Ξεκλειδώνοντας το αυτοκίνητο το πρωί, με περίμενε μια έκπληξη. Ένας τεράστιος βάτραχος κάθονταν στη θέση του συνοδηγού. Καλημέρα , κουάκ μου είπε, χαμογελώντας. Καλημέρα, του είπα κι εγώ..
Μετά από μια εφιαλτική νύχτα, αντέδρασα σχεδόν φυσιολογικά, σαν να ήταν άνθρωπος.
Ήταν μια νύχτα ανήσυχη. Τα ασθενοφόρα και τα πυροσβεστικά με τις σειρήνες τους, όλη νύχτα αλώνιζαν την πόλη. Το Νοσοκομείο είχε τεθεί σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Τα σμήνη με τα μαύρα κοράκια
,
που πέταγαν όλο το απόγευμα της Κυριακής πάνω απ’ την πόλη, προμήνυαν
ένα απροσδιόριστο γεγονός. Τα σκυλιά γαύγιζαν, σαν να προειδοποιούσαν.
Στις 12 παρά 20 έγινε ο σεισμός. Η γη δεν είναι πάντα σταθερή κάτω απ’ τα πόδια μας. Ο σεισμός είχε διάρκεια, αλλά δεν ήταν ισχυρός. Οι μετεωρολόγοι είπαν ότι ο σεισμός ανήκε στην κατηγορία των εγκατακρημνισιγενών.
Εκείνο που αναστάτωσε την πόλη, ήταν το πολύωρο μπλακ άουτ που ακολούθησε. Ο κόσμος στα πάρκα και στους δρόμους, με ότι πρόχειρο φορούσε την ώρα του καναπέ, λίγο πριν κοιμηθεί για τα καλά. Ήταν προειδοποίηση ενός μεγαλύτερου σεισμού; Πανδαιμόνιο. Ο θεός μας τιμωρεί, έλεγε κάποιος, η φύση εκδικείται κάποιος άλλος. Εμείς φταίμε για όλα, ένας τρίτος.
Η γειτόνισσά μου βγήκε για πρώτη φορά στην αυλή της, με τα μικροσκοπικά της εσώρουχα. Ούτε που την ένοιαζε. Ενώ άλλες φορές….
Άνθρωποι που κλείστηκαν σε ασανσέρ, αυτοκίνητα που τράκαραν, δρόμοι που σκοτάδιασαν με μιας, οι κλέφτες βρήκαν ευκαιρία για πλιάτσικο, δυό τράπεζες πήραν φωτιά, άγνωστο πως, οι γάτες ανέβηκαν στα κεραμίδια, τις έβλεπα γυάλιζαν τα μάτια τους στο σκοτάδι, η μικρή μας πόλη για πρώτη φορά αναστατώθηκε τόσο.
Δεν ήταν ο σεισμός. Δεν ήταν το μπλάκ άουτ. Ήταν ο συνδυασμός αυτών των δύο.
Το πρωί κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου. Πάνω από ώρα. Τι να φοβηθώ πια;
Ο βάτραχος ούτε που ξέρω, πως βρέθηκε μες στο αυτοκίνητό μου.
Χρειάζεται συνδυασμός, είπε. Μιλούσε σαν άνθρωπος.
Εμείς όλοι μαζί αρχίζουμε την συναυλία. Εσείς οι άνθρωποι προσπαθείτε ο καθένας μόνος του.
Και εμείς και εσείς έχουμε να παλέψουμε με βουβάλια. Ξαναείπε.
Οδηγούσα. Δεν του μιλούσα.
Είναι καιρός και σεις οι άνθρωποι να παραδειγματιστείτε από μας. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.
Από άνθρωπος βάτραχος κι από βάτραχος άνθρωπος, είπα μόνο.
Δεν ήταν ούτε πενήντα μέτρα που οδήγησα, όταν είδα την ρωγμή της ασφάλτου και σταμάτησα.
Από μέσα της φύτρωνε ένα μικρό πράσινο δέντρο, με πλατιά φύλλα..
Κοιταχτήκαμε με τον βάτραχο για πρώτη φορά στα μάτια.
Απορημένοι..
Κ.Τ.
Στις 12 παρά 20 έγινε ο σεισμός. Η γη δεν είναι πάντα σταθερή κάτω απ’ τα πόδια μας. Ο σεισμός είχε διάρκεια, αλλά δεν ήταν ισχυρός. Οι μετεωρολόγοι είπαν ότι ο σεισμός ανήκε στην κατηγορία των εγκατακρημνισιγενών.
Εκείνο που αναστάτωσε την πόλη, ήταν το πολύωρο μπλακ άουτ που ακολούθησε. Ο κόσμος στα πάρκα και στους δρόμους, με ότι πρόχειρο φορούσε την ώρα του καναπέ, λίγο πριν κοιμηθεί για τα καλά. Ήταν προειδοποίηση ενός μεγαλύτερου σεισμού; Πανδαιμόνιο. Ο θεός μας τιμωρεί, έλεγε κάποιος, η φύση εκδικείται κάποιος άλλος. Εμείς φταίμε για όλα, ένας τρίτος.
Η γειτόνισσά μου βγήκε για πρώτη φορά στην αυλή της, με τα μικροσκοπικά της εσώρουχα. Ούτε που την ένοιαζε. Ενώ άλλες φορές….
Άνθρωποι που κλείστηκαν σε ασανσέρ, αυτοκίνητα που τράκαραν, δρόμοι που σκοτάδιασαν με μιας, οι κλέφτες βρήκαν ευκαιρία για πλιάτσικο, δυό τράπεζες πήραν φωτιά, άγνωστο πως, οι γάτες ανέβηκαν στα κεραμίδια, τις έβλεπα γυάλιζαν τα μάτια τους στο σκοτάδι, η μικρή μας πόλη για πρώτη φορά αναστατώθηκε τόσο.
Δεν ήταν ο σεισμός. Δεν ήταν το μπλάκ άουτ. Ήταν ο συνδυασμός αυτών των δύο.
Το πρωί κοιμήθηκα στο κρεβάτι μου. Πάνω από ώρα. Τι να φοβηθώ πια;
Ο βάτραχος ούτε που ξέρω, πως βρέθηκε μες στο αυτοκίνητό μου.
Χρειάζεται συνδυασμός, είπε. Μιλούσε σαν άνθρωπος.
Εμείς όλοι μαζί αρχίζουμε την συναυλία. Εσείς οι άνθρωποι προσπαθείτε ο καθένας μόνος του.
Και εμείς και εσείς έχουμε να παλέψουμε με βουβάλια. Ξαναείπε.
Οδηγούσα. Δεν του μιλούσα.
Είναι καιρός και σεις οι άνθρωποι να παραδειγματιστείτε από μας. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας.
Από άνθρωπος βάτραχος κι από βάτραχος άνθρωπος, είπα μόνο.
Δεν ήταν ούτε πενήντα μέτρα που οδήγησα, όταν είδα την ρωγμή της ασφάλτου και σταμάτησα.
Από μέσα της φύτρωνε ένα μικρό πράσινο δέντρο, με πλατιά φύλλα..
Κοιταχτήκαμε με τον βάτραχο για πρώτη φορά στα μάτια.
Απορημένοι..
Κ.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου