Kάτω απο την Ακρόπολη..
Καθώς διαπίστωνα τη μελαγχολική περατζάδα των Ανθρώπων, μια παρέα παιδιών από την Κρήτη έπαιζαν , τραγουδούσαν για ένα μεροκάματο;
Θυμάμαι , όχι πολύ παλιά , τα πρόσωπα των ανθρώπων πιο χαρούμενα , καρεκλοπόδαροι, γελαστές ξέγνοιαστες φατσούλες , με ζωντανές κινήσεις πέρα δώθε...
Αν έπαιζαν κάποιοι μουσικοί , θάταν ξένοι με μια κιθάρα
ν 'ακουγεται "Μπομπ Ντίλαν"...
30 Mαρτίου 2013...
μια Ομορφιά Ελληνόπουλων να παίζουν μπουζούκι, βιολι, κιθάρα...
">
Τί λέει η κοπέλα;;
Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει..!!
..
">
Αμανές Καληνύχτας...
">
">
-Δεν το ξέρουμε καλά αυτό αλλά θα το παίξουμε.
-Ευχαριστώ..
">
-Ευχαριστώ..
">
Πάμε να χορέψουμε..;
">
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, Οδ. Ελύτης)
">
">
Αναρωτιέμαι μερικές φορές: Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν; Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις. Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.
Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.
Και να μη βλέπεις ,πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους. Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους. Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη, μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα. Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς. Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.
Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους. Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα.
Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(από Το Παράπονο, Οδ. Ελύτης)
">
Καλησπέρα. Γεμάτο, κυρίως, ζωή, το μπλόγκ σας. Η ζωή είναι όντως μία και ναι, ελάχιστοι το σκεφτόμαστε. Αρκετοί όμως από εμάς, διατηρούμε ψήγματα αγοραφοβίας τα οποία δεν θα μας επιτρέψουν ποτέ, να αποκτήσουμε όσα οι φυσιολογικοί άνθρωποι: σχέση, οικογένεια, φίλους, εξόδους, χαρές, εμπειρίες. Ευτυχώς που έχω το ποδήλατο, και ξεσκάω, μιας και είμαι άνεργος και με έχουνε απορρίψει κοπέλες, γι' αυτόν τον λόγο: επειδή δεν τους αρκούσε το εξωτερικό μου παρουσιαστικό. Έχω περάσει αρκετές φορές από γνωστούς πεζόδρομους της Αθήνας, εμπορικούς και μη και χαίρομαι την παρουσία των άλλων. Αν θέλετε, σκεφτείτε για μια στιγμή, τους ανθρώπους που έχουνε μια δουλειά, φαγητό και στέγη, αλλά ήταν πάντα μόνοι τους, επειδή η φύση φρόντισε να τους προικίσει με το κουσούρι της αγοραφοβίας. Να έχετε μια χαρούμενη Άνοιξη. Αρκετά ενδιαφέρον το μπλόγκ σας. Να είστε καλά.
ΑπάντησηΔιαγραφή