά;
Βιώσαμε τους πολέμους, τον εμφύλιο, τις δολοπλοκίες της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής στο πετσί μας, τη δικτατορία, τον φαύλο κύκλο της μεταπολίτευσης.
Και σήμερα βιώνουμε την άνοδο του φασισμού. Όχι μόνο με το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής αλλά και με καθημερινές συμπεριφορές από πολέμιους υποτίθεται του ναζισμού.
Έλληνες που βλέπουν τους αλλόθρησκους σαν κατακτητές, τους Αλβανούς σαν σκουπίδια και τους πακιστανούς σαν σκουλήκια. Και αντί να βάλουν ενάντια στον ντόπιο φασισμό της εξουσίας, που αναγεννάει το πρόβλημα, σε συνεργασία βέβαια πάντα με την άλλη εξουσία των δυτικών δήθεν συμμάχων, υποδαυλίζουν ακόμα περισσότερο τη φωτιά του ναζισμού.
Για πια δημοκρατία μιλάμε;
Η εποχή της άγριας ζούγκλας είναι εδώ.
Ένας ιός απλώνεται επικίνδυνα. Αν δεν τον καταπολεμήσουμε, θα είναι πάλι αργά.
Γιατί και ο άνθρωπος μέσα σε συνθήκες ζούγκλας, γίνεται θηρίο.

Κωστής Ταξιδεύων

Δεν έχω τι να πω....
Οι μοναχόλυκοι του κόσμου ουρλιάζουν ....

Όμορφα αλυχτάνε οι λύκοι τα κοπάδια
Απαλή βροχή, άλλοτε δυναμώνει
Σαν καταιγίδα
Και σαν αστραπή
Ακολουθεί συθέμελα η βροντή
Απ' αρχής γέννηση
Της φύσης
Σαν ουρλιαχτά λύκων
Στη σιωπή
Της νύχτας.



Κρύες οι μέρες του Χειμώνα ...
παγωμένοι και οι άνθρωποι...
είναι και θα είναι.
..μη μιλάς για τ' αγάλματα απόψε.Αυτά δεν μπορούν ούτε μια ζεμπεκιά να χορέψουν. Ακόμα μπορούμε να χορεύουμε, ακόμα μπορούμε να τραγουδάμε, ακόμα μπορούμε να περιμένουμε τα επόμενα φθινόπωρα, άλλα φθινόπωρα. Σαν αυτά που έλεγε ο συγγραφέας.
Οι περισσότεροι με τις πρώτες βροχές, με τα πρώτα κρύα μελαγχολούν, πάει τέλειωσε το καλοκάιρι.Για μένα είναι σαν να αρχίζει κάτι καινούριο, μια προσδοκία..Αυτός ο χειμώνας θα είναι γεμάτο θετικές απρόσμενες εκπλήξεις, θα κλείνει το μάτι συνεχώς στην επόμενη άνοιξη.
Άκου γιατί, άκου ότι λατρεύεις, τη Μαγιοπούλα ολοζώντανη!
Μια ξαφνική πεθυμιά, σαν τις πρώτες σταγόνες, πάνω στο καλοκαιρινό σώμα..Αυτή τη στιγμή θυμήσου.

Το λατρεμενο μου κομματι...
Βροχη που μ αγγιξε, που μου ειπε σαγαπω, ΔΕΝ τη φοβαμαι!

Ολες οι λεξεις μου σε Ο νειρα τελειωνουν, χελιδονι της βροχης...
.................................
Χαμογελω .... και την κρατω σαν φυλαχτο...ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.
Κ α ι,
ΤΗ Β Ρ Ο Χ Η.



Οι νυχτες ανθισαν ΒΡΟΧΗ στα αγαλματενια μας κορμια...
Δεν τη φοβομαστε.
Ας τη δεχτουμε τρυφερα βαθεια μεσα μας , ας την ακουσουμε μηπως και παρουμε τα πιο ομορφα χρωματα του Φθινοπωρου...και ξαναζωντανεψουμε!



Συνεχίζει να βρέχει, απαλά, τρυφερά, χαϊδεύοντας τον Σεπτέμβρη. Ψιλή βροχή, αδύναμο δάκρυ, πάνω στις ρώγες των σταφυλιών στ' αμπέλια, πάνω στα μάγουλα των κοριτσιών που λάτρεψαν το καλοκαίρι, κάποτε δυναμώνει, ομπρέλες πολύχρωμες, κόσμος κάτω απ' τις μαρκίζες, άναψαν τα φώτα, πήρε πάλι και βραδιάζει…Κάνω ένα τσιγάρο κι ένα διάλειμμα μ’ ένα αγαπημένο τραγούδι, με χίλιες αγαπημένες εικόνες, με άλλα τόσα φιλιά. Δεν είναι  καιρός για πικραμένες καλησπέρες, για ένα παρελθόν που έκλεψε ένα ολόκληρο μέλλον. Ούτε για ένα παρών που θλιμμένα συλλογιέται. Τα βράδια είναι ολοδικά μας, ατέλειωτα ταξίδια σε ότι αγαπάμε.

-Με μια βροχη, χωρις βροχη?
-Ναι..
- "Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό, είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον." Τάσος Λειβαδίτης