έχε το νου σου στο παιδί..




Σάββατο 12 Μαΐου 2012

Όλα πια είναι λίγα....

"Όλα πια είναι λίγα

Η κερασιά στον κήπο γέμισε κόκκινα κεράσια. Η ροδιά πράσινα λεπτά φυλλαράκια, με άνθη έτοιμα να δέσουν καρπούς. Τριαντάφυλλα μπουμπούκια, τριαντάφυλλα κόκκινα. Μικρά σπουργιτάκια από κλαδάκι σε κλαδάκι. Μαγιάτικη συννεφιασμένη μέρα, με λίγες σταγόνες βροχής. Η λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων στην ίδια σελίδα, εδώ και μέρες. Κάποτε η αγάπη για τη ζωή μεταφράζονταν σε ιστορίες του νου και της ψυχής. Η μυρωδιά του χαρτιού ήταν Άνοιξη των χρωμάτων, ψυχανεμίζονταν τη λεπτομέρεια να πλάσει το όλο. Τα βιβλία ήταν τα όπλα μας, η πηγή που ανέβλυζε τ’ όνειρο, ιδέες γεμάτο φαντασία , για ένα καλύτερο κόσμο. Η Ελλάδα του Ελύτη και του Σεφέρη, του Καβάφη και του Καζαντζάκη, του Ρίτσου και του Καραγάτση. Ο κόσμος του Ντοστογιέφσκι, έγκλημα και τιμωρία. Ο κόσμος του Χεμινγουέι, για ποιόν χτυπάει η καμπάνα, ένας κόσμος, ένα ολόκληρο σύμπαν που μύριζε μελάνι ελπίδας και απέραντου, ένα θεόρατο εικοσιτετράωρο του Οδυσσέα, του Τζεημς Τζόυς στο Δουβλίνο, η μια νύχτα στη Μασσαλία του Ιζζο. Και όλα αυτά ξεκίναγαν από παραμύθια, από ιστορίες που τα τρία γουρουνάκια κατάφεραν να φάνε τον λύκο.

Όλα πια είναι λίγα.

Οι οθόνες δεν μυρίζουν γιασεμί, μη μου άπτου, οι ιαχές των παιδικών χρόνων, όταν κλωτσούσαμε τη μπάλα στα δίχτυα, έγιναν ανώνυμες μετοχές, οι άνθρωποι μιλάνε με την καραμέλα του ευρώ στα στόματα, τα κόμματα με την αρωματική τσίχλα που διώχνει τη δυσοσμία της αναπνοής, οι θόρυβοι των μηχανών τρόμαξαν το κελάηδισμα των πουλιών, ακόμα και οι πρωτόγνωρες λέξεις των παιδιών σώπασαν μπροστά στα game boys, η γιαγιά μου πέθανε εδώ και χρόνια, πάνω που έλεγε λιτότητα στα λόγια, άλλαξε το νερό στ’ αυλάκι να ποτίσουμε τον κήπο, να καρπίσει..
Όλα πια είναι λίγα, τα τραγούδια έχουν μεταλλικούς ήχους -και ζαχαρωμένους στίχους, οι ποιητές μετακόμισαν σε γειτονιές της φύσης, οι ροζ ιστορίες αποκοιμίζουν την ανησυχία του Πεσσόα. Τα αηδόνια μόνο τις νύχτες κελαηδούν, όταν παύουν τα ουρλιαχτά των ανθρώπων.

Όλα πια είναι λίγα, κι αυτή η ξύλινη γλώσσα των κομμάτων, πως λυγίζει όμως όταν είναι να γλύψει τα όνειρα του λαού;
Κι αυτός ο κάκτος στο μπαλκόνι μου, κι αυτός περιμένει τον Αύγουστο να βγάλει τα λουλούδια του.
Ο Μάης πάντα μου θύμιζε ξεσηκωμούς και εξεγέρσεις, ανοίγω το παράθυρο, να δω τους δρόμους πάλι…"
Κ.Ε.Κ.Τ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου